Trapped

Victor staarde naar een duo dat wat verder van hem was verwijderd. Een meisje met een overduidelijke cast rond haar arm en dan nog een random jongen. Wat ze aan het doen waren wist hij niet maar het maakte Victor wel aan het lachen ze zo bezig te zien. Ergens bracht het een soort van heimwee naar omhoog. Normaal was hij degene die zich een beetje gek gedroeg bij zijn vrienden in San Sebastian. Hier, wel hij had hier al wel enkele mensen leren kennen maar om ze nu al meteen vrienden te noemen was een heel groot woord. Eerder goeie kennissen, misschien? Het wilde niet zeggen dat hij het hier niet tof vond, nee de knul had zijn draai hier al wel gevonden de laatste week. Maar toch, hij miste thuis als geen ander. Vooral zijn vrienden dan, en zijn moeder. Ja, die laatste zeker. Gewoon een van die random funny gesprekken hebben met haar was iets wat hij eigenlijk wel kon gebruiken.

De knul had besloten om maar naar buiten te gaan. De slechte emoties proberen te ontvluchten. Heimwee was niet zo zeer iets slecht, maar het leidde hem verschrikkelijk af van het feit dat hij hier ook vrienden moest maken. Die gelegenheid plaatste zich dan ook meteen toen hij een ademhaling klonk die duidelijk verstoord was. Meteen viel er een soort van bezorgdheid over hem. Hij richtte zijn blik op de persoon waarvan het afkomstig was. Naïef als hij was ging hij er ook gewoon op af, in de hoop dat hij de jongen in kwestie toch een beetje kon helpen op een of andere manier. ‘Euhm hé. Ik hoop dat het oké is dat ik hier ben?’

Hoe slecht het idee misschien was geweest om op de andere jongen af te lopen, toch had hij het gedaan. Victor kon zichzelf niet behelpen als het om zo’n zaken ging, het leek ook gewoon echt alsof de jongen als het ware in ademnood ging raken of iets in die vorm. Als dat het geval was geweest en hij was niet naar hem toegelopen wat dan? Dan had de jongen hier misschien bewusteloos gelegen binnen dit en het uur. Dat wilde hij echt niet op zijn geweten hebben hoor. Natuurlijk was de kans dat zoiets gebeurde even klein als de kans dat een komeet hem zou verpulveren, maar beter het zeker voor het onzekere nemen?

Victor had dom genoeg ook nog eens een vraag gesteld aan de persoon, waarvan hij het antwoord al wist. Dat antwoord trof hem hard, iets wat even goed te merken was aan zijn gezichtsuitdrukking die voor een kort moment wat vertrok omdat hij ergens wel was geschrokken. Het antwoord klonk koud, maar het was een eerlijk antwoord iets waar hij wel mee over weg kon gaan. Kort wreef hij over zijn kaak en knikte kort op de volgende woorden van hem. Hoewel er iets aan de jongen hem toch een soort van angst inboezemde was hij nog niet klaar om op te rotten, om het in zijn woorden te zeggen. ’Wel, ik rot liever niet op.’ Sprak hij schouderophalend. Dat was eerlijk, op een manier waarop hij eigenlijk nooit zo eerlijk was. Niet dat hij een leugenaar was, maar toch probeerde hij het altijd op een positiever toon te zeggen dan dit. Al zou dat de andere jongen waarschijnlijk niet al te veel uit maken. ’Je ademhaling baart me zorgen.’ Sprak hij rechtuit tegen de knul, dit keer toch op een iets vriendelijkere toon.

De onbekende knul draaide zich vrij snel om naar hem toen hij had meegedeeld dat hij nergens heen ging gaan. Voor een moment aarzelde Victor om een stap naar achteren te zetten, maar hij hield voet bij stuk. De jongen ging zich niet zwak opstellen, niet omdat de andere zo graag wilde dat hij weg ging. Naar zijn mening, en die was zo goed als die van elke dokter, was het te gevaarlijk om hem alleen te laten. Gelukkig voor hem gaf de jongen ook meteen aan wat er aan de hand was. Dat was niet zo maar iets. Letterlijk niet, de dude zou nog veel erger mogen doorstaan dan dit als hij geen nieuwe fix kreeg. Iets wat Victor niet zinde, en ook tja niet bepaald mogelijk leek op een school. Maar daar zou de knul vast wel iets op hebben. Waarschijnlijk een voorraad. Maar misschien kon hij hem nog wel helpen. Alsof hij het deed om hem te pesten stak hij ook nog eens een sigaret op. Natuurlijk reageerde hij meteen door de sigaret gewoon uit zijn mond te trekken en te breken om ze vervolgens op de grond te zwieren. ‘Dit gaat niet helpen dan!’ Bromde hij kort.

Een tijd lang bleef hij de knul gewoon aanstaren. Bedenkend wat hem misschien kon helpen, er waren genoeg planten die hem zouden kunnen helpen. Al stak er eentje met kop en nek bovenuit.. ’Je hoeft niet perse een nieuwe dosis te fiksen. Ik kan je helpen.’ Sprak hij zelfzeker. Lang geleden had hij geleerd over Kratom. Technisch gezien was het een plant die enkel in Thailand groeide, maar stiekem had Victor dan weer een kleine dosis gestolen van de plant toen ze thuis waren. Misschien kon hij het hier wel planten, al was het maar om de andere te helpen. 'Iets wat jij waarschijnlijk niet gaat willen lijkt me.'

Victor wist wel dat hij mogelijk gevaar liep door die sigaret weg te trekken. Maar hij ging niet iemand zo maar nog verder zijn gezondheid laten verpesten. Dat kon hij niet, dat wilde hij niet en wel hij wou uiteindelijk gewoon helpen. Een felle duw zorgde ervoor dat hij enkele stappen achteruit zetten, maar als de ware kat die hij was kon hij zijn evenwicht gelukkig bewaren.’Auw.’ Met een fronsje bekeek hij de knul, dit had hij niet verwacht. En hell dat zou morgen een mooie blauwe plek worden. Het was niet dat hij bang was, op zijn hoede kon je het beter noemen. Die duw kwam niet rechtstreeks van de jongen, dus het moest wel iets met zijn mutatie te maken hebben. De naam die hij had gefluisterd was hem ook niet ontgaan, maar het was iets waar hij momenteel geen vragen over ging stellen.

Goed, dat was misschien geen slimme actie. Maar het was niet dat de rest van zijn acties al heel slim waren geweest. Vic maakte een verontschuldigend gebaar met zijn handen. ’Het spijt me.’ Zei hij met een verontschuldigende glimlach op zijn gezicht. Ergens kon hij het wel begrijpen wat hij zei, waarschijnlijk werd de knul wel genoeg aangesproken op hoe hij moest leven of wat hij mocht denken maar goed. Dat lag alweer achter hen. Zijn ogen verwijdde even. Shocktherapy? Serieus, dat was zo middeleeuws.

’Ik zou je niet bewust pijn doen.’ Nee, dat was niets voor hem. ’Ik heb Kratom. Het is geen opiaat, maar het verdoofd wel. Het kalmeert de symptomen van de afkickverschijnselen van de heroïne.’ Het was niet meteen zo’n geweldige beschrijving, maar hopelijk zei het wel genoeg voor de jongen. ’Ik heb een beetje bij, maar ik heb ook zaadjes dus als je wilt kan ik het wel planten.’

De duw had hij zeker niet verwacht. Maar hij besloot dat het misschien een beetje te forward was om het te vragen. Nou ja, niet dat hij het anders zo goed deed op het vlak van de jongen gelukkig te maken. Maar goed, veel kon hij daar niet aan doen aangezien hij van nature al zo bezorgd was. Voor het feit dat hij ook maar iets durfde te zeggen over wat de knul aan het denken was werd hij haast meteen afgestraft. Mede door dat hij zich schuldig voelde dat hij de jongen misschien gekwetst had, en omdat het ook het aardigste was om te doen verontschuldigde hij zich er wel voor. Iets wat hopelijk alles een beetje aan de kant zou schuiven, want ondanks dat het er misschien wel van zou komen door dat hij zich bemoeide met de gezondheid van de knul wou hij geen ruzie.

Victor kon het alleen maar proberen. Kratom voorstellen aan iemand met een heroïneverslaving was nooit gemakkelijk, dat wist hij even goed hij had er al ervaring genoeg mee. Maar opgeven was niets voor hem. En tja, als hij het niet probeerde zou hij zich toch alleen maar schuldig voelen nadien. Wel was hij al wel blij dat de vreemde wilde luisteren naar hem, dat betekende wel iets, right? Zichtbaar slikte hij toen de andere jongen begon te praten, waarna de uitdrukking op zijn gezicht even veranderde naar verwarring. Hij had toch niets gezegd over betalen? Luisterend naar de woorden van de jongen wreef hij even door zijn haren. Oké goed, dus de verslaving was gelinkt aan zijn mutatie die hem hoofdpijn bezorgde. ‘Het schakelt je mutatie wel niet uit, maar het helpt zeker tegen de hoofdpijn en de misselijkheid normaal ook.’ Legde hij uit.

’Luister. Ik wil hier geen geld voor, helemaal niet.’ Concludeerde Victor vervolgens. ’Zie het als een vrienden dienst? Ik wil zelf tuinman voor je spelen als je dat niet ziet zitten. Je kent me misschien niet, maar ik help graag anderen.’ Glimlachte de jongen waarheidsgetrouw zoals altijd. Hopelijk was dit toch genoeg om de jongen te over tuigen, anders moest hij het even over een heel andere boeg gooien en hij had nog niet uitgevonden hoe hij dat dan ging aanpakken.

Eigenlijk had Victor bang moeten zijn van de onbekende jongen. Iets wat hij misschien ook wel was ergens. Maar zijn vroegere beste vriend was ook een addict geweest. Oké, hij had de knul niet kunnen helpen met al zijn wijsheid. Iets wat hem tot op de dag van vandaag nog steeds achtervolgde in zijn nachtmerries. Misschien was hij hier nu wel aan het projecteren op de knul die voor hem stond. Maar echt veel kon hem dat niet schelen. Als puntje bij paaltje kwam dan wilde hij deze jongen alleen maar helpen, misschien wel met een verborgen agenda maar het helpen was iets wat hij zeer zeker wilde doen. Of de knul ging luisteren of niet wist hij niet, maar hij had hem tenminste iets anders aangeboden. Hopelijk zou het helpen, maar dat was iets waar hij absoluut niet zeker van was. Victor investeerde zich op een of andere manier in de onbekende, wist goed genoeg dat alles misschien afgelopen zou zijn na dit gesprek. Maar zijn geweten was dan tenminste clean.

Hoe lang het juist stil bleef wist hij niet, maar de stilte maakte hem ongemakkelijk, waardoor hij begon te prullen aan zijn vest. Wanneer de jongen sprak en als het ware met een grijns verscheen er een glimlach op Victor’s gezicht. ’Misschien had ik daar mee moeten beginnen voor ik dokter ging spelen. Victor Valdés, aangenaam.’ Sprak hij op een vriendelijke toon waarop hij zijn handen in zijn broekzak stak. ’Ik heb de plantjes en zaadjes op mijn kamer liggen. Ik zal de zaadjes binnenkort wel gaan planten hier of zo.’ Dan moest hij wel nog even iemand vinden die het klimaat nabootste van Thailand, maar zo iemand zou hij hier vast wel vinden. Zou raar zijn als het niet zo was. ’Als je wilt kunnen we de rest al wel gaan halen?’ Dit klonk als zo’n smerig trucje om de jongen mee naar zijn kamer te lokken, al was het dat wel niet tho.

Dit was een perfect voorbeeld in hoe zijn ouders hem hadden opgevoed. Altijd vriendelijk, en een oplossing proberen te vinden voor zaken waar misschien helemaal niets aan gedaan kon worden. Maar het hoofdingrediënt voor dat tot een goed einde te brengen was een goed hart hebben, iets wat Victor wel had. Het tegendeel daarvan moest nog altijd blijken, maar om eerlijk te zijn de jongen had het gewoon niet in hem om het slechte in mensen te zien. Een grote flaw in zijn leven, en iets wat hem al meerdere malen op de neus was gedrukt dat het niet altijd goed kon aflopen maar de jongen leerde er niet van. Het lag in zijn aard om positief in het leven te staan.

Frej? Dat was een naam die echt niet vaak voorkwam. Of nouja toch niet in Spanje dan. ‘Coole naam.’ Sprak de knul met een grijnsje. Victor was maar een simpele naam, genoeg mensen noemde zo. Maar niemand noemde Frej daar was hij echt wel zeker van. Given the fact dat deze dude de eerste persoon was die hij tegen kwam met die naam dan toch. Gelukkig voor hem stemde de andere ook in om mee te gaan naar zijn room, dan kon hij toch nog wel uitleggen aan hem hoe Kratom eigenlijk moest ingenomen worden, iets wat misschien wel een vrij belangrijk aspect was.

Van zodra de dude van het muurtje was gesprongen besloot Victor om al verder te wandelen. ’De meeste mensen in Thailand, kauwen op het bladje van de plant. Je kan het ook roken, maar dan geeft het niet het gewenste effect. In de meeste westerse landen is het aanbod maar vrij beperkt en maken ze er poeder van om dan zo een soort thee te maken, maar aangezien ik de zaadjes bij heb hoeft dat niet.’ Victor duwde de deur die naar het schoolgebouw leidde om dan zo in de richting van de kamers te lopen. ’Sorry dat ik me trouwens bemoei met je.’ Mompelde hij kort.