Closed - Just listen.

Het waren vreemde tijden, dat kon je wel zeggen. Dario vroeg zich af of hij de juiste keuze gemaakt had toen hij besloten had naar Genosha te gaan. Op dat moment had hij gedacht dat het de beste optie was die hij had, misschien wel de enige. Was hij niet weggegaan waren de mensen niet gestopt met de jacht op het verschrikkelijke wezen dat hun bossen terroriseren. De vrijheid die hij enkele jaren had gehad was geweldig geweest en Dario wilde niets liever dan het terug hebben, maar hij had de keuze gemaakt om naar Genosha te gaan. Een eiland voor mutanten en dat was gedoemd om ooit fout te gaan. Mutanten waren ontvoerd en het was onmogelijk om te weten wat er verder ging gebeuren. Een oorlog? Vast wel. Dario was gevlucht naar Genosha en had zijn goede leven achter zich gelaten zodat hij niet zou sterven enkel om uiteindelijk in een oorlogsgebied terecht te komen.
Met zijn handen in de zakken van zijn broek gestoken keek Dario uit over het grote meer dat gelegen was op het eiland. Een plek waar hij wel vaker kwam. Het was geen geheim dat hij vooral buiten te vinden was en amper in het schoolgebouw. Zelfs om te eten ging hij er niet meer heen, niet nadat het de eerste dag al verkeerd was gelopen. Het normale menselijke eten beviel hem niet goed en Dario was niet van plan om daaraan te werken. Wanneer hij binnen was voelde hij zich gevangen tussen al die muren en studenten. Dan nog te bedenken dat er een gevaar op de loer lag… Voor hem was de keuze dan al snel gemaakt en zou hij buiten blijven in plaats van binnen. Binnen zaten ze als ratten in de val zonder een snelle uitweg.

Rustig liet Dario zich door zijn knieën zakken en plaatste zijn handen daarbij op de grond ter ondersteuning. Zelfs zijn menselijke lichaam voelde vaak nog ongewoon aan. Hij vroeg zich af of zijn kamergenoot wist waar dat hij altijd zat. Raar tot zelden sliep Dario in zijn bed, dus zagen de twee elkaar amper. Tijdens zijn eerste week op het eiland had Dario namelijk al een andere plek opgeëist, niet de meest aangename plaats, maar het was iets. Het was namelijk niet dat hij daar gewoon op de grond lag als een simpel menselijk wezen, anders had hij een beter plek gekozen. Dario wilde echter niet zorgen voor onrust dus daardoor dat hij geen plekje had opgeëist in het bos waar er elke dag volk kwam. Hij wilde niet dat mensen schrik kregen van het bos doordat er een gigantische spin in woonde. Uit ervaring wist hij hoe mensen daarop reageerde. Daarom dat hij zijn plek had in het riool, waar niemand last had van hem noch zijn webben.

Dario zakte diep in gedachten over alles wat er gaande was. Hij was zelf kalm op zijn rug gaan liggen met zijn armen achter zijn hoofd, zijn ogen gefixeerd op de lucht boven hem. Lang duurde het niet. Vanaf het moment dat hij wist dat hij niet alleen was stond hij op zijn benen. Door zijn versterkte reflexen gebeurde dat sneller als bij anderen. Dario voelde zich niet gelijk veilig wanneer hij op de grond lag en er iemand in de buurt was, sowieso vertrouwde hij mensen niet echt en daarom dat hij zo snel als hij kon weer recht stond. Een overdreven reactie waarschijnlijk, maar het is moeilijk om je instincten tegen te gaan.
De bruine ogen van de jongen speurde gelijk de omgeving af om te zien wie hem benaderde, maar vooral waar dat die was.

Dario had niets tegen de eenzaamheid waarin hij zich bevond. Het kwam natuurlijk en hij voelde zich er goed bij, anders zou hij ook niet al zijn tijd buiten spenderen. Een voordeel was dat hij zijn weg perfect kende doorheen het bos. Zijn eerste week op het eiland had hij niets anders gedaan dan verkennen. Hij wilde precies weten waar alles gelokaliseerd was in het bos en waar mensen vooral heen gingen. Het meer was een bekende plek bij de studenten dus wist Dario dat hij daar behoedzaam moest zijn. Het moest dan ook niet als een verrassing komen dat er iemand hem benaderde, maar toch stond Dario snel recht en vonden zijn ogen meteen het meisje dat iets verder stond.

Gelijk vertrok er een spier in zijn gezicht toen ze begon over een reuzenspin. Zijn tanden klemde hij op elkaar terwijl hij de juiste woorden begon te zoeken om te reageren. Wat moest hij ook reageren? Hij was altijd zo voorzichtig wanneer hij zich in een meer natuurlijke vorm begaf, zodat hij zeker niet de aandacht trok van andere studenten. Dario wilde alle roddels die verspreid konden worden tegen gaan, maar het was mislukt. Er was een meisje geweest die hem was tegen gekomen, misschien was zij het gaan rondvertellen. Natuurlijk was het nieuws dat snel zou verspreiden en misschien… voor dat hij het wist kwamen ze met hele groepen naar het riool, de plek waar hij niemand tot last was.
Dario besefte dat ze stilte die gevallen was veel te lang duurde en hij haalde voor de eerste keer zijn blik van haar af. Heel te tijd had hij zitten staren naar haar zonder een woord te zeggen, zonder dat hij het echt besefte. Snel keerde hij zijn blik op de omgeving. ’Hoe uhm, van waar komt de vraag?’ vroeg hij. Misschien dat ze gingen zeggen van wie dat ze de informatie had. Nog steeds zat Dario met zijn eigen conflict: moest hij eerlijk zijn of zich van de domme houden? Beide leken hem een goede optie.

Uiteindelijk besloot hij diep adem te halen en stak hij zijn handen in zijn broek zakken met zijn schouders een beetje omhoog geduwt. Zo gaf Dario duidelijk aan dat hij zich niet geheel op zijn gemak voelde, dat hij zelfs verlegen was. Er was geen reden om zich van de domme te houden, uiteindelijk ging de waarheid toch naar boven komen en dat ging het niet beter maken. Misschien dat hij er wel voor kon zorgen dat het meisje haar mond zou houden. ’In elk geval, je kijkt ernaar,’ zei hij waarbij de jongen zijn schouders even nog hoger tilde voor hij die liet zakken. ’Niet zo indrukwekkend als je zou verwachten,’ zei hij met een flauwe glimlach op zijn gezicht en hij richtte zijn bruine ogen weer op haar. Dat kon ook de truc zijn, doen alsof wat ze zag het enige was. Dat er verder geen sprake was van een reuzenspin. Ze kon het verhaal dan verder vertellen, dat het vast één grote grap was geweest en de roddel zou uitsterven.

Dario was niet meer goed in het voeren van gesprekken of in sociaal contact in het algemeen. Dat kreeg je wanneer je enkele jaren niet meer onder de mensen bent geweest. Hij bleef dan ook misschien iets te stil voor een te lange tijd. De situatie die al ongemakkelijk was, werd er daardoor niet beter op. Als hij beter was in het lezen van mensen dan wist hij wel dat het meisje niets slecht in gedachten had. Ze vond het even lastig als hij, maar dat merkte hij simpelweg niet op. Dario ging ervan uit dat het toch altijd slecht zou gaan als mensen hem vroeger over zijn mutatie. Ze had hem zelfs verteld dat het enkel nieuwsgierigheid was langs haar kant, maar dat stelde hem nog altijd niet volledig gerust.

Het was mislukt. Zijn plan om haar te doen geloven dat zijn menselijke lichaam alles was dat speciaal was aan hem, was mislukt. De vorige keer dat mensen - mutanten zelfs - wisten wat hij was, had het geleid tot een leven in de bossen waar hij niemand kwaad deed. Omdat hij in hun ogen niet een mutant was, maar een abomination. Hoopvol had hij naar het meisje gekeken in de hoop dat ze weg zou gaan uit pure teleurstelling, maar dan zei ze iets waarbij dat hij zijn wenkbrauwen optrok in een frons. Spinnen hadden het haar verteld?
Voor een moment wilde hij zijn mond openen om te vragen wat ze precies had bedoeld, maar de verduidelijking kwam al snel toen er 8 spinnen op haar hand kwamen gekropen. Dario zijn ogen waren gelijk gericht op de kleinere wezens. Ondanks de afstand tussen Dario en het meisje kon hij ze toch duidelijk zien dankzij zijn verscherpte zintuigen. ’Ze hebben het je verteld? Als in echt spreken?’ vroeg hij een tikkeltje verbaasd, maar duidelijk nieuwsgierig en er was niks gemeen te bekennen in zijn stem. Dario kon ze ook begrijpen en omgekeerd hetzelfde, maar hij was nog nooit iemand tegengekomen die dat ook kon. Zelfs niet op de eerste mutanten school waar hij verbleef. Voorzichtig zette hij een stap naar voor, maar hij behield toch duidelijk de afstand. Ondanks dat ze anders leek als andere mensen, was hij op zijn hoede.

Wanneer de vraag kwam of hij erin kon veranderen sloeg hij zijn ogen naar de grond en beet hij zacht op zijn lip voordat hij een knikje gaf. Dario was niet beschaamd om zijn mutatie, maar hij wilde gewoon haar reactie niet weten. Ze toonde interesse, maar het kon één grote grap zijn. Het was niet dat hij goed was met de menselijke lichaamstaal, je kon wel zeggen dat hij het verleerd was, net zoals veel. Hij vond het nog steeds verschrikkelijk dat hij meestal als mensen rond moest wandelen op het eiland. ’Het is geen evident proces,’ sprak hij wat zachter als eerst.
Dat het niet evident was, was zacht uitgedrukt. Voor hem was het verschrikkelijk en een hele nachtmerrie, maar hij had het ervoor over. Zelfs al kon het ervoor zorgen dat hij iedereen een phobie zou bezorgen. Ze moesten eens weten hoe het voelde om serieus te groeien in lengte en vier extra poten bij te krijgen. Maar te zwijgen over heel de anatomie die volledig anders was. Het liefst wilde hij de verandering maar één keer doormaken en dan niet meer, als in; shiften en nooit meer terug gaan naar zijn menselijke vorm.

Het was een leuke verandering om eens een normale conversatie te kunnen houden over zijn mutatie, zonder dat ze zijn hoofd eraf wilden knallen omdat hij een monsterlijk wezen was. De nachtmerrie van zoveel mensen. Als je wist hoe sommige mensen reageerde als ze een kleine spin zagen van nog geen centimeter groot, dan wilde je niet weten hoe die gingen reageren wanneer er één van zeker 2 meter voor hun neus stond. Die kregen dan zeker een hartverzwakking. Vanaf het eerste moment was het meisje duidelijk anders geweest en het was aangenaam. Dario wilde niets anders als eens normaal kunnen zijn wanneer hij bij andere mensen was, zonder dat hij zich moest voordoen als iemand anders.

Voor even waren zijn ogen gericht op de spinnen die het meisje met zich mee droeg. Ze kon met ze praten, maar niet enkel met hen, ook met andere insecten. Waarschijnlijk was Dario één van de enige, maar hij bewonderde de krachten die het meisje had echt. Misschien omdat er gelijkenissen waren met zijn eigen. Dat hij niet meer de enige was en dat de kans bestond dat hij geaccepteerd zou worden. “Bij mij gaat het niet verder als communiceren met spinnen,” deelde hij mee, om te laten weten dat hij ook in staat was om te begrijpen wat ze zeggen.

Dario keek geïnteresseerd op toen dat het meisje hem vertelde dat ze mee kon praten over het shiften. Was ze in staat om hetzelfde te doen als hem? Ze was dan de eerste keer dat hij iemand tegenkwam die veel weg had van hem. Het was te merken dat hij heel deze ontmoeting fijn vond, ook al was hij nog steeds onzeker. Het meisje vertelde hem dat ze ook kon shiften naar insecten, dus niet zoals hem in maar één specifiek iets. Echter was het voor haar blijkbaar gevaarlijk en had ze er geen controle over.
“Wanneer ik shift is het meestal niet voor maar een paar uur, zelfs al is de pijn het waard. Zoals je zelf vast wel weet is het niet aangenaam als er ineens extra poten aan je lijf groeien,” zei hij met een flauwe lach. Tegenwoordig zat hij veel minder vaak en lang in zijn spinnen vorm, gewoon omdat hij schrik had dat het verkeerd af zou lopen. Niet dat hij anderen zou aanvallen, maar dat hij zou worden aangevallen. “Maar hoe bedoel je gevaarlijk?” vroeg hij haar dan enkel om pas achteraf te beseffen dat het misschien te gevoelige informatie was voor haar om te vertellen. Had hij een fout gemaakt met zijn vraag? Zachtjes beet hij op zijn onderlip en richten zijn ogen even op de grond voor hij weer omhoog keek om haar ogen terug te vinden. “Ik uhm- ik bedoel dat ik uhm-,’ Dario bracht zijn arm omhoog naar zijn hoofd om ongemakkelijk in zijn haar te krabben. Hij had zelfs zijn blik weer van haar af gehaald. “Ik ben voor 4 jaar door het leven gegaan als spin, misschien kan ik je wel helpen,” zei hij vervolgens zacht en niet geheel duidelijk. Dat toonde maar hoeveel zelfvertrouwen dat hij had. Dario verwachten nog steeds dat hij één of andere gemene opmerking zou krijgen, zelfs al was het meisje duidelijk anders als andere mensen. Als hij haar kon helpen, wilde hij dat in elk geval doen.