De adrenaline begon zachtjes uit te werken van zodra ze dichter bij het schoolgebouw kwam. Dat nam een groot deel van haar boosheid weg en maakte haar weer die onzeker en bange persoonlijkheid waar ze zo bekend om stond. En ze wilde dat niet zijn, ze wilde nog steeds boos zijn, op Eros, op zichzelf. Dus ze riep Griffin op, de halve leeuw adelaar verscheen als kleine zandkorreltjes in een hologram alvorens hij haar daadwerkelijke zomersummon was en hij zijn goudkleurige vleugels stretchte. Maar toen zijn kleine bruine kraalogen haar blik vonden veranderde iets aan de vrolijke energie Griffin. ‘Wat is er gebeurd?’ Vroeg hij met een snelle blik op de omgeving. Rosalie schudde haar hoofd en probeerde alle tranen tegen de houden die zo graag hun vrijheid wilde. ‘Rose, waarom heb je mij niet eerder geroepen? Heb je pijn? Werd je aangevallen? Wie,’ ‘Nee, Griffin, ik ben oke.’ Onderbrak ze hem zachtjes. ‘Je ziet er niet oke uit.’ ‘Ik wil het er niet over hebben.’ Sprak ze hem tegen. Zijn blik had een kort moment iets kritisch, iets streng maar ze wilde niet streng. Ze wilde niet de koude strengheid die Elhorn binnenkort zou tonen, ze wilde … een schouder om op uit te huilen. ‘Waarom heb je me dan opgeroepen?’ Vroeg hij een tikkeltje zachter. Rosalie forceerde haar voeten vooruit, ze duwde zichzelf verder naar het schoolgebouw en het kon haar niet eens schelen als iemand Griffin zou opmerken. ‘Gewoon, omdat ik niemand anders heb om mee te praten.’ Prevelde ze in gedachten verzonken. Ze voelde zich lam, moe, en nog steeds bang. Was ze bang voor Eros? Zou hij dit ook doen bij haar? Was dit haar schuld? ‘Je bent nooit alleen, je hebt altijd ons.’ Onderbrak Griffin haar gedachten. Ze snoof zachtjes en schonk hem een waterachtige glimlach. ‘Bedankt.’ ‘Was dat alles?’ Vroeg hij met een zachte blik, ze knikte langzaam. ‘Rose,’ zei hij voor ze hem terug kon laten verdwijnen. ‘Als er iemand is die je gestraft wil zien, wacht dan nog eventjes.’‘Waarom?’ Vroeg ze verward. ‘Elhorn is vier keer beter in die job dan ik. Het is bijna herfst, geef hem ook een beetje plezier.’ Hij knipoogde en de glimlach rond haar lippen verbreedde wat alvorens ze hem terug liet verdwijnen en ze weer helemaal alleen was op de aardbol.
De hele wandeling naar haar kamer wist ze zichzelf ervan te overtuigen dat Griffin gelijk had, ze was niet alleen, ze was nooit alleen. Maar van zodra ze de kamerdeur opende voelde ze alles in een zweem weer naar boven komen. Ze staarde naar Eros zijn bed en zag voor haar netvlies hoe hij Sverrir tegen zijn gezicht klopte. Ze ademde de vertrouwde geur in van hun kamer en zag hoe hij niet reageerde op haar stem. Ze sloot de deur, haar hand bleef hardnekkig lang op de klink rusten. Misschien moest ze maar gewoon weer gaan … ze mocht hier niet zijn. Misschien moest ze maar naar het bos gaan en daar met Griffin blijven voor de rest van de nacht. Maar ze was zo moe en dit was haar enige veilige plekje. Maar was het nog zo veilig. Haar ogen gingen naar Eros zijn bed, ze draaide zich met een boze blik naar de badkamer waar ze een paar schoenen van hem aan trok. Ze nam ze van de grond en gooide ze naar zijn kant van de kamer, sloeg de deur dicht en voor een kort moment voelde het goed, dat beetje boosheid dat ze weg kon krijgen.
Misschien als ze haar pyjama zou aantrekken, in haar bed zou kruipen, dat Eros haar nooit zou storen. Ze liet de jurk rond haar lichaam verdwijnen, trok een korte short aan, een veel te grote T-shirt en probeerde wanhopig haar gedachten ergens anders op te richten. Maar iedere keer ze haar ogen sloot zag ze Eros, lieve Eros, zorgzame Eros en dan de Eros van net, die koelbloedig zijn vuist op een jongen sloeg zonder acht te slaan op zijn omgeving. Ze zakte neer in de hoek van de badkamer en sloeg haar armen rond haar benen. Ze liet haar hoofd tegen de muur rusten en staarde naar de enige lamp die de badkamer verlichtte. Hoe kon ze hem nog vertrouwen? Hoe kon ze bij hem in deze kamer leven zonder bang te zijn? Maar een andere kant van haar overtuigde haar ervan dat hij een geldige reden had voor al dit. En dat bracht haar in die ontzettend grote tweestrijd van twijfel, kon ze hem nog vertrouwen of niet …
Onderwerp: Re: I wish I could trust you, I wish I could love you like before. [Eros] ma dec 12, 2016 10:12 pm
Eros had haar zwijgzaam nagekeken. Nog steeds staarde de mensen naar hem, ook Lorise had duidelijk opgemerkt dat er wat gebeurd was en dat hij het had aangericht. Met zijn lippen vormde hij het woord sorry naar haar. Dit was helemaal niet zijn bedoeling geweest, het was gewoon een domme actie geweest van hem, een actie die geleid werd door pure razernij. Iets wat grotendeels te danken was aan die sms die hij had gekregen van Sverre, en daarbij zijn veel te jaloerse aard. Nee, het allemaal niet hoeven te gebeuren. Minuten nadat Rose was vertrokken spotte hij vanuit zijn ooghoeken een onbekend meisje dat naderde, en langs de andere kant volgde er een blonde jongen met een meisje bij zich dat donkere haren had. Nog geschokt van wat hij had gedaan wierp hij een blik op de jongen die op de grond lag, Sverrir als hij het goed had opgevangen. Ergens wou hij de knul helpen, maar die zou zijn hulp niet meer aanvaarden dat was zo goed als zeker. ’Het spijt me echt.’ Mompelde hij nog zachtjes, enkel hoorbaar voor de jongen die nog steeds op de grond lag. Waarna hij zelf ook verdween van het feest. Een heel eind van het feest verwijderd wou hij zichzelf voor zijn kop slaan, sterker nog wilde hij gewoon voor de rest van de avond in het bos verdwijnen of wat dan ook. Maar hij moest naar Rose, hij moest zijn verontschuldigingen aanbieden bij het meisje. Moest uitleggen waarom hij het had gedaan, al had hij zelf nog geen helder beeld van waarom hij het had gedaan. Iniedergeval was hij dankbaar dat zij hem uiteindelijk weer bij zinnen had kunnen brengen, maar of ze hem ooit terug zou vergeven was nog maar de vraag.
Geen idee hoe lang het had geduurd, maar Eros had uiteindelijk het schoolgebouw bereikt. Ergens hoopte hij maar dat het meisje hier was, al had hij geen idee hoe ze zou reageren op hem. Maar hij ging verder met zijn plan. Eros moest haar op een of andere manier uitleggen wat hij voelde, wellicht een van de zaken die hij nog nooit in zijn leven had gedaan. Maar hij had ook nog nooit iets gevoeld zoals hij zich bij haar voelde. Zachtjes legde hij zijn hand op de deurknop en deed de deur vervolgens op. Op het eerste zicht dacht hij dat ze er niet was. Tot hij opmerkte dat een van zijn sneakers op zijn bed lag, en de andere lag vlak bij de muur waarschijnlijk er tegen geknald. De jongen met het krullende haar ademde diep in, om zijn moed te verzamelen. Wat hij ging doen was nog maar de vraag. Maar hij zou haar vanavond nog te zien krijgen, al zou hij haar niet dwingen dat kon hij niet. Bij haar toch niet.
Voorzichtig liet hij zich tegen de deur aanzakken. Als hij nu binnen zou gaan, zou ze hem zeker haten. Misschien zelf met zaken beginnen gooien, mentaal kon hij het zelf niet aan om haar werkelijk onder ogen te komen. Maar hij had doorzettingsvermogen. Zijn donkere ogen staarde naar de deur die uitkwam op de gang. Waarom maakte hij van alles zo’n puinhoop? Er was een antwoord, een antwoord dat goed genoeg was om alles te verklaren, een antwoord dat hij als de beste wist. Maar een dat hij nog altijd niet over zijn lippen kon krijgen. Een trauma dat uiteindelijk zo diep in zijn geest zat, dat het hem misschien meer beïnvloedde dan hij zelf wist. ’Rose..’ Zei hij net hard genoeg voor haar om het misschien te horen, in zijn stem zat niets meer van woede. Enkel en alleen nog maar pijn, misschien ergens ook nog wel verdriet. Eros wist dat hij haar bang had gemaakt, dat hij het niet eens verdiende om nog in haar bijzijn te zijn. Nooit meer..
Ondanks dat Griffin een klein beetje zekerheid had geboden was die zekerheid gesmolten van zodra ze in hun kamer was. Dit was niet enkel haar kamer, ze deelde het met hem … met Eros. En in al de tijd dat ze tegen de muur van de badkamer zat vervloog het ene moment aan het andere haar voorbij. Hoe hij haar had gerust gesteld toen ze daar zo eenzaam en alleen op de glijbaan had gezeten. Hoe hij had beloofd een muurtje te metselen tussen hun twee delen in, hoe hij haar had aangemoedigd om een beetje meer te leven. Hoe hij haar had opgedragen zich om te kleden voor het bal. Haar arm door de zijne, de glimlach op zijn lippen, het dromerige gevoel in haar hoofd. Haar groene ogen gleden naar haar schetsboek dat op de rand van de wasbak balanceerde. Ze legde haar hand op haar hoofd waar ze nog steeds het kroontje voelde zitten, ze nam het er voorzichtig uit en keek ernaar. Ze had zich misschien voor eventjes een beetje een prinses gevoeld maar dat gevoel was vervlogen van zodra hij besloot haar nieuwe vriend aan te vallen. En ze twijfelde nog steeds over de gerechtigheid van die vuistslagen. Ze werd opnieuw boos om dat dan weer te laten weg vreten door de angst en twijfel.
Uiteindelijk rolde er een traan over haar wang en was dat kroontje nog het enige wat haar zou doen herinneren aan het leuke van de avond. Ze veegde haar hand langs haar wang en liet het kroontje op haar knie balanceren. Ze liet haar hoofd terug tegen de muur rusten, één minuten, twee, misschien wel tien tot ze met een ruk naar de badkamerdeur keek waarachter ze geluid hoorde. Meteen klopte haar hart weer overuren en keek ze wild rond, nam haar schetsboek en klemde het tegen haar borst aan. Hij was in de kamer, ze hoopte dat hij gewoon zou vertrekken. Maar deels wilde ze ook dat hij zou blijven. Haar ogen gleden naar de deurklink, het slot eronder, ze kon het op slot draaien, dan kon hij nooit binnen komen. Maar anderzijds kon ze hier niet blijven, ze moest hier uiteindelijk wel weg. Haar ogen bleven naar de deur glijden, aan de andere kant was het voor enkele seconden volkomen stil tot ze de voetstappen naar de deur hoorde komen.
Maar hij kwam niet binnen, ze sloot haar ogen toen ze hem aan de andere kant op de grond voelde zakken. Er glipten twee tranen uit haar ooghoeken en ze snoof kort haar neus op waarna ze haar blik naar de deur liet glijden. Hij zat daar aan de andere kant, op exact dezelfde plaats als haar. Enkel de muur hield hen gescheiden, dat en niets anders. En toen hij haar naam zei ademde ze langzaam beverig uit. Hij klonk zo kalm, zo vol pijn en verdriet. Ze wilde de deur open doen en hem in de armen vliegen maar ze kon het niet, niet na wat hij had gedaan. Rosalie twijfelde, over woorden, bewegingen, haar eigen emoties. ‘Ik wil niet praten Eros.’ Haar stem klonk klein, onzeker en al even kwetsbaar als anders. Ze moest misschien maar gewoon naar het bos gaan, met Griffin maar daarvoor zou ze eerst de kamer uit moeten geraken. Ze veegde de tranen van haar wangen en ademde zichzelf wat moed in. ‘Ik moet gaan.’ Fluisterde ze tegen zichzelf. Ze kwam recht en legde voorzichtig haar hand op de klink, als ze hem niet zou aankijken zou ze het wel redden tot de deur. Dus dat was wat ze deed, het kroontje liet ze achter, ze liep haar kamer binnen zonder naar hem te kijken. Trok haar schoenen aan op haar pyjama, greep haar jas en toen viel haar blik op hem. Hij zat daar ingedoken, met handen die open lagen en haar in de ene vlotte beweging naar de deur lieten verstarren. Ze hield haar spullen tegen zich aan en keek hem aan, probeerde niet opnieuw te huilen, of te bibberen, of gelijk was, ze keek gewoon en ze durfde het hem uiteindelijk ook vragen. ‘Waarom deed je het?’ Vroeg ze zonder haar blik van hem weg te trekken. Waar was die woede? Waar was die onbegrensdheid gebleven? Deed hij dit expres? Waarom was hij zo moeilijk om van weg te wandelen? ‘Eros,’ prevelde ze zachter. ‘Waarom deed je het?’ Herhaalde ze haar vraag. Misschien was een antwoord hetgeen dat ze zocht … misschien ook niet …
Onderwerp: Re: I wish I could trust you, I wish I could love you like before. [Eros] wo dec 14, 2016 10:22 pm
Eros had ergens wel geweten dat hij hier niet zo maar in de kamer zou aantreffen. Dat zou veel te makkelijk zijn geweest. Persoonlijk zou hij zelf niet eens zijn terug gekomen, had hij deze plek vermeden als de pest. Maar blijkbaar had zij een ander idee. Of was ze uiteindelijk nog van plan om weg te gaan later, hij wist het niet. Maar ergens was de krullenbol blij dat het meisje toch nog in de kamer zat. Al voelde hij zich er tegelijk slecht door, verdrietig. Omdat hij haar onder ogen moest gaan komen. Dat hij zichzelf moest gaan verantwoorden tegen haar, iets wat hij niet heel erg vond. Maar alsnog, makkelijk zou het zeker niet worden. Toch zeker niet na zo’n bewogen avond. Waar hij alle schuld aan had. Schuldig, zo voelde hij zich ook echt. Als hij kon zou hij het willen terug draaien, dan zouden ze nu nog op het bal zijn en dan zouden ze misschien aan het dansen zijn ergens in het bos. Op een plekje waar niemand hun uiteindelijk kon zien, maar waar zij de muziek nog wel konden horen.
Hij was neergezakt tegen de muur, merendeels omdat hij met zichzelf geen raad wist. En omdat hij zo toch Rose zou kunnen tegen houden moest ze een vlucht naar de deur doen. Maar het bleef vrij stil aan de andere kant. Zachtjes waren zijn handen beginnen prikken, iets wat hij volledig aan zichzelf te danken had, iets wat hij weigerde om te verzorgen. Nee, als dit zijn straf was, samen met Rose die zich niet meer durfde te vertonen dan zou hij er genoegen mee nemen. Al zou hij wel proberen om met haar te praten, hij ging haar niet zo maar laten gaan. De tijd dat hij dat nog kon doen was al lang gepasseerd. De breekbare woorden die ze sprak braken zijn hart. Eros wist niet wat hem overkwam, dat was hem nog nooit gebeurd buiten door zijn bloed eigen vader al was dat een compleet ander soort breken. Maar door een meisje.. Kort beet hij op zijn wang, twijfelde om de deur niet gewoon open te trekken. Maar hij bleef zitten, in stilte. Kon het niet aan om woorden te zoeken. Nog steeds staarde de jongen naar de andere deur, maar niet meer met die onwetendheid van eerder op het feest. Nu lagen er wel degelijk emoties in, negatieve maar geen verwoestende.
Een gevoel van schrik trok door zijn lichaam toen ze de deur zo plots open deed. Maar in plaats van recht te staan liet hij haar gaan. Als ze echt wilde gaan kon hij haar niet tegen houden, wilde hij haar niet tegenhouden. Dan zou dit gesprek uitgesteld worden naar een later moment. Uit schrik wat ze misschien ging doen richtte hij zijn blik zelfs niet op toen ze langs hem heen wandelde en hem straal leek te negeren. Een huivering trok door zijn lichaam toen hij geen deur hoorde open gaan. Wellicht het eerste moment dat hij zijn blik op het meisje richtte, als eerste zag hij de spullen die ze in haar handen had om vervolgens op te merken dat ze inderdaad gekleed was om te vertrekken. Kort zuchtte hij, waarop hij zijn donkere ogen op die van het meisje richtte. Het enige wat hij opmerkte was angst. Eros had het hem weer geflikt, hij had iemand om wie hij gaf bang gemaakt. Hoe graag hij ook wilde weg kruipen in de dichtstbijzijnde hoek, lukte het hem niet. Hij wilde op staan, maar net zoals zij daar verstard stond zat hij zo op de grond. Natuurlijk vroeg ze het, logisch ook. Zijn blik zakte weer naar de grond, alsof hij daar de woorden kon vinden die hij wilde zeggen. Moeizaam slikte hij toen Rose zijn naam over haar lippen bracht, iets wat hem nog harder brak dan hij werkelijk wilde toegeven. De jongen duwde zich omhoog met zijn voeten, en gleed zo met zijn rug langs de muur om overeind te raken. Zin in bloedvlekken op de grond had hij al helemaal niet. ‘Haal mijn telefoon uit mijn zak. Ik zou het zelf willen doen, maar ja.’ Sprak hij zachtjes duidend op zijn handen. Sverre had het bericht in het Engels gestuurd. Voor een moment leek Rose te twijfelen, maar uiteindelijk deed ze toch een kleine pas naar voren. Van zodra het meisje al haar moed had verzamelt stak ze voorzichtig haar hand in zijn broekzak om niet heel veel later het apparaat uit zijn zak te halen. ‘Sverre is mijn vader. Of wat je een vader noemt.’ Het woord spuwde hij haast uit. Met moeite probeerde hij om niet kwaad te worden. ‘Dit gaat allemaal over mijn moeder. Ik was zo kwaad.’ Legde hij zachtjes uit terwijl hij zijn blik weer op haar richtte. Eros liet zijn hoofd even zakken. Probeerde de moed te vinden om de volgende woorden uit te spreken. ‘Toen ik je zag met Sverrir na dit te lezen, ik werd gewoon gek in mijn hoofd. Ik werd jaloers, stikjaloers. Ik wou je helemaal voor mezelf, kon het haast niet aanzien dat er iemand anders op zo’n manier met je om ging…’ Mompelde hij zacht. Eros sloot kort zijn ogen, wist zichzelf geen houding te geven. ‘Toen dat samenviel met de sms, ik verloor mezelf helemaal.’
Zijn aanwezigheid was zo tastbaar, zo dichtbij. Het was alsof ze zijn warmte kon voelen door de deur heen. Alsof er niets meer tussen hen in zat dan een dun vlies maar dat was niet zo. Ze kon hem niet zien, niet aanraken vanaf haar kant van de deur. Ze kon niet kwaad worden op hem, of huilen, of wegrennen. Ze besefte nu pas hoe slecht het idee was om naar de plek te komen waar ze hun leven samen deelde, deze slaapkamer. Een oude versie van Rosalie zou zich nog kleiner hebben gemaakt, zou in een bolletje gekropen zijn en de deur op slot hebben gedraaid. Maar Eros had haar daadwerkelijke dingen geleerd in al die dagen dat ze hier al samen waren op deze school. Hij had haar geleerd om voor zichzelf op te komen, om een punt te maken, om minder bang te zijn. Ondanks dat het nog lang niet veel voorstelde lukte het haar toch om alle moed te verzamelen en ene plan te maken om naar buiten te gaan. Daar zou ze Griffin oproepen en dan had ze de rust die ze zocht. Maar hij had haar niet enkel dat klein beetje moed gegeven, hij had haar ook geleerd om niet iedere keer weg te vluchten van alles. Hij had haar geleerd om feller te zijn. En ondanks dat ze niet wist welke versie van zichzelf ze zou zijn tegenover hem, ze hoopte stiekem dat ze het zou durven, dat ze hem zou durven zeggen wat haar al al die tijd in de badkamer had gestoord.
Dus toen ze de badkamer uit kwam, naar kleren greep die meer toepasselijk waren voor het weer buiten dan haar pyjama, kon ze het niet laten om een blik naar hem te werpen. En dat had op zoveel mogelijke manier effect. Om de gekwetstheid op zijn blik te zien, het terneergeslagen gevoel te aanschouwen … plots was ze niet meer zo zeker van haar boosheid. Ze hield haar spullen tegen haar aan genepen, alsof het ergens een beetje bescherming zou bieden tegenover hem. De emoties waren zo wisselvallig, angst, woede, een mix van twijfel en zelfzekerheid die ze tegen hem wilde gebruiken maar niet verder kwam dan dat gestaar. En toen de woorden over haar lippen gleden keek hij haar voor het eerst aan. Ze ademde langzaam in, keek hoe hij zich afduwde van de grond naar boven zonder zijn handen te gebruiken. Haar ogen bleven voor kort op zijn bebloede knokkels rusten. Ondanks dat ze een stapje achteruit wilde doen deed ze het niet, ze bleef daar gewoon staan, kijkend, twijfelend.
Pas toen hij sprak schrok ze wakker uit haar gestaar. Ze keek van zijn blik naar zijn broekzak en dan naar zijn bebloede knokkels. Ze wilde vragen waarom maar het kwam niet over haar lippen. Ze staarde en staarde en staarde nog langer voor ze besloot hem dit beetje voordeel van de twijfel te geven. Ze wandelde terug naar haar bed en legde er haar kleren, schetsboek en hoognodige spullen op neer voor ze voorzichtig naar hem toe wandelde. Ze maakte haar blik niet van hem los, alsof ze een roofdier in de gaten hield terwijl ze met haar vingers op zoek ging naar zijn telefoon. Hij maakte geen aanstalling zijn mobiel over te nemen maar ging gewoon verder. Rose keek van hem naar de gsm, drukte op de thuisknop zodat het scherm oplichtte en ze meteen het bericht te zien kreeg. Waarom liet hij haar dit zien? Ze keek langzaam terug op naar hem, naar die blik in zijn ogen waar ze wel honderd keer aan wilde toegeven. Uiteindelijk las ze het bericht, slikte de krop die het teweeg gaf weg in haar keel. En toen begon hij over Sverrir. Ze keek hem weer aan, haar gezicht verstrakte een beetje. Uiteindelijk duwde ze zijn mobiel terug in haar zak, draaide ze zich half om terug haar dingen te pakken maar draaide zich uiteindelijk weer om naar hem. ‘Waarom,’ ze zweeg en schudde haar hoofd, streek haar vingers door haar lange koperkleurige haar en schudde toen nog heviger haar hoofd. ‘Sverrir is een vriend, hij hielp me terug op zoek te gaan naar jou. Dat was het enige wat ik wilde, terug zijn bij jou,’ ze zette haar vinger tegen zijn borst en keek hem boos aan. ‘Ik ben enkel maar van jou. Je kan me niet in een kooitje opsluiten en iedereen je vuist geven omdat je boos bent. Ik begrijp waarom,’ ze liet haar hoofd zakken, haar vinger, werden er twee en dan drie en uiteindelijk een heel plat hand tegen zijn borst. ‘Ik dacht dat Eros Valentine mijn veilige haven was. Degene voor wie ik niets te vrezen heb, die me nooit iets zou doen maar na net,’ ze wees met haar vrije richting de deur, richting het bal. ‘ik weet niet wie je bent.’ Ze haalde haar hand van zijn borst en stapte achteruit. ‘Je klopte een jongen in elkaar die me hielp achter jou op zoek te gaan.’ Besloot ze. Zou dat doordringen? Zou hij dat begrijpen? Ze wandelde terug naar haar bed, wilde haar spullen nemen maar vond er de effort niet voor. ‘Je maakte me bang.’ Ze keek hem weer aan, verloor zichzelf weer een moment in zijn blik alvorens ze een diepe teug adem nam en haar spullen weer van het bed nam …
Onderwerp: Re: I wish I could trust you, I wish I could love you like before. [Eros] di dec 20, 2016 4:08 pm
Het zag er misschien allemaal vrij zwakjes uit hoe hij zichzelf omhoog bracht, maar de jongen was fysiek echt wel in orde hoor. Over zijn mentale staat, daar had hij het momenteel liever niet over want dat was wel duidelijk. Het was moeilijk voor hem om hier zo voor hem te staan, hij moest haar toelaten in zijn eigen persoonlijke muur. Achter de muur die hij al jarenlang aan het bouwen was en hij wou het ook kunnen. Maar het zou zeker niet makkelijk gaan. Eros wilde haar alles vertellen, alles wat er toe geleid had waarom hij op het bal die krankzinnige reactie had gegeven op de jongen die met haar stond te praten. Niet dat het dat zou goed maken, zeker niet maar dan zou ze het misschien wel snappen. Het meisje bleef staan toen hij uiteindelijk was recht geraakt, ze vergrootte de afstand niet. Ze bleef gewoon staan, afwachtend op zijn reactie. Op een waardige uitleg voor zijn gedrag, al zou hij die toch niet kunnen geven aan haar. Daar was hij te min voor, dat wist hij goed genoeg. Hij was te min voor zoveel zaken. Iets wat alleen in zijn gedachten sprong als hij bij haar was. Eros was te min voor haar. Rose verdiende zoveel meer dan hetgene wat hij haar kon bieden. Hij wist dat, maar zij nog niet. Al was dat misschien deze avond wel duidelijk geworden voor haar, maar daar kon hij niet over oordelen. Wilde hij niet over oordelen. Omdat hij bang was, bang om haar te verliezen..
Het duurde een tijdje voor Rose ook echt in gang kwam om zijn phone te pakken. Iets wat hij haar zeker niet kwalijk kon nemen. Zelf zou hij het zelf geweigerd hebben als hij dacht zoals een normaal persoon, daarom dwong hij haar ook niet. Nee, hij gaf haar de tijd die ze nodig had. Toen ze naar haar bed wandelde kreeg hij bijna een hartverzakking, hij dacht dat ze weigerde. Maar in plaats daarvan legde ze de spullen die ze in haar armen had op het bed en kwam toch terug naar hem. Van zodra ze weer voor zijn neus stond, dit keer dichter hield de jongen zijn adem voor enkele seconden in. Wilde geen fouten maken die haar zouden afschrikken. De uitleg over zijn vader kwam nogal warrig over, al dacht hij dat alles duidelijk was. Dat ze het wel zou snappen, maar daarvoor had hij haar nog te weinig informatie gegeven. Het hele verhaal moest er nog uit komen, al was dit daar misschien niet het juiste moment voor. Al had zulk verhaal natuurlijk nooit een juist tijdstip om verteld te worden. Maar de omstandigheden hier, waren voor zoiets totaal verkeerd. Het zou medelijden opwekken bij haar, en dat wilde hij niet. Niet van haar. Daar zou hij waarschijnlijk helemaal aan onder door gaan.
Nadat ze zijn phone had terug gegeven liet hij voor enkele seconden zijn hoofd zakken toen het meisje zich weer had omgedraaid en had gevraagd waarom. Hard beet hij op zijn lip, hij wilde niet toegeven aan zijn gevoelens voor haar. Maar het werd steeds moeilijker voor hem om ze onder controle te houden. Pas toen ze haar vinger tegen zijn borst aandrukte keek hij weer op, in haar ogen vond hij niets anders dan woede wat hem bang maakte. Hij wilde naar achteren stappen, maar hij stond al tegen de muur en kon helemaal geen kant meer op. Miniem knikte de jongen, hij begreep het wel nu. Maar in dat moment, op die plek zag het er voor hem anders uit. Wat ze vervolgens zei, kwam traag binnen in zijn hoofd. Kort knipperde hij met zijn ogen, probeerde de woorden te kunnen bevatten maar het lukte hem maar half om ze echt volledig te snappen. De verwarring werd uit zijn hoofd weg geslagen toen ze haar volledige hand op zijn borst had gelegd, een warm gevoel overspoelde hem maar hij probeerde zichzelf kalm te houden alleen dacht zijn hart daar anders over. Toch wilde hij de aanraking ontglippen, wou er aan ontsnappen omdat het even goed slechte zaken met zich mee bracht.
Eros haalde diep adem, wilde de volgende woorden niet horen. Hij wou dat hij zich kon laten verdwijnen hier en nu, maar het ging niet. Haar woorden braken hem, zorgde er bijna voor dat de tranen oplaaide in zijn ogen. Hij schuifelde naar achteren, voor zover hij kon toen ze eenmaal had losgelaten. Met moeite slikte hij alle emoties door. ’Rose…’ Prevelde hij zacht. ’Ik zal je nooit iets doen, ik kan het niet..’ Hij legde zijn hand om de buis van zijn bed om zich overeind te houden. ’Het spijt me echt. Ik wilde je nooit bang maken.’ Hij deed een stap in haar richting, maar bewaarde nog wel genoeg afstand. ’Ik begrijp dat hij je hielp. Maar dat begreep ik net niet, ik zag het als meer. Voor mij leek het alsof ik je verloor aan iemand anders. Dat is geen geldig excuus, helemaal niet.’ Voorzichtig liet hij zich uiteindelijk zakken op zijn bed. ’Er is zoveel dat je niet weet van me. De reden waarom ik mijn vader niet meer wil kennen is er een van, een belangrijke waarom ik ben zoals ik ben..’ Voor de tweede keer die avond liet hij zijn hoofdzakken. ‘Mijn vader was het soort persoon dat teveel van me hield. Hij heeft me jaren lang gebruikt, en ik liet het toe omdat ik dacht dat het normaal was…’ Bracht hij nog zachter uit dan eerst. ’Wanneer ik het snapte, stond ik het toe om mijn familie te beschermen.’ Een enkele traan rolde over zijn wang, maar doordat hij voorover gebogen zat kon ze het waarschijnlijk niet zien. ’Van zodra ik het vertelde aan iemand anders dan mijn moeder, verdween hij als sneeuw voor de zon. En toen kwam alles binnen, dat het niet klopte dat het gewoon compleet fout was.’ Een zucht gleed over zijn lippen. ’Hij wilde mij en mijn moeder kapot maken, maar van zodra het leek alsof ik afstand nam van hem kwam hij met het nieuw dat hij iemand nieuw had gevonden. Daarom was ik zo kwaad toen ik dat bericht kreeg, nog altijd probeert hij me te controleren. Toen ik je zag met Sverrir, dacht ik dat je me ook ging achterlaten..’ Eros bracht zijn gehavende handen naar zijn hoofd om vervolgens te zuchtte. Voorzichtig schoof hij naar achteren op het bed, nog steeds met zijn hoofd steunend op zijn handen zodat hij haar blik niet moest ondergaan. ‘Dit praat niets goed. Ik weet het, maar misschien helpt het je om me te begrijpen. Als je nog weg wilt, ga dan maar. Ik hoef geen medelijden, het spijt me dat ik het je nu vertel. Het spijt me van alles.’
Zijn handen zagen er echt niet uit. Ze kon niet zoveel zien door het bloed maar het was duidelijk dat de kloppen die hij had uitgedeeld schade hadden aangebracht aan zijn knokkels. Ze kneep haar eigen vuist even samen, probeerde het zich voor te stellen hoe dat moest voelen, iemand recht tegen zijn kaak stompen. Het moest vast pijn doen, toch? Maar alsnog had hij verder gedaan tot zijn handen ervan open lagen. Ze voelde spijt, spijt omdat ze niet bij Sverrir was gebleven en hem daar helemaal alleen had achtergelaten omdat ze niet in confrontatie wilde komen met Eros en de andere studenten. Ze wilde geen vragen krijgen, of vreemde blikken, dus was ze gevlucht … wat moest dat wel niet over haar zeggen. Misschien moest ze nu maar naar Sverrir gaan, misschien was hij in de ziekenboeg, werd hij door de dokters verzorgd. Wat zou hij hebben? Een blauw oog, gebroken kaak misschien wel? De meest ergste dingen passeerden haar gedachten terwijl ze naar de stevigheid keek van Eros zijn arm, daar moest wel behoorlijk wat kracht achter zitten. Ze huiverde bij het idee. Wat zou ze Sverrir moeten zeggen … sorry. Ze voelde zich schuldig, als ze niet met hem had staan praten was dit allemaal niet gebeurd in de eerste plaats.
Veel kon ze uit het bericht niet opmaken, enkel dat het Eros dwars zat en hem had gebracht tot … deze situatie. Ze probeerde oprecht haar afstand van hem te bewaren maar de gebrokenheid in zijn blik maakte het zo ontzettend moeilijk voor haar. Maar net als altijd had hij weer dat voorzichtige, had hij zijn adem ingehouden toen ze dichterbij kwam en had hij zich in tussentijd amper bewogen. Precies zoals de eerste keer dat ze hem had ontmoet, berekende, voorzichtig en zacht. Alles behalve de Eros die ze eerder deze avond had gezien. Dit was de versie van hem die ze zo gewoon was, een beetje de triestige versie maar absoluut degene waar ze kon bij blijven leven. Ze voelde zich nog boos vanbinnen, haar blik moest dat waarschijnlijk wel meegeven maar ze voelde voornamelijk ook twijfel, machteloosheid. Wat ze wilde zeggen of doen lag bij haar maar opnieuw hier had hij zoveel invloed op haar.
Haar vingers tegen zijn borst, haar hand tegen zijn borst. Ze rukte haar blik ervan weg en keek hem terug aan terwijl ze alles zei waar ze al minutenlang op had zitten teren. En uiteindelijk liet ze hem los, al duurde dat langer dan ze had verwacht. Ze stapte wat meer van hem weg, om dat de breekbaarheid te horen bij haar naam. Hij wilde haar niet bang maken, hij zou haar nooit iets doen. Ze bleef hem aankijken, zag al de waarheid voor die woorden in zijn ogen maar ze bleef meteen zekere onverschilligheid terug kijken. En toch, ze wist het, ze wist dat hij haar niets zou aandoen, dat hij haar niet bang had willen maken. Maar het was gebeurd … en dat was iets dat Rose niet kon negeren. Toen hij een stap dichter zette deed ze niets, ze verstijfde niet, ze stapte niet weg, ze bleef hem gewoon aankijken. ‘Je gaat me niet verliezen Eros.’ Zei ze zachter, meegaander. Ze verloor al haar vastberadenheid nu al, ze kon dit nooit tot het einde volhouden. Waarom dacht hij dat? Hij was de enige centraal hier in haar leven, de enige aan wie ze zich vast klampte, waarom dacht hij dat hij haar zou verliezen. Hij zakte neer op het bed en Rosalie bleef stil staan bij het hare. Haar spullen opnemen en vertrekken was een beetje een vervlogen idee, ze wist dat hij iets zou vertellen dat belangrijker was. Dat er zoveel was dat ze niet wist van hem maakte haar ergens weer bang, bang dat hij een duister geheim had waar ze echt bang van zou worden. Maar dat was het niet, het was een verhaal, een verhaal van zijn ouders en Eros zelf. Hoe meer Eros zei, hoe meer de boosheid, de koppigheid smolt, hoe beganer en zachter haar blik werd. Ze keek geen enkele keer van hem weg terwijl hij praatte … over een vader die hem gebruikte, over een vader die hem en zijn moeder wilde kapot maken. En die traan, die ene traan brak haar helemaal door midden. Hij schoof verder op zijn bed, ze liet zelf haar jas weer op het bed vallen en keek naar de manier hoe hij zijn hoofd in zijn handen begroef, in die handen die er zo verschrikkelijk uit zagen. Ze wandelde naar de andere kant van de kamer en bleef achter het uiteinde van zijn staan. ‘Ik ga nergens heen.’ Ze legde haar hand op zijn schouder en gaf hem een kneepje alvorens ze naar de badkamer liep en er een kommetje water nam, een waslapje en de kleine ehbo kist die iedere kamer. Ze ging tegenover hem vlak naast hem op het bed zitten.. Ze vouwde één been onder haar lichaam en zette het kommetje lauw water voor zich neer alvorens ze hem onderzoekend aan keek. ‘Het spijt me voor wat je vader allemaal heeft gedaan, voor de manier waarop hij jou en je moeder behandelde,’ ze zweeg en gebaarde hem naar zijn hand, trok een pijnlijke blik toen ze zijn knokkels van dichtbij te zien kreeg. ‘je weet dat je me altijd alles kan zeggen Eros. Liever dat dan,’ ze zweeg en schudde zachtjes haar hoofd terwijl ze met haar ene hand het zijne ondersteunde. ‘Probeer gewoon geen kloppen meer uit te delen zonder een echte verbandhoudende reden of met mij in de buurt.’ Ze trok kort haar mondhoek aan en legde het waslapje op zijn knokkels, keek gelijk terug naar zijn blik. ‘Ik ben nogal gevoelig voor geweld, al zeker als het van jou komt. Ik wilde je niet jaloers maken, of afschrikken, of weglopen, ik wilde je gewoon terug vinden.’ Vervolgde ze zachtjes. Ergens dacht ze nog steeds dat het haar eigen schuld was. Ze haalde het waslapje weg en keek naar zijn knokkels. ‘Doet het pijn?’ Vroeg ze stil. Als het pijn zou doen dan was het ergens goed, dan had hij er nog enkele dagen last van en enkele dagen herinneringen van maar anderzijds wilde ze niet dat hij pijn had, ze wilde niets van dit …
Onderwerp: Re: I wish I could trust you, I wish I could love you like before. [Eros] wo dec 28, 2016 2:25 pm
Eros kon er niets meer aan doen. Het was nu gebeurd en het was zijn schuld, hoe graag hij het ook wilde terug nemen of wilde veranderen ging dat niet meer. Hij had Sverrir letterlijk tegen de vlakte gemept, omdat hij jaloers was. Een emotie die hij nooit eerder zo sterk had ervaren, enkel en alleen door Rose en door die etter van een vader van hem. Ergens had het hem verbaasd dat Rose niet was gebleven bij de jongen, al kon hij het ook begrijpen. Eros had genoeg aandacht opgeëist om haar weg te drijven van een persoon in nood. ‘Sverrir.. Vlak voor ik achter je aan kwam zag ik twee mensen in zijn richting komen. Hij is niet alleen.’ Prevelde hij zachtjes, als geruststelling. Al zou dat waarschijnlijk niet helpen, maar wat kon hij meer doen dan dat? Eros wilde zijn excuses gaan aanbieden aan de jongen, misschien niet het slimste plan maar het was iets wat hij moest doen. Sverrir verdiende ook een uitleg uiteindelijk want de jongen had Rose alleen maar proberen helpen. Hoe dit alles zo snel, zo fout had kunnen lopen kon zijn hoofd niet bevatten. Maar hij schaamde zich er voor, tot in het diepste van zijn hart..
Er was zoveel wat hij wilde doen van zodra Rose zo dicht bij hem had gestaan. Maar om eerlijk te zijn… Eros was bang, bang dat als hij nu een ding fout zou doen ze uit zijn leven zou verdwijnen en nooit meer terug komen. Iets waar hij helemaal niet klaar was. Maar gewoon echt niet. Dus bleef hij zo stijf als een plank staan, wachtend tot ze het apparaat terug in zijn zak had gestoken, zijn blik gericht op de grond. Waarschijnlijk begreep ze niets van het bericht, buiten de overduidelijke scheldwoorden. Maar de achtergrond ervan had hij tot op de dag voor haar verzwegen, omdat hij niet wilde dat ze het wist. Eros wilde niet dat Rose wist dat hij diep vanbinnen zwak was. Nee, voor haar wilde hij sterk blijven, moest hij sterk blijven om haar te beschermen en vooral om haar te laten zien dat je uiteindelijk beter kon worden van slechte situaties. Iets wat hij nu zeker had verpest bij haar. Nu bleef er enkel die jongen van al die jaren geleden achter, het bange kwade kind dat het liefst van al zijn bloedeigen vader om wilde brengen.
Eros wilde ontsnappen aan haar aanraking, niet zo zeer omdat het van haar kwam maar omdat hij het gewoon niet meer kon verdragen. Het bracht veel te veel terug voor hem, al brachten haar handelingen andere zaken teweeg bij hem. Positiever. Maar evengoed wilde hij niet dat ze het deed, ook al was dit voor haar om een punt duidelijk te maken. Toch bleef Eros zijn vader voor zich zien die hetzelfde deed, die nog meer deed dan dat en het schrikte hem af. Zorgde er ergens voor dat hij dicht klapte, al vocht hij net tegen het feit dat hij dichtklapte. Dat was iets wat hij niet wilde, niet op dit moment. Alles wat er tussen hem en Rose was gebeurt had geleid tot dit moment, al die tijd had hij zijn moed proberen verzamelen om het haar te zeggen en na vandaag kon hij het niet langer uit stellen. Mocht hij het niet langer, dat verdiende zij niet en de jongen wie hij had pijn gedaan ook niet. Eros moest proberen het van zich af te zetten, opnieuw. Over de jaren heen was het hem perfect gelukt, tot die domme sms van deze avond dat had al zijn werk weer afgebroken. Dat had de muur die hij zo stevig en hoog had opgebouwd doen verbrokkelen. Hij moest Rose er op een of andere manier zeker van stellen dat hij haar nooit zou pijn doen, maar de manier waarop ze die woorden ontving, hoe ze hem aankeek trof hem veel dieper. Aarzelend beet hij op zijn lip toen ze de woorden sprak die hij wilde horen. Dit maakte voor hem het verschil!
Moedeloos was hij neergezakt op zijn bed. Hij was beginnen vertellen, en het leek haast alsof er geen ophouden aan kwam. De woorden rolde vrij traag over zijn lippen, maar het kwam er wel allemaal uit. De hoe, de waarom, de pijn achteraf na het vertrek van zijn vader. Alles kwam er in een lange stroom van woorden uit, tot hij uiteindelijk stil viel en verder was achteruitgeschoven op zijn bed om hoofd in zijn handen te verbergen. Schaamte, dat was het algemene gevoel dat door hem trok. Alles had hij afgesloten met te zeggen dat het hem speet. En toen bleef het toch voor enkele seconden stil. In die tijd vond hij de moed ook niet om haar aan te kijken, hij durfde het gewoon niet. Natuurlijk was hij bang voor haar reactie, iets wat logisch was waarschijnlijk. Het simpele kneepje in zijn schouder deed hem schrikken, maar haar woorden zorgde ervoor dat hij niet letterlijk naar de andere kant van zijn bed verschoof om haar verder te ontwijken. Hij wilde haar geloven, maar dat was het moeilijkste wat hij ook deed. Zijn geloof in iemand was voor hem zo belangrijk, maar het was hartstikke moeilijk om het ook werkelijk te doen. Evenzeer iemand toe laten, al had ze daar wel al een streepje voor op anderen. Iets wat hem ergens ook meer had laten openbloeien hier. Het geluid van haar schoenen op de grond verraadde dat ze terug kwam van de badkamer, nog steeds was hij bang dat ze wilde vertrekken al zou hij het begrijpen. Maar Rose verbaasde hem door bij hem op het bed te gaan zitten. Zachtjes liet hij zijn handen zakken, hoorde haar woorden aan, voelde ergens diep in hem weer wat oplaaien maar hij onderdrukte het. ‘Hou daar alsjeblieft mee op… Medelijden wil ik niet.’ Mompelde hij zachtjes al maakte zijn blik duidelijk dat hij het wel apprecieerde. Hij stak zijn hand uit naar haar, prikkende pijn schoot door zijn hand maar hij negeerde het. Zachtjes knikte hij op haar woorden, al bleef hij zwijgzaam voor zich uit staren. ‘Het spijt me echt…’ Voor een moment vertrok zijn gezicht toen ze het waslapje op zijn hand plaatste. Dat voelde niet bepaald goed, maar dat had hij wel verdiend. ’Het was niet jouw schuld Rose.. Ik ben degene die zich moet verontschuldigen.’ Het gevoel dat door hem ging toen ze het natte doekje weer van zijn hand haalde was geen pijn, eerder een soort bevrijding? Omschrijven kon hij het niet, maar het deed goed dat de wondjes werden proper gemaakt. ’Het prikt ja. En morgen zal het verschrikkelijk gaan trekken als ik mijn hand wil bewegen. Maar dat is wel wat ik momenteel verdien.’ Glmilachte hij halvelings. Zijn andere hand stak hij vervolgens ook uit. ’Als je Sverrir ziet… Ik wil mezelf excuseren bij hem, verklaren waarom ik me als een complete sukkel gedroeg.’
Het was alsof Eros haar gedachten kon lezen … het was alsof hij zomaar in haar hoofd zat en wist dat ze aan de jongen dacht die hij zo nodig in elkaar moest kloppen. Ze zou hem moeten gaan opzoeken maar ze wist niet eens wat gedaan met zichzelf. Ze wist niet of ze moest blijven, of van kamer moest wisselen, of naar hem moest luisteren. Ze wist niet. Maar aangezien het haast leek dat hij haar gedachten kon lezen bleef ze staan keek hem afstandelijk aan terwijl hij vertelde hoe Sverrir door twee andere werd benaderd op het moment dat hij vertrok. Maar dat was niet voldoende, het zou nooit voldoende zijn. 'Ik was moeten blijven.’ Prevelde ze zichzelf toe, deels kwaad omdat ze zo zwak en onevenwichtig was om gewoon weg te lopen. Ze was met hem moeten mee gaan naar de ziekenzaal, of ze had op zen minst Eros moeten slaan, hij verdiende het tenslotte. Ze keek naar zijn gezicht en betwijfelde het zichzelf of ze dat wel zou kunnen. Nee, haar hand zou bevriezen nog voor ze zijn wang zou kunnen raken. Daarnaast was ze niet het aanvallende type, ze was een vluchter en ze schaamde zich ervoor dat ze zomaar was weg gerend. Iedereen had het gezien, wat in godsnaam zouden ze wel niet van haar denken.
Haar aanraking, hoe miniem die ook was maakte hem niet zenuwachtiger maar alsnog zag ze dat hij probeerde terug te trekken van het gevoel. Niet dat hij haar hand weg sloeg of achteruit deinsde, ze zag het in zijn ogen. Hij was niet bang, hij was gewoon ongemakkelijk. Maar ze wilde haar punt maken en dus kon het haar eventjes niet schelen hoe hij zich erbij zou voelen. Dat had hij eerder op het bal ook niet gedaan toen ze voor hem stond en hem haast smeekte om te stoppen. Als ze het nu niet zou zeggen dan zou ze het nooit zeggen. Hij had haar geleerd om steviger in haar schoenen te staan, wel, hier was het. Ondanks dat hij haar altijd zou blijven beïnvloedde voelde het een beetje als een opluchting om dit gewoon even kwijt te kunnen. Ze voelde zich er misschien ook een stukje zelfzekerder door.
En toen vertelde hij dat verhaal en verdween al haar boosheid als sneeuw voor de zon. Ze zou het niet kunnen, lang boos op hem blijven, zeker als hij zich zo kwetsbaar opstelde als nu. Ze durfde zich dan ook amper te bewegen van aan haar kant van de kamer, bang dat hij misschien zou stoppen maar dat deed hij niet. En met een laatste blik op zijn open knokkels besloot ze om het hem te vergeven en ervoor te zorgen dat hij hierdoor kwam … net als hij had gedaan met haar toen ze hier net aan kwam. Dat verhaal had waarde, dat zag ze in zijn houding. Waarschijnlijk had hij dit tegen nog niet al teveel mensen verteld dus ze voelde zich … vereerd was het verkeerde woord, ze voelde zich geapprecieerd. Ze nam water en de nodige spullen en ging terug naar de kamer, schopte haar schoenen uit en kroop voorzichtig naast hem op het bed. Toen hij aangaf dat ze ermee moest ophouden, met medelijden te schenken keek ze op van zijn hand in zijn donkere ogen. ‘Daar is het te laat voor.’ Glimlachte ze zachtjes, een stil protest op zijn woorden. Het was een typisch jongensding maar zijn blik zei het op een andere manier. Hij was degelijk blij dat ze nog niet door de deur was verdwenen.
Ze nam zijn hand zo voorzichtig mogelijk aan, het woog zwaar op het hare toen ze het water erop depte, ze fronste geconcentreerd haar wenkbrauwen terwijl ze voorzichtig knokkel na knokkel verzorgde. Toen hij zich verontschuldigde keer ze kort naar hem op, haar haren gleden allemaal over haar schouders naar voren, uit automatisme haalde ze haar hand erdoorheen. ‘Ik weet het.’ Mompelde ze zachtjes op zijn verontschuldigingen. Hij meende het, dat kon ze duidelijk horen. Ze richtte haar groene ogen weer op zijn hand en depte het waslapje voorzichtig verder. Hij trok zichzelf niet weg maar ze kon voelen in de spanning van zijn pols dat het pijn deed. Toen hij aangaf dat het niet haar schuld was keek ze hem opnieuw aan, liet zijn hand los zodat hij zich kon terug trekken, dat was tenminste al één hand dat misschien niet zou gaan ontsteken. ‘Ik was bij jou moeten blijven.’ Besloot ze zachtjes, alsof het haar eigen schuld was dat ze drankjes was gaan halen. Maar ze wilde het er niet verder over hebben dus vroeg ze op het pijn deed. In al die tijd dat ze hem hier zat te verzorgen had ze haar eigen rust een beetje terug gevonden. Had ze een beetje ontspanning gevonden en was ze ergens weer blij dat ze zo dicht bij hem was. Pijn zou het inderdaad doen, morgen meer dan nu. Ze zei er niets op, ze legde haar slanke vingers onder zijn andere hand en bevroor een beetje in het moment toen hij over Sverrir begon. Ze keek hem aan, een lange tijd terwijl haar vingers onder zijn hand bleven rusten. ‘Ik weet niet of ik hem wel ga opzoeken.’ Ze rukte haar ogen weg van de zijne en keek naar zijn knokkels terwijl ze langzaam weer begon te verzorgen. ‘Ik liet hem gewoon achter, waar iedereen het kon zien. Het was onbeleefd, onrespectvol en ik schaam me ervoor.’ Ze werd weer boos op zichzelf. Ze legde het waslapje op zijn hand en liet zijn hand los, wreef haar vingers over haar voorhoofd en zuchtte zachtjes. ‘Het had nooit mogen gebeuren, als ik niet achter die drankjes was geweest dan hadden we,’ ze zweeg en wierp hem een korte blik. Ze draaide zich half, wilde eigenlijk van het bed af gaan maar bleef op de rand zitten, starend naar haar deel van de kamer. ‘nog zoveel kunnen doen.’ Besloot ze uiteindelijk. ‘We moeten ons beide excuseren bij hem.’ Fluisterde ze voor zichzelf. Ze was moe maar ze wilde niet slapen, ze wilde zoveel doen, zeggen maar het kwam allemaal tekort. Waarom was dit gebeurd?
Onderwerp: Re: I wish I could trust you, I wish I could love you like before. [Eros] vr jan 13, 2017 5:15 pm
Eros staarde naar de grond. Rose had gelijk, ze had moeten blijven of toch op zijn minst hem een paar felle tikken moeten verkopen om wat hij had gedaan. Hoewel hij de blik in haar ogen niet zag voelde hij het gewoon branden. Die afstandelijkheid. Het feit dat ze zich zo ver mogelijk van hem wilde verwijderen. Het was allemaal logisch dat ze het wilde doen, en het deed hem emotioneel pijn dat ze dat wilde. Maar even goed bleef ze staan. Iets wat niet goed, maar ook niet slecht was. Misschien zou er nog een uitbarsting komen, Eros zou het gewoon moeten doorstaan dan. Ze was kwaad op hem, iets wat hij ook zou zijn als iemand het had gedaan bij een vriend van hem. Maar dit keer was hij het monster in kwestie, hij was de boeman die zo nodig zijn temper moest verliezen. ’Niemand gaat jou slecht bekijken Rose, die aandacht gaat naar mij gaan. Iets wat ik volledig verdien. Als er ook maar iemand je heeft zien weg rennen, dan zullen ze de reden waarom je het deed ook wel weten.’ Prevelde hij stilletjes waarop hij zijn ogen weer op haar richtte. Hoe ze haar hand op zijn borst plaatste, alles daaraan kwam fout binnen bij hem. Maar hij dwong zich om te blijven staan. Als zijn gedachten dan werkelijk moesten terugkomen, dan was het maar zo. Het was tijd dat hij het onder ogen kwam, dat hij alles gewoon los moest laten wat er in het verleden was gebeurd en opnieuw moest beginnen. Natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar hij probeerde niet naar achteren te deinzen of langs haar heen te schieten en terug een afstand tussen hun te maken. Nee, Eros staarde haar gewoon met een ongemakkelijke blik aan. Diep van binnen was hij blij dat ze eindelijk voor zich op leek te komen, dat het nu tegen hem was was een nadeel, maar evengoed onderging hij het gewoon.
Maar het was uiteindelijk zijn beurt. Zijn beurt om haar te vertellen wat hij haar al maanden had moeten zeggen. Misschien als hij dit alles vroeger had gezegd was het nooit zoals vandaag gelopen. Maar dat was nu te laat, al gaf dit alles hem wel de aanzet om het eindelijk te vertellen. Zijn hoofd had hij uiteindelijk begraven in zijn handen, hoeveel pijnscheuten het ook teweeg bracht. Het was te moeilijk voor hem om haar onder ogen te komen na dit. Het was met moeite dat hij de rest van zijn tranen wist binnen te houden, of dat hij zelf de deur uit stormde. Maar op dit moment, had hij er de fut niet meer voor. Eros voelde zich leeg van binnen, voelde zich alleen op de wereld. Een verplaatsing van gewicht deed hem uiteindelijk toch kort opkijken, en vlak voor hij weer terug in dezelfde positie kon hervallen had ze zijn hand al vast gepakt en begon met het te verzorgen. Een zucht schoof over zijn lippen, al bracht het toch een minieme glimlach op zijn gezicht. Dankbaar keek hij haar aan. ‘Bedankt.’ Mompelde hij zachtjes terwijl hij zijn blik weer vestigde op zijn handen. Dat het uiteindelijk zo ver had moeten komen voor hij dit alles aan haar kon vertellen. Het raakte niet in zijn hoofd, maar hij was blij dat ze het wel wist. Geen geheimen.
Nadat hij zich had geëxcuseerd had hij zich weer gericht op zijn hand. Voelde het prikken, maar het was op een aangename manier. Natuurlijk was hij haar dankbaar dat ze dit deed, zelfs nu na wat hij had gedaan. De voorzichtigheid waarmee ze te werk ging zorgde ervoor dat hij zich net dat beetje meer ontspande en dat hij de pijn probeerde te negeren door zijn aandacht weer op haar te reageren. Toen ze klaar was met het ene hand, en zei dat het haar schuld was trok hij langzaam zijn hand terug en staarde haar een lange tijd in de ogen aan. Kort schudde hij zijn hoofd. Dit mocht ze niet doen. Ze mocht niet de schuld opnemen van de fouten die hij had gemaakt, dat kon hij niet laten gebeuren. ’Rose nee. Echt niet.’ Bracht de jongen uit. Het was een zwakke poging van hem om haar te laten inzien dat het echt niet door haar kwam. Maar ergens vermoedde hij dat er nog wel meer achter kwam, dus besloot hij haar de tijd te geven die ze nodig had. Toch sprong ze er niet meteen op in, maar had ze de vraag gesteld of het pijn deed. En zoals hij enkel maar bij haar kon had hij er eerlijk op geantwoord. Kort vertrok zijn gezicht toen Rose aan zijn andere hand leek te willen beginnen. Al was het niet daardoor, het was door de plotse uitdrukking op haar gezicht, hoe vluchtig ze had weg gekeken van hem en zich weer had gefocust op zijn andere hand. Zwijgzaam luisterde hij naar haar woorden. Dit deed hem meer pijn dan al de rest. Rose die zichzelf de schuld gaf van zijn fouten, die alles liet lijken alsof het door haar kwam. Maar dat was het niet. Helemaal niet. Van zodra ze zijn hand had losgelaten, plofte dat onder het gewicht van het waslapje neer op het bed waardoor het vocht zich verspreide over zijn dekbed. In stilte gehuld staarde hij naar de rug van het meisje. Kon het werkelijk niet bevatten waarom ze zichzelf de schuld wou geven. Het was duidelijk, hij was degene die alle schuld moest krijgen. Hij had zich gedragen als een doorgedraaide idioot.
Hij had het washandje neer gegooid op zijn bed en was op zijn knieën naar de rand van het bed toe gegaan. Tot hij achter haar zat. Voorzichtig plaatste hij zijn hand op haar rug. ‘Rose, het had niets te maken met dat jij drankjes ging halen. Alles kwam door mij… Als het niet Sverrir was geweest, was het misschien iemand anders geweest. Ik heb zowel jouw nacht, als die van hem verpest. Niet jij.’ Prevelde hij zachtjes, waarop hij zich uiteindelijk naast haar zette op de rand van het bed met zijn beide handen in zijn schoot. ‘Geef jezelf niet de schuld van de fout die ik gemaakt heb.’ Sprak hij op een iets zachtere toon. [b]’Maar als je wilt gaan we samen. Maar ik zie niet in waarom jij je zou moeten excuseren bij hem, je deed niets verkeerd. Je liep enkel weg, omdat je de plotse aandacht niet aan kon? Rosalie, jij hebt Sverrir gered van wie weet wat ik hem misschien nog had kunnen aandoen.’ In zijn stem brak iets van schaamte door. Ja, hij schaamde zich voor het feit dat hij zichzelf niet had kunnen controleren, schaamde zich dat hij hun avond had verpest en die van andere mensen.
Zijn woorden haalden haar een beetje uit haar vreemde gedachten van hoe mensen nu naar haar zouden kijken. Ze kon zich plots al griezels voorstellen van het door de gang lopen naar de volgende les. Misschien zouden ze naar haar wijzen, haar naam fluisteren, zijn naam fluisteren. Om misschien zouden ze haar gewoon nakijken, iets denken maar niets zeggen. Ja, ze was weg gelopen van de scene omdat ze het niet aan kon, ja ze was zwak. Dat besefte ze nu meer dan anders. Een ander zou misschien tussenbeide zijn gekomen tot het gevecht bedaarde, of met Sverrir naar de ziekenboeg zijn gegaan of in ieder geval hulp gaan halen zijn. Maar nee, Rosalie was gevlucht en had verdorie haar summon geroepen om haar gerust te stellen. Ze keek naar Eros, terwijl hij sprak maar haar gedachten leken nog ergens bij het negatieve te drijven. ‘Ja, omdat ik te zwak ben om te blijven.’ Vulde ze zijn laatste woorden aan. Ze schudde haar hoofd, streek haar vingers door haar lange haren en liet haar blik kort op de grond richten. ‘Ik hoop dat je gelijk hebt, ik wil niet in het middelpunt van de belangstelling staan om wat jij hebt gedaan.’ Dat kwam misschien een beetje grof over maar ze bedoelde het niet zo. Het kwam er gewoon uit, zoals het er altijd te snel uit kwam bij Rosalie.
Hij bedankte haar voor wat ze deed, het verbaasde haar dat ze het deed … hem verzorgen. In eerste instantie was ze er zo zeker van geweest deze kamer uit te wandelen en voorlopig niet meer terug te komen. Maar hier zat ze dan, zijn knokkels te verzorgen en zich af te vragen hoeveel pijn dat zou doen. Ze keek een kort moment eventjes naar haar eigen vuist alsof ze het zich probeerde voor te stellen. Maar als ze dan weer naar de zijne keek wist ze meteen dat het niet het proberen waard was. Daarnaast, wie zou zij een mep moeten verkopen? Hem waarschijnlijk, omdat hij dit had gedaan. Maar ze zou het niet over haar hart krijgen, ze kon nog niet eens een vlieg kwaad doen, wat zou zij moeten beginnen tegen Eros. ‘Geen probleem.’ Mompelde ze terug zonder op te kijken van zijn hand. Hoe kon een vuist op een gezicht zoiets veroorzaken. Ze hield het waslapje eventjes stil en keek hem aan. ‘Dacht je dat ik weg zou gaan? Dat ik jou hier zou achter laten zonder naar je te luisteren? Voorgoed?’ Vroeg ze dan voorzichtig. Als hij haar ook maar een beetje kende wist hij maar al te goed dat ze nooit weg weg zou gaan, hoogstens wat afstand bewaren. Maar hij dacht misschien dat ze voorgoed weg ging … het idee van een nieuwe kamer met een nieuwe kamergenoot alleen maakte haar al onrustig.
Maar ze kon het gevoel niet van zich af zetten, van al dit. Het voelde nog steeds aan alsof ze ergens een grote fout had gemaakt, alsof die alles haar schuld was. De kettingreactie was gestart bij haar. Zij was drankjes gaan halen en was vervolgens verdwaald om dan bij Sverrir terecht te komen. En daar had Eros hem gevonden en hem rechtstreeks een paar vuistslagen had verkocht … allemaal omdat zij was weg gegaan voor drankjes. En het was exact dat wat haar zo bleef achtervolgen, ze had het echt niet mogen doen. Ze had ook geen enkel idee wat er zou zijn gebeurd als zij naast hem was blijven staan en hij dat berichtje zou krijgen. Zou zij de klappen krijgen? Nee, Eros zou haar geen pijn doen. Wat zou er zijn gebeurd? Honderd en één dingen zorgden voor chaos in haar hoofd, chaos die het erger maakte dan het eigenlijk was. Uiteindelijk liet ze het waslapje op zijn hand liggen en draaide zich van hem weg en ging op de rand van het bed zitten, probeerde weer een beetje orde te vinden, pijltjes die haar de juiste kant op wezen maar het enige wat ze eigenlijk deden was naar haar terug wijzen. Ze voelde het gewicht in de matras van zijn bed veranderen en het duurde even voor ze zijn hand op haar rug voelde. Even verstijfde ze onder de aanraking maar dat duurde twee seconde en ze ontspande weer, Eros zou haar nooit iets doen. Hij benadrukte het opnieuw en opnieuw en zou het waarschijnlijk blijven doen tot ze het geloofde. Ze keek kort over haar schouder zijn kant op en knikte zachtjes, niet wetend wat ze anders moest doen. Hij kwam naast haar zitten en het duurde even voor ze haar blik terug op hem richtte terwijl hij zei dat ze samen konden gaan. Ze knikte opnieuw, ze wilde niet alleen gaan. ‘Ik heb hem gered maar niet jou.’ Ze keek hem aan en liet haar hoofd dan tegen zijn bovenarm rusten. ‘Het spijt me van je vader.’ Prevelde ze zachtjes. Het was misschien niet haar schuld, misschien had hij gelijk. Maar als ze eerder naar zijn verleden had gevraagd dan zou het ook niet zijn gebeurd … Ze liet de stilte even tussen hen in hangen, genoeg om haar twijfels een beetje te verjagen en de vermoeidheid als een zwaar deken op haar schouders te laten neerkomen. Ze hief haar hoofd een beetje op, liet haar kin op zijn schouder rusten en keek hem aan. ‘Ga je dit niet meer doen? Alstublieft?’ Vroeg ze met een licht vermoeid en schaapachtige glimlach. Vergeven en vergeten, daar was ze wel goed in … hoopte ze …
Onderwerp: Re: I wish I could trust you, I wish I could love you like before. [Eros] di feb 14, 2017 2:13 pm
Zachtjes schudde hij zijn hoofd. ’Zwak? Zoiets noem ik niet zwak. Zoiets noem ik de slimme keuze. Wie weet wat er was gebeurd als je was gebleven? Ik zou je geen haar hebben gekrenkt. Maar evengoed was het voor jou een van de slimmere keuzes om te gaan. Het is een van de zaken die er voor had gezorgd dat ik ophield, dat ik het in zag. Het praat nog steeds niet goed, maar je hebt mij geholpen..’ Mompelde de jongen kort. Eros zou er alles aan doen om dit goed te maken, het maakte hem echt niet uit wat. Maar van één ding was hij zeker, en dat was dat niemand haar de schuld moest gaan geven van wat er was gebeurd. Echt niet, de enige schuldige was hij en niemand anders. ’De meeste zullen het snel genoeg zijn vergeten Rose.. Dat is het voordeel aan tieners, korte termijn geheugen.’ Klonk het zacht. Die enkele die het zich zouden herinneren waren hij, het meisje en Sverrir. Van zodra er iets anders de aandacht zou opeisen van de tieners zou iedereen het snel genoeg kwijt zijn. ’Het spijt me.’Woorden die hij zou blijven herhalen, zowel in zijn hoofd als tegen haar. In andere omstandigheden zou hij het hele voorval al achter zich hebben gelaten, was al doorgegaan naar de volgende confrontatie met een ander. Maar bij haar, hij wilde niet meer op zoek gaan naar confrontaties wetende dat hij haar angst zou aanjagen. Angst gericht op hem.
Eros liet haar maar doen toen ze zijn hand aan het verzorgen was. Wilde zich niet verder opdringen. Het enige wat hij had gedaan was haar bedankt, maar dat was het dan ook. Voor de rest had hij in stilte zitten kijken naar hoe ze te werk ging. Van zodra hun blikken elkaar kruiste slikte hij de krop in zijn keel even weg om een antwoord te geven op de vraag die ze stelde. Of ze weg zou gaan… Hell, Eros had gedacht dat ze zijn spullen allemaal zou buiten kieperen en dat hij op zoek kon gaan naar een andere kamer waarin hij waarschijnlijk zou falen en hij zijn intrek moest nemen in de living room. De jongen richtte zijn blik op het deken waar ze op zaten. ’Misschien.. Ik dacht toch al zeker dat je me niet zou willen aanhoren, niet deze avond nog. Ik had er al vrede mee genomen dat ik op een of andere zetel mocht gaan slapen deze nacht. Maar ik moest je wel achterna komen.’ Zijn donkere ogen gleden terug naar haar gezicht. ’Ik kon je niet alleen laten zijn, ook al rende je weg van mij ook al ligt alle schuld bij mij. Ik heb je avond verpest, en dat spijt me uit het diepst van mijn hart.’
Dat ze zichzelf de schuld gaf van zijn gedrag kon hij dan weer niet begrijpen. Waarom zou ze dat zelf doen? Hun avond zou misschien wel anders zijn gelopen dan, maar even goed was hij dan later uitgebarsten tegen iemand anders. Dan zou dat weer heel anders zijn gelopen en had hij in het slechtste geval in de ziekenboeg beland als hij de foute persoon was tegen gekomen. Natuurlijk verdiende Sverrir het niet wat hij hem had aangedaan, maar in een of andere zieke realiteit was het misschien wel beter dat het zo moest gebeuren. Maar toch was niets hiervan haar schuld, helemaal niet. Hoe hij haar dat exact moest duidelijk maken wist hij nog niet goed, maar hij zou haar gerust stellen. Moest haar geruststellen. Want om eerlijk te zijn zou hij het niet aankunnen dat het meisje de schuld zelf op zich nam, dat zij er onder door zou gaan. Iets wat wel eens kon gebeuren als hij niet snel genoeg was. Ergens brak het zijn hart zodra Rose zich weg draaide, hij reageerde haast meteen. Wilde haar echt niet laten gaan. Hoe zacht ze ook mocht knikken, hij zag het. Het vermoeden speelde dat ze het nog niet helemaal geloofde wat hij zei, maar als dit was wat hij kreeg dan moest hij daar genoegen mee nemen. De woorden die ze vervolgens sprak deden hem meteen zwijgen. Hem redden? Waarvan? De woorden klonken zo bekend. Het was zijn moeder geweest die het ooit ook had gezegd. Iets wat hij toen gewoon had weg gewuifd. Eros was altijd van het principe geweest dat hij geen hulp nodig had, zelfs nu nog. Al wist hij evengoed dat als hij die woorden hardop sprak hij nog een hele tirade kon ondergaan van Rose. ‘Niets waaraan we nu nog iets kunnen doen.’ Voorzichtig legde hij zijn arm om haar schouders toen ze haar hoofd tegen de zijn legde en trok haar zo wat dichter tegen zich aan. Haar warmte verwarmde zijn handen haast meteen, het voelde aangenaam om zo met het meisje te zitten.
Hoelang ze er zo in stilte hadden gezeten wist hij niet. Wat hij wel wist was dat de plotse warmte die in de kamer hing op hem was neergedaald en had ervoor gezorgd dat hij moe was geworden. Al probeerde hij er niets van te laten merken. Half weg dromend draaide hij zijn gezicht uiteindelijk naar haar toen hij een verschuiving voelde op zijn schouder. Een zachte glimlach brak door op zijn gezicht. ’Ik kan je niets beloven…. Maar ik zal mijn uiterste best doen Rose. Is dat oké?’ Klonk het eerlijk. Voorzichtig veerde hij uiteindelijk overeind en draaide zich naar haar toe waarop hij haar zijn hand reikte. ’ik ben je nog een dans verschuldigd.’
