Fear is a disease

Damian staarde naar de namen van de leerlingen op het blad voor hem. Punten geven was niets iets wat hij graag deed, maar zo nu en dan was het wel eens nodig. Dus in zijn kantoor in de sportzaal zat hij met een zwarte in zijn hand zich bezig te houden met het evalueren van de leerlingen. Kort wreef hij over zijn voorhoofd, slechte punten gaf hij niet daar was hij te soft voor. Of nou ja, dat vond hij gewoon niet eerlijk, uiteindelijk kon iedereen een slechte dag hebben. Maar het was gewoon een evaluatie, het nodige papierwerk dat gedaan moest worden want tja anders werd Jamie nog boos. Iets wat hij ook weer niet wilde. Vanuit zijn ooghoeken staarde hij naar de klok die aan de muur hing, genadeloos tikte die verder en verder. Wanneer de klok 7 uur bereikte vond hij het welletjes geweest voor vandaag. De man duwde zich van de stoel af en wreef even door zijn haar. Damian greep de gitaar die een vaste waarde was in zijn kantoor vast en liet een diepe zucht weerklinken. Bij de deur aangekomen bleef hij nog even staan. Clyde was al een tijdje op de been, maar hij was de man nog niet tegen gekomen. Merendeels omdat hij het ook ontliep, hij schaamde zich nog steeds voor wat er toen was gebeurd in de ziekenboeg. Heel kort stak hij zijn hoofd naar buiten om zowel links als rechts te kijken, een beetje verder van zijn kantoor zag hij nog licht branden in Clyde’s kantoor. Maar voor de rest merkte hij niet echt wat op van lawaai of iets. Het was niet dat hij de man niet wilde zien, nee hij wilde hem maar al te graag zien en in zijn armen sluiten. Alleen kon hij het niet. Damian kon niet zo maar op hem afstappen alsof er niets gebeurd was. Gelukkig voor hem was hij er toch al grotendeels bovenop gekomen, zowel fysiek als mentaal. Maar waar hij vandaan kwam, hoe diep hij had gezeten. Kort schudde hij zijn hoofd, daarmee de gedachten aan die tijd ook van zich afzettend.

Niet heel veel later had de man plaatsgenomen op de uitgeschoven tribune. In de sportzaal scheen enkel een gedimd licht, iets wat hij helemaal niet erg vond. De gymdocent had hier de laatste weken genoeg tijd doorgebracht, had ook meerdere malen geslapen in zijn kantoor. Bang om Clyde toch tegen te komen als hij naar zijn kamer wilde gaan of iets in die aard. Hij plaatste de gitaarkast op zijn linkerbeen en sloeg het eerste akkoord. Met gesloten ogen liet hij zijn hand glijden over de snaren daarmee de begin akkoorden te spelen van een of andere song. Door de echo in de zaal werden de zachte gitaarklanken net wat verder weg gedragen dan hij eigenlijk wilde. ‘Loving can hurt.’  Zijn stem voegde zich zachtjes bij het gitaarspel terwijl de man zich haast helemaal leek te verliezen, al was het op een positieve manier.

Zijn groene ogen hadden zich gericht op de vloer van de sportzaal. De woorden die hij sprak leidde hem weer naar alle momenten die hij met Clyde had gedeeld. Iets wat zijn adem op sommige momenten liet stokken maar hij herpakte zichzelf en speelde gewoon door. Hoewel alles nu raar was, hadden hij en Clyde toch een mooie tijd gehad samen. Dat moest hij niet ontkennen. Zijn trainee, die al lang geen trainee meer was, en hij zelf, ze hadden elkaar aangevuld op elke manier mogelijk. En Damian was er zeker van dat het ooit op een dag terug als vanouds zou zijn, dat ze hier terug samen zouden zitten zonder terug te denken aan wat er was gebeurd. Maar daarvoor moest hij zich eerst vermannen, daarvoor moest hij hem eerst terug onder ogen durven komen.

Onder het spelen door had hij niets anders gehoord dan de gitaar en de eigen woorden die hij zong. Het was dus vrij onmogelijk voor hem dat hij Clyde had kunnen opmerken. ‘Wait for me to come home.’ Met een laatste keer zijn vingers over de snaren te laten glijden sloot hij het lied af. Een zacht geschuifel trok haast meteen zijn aandacht, waarop hij meteen op keek en letterlijk oog in oog kwam te staan met de man die hij al een tijd aan het ontlopen was. Het was in dit moment dat de tijd even leek stil te staan, dat de wereld stopte met draaien. De impact van zijn stem, hoe zacht het ook was deed zijn hart een sprongetje maken. En hoe zeer Damian ook rustig probeerde te blijven was het goed merkbaar dat hij nerveus was. Met trillende handen had hij de gitaar achter hem neergelegd en besloot hij op te staan. ‘Hoe gaat het?’ De woorden vlogen er zo maar uit, Damian’s controle was weer helemaal weg gevlogen. Het moest vast en zeker vrij onpersoonlijk hebben geklonken, en ook nog eens geweldig dom. Het waren zeker niet de eerste woorden die hij tegen Clyde wilde zeggen, maar het was er gewoon uitgefloept zonder dat hij er enig besef van had.

‘Ik dacht dat je al weg was, het spijt me.’ Mompelde hij verontschuldigend naar de man toe. Zonder zijn evenwicht te verliezen wandelde hij naar een van de laagste banken die op de tribune zaten. Gewoon om het Clyde makkelijker te maken als de man wilde gaan zitten.

Sinds alles wat gebeurd, had hij zichzelf proberen op te krikken door zich vooral op zijn muziek te focussen en evengoed op het terug in vorm te raken. Maar dat was wel weer goed gekomen. Clyde was nog steeds degene van wie hij bleef houden, hij hield zoveel van de man dat hij het niet eens deftig wist te beschrijven. Maar evengoed bleef hij bang voor de confrontatie tussen hen, eentje die er uiteindelijk zowiezo zou komen. Alleen had hij niet verwacht dat het nu al zou zijn. Hoelang hij er bij had gezeten en gewoon naar de man had gestaard wist hij niet exact. Maar het was zover. Als het nu niet gebeurde, zou het nooit gaan gebeuren dat wist hij even goed. Vrijwel meteen had hij gevraagd hoe het met hem ging, niet bepaald gecontroleerd maar even goed was het een belangrijke vraag voor hem. Damian moest gewoon weten of Clyde in orde was, er waren geruchten ja. Maar er was maar 1 persoon die het kon bevestigen en diegene stond nu voor zijn neus.

Damian was nerveus, niet per se om de vraag die hij had gesteld. Maar gewoon door de plotse aanwezigheid van de man met het lange haar. Een aanwezigheid waarvan hij had gedacht dat hij die nooit meer zou mee maken. Een rilling trok over zijn rug gewoon bij de gedachte alleen al. Wanneer de stem weerklonk die hij al die tijd had gemist, leek de gedachte weer te verdwijnen. Een glimlach vormde zich zachtjes op zijn gezicht. ‘Goed om te horen dat je weer bezig bent. Wees wel voorzichtig.’ Het was geen geheim dat Damian niet hield van de functie die Clyde had, en dat was er niet bepaald beter op geworden. Maar het nam niet weg dat hij nog meer respect had gekregen voor de man, Clyde’s hart was gewoon te groot om echt te omvatten. Warmte steeg door naar zijn wangen bij het complimentje dat hij kreeg. Verdorie, hij leek wel een puber. ‘Het gitaarwerk was wat slordig.’ Lachte hij het weg, in de hoop dat zijn wangen ook niet de vuurrode kleur hadden gekregen, iets wat wel het geval was maar goed.

‘Het spijt me van alles Clyde…’ Prevelde hij stil. Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij recht ging staan. Kort wreef hij door zijn haren. ‘Ik wilde je komen bezoeken, ook nog na dat voorval… Maar ik durfde niet meer, was bang dat je me zou afwijzen en het schaamtegevoel dat ik had was te groot. Maar weet alsjeblieft dat er geen nacht voorbij was gegaan zonder dat ik voor je deur heb gezeten.’ Alles kwam er een beetje onsamenhangend uit, al kon Damian zich daar niet mee behelpen. Het was niet dat hij een speech of iets had kunnen voorbereiden voor dit.