take an angel by the wings
beg her now for anything

Het was donker. Ivy draaide zich om in haar bed en keek naar de klok, het was iets over twee uur in de nacht. En ze kon niet slapen, ze had het geprobeerd, maar het lukte echt niet. De brunette was opgestaan uit haar bed en op blote voeten naar het raam gewandeld, wat normaal gesproken altijd dicht zat. Immers kon ze niet tegen het zonlicht, dus lieten ze de gordijnen dicht. Maar de zon was er nu niet, enkel de maan. Voor een momentje was ze daar blijven staan, haar armen over elkaar heengeslagen en gewoon kijkend naar buiten. Toen wendde ze haar blik af, naar het bed van Christophe. Hij leek te slapen. Niet voor lang meer.

Zachtjes wandelde ze naar zijn bed toe, klom over hem heen en ging bij de kant van de muur zitten. "Psst." Het was een poging hem subtiel wakker te krijgen. Ivy ging op haar rug naast hem liggen, keek voor een moment naar het plafond, maar draaide zich toen op haar zij naar hem toe. "Wakker worden, doornroosje," zei ze op een plagerige toon. Waarschijnlijk zou het niet erg gewaardeerd worden dat ze hem wakker maakte. Maar hé, ze had gewoon eventjes wat aandacht nodig.

{Christophe}

take an angel by the wings
beg her now for anything

Ivy had haar ogen voor een moment gesloten, ze was bij hem gekropen en nestelde zich wat in tegen zijn rug aan, al lag ze nog niet onder zijn dekens. Immers wist ze nog niet of ze zo terug ging naar haar eigen bed, of dat hij daar überhaupt op zat te wachten. Zoals verwacht klonk hij heel erg slaperig, en niet heel erg geamuseerd. Toch verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht, het was schattig. De vampier had haar ogen weer geopend en staarde naar zijn rug. "Niet echt," gaf ze als antwoord toen hij vroeg of ze hem nog ging laten slapen. Christophe vroeg of ze iets nodig had. "Ik kan niet slapen," zei ze toen op een zachtere toon, immers was ze nu toch dicht bij hem en hoefde ze niet te schreeuwen voordat hij haar zou horen. Voor een moment was ze stil, dacht eventjes na. "Ik moet steeds denken aan de mutanten die zijn meegenomen." Het nieuws had zich als een lopend vuurtje verspreid, er mistte mensen. Mutanten waren meegenomen. Drie keer raden door wie.

De brunette zuchtte een keer en schudde toen zachtjes haar hoofd. "Wat als ze terugkomen en ze nog meer mutanten meenemen?" vroeg ze hem toen licht twijfelend. Stel dat haar vrienden werden meegenomen, stel dat Christophe mee werd genomen. "I mean.. I can't lose you.." Het was echt typisch voor Ivy om op dit late uur nog met dit soort problemen te komen. De vorige keer was het ook 's nachts gebeurd, dus wie weet hoe het nu allemaal verder zou gaan.

take an angel by the wings
beg her now for anything

Het had haar gewoon dwarsgezeten. Echt veel dierbaren van haar waren er niet meegenomen, die had ze niet eens veel op dit eiland. Maar het feit dat het kon gebeuren, het feit dat er zoveel mutanten in één nacht weg waren. Wie zou hen ervan kunnen verzekeren dat het niet een tweede keer zou gebeuren? Het duurde niet lang voordat de ander zich omdraaide. Hij sloeg zijn deken om haar heen, waarbij ook zijn arm. Met een voorzichtige glimlach kroop ze wat dichterbij hem, legde haar hoofd naast hem op het kussen en luisterde naar zijn woorden. Hij klonk serieus, dat was heel wat voor Christophe. Waarschijnlijk zou de hele school wel op hun hoedde zijn nu, en hier was ze veilig. Maar het ging niet echt om haar veiligheid, maar de zijne. Ze zei toen dus ook dat ze hem natuurlijk niet zou kunnen verliezen. Volgens hem zou niemand hem uit bed kunnen krijgen, en zou hij hier blijven om haar te beschermen. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht en ze streek een warrige pluk donker haar weg voor zijn oog. "You better.." fluisterde ze zachtjes, een poging doend om het een beetje luchtig te houden, maar de ander zou haar vast goed genoeg kennen om te weten dat het werkelijk iets was waar ze zich zorgen over maakte..

"Graag," nam ze zijn aanbod zonder echt na te denken aan. Het liet haar inderdaad veiliger voelen, en niet alleen dat. De brunette drukte zachtjes haar lippen op die van hem, glimlachte toen kort en liet haar voorhoofd tegen die van hem aan rusten. Wie had ooit gedacht dat de twee zo zouden eindigen.