-Got Me Looking So Crazy Right Now [&Yale]

Hij stond in de gang die naar de ziekenzaal leidde, stilletjes, aan de zijkant van het pad zodat hij niemand in de weg zou staan. Als je goed naar zijn vel-over-been figuur keek, naar zijn ongezond bleke handen en de manier waarop hij zijn linkerbeen probeerde te ontlasten zelfs als hij stond, zou je denken dat hij voor hulp naar de ziekenzaal ging. En dat was zelfs zonder dat je zijn ziekelijke hoofd zag, waar zijn oude vertrouwde capuchon overheen zat.
Maar dat was niet waar.
Hij wist al heel lang dat het geen zin meer had om naar dokters te gaan, of zich te laten helpen. Het was te laat en in een paar jaar zou het over zijn. Will was hier dan ook voor een andere reden; hij wilde zijn hulp aan bieden. Hij kon helen, hij was zo goed als een dokter. En hij vroeg zich af of ze op de ziekenzaal nog een extra paar handen konden gebruiken. Dit was immers een eiland vol mutanten die hun krachten nog niet helemaal onder controle hadden. Wie weet wat er allemaal gebeurde.

Will had zichzelf er na een paar nachten wakker liggen van overtuigd dat hij het wel mocht gaan vragen. Of ze nog iemand nodig hadden. Hij deed het immers om mensen te helpen: dat deed hij zo graag. Het had niks te maken met die enorme dwang die aan de binnenkant van zijn brein vrat, die aan het onderste gedeelte van zijn maag trok zodra hij onder de mensen was. Hij had iets nodig en hij wist niet wat, wilde niet weten wat. Misschien zou het helpen van anderen hem wel tot rust brengen. Natuurlijk zou het dat - maar Will zou nooit de reden onder ogen willen zien waarom het hem tot rust bracht. Hij wilde niet toegeven dat hij zijn verslaving voor zijn mutatie niet helemaal onder controle had en dat hij eigenlijk een verslaafde was, die wanhopig zocht naar een manier om aan zijn kick te komen. Dat hij daarbij mensen hielp was een mooie bijkomstigheid. Maar dat was niet waar, hij was niet verslaafd en er was helemaal niks aan de hand. Hij. Wilde. Helpen.

Dat was dan ook hoe hij hier uiteindelijk terecht was gekomen. Het was best ver, dat gaf hij zichzelf. Hij kon de deur naar de kamer zien. Maar de twijfel had toegeslagen en nu stond hij stil, vertwijfeld, onzeker of hij terug moest draaien of niet. Misschien wachtte hij ergens op een teken; dat gebeurde vaak. Niet dat hij zich er bewust van was dat dat soort tekens vaak geproduceerd werden door zijn manipulatie van kansen. Er waren zoveel dingen over zichzelf die hij nooit onder ogen zou kunnen zien.
'Zal ik gaan?' mompelde hij tegen zichzelf, hardop zonder het te willen. Ergens wilde hij niet; hij wilde terugdraaien en in zijn bed gaan liggen met een deken over zijn hoofd, totdat hij in een onrustige slaap zou vallen. Maar iets hield hem tegen. Het begon pijn te doen, bijna, pijn in zijn rug en in zijn gewrichten en in zijn botten in het algemeen eigenlijk. In zijn hoofd en achter zijn ogen. Will hield een kreun binnen, maar legde wel zijn hand tegen de muur; zijn rechterhand, zijn linkerarm hing slap langs zijn lichaam nu hij hem niet meer ondersteunde. Even diep ademhalen, één, twee. Hij moest weg hier. Weg, weg - maar nee, hij moest blijven, hij moest helpen, hij moest, hij moest.. WEG!

Will voelde zich alsof alle energie uit het gezogen was. Met moeite keerde hij zijn rug naar de muur toe en liet zichzelf er tegenaan glijden, niet meer in staat om ook maar een stap te verzetten. Iets in hem schreeuwde dat hij naar de ziekenzaal moest gaan, iemand moest helen, iets scheurde hem vanbinnen uit elkaar en hij probeerde het niet te doen maar hij wist niet waarom wel of waarom niet en.. en..
Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te concentreren op zijn ademhaling. Hoe het er wel niet uit moest zien.. Maar hij wilde niet flauwvallen, niet hier, niet nu, hij wilde niet dat er allemaal dingen om hem heen zouden gebeuren. Zijn linkerbeen lag uitgestrekt voor hem, aangezien hij niet meer de energie had zijn pijnlijke been omhoog te houden. Zijn andere been was wel gebogen, zodat hij zijn arm en hoofd erop kon rusten. Met zijn voorhoofd op zijn arm, zodat niemand hem kon zien. Zijn linkerarm hing nog steeds naast hem, niet van plan om behulpzaam te zijn.

Wacht. Hoorde hij voetstappen? Eerst schrok hij, maar binnen enkele seconden realiseerde hij zich dat dit misschien wel het beste moment zou zijn. Hij kon zichzelf er niet toe brengen om te bewegen, zijn hand uit te steken of zelfs maar zijn hoofd op te tillen, maar hij slaagde er wel in zijn stem te verheffen zodra hij dacht dat de voetstappen dichtbij genoeg waren.
'Alsjeblieft.. Haal me hier weg..'

OOC: So sad /cries. Ik hoop dat je er wat mee kan!

God, god god, wat moest hij nu? Will kon zichzelf nergens meer van overtuigen. Of hij moest blijven, of zichzelf zieligjes op moest hijsen en weg moest slepen. En was het wel zo slim om iemand aan te spreken? Maar het was nu te laat. Hij was weer eens een zielig hoopje botten, vlees en textiel dat een helpende hand nodig had. Zoals het altijd was geweest sinds hij écht goed ziek was geworden. Ergens haatte hij het, maar soms moest je ook accepteren dat je hulp nodig had. Dus slikte Will en besloot hij zijn vraag te herhalen toen het meisje hem vroeg wat hij gezegd had. Ze moest wel denken dat hij een creep was, of een sukkel. Dat was vaak een bijkomstigheid van het verwassen vest en de capuchon.

Hij haalde nog een keer diep adem, zodat hij zichzelf genoeg kon kalmeren om tegen het meisje te praten. 'S-sorry,' kreeg hij eruit, met een gespannen stem. 'Kun je me alsjeblief helpen om hier weg te komen? Ik, het lukt me niet..' Het moest echt zo absurd zielig klinken. Hij probeere het meisje aan te kijken, al zou het dat het liefst vermijden, maar hij wilde haar echt niet afschrikken. Hij wilde geen boeman zijn, al helemaal niet tegen iemand die lief genoeg was om te blijven staan.

'Sorry dat dit zo raar over komt,' verontschuldigde hij zich dan ook, zacht, zodat ze het misschien weer niet zou horen als ze dat van net ook niet gehoord had. Het meisje zou vast ook niet weten wat ze ermee moest, wat een sukkel was hij.. Maar zodra hij die gedachten probeerde te negeren kwam het gezeur in zijn lichaam terug, dat verschrikkelijke gevoel dat hem richting de ziekenzaal trok. Hij was al bleek, maar hij voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken bij de pure kracht van het gevoel. Alleen zou hij alleen maar hier kunnen blijven zitten. In de hoop iets tegen het gevoel te doen sloeg hij zijn goede arm om zijn middel en hij begon zo zacht mogelijk zijn ademhaling te reguleren, in de hoop dat hij zichzelf in zou kunnen houden en niet toch ineens toe zou geven aan dat absurde gevoel. Hij wilde nog meer sorry zeggen tegen het meisje, haar vertellen dat ze wel door kon lopen, maar het egoïstische gevoel dat hij echt hulp nodig had overwon. Het was erg om op haar te vertrouwen, maar hij beloofde zichzelf dat hij haar met rust zou laten zodra ze hem geholpen had. Als ze dat wilde. Hij had eigenlijk toch les zometeen, wat allemaal goed was gekomen als hij hier niet als een wegkwijnende sukkel gezeten had.. Okay, stop met die gedachtenstroom, blijven ademhalen, rustig worden, in, uit, gewoon, rustig worden..