Who to trust, who to love? Who to run from, who to hug? vs. Adrian

Zo, dat was het. Olivia had haar verhaal verteld. En ze kreeg buikpijn, buikpijn voor zijn reactie. Wat zou hij doen? Haar toch van zich afgooien, zeggen dat hij tijd nodig had om na te denken en vervolgens weglopen van haar? Dat zou Olivia’s breken. Breken was een understatement, het zou zijn alsof er een bulldozer haar hart steeds verder de grond in zou duwen. Maar Dante had net gezegd dat er niets was wat ze samen zouden kunnen doorstaan en Olivia geloofde hem. Ze moest er gewoon op vertrouwen dat alles goed zou komen, het zou ook allemaal goed komen. Of het nu morgen al goed was, of na een paar dagen, uiteindelijk zou alles op z’n pootjes terecht komen en zouden ze weer gelukkig kunnen zijn, want dat was wat Olivia al die tijd al gewild had.

Hij bleef even stil en pakte toen haar polsen voorzichtig beet. Olivia staarde er naar, hoe zachtjes zijn vingers over heen gleden. Het was een gevoelige plek op dit moment, zoals elke blauwe plek was, maar het deed niet zo veel pijn meer dat ze in elkaar zou krimpen als hij het aanraakte. Een lief glimlachje verscheen op haar gezicht toen hij haar blauwe plekken kuste. Awh, dat was lief…een warm, liefdevol gevoel schoot door haar lichaam en lieten tijdelijk de donkere wolken verdwijnen. En toen hij haar handen weer in de zijne nam, luisterde Olivia naar wat hij te zeggen had. En terwijl hij praatte, liet hij haar wolken nog verder verdwijnen. Olivia haalde opgelucht adem en veegde de laatste tranen van haar gezicht weg. Dante zijn woorden hadden haar zo blij gemaakt, want dat was het ergste wat ze nog aan dit alles vond, de angst dat hij boos op haar zou worden. Maar dat was gelukkig niet het geval. Dante knuffelde en ook zij sloeg haar armen om hem heen.

Zachtjes bracht ze haar hoofd naast het zijne en sloot haar ogen. Ze voelde zich weer wat veiliger, wat meer op haar gemak, gewoon omdat ze het verteld had. “Dus, ik neem aan dat Adrian haar is gaan opzoeken?” Olivia knikte. “Yeah, nadat ik me wat beter voelde ging ik onder de douche en hij ging jou halen en daarna denk ik naar haar toe…” Ergens gingen de rillingen over haar lichaam als ze dacht wat daar gebeurd zou kunnen zijn. Maar het kon haar toch vrij weinig schelen. Misschien had ze morgenochtend spijt van haar gedachten. “Ik ben zo blij dat je niet boos op me bent…” bekende Olivia zachtjes “Het is zo stom wat er is gebeurd…” Ze zuchtte zachtjes. Olivia wilde alles terugdraaien, ze wilde dat die stomme alcohol uit haar lichaam ging en ze wilde nog steeds haar pyjama en haar zoete parfum, want ze voelde zich nog steeds vies, ook al had ze zich zojuist schoon gemaakt.

Een paar minuten bleef ze gewoon zo tegen hem aan zitten. Olivia zei eventjes niets, het meisje dat altijd praatte was nu eventjes stil. Ze had nog steeds haar ogen gesloten en genoot gewoon eventjes van het feit dat ze nu bij haar superheld was, die haar altijd zou beschermen. Inmiddels waren haar haren al flink aan het opdrogen en was ook haar huid niet meer zo nat. Zachtjes kneep ze eventjes in zijn hand. “Ik heb nog een kerstcadeautje voor je…maar het ligt nog op mijn kamer” zei ze toen, iets enthousiaster als ze dat ze eerst was, in de hoop dat ze hierdoor een beetje deze avond zou kunnen vergeten. 

“Hij zal wel weten wat hij doet, right?” Olivia knikte. “Ja…ja, dat denk ik wel. Adrian is een verstandige jongen hoor, ik denk dat hij niet iets stoms zou doen…hij past heus wel op.” Geruststellend gleed ze even met haar hand over zijn wang. Olivia vond het lief dat Dante zich druk maakte om Adrian, zij zou precies hetzelfde hebben als Roman, haar broertje, in de problemen zou zitten. Maar dit was anders, Adrian was nu bij een of andere psychopaat. Toch maakte ze zich niet zo heel erg druk. Adrian zou zichzelf prima kunnen verdedigen, na alles wat ze gehoord had over zijn eigen mutatie. Toch hoopte ze maar dat hij zo snel mogelijk wat van zich zou laten horen, dan wisten Dante en zij in ieder geval dat het goed met hem ging.

Dante zei dat hij nooit boos op haar zou kunnen zijn…dat was niet helemaal waar, want één keer was hij boos op haar geworden. Maar dat was een hele tijd geleden geweest, en toen waren ze nog maar net bij elkaar. Nu kenden ze elkaar veel beter. Ze hadden nu al zoveel meegemaakt, dit waren hele andere tijden. Deze situatie met Amber zou hen niet uit elkaar krijgen, hun relatie was veel sterker dan dat. Ondanks dat ze zich zo verschrikkelijk voelde, was Dante in staat om weer liefde in haar lichaam te brengen en voor heel even haar wolken van depressie te doen laten verlaten. Hoe het na deze dag zou gaan, wist Olivia niet, maar wat ze wel wist, was dat hij nu er nu hier voor haar was en dat was alles wat telde voor haar.

Olivia moest lachen om hem. Hij had geen cadeautje voor haar, maar dat maakte niet uit. “Dat geeft niet honey, ik vind het sowieso veeeeeeeeeeel leuker om cadeautjes te geven dan om te krijgen” zei ze met een grijns. Olivia had er veel tijd in gestoken, ze wilde het cadeautje sowieso wel geven hoor. Maar inderdaad, van Adrian mochten ze de kamer niet af. “Mmmm, dan komt het wel, maar je krijgt het sowieso “ zei Olivia met een serieus gezicht en knikte. Ergens, diep onder al het zwarte in haar lichaam, begon een hyperactief roze stuiterballetje heen en weer te bouncen. Jaaa, cadeautjes geven! Ze had het ook ingepakt in goud kerstinpakpapier dat ze ergens random had gevonden. Jaaa, Dante moest het cadeautje gewoon van haar aannemen. “Nu ga ik de cheesy girlfriend uithangen, maar alles wat ik wil voor kerst is hier, dus tenzij je jezelf wilt verpakken…” Voorzichtig glimlachte ze weer een beetje en gaf hem een kusje. Ze drukte haar voorhoofd tegen zijn slaap en sloot haar ogen. “Ik hou zoveel van je, je hebt geen idee” bekende ze toen.

Maar Olivia zat nog steeds in haar handdoekje. Ze was niet naakt tho, maar het bleef toch best wel winter. Haar blik gleed op een T-shirt dat Adrian voor haar had klaargelegd. Mmmm. “Wil je even met me meelopen naar de badkamer? No worries, ik hoef niet te spugen, maar…je weet wel” zei Olivia toen en peuterde eventjes aan haar nagel. Ze was nog steeds een beetje drunkies en dan was het niet echt slim om te gaan lopen, aangezien ze geen zin had om te vallen. Waarschijnlijk zou ze dan weer 2 armen, een been, en 3 ribben breken aangezien ze Olivia del Rey is die a) onhandig was en b) altijd pech had.

Olivia vond het rot voor Dante dat hij zich zulke zorgen maakte. Olivia geloofde heilig erin dat Adrian niet in zeven sloten tegelijk zou stappen, maar aan de andere kant…Amber was ook wel erg sterk hoor. Ze zouden het snel genoeg horen als er iets mee was met Dantes broer en dan zouden ze er voor hem zijn. Olivia sowieso, zeker na wat hij voor haar gedaan had vandaag. Maar dat zou vast en zeker niet gebeuren. Positive vibes. Dat was iets dat Olivia op het moment heel erg moeilijk vond, maar ze probeerde het. Voor Dante natuurlijk, zodat hij zich weer goed zou voelen. Op dit moment moesten ze zich allebei goed voelen. Olivia probeerde haar positieve gevoelens naar hem door te sturen, want hun emotionele band was heel sterk. Hun hele band was eigenlijk best wel sterk tho. Yay for strong relationships!

Maar gelukkig zag ze al gauw weer een glimlach op het gezicht van Dante. Haar kleine hartje smolt en ze glimlachte terug naar hem. Eigenlijk wilde ze nu the cutest fight ever met hem gaan doen: “Nee, ik hou meer van jou!” “Nee, ik hou nog meer van jou.” Ghehehe, maar dat kon op het moment niet, aangezien Dante haar weer optilde. Ondertussen gaf hij haar zo’n duizend kusjes op haar wang en Olivia sloeg haar armen om zijn nek. Haar vrolijke lach vulde de kamer en ze spartelde eventjes met haar voetjes. Oké, dit was echt leuk tbh. Dit mocht hij wel vaker doen. Dante zette haar neer. “Moet ik nog iets doen of lukt het vanaf nu?” Mmmm. “Omg, nu klinkt het alsof ik je heel erg uitbuid” zei Olivia en sloeg eventjes haar hand voor haar gezicht “Maar zou je alleen nog dat witte t-shirt willen pakken?” Adrian had dat voor haar neergelegd en dat wilde ze best wel aan, want koud. Had ze nu maar de trui die Dante haar gegeven had.

Voorzichtig, en stapje voor stapje, liep ze de badkamer binnen. Ze wankelde nog een beetje, en zo lang ze niet zat bewoog de hele wereld nog voor haar ogen, maar ze kon uiteindelijk bij de wastafel aankomen. Olivia wikkelde de handdoek rond haar lichaam los en maakte voorzichtig haar haren nog een beetje droog. Haar oog viel op iets, het was een zwart elastiekje. Of Aly was hier blijven slapen, of Adrian had heeeeeeel erg veel uit te leggen. Olivia bond haar haren bij een in een vlug staartje en bekeek toen haar lichaam. Ze stond nu in haar ondergoed voor de spiegel, maar dat maakte haar nu eventjes niet uit. Dante had haar al vaak genoeg zo gezien, dus voor hem hoefde ze zich niet te schamen.

Terwijl ze zich naar links draaide, ontdekte ze nog een blauwe plek op haar schouder. Die was waarschijnlijk erbij gekomen toen ze was gevallen. Haar vingers gleden over de blauwe plek en beet even op haar onderlip toen er een pijnscheut door haar lichaam schoot. Au. De plek was niet alleen blauw, maar zelfs een beetje paars. Meh, dat deed best zeer. Ugh, Dante moest maar snel komen, dan kon hij haar kapot knuffelen. Normaal was ze niet zo heel erg klef, maar ze had hem nu gewoon nodig, gewoon dat hij er was.

Hoe hij het toch deed wist Olivia niet, maar Dante zorgde ervoor dat ze zich zoveel gelukkiger voelde op dit moment. Haar avond was zo verschrikkelijk geweest, en even had ze gedacht dat ze hier niet meer over heen zou komen, maar Dante had haar erdoor heen getrokken, in ieder geval voor vanavond. Ze wist niet hoe het nu na vanavond zou gaan, maar dat zouden ze wel zien. In het hier en nu was Dante er en het belangrijkste was dat hij er voor háár was. Olivia lachte toen hij haar weer op tilde. “Jaaaa, dan kan je met mij trainen!” cheerde ze vrolijk, niet echt realiserend dat dit best wel verkeerd klonk. In haar hoofd zag ze zichzelf al liggen en Dante op de grond die haar omhoog en omlaag tilde. Zou dat wel goed gaan? Olivia moest waarschijnlijk te hard giechelen om normaal te kunnen blijven liggen. “Dan kan ik je gewichtding zijn!” zei ze vrolijk en drukte een kusje op zijn wang, terwijl hij haar de kamer weer naar binnen droeg.

Dante zette haar neer bij het ongebruikte bed en hielp haar het bed in. Niet veel later volgde hij naast haar en Olivia ging dicht tegen hem aanliggen, want het was toch wel koud met alleen een t-shirt aan. Olivia staarde hem even aan en een lief glimlachje kroop om haar lippen. Ze kon hem niet eens verbergen toen hij haar een kusje op haar lippen gaf. “Is het raar als ik zeg dat het voelt alsof ik mijn toekomst in mijn armen hou?” Haar hart begon te springen, vervulde haar hele lichaam met warmte en liet haar bijna honderdduizend keer op en neer springen. Hij was zóóóó lief, en het was zo lief wat hij zei. Stralend drukte ze een kusje op zijn lippen en kwam nog wat dichter bij hem liggen, terwijl ze even haar ogen sloot. “Ik vind het niet raar” zei ze, nog steeds met een klein glimlachje op haar gezicht “Ik ben eigenlijk heel erg blij dat je je op die manier voelt, want ik voel me ook gewoon zo.”

Ze tilde haar hoofd iets op, zodat ze hem aan kon kijken. “Weet je, toen ik hier voor het eerst op het eiland kwam dacht ik echt dat ik niet meer vrolijk zou zijn ofzo. En toen kwam ik jou tegen, met onze cupcakes en ondanks dat we echt wel wat hebben meegemaakt, ben ik blij dat het allemaal is gebeurd. Want je maakt me écht heel gelukkig…” zei ze toen blij en drukte liefdevol een kusje op zijn mond. Toen sloot ze eventjes haar ogen en kon een geeuw niet onderdrukken, het was een lange dag geweest. Toch genoot ze heel erg van dit moment en wilde ze dat het niet meer zou stoppen. “Never let me go, okay?” fluisterde ze toen, terwijl ze haar hoofd zachtjes tegen het zijne drukte.

Oké, daar had ze eigenlijk niets tegenin te brengen. Olivia kon absoluut niet stil blijven liggen, zeker niet als ze bij Dante was. Dan was ze gewoon zo happy als een klein hondje die zijn baasje voor een langere tijd niet had gezien. Niet dat Dante haar baasje was, of dat zij een klein hondje was, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. En toen ze uiteindelijk in het bed naast hem lag, voelde ze zich gewoon zo fijn. Deze avond was de vervelendste avond van haar leven geweest, maar Dante was er nu en dat maakte een hoop goed. Zijn armen om haar heen gaven haar eindelijk het gevoel dat ze beschermd en veilig was. Bij Adrian had ze dat gevoel natuurlijk ook wel gehad, maar Adrian was niet haar lover en Dante wel. Het was super tof van Adrian om zijn kamer even aan hen uit te lenen, zodat ze wat privacy hadden. Haar ogen waren eerder op wat onafgemaakt huiswerk van hem gevallen. Als bedankje zou ze de volgende ochtend alles voor hem maken. Alles.

“Ik ben zo blij dat ik gewoon de kans krijg om je gelukkig te maken, want echt, ik zou niet meer zonder je kunnen” hoorde ze hem zachtjes zeggen en Olivia’s hart begon steeds sneller te kloppen. Hoe vaak had ze vroeger niet gedroomd om deze woorden te horen? Hoe ze in Italië dacht dat het nooit goed zou komen met haar? God, ze hield zo van hem. “Niemand anders zou me zo gelukkig kunnen maken als jij, want jij bent voor mij de meest geweldige jongen die er bestaat, als je dat maar heel goed onthoudt.” Ze kuste hem nog een keer, want kusjes…daar kon je geen genoeg van krijgen? Bovendien was het ook nog eens goed voor je, want je bleek per kusje 6 calorieën te verbranden. HA. Dan moest ze Dante maar veel kusjes geven, dan konden ze ook trainen.

De moeheid had haar overgenomen. Het liefste wilde ze nog eventjes met Dante kletsen, maar het ging niet meer. Deze dag was zo….ugh, het liefste wilde ze gewoon slapen en het vergeten. Hoe laat was het eigenlijk? Olivia had geen idee. Voorzichtig kroop ze nog wat dichter tegen hem aan en kon nog een geeuw niet onderdrukken. “Hmmmm…” mompelde ze op zijn woorden. Misschien was het inderdaad wel een beter idee ja. “Nu maar hopen voor jou dat ik niet ga snurken…” Een zachte grinnik ontsnapte uit haar mond en ze ging nog wat lekkerder liggen. Oké, nu lag ze helemaal fijn tegen Dante aan, warm, lief, veilig, beschermd, zonder nog boze gedachtes. Heel langzaam kwam de Slaap tevoorschijn. De Slaap deed haar de oogjes toe en zocht naar haar hand. “Geen zorgen, lieve meid, ga maar lekker slapen. Droom over vrolijke dingen. Morgen is hij er nog steeds. Andere zorgen komen morgen, want lieve Olivia moet nu gaan slapen.” Oké, dit was nep, right? De Slaap streelde haar hoofd en uiteindelijk viel Olivia met een rustige ademhaling in slaap, blij dat haar nachtmerrie over was.