Onderwerp: Tumbling down [open] wo maa 22, 2017 10:12 pm
Waar haar allereerste karaoke ervaring zo ontzettend abrupt eindigde begon haar volgende avontuur al even plotseling. Lorelei was van het podium af gevallen na een duw van Wren, iets wat haar Rabbithole mutatie had geactiveerd. Daardoor tuimelde ze nu vanuit de open lucht zo op de vloer, tegen iemand aan. Ze lag nog een beetje in de kreukels, geschrokken. Ondanks het feit dat ze dit al meerdere keren had meegemaakt wende het nooit. Voor de ander zou het vast ook een gek gezicht zijn, opeens een lichaam dat vanaf een metertje boven de grond verscheen en zo de grond op flopte voor zijn of haar voeten. Ze keek schaapachtig lachend omhoog naar diegene, kon nog net voorkomen dat ze domme dingen ging zeggen.
Ietwat gedesoriënteerd probeerde Lorelei overeind te komen, het was lastig om je aan te passen aan een plotselinge verandering van omgeving, om boven en beneden weer opnieuw in te moeten schatten omdat voor een kort moment de hele wereld om je heen had gedraaid in een teleportatie. “Sorry dat ik zomaar binnen kom vallen,” zei ze dan verontschuldigend, maar toch met een klein beetje humor. Het was voor Lorelei best ongewoon om zoiets te kunnen bedenken, laat staan uit te spreken in zulke nieuwe omstandigheden, dus eigenlijk was het wel een klein wonder. Ondanks het rottige einde had de verder plezierige ervaring tijdens de karaoke toch nog een positieve uitwerking op haar. “Is dit jouw kamer?” vroeg ze dan, al sprak de aanwezigheid van een bed eigenlijk al boekdelen.
Onderwerp: Re: Tumbling down [open] za apr 29, 2017 3:56 pm
Z
Ijn eigen bed verruild voor een ander, omdat Theo zijn leven weer onmogelijk irritant maakte door aanwezig te zijn en overal ruzie te schoppen met hem of Jez, had Aëshma zijn tijdelijke bedgenoot eropuit gestuurd voor een goede kop koffie. Niet van plan om werkelijk te blijven hangen voor de koffie - dan zou je weer een gesprek moeten houden en Aëshma had deze ochtend niet zoveel zin om vriendelijk te doen - was hij net bezig om zijn goed gevormde bovenlichaam in de witte blouse te hullen toen zijn ogen schoten naar het midden van de kamer. Vanuit het niets verscheen er een gestalte in een vallende houding, haar haren in het glinsterende wit geheuld. Zo contrasterend tot zijn uiterlijk. Een moment later viel het gestalte op de grond vanaf het punt waarop ze verschenen was. Aëshma was blijven hangen in de beweging om de blouse verder over zijn armen te laten glijden zodat het om zijn lichaam zou hangen. Een enkele wenkbrauw kroop omhoog toen het meisje hem lachend aankeek. Hij was behoorlijk wat gewend door het samenleven met zijn broeders en zusters, maar dit was nieuw. Langzaam vervolgde hij zijn beweging, liet zijn witte blouse over zijn schouders glijden en liet hem open hangen terwijl hij zijn armen langzaam over elkaar liet glijden. Juist op de ochtend dat hij niet in het beste humeur was, moesten er onverwachte dingen gebeuren. Zijn aantrekkelijke gezicht met de donkere ogen stonden donkerder dan normaal terwijl hij zijn best deed zijn irritatie niet te laten merken. Zijn wenkbrauwen kropen lichtjes naar elkaar bij haar verontschuldiging. ’De eigenaar is.. een blokje om,’ beantwoorde hij haar vraag onwillig. Zonder zijn blik van de plotselinge verschijning af te halen verplaatste Aëshma zich langzaam naar de grotere stoel in de hoek. Soepeltjes nam hij hierin plaats, terwijl de witte blouse openviel toen hij zijn armen ontspannen op de armleuningen legde. ’Maar eigendom van locaties lijkt jou vrij weinig uit te maken,’ vervolgde hij zijn woorden terwijl zijn diepe blik zich in die van haar boorde, doelend op het feit dat ze zomaar kwam binnenvallen. ’Of is dit blijk van enorme onkunde?’ sprak hij spottend, duidelijk niet in het humeur om haar vriendelijk te onthalen. In zijn irritatie versterkte zijn zonde zich echter meer en daarbij het effect op zijn omgeving. Zijn wenkbrauwen waren spottend omhoog gekropen terwijl hij haar aankeek en toesprak.
Onderwerp: Re: Tumbling down [open] zo apr 30, 2017 10:33 pm
Van de ene naar de andere plek in een oogwenk, zonder enige invloed over de locatie. Het wende nooit echt, maar het was een hele geruststellin dat ze nooit in levensgevaarlijke situaties terecht zou komen door haar mutatie. Geen onmiddelijk bedreigende situaties dan. En een lelijke val van het podium was haar bespaard gebleven, dat was toch ook wel fijn. Haar kennende had ze anders een lelijke bloedneus gehad of zelfs haar pols gebroken. Dit bewees maar weer hoe goed haar mutaties bij haar pasten. Ze was vrij snel van de schrik van het vallen bekomen, omdat ze nu toch echt veilig op de grond zat. Daardoor kreeg ze het voor elkaar een redelijk normale zin te formuleren, zelfs bijna soepel te noemen. Maar een tweede schok kwam toen ze echt omhoog keek en zag met wie ze te maken had.
Niet omdat ze hem kende, van gezicht of van geruchten. Nee, misschien was dat beter geweest, dan had ze geweten dat ze zo gauw mogelijk de benen moest nemen. Maar omdat hij zo nonchalant als het maar zijn kon half naakt (kwart naakt?) stond te wezen. En haar blik getrokken werd door zijn gespierde bovenlijf. En ze dat helemaal niet leuk vond. Maar stiekem toch wel. Hij sloeg zijn armen over elkaar, wat haar het zicht van zijn lijf grotendeels ontnam, maar hem wel een sexy machtige uitstraling gaf. Alsof dit zijn koninkrijk was. Maar blijkbaar was dat helemaal niet zo, was de macht die uit die pose voortvloeide slechts schijn. Het was zijn kamer niet en de eigenaar was.. een blokje om? Maar wat deed hij er dan?
Op een stoel zitten blijkbaar. En haar aanstaren alsof hij recht door haar heen keek. Lorelei knipperde verwoed met haar witte wimpers, wist nog niet zeker of ze het nou leuk vond dat hij haar aankeek, of dat ze er extra zenuwachtig van werd. Zijn volgende opmerking was hard. Keihard. Net zo hard als zijn duidelijk zichtbare spieren. Ze vroeg zich af hoe het zou voelen om haar vingers over zijn huid te laten strelen. “Ik..” begon ze, maar de woorden schoten haar tekort. Lorelei bevochtigde zenuwachtig haar lippen, bleef op de grond zitten omdat ze ergens bang was hem boos te maken als ze in beweging kwam tot duidelijk was wat hij wilde. Wat hem blij zou maken, dat zou haar blij maken. Haperig haalde ze adem. “Mi-misschien ben ik wel precies w-waar ik wil zijn.” Het was bijna zielig hoe miserabel haar poging tot flirten verliep. Ze beet op haar lip, probeerde te bevatten hoe en vooral wáárom ze dat gezegd had. Zo reageerde ze normaal gesproken nooit, maar dan ook echt nooit, op jongens. Lorelei wist ergens wel dat ze te vaak liep te dagdromen over heldhaftige mannen of prinsen op het witte paard. Maar dat was allemaal sprookjesachtig. Wat ze nu voelde was helemaal niet zo lieflijk, het was eerder een intens verlangen, naar dingen die ze helemaal niet wilde willen.
OOC: Ik hoop dat ik het effect van Aeshma’s mutatie een beetje juist heb geïnterpreteerd – zo niet, lemme know c:
Onderwerp: Re: Tumbling down [open] vr mei 12, 2017 5:48 pm
I
n complete rust en vol zelfvertrouwen had hij plaatsgenomen op de stoel en staarde het eigenaardige meisje aan. Ontspannen, met zijn ene enkel op de knie van zijn andere been zat in de stoel. Zijn gespierde armen, die nu gehuld waren in een dun laagje witte stof van zijn dunne blouse, lagen rustig op de armleuningen. Zijn hele aura sprak een Koninklijke sfeer en de strakke blik in zijn donkere ogen sprak meer duisternis dan normaal in zijn ogen te vinden was. Hij was chagrijnig en zij zou zijn zonebok zijn. Hij zag, voelde haast haar ongemak groeien met elk woord hij zij. Aëshma knipperde amper, hield zijn blik strak in die van haar gericht terwijl hij doodstil op zijn plek zat. Als de duivel in zijn troon, terwijl zijn mutatie van zelfde afkomst voor hem haast hoorbaar van hem af gonsde. De lichte aftekeningen op zijn onderarm begonnen bijna voelbaar te kriebelen. Langzaam zag hij de blik in haar ogen veranderen, hij hoefde na al die jaren niet eens meer bewust te beseffen dat zijn krachten op haar in aan het werken waren. Het was een tweede natuur geworden voor hem. Het herkennen van de kleine, subtiele veranderingen bij de mensen om hen heen. De toon en interpunctie van hun stem, de kleine veranderingen in houding en blikken. Langzaam zou alles na enige tijd op hem gericht worden. Elk woord, elke klank en elke beweging van de spier zou voor hem zijn. Eindelijk had ze haar stem teruggevonden. Gedeeltelijk dan. De haperingen in haar woorden verried haar onwennigheid met de veranderingen voor haar zelf waar ze op dit moment doorheen ging. Aëshma had door zijn leven heen geleerd dat uitleggen geen nut had en hem geen voordeel gaf. Hij zou het proces wat ze door zou gaan aanschouwen en ervan genieten. Oh Beëlzebub, wat was hij in een slecht humeur. Bij het horen van haar woorden verschoof enkel een van zijn wenkbrauwen lichtjes omhoog. Een stilte viel. Aëshma liet deze drukkende stilte nog even voortduren, wetend dat het bij haar vele malen meer effect had dan bij hem. Ze was nog maar enkele minuten in zijn aanwezigheid, dus zijn invloeden zouden nog lang niet de kracht hebben die het had als iemand uren of zelfs dagen in zijn aanwezigheid bleef. ’Interessant,] bracht hij uiteindelijk zachtjes uit, een fluistering over zijn lippen. Rustig verplaatste hij een van zijn handen naar zijn kin, waarna hij zijn kaak lichtjes op zijn slappe vuist liet rusten. ’Het leek me meer op een ongemakkelijke verschijning, dan een geplande landing,’ vervolgde hij op een hardere toon dan ervoor, zodat hij normaal verstaanbaar was. ’Maar als jij het zegt…’ liet hij haar bewering in het midden hangen. ’Nog een specifieke reden waarom je deze kamer specifiek had uitgekozen?’ ging hij door op haar bewering dat ze wellicht precies was waar ze wilde zijn.
Off topic: Primaa hoor! Op iedereen zal het iets anders opwekken. Lust, verlangen, hem als centraal punt hoort er allemaal een beetje bij. Maar bij sommige uit het zich ook in lust naar dingen als macht etc. Maar het draait vooral om het eerste c: .
Onderwerp: Re: Tumbling down [open] di jul 18, 2017 11:14 pm
Lorelei voelde zich draaierig, een effect dat de sprongen soms op haar hadden. Maar het leek verergerd door haar omgeving, deze kamer. Deze jongeman. Ze keek hem aan met haar lichte ogen. Een blik van een puppy smekend om goedkeuring. Goede of slechte aandacht. Daaronder verschool zich een verlangen wat ze niet wilde voelen. Hongerig, zoals ze soms snakte naar een grote bak chocolade-ijs. En toen sprak hij een verlossend woord. Het gaf haar kriebels in haar buik, en ze wilde het opnemen op een bandje en dan honderd keer opnieuw beluisteren. Interessant. Het onderliggende sentiment maakte niet uit. De spot kon ze wel verdragen. Dat was ze gewend. Haar mondhoeken kropen ongemerkt omhoog naar een meisjesachtig lachje. Zijn stem was zo mannelijk.
Hij vond haar landing niet heel overtuigend, dat was jammer om te horen. Maar hij had wel een punt. Ze had gewoon nog wat oefening nodig. Lorelei kwam overeind en veegde haar rokje glad. Haalde haar schouders ietwat stijfjes op. Het meisje wiebelde een beetje heen en weer, verzamelde dan haar moed om hem te vertellen wat haar precies hier, naar deze kamer, had gebracht. ''Het lot,'' fluisterde ze zwoel, terwijl ze een stapje naar voren deed richting zijn zijde. ''Misschien kan jij me wel helpen om mijn landing te verbeteren,'' stelde ze dan voor, terwijl ze haar hand uitstak richting zijn onderarm om haar vingers zachtjes over zijn huid te laten glijden. Midden in de beweging twijfelde ze, verstijfde voordat ze hem aan durfde te raken. Als een hert gevangen in de koplampen.
Onderwerp: Re: Tumbling down [open] za aug 19, 2017 5:58 pm
H
aar lichtelijk onnatuurlijke reactie om te glimlachen op zijn spottende woorden gaf Aeshma aan dat zijn mutatie sneller vat op haar had dan bij andere. Zijn donkere blik, waarbij zijn kin lichtjes op zijn vuist steunde, bleef haar strak aankijken. Hij verlangde naar zijn koffie, om zich daarna met zijn ochtendhumeur wat deels veroorzaakt was door de hinderlijke aanwezigheid van Theo - waar hij op dit moment dan ook mocht zijn - ergens te gaan zitten met een goed uitzicht en weinig mogelijkheid tot gestoord worden door andere. Zijn blik volgde het meisje toen ze opstond, haar rokje glad veegde en non-verbaal reageerde op zijn woorden. Haast spottend trokken zijn wenkbrauwen op bij het horen van haar falende flirtpoging. Totaal niet onder de indruk bekeek hij haar toen ze dichterbij kwam lopen. Zijn blik werd echter duister toen ze zich naar hem toe bewoog. ’Geen interesse,’ klopt zijn stem hard en zwaar, vervuld met de kracht van zijn mutatie die mensen dingen liet doen om hem te plezieren. Het laatste waar hij zin in had was babysitter zijn voor dit Alice in Wonderland geval. Ze moest afstand houden, anders zou hij snel klaar met haar zijn. Zijn zwarte blik doorboorde die van haar, alsof hij linea direct de weg naar haar ziel had gevonden. Naar de duisterste plekjes, de meest weggestopte verlangens die het daglicht nooit zouden mogen bereiken. ’Wat nutteloos als je er geen controle over hebt,’ vervolgde hij verveeld. ’Ben je werkelijk zo’n onvermakelijk persoon? Zo ja dan zie ik niet echt het nut in dat je hier blijft. Wellicht dat je me wat nuttigs van dienst kunt zijn, anders kan je vertrekken en je plafontruukje met je mee nemen,’ terwijl hij sprak was hij langzaam overeind gekomen uit de stoel. Zijn armen waren losjes over elkaar heen geslagen. Echter was deze nonchalante houding alles behalve wat zijn gezicht uitte.
