Who to trust, who to love? Who to run from, who to hug? vs. Adrian

Waar was ze in vredesnaam in terecht gekomen? Olivia bewoog haar lichaam, probeerde onder het zwaardere lichaam vandaan te komen, maar het lukte niet. Ze luisterde naar de woorden die naar haar gesnauwd werden en die woorden deden pijn, want het was waar…los van het feit van het podium. Had ze er echt als een…als een slet uitgezien? Olivia beefde. Waren dit dezelfde woorden van het meisje die een paar dagen geleden zo aardig tegen haar was? “Niet doen…alsjeblieft…” kon Olivia nog net uitbrengen, maar ze kon zich niet verzetten. Ze voelde hoe de lippen in haar nek gleden en het deed pijn. Toen voelden ze handen bij haar bh en hoe de lippen via haar hals verder naar beneden gingen. O God…O God, nee. Olivia begon heftiger te draaien en te wiebelen en uiteindelijk viel Amber op de grond. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit haar mond.

Nu was het tijd om te ontsnappen, maar hoe ging ze dat doen als ze helemaal niet meer wist waar ze was? Olivia sprong op van de bank en struikelde bijna over Amber zelf. Ze liep verder en knalde tegen de muur, de doffe dreun was te horen. Ze strompelde naar de deur en liep nog een keer tegen de deurpost aan. “Bitch! If you ever tell this to someone, I swear I’ll rip your fucking head off.” Bang gilde Olivia en begon te rennen, zo hard als haar hoge hakken dat konden redden. Olivia viel op de grond, haar schoenen schoten uit, waardoor ze alleen nog maar op haar panty liep. Het maakte niet uit, ze moest weg hier. Zo snel als ze kon begon ze te rennen en uit de zak van de met veren bedekte jas haalde ze haar telefoon tevoorschijn. Ze probeerde haar contacten te openen, maar opende per ongeluk de camera. En ze schrok van wat ze daar zag. Het meisje dat terugstaarde zag er niet uit. Haar haren zaten door de war, haar make-up was ontzettend uitgelopen en een paar nepwimpers hingen los aan haar echte wimpers, er zat er zelfs een op haar wang! Olivia zocht haar contacten op en gleed naar Dante. Maar…ze herinnerde zich dat hij zijn telefoon niet had beantwoord al een paar dagen en niet op haar sms’jes had gereageerd. En de kans dat hij dus zou opnemen was klein…

Een traan liep over Olivia’s wang, wie moest haar dan helpen? Ze moest naar iemand toe, dadelijk kwam die psychopaat achter haar aan. Ze zocht in haar contacten, maar iedereen die ze langs zag was of niet op Genosha Island, of zou slapen en niet gestoord willen worden, of was om een andere reden niet bereikbaar. En daar zag ze zijn naam: Adrian Harper. Had hij niet beloofd haar altijd te helpen? Al gauw had ze op zijn naam gedrukt en drukte ze bibberend haar telefoon tegen haar oor. Een snik klonk toen de telefoon werd opgenomen. “Adrian…ik…help…” stamelde Olivia, maar haar telefoon gleed uit haar handen. Barst in het scherm. Achter zich hoorde Olivia iets en ze besloot haar telefoon te laten voor wat het was.

Haar benen hadden zich naar de enige plek geleid die ze wist. Hard liet ze zich tegen de deur aanvallen en hijgde. De wereld…hij draaide, en het maakte Olivia alleen nog maar banger. Ze voelde zich vies en het misselijke gevoel bleef maar aanhouden. Met haar knokkels roffelde ze op de deur, hopend dat Adrian de deur open zou doen en niet zou schrikken van de tijd.

Olivia zag zwarte puntjes in haar ogen. Dit was niet goed, ze had het gevoel dat ze elk moment van haar stokje kon gaan. Ze probeerde de deurklink vast te pakken, maar ze had het gevoel alsof ze weg ging vallen in een dieper gat. Waarom duurde het zo lang? Was er niemand? Het duurde in werkelijkheid maar een paar seconden. In haar zak zocht ze naar haar telefoon. Waar was die? En op dat moment schoot ze weer terug naar de realiteit. Nou ja, eigenlijk schoot ze naar achteren, want de deur werd opengemaakt. Twee armen vingen haar op tijd op en slapjes liet Olivia haar arm om zijn nek bundelen. Voorzichtig kwam haar hoofd iets omhoog en keek ze wie haar vasthad. “Adrian” stelde ze hardop vast en liet haar hoofd toen weer bungelen. Omdat haar voeten niet meer meewerkten, en Adrian sowieso sterker was dan haar, liet ze zich meesleuren door hem.

Waar ze heen gingen realiseerde Olivia zich niet meer. De zwarte vlekken voor haar ogen waren weg, de temperatuur om haar heen werd wat koeler. Haar ogen registreerden vaag een soort troon. Nu ze beter keek zag ze het. Een….wc pot? Olivia stroopte de mouwen van haar jas iets op en registreerde een paar blauwe plekken rond haar polsen. Verbaasd staarde ze ernaar, hoe kwamen die daar? Er werd iets zachts onder haar gezet, dat was wel prettig. De wc pot kwam dichterbij, maar waarom? Ze moest toch helemaal niet plassen…Olivia probeerde haar jas uit te trekken, dat ding moest weg. Het was een ding van háár. Zodra haar jasje uitwas, greep ze de wc pot beet en zwaar hijgend sloot ze haar ogen. Olivia hoorde zijn stem, die iets zei over Esther. Zwakjes schudde ze haar hoofd. “Geen…nee…geen Esth….” Een zachte boer ontsnapte uit haar mond en ze kreunde zachtjes. Wat voelde ze zich verschrikkelijk. “Geen Esther…”

Wat er was gebeurd? Dat kon Olivia nog wel redelijk voor zich halen. Maar…ze schaamde zich. Olivia schaamde zich verschrikkelijk. Hoe had ze zich zo kunnen laten gaan? Adrian zou vast en zeker hetzelfde ervan vinden. Ze slikte eventjes. Ze vond wat kracht om hem normaal te woord te kunnen staan, kwam zwakjes omhoog en ze vond zijn ogen. “Het was zij…” zuchtte ze en greep de wc pot nog steviger vast “Zij van Aly…zij die dat deed bij Aly…” Olivia wees naar haar polsen, wat op geweld wees. Hij zou het vast wel begrepen. Olivia dacht na over de naam, ze moest een naam noemen. Wat was die verdomde naam? Haar hoofd brak bijna open. En toen wist ze het opeens weer. “Am…Amber Brown” mompelde ze, terwijl ze haar hoofd in de wc pot stak en alles eruit gooide. Alles behalve haar herinneringen.

Ze hoorde hem iets zeggen over Dante. Voorzichtig kwam Olivia wat overeind. Ze veegde de tranen van haar wangen. Ze schudde haar hoofd. “Nee…nee…ik schaam….” Olivia hoestte en boog weer voor over “…me dood” kon ze nog net eruit wurmen, toen de tweede golf eruit kwam.

Olivia voelde dat hij kwaad werd. Ondanks dat ze bedwelmd was onder de alcohol, kon ze aan haar mutatie voelen dat hij woedend was. Maar hij hield zich in, voor haar. Dat was iets dat Olivia heel erg kon waarderen. Ondanks dat het overgeven echt verschrikkelijk was, en het haar liet voelen of dat ze haar hele lichaam van binnen aan het uitspugen was, luchtte het wel op. De wereld begon minder te draaien, ze registreerde weer dingen. Ze staarde even naar het toiletblokje in de wc, die de geur een beetje verzachtte. Van de geur werd Olivia nog maar misselijker en ze kwam iets overeind, waarna ze de wc door kon trekken. Toen alles was weggespoeld, ging ze weer over de wc hangen, plaatste haar elleboog op de rand van de wc bril en liet haar hoofd op haar hand rusten. Olivia veegde over haar wangen en voelde de nepwimpers. In een ruk waren ze van haar ogen af en lagen ze in de wc. Fake dingen. What was she thinking?

“Dit is niet iets om je over te schamen, echt niet…” zei hij en Olivia knikte. Dat voelde voor haar alsof het wel iets om voor te schamen was. Adrian pushte haar om het te vertellen, maar ze durfde het niet, bang voor zijn reactie. Want ze had iets verkeerds gedaan en het ging zijn broer aan. En dan zou hij vast en zeker voor zijn broer kiezen, wat ook logisch was. Olivia slikte en kwam iets overeind. Ze keek hem aan. En op dat moment schoot haar iets te binnen. Hij had haar toch ook verteld over Aly, bij de speeltuin? Hij had haar in vertrouwen genomen. Haar verteld over heel veel dingen en Olivia was er voor hem geweest. Nu wilde hij er voor haar zijn en nu liet ze hem niet toe? Dat was best flauw. Ze keek weer naar de wc pot, voelde weer wat misselijkheid opkomen, maar kon het binnenhouden.

Misschien was het kinderachtig dat Olivia hem niet durfde aan te kijken, maar ze schaamde zich gewoon rot. “Ik heb haar een paar dagen geleden ontmoet” begon ze “En eerst vond ik haar een beetje raar…maar uiteindelijk scheen het wel te klikken. We deden een flashmob in de cafetaria en dat was heel gaaf…” Olivia kwam wat overeind, de misselijkheid was over. Ze deed de deksel van de wc naar beneden en ging erop zitten. Ze liet haar ellebogen op haar knieën rusten en nam haar hoofd tussen haar handen. Verdoofd staarde ze naar de grond. Ze slikte weer en hervond de moed om het te vertellen. “Daarna kwam ik haar weer tegen en toen hadden we een leuk ideetje. Zij zou zich een beetje als mij aankleden en opmaken en ik als haar. Er was alcohol, tequila, maar…ik heb nog nooit gedronken. Nou ja, wel eens een glaasje wijn bij het eten, maar meer dan één glaasje eigenlijk niet…” Haar wangen werden een beetje rood. Ze realiseerde dat ze best wel als een kneus klonk. Had Amber dat ook niet gezegd? “En toen…gingen we door de school lopen en was de fles leeg en ik voelde me heel erg beroerd worden. Alles draaide…” Ze schudde haar hoofd, hoe had ze zo dom kunnen zijn?

“En toen…” klonk Olivia gesmoord en voelde tranen in haar ogen opkomen “En toen…gingen we naar de woonkamer…en had ze me op de bank gelegd…maar…” Olivia begon nu echt te huilen, het was zo gênant om te vertellen. “En toen kuste ze me…maar ik zei haar dat ik een vriend was en niet op meisjes val, maar…” ging Olivia snikkend verder en veegde een traan weg “…ze zei dat ik me niet moest aanstellen en dat ik toch stoer wilde zijn en dat dit er dan bijhoorde…en ze ging steeds verder, maar ik wilde het echt niet…en uiteindelijk was ze bij mijn bh en heb ik haar van me af geduwd…en ze zei dat als ik het aan iemand zou vertellen, ze mijn hoofd er af zou trekken…” Olivia zag het allemaal in haar hoofd terug gebeuren. Ze voelde zich vies, ze wilde douchen, ze wilde in een lekker slaapshirt met Dolly in bed liggen en lekkere zoete parfum opspuiten en naar Victorious op de televisie kijken en ijsjes eten. “En toen wilde ik Dante bellen, maar hij nam een paar keer zijn telefoon niet op deze week en toen belde ik jou maar….want ik vertrouw je…en toen viel mijn telefoon, omdat ik iets hoorde en nu zit er een barst in en ik weet niet waar hij is…”

Haar gezicht kwam wat omhoog en keek hem met een betraand gezicht aan. “Snap je nu waarom ik hem niet onder ogen kan komen? Ik heb de belangrijkste regel in een relatie verbroken en ik schaam me dood en het is allemaal mijn eigen schuld…” Ze liet haar hoofd weer in haar handen zakken.

Adrian stelde haar gerust en daardoor werd ze rustiger. Het begon allemaal steeds minder te worden, alleen de pijn in haar lichaam, de schaamte en het verdriet schenen erger te worden. “Amber, die gaat krijgen wat ze verdiend.” Olivia knikte. Hij wist dat ze er geen fan van was, maar al zou het meisje nu opgereten door een roede met wolven, zou het haar alleen maar geen pijn doen. Olivia keek hem met een bezorgde frons aan. “Maar wees voorzichtig, Adrian. Ze is gestoord. Als Satan uit de hel zou kruipen voor een ziekelijke, wereldvernietigende apocalypse, zou Amber Brown achter hem staan, en hem met zijn eigen drietand zijn kont bewerken en achterlaten voor dood.” Een kleine, mini lachje stond op haar gezicht. Oké, dit was de eerste keer die avond dat het niet erg was dat ze had gedronken, want ze had een grappige opmerking gemaakt. Maar al gauw stond de trieste blik weer in haar ogen, want dit was gewoon…fucked up. Dankbaar nam ze het glaasje water van hem aan en nam een slokje. Het water was heerlijk koud, dat voelde prettig aan.

Met betraande ogen keek ze hem nog een keer aan. Het was grappig om te zien hoe ze een paar weken geleden de meest awkward ontmoeting hadden gehad, maar nu als vrienden die elkaar in nood hielpen tegenover elkaar zaten. Hij droeg haar op hier te blijven en dat leek voor Olivia ook het beste. In haar kamer zat problem number two. Nu had ze twee meiden om bang voor te zijn. Ze knikte, ze begreep het. “Ik ga zo eventjes onder de douche staan, ik voel me heel erg vies…” vertelde ze Adrian en haalde haar schouders op. Ze was gestopt met huilen, ze wilde slapen en deze avond vergeten. Olivia luisterde naar zijn raad, nam een flinke slok van het water en keek hem met een triest glimlachje aan. “Ik hoop dat hij het begrijpt, want ik begrijp het zelfs niet eens. Ik weet niet hoe ik zo stom heb kunnen zijn haar te kunnen vertrouwen. Ik leer dit soort dingen altijd op de harde manier…” Ze veegde een lokje uit haar gezicht. “Maar ik denk dat het wel beter is als je hem misschien kunt bellen, of sms’en. Ik wil niet meer alleen zijn…” En ze was niet alleen, want Adrian was bij haar, maar je kon je altijd alleen voelen, het maakte niet uit met hoeveel mensen je dan was. Adrian zou vast wel begrijpen wat ze bedoelde.

Hij stond op en Olivia wilde ook opstaan. Zijn handen lagen om haar schouders, ze had steun. Voorzichtig, steun zoekend maar niet pijnlijk, pakte ze zijn onderarm beet en ze stond op. Eventjes sloeg Olivia haar armen om hem heen. “Dankje, Adrian, dat je er voor me bent…sorry dat ik je hier mee lastigval, maar ik ben toch blij dat ik hier naar toe ben gekomen.” Ze liet hem los en aaide eventjes over wang. Toen liet ze hem los en draaide zich voorzichtig om. Ze keek in de spiegel en ze schrok. Het meisje dat terugkeek leek in geen verste verten op haar. Haar vingers gleden over de stof die ze aanhad. Het broekje…eigenlijk was het gewoon verschrikkelijk lelijk. Ze zou nooit zoiets aantrekken. En dan haar gezicht…de uitgelopen make-up, het was een ramp. Ze zag er gewoon uit als een wrak, en zo voelde ze zich ook.

Voorzichtig stamelde Olivia naar de douche, het maakte haar niet uit of Adrian er nog was, want hij zou haar toch niet kunnen zien in de douche. Het ging niet geheel zonder gevaren, want ze liep af en toe nog tegen de muur aan, maar uiteindelijk kwam ze in de douche aan. Ze stapte de cabine binnen en zette het water aan. Ondertussen trok ze het shirtje, het broekje en de panty van Amber uit, waarna ze alleen nog in haar bh en onderbroekje stond. Ze peuterde aan het slotje van haar bh, maar hij ging niet open. Fuck it. Olivia ging onder de warme waterstraal staan en voelde de warmte die haar lichaam omvatte. Ze veegde de make-up van haar gezicht, probeerde het rillen te laten stoppen en aan andere dingen te denken. Puppy’s, chocolade, mini katjes, Harry Potter, Beyoncé nieuwe album, taart, cake, lolly’s, cakepops, zoete parfum, witterozerodewhatever rozen. Maar het lukte niet. In haar gedachten bleef ze het gezicht van Amber voor zich zien. Olivia ging midden in de douchecabine zitten en liet het water op haar hoofd neerkletteren. Ze zou wel 6 maanden moeten douchen voor ze zichzelf weer schoon zou voelen.

Het meisje streek zachtjes over haar polsen, een pijnscheut schoot door haar hele lichaam. Au. Olivia trok haar benen op en sloeg haar armen erom heen. Ze voelde zich zo vies. Ze pakte een flesje shampoo en deed hem open. Jongensshampoo. Voorzichtig deed ze hem open en deed wat op haar hand. Ze begon door haar haren te woelen en al gauw begon de shampoo te schuimen. Ze spoelde haar haren af en op dat moment hoorde ze zijn stem. Ze zuchtte. Een opgelucht gevoel overspoelde haar, hij was er. “Ja, natuurlijk…” Niet op een bitchy manier, want er was geen manier waarop ze bitchy tegen hem zou doen. Maar gewoon…op de manier dat ze het niet raar vond als hij binnen zou komen. Sterker nog, ze zou het best wel prettig vinden.

Olivia pakte een handdoek en wikkelde hem om haar lichaam. Het ging moeizaam, de alcohol was nog niet uitgewerkt. Ze moest de heel voorzichtig de deur open doen en met beide handen de deurpost vastpakken om niet meteen om te kukelen. Uiteindelijk was ze uit de douchecabine en stond ze tegenover Dante. Haar ogen schoten door de badkamer. In een hoekje lagen de kledingstukken die Amber haar had gegeven. Ze staarde naar de jas. Veren. Hoeveel vogels zouden daar wel niet voor geslacht zijn? Hoe kon ze dit…o mijn God. De geur van tequila was vast nog niet uit haar mond verdwenen, dus als hij al niet zou weten dat ze heel erg veel gedronken had, zou hij het uiteindelijk wel ruiken.

Uiteindelijk staarde ze hem aan, niet goed wetend wat ze nu moest doen. Olivia trilde, van de kou, van schaamte, van verdriet, het was allemaal in haar ogen te zien. Het liefste wilde ze zich in zijn armen storten, maar hij was vast boos op haar. Ze wist niet wat Adrian hem verteld had. En ze wist niet hoe hij tegenover alcoholmisbruik stond, maar Olivia zou ook boos worden als hij veel te veel zou drinken en uiteindelijk een shitload aan problemen veroorzaakte. Want dat was wel zo. Er waren problemen tussen. Esther en Chris, nu dit.

“Ik weet niet wat ik nu moet doen…” piepte ze “Ik weet niet waar ik moet beginnen.” Olivia’s ogen vulden zich met tranen, haar onderlip begon te trillen en ze deed een stapje in zijn richting. Ze wilde hem geen pijn doen, want ze hield voor hem, maar...hoe ging ze dit ooit aan hem vertellen? Olivia schaamde zich dood, had ze dit maar nooit gedaan. 

Olivia wilde hem alles vertellen, echt waar, maar ze wist gewoon niet waar en hoe ze moest beginnen, net als bij Adrian. Daar had ze het uiteindelijk kunnen vertellen door de alcohol, die had haar wat moet gegeven, maar de alcohol begon uit te werken. Hoe meer de alcohol uitwerkte, hoe verschrikkelijker Olivia zich voelde. Nooit zou ze meer tequila drinken. En ze vond het niet eens een lekker! Dante stapte op haar af en een onzeker lachje gleed even over haar gezicht. Hij legde zijn hand op haar schouder en ze voelde kalmte binnenstromen. Het deed niet haar hele gevoel van verdriet, van schaamte en van leegte verdwijnen, maar het verzachtte wel. En nadat hij haar in zijn armen had getrokken, ontsnapte er zachtjes een opgeluchte zucht.

Natuurlijk had ze zich ook wel veilig gevoeld bij Adrian, dat was logisch, maar dit was een ander soort veilig. Het soort veilig dat ze zich altijd bij Dante voelde. Olivia sloot haar ogen en voelde zijn hand troostend over haar rug strijken. “Je moet het niet vertellen. Het kan me niks schelen wat er is gebeurd, ik ben al lang blij dat je veilig bent.” Olivia deed een stapje naar achteren, zodat ze hem aan kon kijken, en frunnikte nerveus aan haar vingers. “Maar…maar ik wil eerlijk tegen je zijn” vertelde ze en sloeg haar ogen neer, ze keek naar haar frunnikende vingers. “Maar ik wil je ook niet pijn doen of je boos maken..” Ze zuchtte en kwam weer bij hem staan.

“Het spijt me dat ik niet eerder naar je ben toegekomen” zei Olivia met een gesmoorde stem en streek eventjes met haar hand over haar wangen “Ik had dat spul op, ik was in paniek, ik wist niet wat ik moest doen…” En…de laatste reden was voor haar het zwaarst, want het was gewoon zo. Het was hoe ze zich voelde. “En ik wilde je niet tot last zijn…omdat ik het gevoel heb dat ik alleen maar voor problemen voor je zorg…” zei ze toen nog wat zachter en begon nu echt te huilen. God, wat was dit moeilijk.  

Olivia luisterde naar zijn woorden. Hij vertelde haar dat de momenten dat ze hem gelukkig maakte ver opwogen tegen de momenten dat het slecht ging. Een onzeker glimlachje verscheen op haar gezicht en ze pakte zijn hand beet, liet haar vingers in de zijne verstrengelen. Ze liet haar hoofd zachtjes tegen Dantes schouder rusten. “Ik ben blij dat je je op deze manier voelt, en natuurlijk voel ik me hetzelfde, maar ik zou…dood gaan van verdriet als de reden waarom je verdrietig, boos of ongelukkig bent ik zou zijn. Want dat verdien je niet en ik wil je gelukkig maken en daarom is dit ding zo moeilijk” piepte ze en was heel erg dicht bij haar breakdown. Ze wilde dat dit nooit gebeurd was, ze had zo verschrikkelijk veel spijt dat dit alles gebeurd was. Maar ze wist niet hoe dat ze dit op moest lossen, deels ook omdat haar gedachten nog voor een groot deel door alcohol gestuurd werd, dus het enige wat ze kon doen was huilen. Het was zwak, het was niet leuk, maar ze kon niet anders. Ze moest toch op een manier haar emoties uiten?

Dante scheen het ook niet zo leuk te vinden. “Please, niet doen. Ik haat het als je huilt…” hoorde ze in haar oor en voelde toen zijn armen om haar heen, en ze vervolgens op werd getild. “Het spijt me dat ik huil” piepte ze toen, terwijl ze haar gezicht verborg. Toen ze uiteindelijk zaten, keek Olivia hem met betraande ogen snikkend aan. “Wat die problemen ook mogen zijn, niks zo erg dat we het niet samen aan kunnen, toch? Dat heb je me zelf gezegd.” Olivia knikte, dat klopte. Dat was een tijd geleden, toen Dante in paniek was omdat Esther en Chris op het eiland aan waren gekomen. Het leek zo lang geleden. Toen had ze hem gerustgesteld, maar nu was het omgekeerd. Nu moest hij haar geruststellen en ze voelde hoe hij emoties bij haar binnen probeerde te sturen. Het werkte wel een beetje, ze voelde hoe haar ademhaling rustiger werd en ze voelde al zijn liefde, wat haar rustig maakte. Ze keek hem aan en zag zijn ogen, zijn eerlijk ogen. Olivia kreeg een kleine glimlach op haar gezicht en legde haar hand even op zijn wang. Het boeide haar niet dat ze nog naar alcohol rook, want ze kuste hem zachtjes op zijn wang. Olivia hield zoveel van Dante, hij had geen idee.

Ze was wat rustiger geworden en pakte zijn hand beet, terwijl ze daar naar keek. De zenuwen in haar buik waren nog steeds aanwezig en ze wist dat die alleen kon verwijderen door het eerlijk aan hem te vertellen. Olivia haalde diep adem. Het eerste deel zou niet zo erg zijn. “Uhm…” begon ze en sloot haar ogen, zodat ze alles voor zich kon houden. Waar moest ze beginnen? “Een paar dagen geleden ontmoette ik een meisje en ze was heel anders dan ik. We raakten aan de praat en toen nodigde ze me in haar kamer uit voor een dress up feestje, ik als haar, zij als mij.” Olivia slikte, daar ging ze al. Amber had haar een jas aangetrokken. Een jas met veren, echte veren, waar echte vogels nu koud voor leden! Dat was verschrikkelijk. “En toen wilde ze tequila drinken. Maar je weet dat ik bijna niet drink, dus ik was al heel gauw…bijna buiten westen.” Tranen vormden zich weer in haar ogen, want ze zag alles weer voor zich. “En toen…” ging ze verder, met een snikje “…toen legde ze me op een bank neer en…” Ze zag Ambers hoofd weer voor zich hangen, hoe ze geprobeerd had het weg te duwen. Come on, Liv cutiepie, be strong!

“Toen…toen probeerde ze me te kussen, maar ik wees haar af want ik val niet op meisjes en ik heb jou…dus toen z-z-z-zei ze dat ik zwak was en dat iedereen wel eens iets d-d-doet om te experimenteren.” Af en toe stotterde haar stem, omdat haar lip zo trilde. Olivia veegde haar tranen weg, maar het had geen nut. Haar gezicht was helemaal rood geworden van het geveeg. “En toen wilde ik haar wegduwen, maar het lukte niet en ze ging steeds verder, en pakte mijn polsen beet…” Ze liet haar polsen aan hem zien. Haar dronkenschap begon steeds minder te worden, maar haar polsen werden niet minder blauw. Amber had haar echt stevig vastgepakt. Olivia sloeg haar handen voor haar ogen en liet haar ellebogen op haar benen rusten, een paar minuten geleden had ze ook zo gezeten alleen dan met Adrian. “En toen was ze bij mijn bh” piepte ze door het snikken door “En kon ik haar wegduwen en hierheen komen.” Ze wilde overeind komen om hem aan te kunnen kijken, maar ze durfde het niet, bang om te zien wat ze verwachtte. Pijn, woede, verdriet?

“Het spijt me zo, het is allemaal mijn schuld. Ik had nooit die troep moeten drinken, haar gewoon moeten negeren, gewoon…weg moeten gaan. Ik ben van alles kwijt, mijn telefoon, mijn waardigheid, ik heb mijn principes opzij gegooid, ik heb een jas met dierlijke stoffen gedragen. Ik schaam me zo dood…”