If you can't wake up from the nightmare, maybe you're not asleep

De dag was aangebroken. Ze wilde niet zeggen dat het ‘eindelijk’ zover was. Haar maanden op het eiland waren een hele openbaring geweest. Ze was altijd al benieuwd geweest naar de wereld buiten de muren van de instelling waar ze had gezeten. Het dorpje in de buurt bekijken van een afstandje was niks vergeleken met het eiland. In het begin was het even wennen geweest maar uiteindelijk vond ze het zo erg nog niet. Ze voelde zich een beetje vreemd. Na al die tijd trainen had ze het gevoel alsof ze blij moest zijn. Maar dat was niet het geval. Er was zoveel veranderd in de tussentijd. Noorwegen was zo ver weg en het leek haast alsof haar motivatie langzamerhand was verdwenen. Maargoed daar hoefde ze zich geen zorgen om te maken toch? Als er niemand tussen het kleine meisje en Zahra was gekomen dan had ze er ook gewoon een einde aan gemaakt. Plus het feit dat de druk alleen maar erger was geworden na het laatste telefoongesprek met Gregers. Ze hoopte dat ze iets van waardering zou krijgen als ze terug kwam, aangezien ze erg haar best had gedaan om hem te vinden in die tijd. Maar toch vreesde ze het ergste, waardoor ze er ook wel een beetje tegenop zag.


Ze had gewacht tot het wat later was op de dag. De avond ervoor had ze alles besproken met Octavia. Ze hadden hem gevonden, bijna honderd procent zeker. Hij was ongeveer haar leeftijd en zijn naam was Rayan. Het was al vroeg donker buiten en de kou zorgde er gelukkig voor dat er niet te veel leerlingen buiten rondliepen, zeker niet in het bos op een doordeweekse avond. Zahra had nog even de tijd om zichzelf klaar te maken en Octavia zou elk moment binnen kunnen komen om haar te vertellen waar de jongen zat. Ze trok iets aan waar ze makkelijk in kon bewegen. Alles gaat goed komen, je kan hem makkelijk aan. Hierna al alles weer normaal worden, misschien zelfs beter.. Sprak ze zichzelf in gedachten toe. Niet lang daarna kwam Octavia binnen. “Hij zit in de lounge beneden, denk erom dat je zijn vertrouwen moet winnen” zei ze meteen. Zahra knikte en trok haar schoenen aan. “Ik denk dat dat het niet moeilijk gaat zijn. Met een ondeugend grijnsje heb je hem zo mee” vervolgde ze en Zahra fronste even. “Wat? Hoe bedoel je” vroeg ze en meteen hoorde ze alweer een zucht. “Charmes?” zei Octavia maar Zahra’s blik stond nog steeds op vraagtekens, daar wist ze dus echt niet veel van af. Octavia rolde met haar ogen. “Doe alsof je een geheime verrassing hebt voor hem” vervolgde ze waardoor ze even lachte. “Maar dat heb ik toch ook” grinnikte Zahra en Octavia lachte ook even. “Maar dan niet alsof je hem gaat vermoorden slimpie”. lachend liep Zahra naar de deur “Oke oke, komt goed” zei ze en deed de deur open. Octavia wenste haar nog succes en zo verliet ze haar kamer.

Eenmaal beneden kwam ze in de lounge aan bleef ze eerst bij de ingang staan. Na even rondkijken zag ze hem zitten. Octavia had hem al een keer aangewezen. Donker haar, donkere ogen, alles behalve een gevaarlijk uiterlijk. Tot al haar geluk liep de jongen waarmee hij aan het praten was net weg en zat hij alleen. Niet al te opvallend liep ze naar hem toe en ging ze naast de jongen zitten. “Hey” zei ze gewoontjes. “Rayan right?” vroeg ze met een glimlachje. “Nog plannen voor vanavond?” vroeg ze meteen, want dat was toch best wel belangrijk.

Ze vond het ergens wel eng. Niet het feit dat ze een ander moest doden, dat had ze wel eerder gedaan, zo waren haar trainingen nou eenmaal geweest. Ze was ook niet bang dat hij haar zou verslaan. Niet dat ze er heel erg zeker van was maar nadat Octavia hem een keer had aangewezen was ze niet geschrokken ofzo. Hij was een normale jongen en hij zag er te.. lief? uit om net zo strijdlustig te vechten als zij dat deed. Het enige wat ze eng vond was wat er zou gebeuren na alles. Dan kon ze afscheid nemen van het eiland en terug naar Noorwegen. Terug naar Gregers, Torleif en haar kamer met stalen tralies achter haar raam. Zou het weer normaal zijn of kreeg ze wat gregers haar beloofd had? Ze wilde het niet aan denken wat er ging gebeuren als het in hun ogen te lang had geduurd en ze had gefaald.

Octavia zei dat het goed zou komen, maar wie was zij om daarover te oordelen? Zij wist niet hoe het ging waar ze vandaan kwam. Octavia dacht alleen dat het vechten goed zou gaan door de ‘viking’ trainingen die ze had gehad. Maar ze zou wel eens zien of die van pas zouden komen. Voor hetzelfde geld vocht hij helemaal niet terug. Ze moest hem eerst maar naar het bos zien te krijgen. Toevallig liep de jongen waarmee hij aan het praten was net weg. Dus het was haar beurt om een praatje te maken. Het enige waar ze rekening mee moest houden was dat hij niks door mocht hebben. De paars gloeiende ogen die normaal gesproken regelmatig te zien waren mocht ze niet laten zien. En ze mocht vooral niet laten merken dat ze er op uit was hem te vermoorden. Niet te geheimzinnig, gewoon een normaal toneelstukje. Charmes, zoals Octavia dat had gezegd. Maargoed dat was waar Zahra minder goed in was. Ze hadden haar ook best training mogen geven in Charmes, want haar missie hing er dus toch vanaf. Gelukkig had haar kamergenote haar wel geholpen met basic info over charmes.

Lief lachen en een ondeugende glimlach? Ze begon wel bij het eerste toen ze plek nam naar Rayan. "De enige echte" zelfs, ze moest even lachen. Dat was mooi, dan was dat zeker. Ze hield haar ijzig blauwe ogen op hem gericht en vroeg maar meteen of hij nog plannen had. Een zinnetje dat in haar oren heel normaal klonk, maar volgens haar lessen in charmes gegarandeerd succes beloofde. En blijkbaar had ze gelijk gehad, want succes kreeg ze. "Voor jou zou ik die wel willen cancelen”, kreeg ze als antwoord. ”En jouw naam was?” was vervolgens een vraag die ze terug kreeg. Ja, en dan mocht ze niet Cynder zeggen, want het was mogelijk dat hij die naam zou herkennen. “Zahra” zei ze vervolgens met een grijnsje. “En mooizo, want ik ben wel uit op wat spanning en ik hoorde dat jij daar de juiste persoon voor bent” begon ze, dit keer met de ondeugende grijns die blijkbaar ging helpen. “Of niet soms?” vroeg ze er nog uitdagend achteraan. Ze stond weer op en keek naar de deur naar buiten. “Kom je mee?” vroeg ze en knikte naar de deur. “Ik hoop maar dat je geen koukleum bent” zei ze erbij. Als bevestiging dat ze naar buiten wilde. Naar buiten, ver weg van iedereen.

Het was ook wel erg duidelijk geworden dat het echt niet haar eigen prestatie was geweest, het vinden van Spyro. Er was pas versnelling in gekomen nadat ze Octavia haar plan had verteld. En als zij niet haar kamergenote was geworden dan had ze er nog steeds clueless bij gezeten. Want het bleek dus dat de jongen best wel bekend stond bij veel mensen. Maarja misschien was ze ook wel te erg op zoek geweest naar iemand die zich verstopte. Voor ieder ander leek het praten en sociaal doen met anderen als een simpele gewoonte maar dat was het voor haar niet. Ze had alleen geleerd hoe je aardig moet zijn en bij alle keren dat ze aardig deed dan was alles een toneelstukje. Ze had niet de ervaring van het spreken uit haar hart of spontaniteit. Dat was wat het allemaal behoorlijk spannend maakte. Maargoed, als ze eenmaal bezig was ging het wel. Ze had de leerlingen op de school lang genoeg geobserveerd om te weten hoe een normaal gesprek verliep.

Het was niet de bedoeling dat ze door de mand zou vallen dus ze moest maar zo normaal mogelijk doen. En dat was in dat geval het ondeugende grijnsje. Maar het werkte! De jongen reageerde enthousiast terug dus ze kreeg wel het gevoel dat ze goed bezig was. ”Zeker wel” antwoordde hij. ”Je bent aan het juiste adres”, voegde hij er toen nog aan toe. Ze wilde in de lach schieten maar dat liet ze wel voor haarzelf. Als hij toch eens wist over wat voor spanning ze het had.. arme jongen. Gelukkig wist hij nog niks, en ze hoopte ook dat hij niet moeilijk ging doen om het feit dat ze naar buiten gingen. "Je wilt naar buiten?" vroeg hij en ze knikte overtuigend. “Ik weet dat het raar klinkt maar je zult me maar moeten vertrouwen” zei met een warme glimlach, want ze haar bedoelingen waren natuurlijk alleen maar goed. Hoe hij haar zomaar kon vertrouwde vond ze best cool. Want zo was het alleen maar makkelijker. Hij trok een trui aan en was klaar om te gaan. “Oke top” zei ze en leidde de weg naar buiten.

Zahra had niet zoveel last van de kou. Ze had thuis wel eens erger te verduren gehad. Buiten liep ze heel normaal naast de jongen alsof ze gewoon even een avondwandeling zouden maken, richting het bos. “Het is ‘s nachts best mooi op het eiland, heel mysterieus” zei ze als goede reden om buiten te zijn. “En als er amper iemand rondloopt is het ook makkelijker om de mooiste plekjes voor jezelf te houden” vervolgde ze. Ze had een Noors accent, en ze wilde het ook wel opmerken over hem maar dat verklapte misschien toch iets, aangezien ze elkaar voor het eerst spraken. Maar ze probeerde vooral niet haar accent tegen te houden want als hij het van haar opmerkte dan was het al een ander verhaal.

Ze had nooit verwacht dat het zo makkelijk zou zijn om hem mee te krijgen. Als aan haar door een random vreemde werd gevraagd om mee naar buiten te gaan dan was ze niet mee gegaan. Ze snapte sowieso niet hoe de meeste leerlingen zo op hun dooie gemakje maar vrienden maakten met iedereen. Het waren ook nog eens mutanten, wie weet waar je bij terecht kwam. Er waren genoeg mensen die nog gevaarlijker waren dan Zahra met een simpele mutatie die ze niet onder controle konden houden. Rayan liep gewoon met haar mee terwijl hij haar nog nooit eerder had gezien, of iets over haar wist. Maar dat was alleen maar goed. Lief dat hij haar meteen vertrouwde, maar heel slim was het niet.

Eenmaal buiten vertelde ze maar een reden om naar buiten te gaan. Dan wist hij in ieder geval niks van wat hem te wachten stond. Want ze wilde hem natuurlijk echt niet ergens afgelegen heen brengen zodat hij niet kon ontsnappen.. ”Hmm, ik ben nog niet veel ’s nachts buiten geweest. Of toch niet verder dan het schoolplein’’ zei hij. Licht verbaasd keek ze hem aan. “Echt? Je weet niet wat je mist” zei ze en grinnikte even. “Dus je bent nog nooit ‘s nachts naar de sterren gaan kijken?” vroeg ze wat verbaasd. Dat vond ze toch oprecht het allermooiste vond aan het eiland. Er was geen stadsverlichting of iets en ze waren dan zo helder. Niet dat ze dat gingen doen, want ze leidde gewoon de weg het bos in. Daar lukte dat niet goed met alle bomen. Ze zocht ook niet naar een bepaalde plek. Ze wilde gewoon wat ver het bos in en als ze vond dat het zover was dan maakte ze wel duidelijk met wie hij te maken had.

Dus nee, eigenlijk gingen ze niet naar een geheim plekje van haar. Die had ze wel, maar die wilde ze ook echt niet verklappen. Naja, niet dat het een probleem zou zijn. Hij zou het hierna toch niet kunnen doorvertellen. En misschien zou ze er hierna zelf niet eens terugkomen. ”Oh? Maar met mij wil je ze wel delen, toch?” vroeg hij waardoor ze even lachte. “Tuurlijk, anders had ik je niet meegevraagd.” vroeg ze met een grijnsje. Zahra kreeg af en toe hoofdpijn bij de dingen die ze zei. Alsof iets in haar wilde stoppen waar ze mee bezig was maar er die slechte kant was die overheerste. De slechte kant vond het alleen maar leuk om hem aan het lijntje te houden. Zahra gaf zich over aan de slechte kant, dan maakte alles niet uit en kon ze zonder schuldgevoel verder gaan. Hoe dan ook moest ze haar missie afmaken, en dat wilde ze liever niet met pijn in haar hart. ”Trouwens, als ik vragen mag stellen, waar kom je vandaan? Je accent komt me bekend voor. Scandinavisch?” vroeg Rayan vervolgens, iets wat ze al had verwacht. “Ja Noorwegen” knikte ze met een glimlach. “En jij? Want jouw accent is niet veel anders” vroeg ze. Ze waren ondertussen al het bos ingelopen en het was ook aardig donker. Goed dat hij wat dichterbij liep, dan kon ze hem ook niet uit het oog verliezen. Want ze kon ook niet haar paarse oogjes gebruiken. Ze probeerde zoveel mogelijk op te letten waar ze haar voeten neerzette maar ze keek toch het meeste naar Rayan. Er was niet veel maanlicht en de bomen zorgden ervoor dat het nog donkerder was.

Zahra was wel eerlijk over het feit dat ze het mooi vond buiten ‘s nachts. Ze loog vooral over waar ze heen gingen en wat ze van plan was maar ze was wel eerlijk over haar interesses. Ze snapte hem niet zo goed tho. Zahra was vaak buiten ‘s nachts, het vliegen en de sterren kijken gaf haar een vrij gevoel, dat ging ze best wel missen. Ze snapte niet waarom hij dat nog niet had gedaan. ”Niet echt, ik zie ze soms wel door m’n raam tho” zei hij en ze schudde haar hoofd teleurgesteld. “Dat is niet hetzelfde als hier in de natuur. En dan niet het bos maar ergens anders” zei ze. Leuke tip, maar hij zou het niet eens meer kunnen meemaken. En ze moest ermee ophouden, elke keer weer ging er een pijnscheut door haar hoofd en was het alsof ze de stem van Torleif in haar oren siste. Elke keer als iets in haar medelijden kreeg met de jongen. Zahra hoopte alleen maar dat het snel weer weg zou gaan.

Het was ook gewoon vreemd omdat ze het nog nooit eerder had gehad. Het gevoel van angst, blijdschap en verdriet waren haar zo vroeg afgenomen dat ze niet eens kon herinneren dat ze ooit gevoelens had gehad. Maar sinds ze op het eiland verbleef moest ze steeds vaker met nieuwe gevoelens dealen. Ze hield gewoon maar in haar hoofd dat het ook goed gegaan was met het kleine meisje dus waarom zou ze hierin kunnen falen? Ze moest nog even volhouden. Het onderwerp ging naar hun accent. Ze wist al wel dat hij uit Noorwegen kwam maar ze moest wel enthousiast reageren. ”Ik heb heel lang in Foldvik gewoond, voor ik hierheen kwam” zei hij en ze twijfelachtig knikte ze. “Oh ja, ik denk dat ik ongeveer weet waar het ligt. Een stuk verder in het noorden dan Leksvik, waar ik vlakbij woonde” zei ze, deed maar alsof ze het niet zo goed wist. Verder keek ze even achterom, zodat ze kon inschatten of ze nog ver moesten lopen.

Maar ondertussen was het al zo donker geworden en ze waren bij een best dicht bebost gebied. Ze zag dat Rayan zijn ogen al paars gloeienden, iets waar ze voor een momentje best gefascineerd naar keek maar er verder niet op reageerde. Ze vond het best raar om bij een ander te zien. Maar ze moest stoppen, haar gedachten stoppen en een knop omzetten. Als ze om haar heen keek was het al lang niet meer duidelijk welke kant de school op was en veel ruimte om weg te vliegen was er niet meer. ”Ben je wel zeker dat we sterren kunnen kijken? Volgens mij is het echt bewolkt vannacht” zei hij en bij zijn woorden stopte Zahra met lopen. Ze haalde diep adem en probeerde gevoelens te negeren. Ze grijnsde breed en keek nog een keer goed in het rond. “Dat was ook niet mijn plan.” zei ze en grinnikte. Ze haalde even haar hand door haar haren en zuchtte. Ze kwam wat dichterbij staan en legde haar hand op zijn schouder terwijl ze naar haar voeten keek. “Jij en ik hebben meer gemeen dan je denkt” zei ze en keek toen naar hem op met dezelfde paars gloeiende pupillen. Met een glimlachje trok ze haar hand terug en liet ze haar vleugels, staart en hoorns verschijnen. Door de donkere magie die haar nog bestuurde gloeiden nu haar ogen wit licht en leek het alsof er een schaduw over haar heen viel. “Je zult niet meer naar de sterren kunnen kijken, nooit meer. Spyro” sprak ze waarbij haar stem al anders klonk dan eerder, vervormd met een angstaanjagende galm. Ze gaf hem nog wat tijd om het in zich op te nemen, om te reageren in welke vorm dan ook. Ze ging hem niet laten ontsnappen.

De pijn in haar hoofd werd alleen maar onverdragelijker naarmate hun gesprekken. Waarom moest ze het ineens zo erg vinden? Haar leven lang had ze getraind om mensen te doden. Jaren lang had ze geen problemen gehad in het omdraaien van iemands nek of het doorsnijden van een keel. Maar al die tijd was er Torleif Malefor, de man die ervoor had gezorgd dat ze de mutaties had en het moment dat ze haar drakenvorm tevoorschijn haalde ze de vechtmachine werd die ze hadden gevormd. Het moment dat ze hem aankeek met haar paarse ogen zag ze de angst in die van hem. Maar het was al te laat om het goede in haar te laten winnen. Alles veranderde toen ze haar drakenvorm aannam. Er was een knop in haar hoofd omgezet en er heerste alleen maar kwaad, duistere krachten. ”Cynder” hoorde ze hem zachtjes zeggen. Ze grinnikte duivels en zette weer een stap dichterbij.


Het werd duidelijk dat hij zich geen houding wist aan te nemen. ”Niemand hoeft toch te weten dat ik nog leef? Laat gewoon weten dat je me hebt gedood, ik zweer dat ze er niet achter komen” begon Spyro uiteindelijk. Dapper hoor, om er zo proberen onderuit te komen. ”Ik kom nooit meer terug naar Noorwegen, ik beloof het, van mij heb je geen last”, vervolgde hij. Diep in haar hart wist ze dat hij gelijk had, ze wilde niets liever. Maar hij had het niet tegen Zahra, de enige waar hij tegen sprak waren de duistere krachten van Torleif die haar hadden gehersenspoeld. Alweer lachte ze, waar een echo achteraan kwam die zich meerdere keren herhaalde. “Smeken gaat je niet redden” sprak ze fel toe. Ze spreidde alvast haar vleugels om een wind aanval voor te bereiden en het wapen aan het uiteinde van haar staart zwiepte dreigend heen en weer. “En dacht je nou echt dat ik je zomaar ga geloven?” siste ze spottend. Zahra duwde haar handen naar voren en samen met een slag van haar vleugels ontstond er een sterke windvlaag die ze op hem af vuurde. Krachtig genoeg om hem al te blesseren of te verwonden, dat ging al makkelijk met alle bomen om hun heen. In een vlugge beweging verdween ze vervolgens in een zwarte rook wolk en vloog ze met haar onzichtbaarheid in de boom boven hem. Ze landde op een stevige tak en maakte haarzelf weer zichtbaar. “Dus of je geeft op, of je vecht. Vluchten heeft geen zin meer” sprak ze met dezelfde dreigende stem.

Vanaf het moment dat de paarse kleur in haar ogen was veranderd naar wit kon ze niet meer de keuzes maken die Zahra had kunnen maken vanuit haar hart. Ze kon hem niet meer laten gaan. Ze was alleen maar gefocust op hem. Haar missie volbrengen, hem doden. In plaats van medelijden kon ze alleen maar lachen om hoe zielig hij was. Hoe hij haar nog wilde overhalen hem niet te doden. Ze was veel sterker dan hem en dat wist hij. Ze had hem al weggeblazen met een windstoot. Waarna ze hem nog een keus gaf. Opgeven of vechten, want vluchten had geen zin meer. Maar bracht hem natuurlijk wel op een idee. Haar grijns werd alleen maar groter bij het zien van zijn drakenvorm. Het triggerde haar alleen maar meer. Een beetje uitdaging en haar vechtlust werd alleen maar groter. De drie ijsballen die op haar afwerden gevuurd had ze echter niet zien aankomen. De eerste raakte haar schouder maar de rest wist ze te ontwijken door onzichtbaar te worden met haar schaduw mutatie. Ze gromde kwaad en zette vervolgens een achtervolging in. Want hij ging vluchten, prima, ze had toch al gewaarschuwd dat het geen nut had. Zahra ging vliegen in plaats van rennen, ze had er niet heel veel moeite mee tussen de bomen door, haar lenigheid en vliegskills waren optimaal geoefend.

Het duurde niet lang voordat ze nog steeds onzichtbaar over zijn hoofd was gevlogen. Vlak voor hem boven de grond werd ze weer zichtbaar en sloeg haar staart naar Spyro om hem omver te slaan. Het ging te snel om te zien of hij zich ook had opengehaald aan het messtuk aan het uiteinde. En omdat ze wel een tegenreactie kon verwachten vuurde ze kort daarna het groene gif wat ze in haar handpalmen had gecreëerd op hem af. Het maakte niet uit waar het terecht kwam, het zou hem sowieso verzwakken. Zahra bleef op haar hoede maar wist dat ze het sowieso wel van hem ging winnen. “Ik moet zeggen dat je er geweldig uitziet Spyro” zei ze terwijl ze hem voorzichtig naderde. De duivelse lach volgde weer terwijl het donkere rook om haar heen verspreidde en zijn zicht nog meer belemmerde. “Zo jammer dat het zo moet gaan” sprak ze sarcastisch. Het enige was nog goed zichtbaar was waren haar gloeiend witte ogen, die anders dan eerder aan het flikkeren waren in plaats van constant licht.. Misschien wist het goeie in haar hart toch nog ergens te winnen van de duistere magie?

Dat ze ook nog echt een tegenaanval kreeg was een aardige verrassing, ze had namelijk niet verwacht dat hij zou terug vechten, eerder.. wat hij vervolgens deed: vluchten. Dat de eerste ijsbal haar had geraakt deed haar niet veel. haar pijngrens was nog lang niet bereikt. Het was niks, helemaal niks vergeleken met waar ze eerder tegen had moeten vechten. Hij was zwak en Zahra was simpelweg veel gevorderd in het vechten dan hem. Haar vliegkunsten waren van alles misschien nog wel het beste. Haar schaduw mutatie maakte het ook makkelijker tho, door onzichtbaar te zijn was het makkelijker om niet tegen elke boom aan te botsen. Hard rennen kon hij wel, alleen niet snel genoeg. Precies zoals ze had gezegd, vluchten had geen zin meer. Er was niemand die hem zou komen rennen en ze stopte niet tot dat de draak zijn laatste adem had uitgeblazen.

Maar aangezien hij dus niet van plan was om op te geven moest ze wel iets meer doen dan een windstoot. Ze sloeg hem in een snelle beweging met haar staart en vergiftigde hem kort daarna. Dat zou hem niet meer zo hard kunnen laten rennen. Ze maakte een spottende opmerking over zijn uiterlijk, waarbij ze zijn draken gedeelte bedoelde. Geweldig zag hij er niet meer uit. Zijn vleugel was kapot en het gif had hem verzwakt. Het monster dat door haar ogen keek zag haar tegenstander verzwakt, een overwinning. Zarha diep van binnen zag een jongen net als haar, gewond. Jammer dat het zo moest. De opmerking kwam er sarcastisch uit maar kwam vanuit haar hart. Ze vond het vanbinnen alleen maar zwaarder worden en het leek alsof het effect had. Haar ogen begon te flikkeren, alsof ze donkere magie af nam. ”Wie zegt dat het zo moet gaan” sprak hij. Zahra kwam alleen maar dichterbij. ”Wie wil mij persé dood, waarom, ik snap het niet”. zijn woorden galmden door haar hoofd en toen ze zijn ogen zag brak ze zover dat het witte uit haar ogen verdween en het weer plaats maakte voor het paars. De donkere wolken om haar heen verdwenen en haar ademhaling werd zwaarder. ”Wat heb ik ooit gedaan om dit te verdienen?” vroeg hij. Zahra bracht haar handen naar haar hoofd, de pijn kwam alweer terug. Ze kneep haar ogen dicht en haar houding verzwakte. “Ik weet het niet” kwam er zacht en breekbaar uit met haar gewone stem.

Maar lang bleef het niet. Een pijn kreet verliet haar mond toen er weer een pijnscheut door haar hoofd ging en haar ogen weer wit werden. De schaduwen kwamen terug en in een vlugge beweging sloeg ze Spyro en hield hem tegen de boom aan met haar hand. Om hem daar te houden creëerde ze haar angst mutatie. De rode geluidsgolven die klonken als een harde schelle schreeuw in zijn oren en hem verlamde van angst. “Ik. Moet” klonk het weer duister en vervormd. Langzaam bracht ze één van de messen op haar vleugels naar zijn keel. Hield het er net niet tegen aan.. Maar ze kon het niet, het wou niet. Het mes trilde en opnieuw trok het witte in haar ogen weg. Haar angst aanval stopte en Zahra deinsde achteruit. Met paniek en wanhoop bleef ze hem aankijken. De pijn kwam niet terug. Ze herinnerde gewoon alles en haar hoofd vulde zich met ellende. “Ren Spryo,” zei ze weer met haar normale stem, streng en waarschuwend. “Ik ben een monster” kwam en vervolgens breekbaar uit en het was voor het eerst in een hele lange tijd dat tranen haar ogen vulde. “De enige die jou van mij kan redden ben ik zelf”, Zahra had geen leven, ze had niemand. Ze was alleen maar een teleurstelling en een gevaar voor anderen..