Naam: Benjamin Niklaus Schultz
Bijnaam: Ben, Bennie. Dit laatste vindt hij alleen oké bij de mensen die hem goed kennen.
Leeftijd: 23
Geaardheid: Panseksueel
Geboorteplaats: Fichtenberg, Duitsland
Uiterlijk: Benjamin is 1,85 en mager gebouwd. Hij heeft blond haar, waar hij of helemaal niets aan doet, of minstens twintig minuten voor de spiegel voor staat en dan gaat hij meestal voor de ‘casual nonchalance’ look. Zijn ogen zijn blauw en hij heeft een bleke huid.
Mutatie:Pathokinesis // Emotion Manipulation
Benjamin voelt emoties van mensen die in zijn buurt zijn aan en kan deze in zekere mate beïnvloeden.
Benjamin kan alleen mensen beïnvloeden die in zijn buurt staan. Ook kan hij niet teveel mensen tegelijk beïnvloeden: bij meer dan drie gaat het hem al teveel energie kosten. Benjamin kan bij mensen ook geen emoties oproepen die er op dat moment niet zijn. Voorbeeld: als iemand heel boos is, kan hij er voor zorgen dat de boosheid afzwakt, niet dat iemand zich ineens heel
happy gaat gedragen. Benjamin is beter in het beïnvloeden en manipuleren van positieve emoties dan negatieve (hij kan een positieve sfeer gemakkelijk versterken, maar minder makkelijk negatiever laten worden). Hij kan slechts de emoties van anderen voelen en manipuleren, niet die van zichzelf.
Een groot nadeel van deze mutatie is, dat hij door het aanvoelen van de emoties van anderen snel zélf beïnvloed raakt. Wanneer een sfeer erg negatief is of andere mensen zich ongelukkig voelen, gaat hij dit vaak weerspiegelen (dit is geen onderdeel van zijn mutatie, maar ligt aan zijn beïnvloedbare karakter).
Benjamin kan door het gebruik van deze mutatie erg snel uitgeput raken.
Sensation Manipulation Naast emoties kan Benjamin ook de
letterlijke gevoelens van mensen manipuleren. Het meest voorkomende voorbeeld daarbij is pijn: hij kan pijn van iemand verminderen of juist erger maken dan het is. Andere gevoelens zijn bijv. genot, kippenvel, jeuk, etc.
Net als bij emoties kan Benjamin gevoelens alleen manipuleren, niet uit het niets opwekken. Hij kan er dus niet voor zorgen dat iemand ineens pijn gaat voelen. Ook aan het versterken van een gevoel zitten grenzen. Een kleine snee in iemands vinger kan hij misschien laten voelen alsof diens hand eraf gaat vallen, maar daar blijft het ook bij. Het gevoel dat hij verergert of vermindert is gelimiteerd aan het lichaamsdeel waarin het zich bevindt. Daarnaast kan hij ook dit alleen op anderen toepassen, niet op zichzelf.
Dit is een mutatie die Benjamin zelden gebruikt en als hij het doet, gebruikt hij hem ten goede. Hij heeft er weinig behoefte aan mensen meer pijn te laten voelen dan ze al doen.
Geschiedenis: Benjamins geschiedenis begint bij zijn ouders. Zijn moeder, die hij zelf nooit gekend heeft, was een mutant. Ze had geen grote, destructieve mutaties, maar desondanks schaamde ze zich ervoor en hield ze deze het liefst voor iedereen verborgen. In het dorpje Fichtenberg, waar zijn ouders beiden woonden, was Benjamins vader de zoon van de burgemeester. Deze burgemeester liet vrij duidelijk merken wat hij van mutanten vond, en hoewel hij geen echte actie kon ondernemen zorgde hij er wel altijd voor dat mutanten het moeilijkst aan een baan kwamen, uren moesten wachten voor ze ergens aan de beurt waren en in een apart gedeelte moesten zitten in de bussen, kerk en klaslokalen. Dat was de reden dat Bens moeder haar mutatie altijd verborgen hield, en Benjamin weet tot heden nog steeds niet welke mutaties zijn moeder precies had. Zijn moeder was van goede komaf en dat was waarschijnlijk de voornaamste reden dat ze met zijn vader getrouwd is. Nadat Benjamin geboren werd, duurde het niet lang voor zijn vader achter zijn moeders mutatie kwam. Toen waren de poppen echt aan het dansen. Bens vader was net zo anti-mutant als zijn eigen vader en kon niet geloven dat hij met een van hen was getrouwd en een kind gekregen had. Toen Benjamin twee jaar was, is zijn moeder vertrokken uit het dorp en heeft niemand ooit nog iets van haar gehoord. Zijn vader stond niet te springen om de kleine Benjamin op te voeden en liet dat tijdens Bens jeugdjaren duidelijk merken. Hij had gauw door dat Benjamin veel meer op zijn moeder lijkte en begon hem van allerlei dingen te beschuldigen – uiteindelijk verkeerde hij zelfs in de waan dat Benjamin niet eens zíjn kind was. Dat Benjamin net als zijn moeder geboren was met een mutatie, hielp niet mee, hoe hard hij ook zijn best deed het naar zijn vaders’ zin te maken. Op zijn achttiende was hij het zat. In een impulsieve bui verliet hij zijn ouderlijk huis, schraapte hij zijn spaargeld bij elkaar om een reis naar Frankfürt te betalen en vertrok vanuit daar naar Amsterdam. Daar belandde hij op straat, want hij had geen geld om een apartement te huren. Hij probeerde geld te verdienen door muziek te maken, maar het duurde niet lang voordat hij werd opgepikt door een man die zijn mooie gezichtje opvallend vond. Via hem kreeg Benjamin werk in het Red Light District. Even voor de goede orde: dit was beslist op vrijwillige basis. Ben begon als schoonmaker in een van de clubs en was geïntrigeerd door het nachtleven, de dansers, de kleding en de vrijheid. Hij wist zichzelf snel omhoog te werken en werd uiteindelijk een van de succesvolste dansers – of eerder strippers – in de club. In die tijd genoot hij volop van het leven. Het maakte hier niet uit wat hij was: de klanten waren dol op hem. Aan het begin van zijn eenentwintigste levensjaar hoorde hij voor het eerst weer iets van zijn vader. Die belde hem op met de boodschap dat hij wist waar Benjamin was, en dat hij terug moest komen naar Duitsland. Zijn vader had zogenaamd “spijt” van zijn daden. Benjamin geloofde hier niets van, maar voelde zich niet meer veilig nu zijn vader zijn locatie wist. Hij liet Amsterdam achter zich en vertrok (met een aantal lange tussenstops in Antwerpen, Brussel en Parijs) naar Wenen in Oostenrijk. Hier waren ze niet altijd even vredelievend naar mutanten, maar Benjamin wist zijn mutatie verborgen te houden. Hij ontmoette voor het eerst een aantal andere mutanten, waarmee hij uiteindelijk in een huis ging wonen. Dit ging goed, tot de buurtbewoners lucht kregen van “wat er in het huis op de hoek woonde”, en ze hun ramen begonnen in te gooien of dreigbrieven door de brievenbus deden. Benjamin en zijn huisgenoten voelden zich niet veilig en welkom meer en het huis viel uit elkaar. Toen Benjamin via via te horen kreeg dat er een heel aantal mutanten vanuit Amerika naar Zwitersland was gekomen, leek het hem een goed idee om meer mensen van “zijn soort” te leren kennen. Zo kwam hij terecht in Sundberg.
Relaties: Benjamin heeft veel relaties gehad in de tijd dat hij door Europa heeft gereisd. De meeste hiervan waren kort, en ook erg ongezond. De verliefdheid die hij voelde was niet altijd wederzijds, maar om het zo leuk mogelijk te houden had hij het gevoel dat hij hun gevoelens dan maar moest versterken – wat hem natuurlijk veel te veel energie kostte en er uiteindelijk voor zorgde dat de relatie op de klippen liep.
Karakter: Benjamin is een levensgenieter, maar tegelijkertijd iemand die veel over het doel van het leven nadenkt. Hij is een beetje filosofisch aangelegd en mijmert graag over de betekenis van alle gebeurtenissen op aarde. Hij heeft het gevoel dat hij van betekenis moet zijn, dat hij iets moet doen om zo zijn stempel achter te laten op de wereld, maar hij weet nog niet precies hoe en ook zijn levenspad tot nu toe heeft hem daarbij niet echt geholpen.
Een gevolg van zijn strakke opvoeding is dat hij enorm veel behoefte voelt om alle regels te breken en alles uit te proberen. Hij houdt van avontuur en zoekt graag uitdagingen op. Hierin gaat bijna niets hem te ver, maar weet hij ook goed binnen zijn grenzen te blijven. Zo heeft hij veel geëxperimenteerd met seks, alcohol en drugs, maar is hij nooit zover gegaan dat hij er niet meer mee kon stoppen.
Van binnen is Benjamin best een softie. Hij praat graag over zijn emoties en die van anderen – wat waarschijnlijk een effect van zijn mutatie is – en is dol op goede gesprekken en scherpe vragen. Hij vindt het fantastisch en reuze-interessant hoe het menselijk brein werkt en hoe het zich ontwikkeld.
Benjamin ziet eigenlijk bijna altijd het goede en mooie van mensen. Zowel qua uiterlijk als innerlijk kan hij helemaal opgaan in hoe iemand in elkaar zit. Als hij in de vijftiende eeuw had geleefd, had hij met een harp onder je raam een serenade aan je op kunnen dragen, maar in plaats daarvan zal hij het waarschijnlijk persoonlijk tegen je zeggen – om er thuis een liedje over te componeren op zijn oude Spaanse gitaar.
