In the truly gruesome do we trust

Het was niet de eerste keer dat hij midden in de nacht op was gestaan en zijn kamer had verlaten. Slaap en hij leken niet echt een goede match te zijn met elkaar. Telkens weer wist hij zijn ogen slechts voor enkele minuten te sluiten voordat rusteloosheid zijn kalmte weer begon te verstoren. Een zucht gleed over zijn lippen toen hij de kamerdeur achter zich sloot. Zonder kamergenoot leven op Genosha was misschien een van de weinige meevallers die hij had gekregen hier, buiten het feit dat hij bijna geen problemen kreeg met zijn grote afwezigheden. Met lome passen bewoog hij zich door de lange geluidloze gangen. Alles was donker, geen enkele leerling leek nog wakker te zijn, of zo dom om het licht aan te laten in ieder geval. De laatste keer dat hij op een klok had gekeken was het half drie middernacht geweest. Veels te laat voor al die jonkies om nog actief te zijn. Logan liet zijn hand nog even door zijn haar gaan voordat hij de deur naar buiten openduwde en de frisse buitenlucht hem in zijn gezicht begroette.
Het was duidelijk kouder dan wanneer de zon scheen. Zelfs hij kon toegeven dat hij misschien wel wat warmers aan had kunnen trekken, maar de koppigheid in zijn hoofd verbood het hem om terug te keren naar zijn kamer. De lust naar een peukje was ook te groot om zo lang nog te stillen. De jongen zette zijn koers naar de grote tuinen van de school, een plek waar hij misschien minder snel zou worden opgemerkt door de staff hier. De regels had hij nooit echt nauw genomen, dus hij wist ook niet of het daadwerkelijk verboden was om zo laat nog buiten te zijn, maar het was altijd vervelend als iemand midden in de nacht onder je kamerraam aan het roken was. Mensen die over hem zouden klagen, daar had hij niet zoveel trek in. Helaas werden de tuinen nog wel door sporadische lantaarnpalen verlicht en omdat dat felle licht zijn slaapdronken hoofd niet veel goeds deed, stapte hij er juist van weg. Instinctief ging zijn hand al naar de binnenzak van zijn jas en glipte het uiteinde van een sigaret tussen zijn wijs- en middelvinger. Niet veel verderop zag hij een soort prieeltje, donker genoeg om niet meteen van worden opgemerkt. De sigaret plaatste hij tussen zijn lippen en binnen no time had hij een aansteker in zijn hand (een nieuwe, aangezien zijn oude door zwembad water onbruikbaar was gemaakt) en verscheen er al snel de bevredigende rook van het uiteinde. Meteen vergat hij hoe moe hij zich eigenlijk voelde en klom hij op een van de randen van het bouwwerk, om er vervolgens op te gaan zitten. Zijn lange benen zouden de grond aan de andere kant van de steun bijna kunnen raken, maar het idee dat hij zat was goed genoeg. Langzaam blies hij de rook over zijn lippen uit en richtte zijn blik op de school waar hij nu zijn dagen vertoefde. Eigenlijk was hij met zijn mutaties nog niet echt een gevaar geweest voor de mensen hier, dus, wie weet, mocht hij straks wel gewoon gaan.

Het was te donker om echt goed te kunnen zien, maar juist dat zorgde voor een grote innerlijke rust. In de verte zag hij nog wel het golvende oppervlak van de zee, dat de weerspiegeling van de maan steeds weer net verwarde. Logan liet zijn rug rusten tegen een van de houten die pilaren die het dak van het prieeltje overeind hield en met een van zijn benen rustend op de houten steunbalk, keek hij omhoog. Het was wel een saai ding. Geen versiering, gewoon saai wit geverfd hout. Hij had wel eens verhalen gehoord dat iedereen hier verliefd werd en om eerlijk te zijn kon hij daar alleen maar hardop om lachen. Zonder er echt op te letten tikte hij de as van zijn sigaret, geen enkele gedachte over dat het het bouwwerk misschien zou kunnen beschadigen en nam nog een laatste trekje, voordat hij de peuk tegen het hout aandrukte en het op het gras liet vallen. De plek waar hij het kleine vuurtje tegen had uitgedrukt zag er wel licht verschroeid uit, maar je zou het misschien alleen zien als je er echt bewust naar op zoek zou zijn. Een likje verf erover en het was weer voorgoed verdwenen. Geen gezeik daarover dus.
Alles was gewoon rustig, totdat hij haastige voetstappen hoorde. Een leraar die gezien had wat hij had gedaan en hem nu kwam uitfoeteren? Het zou er alleen maar voor zorgen dat hij zijn wenkbrauwen er wat voor zou optrekken en misschien wel een mysterieus grijnsje op zijn gezicht zou plaatsen. Maar nee, het geluid kwam niet recht op hem af. Onder het licht van de lantaarnpalen door zag hij een schim, rennend. Vreemd. Er waren veel rare vogels op dit eiland, maar hij wist niet dat er ook mensen aan nachtelijke PE deden. Het geluid stopte echter wel en werd vervangen door een zachte ‘plof’. Een zucht gleed over Logan’s lippen en hij draaide zijn hoofd zo dat hij kon zien wat er gebeurd was. Er lag iemand op de grond, niet heel ver van hem vandaan. Misschien wilde hij gewoon lullig doen of misschien was hij gewoon in een nieuwsgierige bui, maar hij kwam overeind en liep op het gevallen ding af. Het licht van de lampen boven hem zorgde ervoor dat hij weer wat kleur kon zien. “Clarissa?” vroeg hij, met een gefronst voorhoofd en zakte wat door zijn knieën. “Wat doe jij hier nou weer?” Of ze dat hier wilde interpreteren als op de grond of zo laat nog buiten, dat mocht ze zelf wel zien. Logan probeerde haar overeind te helpen door haar schouder wat te pakken, maar de hitte die van haar huid afstraalde zorgde dat hij zijn handen terugtrok. “Fck.” mompelde hij. “Wat heb jij gedaan?” Het was niet de eerste keer dat ze zou warm had aangevoeld, maar nu was het een echt nieuwe temperatuur..

Bij het noemen van haar naam kreeg hij wel direct een reactie. Hij had de goede voor zich, dus. Omdat zijn lange postuur haar misschien zou afschrikken, want ze leek duidelijk in shock te zijn, was hij snel door zijn knieën gebogen. Nu hij zich wat dichterbij bevond zag hij hoe haar ellebogen en handen niet heel waren gebleven door die val, want de schaafwonden lagen open. Jakkes. “Je moet van die grond af komen..” antwoordde hij op zijn gewoonlijke kalme toon en wilde haar proberen overeind te helpen door haar schouder vast te pakken. Maar de warmte van haar huid verraste hem zo dat het verbrandend aanvoelde. Een woord gleed over zijn lippen en hij vroeg zich luidop af wat ze had gedaan waardoor ze zo overstuur was. Het antwoord was; een monster. Sceptisch keek hij het meisje voor een moment aan, om vervolgens achterom te kijken, waar haar blik op gericht was. Het schoolgebouw, gehuld in schaduwen van de nacht, verder niets. “Ik zie n--” Bijna had hij haar angst als ‘raar’ verklaard door te zeggen dat hij niets ervan kon zien, maar hij wist zich nog net op tijd in te houden. “Er kan je niets gebeuren, ik ben bij je.” Hij had zijn hoofd weer richting haar gedraaid en stak zijn hand dit keer naar haar uit. Nu kon ze er zelf voor kiezen om deze aan te pakken (hopelijk met een redelijke temperatuur) en op te staan. “Laten we rustig wat gaan zoeken voor de schaafwonden van je, het lijkt me niet prettig als dat gaat ontsteken.” De optie om even langs de schooldokter te gaan leek al meteen afgestreept te kunnen worden, aangezien ‘het monster’ daar zat. Logan kon het niet laten even te grijnzen toen hij eraan dacht dat de school zelf al een monster van een verplichting was. Maar die grijns haalde hij snel van zijn gezicht af.

De warme gloed die ze uitstraalde leek een beetje te verminderen. Gelukkig maar, anders werd haar helpen nog een lastige klus. Ze had haar blik strak op het schoolgebouw gericht, maar Logan schonk daar geen aandacht aan. Dat zou haar misschien alleen maar bevestiging geven dat er daadwerkelijk iets zat. Toen ze zijn hand toch aannam om op te staan blies hij opgelucht zijn adem uit. Hij had net op het punt gestaan zich om te draaien in de hoop iets te vinden waar ze spullen konden halen voor haar schaafwonden, toen hij plotseling armen rond zijn middel voelde en er een hoofd ter hoogte van zijn borst verscheen. Logan wist voor enkele momenten niet echt zo goed wat hij moest doen, maar sloeg uiteindelijk zijn armen ook maar om haar heen en liet een van zijn handen in rustige bewegingen door haar rode lokken gaan. Zijn kin liet hij rusten op haar hoofd en zo bleef hij dan ook staan. Hij voelde hoe ze zachtjes trilde, het moest wel door angst komen, want ze kon haar lichaamstemperatuur zodanig veranderen dat ze het nooit koud hoefde te hebben. Ook al stond ze nu wel in d’r nachtkleding. “Dat gaat hem niet lukken.” antwoordde hij, zich nog altijd afvragende wat dit gevreesde ‘het’ zou moeten zijn. “Ik blijf bij je, oké? Ook al moeten we daarvoor de hele nacht opblijven. Kom, laten we hier maar weggaan, een rustiger plekje zoeken.” Zich voorstellende dat er echt iets was, was het zeker niet slim op dezelfde plek te blijven staan. Sowieso stonden ze hier in het licht van een lantaarnpaal, dus zouden ze sneller betrapt kunnen worden. Het feit dat ze de vorige keer niet betrapt waren betekende geen garantie voor vannacht. Zelfs zijn altijd donkere kleding zou opvallen in het licht, dus nam hij liever het zekere voor het onzekere.