Onderwerp: › the silence is like a loaded gun do jan 19, 2017 6:26 pm
still got your name on my lips but there’s no talk of come backs OH NO I KNOW
In plaats van naar binnen te gaan en deftig zijn wonde te verzorgen, was hij buiten blijven hangen. De skogkatt was via allemaal sluipweggetjes in de speeltuin terecht gekomen. Het gigantische beest had in een boom proberen klimmen, maar zijn schouder werkte hem nogal tegen. De wonde was lichtjes blijven sijpelen, waardoor er een spoor van kleine rode druppeltjes in de sneeuw te zien was. Op het einde van dat spoor was hij uiteindelijk veranderd naar zijn jongensvorm. Niet meer de Ebbe van daarnet. Zijn energie was weg, hij voelde zich voor een van de weinige keren ooit helemaal leeg vanbinnen. Trillend van de kou en nog steeds van emoties, leunde hij tegen een van de houten speelhuisjes.
Boos op zichzelf veegde hij voor de zoveelste keer zijn kaken droog. Waarom kon hij zich niet herpakken? Het was niet de eerste keer dat hij een shock moest verwerken. Hij had het al zo vaak gedaan, waarom lukte het nu dan niet? Moedeloos sloeg hij zijn armen om zijn opgetrokken knieën, liet zijn kaak er op rusten en negeerde vooral de stekende pijn in zijn schouder. Toen hij voetstappen hoorde, keek hij niet op. Hij was toch niet van plan om nu interactie aan te gaan, en dat straalde zijn houding ook uit. Gesloten, afgesloten meer, van de buitenwereld.
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun do jan 19, 2017 8:20 pm
Faye Jupiter Jones
Je merkte pas hoeveel spullen je had als je het moest verhuizen. Faye was van kamer verhuist en huisde nu bij Samantha, een kamer met een mooi zich en nog veel beter gezelschap. Maar uitpakken kostte tijd en het had al zeker drie dagen ingenomen om tussen al hun plezier en “lessen” door een beetje orde te scheppen. Faye had niet gedacht dat naar dit eiland komen zoveel deuren zou openen, dat ze daadwerkelijk nog zou willen blijven. Maar naast Dante was nu ook Samantha misschien een reden om te blijven. Faye keek opzij naar haar kamergenoot die voor haar collectie schoenen stond te kijken welke beter zou passen op haar outfit. Toen Sam de ogen in haar rug voelde keek ze om en Faye wees naar haar schoenen, net als echte zussen alles delen.
Samantha vertrok niet veel later en Jupiter draaide haar blik terug naar buiten, ze opende het raam en kreeg meteen de koude lucht als een soort van begroeting. Maar onsterfelijkheid zorgde ervoor dat ze minder gaf om de koude dus leunde ze voorover, zette haar ellebogen op de vensterbank en staarde naar buiten. Het onderbuikgevoel dat ze nu had, had ze in honderden jaren al niet meer gevoeld, ze was het dan ook zo goed als vergeten waardoor ze er nu amper een vinger op kon leggen. Haar amberkleurige ogen gleden langs het witte landschap tot haar ogen bleven rusten op het geklapwiek van één van haar kraaien. Ze strekte haar hand en het reusachtige dier landde op haar vingers, die zwarte kraaloogjes staarde haar aan in een woordeloze conversatie. Onderhands wisten haar vogels wat belangrijk was en van zodra ze dit vernam wist ze ook meteen wat dat onderbuikgevoel van haar wilde zeggen. Ze nam haar leren jasje en sprong door het raam, transformeerde en vloog richting de aangegeven richting.
Haar raaf landde neer in een boom niet ver van de speeltuin, Jupiter transformeerde terug en staarde naar de lichte bloedvlekjes die zich door de sneeuw uitbreidde en een spoor achter lieten. Er was maar één iemand in haar helen onsterfelijke leven waar ze meer om gaf dan om het even wie. Niet Dante, nog Samantha of eender welke andere jongen kon tippen aan hem, Tiberius. En ze had het moeten weten, ze had haar gevoel moeten volgen … in plaats daarvan volgde ze nu bloed door te sneeuw rechtstreeks naar de speeltuin. En daar zat hij … haar leerraar, beschermengel en beste vriend, een hoopje ellende tegen één van de speelhuisje. Ze wandelde zijn kant op, hij keek niet op. Ze bleef voor hem staan en hurkte neer. ‘Al die tijd dacht ik dat het enkel maar een gevoel was, nu besef ik dat het een waarschuwing was, een roep. Tiberius, Jacob’ haar eens zo uitgaande aard smolt weg in alle zorgzaamheid die ze in honderden jaren niet meer had laten zien. Ze klemde haar hand over zijn ijskoude handen, haar ander op zijn knie terwijl ze op zoek ging naar zijn ogen. ‘wat is er?’ Als er een wie achter schuilde … wel Faye was in lange tijd niet meer Jupiter geweest maar voor hem, voor haar allerbeste en trouwste vriend zou ze maar al te graag haar krachten bundelen. Maar eerst en vooral moest ze er zijn voor hem, hij had haar nodig, of hij dat nu wilde of niet … Outfit
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun do jan 19, 2017 11:55 pm
still got your name on my lips but there’s no talk of come backs OH NO I KNOW
Zijn hoofd had moeite met verwerken wat er zonet was gebeurd. Zijn tripje terug naar het verleden had ook herinneringen naar boven gebracht die hij liever achter gesloten deur had laten zitten. Het nadeel aan al die verschillende levens, was dat er zowel verdriet als vreugde kon zijn. Geen enkele mens was vrij van de tragedies die het leven met zich mee bracht. En nu liepen er twee door elkaar, waardoor hij nog minder weerbaar was. Hij kon er gewoon niet tegen vechten, zijn hart had nog nooit zo gebroken gevoeld. Maar Valkyrie had natuurlijk gelijk gehad. Ze had het recht om hem af te wijzen, hem weg te sturen. Hem nooit meer te willen zien. Want had hij haar inderdaad niet in de steek gelaten op het moment dat ze hem het meeste nodig had?
Het schuldgevoel was verpletterend. En hij verdiende het, hij verdiende het dat ze kwaad op hem was en dat ze hem had willen vermoorden. Al had dat sowieso niet veel zin gehad, aangezien hij gewoon terug zou keren, in een nieuw leven. Het zou weer jaren duren eer hij zich bewust zou worden van wie hij was, maar uiteindelijk.. Zou hij het zich herinneren. De gedachten zouden hem eerst vreemd lijken, maar het zou wel klikken. Hij zou het zich herinneren. Net zoals de herinneringen aan een heel andere tijd naar boven kwamen toen hij zich bewust werd van een aanwezigheid die heel vertrouwd aan voelde.
Al die tijd dacht ik dat het enkel maar een gevoel was, nu besef ik dat het een waarschuwing was, een roep. Tiberius, Jacob’ Klonk haar stem. Hij wilde haar wegsturen. Wat een schande was het dat ze hem op zo’n zwak moment moest meemaken. Maar hij had de kracht niet. Haar warme hand omsloot de zijne, en bijna reflexmatig omklemde hij de hare, alsof het het laatste was dat hem op deze aarde kon houden. ‘Wat is er?’ Vroeg ze, uiteraard. De jongen huiverde, ademde haperend in en zuchtte toen zachtjes. Hij dwong zichzelf om haar aan te kijken, deels ook omdat haar bekende gelaatstrekken hem zouden kalmeren.
En dat was ook zo, hij voelde zich een tikje veiliger, opgelucht. ”Mijn vorige levens blijven me achtervolgen”, Begon hij zachtjes. ”En deze keer was het geen blij weerzien”, De tranen sprongen weer in zijn ogen. De blik van pure haat, het zou hem nog heel lang blijven achtervolgen. Wat een wereld van verschil. Hij had zijn leven ook voor Jupiter gegeven, met de zekerheid dat hij terug zou komen. Zijn leven betekende niks als hij er het hare mee had kunnen redden. En zij was hem, in tegenstelling tot Valkyrie, wel dankbaar. ”Ik heb haar op het slechtste moment mogelijk in de steek gelaten en ze haat me er voor”, Fluisterde hij, zijn keel werd dicht geknepen door het verdriet nu hij de feiten zelf op een rijtje moest zetten.
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun vr jan 20, 2017 9:03 pm
Faye Jupiter Jones
Ze was het een beetje vergeten, die andere kant van zichzelf. In afgelopen honderden jaren had ze enkel maar schijn gegeven op dat onbegrensde, dat uitgaande, dat uitdagende deel van haar. Maar niemand kon hier op Genosha zeggen dat ze een zachte kant had ook. Dat ze oprecht liefde kon kijken, vriendschap, dat ze zou opkomen voor iemand, bezorgd kon zijn … dat deel van haar was al een hele lange tijd aan het uitsterven. Maar door het raam staren had haar al minuten lang dat onbehagelijke gevoel gegeven, het gevoel alsof er iets gebeurd was waar ze weet van moest hebben. En van zodra één van haar spionnetjes, haar vogels, haar het kwam vertellen brak alle bezorgdheid door als een dam en het was allemaal gefixeerd op hem, op haar Tiberius, de jongen die haar meer dan enkel door de Romeinse tijd en het begin van haar mutaties had gebracht … hij had ook zijn leven gegeven en dat was iets dat ze hem nooit maar ook nooit zou kunnen terug betalen. Onsterfelijkheid zou haar dat nooit ontnemen, ze zou graag haar leven ook op zo’n manier voor iemand willen geven … als ze nu maar gewoon kon sterven.
De bloedvlekjes in de sneeuw maakte haar niet onrustig, ze had genoeg bloed gezien in haar leven. Maar het maakte haar wel bezorgd, een bezorgdheid die haar amberkleurige ogen praktisch deden dimmen in felheid. Ze keek niet voor zich uit, ze volgde niet de kraai die van boom naar boom vloog richting de speeltuin, ze volgde fixeert het bloed naar zijn rechtmatige eigenaar aan de speeltuin, ineengedoken. Het maakte een heel klein deeltje van haar rebels kwaad, iets dat je niet kon zien in haar blik. Maar dat deeltje wilde het allemaal weten en dat deeltje wilde hem beschermen, verdedigen, wraak nemen. Maar dat deeltje zat onderdruk, hij was nummer één, al de rest zou later wel komen.
Toen haar vingers om zijn ijskoude hand sloten zocht hij meteen die houvast waar haar blik een tikkeltje breekbaar van werd. Maar niet zo breekbaar als hun ogen elkaar ontmoette. Hij zag er zo gebroken uit, lam gelegd door zijn eigen emoties. Ze keek hem aan, volgde zijn lippen bij het vormen van de woorden en sloot kort de hare toen ze begreep wat hij zei. Ze wist niet wat meer een vloek was, onsterfelijk zijn en een eeuwig bestaan lijden, of sterven en terug komen … om dan weer te sterven en weer terug te komen. Toen ze de tranen weer zag opspringen legde ze haar hand langs zijn wang, ondersteunde ze zijn hoofd. ‘Tiberius,’ het zou een gewoonte zijn, hem zo blijven noemen. Ze wilde nog meer zeggen maar hij ging verder. Haar ogen zakten af, op zoek naar de afkomst van zijn bloed. ‘Niemand kan je haten,’ ze keek hem terug aan en liet haar hand op zijn schouder rusten. ‘Niemand kan je haten als ze weten hoeveel goed je doet, hoeveel liefde je hebt. Je mag nog honderd keer opnieuw tot leven komen, wat hier zit,’ ze wees naar zijn hart. ‘verandert niet.’ Vervolgde ze. ‘Waar ben je gewond?’ Vroeg ze uiteindelijk, haar ogen weer op hem gericht. ‘Laat mij op zen minst helpen.’ Sloot ze wat zachter af. Ze wilde hem de warmte in krijgen, het bloeden stoppen van god weet waar het kwam en vooral een beetje troost bieden. Het leek niet voor Jupiter maar het voelde als een opluchting voor haar om dat deel van zichzelf terug te vinden … Outfit
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun vr jan 20, 2017 10:34 pm
still got your name on my lips but there’s no talk of come backs OH NO I KNOW
De nieuwe informatie stuiterde nog steeds rond in zijn hoofd. Natuurlijk wist hij niks van wat er na zijn dood gebeurde. Hij kreeg wel een nieuw leven, maar dat was precies dat. Nieuw. De eerste jaren zonder ook maar enige herinnering aan wie of wat hij was, of wie of wat hij geweest was. En dat ze zwanger was op die ene fatale dag.. Dat had hij niet geweten. Eigenlijk had hij twee levens gered, of er eentje gered en eentje kapot gemaakt. Want dat was wat Valkyrie er van vond. Hij had haar leven geruïneerd op de dag dat hij op het slagveld was omgekomen.
‘Niemand kan je haten,’ Reageerde ze op zijn woorden. ‘Niemand kan je haten als ze weten hoeveel goed je doet, hoeveel liefde je hebt. Je mag nog honderd keer opnieuw tot leven komen, wat hier zit,’ Ze gebaarde richting zijn hart. ‘verandert niet.’ Benadrukte ze. De jongen schudde zachtjes met zijn hoofd. "En toch heeft ze gelijk Jupiter", Zei hij toen hij zijn stem terug vond. "Ik liet haar in de steek", Zei hij. Net zoals hij zijn zoon in de steek had gelaten. Maar dat zei hij er niet bij. Het zou ook voor Jupiter nieuwe informatie zijn, aangezien hij Valkyrie pas had leren kennen in een van zijn levens na dat dat hij met haar had gedeeld.
‘Waar ben je gewond?’ Vroeg ze hem. ‘Laat mij op zen minst helpen.’ Haar stem klonk zacht, de lichte arrogantie en zelfzekerheid die ze normaal om zich heen had, was helemaal verdwenen. Hij wist wel dat ze ook zo kon zijn, maar hij had niet gedacht dit ooit nog mee te maken. In geen enkel leven. Wat was hij blij dat hij haar terug had. Daarom knikte hij instemmend. ”Het is een steekwonde, ongeveer tien centimeter diep, gok ik”, Zei hij, waarna hij zijn knieën los liet en zijn arm opzij deed, zodat ze het zelf kon beoordelen. Hij kneep nog even zachtjes in haar hand, zodat hij oogcontact kon maken. "Dank je", Zei hij, specificeerde niet waarvoor hij haar precies bedankte.. Maar ze zou het wel begrijpen.
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun za jan 21, 2017 6:58 pm
Faye Jupiter Jones
Ze had Tiberius veel zien doen in de tijd die ze samen hadden doorgebracht. Ondanks dat ze zelf nooit zou sterven had hij altijd grootsere dingen gedaan dan haar. Maar in al die jaren, in al die momenten dat ze tegenover elkaar hadden gestaan om te trainen, of naast elkaar hadden zitten kijken naar hun wereld … en geen van al die momenten had ze hem gezien zoals nu, gebroken, gekraakt, met tranen die over zijn wangen liepen. En hij kon veel aan, dat wist ze uit ervaring. Dus gelijk wat de reden was, het was genoeg om hem helemaal te verwoesten, hem helemaal met de grond gelijk te maken en hem letterlijk nog eens te laten bloeden. Jupiter kon dit niet verdragen, ze kon het niet zien dat haar beste vriend, haar leermeester, haar baken van hoop zo terneergeslagen in de sneeuw zat. En het was alsof het hem allemaal niet meer kon schelen, een gevoel dat ze helaas ook kende. Net als hij haar er altijd doorheen zou trekken was het nu voor haar om hem erdoorheen te trekken en eerlijk … ze had dit niet zien aankomen. Ze had het niet zien aankomen dat ze op deze manier voor hem zou zitten, met hem in deze slechte toestand.
Het koste hem zoveel moeite om zichzelf terug te vinden, om woorden te vinden die de hare zouden ontkrachten. Ze bleef met al het geduld naar hem toekijken, wachtend, steunend met enkel haar rustig bemoedigende blik. Toen hij sprak gleden haar ogen onderzoekend over zijn gezicht. ‘En je zal er een geldige reden voor hebben gehad.’ Reageerde ze zachtjes. Tiberius was goed in zijn hart, ze had hem nooit anders gekend. Hij zou niet van de ene reïncarnatie op de andere plots zijn veranderd, genoeg om iemand in de steek te laten. Hij moest het voor zichzelf geloven want zij was daar al lang van overtuigd.
Toen ze vroeg naar de wond reageerde hij niet onmiddellijk. Haar ogen zochten taxerend maar ze vond geen bloed op zijn kleren vooraan, dat betekende dat het ergens achteraan moest zitten. Toen hij begon te praten verstrakte haar blik miniem en ze ging een beetje verzitten toen hij dat deed. Ze trok zijn T-shirt weg, niet zonder eerst de dankjewel te krijgen. Ze keek hem aan en kneep hem terug. ‘Je weet dat ik alles voor je zou doen.’ Ze glimlachte kort en keek naar de wonde, een steekwonde, diep genoeg om zorgwekkend te zijn. Ze wist niet wat ze eerst moest doen, alsnog nam haar temperamentvolle kant het meteen over. ‘Wie? Wie heeft dit gedaan?’ Vroeg ze zonder van de wonde weg te kijken. Hij had verzorging nodig, ontsmetting, hechtingen? Ze liet zijn T-shirt terug op zijn plaats vallen en keek hem opnieuw aan. ‘Je bent niet onsterfelijk Tiberius, dat betekend dat ik dat moet verzorgen en jij naar binnen moet voor je dood vriest.’ Of hij kon naar binnen gaan en zij kon afrekenen met gelijk wie dit had gedaan? Nee, ze zou eerst voor hem zorgen. ‘Ik probeer heel erg hard geen andere dingen eerst te doen dus voor nu moet je naar me luisteren en meekomen.’ Ze gaf hem een veelbelovende glimlach. ‘Ik kan je niet verliezen, niet nog een keer.’ Vervolgde ze nog zachtjes. Dit was best nieuw voor haar, dit beschermende … moederlijke bijna. Maar het voelde als normaal aan, omdat het voor hem was… Outfit
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun za jan 21, 2017 9:12 pm
still got your name on my lips but there’s no talk of come backs OH NO I KNOW
Het was dat hij momenteel echt teveel emoties tegelijk voelde, anders had hij zich waarschijnlijk nog geschaamd tegenover Jupiter. Ze had hem nooit zo meegemaakt, al had hij natuurlijk ook wel mindere dagen gehad. En hij had toen ook altijd op haar kunnen rekenen, niet alleen haar steun maar ook haar discretie. Maar zo hard gecrasht als nu? Hij kon zich niet herinneren dat hij zich ooit zo verschrikkelijk had gevoeld. En ook nu was Jupiter er voor hem, haar aanwezigheid alleen al leek hem te helpen. Hij kon het niet meer getroffen hebben dat net zij degene was die hem hier had gevonden. Net zoals ze eigenlijk vroeger ook wel door had als er wat scheelde. Door zo veel met hem om te gaan, had ze dat leren aanvoelen. Logisch als ze elkaar bijna dagelijks ontmoetten. Een vriendschap zoals die van hen was toen uitzonderlijk. Hij wist dat er op hem neer gekeken zou worden, dat mensen zouden oordelen. Voor haar was het zelfs gevaarlijk.
Maar die vriendschap redde op dit moment waarschijnlijk zijn leven. De wond moest verzorgd worden, en dat wist ze. Gelukkig drong ze een beetje aan. Daarom wees hij met ietwat tegenzin naar de plek waar de wond zat. Ze duwde zijn shirt opzij, zodat ze er zelf naar kon kijken. ‘Wie? Wie heeft dit gedaan?’ Zei ze na een korte stilte. Haar reactie verbaasde hem niet. "Als we het heel technisch bekijken, dan ben ikzelf de dader", Glimlachte hij zwakjes. Hij had zich niet verdedigd, weggetrokken, weggerend. Hij had het allemaal laten gebeuren, zonder protest. ‘Je bent niet onsterfelijk Tiberius, dat betekend dat ik dat moet verzorgen en jij naar binnen moet voor je dood vriest.’ Wees ze hem toen op het feit dat hij er inderdaad wel iets aan moest doen. "Ik ben dan misschien niet onsterfelijk, maar zo makkelijk kom je ook niet van me af hoor", Zei hij half sarcastisch half plagend.
‘Ik probeer heel erg hard geen andere dingen eerst te doen dus voor nu moet je naar me luisteren en meekomen.’ Zei ze, en daarmee haalde ze hem wel over. Jupiter tegenover Valkyrie, hij wist niet eens zeker wie er zou winnen, maar de schade zou ongezien zijn. Niet alleen aan de omgeving, maar ook aan zichzelf. Hij wist niet of hij dat wel zou overleven, het idee alleen al deed hem rillen. ‘Ik kan je niet verliezen, niet nog een keer.’ Zei ze zachtjes. Hij legde zijn hand op haar onderarm, gaf er een zachte aai over. ”Dat doe je niet”, Beloofde hij haar plechtig. ”Laten we maar gaan” Stemde hij toen in. Hij kwam met moeite overeind, hield zichzelf vast aan het huisje zodat de duizeligheid weg ging.
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun za jan 28, 2017 4:11 pm
Faye Jupiter Jones
Ze was op zich niet zo gevoelig voor de emoties van anderen. Buiten meelachen als iets grappig was kon ze zich niet zo snel settelen in emoties van anderen. Dat zorgde dat Faye een soms hele koude uitstraling zou hebben. Ze zou niet meehuilen, ze zou niet droevig worden als een ander dat was. Doorheen de jaren had ze geleerd om zoveel mogelijk afstand van haar eigen emoties te houden als mogelijke was. Maar bij Tiberius was het anders, hij was de eerste echte vriend die ze had gehad, had haar alles geleerd wat nu haar fundering was. Hij kende haar, hij kende haar emoties en het lukte haar voor geen seconde om geen medeleven te tonen met hem. Ze had nooit gedacht hem na al die jaren terug te zien maar hier was hij, beide op hetzelfde eiland en weer maar eens bewees tijd dat er geen limiet stond op vriendschap want hij liet het toe dat ze hem zou helpen en zelf wilde ze niets liever doen.
Haar ogen staarden naar de wond en ze beet kort op haar onderlip, liet haar ogen even afdwalen naar de hemel. Dante kon nog doen wat hij wilde, hij zou nooit het soort storm kunnen loslaten dan dat ze nu onder het oppervlak voelde sudderen. Iemand had Tiberius verwond, neergestoken dan nog wel, de plaats was geen bedreiging voor hem maar het bloedverlies en de kans op een infectie waren dat wel. Dus ze vroeg hem ernaar, er zeker van zijnde dat het een slechte vraag was om te stellen. Als ze een naam zou krijgen dan zou ze sowieso erachteraan gaan, of tenzij hij haar vroeg het niet te doen. Bij zijn woorden keek ze hem aan, tikte haar twee vingers kort tegen zijn slaap in een berisping. ‘Dit is niet om grappig over te doen Tiberius.’ Zei ze meteen. Ze liet zijn T-shirt los en haar strenge blik verzachtte weer. Ze liet haar bezorgdheid weer de voorgrond nemen. Zijn licht plagende woorden brachten een glimlach op haar lippen. ‘Ik ben blij dat er nog iets van humor onder al dit,’ wees ze zijn emotionele staat aan.
Haar laatste woorden leken hem te overtuigen. Blijkbaar was de persoon die hem dat aan had gedaan sterk genoeg om zware gevolgen achter te laten moest Faye erachteraan gaan. En het kon ook niet anders dan een onsterfelijke zijn, anders zou Jacob haar nooit hebben ontmoet. Het was geen angst om hem te verliezen, maar het voelde ook niet goed. Hij legde zijn hand kort op haar onderarm en ze keek hem aan bij de woorden. Ze knikte enkel en kwam samen met hem recht. ‘Komaan, held.’ Ze legde een arm rond zijn middel en zijn goede arm over haar schouder. ‘Je wegtrekken van een aanval is trouwens niet zo moeilijk. Waar denk je dat blijven staan de juiste straf was?’ Ze keek hem aan, zich afvragend waarom hij zichzelf dit had aangedaan in de eerste plaats. Langzaam liep ze met hem terug richting het gebouw, uit de kou en zodat ze hem kon verzorgen, door de jaren heen had ze daar namelijk ook het één en ander over bijgestoken … Outfit
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun zo jan 29, 2017 8:19 pm
still got your name on my lips but there’s no talk of come backs OH NO I KNOW
Het weer was wel heel erg duidelijk slechter aan het worden. En hij wist dat het door haar kwam. Hij keek niet weg toen hij haar naar boven zag kijken, hij voelde het ook wel. Een aankomende storm betekende niet veel goeds. Het betekende dat ze heftige emoties had, die ze niet onder controle had. Toen ze vervolgens vroeg wie de dader was van dit, wist hij ook dat hij geen naam kon zeggen. Nu niet en nooit niet. Ze zou zich roekeloos in een gevecht storten. Hoewel haar temperament over de eeuwen heen een beetje getemperd leek te zijn, speelde haar oude zelf duidelijk genoeg weer op. Dus hij maakte een flauw grapje en nam de schuld op zich. ‘Dit is niet om grappig over te doen Tiberius.’ Zei ze met een tikje tegen zijn slaap en een strenge blik. De jongen knikte enkel zachtjes. Maar ze wist evengoed als hij dat dit grapje de beste reactie was, voor nu. Het beginnende onweer loog er ook niet om.
Om haar dan toch maar gedeeltelijk haar zin te geven, besloot hij dat het inderdaad beter was om mee te gaan naar binnen. Als het haar blij kon maken zijn wond te behandelen, zou hij dat toestaan. Deels ook om haar aandacht van haar wraakplan af te leiden. ‘Komaan, held.’ Zei ze, waarna ze hem ondersteunde en begon te lopen. ‘Je wegtrekken van een aanval is trouwens niet zo moeilijk. Waarom denk je dat blijven staan de juiste straf was?’ Vroeg ze, een vraag die hij ook wel had zien aankomen. Hij wilde zijn schouders ophalen, maar bedacht zich net op tijd dat dat niet het beste idee was. De jongen beet even op zijn tong. ”Ik zag het meer als een manier om haar de kans te geven haar woede uit te werken”, Verklaarde hij. Het was wel de waarheid. Al had hij gehoopt dat ze daarna tot zinnen zou komen en ze er normaal over hadden kunnen praten.
”Ik denk ook niet dat ik iets had kunnen doen, net zoals ik jou nooit zou kunnen aanvallen of mezelf verdedigen als jij me aan viel”, Vervolgde hij nadenkend. Op het moment zelf had het gewoon de beste optie geleken, de enige juiste keuze. Als hij zich had weggetrokken had ze nog een poging ondernomen hem te vermoorden. Als hij terug had gevochten.. Hij mocht er niet eens aan denken. Hij zou het nooit over zijn hart krijgen. Niet bij haar, niet bij Jupiter. Was het een zwakte? Misschien wel. ”Of het iets heeft uitgemaakt, weet ik niet. Ik denk niet dat ze me ooit nog in haar buurt laat komen”, Vervolgde hij spijtig. Ondertussen kwam het schoolgebouw al in zicht, en moest hij wel toegeven dat hij wel begon te verlangen naar de warmte.
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun di jan 31, 2017 9:00 pm
Faye Jupiter Jones
De overrollende wolken had ze amper in de gaten gehad, ze had zich zo op het gefocust dat ze voor de eerste keer in heel wat jaren was vergeten letten op haar eigen emoties. Ondanks dat ze er bezorgd uit zag was er veel meer aan de gang binnen in haar dan ze liet blijken. Het onweer gaf dat weg en als er iemand was die haar beter kende dan dat ze zichzelf kende dan was het Tiberius wel. Dus geen naam noemen was de veiligste optie voor iedereen, ze kon zich niet laten gaan in het moment. Haar blik naar boven had haar dat besef gegeven, ze gaf teveel om hem en dat bracht al het roekeloze, het temperament in haar terug naar boven. Niet het soort roekeloosheid die ze had in haar activiteiten, ook niet het temperament die ze had in haar woorden maar echt het steenoude van zichzelf. Iets dat ze in honderden jaren al niet meer boven water had gelaten. En Tiberius sneed daar doorheen alsof het niets was. Jupiter had in jaren meer haar emoties in een storm gestoken, zelf niet bij Dante, maar dit kwam gevaarlijk dicht in de buurt van zo’n moment.
Zijn grapje immers, als kon ze er zelf maar half om lachen bracht wat luchtigheid in de situatie. En in die luchtigheid nam ze even een moment op diep adem te halen en dan langzaam weer uit te ademen. Ze keek niet opnieuw naar boven, ze gaf de storm geen meerwaarde mee, ze liet hem gewoon voor wat het was, donkere wolken over een eiland. Ze wist wel maar al te goed wat Tiberius aan het proberen was, hij was haar aan het afleiden. Daar kende ze hem onderhands al goed genoeg voor. Hij zou het nooit toelaten dat ze achter gelijk wie zou aan gaan. Er kwam een kleine glimlach op haar lippen terwijl ze hem ondersteunend recht hield … het was goed om dat deel van zichzelf eventjes terug te vinden.
Toen ze hem vroeg waarom blijven staan de juiste straf was keek ze hem afwachtend aan. Praten zou hem alert houden en haar ervan weerhouden om dingen te gaan doen die ze niet moest doen … of stormen creëren die er niet hoorden te zijn. Niet dat ze echt in zat met het wel en leed van dit eiland maar er waren hier nu eenmaal zielen die ze nog graag eens terug zag, in het korte leven dat ze leidden. Zijn woorden deden haar mond open gaan voor ze het weer sloot en naar het pad keek dat zich voor hen uit strekte. ‘Dus je dacht dat je laten neersteken goed was.’ Ze schudde haar hoofd en keek terug opzij. ‘Er zijn andere manieren. Je mag blij zijn dat het je schouder is en niet iets vitaler dan dat.’ Knikte ze kort richting zijn buik. Het had altijd erger gekund, ze hoopte dat hij dat op zen minst zou beseffen. Toen hij verder ging beet ze kort bedenkelijk op de binnenkant van haar wang. ‘Ik zou je ook nooit aanvallen, gelijk wat je zou doen.’ Reageerde ze meteen. Tiberius had teveel goed gedaan voor haar, ze zou het niet kunnen, zelf niet in al haar woede, niet naar hem. Dat de persoon in kwestie hem niet meer in de buurt zou laten was … logisch, als je dit zag. ‘Ik kan eens met haar gaan praten, ik ben zeker dat je dan wel weer in de buurt mag komen.’ Zei ze luchtig, schonk hem een kleine glimlach. Maar ergens meende ze het wel, al zou het niet zijn om te praten … misschien starten met praten maar geen idee of het gesprek ergen zou eindigen, op een fatsoenlijke manier. Toen het schoolgebouw in zicht kwam richtte Faye haar aandacht weer op het gebouw. ‘We kunnen naar de ziekenboeg gaan of ik kan je oplappen op je kamer. Te zien of je wilt dat ze je vragen stellen of niet?’ Ze keek hem afwachtend aan. ‘Ik zweer dat ik beter ben geworden met eerste hulp dan toen jij me achter liet.’ Gaf ze eerlijk toe. Want toen was ze een ramp, nu lang al niet meer … Outfit
Onderwerp: Re: › the silence is like a loaded gun wo feb 01, 2017 7:35 pm
still got your name on my lips but there’s no talk of come backs OH NO I KNOW
Het was ook wel een beetje zijn fout dat Jupiter in deze toestand beland was. Hij had een overduidelijk effect op haar, en hij deed het niet eens expres. Met zijn neefje had hij ook zoiets, maar dit was toch anders. De band die zij samen hadden, hadden ze opgebouwd, niet zomaar verkregen zoals zijn neefje en hij. Hij voelde zich uiteraard vereerd, maar voor nu was het misschien niet de ideale omstandigheid. Hij wilde het niet op zijn geweten hebben dat haar krachten zouden ontsporen. Daarom probeerde hij de geladen sfeer wat lichter te maken. Uit ervaring wist hij wel dat het hem zou lukken haar te kalmeren. Want gelukkig had hij dat effect ook op haar. Ze zou hem ook wel door hebben, maar het was niks geforceerd. Het was omdat hij om haar gaf, niet meer en niet minder dan dat.
Daarom besloot hij ook om met haar mee te gaan. Hoewel hij het niet graag toe gaf, haar hulp was meer dan welkom. Uit de ijzige koude raken, liefst voor het echt begon te stormen, zou ook wel positief zijn. Hij liet zich door haar ondersteunen en begon richting het schoolgebouw te lopen. De vragen, die ze waarschijnlijk wel al even had, kwamen nu naar boven. ‘Dus je dacht dat je laten neersteken goed was.’ Zei ze. Ze keurde het natuurlijk niet goed, maar ze zou nooit iets goedkeuren dat hem in gevaar zou brengen. Ook al wist ze evengoed dat er na dit leven weer een nieuw zou komen. ‘Er zijn andere manieren. Je mag blij zijn dat het je schouder is en niet iets vitaler dan dat.’
Jupiter knikte richting zijn buik. De jongen beet kort op zijn tong. Hij zou maar niet vertellen dat Valkyrie eigenlijk op zijn hart had gemikt. ”Maar daar raakte ze me niet. Plus, de wond zit boven mijn hart, dus het bloeden is ook een stuk minder”, Verdedigde hij zowel zichzelf als zijn oude geliefde. Maar ze had natuurlijk ook wel gelijk gehad. Het had echt wel fout kunnen aflopen. Als het aan Valkyrie had gelegen, had ze hem simpelweg een mes door het hart gejaagd. ‘Ik zou je ook nooit aanvallen, gelijk wat je zou doen.’ Reageerde ze wat fel op zijn volgende woorden. Tiberius glimlachte. ”Dat weet ik ook wel”, Suste hij haar vervolgens, trok haar kort wat dichter tegen zich aan in een soort van geruststellend gebaar.
‘Ik kan eens met haar gaan praten, ik ben zeker dat je dan wel weer in de buurt mag komen.’ Stelde ze toen voor. De jongen schudde gelijk zijn hoofd. ”Praten.. Right”, Zei hij licht plagend, met een opgetrokken wenkbrauw. Ze wisten allebei dat het niet bij praten zou blijven. In stilte liepen ze het laatste stukje. Gelukkig waren ze er al, voor hij helemaal bevroren was. ‘We kunnen naar de ziekenboeg gaan of ik kan je oplappen op je kamer. Te zien of je wilt dat ze je vragen stellen of niet?’ Somde ze de opties op. Hij wou al iets zeggen, maar ze was hem voor.
‘Ik zweer dat ik beter ben geworden met eerste hulp dan toen jij me achter liet.’ Beloofde ze hem. De jongen lachte kort. "Ja, echt veel erger had het ook niet kunnen worden hmm?" Reageerde hij. Het ‘geen vragen’ gedeelte sprak hem echter ook wel aan. ”Ik heb denk ik het nodige wel op mijn kamer liggen”, Zei hij bedenkelijk. Hij keek even naar beneden, naar de grond, waar alweer een paar bloeddruppels op uiteen gespat waren. Hij schoof de deurmat er subtiel over. ”Laten we maar gaan, voor we worden betrapt”, Zei hij toen, waarna hij richting de trap begon te lopen die naar de slaapkamers leidde.
