Closed - Through the madness and chaos.

Het was toch spannend geweest wanneer Lawrence de kamer had gevonden. Hij voelde de zenuwen binnen in wel opkomen, maar hij probeerde ze te negeren voor zover het mogelijk was. Normaal was hij niet erg sociaal met anderen, maar nu moest hij wel. Hij wist ook dat hij zou vragen om een grote gunst, du dat speelde ook wel een rol. Lawrence had simpelweg schrik dat er niemand was die hem kon of wilde helpen. Maar dat laatste moest toch onmogelijk zijn? Sowieso was hij niet de enige die iemand had verloren. Hij kon dus niet de enige zijn die actie wilde ondernemen. Of dat hoopte in elk geval toch.

Wanneer hij had aangeklopt en stond te wachten, wist hij niet wat hij kon verwachten. Van zijn contactpersonen had hij alleen maar een naam gekregen en een kamernummer. Ze hadden hem gezegd dat de persoon hem zou kunnen helpen. Vol goede hoop stond de jongen dan ook te wachten. Als het zou blijken dat de jongen hem niet wilde of kon helpen, had hij nog wat mensen waarbij hij kon proberen, maar anders moest hij verder op zoek gaan. Dat en hij moest er toch een beetje voor zorgen dat hij niet teveel aandacht trok. Nog steeds was hij niet helemaal zeker of dat de docenten zijn hele plan ook goed gingen keuren, zeker omdat het veel risico’s met zich meebracht. Ze konden enkel niet verwachten van Lawrence dat hij braaf bleef afwachten en naar de lessen ging gaan om daar zijn tijd te verdoen.
De jongen zijn plan was nog niet volledig uitgedacht, maar hij deed het beetje bij beetje. Als het al lukte om zijn zicht weer terug te krijgen, was het al iets. Dan pas ging hij bedenken hoe dat het verder zou gaan. Zijn eerste missie ging al moeilijk genoeg zijn. Daar was de jongen vast van overtuigd.

Lawrence wachten redelijk geduldig af totdat iemand de deur zou openen. Binnen kon hij de zachte geluiden horen van voetstappen, dus hij stond in elk geval niet voor niets te wachten. Het was enkel hopen dat de deur geopend werd en tot zijn geluk gebeurde dat ook. Met een simpele hallo werd hij vervolgens begroet. ‘Kan ik binnenkomen?’ vroeg Lawrence gelijk. Hij ging er geen gras over laten groeien. Het was dat hij geen tijd had om geduldig te zijn en alles kalm aan te doen. Valkyrie had niet meer alle tijd van de wereld dus had Lawrence die ook niet. Misschien gebruikte hij daarom niet de beste aanpak, maar als het van hem af hing dan wandelde hij gewoon naar binnen. De jongen moest blij zijn dat Lawrence nog rustig bleef staan en wachten op toestemming. ‘Ik heb namelijk je hulp nodig,’ verduidelijkte hij nog.

Het was vreemd om te bedenken dat elf mutanten zo maar waren ontvoert, maar nog vreemder dat er geen zoekacties waren georganiseerd. Toch niet in hoeverre Lawrence wist. Ze mochten enkel trainen en meer niet. Trainen en afwachten. Het was wel duidelijk dat Lawrence niet enkel wilde trainen en afwachten. Hij ging zelf actie ondernemen en hoopte daarbij toch de steun te krijgen van zijn medestudenten. Ondanks dat hij al een lange tijd rond liep op Genosha, had hij niet bijzonder veel vrienden waar hij op kon rekenen. De enige waar hij op kon rekenenen was namelijk weg en verder was er niet echt iemand. Dat kwam allemaal vast door zijn sprankelende persoonlijkheid die er niet beter op was geworden. Ach, er was vast wel iemand die hem wilde en kon helpen.

Lawrence mocht al van geluk spreken dat de jongen die hij nodig had op zijn kamer was. Anders had hij lang kunnen staan wachten aan de kamer of moest hij heel de school gaan afzoeken. Het moeilijkste ging echter worden om de jongen ervan te overtuigen om hem te helpen. De jongen stond er zelfs niet om te springen om hem gewoon binnen te laten. In de plaats daarvan maakte hij liever flauwe grapjes. Lawrence zijn gezichtsuitdrukking veranderde dan ook niet. Op een ander moment had er misschien een glimlach vanaf kunnen komen, maar helaas. ’Zeer grappig, zie je die lach? Zo grappig is het,’ zei Lawrence die even wees naar zijn gezicht waar geen lach op te bespeuren viel.

In elk geval vroeg de jongen wel waarmee hij zou kunnen helpen. Dat was al iets. Voor hetzelfde geld had de jongen de deur dichtgeslagen in Lawrence zijn gezicht. Dat zou pas jammer zijn geweest. ‘Het heeft te maken met die ontvoeringen. Je weet wel, elf mutanten die ze zomaar hebben kunnen meenemen,’ vertelde Lawrence enkel. Het leek hem geen goed plan om open en bloot alles te bespreken op de gang. Je wist nooit wie dat er allemaal aan het meeluisteren was. Hij zou niet willen dat de verkeerde mensen het hoorde en hij enkel meer problemen zou creëren. Dat maakte het voor niemand makkelijker, want hoe dan ook, Lawrence zou niet stoppen. Wat ongeduldig begon hij met zijn wijsvinger tegen zijn geleidestok te tikken. Hij was zo dicht bij de eerste stap van zijn hele missie, het mocht niet verkeerd lopen.
De andere jongen maakten enkel nog geen aanstalten om hem binnen te laten en wilde in de plek daarvan weten wie hij was. ’Lawrence,’ zei hij even nors. ’Mag ik nu binnen komen? We hebben niet heel de dag de tijd, Kim,’ zei Lawrence met de nadruk op zijn naam, om te laten weten dat hij wel wist wie de andere jongen was. Eigenlijk bedoelde hij er vooral mee dat de elf mutanten niet veel tijd hadden. Volgens hem dan toch. Wie weet waarom ze waren ontvoerd, het ging niet zijn voor een koffieklets. Maar wie weet hadden ze nog veel tijd om ze te redden, of juist geen tijd meer en was het al te laat. Wie zou het zeggen… de docenten in elk geval niet. Wie weet… misschien zaten ze zelf mee in heel het complot.

Lawrence was niet in de moed om flauwe grappen aan te moeten horen en dat liet hij ook merken. Misschien was het niet de beste keuze geweest want zo maakte hij zich niet populair. Als hij zich aardig en vriendelijk openstellen kreeg hij zaken vast sneller gedaan, maar dat was niet hoe hij in elkaar zat. Zeker niet op dat moment. Hij ging zich niet anders gedragen want hoe hij ook deed, als iemand hem niet wilde helpen kon zijn gedrag daar vast niets aan veranderen. Lawrence kon wel horen aan de klanken van de jongen zijn stem, dat die niet al te blij was met het bezoek dat hij kreeg. En de andere stond er precies ook niet om te springen om Lawrence te helpen, zelfs al wist hij niet eens met wat. Al vroeg Kim hem wel hoe hij zou kunnen helpen. ’Zeg ik je wel, als we binnen in je kamer zijn,’ zei Lawrence.
Hij had gehoord dat Kim helende krachten zou hebben, maar hoe ver die precies gingen wist hij niet. Dat had zijn bron hem niet kunnen vertellen. Voor hetzelfde geld kon de jongen hem helemaal niet helpen, maar het was de kans waard. Iedere kans en iedere optie die zich voordeed moest Lawrence proberen. Hij kon niet afwachten tot de kansen naar hem toe kwamen, dan zou hij nog lang kunnen wachten.

Wanneer dat Lawrence hoorde hoe de jongen een stap opzij had gezet, ging hij ook naar voor. Hij vermoedde namelijk dat het pad vrij was voor hem, maar dat was niet het geval. Zacht liep hij aan tegen de jongen die nog steeds in het deurgat stond. Geïrriteerd snoof hij kort. Lawrence vond het niet fijn om tegen iemand aan te lopen, zeker niet wanneer hij verwachten dat het pad vrij was.
Vervolgens werd er een waarschuwing naar zijn hoofd gegooid. Het moest de tijd waard zijn van Kim en het moest werkelijk iets zijn waarmee de andere studenten geholpen konden worden. ’Dat is toch de bedoeling,’ reageerde Lawrence. Volgens hem zou het echt een verschil kunnen uitmaken, maar misschien dacht de andere er niet zo over. In elk geval hoopte hij van wel, zo niet zou hij alles proberen om de jongen te overtuigen. Hij kon alleen maar hopen dat hij overtuigend genoeg kon zijn.

Uiteindelijk zei de jongen dat hij naar binnen mocht gaan, maar toch wachten Lawrence heel even tot hij zeker was dat de andere niet in zijn weg stond. De situatie van eerder wilde hij liefst niet herhalen, maar hij kon zonder problemen naar binnen wandelen. Daar bleef hij gewoon staan en wachten hij tot de andere ook binnen was en de deur gesloten werd. Het was dat hij de ruimte niet kende dus kon hij enkel blijven staan. Hij wilde zelf niet beginnen aan een zoektocht naar een plek om te zitten.
’Bedankt,’ kwam er uiteindelijk geforceerd uit zijn mond. Misschien dat Kim het zou waarderen als hij hiervoor toch al werd bedankt.

Lawrence was zacht tegen de andere persoon aangelopen toen die niet volledig uit de weg was gegaan. Nu ja, hoe had hij dat ook moeten weten? Hij kon enkel horen dat Kim had bewogen en daar hield het bij op. Daardoor had hij wel even geïrriteerd gekeken. Hoe moeilijk kon het ook zijn om hem gewoon even binnen te laten en aan te horen? Als Kim er niet zo moeilijk over deed was het allemaal sneller gedaan. Des te sneller hij gepaste hulp gevonden had, des te sneller dat ze actie konde ondernemen. Al moest dat deel van zijn plan nog uitgedacht worden.
Uiteindelijk werd hij in elk geval wel binnengelaten dus maakte hij toch al vorderingen. Nu moest hij er alleen voor zorgen dat hij de hulp kreeg die hij nodig had.

Voor Lawrence was het niet aangenaam om gewoon midden in een ruimte te moeten blijven staan, want hij had geen idee wat er om hem heen allemaal was. Er was geen enkele houvast voor hem en hij kon alleen maar blijven staan. Er werd hem door Kim ook geen plek aangewezen waar hij eventueel kon gaan zitten, dus bleef hij staan waar dat hij stond. Echter focuste hij zich wel op de geluiden die de andere produceerde. Misschien werd hij daar iets wijzer van. De deur werd in elk geval gesloten, dat was al iets goed. Het wilde zeggen dat ze al minder makkelijk konden worden afgeluisterd.
Lawrence draaide zich zo goed mogelijk om naar de andere, zodat hij toch het gevoel had tegen iemand te spreken. ’Je hebt de mededeling van de docenten vast wel gehoord?’ vroeg hij om te beginnen. Het zou dom zijn als hij al een hele uitleg deed en de andere uiteindelijk niet wist waar het over ging. ’Dat ze gewoon verwachten dat we braaf afwachten en voor de volle honderd procent op hen vertrouwen? Dat terwijl het hun schuld is dat er nu elf studenten weg zijn,’ ging hij verder. Wanneer hij erover sprak was er een irritatie in zijn stem te horen. Lawrence gaf de docenten en schoolhoofden de schuld van alles. Het was namelijk ook hun taak om de veiligheid van de studenten te verzekeren en dat was gefaald. Zwaar gefaald. ’Ik wil niet gewoon afwachten tot het wéér verkeerd gaat.’

Hoe hij sprak over de docenten toonde goed aan hoeveel vertrouwen hij had in die mensen. In het begin had hij echt gedacht dat ze konden helpen met al hun problemen, maar dat was voor de oorlog tussen de mutanten en mensen was begonnen. Nu had hij geen vertrouwen meer in hen. Hoe kon je namelijk de mensen vertrouwen die de ontvoering niet hadden kunnen voorkomen? Ja, hij gaf ze echt de schuld en dat mochten ze ook weten. Als hij niemand had gekend van de elf, was het misschien anders geweest. Dan had het hem vast niets kunnen schelen. Maar er waren verschillende mutanten die hij kende en hij was het hen schuldig om iets te proberen.

Het was al heel wat dat hij bij de jongen op de kamer werd binnengelaten. Kim had er namelijk niet direct open voor gestaan, maar het was uiteindelijk toch gelukt. Of hij nu wilde of niet, Lawrence was toch niet weggegaan voor hij een antwoord had gekregen op zijn vraag. Met momenten kon hij zeer koppig en standvastig zijn en dat kwam toen goed van pas. Misschien kon het hem zelfs helpen met het krijgen van zijn zin. Hoe moeilijk kon het ook zijn om een blinde weer te laten zien?

Ongegeneerd sprak hij zijn mening uit over de docenten. Tijdens de mededeling hield hij zijn mond al niet, dus iedereen wist vast wel hoe hij erover dacht. Het maakte hem niet uit of de docenten het ook wisten, hij wilde misschien zelfs dat ze het wilde. Ze waren er om de studenten gelukkig te maken en tevreden te houden, maar dat was in Lawrence zijn geval niet meer zo. De jongen gaf zelf ook aan dat het duidelijk was hoe Lawrence erover dacht.
Kort knikte hij even wanneer dat de jongen hem gelijk was. Het was fijn om te weten dat er toch mensen waren die er hetzelfde over dachten. Zijn mondhoek krulde daarbij zelfs een beetje omhoog. Omdat de jongen hem gelijk gaf, had Lawrence het gevoel dat de kans dat hij wilde helpen groter werd. In elk geval… dat hoopte hij toch.

Lawrence trok even zijn wenkbrauwen op wanneer hij eindelijk een stoel kreeg aangeboden. Voorzichtig en met de hulp van zijn geleidestok wist hij de stoel te vinden waar hij zich op liet zakken. Dat was in elk geval al een heel pak aangenamer dan als hij de hele tijd recht moest blijven staan. De geleidestok klapte hij dan ook dicht zodat hij die op zijn schoot kon neerleggen. ’Bedankt,’ zei hij beleefd om toch wat goed over te komen. Hij wist echter pas of hij Kim echt moest bedanken als hij hem kon en zou helpen. Anders was hij even nutteloos voor hem als eender welke andere mutant.
Er werd hem dan ook gevraagd waarom hij echt naar hem toe gekomen. Lawrence zetten zich even wat rechter en haalde diep adem. ’Een deel van mijn mutatie wordt momenteel geblokkeerd doordat ik blind ben, hier wil ik verandering in brengen,’ legde hij kort uit. Het leek Lawrence beter om niet in de details te gaan. Hij was er namelijk zeker van dat er studenten waren die hem niet zouden willen helpen als ze wisten wat hij kon. Iemand doden door een simpele blik was namelijk niet niets. ’Ik heb gehoord dat jij helende krachten hebt dus hoop ik dat je hiermee kan helpen.’ Lawrence was ondertussen onbewust aan het rommelen met zijn geleidestok, gewoon omdat hij toch aan het stressen was. Het was gewoon een spannend moment. Met wat geluk kon hij binnen een paar minuten weer zien, wie zou dat niet spannend vinden?