Character Profile Alias: Ivar The Boneless Age: 18 years Occupation:
Onderwerp: Lookout point [Syler] zo jan 29, 2017 12:18 pm
If I had a heart I could love you ,
If I had a voice I would sing.
3 … 4 … 5 … Rune liet zijn lichaam in de volle lengte aan de bar hangen zonder zich nog een keer op te trekken. Hij kneep zijn ogen dicht toen hij de pijn door zijn rug voelde gaan nu hij zo uitgerekt en zonder steun in de lucht hing. Thuis werd hij strenger opgevolgd voor zijn oefeningen. Het was niet dat hij ooit nog gevoel zou terug krijgen in zijn benen maar hij moest wel de rest van zijn lichaam onderhouden, want die moesten buiten hun functie treden om Rune vooruit te helpen. Hij had altijd een maandelijkse afspraak bij de kinesist gehad, om zijn oefeningen te verbeteren en zijn lichaam nog beter aan te passen aan het gebrek van zijn benen. Hier moest hij op zijn eigen houtje proberen evolueren. Het dagdagelijkse rolstoel gebruik zorgde ervoor dat hij meer pijn had dan normaal, maar het was een beheersbare pijn, al wist hij maar al te goed hoe snel dat kon escaleren. Hij keek naar de bar boven zich en trok zichzelf nog één keer omhoog, tot zijn hoofd erboven kwam alvorens hij zichzelf weer langzaam liet zakken. Hij draaide zich hoofd en keek naar plint die dicht naast het toestel stond. Hij schoof zijn handen over de bar naar links tot hij de plint onder zich voelde en liet zich er dan op zakken. Zie, hij kon het wel alleen aan.
Hij was nog steeds in zijn eerste lesvrije week dus hij had tijd genoeg om zichzelf aan te passen … wat hij eigenlijk al had gedaan, zogezegd. In ieder geval had hij meer kans om de omgeving te verkennen. De oefeningen, het bad en de pijnstillers depten de pijn tot een level waarin hij het amper nog voelde. Hij sleepte zichzelf naar zijn rolstoel en hees zichzelf erin en staarde bedenkelijk naar het andere deel van de kamer. Hij schudde zijn hoofd, nee, hij wilde geen kamergenoot hebben. Hij duwde zichzelf richting zijn bed, nam de sleutels en bleef een moment lang naar de enige foto kijken in zijn bezit, van hem en zijn broers. Hij nam de foto van zijn hoofdkussen en staarde er enkele seconden naar, ja hij mistte thuis, hij miste zelf zijn irritante broer.
Rune koos ervoor om naar buiten te gaan, ondanks dat het koud was, was er geen sneeuw meer en voelde hij amper iets. Hij was zwaardere temperaturen gewoon vanwaar hij kwam. Het pad was in ieder geval vrij wat het voor hem gemakkelijker maakte om zijn rolstoel eroverheen te sturen. Met krachtige duwen van zijn armen kwam hij met gemak verder vooruit over het pad, op zoek naar iets dat hem een geweldig overzicht gaf van de plaats. Bij de speeltuin bleef hij even stoppen, hij draaide zijn hoofd naar de omgeving en keek dan naar het kleine torentje, het was niet hoog maar aangezien er geen bomen in de omgeving stonden kon je van daaruit waarschijnlijk behoorlijk wat zien. Hij duwde zichzelf naar de trap, liet zichzelf uit de rolstoel vallen en trok zijn lichaam over de trapjes naar omhoog. Rune op een speeltuin, hij wist wie daarom zou lachen. Hij trok zichzelf op aan de rand, zodat hij weer rechtzat. Het had de ideale hoogte, zijn armen rustte erop en hij zijn blauwe ogen hadden een vol bereik op te omgeving. Hij zag meer dan je zou willen dat hij zag, dank aan zijn mutatie. Hij zoomde in, op het schoolplein, volgde alle kronkelde padjes naar plaatsen die hij nog niet kende. Ze hadden hier zelf een hondenkennel? Zijn mondhoek trok een beetje naar boven bij het idee om te wargen naar een hond, al wilde hij het nog steeds graag eens doen met een mens. Niet om op verkenning te gaan maar om een punt te maken, hij was dan misschien beperkt maar Rune was creatief genoeg …
Onderwerp: Re: Lookout point [Syler] zo jan 29, 2017 1:09 pm
HOW AM I SUPPOSED TO KNOW? i never know if someone is doing what they want or what i tell them to
Verveeld staarde Syler door het raam naar buiten. Wanneer de les pas begon was hij aan een tafel gaan zitten waar hij een mooi uitzicht had over wat er zich buiten afspeelde. Het was een voorzorg. Als de les saai bleek te zijn dan had hij nog iets om naar te kijken, maar het deed hem niet veel goed. Buiten was er net zo weinig interessant te zien als binnen. Niet dat het onlogisch was, de meeste leerlingen zaten braaf in de klas te wensen om weg te mogen. Ritmisch tikte hij met zijn pen op de tafel terwijl hij met zijn andere hand zijn hoofd ondersteunde. Lessen had hij in geen geval gemist. Het getik van zijn pen moest blijkbaar luider en vervelender zijn dan hij zelf besefte. De leerlingen die in zijn directe omgeving zaten keken al geïrriteerd naar hem, maar veel aandacht schonk hij ze niet. Ook de docent had enkele keren zijn aandacht proberen te winnen, maar zonder succes. Syler zijn gedachten zaten helemaal ergens anders. Zijn tong gleed over de oneffenheden aan de binnenkant van zijn mond. Dezelfde oneffenheden die je terug zag aan de buitenkant in de vorm van kleine littekens. Allemaal stipjes die rond zijn mond liepen. Daar zaten Syler zijn gedachten.
’Syler Rhodes, stop daar nu gelijk mee.’ Dat was de eerste keer dat de jongen door had dat de docent wat zei tegen hem. Aan de bevelende toon te horen, had hij het gevoel dat het niet de eerste keer was. Hij was echter niet gestopt met tikken. ’Stop dan met lesgeven,’ antwoordde hij met een zucht. Syler zei altijd tegen zichzelf dat hij zijn mutatie niet zou gebruiken en zeker niet op docenten, maar soms… het was lastig om altijd te letten op je woorden. En soms ging het dan verkeerd. ’Les is gedaan, iedereen bedankt voor jullie aandacht.’ Het was bij die woorden dat Syler eindelijk stopte met tikken en even verbaasd opkeek. Had hij… Natuurlijk had hij dat gedaan. Fantastisch. Hij kon zich niet aan zijn eigen beloftes houden. Iedereen begon echter hun spullen bij elkaar te pakken en ook de docent deed hetzelfde. Enkel bij Syler duurde langer omdat hij eerst toe keek naar alles dat gebeurde. Naar iedereen die hun rugzak maakten en de docent die zijn leerlingen nog een goede namiddag wenste om vervolgens de klas uit te wandelen. De les was gedaan zoals hij wilde, maar ook enkel omdat hij het wilde. Niet omdat het op de planning stond. Daarbij had hij het gebruikt tegen een docent. Dat wat hij van zichzelf zeker niet mocht doen. Het mocht geen gewoonte worden. Ook al was het nog zo makkelijk.
Nadat de laatste leerling weg ging, begon Syler eindelijk zijn spullen bij elkaar te nemen. Zijn zwarte rugzak met boeken sloeg bij over één schouder en hij verliet de les. Voelde hij zich schuldig? Misschien wel een beetje, maar het was gedaan. Daar was hij blij om. Terwijl dat hij onderweg was naar zijn kamer, had hij een omweg genomen via de tuinen om niet heel de tijd binnen te zitten. De weg die hij nam liep ook langs de speeltuin en daar bleef hij staan. Zijn blik viel op een rolstoel die er eenzaam stond, maar hij zag niet gelijk iemand. Zijn nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat Syler naar de speeltuin wandelde en naar de rolstoel ging. Hij liet zijn hand voorzichtig over de handvatten van het ding glijden en bekeek het even goed. Voor zover hij had gezien, was er niemand in de buurt. Dus van waar kwam de rolstoel dan.
Character Profile Alias: Ivar The Boneless Age: 18 years Occupation:
Onderwerp: Re: Lookout point [Syler] zo jan 29, 2017 1:35 pm
If I had a heart I could love you ,
If I had a voice I would sing.
Hoog en droog in zijn torentje, als je oplette zou je hem wel zien zitten, twee paar blauwe ogen die van boven zijn samen gevouwen handen rond keken. Maar merendeel van de tijd liepen de studenten gewoon voorbij, niet dat het er heel veel waren op dit uur van de dag. Ze zaten allemaal in de les, dat kon hij van hieruit zien. Door de ramen heen had hij een zicht over de studenten op hun stoelen, zelf op het schoolbord. Geschiedenis, zijn ogen gleden naar het raam naar links, chemie … Zijn ogen gleden verder wiskunde … hij trok zijn neus kort op bij het idee dat hij volgende week op de lessen zou moeten gaan volgen. Ze hadden hem aangeboden om een gemakkelijker uurrooster te voorzien, eentje waarin hij zijn rug kan sparen in combinatie met de lessen, dus dat hij meer kon rusten. Maar Rune, als de meest koppigste in de familie had meteen geweigerd. Als het niet zou lukken dan zou hij de les wel gewoon skippen, niemand die zich daar druk om zou maken, hij was vast niet de enige die het deed.
Zijn ogen bleven rusten op één van de lessen, er zat een jongen uit het raam naar buiten te kijken. Ondanks dat het nog maar een halfuur aan de gang was duurde het niet veel langer of de hele klas begon zijn spullen op te ruimen. Rune verlegde zijn hoofd een beetje op zijn armen en bleef naar het klaslokaal kijken dat van hieruit met het blote oog amper zichtbaar zou zijn. De les was afgelopen, de jongen bleef zitten alvorens ook hij langzaam begon op te ruimen en op stond. Rune liet zijn ogen afzakken naar de ingang van het gebouw, de stilte die eerder over het schoolplein had geheerst zou nu waarschijnlijk gevuld worden met leerlingen die blij waren dat de les erop zat, je zou voor minder. Rune was nooit echt een goede student geweest, mede dankzij zijn humeur en beperking moest je hem ooit echt iets vragen zonder daar een gepast antwoord op te mogen verwachten.
De leerlingen van de klas verspreidde zich, sommigen liepen terug naar binnen, anderen vervolgden hun weg dan verder over het eiland. Zijn gehoor was lang zo scherp niet als zijn zicht dus het duurde even voor hij in de gaten had dat er iemand over het pad naar de speeltuin liep. Hij draaide zijn hoofd een kwartje en keek naar de jongen, zijn wenkbrauw kwam omhoog toen hij de jongen herkende die eerder in de les dromerig door het raam had gekeken. Rune zei niets, hij werd ook niet opgemerkt, waardoor hij enkel niets meer deed dan kijken wat de jongen van plan was. Zijn ogen knepen zich een beetje samen toen de jongen bij de rolstoel stopte, zijn hand over het handvat liet gaan. ‘Let op, het bijt,’ zei hij van zodra de jongen aan de rolstoel kwam. Hij verroerde zich niet, zijn ogen bleven gefixeerd op de jongen. ‘soms.’ Vulde hij erachter aan. Als hij in de rolstoel zat dan kon het daadwerkelijk bijten, te zien in welke stemming hij was. Zijn ogen bleven sceptisch op de jongen rusten, zoals hij altijd was, afstandelijk. Hij wilde bijna voorstellen dat hij er een rondje in kon rond rijden maar dat deed hij net niet, hij hield zijn sarcasme voorlopig nog voor zich. Het feit dat hij niet was opgemerkt eerder gaf hem genoeg voldoening om zelfzekerder over te komen, Rune had altijd de uitstraling dat hij de wereld aan kon maar niets was minder waar …
Onderwerp: Re: Lookout point [Syler] zo jan 29, 2017 2:00 pm
HOW AM I SUPPOSED TO KNOW? i never know if someone is doing what they want or what i tell them to
Ondanks de manier waarop de les was gestopt, was hij blij. Erg interessant was het niet geweest en hij was al veel eerder weg moeten gaan. Het mocht alleen niet te veel voorkomen, daar moest hij op letten. Anders zou het een gewoonte worden voor hem en een slechte. De kans dat hij er misbruik van zou maken, was altijd aanwezig en hij gaf eerlijk toe dat hij het soms wel wilde misbruiken. Gewoon omdat het voor hem zo makkelijk was. Als je alles kon krijgen wat je wilde door gewoon te spreken, waarom zou je het niet gebruiken? Omdat het niet mensvriendelijk is, dat is waarom. Buiten was het niet meer zo koud als enkele dagen geleden. De sneeuw was weg en hij moest zich niet meer dik inpakken. Een jas was genoeg en een muts. De muts kon hij ook af laten, maar hij droeg het gewoon graag. Zijn sjaal en handschoenen had hij wel thuis gelaten. Het was eigenlijk niet Syler zijn plan geweest om na de lessen nog buiten rond te gaan lopen, maar hij had toch tijd. Hij was al zeker niet van plan geweest om lang buiten te blijven, maar dan viel zijn blik op de rolstoel.
Hij was niet helemaal zeker waarom hij was besloten om naar de rolstoel toe te gaan, maar toch deed hij het. Syler had niet direct iemand gezien, maar dat kwam ook voornamelijk omdat hij meer naar de grond keek dan echt naar de speeltuin. Wanneer iemand een gebroken been of iets in die richting had, verwachten je niet direct dat die op een sleeptuig zou zitten. Daarom had hij ook niet omhoog gekeken naar het torentje dat er stond en was het hem niet opgevallen dat er iemand in had gezeten.
Syler had zijn hand terug getrokken bij de eerste twee woorden. Voornamelijk omdat hij niet verwacht had een stem te horen en daarvan op schrok en omdat het een waarschuwing was. Zijn spieren ontspanden zich enkel allemaal weer wanneer het tot hem doordrong wat er net was gezegd en een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Syler keek omhoog naar de jongen, maar moest zijn ogen een beetje samen knijpen door de zon die er wat in scheen. ‘Verklaard waarom er niemand in zit,’ zei hij vriendelijk tegen de jongen. ‘De eigenaar is vast opgegeten.’ Hij wilde er niet direct vanuit gaan dat de rolstoel toebehoorde aan de andere, ook al was dat duidelijk. Op het eerste zicht was er niet gelijk iets waaraan hij met zekerheid kon zeggen dat de andere de rolstoel nodig had. Hij keek weer even naar de rolstoel. Zou het slim zijn om erin te gaan zitten? Misschien wel, misschien niet. Daarom bewoog hij zich traag tot voor de rolstoel om dan nog even naar de jongen te kijken. Zo kon hij de reactie peilen en ging hij niet gelijk over op actie. Syler was niet daar om ruzie te maken.
Character Profile Alias: Ivar The Boneless Age: 18 years Occupation:
Onderwerp: Re: Lookout point [Syler] zo jan 29, 2017 2:41 pm
If I had a heart I could love you ,
If I had a voice I would sing.
Toen de jongen naderde was zijn blik kort naar de rolstoel gegleden die onderaan de trap stond. Een trap van tien korte treden waar je … als je dan toch een rolstoel nodig had, niet meteen zo op gaan. Maar Rune leefde al zijn hele leven als dit, heel zijn leven lang, voor zo lang hij kon herinneren had hij het moeten doen met twee nutteloze benen. Benen die de helft van de tijd toch maar in de weg zaten, hij zou er beter laten amputeren ofzo. Het idee was niet de eerste keer langs zijn gedachten gegleden maar dan bewees hij zichzelf het tegendeel door op een vreemde manier alsnog zijn benen te kunnen gebruiken. Hij kon zijn knieën gebruiken als een vorm van steun, ondanks dat er niets van gevoel in zat waren ze op sommige momenten noch nuttig. Dus hij hield ze, omdat het zijn beslissing was en van niemand anders. Hij was het gewoon om obstakels te nemen, voor hem was het een gemak, niemand zou het hem kunnen nadoen.
De jongen was naar de rolstoel gewandeld zonder op zoek te gaan naar de eigenaar, toch niet in de hoogte, waarom zou hij ook. Iemand die in een rolstoel zat moest niet op een speeltuin zitten, alsnog daar zat hij. Hij onderdrukte een grinnik toen de jongen schrok na zijn woorden en meteen zijn hand terug trok van de rolstoel. Maar hij ontspande bijna meteen, glimlachte om het grapje en ging dan op zoek naar Rune, hij was niet moeilijk te vinden eens je echt zocht. Rune keek kort achter zich naar het zonlicht waar de jongen zijn ogen voor samen kneep. Bij de woorden kwam zijn mondhoek geamuseerd naar boven. Het was niet echt een echte glimlach, meer een grijnsje, zijn afstandelijkheid was er nog steeds in af te lezen. ‘Misschien.’ Prevelde hij voor zichzelf op de woorden, zijn ogen nog steeds op de jongen gericht die naar de rolstoel keek alsof het hem echt iets zou gaan doen.
Rune haalde zijn hoofd van zijn armen en haalde vervolgens ook zijn armen weg van de rand. Hij liet zijn handen weer voor zich op de houten vloer van het torentje komen en sleepte zichzelf tot bovenaan de trap, keek naar de berekende blik van de jongen naar hem en dan terug naar de rolstoel. Hij kneep zijn blauwe ogen een beetje samen, hield zijn hoofd een tikkeltje schuin benieuwd of de jongen het echt zou doen, erin gaan zitten. Het leek bijna een uitdaging maar het was meer nieuwsgierigheid voor wat de jongen zou doen. Rune was voorzichtig maar zijn lichaamstaal zei waarschuwend. ‘Ben je zeker?’ Vroeg hij knikkend naar de rolstoel. Hij verzette zijn gewicht weer en ging weer recht zitten, zijn rug tegen een steunbalk vlak naast de trap. ‘Ik ga de bloedvlekken er niet uitwassen omdat jij het wilde uitproberen.’ En dat kon je op twee manieren opnemen, als een grapje of als een serieus dreigement. Zijn gezicht gaf niet weer wat hij er zelf mee bedoelde. Maar dat was Rune, kwam altijd zoveel gevaarlijker over dan hij daadwerkelijk was want als we nou eerlijk zijn, wie is nou bang van een jongen met een beperking, eentje die niet eens achter je kon aanhollen. Rune bewees graag het tegendeel op dat en dat was de enige reden waarom hij zo sceptisch was. Hij wilde mensen bang maken voor het idee dat hij meer kon dan hij liet blijken. Zijn ene broer, Marius, was vaak oprecht bang geweest van hem. Ondanks dat Rune het nooit bedoelde kon hij wel ontzettend opgaan in het moment …
Onderwerp: Re: Lookout point [Syler] zo jan 29, 2017 3:21 pm
HOW AM I SUPPOSED TO KNOW? i never know if someone is doing what they want or what i tell them to
Syler was niet de beste persoon in het maken van sociaal contact. Het meeste leerde hij door te kijken naar andere mensen en te zien hoe zij reageerde op de verschillende situaties. Zo leerde je veel en daardoor kon Syler toch nog met de meeste situaties omgaan. Zijn woordkeuze was misschien niet altijd super en hij begreep de lichaamstaal van mensen soms niet, maar het was beter als niks. Het kwam vooral door het gebrek aan gesprekken dat hij een aantal jaar had gehad, dat het niet altijd soepel verliep. Dat zijn stem ook durfde om te slaan of het ineens begaf. Voor hem bleef het iets heel vermoeiend en hij wist niet of dat het ooit zou veranderen. Gelukkig merkte je het niet altijd op, enkel wanneer hij een lange tijd sprak, maar hij kwam van een les terug waar hij amper gesproken had, dus een probleem was het niet. Het viel Syler wel op, dat de jongen waarmee hij een gesprek was gestart, eigenaardig bewoog. Er was iets aan hem dat niet volledig klopte, maar hij kon het niet zo heel goed zien. Eigenlijk was het vrij simpel. Het moest iets te maken hebben met de rolstoel die vast en zeker aan de andere toebehoorde.
De rugzak die hij over zijn schouder droeg, begon door te wegen nu hij stil stond. Altijd zeiden docenten dat je aan je rug moest denken, maar dan lieten ze je wel tien kilo aan zware boeken meesleuren. Het was iets dat hij niet goed begreep, al kon hij dat probleem gemakkelijk oplossen. Zijn zwarte rugzak legde hij naast de rolstoel neer, maar het raakte nooit de grond. Vlak boven de grond bleef het zweven, zodat het geen contact maakten met het zand. Het was een kleine moeite voor Syler en op die manier voorkwam hij dat de rugzak vuil zou worden aan de onderkant. Op diezelfde manier kon hij eigenlijk ook zijn rugzak simpelweg achter zich aan laten hoveren en dan was hij gelijk van het gewicht van af. Maar dat was iets complexer omdat je ook nog moest letten op de andere leerlingen zodat die niet ineens een boekentas tegen hun hoofd kregen.
Syler had zich voor de rolstoel bewogen, maar voordat hij zou gaan zitten, had hij naar de andere gekeken. Hij wilde eerst de reactie zien voor hij het effectief zou doen. Bij de woorden beet hij twijfelend op zijn onderlip, maar dan plaatste hij zijn handen op de armleuningen en liet hij zich rustig zakken. Er ging vast niets gebeuren. Hoopte Syler. ‘Hou je rolstoel dan maar in bedwang,’ zei hij met een grijns grijns op zijn gezicht. Het was geen slechte grijns het had meer iets uitdagends in zich. Zijn armen legde hij losjes op de armleuningen en hij ging zo comfortabel mogelijk op de stoel zitten. De eerste conclusie die hij trok, was dat hij er niet hele dagen lang in zou kunnen zitten. Dan werd hij vast gek. Zijn blik gleed echter bedenkelijk weer naar de jongen. Nu dat hij in de rolstoel zat wilde hij echt wel weten waar dat die voor diende. ‘Iets mis met je benen?’ vroeg hij rechtuit, maar misschien had hij het subtieler moeten aanpakken. Had hij het voorzichtiger moeten vragen, maar dat besefte hij achteraf pas. Maar soms werd het geapprecieerd als men zo direct was. Al leek de jongen niet zo iemand te zijn. In elk geval was het maar een vraag en daar moest de andere niet op reageren. Dat was een pluspunt.
Character Profile Alias: Ivar The Boneless Age: 18 years Occupation:
Onderwerp: Re: Lookout point [Syler] zo jan 29, 2017 6:55 pm
If I had a heart I could love you ,
If I had a voice I would sing.
Terwijl hij zich verplaatste, op zijn eigen manier natuurlijk, kon hij de ogen van de jongen hem voelen volgen. Het was geen geheim, hij kon dit ook geen geheim houden en schamen deed hij zich er al een hele lange tijd niet meer in. Zelf voor nieuwe personen vond hij het niet hard om zichzelf op zijn eigen manier te moeten voort bewegen, niet dat hij nu echt een andere mogelijkheid had, zijn rolstoel stond beneden en hij zat boven. Had hij erop gerekend dat er iemand als “gezelschap” zou komen … nee, waarschijnlijk niet. Hij was het zo gewoon van thuis uit om alleen te kunnen zijn. Soms zat hij uren in het bos na te denken over het leven zonder dat iemand hem kwam storen. Hier had hij duidelijk dat geluk niet. Overal waar hij kwam was er wel iemand die naar hem keek of vragen stelde, of gewoon wilde praten. Dacht je op zen minst dat in een hoog droog torentje je niemand zou komen storen maar alsnog Hij vroeg zich af als hij was blijven zitten en niets had gezegd hoe lang het zou duren voor de jongen door zou hebben dat hij daarboven zat. Lang kon het vast niet geduurd hebben, die rolstoel bracht zichzelf hier namelijk niet.
Hij had zichzelf terug naar de trap gebracht, de riem waarmee hij zijn benen had samen gebonden nam hij vast met zijn hand terwijl hij zijn benen beter positioneerde en ze daardoor een paar treden naar beneden bundelden. Hij liet zich tegen de steunbalk rusten en keek de jongen aan, benieuwd wat hij zou doen met zijn kostbare rolstoel. Zijn mondhoek kwam een miniem stukje naar omhoog toen hij de bedenkingen bijna op de ander zijn gezicht kon lezen. Gaan zitten of niet gaan zitten? Uiteindelijk plaatste hij zijn handen op de armleuningen en ging hij gaan zitten. ‘Hap.’ Reageerde Rune smaakloos toen de jongen eindelijk zat. Toen de jongen zei dat Rune maar zijn rolstoel in bedwang moest houden kwam zijn wenkbrauw geamuseerd omhoog. ‘Ik ben niet degene die erin zit om in bedwang te houden.’ Reageerde hij rustig. Als de rolstoel een eigen willetje had dan was het niet aan Rune om hem stil te houden, hij zat er namelijk niet in.
Het feit dat hij het zich zo comfortabel mogelijk maakte deed Rune ergens een klein beetje ontspannen, alsnog hield hij zijn ogen onafgebroken op de jongen gericht. Toen die zich bedenkelijk omdraaide hief Rune zijn hoofd een beetje weg van het hout waar hij het had tegen geleund omdat hij wist dat er iets zou achteraan komen. En toen kwam de vraag … rechtuit in zijn gezicht. ‘Nee, ik doet dit voor de algemene fun.’ Reageerde hij neutraal. Zijn ogen gleden kort naar zijn benen alvorens hij terug naar de jongen keek. ‘Vandaag zijn het de benen, morgen de armen.’ Hij wiebelde zijn vingers samen met zijn sarcastische woorden. Was er iets mis met zijn benen? ‘Is er iets mis met jouw ogen?’ Vroeg hij op zijn beurt lichtelijk geamuseerd. Het moest haast wel, waarom zou je anders vragen of er iets mis was met zijn benen? Hij kon dit een hele dag volhouden als hij wilde, en eerlijk, het was best amusant. Je kon dit niet echt een conversatie noemen trouwens, meer het aftasten en op zoek gaan naar een conversatie. Niet dat het hem boeide hoe dit zou eindigen …
Onderwerp: Re: Lookout point [Syler] zo jan 29, 2017 8:39 pm
HOW AM I SUPPOSED TO KNOW? i never know if someone is doing what they want or what i tell them to
Wanneer een mens iemand tegenkwam die een mankement had, ging die snel medelijden krijgen. De persoon was namelijk beperkt en was niet gewoon. Het was als een gewond dier. Zo probeerde Syler niet over te komen, want hij ging ervan uit dat mensen zijn medelijden niet moesten hebben. Hij wilde gewoon dat het gesprek zo normaal verliep als dat mogelijk was en dat hij misschien iemand tof leerde kennen. Onder die grumpy laag, moest er toch iemand zitten die ook kon lachen en waar je oprecht plezier mee kon maken? Er was maar één manier om daar achter te komen en dat was door met iemand te spreken. In elk geval was het beter dan de les. Veel beter.
De andere had niet geprotesteerd en niet echt laten merken dat het erg was wanneer Syler was gaan zitten, dus liet hij het zo. Het was aangenamer om al zittend met iemand te spreken, dan als hij de hele tijd recht moest staan. Er kwam wel een droge reactie van de jongen en het werd gevolgd door een antwoord op Syler zijn woorden. Dus de andere jongen ging niets doen tegen zijn gevaarlijke rolstoel. ‘So far so good.’ De rolstoel had hem nog steeds niets gedaan, al was het normaal. Het was niets meer dan een voorwerp en iedereen wist dat voorwerpen niet konden leven. Nu was dat wel mogelijk op een eiland vol mutanten, maar Syler ging er niet van uit dat het op dat moment zo was. ‘Ik denk dat hij me mag,’ deelde hij dan ook droogjes mee. De andere jongen had gewoon een vreemde humor of was altijd zo… zo. Hij wist niet precies hoe dat hij het gedrag van de andere moest beschrijven, maar hij was niet het zonneschijntje in huis. Zijn benen moesten daar vast wel de reden van zijn. Ze werkte niet en met een band werden ze bij elkaar gebonden. Toch had Syler voor de zekerheid gevraagd of er wat mee was. Je wist maar nooit.
Hij trok bij de opmerkingen echter één wenkbrauw op en de glimlach was verdwenen. De vraag was niet gewaardeerd geweest, zelfs al bedoelde hij er niets mee. Twijfelend begon hij weer op zijn onderlip te bijten. Het was een slechte gewoonte, maar hij was aan het nadenken. In zijn hoofd vormde zich een slecht idee, gemeen zelfs en hij wist niet of hij er mee verder moest gaan of niet. ‘Zo heb je in elk geval iets te doen,’ begon hij zacht, maar het was duidelijk dat hij nog meer wilde zeggen. Was hij echter zo gemeen? Hij wist het zelf niet. Uiteindelijk liet hij een korte zucht horen en kwam er weer een glimlach op zijn gezicht. ‘Je hebt geluk, ik ben in een goed humeur.’ Het moest zonder context vreemd klinken, maar daar gaf hij geen rekenschap bij. Als hij door was gegaan met zijn plan, had Syler zich gegarandeerd slecht gevoeld. Hij besloot ook de opmerking over zijn zicht te negeren, want zijn ogen waren prima, maar het was gewoon een reactie op zijn domme vraag. Want eerlijk, dat was het ook geweest.
Character Profile Alias: Ivar The Boneless Age: 18 years Occupation:
Onderwerp: Re: Lookout point [Syler] di jan 31, 2017 8:40 pm
If I had a heart I could love you ,
If I had a voice I would sing.
Rune zijn ogen waren even naar het gebouw terug gegaan, waar de lessen nog steeds volop aan de gang waren. Er moest een reden zijn waarom zijn les vroeger was gestopt maar hij deed geen moeite erachter te komen. Want dan zou hij op zijn beurt moeten uitleggen dat zijn mutaties het mogelijk maakte om op verre afstand te zien en daar had hij geen zin in. Net als hij nooit zin had om over zichzelf te praten. Daarnaast beschouwde hij zijn mutatie als een overlevingsinstinct, hij had het nodig, hij beschouwde het als een zekere bescherming. Dus nee, hij zou niet zoveel prijs geven over zijn mutaties of over zichzelf. Hij moest al genoeg zeggen door het gebrek aan voeten om op te wandelen. Hij had heel zijn leven al daaromheen moeten bouwen en dat was genoeg. Zijn persoonlijkheid was ernaar gevormd, zijn handelingen, hij wilde niet dat veel mensen nog te weten kwamen wat er achter dat harde schild van hem verscholen lag, want ze zouden wel nog eens kunnen schrikken eens ze zagen wat daar lag verscholen.
Beide behandelde ze de rolstoel als een levend wezen meer dan als een object. Wat het gesprek luchtig hield en daar ontspande Rune wel onder. De ingewikkelde dingen waren niet voor hem weggelegd dus dit was helemaal prima voor hem. De jongen leek daarnaast ook niet teveel last te hebben van zijn sarcasme en dat maakte het dan compleet. Als ze dit de hele dag konden doen was hij de gelukkigste mens op dit hele verdomde eiland tegen de tijd dat hij terug naar zijn kamer zou rijden. Toen de jongen zei dat de rolstoel hem wel mocht kwam een korte grinnik over zijn lippen gerold, de grijns die op zijn lippen lag was iets rustiger, ontspannener. ‘Hij is niet te koop, mocht je dat willen weten.’ Reageerde hij weer op zijn beurt op de woorden. Hij zou wel zonder rolstoel kunnen leven maar daar kwam veel meer bij kijken dan enkel vuile kleren van zichzelf over de grond voor te trekken. En met krukken kon hij eigenlijk niet wandelen … of in ieder geval amper.
Rune kon honderd dingen bedenken voor wat er mis was met zijn benen. Misschien veranderde ze in geitenpoten van zodra hij erop zou steunen, of misschien deed hij maar alsof, of was het tijdelijk. Hij zou alles zeggen buiten de waarheid, daarvoor kende hij niemand hier te goed. Zelf thuis had het jaren geduurd voor Rune zei wat hij had of beter wat het betekende … dat hij nooit meer zou kunnen wandelen. Zijn ogen waren observerend op de jongen blijven rusten van wie de glimlach nu verdween. Zijn wenkbrauw kwam een heel klein beetje afwachtend omhoog. Er kwamen eerst wat zachte worden maar Rune voelde het gewoon dat er meer kwam. Hij hield geïntrigeerd zijn hoofd een tikkeltje schuin vallen, afwachtend. ‘Spill it.’ Motiveerde hij de jongen. Er moest iets zijn, iets gemeens waarschijnlijk maar daar had Rune al alles over gehoord. Maar toen was die glimlach daar terug en zei de jongen dat hij geluk mocht hebben dat hij in een goed humeur was. ‘Kan ook niet anders met maar een halve les.’ Merkte Rune gelijk op. Maar over dat humeur, hij wist niet meteen wat hij ervan moest denken of het moest zien maar in ieder geval, dat werkte twee kanten op. ‘Jij ook want ik ben ook in een goed humeur.’ Glimlachte Rune overdreven, hij meende het niet echt. Oke, ja, hij was in een goede bui, in een slechte bui zou hij hier niet eens zitten.
Onderwerp: Re: Lookout point [Syler] di jan 31, 2017 9:03 pm
HOW AM I SUPPOSED TO KNOW? i never know if someone is doing what they want or what i tell them to
Een gesprek aangaan met iemand die lichamelijk niet helemaal in orde was, kon wel eens lastig worden. Sowieso moest Syler er altijd al op letten dat hij niet de verkeerde dingen zei, maar nu moest hij nog extra gaan opletten. Waarschijnlijk was het erg makkelijk om de andere te irriteren, kwetsen of kwaad te maken. Daarbij wist Syler ook niet wat de gevoelige punten waren en waar hij precies op moest letten. In elk geval zou hij zijn best doen, maar meer dan dat kon hij ook niet doen. Er was maar zoveel waar hij tegelijk op kon letten en hij was geen vrouw. Die konden - volgens hen - wel twee dingen tegelijk doen.
Syler moest toegeven dat hij het vreemde gesprek leuk vond. Het was een goede ontspanning na de les die hij net had gehad. Waar die over ging was hij al totaal vergeten. Alle aandacht ging namelijk naar de jongen en zijn rolstoel. De jongen zei dat de rolstoel niet te koop stond en zacht klopte hij even met één vuist tegen een armleuning. Absoluut niet hard. ‘Verdomme,’ zei hij erbij. Het zag ernaar uit dat hij oprecht teleurgesteld was. Wie wilde er nu geen mens etende rolstoel hebben? Het was specialer dan welke mutant dan ook. Een zeer unieke rolstoel. ‘Ik krijg hem toch wel als ik het wil,’ zei hij met een uitdagende grijns. ‘Wedde dat ik je rolstoel kan stelen als ik er gewoon mee weg ren?’ Het was goed bedoeld van Syler en hij bedoelde het als een grap. Een slechte grap en één die misschien helemaal verkeerd ging overkomen, maar het was eruit geweest voor hij het wist. Vooral omdat hij zelf het kwade er niet van inzag en het zelf goed gevonden vond.
Het zou gemeen zijn moest Syler zijn plan hebben uitgevoerd. Achteraf was hij zelfs blij dat hij het niet gedaan had, zelfs na de kleine aanmoediging van de andere. Hij wilde niet in de problemen komen noch ruzie krijgen met andere mensen. Zo iemand was hij niet. Een ruzie zou namelijk snel kunnen escaleren en je kon enkel gokken wat er dan misschien zou gebeuren. Prettig kon het niet zijn, maar dat was een ruzie nooi. Syler schudden kort zijn hoofd om nog aan te tonen dat hij het niet zou zeggen. Zijn humeur was er te goed voor. Dat was een mooi excuus en de waarheid. De jongen had gezien dat zijn les vroeger was gestopt of hij had in die les gezeten. Syler zou het zich echter wel herinneren moest er een jongen zijn geweest met een rolstoel. Dat was niet gelijk iets dat je over het hoofd zag. Veel vragen stelde hij zich er echter niet bij. Het kwam namelijk niet in hem op dat ze redelijk ver van de lokalen af zaten en je iemand niet zou herkennen vanaf de speeltuin. ‘Was een ongelukje,’ verklaarde hij en daarbij haalde hij zijn schouders op. ‘Anders had het nog langer geduurd.’ Een geluk bij een ongeluk zou je het kunnen noemen, al had hij liever gehad dat het ongeluk achterwege was gebleven. Sommige deden vast een moord voor wat hij kon, maar die zouden het ook niet gebruiken voor het goede. Wat begrijpelijk was, iets misbruiken was altijd verleidelijk. Kort grinnikte Syler toen er gezegd werd dat de andere ook een goed humeur had. Maar natuurlijk, het straalde van de andere persoon af. Hij wilde niet weten hoe de jongen was als hij wel degelijk een slecht humeur had. Misschien dat het vuur dan in zijn ogen stond.
