Invaders must die | Aëshma

et was een verschijning, wonderlijk en intens. Een levend schilderij, met lijnen die alleen de beste schilders op het doek konden plaatsen. De twee gestaltes die zich op hun eigen tempo door de gangen begaven trokken blikken weg van hun bezigheden en hielden ze vast totdat ze uit het gezichtsveld verdwenen waren. Hiermee kwam Aëshma’s een van zijn favorieten bezigheden meteen tot goede uiting. Het beantwoorden van enkele van deze blikken, het zien van de verandering in de ogen. Soms zo subtiel als een ritseling door het gras van de zwakke lente wind. Soms zo plots en intens als de explosie van kleur op een expressionistisch schilderij. Hij genoot ervan, beantwoorde ze in de enkele secondes die hij hen gunde en wist dat - uit zijn jarenlange ervaring - hij de onthutste eigenaar van de blik achterliet met grote verwarring en lust. Jezebels gezelschap gaf een extra dimensie aan deze gevoelens. Hij zag de verwarring bij sommige, het oppervlakkige besef dat hun gevoelens even niet in hun eigen controle lagen, maar ze zich er maar al te graag aan over wilde geven.
Even liet Aësh zijn hobby voor wat het was en richtte zijn aandacht op de jonge vrouw die voor hem liep. Haar vuurrode haar was een blijk van de passie die zich in haar hulde. Een storm waar hij zo van kon houden, waar hij nog steeds van hield. Haar hakken tikte ritmisch op de plavuizen van de oude stenen in het schoolgebouw. Overal waar hij met haar was voelde als thuis,en zo ook dit nieuwe gebouw. Geen moment voelde hij een roering van ongemak, onzekerheid of misplaatstheid terwijl hij ontspannen en vertrouwt achter haar aan liep. Zij was zijn vrijheid, ondanks dat hij genoot van wie hij was. Zijn donkere haar, gesierd door het verzorgde baardje en de intense ogen, was keurig in stijl gebracht met de nonchalante look. Al was hij een typ dat er nog onweerstaanbaar uit zag als hij net wakker werd - zo is hem meerdere malen verteld. Achter hem rolde de koffer achter hem aan. Jezebel had haar blik naar hem gebracht, waarbij hij haar aankeek en haar heerlijke zeldzame glimlachje beantwoorde met zijn schuine grijns. Naast hem hoorde hij een gesprek tussen twee mensen stil vallen op dat moment en voelde hun blikken in zijn rug terwijl hij doorliep zonder hen maar enig moment van zijn aandacht te gunnen. Ze moesten maar even teren op het zeldzame moment van die samenkomst van glimlachen. Jezebel was nu half uit zijn blikveld verdwenen omdat ze naast hem was gaan lopen. Zoals ze verwachtte sloeg hij zijn arm om haar schouders en liet zijn hand losjes hangen. Samen liepen ze door, bevestigde met elke stap hun aanwezigheid hier in het enorme gebouw.
Hij moest toegeven dat de school waarin hij zich nu begaf er beter uitzag dan enig weeshuis wat hij van binnen had gezien. Nu had hij zich op menig mooie locaties begeven, in de gezelschap van menig mooi mens. Maar toch was dit anders, er hing een andere sfeer en ander gevoel doordat hier heel ander soort mensen bij elkaar waren dan buiten dit eiland. Naast de kille uitstraling die Jez naast hem uitstraalde - ach wat kon hij daar van genieten om haar zo rond te zien lopen tussen mensen - leek zijn verschijning te stralen. Zijn ontspannen gezicht stond vriendelijk, maar zijn donkere en intense blik sprak anders. Een blik die door je heen kon kijken tot het diepste in je ziel, waarvan je wist dat hij zelf niets losliet. Een blik waarvan je wist, of je het nou wilde of niet, dat je zou doen wat hij wilde. Een blik die in het diepste van je eigen, opgesloten emoties iets losmaakte van zijn ketens en uit de diepte omhoog trok. Lust naar macht, naar hem. En als je echt ten prooi viel aan zijn volledige aanval, de lust om er alles aan te doen te behalen wat je wilde - of eigenlijk wat hij wilde dat jij wilde. Ten koste van alles.
Met Jezebel mee keek hij naar de kamers en wist dat zij graag een drie-persoonskamer wilde. In tegenstelling tot sommige van zijn geliefelijke aangenomen broers en zussen was hij niet zo moeilijk in dit soort gevallen. Al wist hij dat dit een samenstelling zou zijn die niet rustig de tijd door zouden komen. Ach, als hij maar het grootste bed kreeg vond hij het prima. Wat Jezebel en Theo deden moesten ze zelf weten.
Even richtte hij zijn blik op de roodharige onder zijn arm, voelde haar irritatie en glimlachte eventjes. ‘We vinden wel w…’ wilde hij haar antwoorden toen ze hem opeens tot stilstand trok. Het glimlachje kwam terug in grotere maten toen hij haar uitleg hoorde en de cijfers zagen. ‘Sssht, zusje. Straks verklap je nog alles,’ grinnikte hij haar goedkeurend toe. Aëshma bleef nog even naar de naampjes kijken terwijl Jezebel haar zinnen had gezet op de kamer en naar binnen stapte. In een volkomen ontspannen manier bewoog hij zich een beetje opzij zodat hij de kamer in kon kijken waar het interessante tafereel zich afspeelde. Zijn lieftallige assistente - god wat kon ze boos worden als hij dat zei… - stond midden in de kamer met haar tas. Een stel medemutanten staarde haar met geshokeerde ogen aan. Een tandontblotende grijns trok over zijn gezicht heen, had niets anders verwacht van haar. ‘Dat loopt het altijd,’ sprak hij zachtjes als antwoord voor zichzelf op haar waarschuwende woorden. Na haar wapperende gebaar bracht hij de rest van zijn lichaam naar de deuropening, zette zijn koffer neer en leunde tegen de deurpost aan. Zijn armen losjes over elkaar en zijn voet over de ander geslagen. Alsof modellenwerk bij hem natuurlijk kwam en er geen photoshopprogramma aan te pas hoefde te komen stond hij in het middaglicht die zijn intense ogen een extra diepgang gaven. Hiermee keek hij het stelletje aan, die nog steeds perplext op hun plek zaten. Enkele seconde streken voorbij terwijl er niets gebeurde. Toen begon het meisje onverstaanbaar te hakkelen. Uit ervaring wist hij dat dit het laatste was wat het meisje nu bij Jezebel moest doen. Voordat Jezebel compleet zichzelf zou zijn stapte Aëshma naar voren. ‘Kom kom, deary,’ sprak hij haar sussend toe met een halve glimlach. Direct schoten haar ogen naar hem toe en bleef de rest van het gestamel in haar keel hangen. Langzaam liep hij naar haar toe en ging schuin naast haar zitten, bracht zijn blik bij haar op ooghoogte en stopte een lok achter haar oor. Elk normaal functionerend mens had hem een klap verkocht. Laat die capaciteit in Aëshma’s bijzijn nou vaak wegsijpelen. ‘Wat mijn lieftallige metgezel bedoeld, is dat wij op zoek zijn naar een nieuwe kamer. En deze, het uitzicht, alles zou perfect zijn voor ons en onze medereiziger. De locatie alleen al!’ sprak hij zachtjes en uiterst vriendelijk, trok zijn mondhoeken omhoog in een glimlach waarbij het meisje hem direct spiegelde in zijn beweging. ‘Het zou toch onredelijk zijn om nog een andere te zoeken, vind je niet?’ vroeg hij haar met een oprechte toon, waarbij het meisje haast direct met hem mee knikte en bleef glimlachen.
Op dat moment besefte haar vriendje wat er aan de hand was - bij mannen ging het altijd net wat langzamer helaas. ‘Zeg, ga lekker ergens anders iemand lastig vallen..’ begon hij zijn tirade. In een oogwenk stond Aëshma voor hem, zo dichtbij dat er nog maar enkele centimeters tussen hun gezichten zaten. Aëshma’s knokkels duwde zijn kin zachtjes omhoog. Uit stomme verbazing liet de kamereigenaar het toe en staarde hem aan. ‘Kom, kom. Nergens voor nodig om zo je stem te verheffen. Ik kan je verzekeren dat mijn lieftallige assistente hier dat vele malen beter kan. Dus als je slim bent, pak je je belangrijkste spullen nu op en verlaat je onze kamer,’ sprak zijn stem op een lage toon, terwijl de ledematen van de jongen langzaam slapper werden en zijn hart begon te bonken uit andere beweegredenen dan angst. Het zou zo zonde zijn als Jezebel haar controle nu al zou verliezen en ze alsnog een andere kamer moesten vinden omdat deze nu al verwoest zou zijn.

ëshma’s knokkels lagen lichtjes tegen de kin van de jongen. In diens ogen schoten allerlei emoties en aan de uitdrukking van zijn gezicht zag Aëshma dat hij momenteel in grote strijd zat in zichzelf. Verwarring, acceptatie, opstand en gevoelens die hij niet kon thuisbrengen of wilde thuisbrengen. Vrouwen waren altijd makkelijker, gewend aan emoties en hun heftigheid. Mannen leken vaker tegen hem te vechten van binnen, hadden meer moeite om te volgen wat er aan de hand was. Aëshma zelf had hierdoor een lichte voorkeur voor vrouwen in zijn armen, maar ergens was hij niet zo pietluttig als het om geslacht ging. Zolang hij maar plezier kon hebben. Aëshma had niet naar Jez hoeven te kijken om te weten hoe ze had gereageerd op zijn uitspraak. Stiekem vond hij het heerlijk om haar te treiteren, uiteraard enkel met liefde. Haar echt pijn doen zou hij nooit doen. Daarnaast moest hij dat niet eens proberen, behalve als hij een gebouw graag binnen vijf minuten gesloopt zou willen hebben. Wellicht is dat nog altijd een goede optie als carrière switch voor haar. Hij zou het er een keer met haar over hebben.

Bij de lichte uitbarsting van zijn zusje draaide zijn kin een klein beetje om zij zodat hij haar vanuit zijn ooghoeken aan kon kijken. Zijn al aanwezige glimlach kreeg iets meer sterkte, maar al gauw richtte hij zijn aandacht weer op de jongen. Aëshma's blik gleed over zijn gezicht, zijn ogen, jukbeenderen, kaaklijn en bleef hangen op zijn lippen. Als in een reflex voelde hij het lichaam van de jongen week worden, hoorde hij haast zijn hartslag versnellen en wist dat hij eindelijk tot hem door gedrongen was. Nu zou het niet heel moeilijk meer moeten zijn. Even verloor hij zichzelf in het spelletje terwijl Jezebel het nodig vond om met brute kracht het meisje de kamer uit te sleuren. De glimlach op zijn gezicht zakte een beetje in, kreeg een dralend karakter op zijn gezicht terwijl zijn blik weer in die van hem richtte. ‘Je weet dat je het wilt,’ murmelde hij op zijn adem terwijl de jongen, vastgepind in zijn blik, bevestigend knikte. Langzaam had Aëshma zichzelf dichter bij de jongen gebracht, maar werd met een ruk uit zijn spelletje gehaald toen Jezebel haar stem verhief. Met een zucht sloot hij even zijn ogen en draaide zich vervolgens zonder enige waarschuwing weg bij de jongen die verbluft, gedesoriënteerd en letterlijk wankelend op zijn benen achter bleef.
Hij had zich omgedraaid en bekeek nu op enkele passen afstand het tafereel van Jezebel. ‘Dit doet me een beetje denken aan die straathond die je vroeger een keer binnen had gehaald en die doodsbang voor je was…’ sprak hij bedenkelijk terwijl hij in zijn hoofd het tafereel van Jezebel sleurend aan een jankende hond vergeleek met wat hij voor zich zag. Naarmate Jezebel bezig was zag hij haar invloed op het meisje groter worden, verdween zijn effect op haar en zag hij het meisje alleen maar bozer worden. Lichtjes draaide hij zijn hoofd zodat hij indirect over zijn schouder kon spreken terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. ‘Begeleid jij je vrouw eens hier vandaan en neem wee wat je mee wilt nemen,’ sprak hij met een warme en lage stem tegen de jongen - die de gehele tijd zijn blik niet van hem los gehaald had -  achter hem. Hij knikte vaagjes, begon spullen om zich heen te pakken en liep daarna naar zijn vriendin. Hiervan pakte hij de hand van de nog vrije pols en keek haar aan. Met een vage blik die haar niet echt zag sprak hij tegen haar dat ze mee moest komen. Bijna direct lanceerde het meisje haar woede op hem. Hoewel hij zielsveel van Jez hield en kon genieten van de effecten die ze had op mensen, vond hij die van zichzelf altijd wat effectiever. Minder materiële schade enzo. Zijn plan leek te werken. Terwijl het meisje haar vriend de huid vol schelde liep de jongen verdoofd met haar weg. Nadat haar stem was weggevaagd kroop de stilte langzaam terug de kamer in.

‘Zo…’ sprak Aëshma vervolgens om de stilte te verbreken terwijl er een brede, oogverblindende glimlach op zijn lippen pronkte. ’En we hoeven alleen maar een nieuwe salontafel!’ sprak hij goedkeurend en haast complimenterend naar Jezebel . ‘Jez..’ sprak hij terwijl hij zich omdraaide om de kamer te bekijken. Enkel de mensen die hij respecteerde sprak hij bij hun naam aan. Zijn koosnaampjes hadden bij hem in het algemeen en andere lading. ‘Zijn er nog spullen die je sowieso pleite wilt? Ik heb niet zoveel zin om de hele kamer opnieuw in te richten dus grotendeels houden we gewoon,’ uit zijn woorden straalde dat hij gewend was om te krijgen wat hij wilde van mensen, al wist hij dat dat bij Jezebel niet altijd zo werkte. Al dacht hij dat ze in dit geval het waarschijnlijk wel met hem eens was. ‘Aangezien ik ingestemd heb bij jullie in te trekken neem ik dat bed,’ terwijl hij naar het grote bed wees dat gedeeltelijk afgeschermd stond van de rest van de kamer liep hij door de rest van de ruimte. ‘Dat bureau kan alleen echt niet,’ mompelde hij terwijl hij stil stond voor het ikea-gehalte van een bureau. Dof, karakterloos en goedkoop. ‘Dus als jij het wilt hebben…’ grijnsde hij lichtjes terwijl hij zich naar zijn zusje richtte, dondersgoed wetend dat ze de liefelijke belediging door zou hebben.

e enkele bijna-uitbarstingen van zijn lieftallige, roodharige vulkaan waren hem zeker niet ongemerkt gebleven. Echter was hij er zo gewend aan geraakt dat hij ze weinig aandacht meer schonk. Het was het normatieve communicatie niveau die zijn geliefde zus had, hoewel het wel opvallend werd dat het meer omhoog kwam als hij in de buurt was. Of Theo, maar Theo was irritant. Dus dat kon Aëshma heel goed begrijpen, zelfs hij - die bijna nooit zijn emoties verloor - kon al geirriteerd raken door zijn broers aanwezigheid. Al kwam dit meer tot uiting in een pesterige vreugde, omdat de woede die Theo uitte eigenlijk te vermakelijk was. Zo negeerde Aëshma dan ook Jezebels opmerking over het bed en Theo. Het zou ook niet lang duren voordat er een muur tussen hen in zou worden geplaatst, dacht hij in stilte als antwoord op haar woorden. Dit meer ter bescherming van het gebouw en de nachtrust van andere. Vliegende meubelen, wilde nachten en schreeuwende jongeren waren nu vaak niet iedereen zijn favorieten tafereel. Hij kon enkel alleen zijn pesterige opmerking over het niveau van het bureau en suggererend dat zijn zus op hetzelfde niveau zat uitbrengen voordat er een vuist op zijn nieren belandde. Hij hield de ‘oef’ in en keek alleen even moeizaam toen hij de scheut pijn voorbij liet gaan. Met licht samengetrokken wenkbrauwen keek hij zijn zus aan. Die blauwe plekken waren een ontsiering voor zijn tot perfect getrainde lichaam. Michelangelo zou er nog jaloers op raken. Maar zijn aandacht werd getrokken toen voor zijn neus het bureau moeizaam begon te kreunen en vervolgens het begaf onder de onzichtbare kracht. En flauw glimlachje kwam op zijn gezicht. ‘Seks met jou is echt levensgevaarlijk,’ sprak hij plagend onder zijn adem, waarna hij haar een betoverende glimlach toewierp, doelens op het feit dat de term ‘choke sex’ bij haar een heel andere betekenis zou krijgen. Hoewel ze op beheerste momenten dit onder controle had, had hij ook vaak gezien dat deze kant van haar soms lichtelijk uit zijn grenzen raakte als ze echt in één van haar vierdaagse-woedenuitbarstingen was. Er waren meer redenen soms waarom hij niet thuis sliep.

Aëshma bleef nog even nonchalant naar het bureau kijken, even in zijn eigen gedachte verzonken. Maar bij de kleine hint in de stem van Jezebel keek hij naar zijn zus op waarbij hij rustig zijn gespierde armen over elkaar sloeg. ‘Momenteel niet echt nee,’ beaamde hij haar kalm. Aëshma’s mondhoeken krulde omhoog in de spiegeling van de uitdrukking die op zijn zus haar gezicht lag. De uiterst aantrekkelijke blik in zijn ogen kreeg iets duisters, waarin zijn innerlijke aard even achter de poppetjes van zijn ogen danste. ‘Jezje, dat ik er zelf nog niet op gekomen was,’ sprak hij haar liefelijk toe, waarbij hij naar haar toe liep en haar kin even tussen zijn vingers nam. ‘Ik zal ze even pakken,’ liefelijk drukte hij even zijn lippen tegen haar voorhoofd die zich ergens onder zijn kin begaf en gaf aan met deze woorden dat ze even op hem moest wachten. Met de soepele tred van iemand die totaal geen zorgen had liep hij naar zijn leren schoudertas. Hij had een voorliefde voor leer. De geur, hoe het aanvoelde en hoe mooi het kon worden als het verouderde sprak hem aan. Een materiaal wat alleen maar meer karakter kreeg naarmate het gebruikt werd. Terwijl hij de tas open ritste neuriede hij zachtjes een deuntje. Het was een bedrijmpje, maar de manier waarop hij de zachte klanken uitte had het iets griezeligs. De plezier die hij van te voren al had was te zien in het kleine glimlachje op zijn lippen, de zachte en ontspannen blik in zijn donkere ogen en het vertrouwen in zijn handen terwijl hij het fluweel zwarte zakje pakte. Met het zakje haast teder in zijn handen draaide hij zich om naar Jezebel. ‘Is die van jou nog heel? Of was je hem kwijt?’ vroeg hij zijn zus. Het waren breekbare dingen, en hoewel hij graag had dat zijn bijna tweejaarlijkse cadeau aan zijn lieve zus heel bleef, het was een haast onredelijk iets om aan haar te vragen. Door de jaren heen, gevoed door zijn liefde voor Jezebel, was hij vakkundig geworden in het versieren en graveren van glas. De spiegeltjes die hij zijn zus gaf werden per keer mooier. Hij had besloten toen ze op reis waren naar Genosha dat hij spiegels zou creëren voor al zijn broers en zussen. Deze omgeving was in zekere zin gevaarlijker, en hoewel hij het niet met alle even goed kon vinden was elke broer en zus hem zeer dierbaar. Voorzichtig liet hij het fluwelen zakje in de jas van zijn duur ogende leren jas zakken. ‘Klaar?’ vroeg hij zijn zus met een glimlach, verwachtte dat ze nog even nodig had om haar prachtige, vurige bos haar te perfectioneren. ‘Het lijkt mij het handigste om te beginnen op de openbare plekken, zoals buiten, de eetzaal en algemene ruimtes,’ opperde hij aan haar. De spiegelstukjes in het zakje waren niet zo rijkelijk versiert als zijn cadeautjes voor Jezebel. Ze moesten onopvallend zijn, strategisch geplaatst kunnen worden zodat hij zoveel mogelijk informatie kon verkrijgen. Beelden waren wenselijk, maar aangezien ze ook tot zekere hoogte geluid aan hem door konden spelen waren plekken als achter stoffige boeken - zoals er veel in de weeshuizen gebeurd was - ook een redelijk goede plek. ‘Buiten als eerste doen?’ vroeg hij zijn zus terwijl hij zich richting de deur begaf.

Amen, als een klassiek duo van uiterste desinteresse en verleidelijke aantrekkingskracht wandelde Aëshma en Jezebel samen door de gangen. Hun passen brachten hen naar buiten, langs de andere mutanten. Ondanks dat Aëshma zichzelf nog altijd het belangrijkste aandachtspunt vond, viel zijn aandacht af en toe om een voorbijkomende mede mutant. Hoezeer de mutatie die hij met zich mee droeg niet direct zichtbaar was, zo liepen sommige rond met blijvende herinneringen dat ze anders waren dan de diersoort die de Aarde op het moment bezette. In tegenstelling tot zijn lieftallige zuster kon Aëshma zelf wel genieten van het genot dat mensen om hen heen begingen. Het plezier dat men haalde uit dingen zoals sociale gesprekken, de zon en het gelach van een ander. Hij voedde zich ermee, tot het moment dat hij wilde spelen. Op enkele groepjes richtte hij zijn aandacht, gaf ze werkelijk een blik waardig. De blikken die hem dan kruiste bleven hangen, zinnen stokte langzaam achter in de keel en verschillende reacties waren van de gezichten af te lezen. De mensen waarop hij specifiek zijn aandacht had gericht begingen de langzame, soms onopmerkelijke veranderingen, maar hij was niet lang genoeg in de buurt om ze te voltooien.
Toen ook de zonnestralen Aëshma’s volmaakte gezicht streelde merkte hij dat de vreugde langzaam uit de omgeving verdween. ’Jezebel,’ sprak hij om de aandacht van zijn zusje te krijgen. Hij had een arm om haar heen geslagen en zijn lippen naar haar slaap gebracht, uit de liefelijke omhelzing waarbij haar bijna een rondje had laten draaien. Alleen al het uitspreken van haar echte naam was blijk van het respect wat hij voor haar had. ‘Laat mijn lachende tortelduifjes eens met rust,’ glimlachte hij tegen haar slaap aan, waarna hij zijn gezicht wat terug bracht en haar glimlachend aankeek. Uiteraard doelde hij op het feit dat ze het plezier in de omgeving leegzoog uit de mensen als een leeglopende ballon. ‘Hoe moet ik nu door jou heen als contact met ze wil leggen,’ knipoogde hij, waarna hij zijn arm terug nam en het fluele zakje uit zijn zak haalde. Teder opende hij het voorzichtig, waarna hij enkele stukken spiegel te voorschijn nam. Even verdiept in zijn eigen werk stond hij stil en keek naar zijn eigen spiegelbeeld. Het oppervlakte van de spiegeltjes leek even te trillen en de golven, waarna Aëshma teder glimlachte. Zijn spiegelbeeld beantwoorde dit in gelijke mate. De rest van het zakje stopte hij weg, waarna hij zijn hand uitstak naar zijn zusje. ’Ga je mee?’ de vraag was hoffelijk maar overbodig. Hij wist al dat ze zou volgen. Samen liepen ze langs de muren, waarbij Aëshma ongezien hier en daar spiegels ongezien wegstopte. Voor zover het ongezien ging met een aandacht trekkende duo dat ze waren. ’We moeten ook zo snel mogelijk er achter komen wie hier de meeste touwtjes in handen heeft,’ sprak hij zacht en bedachtzaam waarbij hij zijn donkere ogen op de roodharige furie naast hem richtte. ’Er blijken ook trainingen te zijn, maar ik weet niet in hoeverre het wel verstandig is om al onze kaarten al op tafel te leggen bij dat soort dingen,’ hij bracht zijn gedachtes zachtjes naar buiten zodat enkel Jezebel ze kon horen terwijl ze nu over een groot grasveld wandelde.

ijn blik gleed rustig naar de ogen van zijn aangenomen zus. Hij had hardop zijn gedachten uitgesproken, haar aandacht getrokken en haar aan het denken moeten zetten. Hoewel het niet een hele lastige vraag was geweest waar hij zelf waarschijnlijk ook gauw genoeg het antwoord op had geweten had hij zijn korte gedachtes met haar gedeeld. Een van de weinige waarbij hij dat enigszins vrij kon doen. Kira was ook een van de personen waarbij hij dat kon. Maar, hoe diep deze mensen ook in zijn hart lagen, hij zou nooit het achterste van zijn tong laten zien. Een overlevingsstrategie die hij uit noodzaak onbewust geïntegreerd had en waarschijnlijk nooit geheel zou verdwijnen. Andere mensen zou hij nooit alles kunnen laten weten, daar kon alleen maar misbruik van gemaakt worden. Nooit had hij iemand ontmoet die het tegendeel had bewezen. Sinds dien had hij het ook nooit meer gedaan. Tenslotte, hij zou het zelf ook doen. Elk beetje informatie kon gebruikt worden.
Aëshma knikte op haar woorden, was het met haar eens. Dit had hij zelf ook al bedacht, maar hij wilde dat het in de rest van de groep van broeders en zusters ook zou verspreiden. En hoewel hij het idee best van zichzelf kon laten zijn bij de meeste van zijn familie, Theo was een voorbeeld die keihard de andere kant op zou rennen enkel en alleen omdat Aëshma het plan had geopperd. Op deze manier zou het de hele groep bereiken zonder dat het alleen van hem kwam. ’Inderdaad,’ beaamde hij haar dan ook alleen maar.
De plekken waar ze langs hadden gelopen waren voorzien van kleine, haast onzichtbare spiegeltjes. Terwijl Aëshma zijn werk afmaakte zag hij Jezebel lichtelijk afgeleid zijn door de drukte op een klein stukje afstand. Al kon hij zich goed voorstellen dat deze afleiding niet op een positieve indruk op haar zou zijn. Op het moment dat Aëshma zich omdraaide en zich weer op zijn zus richtte zijn hij de lichte flikkering op haar gezicht die zijn aandacht trok. Rustig volgde zijn donkere ogen haar blik en zagen de jongen die op hen af kwam lopen. Hij had weinig aandacht gehad voor het spel wat een stuk verderop had afgespeeld. Haast onzichtbaar gleed het fluweel zwarte zakje terug in zijn zak, waarna hij kalm zijn brede armen over elkaar sloeg en de jongen aankeek terwijl hij sprak. Zijn blik bleef op de jongen rusten, iets te geïnteresseerd, terwijl Jezebel haar schampere lachje liet horen. Even gleed zijn blik opzij toen Jezebel die van haar op hem richtte. De zachte blik in zijn ogen was compleet het tegenovergestelde van die van Jezebel. Beide leken ze compleet verschillend, maar ach. Ze waren enkel twee kanten van dezelfde munt. Echter uitte het zich compleet verschillend. In tegenstelling van zijn zuster kon hij de heldhaftigheid van de jongen wel waarderen. Het lammetje wist niet waar hij aan begonnen was.
Een enkele mondhoek trok lichtjes omhoog bij het horen van Jezebels antwoord op de vraag van de jongen. Rustig en ongegeneerd gleed de blik van Aëshma over de jongen heen. ’Ach Jez, je moet toegeven dat hij die vast wel moet hebben als hij zich helemaal deze kant op zou begeven om dit te vragen. Vind je niet?’ sprak hij meer gericht op zijn zus dan als beantwoording op de vraag van de jongen. Terwijl hij Jezebel beantwoorde bleef zijn blik zacht op het gezicht van de jongen hangen. ’Wat doe je bedenken dat wij hem hebben gezien?’ stelde hij nu wel de vraag direct aan de jongen. Zijn zware stem vriendelijk.