Onderwerp: Giftwrap yourself [&Jezebel] di dec 20, 2016 11:04 pm
-- Cause you are the best present someone can wish for --
Zijn normale hyperharde muziek was vervangen door liedjes in een meer kerstige sfeer. Het was bijna zo ver en Allen was vrolijk als wat. Het was ook een gelukje voor de mensen om hem heen dat hij er iets braver van werd, de kerstgedachte was voor Allen dat hij ietsje rustiger werd en mensen minder lastig viel. Maar dat kon ook maar voor zo lang goed gaan voordat zijn vingers begonnen te jeuken – hij snakte naar actie. Terwijl hij door de school liep om wat inspiratie op te doen merkte hij op hoe het officiele school gedeelte zo veel minder versierd was dan de lounges en andere huiselijke ruimtes. Logisch ook, want niemand had behoefte aan school tijdens de kerstperiode. En tóch waren er mensen die zich liever terugtrokken tussen de boeken dan tussen de mensen en kerstkoeken, de gekken. Jaja, de vakantie was nog niet echt begonnen, en ja, er stonden nog een paar laatste toetsen voor de deur. Maar kom op, het was bijna kerst en het was tijd om te luieren onder dikke dekens, glühwein te drinken en oliebollen voor te proeven om alvast voor te bereiden op Oud en Nieuw.
Allen besloot met een vrolijke grijns een beetje van de feestvreugde te verspreiden naar de gure gangen vol nerd-vibes. Het was een zware taak, maar hij zou het doen. Dan zou de Kerstman hem vast en zeker overladen met cadeautjes om hem te belonen voor zijn pure goedheid. Met een zoete glimlach haalde hij een van de concierges over om een doos met overgebleven kerstdecoraties uit te lenen. Onder de stoflaag die de versieringen hadden verzameld lag een heleboel moois verstopt, ontdekte hij algauw. De jongen neuriede mee met de jinglebells jingle terwijl hij zich in gevaarlijk terrein begaf – thunthunthuun, de bibliotheek.
Zodra hij de boekenhemel binnen sloop verlaagde hij het volume van zijn geneurie, iets waarbij hij zich een soort Jaws thema voorstelde. Aan de randen van de boekenkasten bevestigde hij een paar kerstballen en tussen de bladzijden van een boek verstopte hij glitterige kerststerren. Dat die glitter een enorme hel op de paginas achter zou laten was niet zijn probleem. Zo ging het nog even door, een handje glitter hier, een hele hoop engelenhaar over die stapel boeken daar. En toen hoorde hij het. Een zacht, regelmatig geluid. Geadem, maar te hard voor een boekenlezert. Die waren vaak wat stiller, wist hij uit zijn eerdere observaties.
Onze rosse Sherlock ging zo lichtvoetig als hij met zijn lompe slungellijf kon op pad naar de schone slaper. En met succes, want hij vond een meisje dat zo te zien diep in dromenland beland was. Haar wilde rode haren hingen als een vloeiend gordijn over de stoel en alles wat Allen zich kon bedenken was hoe erg de groene en paarse slingers uit zijn doos ermee zouden vloeken. Dus ondernam hij de énige logische vervolgactie en begon haar voorzichtig te versieren. De eerste slinger drapeerde hij om haar schouders, gevolgd door het gracieuze strooien van een handjevol sneeuwvlok confetti. Daarna werd hij iets brutaler, slingerde de groene slinger schuin over de paarse en omlaag, rond haar armen. Niet te strak, hij wilde haar niet opsluiten, maar het was nodig voor het echte kerstboom effect. Net als kerstballen natuurlijk, wat was een boom zonder ballen? Nog minder dan een man zonder. Ja. Nu het bijna perfect was begon Allen haast te maken, want hij wilde niet dat ze uit haar hoognodige schoonheidsslaapje zou ontwaken voor zijn werk af was.
Ballen haakte hij voorzichtig in haar haar – dit was een advanced vorm van dokter bibber. Gelukkig was haar haar dik warrig genoeg om dit te houden. Ballen, slingers, sneeuwvlokjes.. Hij voegde nog wat flinterdun engelenhaar. Een glitterspray, hm, zou dat geschikt zijn voor menselijk haar? Allen liet zijn ogen vluchtig over het etiket glijden en toen hij geen grote waarschuwingsletters zag schudde hij de fles op en neer alvorens rijkelijk te spuiten waar hij haar rug en haar maar raken kon voor een glanzende finish. Hij bukte zich om met zijn vrije hand een piek uit de doos te vissen toen hij iets meende te horen. Vlug draaide hij zich weer om en richtte zijn nieuwsgierige blik en speelse grijns op het spektakel achter hem.
Onderwerp: Re: Giftwrap yourself [&Jezebel] wo dec 28, 2016 3:46 pm
R
ond de feestdagen was Jezebel altijd extra prikkelbaar – en dit ten koste van haar omgeving. Geforceerde gezelligheid vond ze zo mogelijk nóg erger dan echte gezelligheid. Het leek wel alsof iedereen op de valreep nog even hard zijn best wilde doen om er zeker van te zijn dat de kerstman hen niet over zou slaan. Goede daden hier, goede doelen daar, en allemaal even op bezoek bij familie. Dit laatste kon echter ook goed uitpakken; schijnbaar was het voor sommige families traditie om iedere kerst de ruzies van het vorige jaar weer naar boven te halen, elkaar de hersenen in te slaan om daarna alle pijn te verzachten met grote hoeveelheden wijn. Jezebel zelf had hier echter geen ervaring mee. Het fijne van als kind gedumpt worden in een weeshuis, was dat je geen familie had om gezellig mee te doen op kerstavond. Het nare was dat ze dus ook geen familie had om boos op te zijn. Of wel, boos zijn kon ze op iedereen en dus ook op haar familie. Het jammerlijke was dat ze ze er nooit mee zou kunnen confronteren.
Het zou haar eerste kerst zijn op Genosha en ze wist nu al dat ze het haatte, meer dan elke andere plek waar ze kerst had gevierd. Mensen waren hier geen familie, slechts vrienden, en dat betekende tot haar spijt dat de kans op ruzies een stuk kleiner werd. Schoolvrienden gingen in de eerste plaats al niet bij elkaar zitten voor een uitgebreid kerstdiner gezien iedereen te lui is om te koken en hadden geen groot familiegezeik om op terug te vallen. Vrienden gingen met elkaar om uit eigen initiatief, familie werd je opgedrongen. Vandaar dat er een vredige sfeer hing rond het eiland. Jezebel haatte het.
Om hier iets aan te doen, had ze bedacht dat het absoluut hilarisch zou zijn als ze zich op de rustigste en vredigste plek van al zou nestelen. Het was vakantie, maar de meest toegewijde studenten zaten ook nu in de bibliotheek. Hoe mooi zou het zijn als ze tussen alle geconcentreerde studentjes ging zitten en toe kon kijken hoe iedereen langzaam geïrriteerder raakte, zonder te weten waarom. Het was een perfect plan en bij gebrek aan betere tijdsbesteding was ze dan ook direct richting de bibliotheek gegaan, om ergens in een stoel neer te ploffen.
Haar uitzicht was prima. Hier en daar zaten wat lezende sukkeltjes en het duurde niet lang voor er precies gebeurde wat ze had verwacht. Mensen begonnen met hun pennen te klikken, passief-agressief bladzijdes om te slaan en gefrustreerde, boze blikken naar anderen in de ruimte te werpen. Jezebel genoot met volle teugen. Ze had zowaar een glimlach op haar gezicht. Maar aan alle vreugde komt een eind en voor mensen die gewoonlijk al niet veel hebben met vreugde, komt dit eind vaak bijzonder snel. Jezebel had kunnen weten dat ze mensen die in hun vakantie nog besluiten naar de bibliotheek te gaan, niet de meest uitgesproken mensen zijn. De boze blikken waren leuk, maar daar bleef het ook bij. Niemand zei iets, niemand ging elkaar te lijf met een Dikke Van Dale, kortom; niemand was in staat om Jezebel haar aandacht lang vast te houden. Het duurde dan ook niet lang voor Jezebel begon te gapen en haar ogen zwaar werden. Af en toe keek ze op bij het geluid van een geïrriteerde zucht of een boek die te hard op een tafel werd geworpen, maar uiteindelijk werden ook die geluiden uitgefilterd en zonk ze weg in een diepe slaap.
Haar slaap was niet droomloos, maar de dromen waren amper noemenswaardig en later zou ze zich alleen nog de droom herinneren die ze droomde vlak voordat ze wakker werd. Een grote, rijkelijk versierde kerstboom, compleet met kaarsjes in plaats van kerstlampen, stond in het midden van de bibliotheek. In haar droom bedacht ze zich hoe dom de school was. Hielden ze geen rekening met brandgevaar? Duidelijk niet, want direct nadat ze dit had bedacht, begonnen de vlammen van de kaarsjes groter te worden en aan overhangende takken te likken. Het vuur verspreidde zich, slingers smolten en kerstballen knapten van de hoge temperatuur. De hele boom stond in lichterlaaie. Zoals typerend aan dromen, maakte Jezebel zich niet de minste zorgen om de brandende boom in een dichte ruimte, omringd door boeken. Eerder vond ze het fascinerend en een tikje hilarisch. Met een glimlach staarde ze in de flikkerende kerstvlammen.
De glimlach hing nog altijd rond haar lippen toen ze wakker werd. Ze wist niet wat het was geweest dat haar had gewekt. Een kleine beweging, een geluidje. Ze gaapte en wilde haar hand optillen om deze voor haar mond te houden maar iets weerhield haar ervan om deze beweging te maken. Haar glimlach verdween, de geërgerde frons was terug en loom draaide ze haar hoofd naar beneden, om te kijken wat het precies was dat haar blokkeerde. Bij het bewegen van haar hoofd, klonken zachte belletjes, het geluid van glas op glas, het geritsel van plastic. Hier en daar zag ze wit uit haar haar vallen – roos? nee, dat kon niet, daar deed ze niet aan. Haar frons werd nog dieper, haar blik nog verwarder. Met haar ogen op de groene en paarse slingers waarin ze was gewikkeld, probeerde ze te bevatten wat er aan de hand was. Ze hoorde een geluid achter zich, draaide zich om en keek recht in het meest ondeugende gezicht dat ze ooit had gezien. Zijn haar was mooi, maar zijn grijns stond haar absoluut niet aan. Gezien ze net wakker was, kostte het haar allemaal wat langer om alle stukjes in elkaar te laten vallen. Maar nu ze dat joch met zijn piek in zijn hand zag staan, begreep ze wat hier gaande was. “Blíjf van me af,” waarschuwde ze. Ze wilde haar hand opheffen, maar wederom weerhielden de slingers haar hiervan. Opgefokt trok ze aan de slingers om ze met veel meer moeite dan nodig was uiteindelijk op de grond te gooien. “Wie de fuck denk je dat je bent?” vuurde ze op hem af, “en stop met grijnzen!” Ze had haar lippen woedend op elkaar gedrukt en voelde met haar handen in haar wilde bos haar. Haar vingers sloten om een kerstbal en trokken deze woedend los, wat zorgde voor behoorlijk wat pijn, wat op zijn beurt weer zorgde voor groeiende frustratie. Met ogen die vuur spuwden maar die tevens hun verwarring niet konden verhullen, keek ze van de kerstbal op naar het joch voor haar, weer terug naar de kerstbal, de slingers, de stoel en de spuitbus. Voor glitters. Hij zou toch niet? Ze greep met beide handen in haar haar, voelde het knisperen tussen haar vingers. Toen ze ze weer ophield, keek ze verslagen naar de laag glitters waarmee ze waren bedekt. “Mijn haar!” slaakte ze gekwetst uit, waarna ze als ietswat trieste daad de kerstbal die ze al uit haar haar had getrokken vol kracht tegen de knul kapot gooide. Niet dat het pijn zou doen, maar hé, het was iets.
Onderwerp: Re: Giftwrap yourself [&Jezebel] zo jan 22, 2017 9:13 pm
Allen was duidelijk geoefend in het versieren van kerstbomen, elk jaar deed hij dat vroeger thuis, met zijn hele bende aan broers. Het resultaat was altijd chaotisch, er zat geen thema in, geen regelmaat of evenwichtige verdeling van ballen en slingers. En hij wist dat hun moeder het ergens jammer vond dat de kerstboom zo’n chaotische brij aan knalkleuren vormde, maar het was nou eenmaal traditie en tradities waren belangrijk. Zo belangrijk dat hij ook hier op Genosha nog wat liep te versieren. Wat? Oh een meisje. Niets bijzonders, gewoon een schone slaapster in de bibliotheek die wel wat kerstpret kon gebruiken.
Hij wilde net de puntjes op de i en de piek op het kunstwerk zetten toen zijn levende canvas wakker werd. Verdorie. Allen verstijfde even, maar maakte algauw ongegeneerd zijn beweging af, zodat hij rechtop stond met de piek in zijn handen. Zijn blik volgde elke beweging die ze maakte. Terwijl ze wakker werd en zich waarschijnlijk afvroeg of ze nog steeds sliep. Nee, dit was de prachtige glinsterende werkelijkheid. Pff, het meisje werd gelijk agressief. Lekker ondankbaar. Allen rolde met zijn ogen, stak onschuldig zijn handen omhoog, al hield hij de piek nog steeds openlijk vast en stond de doos met versiersels voor zijn voeten.
Wie hij was? “Een kerstelf natuurlijk, hier om wat liefde en vreugde te verspreiden, groetjes van de Kerstman.” Geniepig focuste hij zich erop om zijn grijns zo mogelijk nog breder en plageriger te maken. Dat had zeker effect in het nog bozer maken van het meisje – al werkte de glitterspray daarin ook wel mee. Aan haar gezichtsuitdrukking te zien waren de kerstballen een beetje vast komen te zitten in haar haren door de spray die alles als het ware aan elkaar gekoekt had met een dikke laag glitters. De bal vloog op hem af en Allen probeerde hem nog te vangen, maar ze had vrij hard gegooid en de bal was reddeloos verloren. Rip. Hoewel ze nu al best wel kwaad leek kon Allen het niet laten om het nog wat dieper in te wrijven. “Fijne kerst.. en gelukkig nieuw háár hahaha.” Heh. Hehehe. Ja, daar was hij best wel trots op. Dit was zo’n opmerking die hij met Wren zou delen om haar lof te oogsten.
Onderwerp: Re: Giftwrap yourself [&Jezebel] di jan 24, 2017 4:38 pm
J
e zou toch denken dat iemand ooit eens de moeite had genomen om de driftkikker tot tien te leren tellen voor ze door het lint ging. Gewoon, rustig inademen, uitademen, één, twee, drie. Door tot tien. En blíjven ademen. Jezebel werkte echter niet met dit systeem. Zeker, men had het haar vaak willen uitleggen, maar dat feit alleen al maakte haar boos. Alsof andere mensen haar beter konden vertellen wat ze moest doen dan zijzelf. Ze vond het misselijkmakend neerbuigend wanneer anderen haar gingen vertellen hoe ze iets moest aanpakken en zéker als het ging over haar woede – want kom op, wie wist hier nou meer over haar woede dan zij? – duldde ze geen ‘goede raad’. Zonde. Wat een onzin ook. Alsof er ook maar iemand in de wereld was die daadwerkelijk tot tien telde wanneer de persoon die hij of zij in de haren wilde vliegen in een straal van vijf meter van je verwijderd stond. En alsof tien seconden genoeg waren om iemand te kalmeren. Niet voor Jezebel, in ieder geval.
Dus, tot tien tellen ging niet en toen de rosse kerstelf haar een fijne kerst en een gelukkig nieuw haar wenste, was het haar lichaam die als eerste reageerde. En wel met een boek – Don Quixote, literair hoogstandje en tevens een kutboek, maar dikker en zwaarder dan je moeder - die in een rotvaart zijn richting uitvloog. “Ik hoef die liefde en vreugde niet,” snauwde ze terwijl ze haar ogen over boekenplanken liet glijden op zoek naar iets nieuws om Santa’s Little Helper mee te lijf te gaan. Schuin tegenover haar had iemand met zijn neus in een Bosatlas gezeten. Een oude, de drieënvijftigste druk. Ze trok het ding uit zijn handen en draaide zich weer richting de-grappigste-thuis, met de atlas in de aanslag.
“Hoe wil je dit gaan oplossen?” vroeg ze hem, woedend, bloedserieus en enkel doelend op haar haar. Het grote boek hing in de lucht, klaar om op hem neer te dalen als hij met een slecht antwoord kwam, maar zolang het antwoord uitbleef niets meer dan een dreiging. Ze voelde, echter, dat het antwoord dat ze zou krijgen in geen enkele manier voldoening zou geven. Ten eerste wás er, voor zover zij wist, geen manier om de klittenboel aan glitters op te lossen. Ze zag zichzelf al weken met verdwaalde glitters in haar haar door de gangen lopen, een glinsterend spoor op de grond achterlatend. (Ja, overdrijven was één van haar grootste hobby’s. Eén van haar meest kenmerkende karaktereigenschappen, misschien wel.) En ten tweede had ze in die – veel te lange – minuut dat ze hem kende al genoeg van hem gezien om te begrijpen dat ze niet moest hopen op een serieus antwoord op ook maar iets wat ze zou zeggen. Ze gaf hem de kans de zaak te redden, in de filosofie dat voor haar de zaak toch niet meer te redden was. Haar haar! Kom op zeg.
Hij vond het nu al hilarisch, maar helaas was het in real life altijd vrij lastig om écht van het moment te genieten omdat alles zo snel ging. Hield hij ook wel van hoor, snelheid. Stukken beter dan een traag slaapverwekkend gesprek. En de wetenschap dat hij dit verhaal in de toekomst honderden keren trots kon vertellen was een hele troost. Hij zou er misschien zelfs een nieuwe bijnaam aan overhouden, kerstelf, ja dat had wel iets. Allen nam zich mentaal voor om voortaan meer feestdag-gerelateerde grappen in de agenda te zetten, want het effect van een levende kerstboom was echt fantastifabulous.
Het meisje was nog niet klaar met boos zijn en loste dit wederom fysiek op door een flinke pil zijn richting op te smijten. De punt van het boek raakte hem tegen zijn bovenarm. “Auw,” constateerde hij, het was oprecht pijnlijk, maar niet zo erg dat hij het instinctief had uitgeroepen. Wel wreef hij kort met zijn andere hand over de geraakte plek. Desondanks de pijn zorgde met boeken gooien wel dat het meisje een onzichtbaar plusje kreeg, maar die mededeling zou ze vast niet waarderen. Nee, kerstboom wilde geen vriendjes met hem zijn. Sad. Wellicht kon zijn grappige grap haar wat opvrolijken? Of nog kwader maken? Allebei de uitkomsten vond hij prima, het was als een dating sim game waarbij je niet kón verliezen. Ze hoefde die liefde niet, maar vast wel nieuw haar nu ze er zo uit zag.
Ze dreigde met een nog groter boek, eentje met behoorlijk veel slag oppervlakte. Oei. Allen weigerde achteruit te stappen voor haar dreiging – immers, we do not negotiate with terrorists! “Een bosatlas als wapen? Kennis is macht confirmed,” grinnikte hij allereerst, want waarom zou hij zich haasten als iemand witheet van woede voor hem stond? “Ik vind het wel wat hebben eigenlijk.. Fonkelend.” De jongen haalde losjes zijn schouders op, maakte dan een knippend gebaar met zijn vingers. “Maar als je zo nodig oplossingen wilt, heb je ooit een pittig kort kapsel overwogen?” vroeg hij dan met een subtiele oordelende blik naar haar haren. “We zouden twinsie stijl kunnen gaan,” stelde hij dan met een ontzettend oprechte toon voor, haalde een hand door zijn prachtige, onaangetaste weelderige rosse lokken. Allen keek haar verwachtingsvol aan, kon een lachbui nog net inhouden. Het was een verslaving, hij kon en zou niet stoppen met irritant doen totdat hij daar een héle goede reden voor kreeg. Hopelijk zou die reden geen knockout by topografie zijn ditmaal.
