In Family We Trust Kinda |&Dante

Met een kleine kabaalmaker zat Adrian in het skatepark. Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij door Dux zijn vacht ging. De hond had zijn hoofd op zijn schoot gelegd vanaf het moment dat Adrian random op de grond was gaan zitten en zijn bike naast zich had gedropt. Het telefoontje dat hij eerder die dag in het shelter had gekregen had ervoor gezorgd dat zijn hele humeur meteen een tripje had bezocht aan de kelder. Afgelopen nacht was het gebeurd. Een gigantische crash en ze waren op slag dood geweest. En hij? Hij had het gewoon afgehandeld alsof het de normaalste zaak was van de wereld dat zijn ouders het leven hadden gelaten. Tranen had hij niet gelaten. Waarom zou hij ook? Die mensen betekende even veel voor hem als een random vreemde voor hem zou betekenen. Hij had niets van een connectie met hun, buiten dan bloed verwanten maar veel verder als dat ging het niet. Nooit hadden ze pogingen gedaan om een band te krijgen met hun zoon, terwijl hij vaak genoeg om aandacht had geschreeuwd destijds tot hij was gestopt met er om te geven.

‘Het is voorbij maatje. We hoeven nooit meer terug te gaan.’ Prevelde hij zachtjes toen Dux zijn hoofd even op tilde en hem met die doordringende blauwe ogen aan keek. Het was de hond die het meeste had meegemaakt. Zelf had hij nooit veel van zijn ouders vernomen, nah het niet omkijken naar hem had er voor gezorgd dat hij uiteindelijk hier terecht was gekomen. Het enigste wat zij ooit voor hem hadden betekend was een dikke bankrekening en een van de oorzaken waarom hij zoveel woede in zich had. Of het eerlijk was om hun de schuld te geven van alles, waarschijnlijk niet maar dat was zijn manier gewoon om met die mensen te dealen. Zo was het al vanaf hij een kleine uk was, elke keer als er iets fout liep dan stak hij het op zijn afwezige ouders en zo was het altijd gebleven. Nu had hij die uitvlucht niet meer, al kon hij het nog wel steken op een slechte opvoeding of wat dan ook. Yeah, hij vond wel wat.

Het enige wat hij nu nog moest doen was het aan Dante vertellen en dan was dat hele hoofdstuk van zijn leven afgesloten. Het waren dan misschien niet zijn echte ouders voor Dante’s gevoel, maar even goed waren het wel zijn biologische ouders en wel ja, dat stond ook wel ergens voor. Voor even haalde hij zijn phone uit zijn broekszak en staarde eventjes naar het scherm. Het was beter dat hij het maar ineens ging vertellen. Anders zou het waarschijnlijk blijven aanslepen met hij die zulke dingen nu eenmaal vergat. ”Jow mate, kan je even naar het skatepark komen.” Adrian duwde op het verzend knopje en wreef even kort door zijn haren. Yeah, nu moest hij alleen nog heel even nadenken over hoe hij het nieuws ging brengen aan Dante. Ergens hielp het wel dat hij hen niet gekend had, toch niet persoonlijk, maar alsnog geweldig nieuws was het nu ook niet te noemen.

Wat random spelend met de band van zijn bike hield hij zich bezig tot zijn broer zou verschijnen. Natuurlijk had hij geen idee wat voor impact dit nieuws zou hebben op de gozer, al kon het waarschijnlijk niet al te veel verschillen met zijn eigen reactie. Dux lag met gesloten ogen naast hem en ademde relaxt in en uit. Waarschijnlijk was de hond nog degene die het meeste last had gehad van die mensen. Ze hadden hem immers gewoon op straat gezet zonder enige kans op overleven. Een beetje mens zou hem nog naar het asiel hebben gebracht, wat weer eens bewees dat zijn ouders gewoon helemaal niets waard waren. Materialistische mensen, gaven alleen maar om het geld en de spullen die ze hadden maar als het neerkwam op hun eigen zoons dan was het te veel gevraagd. Zelfs zoveel dat ze Adrian het nooit hadden gegund om een echte broer te hebben.. Iets waar hij het op sommige momenten echt nog wel moeilijk mee had, want Dante was een chille gozer.

De eerste die opmerkte dat er nog iemand was was natuurlijk Dux. Die werd even helemaal blij bij het zien van Dante’s hoofd. Niet genoeg om even op te staan of zo, maar wel genoeg om half tegen zijn broer aan te rollen. Kort knikte hij naar de dude nadat hij zijn vuist had getikt. Tbh was het weer even een tijdje geleden dat hij hem had gezien. Maar aye, ze waren groot genoeg om niet elk moment van de dag met elkaar door te brengen. Iets wat hij ook niet nodig was, beide konden hun ruimte goed genoeg gebruiken dat was gewoon een feit. Kort wreef Adrian over zijn eigen wang. Aye, hij moest dit maar gewoon in een keer zeggen. ‘Wel, ik ga het maar gewoon ineens zeggen. Ik kreeg een paar uur geleden een telefoontje. De mensen die onze ouders horen te zijn, zijn omgekomen in een auto-ongeluk. Dus basically ben ik nu even gezellig een wees.’ Adrian haalde zijn schouders op. Een wees met een shitload aan geld en aandelen en al die andere shit die hij zou krijgen. ‘Het was wel even zo eerlijk dat ik je daarvan op de hoogte bracht ondanks, wel ja you know.’ Hij richtte zijn blauwe ogen weer op Dante en schonk hem een korte glimlach. Misschien was het niet zo gezond dat hij er niet mee zat, maar wat maakte het ook uit?

Stiekem wist hij wel dat zijn bro vaak genoeg Dux dognapte en er dingen mee ging doen hoor. Erg vond hij het niet stiekem tho. Als Dante er blij van werd maakte het hem helemaal niets uit wat hij deed. Hondjes maakte iedereen blij, en als zeker een overactieve husky. Daar kon niemand nee tegen zeggen dat wist hij ook wel. Dante moest ooit maar zelf een eigen puppy kopen tbh, als ze van het eiland af waren of zo. Yeah, dan had Dux een vriendje want hoewel er de shelterhonden waren was dat toch niet hetzelfde. Maar aye, dat waren dingen waar hij later nog over kon gaan beginnen als het nodig was.

Het nieuws vertellen viel hem nog niet zo moeilijk. Waarom zou het ook? Moest het nu het geval zijn geweest dat Dante vroeger in zijn leven was geweest en zijn ouders er ook werkelijk een fuck om gaven was het anders geweest maar nu? Nah. Dat hij niet meteen een weerwoord kreeg van zijn broeder vond hij niet zo heel erg. De kleine glimlach tho, die vertelde hem wel dat het goed zat. Hoe ziek was het eigenlijk? Dat zo’n dingen als dit goed zaten? Dat klopte gewoon niet.. Al nam hij het hem natuurlijk niet kwalijk. Nah, het was ook niet dat hij plots een hele uitbarsting had verwacht of zo. Like, dat kon ook gewoon bijna niet in deze situatie. Dux liet zijn kopje op de schoot van Dante ploffen en duwde zijn snuit tegen de hand van de jongen. Iets wat meer een kreet was om aandacht in plaats van een hey ik ben er voor je laat me je even je gezicht af likken. De husky begreep goed genoeg hoe het zat. Dat de twee individuen naast hem er niet om gaven wat er gebeurd was. Dat ze ondanks alles gewoon verder zouden kunnen gaan, bouwend op elkaar in plaats van op dat denkbeeldige idee van hun echte ouders. Yeah, stiekem moest Dux professor worden. Misschien in psychologie.

Een korte grijns verscheen op zijn gezicht. ‘Als je het zo stelt, ben ik al heel mijn leven een wees mate.’ Even haalde hij zijn schouders op. Het was zo hoor, hij ging het niet sugar coaten zijn bro wist hoe het verhaal in elkaar zat. ‘Wel in ieder geval zijn ze op een betere manier om het leven gekomen, in plaats van wat hun te wachten stond als ik ze ooit nog moest zien. Plus, ik ben blij tho. Alles wat ze deze kleine knul hier hebben aangedaan was allemaal voor niets. Net als alles wat ze ons hebben aangedaan. Want aye, kijk ons hier zitten? Probably the sickest dudes around.’ Kort tikte hij Dante op zijn schouder met zijn vuist en liet een volwaardige glimlach op zijn gezicht verschijnen.

Dat Dux even meer aandacht gaf aan Dante vond hij zelfs niet zo heel erg. Hij had die kleine knul al een lange tijd voor zich alleen kunnen hebben. Partners in crime tbh toen ze nog in het Verenigd Koninkrijk waren. Vaak genoeg hadden ze de loft helemaal over hoop gehaald te samen als ze aan het spelen waren. Het merendeel van de tijd, oke nee gewoon nooit had hij trouwens de moeite genomen om die troep dan ook weer op te ruimen. Ten eerste hij was lui, en ten tweede zijn ouders betaalden er mensen voor dan ging hij aardig als hij was hun werk niet afnemen hoor. Nah, dan gaf hij ze liever nog meer werk. Daar kon hij zijn ouders mee pesten toen. Net zoals met in problemen komen op school of met de politie of wat dan ook. Yeah, want dan moesten ze terug komen van een of andere expensive zakenreis en dan liepen ze een deal mis. Feitelijk best wel zielig tho om zo nog een beetje aan aandacht te raken. Maar ach, zo was het heel zijn leven geweest en nu, nu had hij er helemaal geen last meer van. Beter kon hij het niet hebben.

Oké, straks zou hij het Aly waarschijnlijk wel gaan vertellen. Hoewel, dit nieuws had hem niet geraakt of zo dus eigenlijk was het nog niet eens zo belangrijk om het te sharen met de wereld. Maar aye, hij keek wel wat hij ging doen. Met een lichte grimas keek hij even kort naar Dux die aandacht vroeg van zijn broertje. Altijd de kleine stoorzender die iedereen meteen afleidde van de shit die er speelde. Niet dat dit nieuws nu werkelijk zo veel veranderde voor beide jongens. Nah, als Adrian uiteindelijk van dit eiland af ging zou hij toch op een geheel andere plek verder gaan met zijn leven. Dat stond basically al vast vanaf hij was geboren om eventjes te overdrijven. In Londen was er toch niets meer voor hem. Nah, de belangrijkste mensen in zijn leven zaten op dit eiland.

Op Dante’s woorden knikte hij. Jow, de dude was stiekem toch wel even een beetje wijzer dan hij had verwacht. Nah kidding, slimheid zat in de familie of zo. Dat hij even kort Liv had vernoemd, wel dat was tbh wel een hele stap vooruit. Maar het was niets anders dan de waarheid. ‘Ze moeten maar eens proberen om ons tegen te houden. Binnen kort rulen wij over de wereld man.’ Sprak Adrian al lachend terwijl hij even kort met zijn schouders rolde om te zorgen dat ze niet meer vast zouden zitten. Voor even schoot zijn blik naar zijn bike toen zijn bro er over begon. Zijn mondhoeken trokken subtiel omhoog. ‘Bro, er is nog veel wat je niet weet.’ Oké, misschien niet zo heel veel maar details. ‘Ik moest toch een bezigheid hebben, plus hij hier vind het geweldig om mee te rennen.’ Sprak hij wijzend op Dux. De hond liet even een kort blafje horen. Communicatie was echt 10/10.