If you can't wake up from the nightmare, maybe you're not asleep

save yourself, save your breath
THE TIDES TOO STRONG, YOU'LL CATCH YOUR DEATH

Wat een algemene teleurstelling was dit. Het was belachelijk hoe makkelijk alles was gelopen voor haar. Zijn vertrouwen winnen, hem mee lokken naar buiten, blijven doen alsof er niks aan de hand was.. En hij was er gewoon in mee gegaan, had er niet eens twee keer over nagedacht. Omdat hij er zo hard in geloofde dat hij hier veilig was en dat niemand hem hier zou komen zoeken. Dat was ook wat zijn ouders hem hadden verteld, waar ze zelf in geloofden. Hoe zouden ze te weten komen dat hij hier was gestorven? Zouden ze hen vertellen dat hij was vermoord door een andere mutant? Of zouden ze hem gewoon niet eens vinden? Al die vragen schoten door zijn hoofd, maar de belangrijkste stelde hij ook luidop.

Want hij wilde weten waarom, voor ze er een einde aan maakte. Hij wilde weten wat hij verkeerd had gedaan. Terwijl hij tegen haar sprak, leek ze voor zijn ogen een hele andere persoon te worden. Ze leek last te hebben van iets, maar Spyro kon niet echt gokken van wat. “Ik weet het niet” Was het enige wat ze antwoordde op zijn vragen, haar stem klonk terug zoals in de lounge eerder. Maar breekbaarder, menselijker. Even dacht hij dat ze terug voor rede vatbaar was, dat ze het toch had opgegeven. Zijn houding werd ontspannender, de vleugels, staart en hoorns verdwenen, al zette de pijn van zijn vleugel nu over op zijn schouder.

Net wou hij voorstellen om terug te gaan naar het schoolgebouw, om te overleggen wat ze verder konden doen, toen een schreeuw van pijn te horen was. Haar ogen waren weer gloeiend wit in plaats van paars, en opnieuw werd hij hard tegen de boom aan geduwd. Zijn schouder deed nu nog meer pijn, en hij kreunde even. Hij overwoog het net om haar weg te blazen, maar een nieuwe gil weerklonk en hij voelde alle kracht uit zijn lichaam weg glijden. “Ik. Moet” Zei ze, haar stem klonk weer even monsterlijk als eerst. Ze tilde haar vleugel op, hij zag nu pas de scherpe messen die aan de uiteinde bevestigd waren, deels omdat die nu vlak voor zijn keel gebracht werd.

Spyro sloot zijn ogen, zijn ademhaling onregelmatig en hij wist dat hij aan het huilen was al merkte hij er niet veel meer van. Maar ineens voelde hij hoe de druk op zijn lichaam verdween. “Ren Spyro,” Klonk het, opnieuw een normale stem. Verbaasd opende hij zijn ogen, zag hoe ze een stukje achteruit was gaan staan. “Ik ben een monster” Zei ze, en hij kon niet anders dan medelijden krijgen. Rennen zat er nu ook niet meer in. “De enige die jou van mij kan redden ben ik zelf”, Vervolgde ze. Spyro slikte even, ging met zijn hand door zijn warrige bruine haren. ”Maar.. Wie red jou dan?” Vroeg hij zachtjes. Zij had hier waarschijnlijk ook niet om gevraagd, net zoals hij er niet aan kon doen dat ze hem dood wilden hebben.

I got poison in my pockets and darkness in my soul
IT SHOULDN'T BE HARD TO KILL AGAIN

Naarmate ze hem meer had verwond, de schade zag die ze had aangericht, protesteerde haar haar hart meer en meer. Uiteindelijk zo ver dat het kwaad in haar hoofd verminderde, maar niet zonder problemen. Zijn woorden zorgden ervoor dat ze heel even terug kwam, bij haar normale zelf. Ze antwoordde met haar gevoel maar al snel begon de pijn weer en gloeiden haar ogen weer wit. Ze kon het niet beheersen, hoe graag ze het ook wilde. Waardoor het moment aanbrak waarop alles kon veranderen, ze had het mes bij zijn keel gebracht. Ze hoefde maar één beweging te maken en het was over. Zahra stond zo dichtbij, ze zag zijn borstkas op en neer gaan en tranen over zijn wangen glijden. Ze stond vast in het moment, vast door de strijd die in haar hoofd gaande was. Maar zet kon het niet, trillend haalde ze het mes weg en zette een paar stappen achteruit. De pijn in haar hoofd en de fluisterende stem bleef niet dit keer. Maar het kon elk moment terugkomen en ze moest hem waarschuwen.

Al haar emoties sloegen op haar in als een bom en het deed pijn. Ze had er vaker over nagedacht maar ze had het nooit willen toegeven. Simpelweg omdat ze geen andere manier van leven kende. In haar tijd op het eiland had ze kennisgemaakt met anderen. Zahra had haar leven doorgebracht in gevangenschap, ze was getraind en gehersenspoeld tot moordmachine. Spyro had gelijk, hij had niets fout gedaan en hij verdiende het niet. In tegenstelling tot haar was hij degene met een familie en vrienden. Mensen die zogezegd om hem gaven en hem zouden missen. Cynder daarentegen zou niemand achterlaten. ”Maar.. Wie red jou dan?” vroeg hij zachtjes. Ze liet net als hem haar vleugels samen met al het andere verdwijnen, misschien zou dat ook helpen. Ze kon ze zichzelf makkelijker beheersen. Hij moest weg en ze meende wat ze zei. Ze wilde niet meer zo leven, en hij was alleen maar veilig als zij er niet meer was. “Je bent gewond. Je moet terug naar de school” zei ze en liep nog wat passen achteruit.

“Ga nou maar!” riep boos naar hem. Hoe kon hij zo dom zijn om nog niet weg te rennen. Ze had hem proberen te vermoorden. Ze keek in het rond maar ook Cynder was vergeten welke kant de school uit was. Ze durfde alleen niet meer terug te shiften voor het geval ze weer terugviel. Ze wist wel dat ze niet had geantwoord op zijn vraag maar ze wilde hem niet langer in haar buurt hebben. Ze stortte emotioneel in vanbinnen maar ze liet nog geen traan vallen.

clothing
vs Rayan

save yourself, save your breath
THE TIDES TOO STRONG, YOU'LL CATCH YOUR DEATH

Het was zo moeilijk om te aanvaarden dat dit het was. Het einde van zijn leven. Nooit had hij durven denken dat het zo snel en zo gruwelijk zou zijn. In zijn hoofd was hij ergens in zijn 80ste gestorven aan één of andere ouderdomsziekte, niet nu al op zijn 17de, brutaal vermoord om God wist welke reden. Zij wist het zelf ook niet, wat het allemaal nog moeilijker maakte. Het voelde allemaal zo onecht aan. Alsof iemand een grapje maakte, een verborgen camera had opgezet en later een video op youtube ging gooien om hem goed belachelijk te maken. Hij had, door zijn extreme flirterig gedrag, veel mensen gekwetst en boos gemaakt. Maar niet op een manier dat ze hem er voor dood wilden hebben.

Maar de genadeklap kwam niet. Hij snapte niet hoe het ineens zo om draaide, maar Cynder stapte achteruit, liet hem gaan. Ze gaf hem de kans om weg te lopen. In alle verwarring vroeg hij zich echter af wie haar dan zou helpen. Al bij al waren ze allebei niet zomaar mutanten. Ze waren paarse half-draken. Ze waren hetzelfde, in dat ene aspect. “Je bent gewond. Je moet terug naar de school” Zei ze, negeerde zijn vraag van eerder compleet. Rayan bleef aarzelend staan. Ze had wel een punt, maar dan liet hij haar zomaar achter.. En het zag er ook niet echt naar uit dat ze nog heel erg veel moed had om zelf terug te keren.

“Ga nou maar!” Riep ze, en ze klonk boos. Rayan kromp even in elkaar, bang dat ze weer zo boos zou zijn dat ze hem weer zou aanvallen. ”Of we gaan samen, of ik ga ook niet”, Zei hij koppig. Hij wist niet precies waar het vandaan kwam, maar ze zag er uit alsof ze hulp kon gebruiken en hij was momenteel de enige die haar dat kon geven. Hij kreeg een soort verantwoordelijkheidsgevoel. ”Ik ga wel voorop, ik kan een spoor achterlaten, maar beloof me dat je achter me aan komt”, Vervolgde hij, niet dwingend maar meer vragend. Hij wilde haar niet zomaar achterlaten, zo zat hij niet in elkaar.

I got poison in my pockets and darkness in my soul
IT SHOULDN'T BE HARD TO KILL AGAIN

Hoe ze in het verleden zonder twijfel het mes had doorgehaald en dan plots stond te trillen. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was. Waarom alles plots wazig werd en ze op het punt stond om te huilen. Maar ze kon niet huilen. Dat was onmogelijk, ze kon zich de laatste keer niet eens meer herinneren. Het enige wat ze kon herinneren bij tranen was pijn en straf. Ze kon het nog inhouden. Het werd alleen zo moeilijk, haar emoties sloegen op hol en haar hart brak alleen maar meer hoe langer ze naar hem keek. Ze had eerst niet geweten wat het inhield om een leven te nemen. Ze voelde zich zo schuldig en ze wilde hem gewoon niet meer in gevaar brengen, bang dat ze weer het moordlustige monster zou worden.

Boos riep ze dat hij moest gaan maar hij luisterde niet. Ze snapte het niet. ”Of we gaan samen, of ik ga ook niet”, zei hij. Ze fronste verward en bleef radeloos staan. Ze slikte voordat ze iets kon zeggen. “Ik kan.. niet, ik durf niet” stamelde ze zachtjes. Wist niet of het wel te hroen was voor hem. Ze wilde niet verder, niet terug naar Noorwegen of de school. Ze had geen hoop meer. ”Ik ga wel voorop, ik kan een spoor achterlaten, maar beloof me dat je achter me aan komt”, zei hij. Ze merkte dat het geen zin had om haar zin door te drijven, want hij was net zo koppig. Ze zuchtte en knipperde vlug met haar wimpers om de tranen in haar ogen in te houden. Ze kon net zo goed achter hem aanlopen, het was wel het minste wat ze kon doen. “Goed, ik loop mee” zei ze en knikte. Eerst hem bij school krijgen, daarna zou ze nog wel zien wat ze ging doen. Ze wist niet of ze de goede kant op liepen maar ze begon maar een kant op te lopen. Ze hield haar ogen naar de grond gericht en kon verder niks zeggen. Haar gedachten gingen alleen maar naar de dingen die ze had gedaan.

clothing
vs Rayan

save yourself, save your breath
THE TIDES TOO STRONG, YOU'LL CATCH YOUR DEATH

Het vreemde gevoel van verbondenheid zorgde ervoor dat hij niet zomaar terug naar het schoolgebouw kon gaan. Niet terwijl hij haar in deze toestand achterliet, midden in de nacht. Dat zou hij sowieso al niet doen. Ze had hem dan wel proberen te vermoorden, en hij twijfelde er ook niet aan dat ze het echt had gedaan, als hij haar niet had proberen om te praten. Hij wist niet of het aan zijn woorden lag, of de manier waarop hij ze nogal wanhopig had uitgesproken.. Maar het had wel geholpen. Het zou het slimst zijn om weg te gaan, zoals ze zei. Maar hij kon het niet. In zekere zin waren ze soortgenoten, misschien zelfs de allerlaatste twee op deze wereld, dus hij kon het gevoel dat hij haar moest beschermen niet onderdrukken. Al was hij hier de knul die het meest bescherming nodig had, natuurlijk.

Rayan had haar uiteindelijk wel overtuigd, zijn koppigheid en aanhouding hadden voor een keer wel zin gehad. “Goed, ik loop mee” Gaf ze toe. Een opgelucht glimlachje speelde om zijn lippen. ”Oké, dank je”, Zei hij, waarna hij haar achterna liep. Nu de adrenaline weg trok, voelde hij hoe zijn schouder wel meer pijn begon te doen. Zolang hij zijn arm in een bepaalde positie hield, was het wel te doen tho. Al wou hij niet echt weten hoe het er uit zag. De stilte was niet eng, maar wel onhandig. Hij kreeg zo zijn gedachten niet onder controle. Er moest een gesprek gevoerd worden, zo normaal mogelijk, alsof er niks aan de hand was.. En als er iets is waar Rayan goed in was, waren het random gesprekjes. ”So, wat vind jij van het eiland? De school?” Vroeg hij nonchalant, was niet uit op iets anders dan een gewoon eerlijk antwoord..

I got poison in my pockets and darkness in my soul
IT SHOULDN'T BE HARD TO KILL AGAIN

Haar gedachten waren alleen maar van kwaad tot erger gegaan als Spyro niet stond aan te dringen dat ze niet achter kon blijven. als zij niet ging dan ging hij ook niet, maakte hij duidelijk. Ze stribbelde eerst wat tegen maar uiteindelijk stemde ze erop in. Een opgelucht glimlachje sierde zijn lippen en ze schudde verward even haar hoofd. Een bijna dood-ervaring en hij wist nog een glimlach tevoorschijn te toveren. Hoe deed hij dat? Dat lukte haar echt nog niet. Hij had medische hulp nodig. Dan was hem terugbrengen wel het laatste wat ze kon doen, letterlijk. Want er was geen enkel lichtpuntje in haar leven waardoor ze nog de hoop had om verder te gaan. Hij liep achter haar aan en Zahra leidde de weg en liet haar richtingsgevoel het werk doen. Het vooruitzicht leek wel oneindige duisternis te zijn. Waardoor er verder ook niet iets interessants was om naar te kijken en ze af en toe achterom keek om te checken of hij in orde was.

Ze wist niks te zeggen, ze had het te druk in haar hoofd. Ze verwachtte ook niet dat hij iets zou zeggen maar na een tijdje stilte kwam er toch iets uit. ”So, wat vind jij van het eiland? De school?” vroeg hij. Ze haalde een hand door haar haren en dacht even na over een antwoord. “Uhm ik.. moet er nog steeds aan wennen. Ik heb nooit eerder les gehad op een school dus ja..” zei ze eerlijk, ze wilde ook niet meer liegen. Ze wist niet of het meteen positief bedoeld was maar daar was ze ook nog niet over uit. Ze had veel meer vrijheid dat was wat ze het beste vond. Maar de drukte en de leerlingen? Ze kon zich nog niet goed mengen met de rest, normale gewoontes en sociale dingen. Het enige sociale wat ze had was een app die Octavia haar had aangeraden, Snapchat? Maar dat was ook alleen via een een scherm met een foto. “En jij?” vroeg ze terug. Om ook interesse terug te tonen, want zo ging dat toch? Na even te hebben gekeken zag ze aan de horizon in de verte de lichtjes van de school branden. Wat betekende dat ze wel de goede kant op waren gegaan.

clothing
vs Rayan

save yourself, save your breath
THE TIDES TOO STRONG, YOU'LL CATCH YOUR DEATH

Als hij zelf niet snel iets had om zichzelf op te focussen, zou hij waarschijnlijk weer in paniek raken. De pijn in zijn schouder hielp er ook niet echt mee. Hij bleef maar in zijn eigen hoofd herhalen dat er iets erg mis was nu, en dat bevorderde zijn ademhaling niet echt. Straks begon hij te hyperventileren. Misschien zou dat Cynder weer triggeren om hem alsnog te doden. Nee, hij moest zo normaal mogelijk doen. Om zowel zichzelf als Cynder te overtuigen dat dit een normale situatie was. Twee studenten die ’s nachts een wandelingetje deden, in plaats van dat er daarnet een poging tot moord was gepleegd.

Ergens had hij niet verwacht dat ze mee zou gaan in zijn poging tot afleiding. Maar dat deed ze wel. Misschien haalde ze hier ook voordeel uit. “Uhm ik.. moet er nog steeds aan wennen. Ik heb nooit eerder les gehad op een school dus ja..” Antwoordde ze. Rayan knikte even en forceerde opnieuw een glimlach op zijn gezicht. ”Uiteindelijk went het wel, er zijn nog mutanten hier die uit isolatie komen en die redden zich ook prima”, Stelde hij haar gerust. “En jij?” Vroeg ze toen. ”Ik vind het hier wel leuk”, Reageerde hij. ”Er valt hier zoveel te doen, maar je kan ook gewoon lekker chillen”, Vervolgde hij. Ondertussen liep hij al tussen de laatste bomen door. Nog een vijftal minuutjes lopen en ze stonden weer bij het gebouw. De vraag was wat ze vanaf daar zouden doen.

I got poison in my pockets and darkness in my soul
IT SHOULDN'T BE HARD TO KILL AGAIN

Er leek geen gevaar meer in Zahra te zitten maar het gevaar was nog niet weg. Het gevecht met de moordlustige draak in haar was nog niet over. Haar hart wist eindelijk het kwaad in bedwang te houden. Zo lang dat ze ondertussen konden besluiten om samen terug te gaan. Nou ja, ze moest wel, om hem in veiligheid te brengen. Zahra was verward en bang voor haarzelf. Ze wist niet wat ze moest doen en alle onzekerheden en de angst voor wat buiten genosha lag. Het maakte haar eraan twijfelen of het niet gewoon beter was geweest om het mes door te trekken. Waarschijnlijk? Ze wist niet hoe ze anders verder moest. Terug naar de organisatie die haar had gemarteld en getraind tot het monster wat ze was geworden, ze wist niet anders. Ze had geen familie of vrienden die om haar gaven. Maar het was het gevoel dat ze kreeg bij hem waardoor ze het niet kon. Als ze hem echt had vermoord dan zou ze niet meer met haarzelf kunnen leven. Voor het eerst in al die jaren dat ze bewust was geworden van het leven wat ze iemand kon afnemen.

Ze snapte niet hoe hij zo kalm kon blijven, of hoe hij het in zijn hoofd haalde om te eisen dat ze mee liep. Ze liepen naar het schoolgebouw en het gesprek wat Rayan startte deed het bijna doen lijken alsof er niks was gebeurd. ”Uiteindelijk went het wel, er zijn nog mutanten hier die uit isolatie komen en die redden zich ook prima”, zei hij. Zo klonk het alsof het super simpel was. “Ik hoop het” zei ze en haalde haar schouders op. Veel hoop had ze eigenlijk niet. Ze had nog steeds bewondering voor hem en het glimlachen. Ze zag heus wel dat hij veel pijn had, en het keerde nog steeds haar maag om bij de gedachte dat het haar schuld was. Toch was het beter om zich er niks van aan te trekken, misschien was dat wel precies wat hij wilde bereiken. Om ervoor te zorgen dat ze hem weer zou aanvallen. ”Ik vind het hier wel leuk” begon hij waardoor er toch een klein glimlachje op haar lippen verscheen. ”Er valt hier zoveel te doen, maar je kan ook gewoon lekker chillen”. Tja, dat had ze zelf nog niet ondervonden. Ze was vooral bezig geweest met trainen. Ze wist ook niet heel goed hoe ze er op moest reageren, want ze wist niet echt ze zich erbij moest voorstellen. “Gewoon lekker chillen?” vroeg ze. Het was heus niet zo dat ze het nooit had gehoord, maar ze wist niet wat ze zich erbij moest voorstellen.

Het gebouw was al een stuk dichterbij. Er raasde nog steeds een storm in haar hoofd. Wat moest ze hierna? Door het licht van de lampen bij het schoolplein kwam werd de schade die ze had aangericht bij Spyro ineens een stuk duidelijker zichtbaar. Er was niemand te bekennen op het schoolplein. Zahra duwde de deur voor hem open, wachtte tot hij binnen was gelopen. Met de deurklink nog in haar hand bleef ze staan. Ze verstijfde even toen ze zijn schouder zag. Hetzelfde gevoel wat ze in het bos had, het gevoel dat ze niet meer verder wilde was er nog steeds. “Weetje de weg naar de eerste hulp?” vroeg ze zo kalm mogelijk. Haar schuldgevoel werd alleen maar erger hoe langer ze ernaar keek. “Het spijt me zo Spyro. Is er nog iets wat ik kan doen? Iemand zoeken om te zeggen dat je daar bent?” vroeg ze zenuwachtig. Ze nam aan dat hij er niet alleen wilde zitten en ze wilde wel dat hij wist dat ze erg echt spijt van had.

clothing
vs Rayan

save yourself, save your breath
THE TIDES TOO STRONG, YOU'LL CATCH YOUR DEATH

Hopelijk hadden ze in de ziekenzaal een hoopje pijnstillers klaarliggen, want die kon hij nu zeker gebruiken. De koude wind die nu te voelen was omdat ze op een open veld liepen, leek er voor te zorgen dat zijn schouder nog pijnlijker was dan daarnet. Of hij focuste er nu net meer op, dat kon ook. Vandaar dat hij met alle plezier antwoordde op haar woorden. “Gewoon lekker chillen?” Had ze vragend herhaald. De jongen had er zachtjes op geknikt. "Ja, op bed liggen en een serie checken, of een film kijken of whatever je ook wil doen", Somde hij op. Iets wat hij misschien iets te vaak deed, als je het aan de docenten vroeg. ”Vooral doen waar je zin in hebt, eigenlijk”, Concludeerde hij. En bij die woorden draaide hij zijn hoofd weer naar voor, om te zien dat ze eindelijk aangekomen waren bij de schoolpoort.

Het schoolplein was verlicht en vooral heel erg verlaten. Nog altijd niet helemaal gerust gesteld, stak hij het over en liet haar de deur open doen. Eenmaal binnen was hij blij met de warmte, al maakte het temperatuurverschil hem duizelig. Of het bloedverlies, dat kon ook. “Weet je de weg naar de eerste hulp?” Vroeg ze, en hij knikte bevestigend. ”Ja hoor”, Zei hij nog maar even luidop. “Het spijt me zo Spyro. Is er nog iets wat ik kan doen? Iemand zoeken om te zeggen dat je daar bent?” Vroeg ze toen, niet meer zo kalm als net. Behoedzaam maar toch zonder aarzelen legde hij zijn hand rond haar pols om haar aandacht te krijgen. ”Je hoeft er geen sorry voor te zeggen”, Zei hij, helemaal serieus.

Want hij besefte maar al te goed hoeveel geluk hij had gehad. Hoe het allemaal zo anders had kunnen zijn als ze hem hadden meegegeven met de mannen van de regering en niet haar. Natuurlijk had hij medelijden. ”Je kan er ook niks aan doen”, Fluisterde hij zachtjes. Rayan liet haar terug los, probeerde opnieuw te glimlachen maar faalde deze keer helemaal. ”Er is niemand om te waarschuwen dus ehm ja.. Ga maar, ik red me wel”, Probeerde hij overtuigend over te brengen, vooral ook om zichzelf het te doen geloven. De jongen draaide zich om en wandelde de richting uit waar naar zijn idee de ziekenzaal moest zijn.

I got poison in my pockets and darkness in my soul
IT SHOULDN'T BE HARD TO KILL AGAIN

Ze moest ergens wel toegeven dat het wel werkte, om te doen alsof er niks gebeurd was. Zo was ze emotioneel iets meer stabiel. Ze vroeg naar het ‘gewoon chillen’. Want dat was blijkbaar wat hij leuk vond en ze wist niet heel goed wat ze zich daarbij moest voorstellen. "Ja, op bed liggen en een serie checken, of een film kijken of whatever je ook wil doen" somde hij op. Waarbij ze al wel een soort idee kreeg. Zahra had nog nooit een film of serie gekeken maar ze wist dat het iets was wat mensen keken voor entertainment, veel meer ook niet. ”Vooral doen waar je zin in hebt, eigenlijk”, zei hij er achteraan en ze knikte. Veel meer kon ze ook niet antwoorden want het moment dat er meer licht was begon ze ook de schade die had aangericht meer te zien. Het nam haar woorden weg en haar zenuwen terug. Toen ze binnen stonden werd het alleen maar erger. Ze had meerdere mensen veel erger aangevallen maar dit keer kon ze het niet aan zien.

”Ja hoor”, antwoordde hij nadat ze had gevraagd of hij wist waar hij heen moest. Er ontstond lichte paniek in haar hoofd en ze vroeg nerveus wat ze nog meer kon doen. Haar handen trilden en ze beet binnensmonds op haar onderlip. ”Je hoeft er geen sorry voor te zeggen”, zei hij en ze kon hem pas weer terug in de ogen kijken toen hij haar pols vast had. ”Je kan er ook niks aan doen” fluisterde hij vervolgens en haar blik dwaalde af naar de grond. ”Er is niemand om te waarschuwen dus ehm ja.. Ga maar, ik red me wel” zei hij, ze slikte en ze knikte waarna hij wegliep richting de ziekenzaal. Ze wist niet wat ze nog meer kon zeggen en haar voeten leken vastgenageld aan de grond. Ze wist wel wat ze moest doen. Ze moest eigenlijk naar één van de leraren en vertellen wat er aan de hand was. Maar er ging teveel door haar heen en ze wist niet welke kant ze op moest. Ze wist niet eens zeker of ze wel verder wilde. Ze liep eerst naar buiten, om goed te ademhalen en nadenken. Waarbij ze na een tijdje toch weer terug naar binnen liep..

clothing
the end

» Wake up, let's go ice skating
» You're gonna wake the beast
» A never ending nightmare
» Daily Nightmare [aanmeldtopic]
» Daily Nightmare [RoddelBlog Jackie&Aurélia]