Raphael Trent Immobile

RAPHAEL | MALE | 17 YEARS

» Name Raphael Trent Immobile
» Nickname(s) Raf, ??
» Alias Hideaway
» Age 17 years old
» Birthday 23th of june
» Zodiac Cancer - Kreeft
» Place of Birth Manchester - England

» Mutant powers Superhuman senses – Raphael beschikt over verscherpte zintuigen. Van visie tot reukvermogen, het is beter dan dat van een doorsnee iemand. Het zorgt ervoor dat hij snelle mogelijk gevaar zou kunnen oppikken, of het nou hoorbaar of zienbaar gevaar is. Een probleem is wel dat hij niet over de mogelijkheid beschikt het ‘even’ aan en uit te zetten. Harde geluiden en felle kleuren bezorgen hem dan ook snel hoofdpijn. Het zorgt ervoor dat hij altijd wel een beetje onrustig is, want hij kan er niets aan doen dat hij de kleine details snel oppikt. Het is iets wat hij nog onder controle moet zien te krijgen. Van heel erg ver weg zien of een speld horen vallen in een drukke ruimte kan hij nog niet.
Empathy – Emoties van andere mensen zullen opgepikt worden door Raphael. Als mensen tegen hem liegen zou hij dit misschien wel kunnen oppikken (bijvoorbeeld als iemand sterk hoopt dat Raphael hem zou geloven) of zelfs als er mensen in de beurt zijn die sterke emotiegolven van zich af laten gooien. Het minpunt is wel dat Raphael nog niet heel goed de emoties van anderen en van zichzelf kan onderscheiden. Hij bevindt zich grotendeels in twijfel of hij nou degene is die zich nerveus voelt als iemand anders in dezelfde ruimte. Gelukkig voor hem gaat het nog niet zo ver dat hij kleine, gemengde emoties voelt.
Force Field Generation – Het is een soort bescherming tegen alles. Een rustgevende plek. Wanneer Raphael een force field gebruikt, wordt hij eigenlijk tegen zichzelf beschermd. Geluiden, emoties, geuren, ze worden allemaal van hem weggehouden en het is ook zijn middel om veilig te zijn. Dit is een van zijn meer ontwikkelde krachten, maar echt gebruikt om aanvallen af te ketsen is het niet.

» Character Eenzaam. Een keyword dat misschien wel het vaakst wordt gebruikt om Raphael te beschrijven. Het hele normale gedeelte, nou ja normaal is het niet te noemen natuurlijk, van zijn leven is hij echt eenzaam geweest. Al op vroege leeftijd had hij last van de mutaties, die niet zichtbaar waren aan zijn lichaam. Hij schrok sneller van plotseling knallende geluiden en zelfs het eten van een ijsje deed hem pijn. Mensen vonden hem raar, een aansteller. Dit zorgde ervoor dat hij zich steeds meer terugtrok. Eerste dagen in een nieuwe klas werden even leuk, maar het hele jaar liet hij nauwelijks iets van zich horen. Langzaamaan raakte hij ook gewend aan die eenzaamheid en vond hij het prettig. Om die manier werd er niet zo hard tegen hem gepraat of werd hij zomaar aangeraakt.
Maar goed, hij had dan wel een paar vrienden en dat waren dan ook vrienden die hem begrepen – probeerden te begrijpen althans. Raphael zag later ook de waarde in van die vriendschappen en hield deze banden dan ook vast. Ze praatten zacht tegen hem en raakten hem niet onuitgenodigd aan. Toch kreeg Raphael wel een soort gevoel van jaloezie als hij die vrienden met andere mensen zag, mensen die hem altijd raar aankeken. Clingy, clingy boy.
Door de empathy kracht werd hij verward. Op situaties waardoor hij verdrietig was en zijn ouders vrolijk beneden zaten, kon hij zich niet geheel sip voelen. Soms voelde hij een gevoel van blijdschap. Elke keer als hij een emotie uitte was er altijd wel iemand in de buurt die het tegenovergestelde voelde. Hierdoor wist Raphael nooit hoe hij zich voelde en het bracht enorme nervositeit met zich mee. Ook grote twijfels. Op proefwerken duurde het dus altijd echt heel lang voordat hij een redelijk antwoord had. (lateron zou hij ook in de buurt van de slimme studenten gaan zitten, dat bracht een beetje zekerheid zijn kant op).
Maar zelfs soms, als hij alleen is en er ook echt niemand om hem heen is, is hij een emotioneel wrak. Zeker nu hij zijn vrienden heeft moeten achterlaten, voelt hij de eenzaamheid weer als een deken over zich heen kruipen. In zijn force field voelt hij zich dan wel veilig, maar zijn eigen emoties worden niet afgestoten. Die krijgen hem dan te pakken. Zo is hij in doodnormale situaties soms ook heel snel verdrietig of juist over de top blij.

» Looks Raphael heeft niet echt een speciale bouw, zijn mutaties hebben ook niets met zijn lichaam te maken. Het is een gemiddeld lange jongen, met bruin haar. Hij is redelijk dun, maar dat maakte zijn lichaam ook lenig. Zo lijkt hij soms klein, omdat hij zich door zijn grote onzekerheden ook graag klein wilt maken. Gezichtshaar? Wow there, dat is niet toegestaan op zijn ware babyface! Zijn ogen hebben een zachtblauwe kleur.
Qua kleding heeft hij niet echt iets speciaals. Felle kleuren vermijdt hij liever wel, net als echt puur wit. Door een heel incident (zie z’n story) heeft hij een tattoo op zijn linkerarm met de tekst ‘best of me’ d’r op.

» Story
Voor het eerst deel van zijn jeugd leek hij echt een doorsnee kind te zijn. Vrienden, kennissen uit de klas, soms komen spelen bij een ander kindje. Dat was het gewoon. Een tijd om snel te vergeten, al probeert iedereen dat niet te doen. Althans, tot hij rond zijn twaalfde was. Al snel begon hij steeds gevoeliger te worden voor geluiden, beelden, aanrakingen, geuren en smaken. Hij werd als een aansteller bestempeld en uiteindelijk nam hij die rol ook op zich. Het werd steeds heftiger en de arme Raphael kon er niets aan doen. Met tegenzin ging hij naar school en met blijdschap kwam hij thuis, waar hij niet zo werd behandeld. Zijn ouders sleepten hem naar vele dokters, die het ook niet wisten, maar besloten dat hij kalm moest worden behandeld. Medicijnen hadden geen goede invloed op hem, dus werd er maar zacht gepraat in zijn omgeving. Het viel nog te handelen, want aan dit kon Raphael zich nog redelijk aanpassen. Hij was gewoon een gevoelig kind, er was niets mis met hem toch?
Bij het ontwikkelen van zijn empathy kreeg Raphael ook vreemde buien. Hij vond zichzelf soms zielig, maar als er pesters om hem heen stonden wist hij niet zeker of hij verdrietig moest zijn of gemeen. Niemand begreep hem en vele psychiaters keken ook raar op als hij met een hele kalme houding op die bank ging zitten. Hij nam de gevoelens van anderen meestal over, omdat hij niet goed wist wat en hoe hij zich moest voelen. Het gepest nam af, aangezien ze niet het gewenste effect zagen. Soms vocht Raphael zelfs tegen, omdat de pesterige gevoelens op hem oversprongen. Dat was niet verwacht.
Uiteindelijk werd er ook gekozen om hem gewoon buiten de groep te sluiten. Zijn exclusieve vriendengroepje werd nog kleiner en degene die bleven kregen dan ook een clingy Raphael aan zich. Toch werd zijn vertrouwen erg geschaad door de ‘overlopers’ en werd hij bitter tegen de mensen die hij zijn vertrouwen had geschonken. Hij begon zichzelf, mede door de invloed van anderen, uit te sluiten en die sociale rust bracht hem ook rust in zijn hoofd. Langzaam maar zeker kreeg hij ook in de gaten dat hij zich echt kon afsluiten van de wereld, met behulp van een force field namelijk.
Het begon wel echt uit de hand te lopen. Raphael kreeg ook zijn puberteit en met zijn krachten liepen zijn emotionele buien ook uit de hand. Zijn force field zorgde soms voor grote puinhopen (aangezien het alles om zich heen van zich afduwde) en zijn ouders wisten niet meer wat ze moesten doen. Het was ook die reden dat hij hier naartoe werd gestuurd. Aanpassingsproblemen heeft hij zeker, want vrienden maken? Dat is pas een groot vraagteken voor hem.