for the Lord knows those who are his.

Het was al een tijdje donker en Mira wist dat het tijd was. Drie weken was ze nu al op Genosha. Ongeveer een week na haar aankomst was alles ineens anders geworden. Ze had toegang gekregen tot haar ware herinneringen, haar ware identiteit. De angst en het verdriet was in één keer weggenomen. Haar vader had haar helemaal niet verraden. Meer nog, haar vader werkte eigenlijk voor haar. Ze was uitgekozen door de overheid om een speciale missie uit te voeren, waar ze jarenlang voor getraind had. Om er voor te zorgen dat ze zonder problemen kon infiltreren, hadden ze haar mutatie gebruikt. Ze was een strzyga, een mens met twee totaal verschillende identiteiten.

Via een chip onder haar schedel hadden ze vanop een afstand haar identiteit gedwongen terug te schakelen naar haar ‘ware’ identiteit. Ze was Mira Kostoglotova, een meesterspionne met een krachtige mutatie. En vanavond was het tijd om het plan uit te voeren waar ze zo lang voor getraind had. Waar ze zoveel moeite voor had gedaan. Voorzichtig stapte ze uit haar bed, haalde nog even diep adem en verliet toen haar kamer. Ze wist naadloos alle mutanten te vinden. Sommigen waren nog wakker, anderen niet. Maar bij elke deur die open ging, liet ze onverbiddelijk haar mutatie los op de persoon die ze nodig had.

Als strzyga kon ze namelijk binnendringen in het hoofd van haar prooi. Daar verlamde ze volledig de eigen wil van het slachtoffer, om hen vervolgens haar eigen wil op te leggen. Zonder ook maar iets te kunnen doen, werden ze door haar mutatie betoverd en gedwongen om haar te volgen. Tien slachtoffers, tien mutanten. In stilte begeleidde ze de groep richting het strand. Even staarde ze naar de open zee, en volgens planning verschenen er twee hovercrafts. Geruisloos vlogen ze richting het strand, waar de mutanten één voor één naar boven werden gehesen door een ijzeren klem. Mira glimlachte even, vond het spektakel bijna lijken op een grijpmachine die vaak op een kermis te vinden was.

En bij deze was het altijd prijs.

Niklaus had al in zijn bed gelegen en voor hij ging slapen was hij begonnen in een boek. De jongen hield niet van lezen, maar hij was erachter gekomen dat het hem hielp om in rust te kunnen gaan slapen. Het was beter dan dat hij pillen moest nemen om rustig te kunnen slapen of zonder nadelige effecten. Het zou vast niet de eerste keer zijn dat er ijs verscheen op zijn bed of dat het deken traag begon weg te branden. Als hij echter ontspannend in slaap viel was het al veel beter en gebeurde het niet vaak dat hij een nieuwe dons nodig had.
Voor dat er op zijn deur was geklopt, was de jongen al van plan geweest om te gaan slapen. Het boek had hij aan de kant gelegd en hij was onder zijn dekens gekropen. Ook het ligt was gedoofd en zijn ogen had hij gesloten. De tijd had hij echter niet gekregen om volledig in slaap te vallen want er werd op zijn deur geklopt.

Eerst ging Niklaus recht zitten in zijn bed en wierp hij een blik op zijn kamergenoot, maar die bleef vredig verder slapen. Wie het ook was, waarschijnlijk verwachte Mia de persoon ook niet. Met tegenzin stond Klaus dan maar recht en wandelde hij naar de deur. De vermoeidheid was al toegeslagen en als de persoon een paar minuten later was geweest, was hij in slaap gesukkeld. Maar het was te mooi geweest om waar te zijn. Met één hand wreef hij door zijn ogen terwijl hij de deur opende. Hij had in eerste instantie wat willen zeggen, maar ineens was het niet meer nodig. Klaus wandelde in plaats daarvan de kamer uit en sloot de deur achter hem.
Het was niet zijn gewoonten om naar buiten te gaan zonder zijn pillen mee te nemen. Dat maakte dat er iets aan de hand was, maar voor Niklaus maakten het niet uit. Hij had het gevoel dat hij gewoon moest volgen en niet meer. Hij stelde zich er zelfs geen vragen over en in plaats daarvan eindigde hij samen met een hele groep op het strand.

Er waren sommige die hij wel herkende, maar hij vond dat momenteel niet belangrijk. Lang duurde het niet voor dat er een Hovercraft verscheen in de lucht en iedereen erin verdween. Ook hijzelf verdween via een ijzeren klem in de Hovercraft. Wie weet wat hem te wachten stond…

Robb zat voorover gebogen aan zijn bureau, druk bezig met het uittekenen van enkele van zijn herinneringen. Het hielp hem om alles wat er in zijn leven gebeurd was een plaats te geven, hij deed het al van in het begin der tijden. Of toch zijn tijd. Momenteel was hij bezig met een van de herinneringen aan de Eerste Wereldoorlog, hij was druk bezig met het schetsen van een paard toen er op zijn deur geklopt werd en hij zijn focus helemaal kwijt was. Een zucht schoof over zijn lippen. Wie kon er in godsnaam op dit uur van de nacht nog op wandel zijn? Voor een kort moment wierp hij een blik op de digitale klok, bijna middernacht. Kort trok hij nog een simpel shirt aan voor hij naar de deur wandelde.

Van zodra hij de deur had open getrokken wilde hij vragen wat er aan de hand was, maar het bleef stil. Robb stond er maar te staan zonder nog een spier te verkrimpen. De persoon voor hem kende hij in wezen niet, hij had haar al wel zien lopen door de gangen. In plaats van terug te draaien, zoals hij normaal wel gedaan zou hebben wandelde hij de gang op en liet hij de deur voor wat het was. Normaal was hij geen gewillig persoon om zo maar naar buiten te wandelen en haast alles van spullen achter te laten, spullen zoals zijn phone wel te verstaan. Nu was het een ander verhaal. Alarmbelletjes gingen af in zijn hoofd, maar hij negeerde alles en volgde de onbekende persoon.

Na nog even te hebben rond gedwaald door de school met de onbekende voegde enkele andere mutanten zich ook bij hun. Mensen waarmee hij in de klas had gezeten, maar met weinige had hij maar gesproken. De koele wind die over het strand ging wanneer de hovercraft aan kwam, zorgde ervoor dat de haartjes op zijn armen omhoog kwamen te staan. Seconden later zat hij al in de hovercraft met alle andere mutanten, op weg naar het onbekende.

Het kwam niet vaak voor dat Sam alleen op de kamer was die ze deelde met Faye. De onsterfelijke mutant was nog ergens aan het feesten en drinken terwijl Samantha op haar kamer was. De blondine was verschrikkelijk moe, maar slapen ging er niet van komen. In plaats daarvan postte ze nog een foto op instagram en keek ze daar nog even rond, tot ze geklop hoorde op haar deur. Odd, wie ging er nu nog op de deur kloppen? Faye was het alleszins niet, zij zou gewoon binnenstormen. Iemand van haar vriendenkring zou ook niet eens de moeite doen. Dus het kon alleen nog maar een vreemdeling zijn, maar welke vreemdeling kwam er nu aankloppen rond middernacht?

Haar telefoon verdween in de achterzak van haar versleten jogging. Praise the lord voor zakken in joggings, zo werden ze niet meer gemaakt en dat was ook de reden dat deze compleet afgedragen was. Haar slaperige vibe was compleet verdwenen en had plaats gemaakt voor een nieuwsgierigheid die beter bij een kind van 10 paste, terwijl ze de deur opende. Een onbekend gezicht verwelkomde haar met nog enkele andere mutanten om haar heen. Maar nog voor ze haar mond kon openen om te vragen wie zij was, kreeg ze een drang ontzettende drang om de groep te volgen. Lichte paniek maakte zich van haar meester, Sam was de controle over haar lichaam volledig kwijt. Was zij de enigste? En waarom bleef de rest zo rustig? Allemaal onbeantwoorde vragen die zich vast zette in haar hoofd terwijl ze langs nog meer deuren liepen. Allemaal hadden ze verschillende emoties op hun gezichten, maar niemand leek ook maar enig idee te hebben wat er nu eigenlijk aan het gebeuren was.

Mak als een lammetje volgde ze de andere mutanten naar het strand. De gsm in haar achterzak trilde af en toe, waarschijnlijk Faye die haar dingen doorstuurde, maar hoe hard ze ook probeerde en hoe graag ze ook wou, haar arm wou niet mee werken. Het was onmogelijk om hem te verplaatsen en de routine uit te voeren die ze in haar slaap kon. In plaats daarvan beleven haar voeten in beweging en liepen ze haast als een stelletje zombies in de richting van het strand. Sam was hier al vaak genoeg geweest om de bekende geur te herkennen en de rotsen te herkennen, net zoals iedereen op het eiland waarschijnlijk. De zilte lucht werd nog extra in beweging gebracht door het geblaas van de hovercrafts. De ijzeren klemmen weerspiegelde in het maanlicht toen deze naar beneden daalde om de mutanten één voor één op te pakken. Geschokkeerd en als haar gezichtsspieren zouden meewerken in pure horror tot ze zelf de lucht in gehesen werd als een lappenpop.

De jongen was redelijk vroeg in bed gekropen. Het as een drukke dag geweest en hij had zichzelf bij de lessen en het spelen tussendoor zo hard uitgeput, dat iemand hem naar bed had moeten dragen. Blijkbaar was hij in de living al in slaap gevallen en toen hij zijn ogen een stukje had geopend, had hij gemerkt hoe iemand juist zijn deken over hem heen legde en zijn knuffelkonijn tegen hem aan zette. Walsh had niet echt gezien wie die persoon was geweest aangezien hij al snel terug in dromenland was beland. De volgende ochtend zou hij waarschijnlijk zelfs niet eens weten dat iemand hem naar zijn kamer had gedragen.

Ondanks het feit dat hij echt wel moe was geweest, werd hij wel wakker van het geklop op de deur. Zijn moeder had hem altijd verteld dat je nooit mocht opendoen voor vreemden, maar ze waren hier in een school en er was niemand die hem hier echt kwaad zou doen, toch? Walsh pakte zijn knuffel bij diens lange oren vast en wreef met zijn vrije hand door zijn ogen terwijl hij opstond van zijn bed en naar de deur toe liep. Nog slaapdronken opende hij de deur en het was vanaf het moment dat zijn blik op het meisje voor hem en een paar anderen viel, dat alle slaap uit zijn lichaam leek te verdwijnen.

Zijn knuffel sleepte over de vloer terwijl hij het groepje mee naar buiten volgde. Vanbinnen vroeg hij zich af wat hij nu in godsnaam aan het doen was, maar zijn lichaam leek niet mee te willen werken. In plaats van terug naar de school te lopen zoals hij wilde, bleef hij voorruit gaan en het was pas toen de anderen tot stilstand kwamen, dat hij zelf ook stopte met lopen. De jongen legde zijn hoofd in zijn nek toen de hovercrafts kwamen en paniek nam bezit van hem toen hij zag hoe ijzeren klemmen naar beneden zakten en iedereen een voor een aan boord brachten. Op het moment dat hij aan de beurt was, wilde hij het liefst weg lopen, maar zijn lichaam reageerde niet. In plaats daarvan liet hij zich naar boven hijsen terwijl hij zijn knuffel omklemde en ervoor probeerde te zorgen dat hij het konijn niet liet vallen.

Een avond zoals elke normale avond op hun kamer. Aurélia en Jackie die nog aan het bijkletsen waren over de dag en welke personen, wie wat had gedaan en waar Jackie achter was gekomen. Grace die met haar geliefde spinnen zat te praten. Uiteindelijk werd ze gewoon moe om het feit dat Jackie en Gracie moe werden. Heel veel had ze niet gedaan die dag en ze was al niet snel vermoeid. Meestal zat ze nog wel een tijdje achter haar telefoon voordat ze ging slapen. Ze wilde ook altijd voorkomen dat ze eerder in slaap viel als Jackie, zodat ze niet met haar dromen gingen prutsen want daar werd ze echt niet blij van. In plaats daarvan keek ze rustig door de instagram en probeerde de meest stomme opmerkingen te verzinnen voor onder de foto’s van de meest geliefde meisjes in de school.

Na een tijdje zat ze nog een spelletje te doen. Jackie en Grace sliepen al als roosjes. Tot al haar verbazing werd geen van de twee wakker toen er op de deur werd geklopt. Ze verroerden niks, waardoor ze al snel tot het besluit kwam om de deur zelf te openen. Ze zoefde snel naar de deur maar vanaf het moment dat ze het meisje achter de deur aankeek kon ze niks meer. What the fuck. Ze liep gewoon achter het meisje aan. Samen met een paar andere leerlingen die er ook als een stel gehersenspoelde zombies achteraan liepen. Wie was die trut? Aurélia werd furieus vanbinnen. Ze kon er niet tegen dat ze geen controle had. Zij was verdomme degene die controle had over anderen, niet andersom! Ze wilde ook schreeuwen en schelden maar ze kon niks. Ze liep samen met de anderen helemaal naar het strand. Waar hovercrafst aankwamen en Aurélia zich afvroeg of ze niet gewoon aan het slapen was, zo bizar. Maar het was echt, alles voelde echt. De koude wind en het zand tegen haar blote voeten. Aurélia zag hoe haar lotgenoten op de voertuigen gehesen werden met grote ijzeren grijparmen. Het was wel mooi geweest, uit met deze grap. Wie bedacht zoiets? Ze wilde niet toegeven aan haar angst maar elk moment hoopte ze toch wakker te worden want deze droom begon ze toch niet zo leuk te vinden.. Waar gingen ze heen?

Met open ogen lag ze in bed naar het plafond te staren, al dagen. Ze kwam niet vaak naar buiten, puur omdat ze dat niet durfde. Hoe had het zo ver kunnen komen? Dat een eeuwenoude gevreesde Viking Koningin niet eens meer buiten vier muren durfde te komen omdat ze misschien haar oude liefde tegen kon komen? De confrontatie was teveel geweest voor haar. Het had haar gebroken en doen onderduiken in de nieuwe kamer die ze had gekregen nadat ze haar huis tot de grond toe afgebrand had. Sindsdien hadden niet veel mensen haar meer gezien en mocht er wel iemand op bezoek willen komen, dan werd degene gewaarschuwd door een kleine explosie bij de deur. Dit had ze alleen nog niet hoeven doen aangezien er nog niemand was gekomen..

Alleen zijn was niet goed voor haar hoofd, dat was iets dat ze al wist, ze had tenslotte vele honderden jaren alleen gezeten en toen ze eenmaal naar buiten kwam had ze meteen een massamoord gepleegd uit die madness. Toch kon ze nu ook geen mensen onder ogen komen dus ze wist niet wat ze moest doen.
Plotseling moest ze haar hoofd draaiden doordat ze lichte voetstappen hoorde in de gang, richting haar deur. Ze maakte zich er eerst nog niet zoveel zorgen over omdat ze het niet zou verwachten dat iemand haar zou komen opzoeken maar de voetstappen stopte voor haar deur en ze zag de schaduw ervan in het kiertje onder de deur. Heel voorzichtig kwam ze omhoog en zette ze zichzelf recht, maakte zich al klaar om in de aanval te gaan met haar mutatie.
Haar vingers spande al samen om een explosie te creëren maar toen ineens werd die actie gestaakt. Haar vingers begonnen weer te ontspannen en een onbekend iemand kwam binnen lopen. Haar ademhaling was nog maar het enige wat ze kon horen terwijl ze elkaar aankeken.

Waarom ze zich zo rustig voelde wist ze niet, ze snapte helemaal niets van het gevoel dat ineens door haar lichaam stroomde. Het klopte niet, dat wist ze wel, maar ze kon er niets tegen doen. Ze plaatste haar voeten naast het bed, begon zichzelf netjes aan te kleden en mee te lopen richting het strand. Waarom ze dit deed wist ze niet, of waarom ze dit moest doen. Ze was wel niet de enige, 9 anderen liepen ook mee maar daar bleef het bij. Valkyrie had wel even gekeken naar degene die meeliepen en er zaten twee bij die wel kende, twee waarvoor ze zelfs een lichte woede voelde maar op het moment kon ze daar niet meer aan denken. Het was alsof haar hele hoofd overgenomen was door iemand anders, en dat voelde niet fijn maar er was niets wat ze kon doen. Zonder enig gevecht liet ze zichzelf op de grote metalen dingen laden die door de lucht bewogen en werd ze weggebracht...

Topaz zat op de vensterbank, staarde met een doffe blik in zijn ogen door het raam naar buiten. De dingen die hij zag nam hij niet bewust waar. Hij zat in een soort van stand-by modus en focuste zich op alle alfa-stralen uit de omgeving om ze vervolgens te absorberen. Andere studenten sliepen om zichzelf op te laden, hij moest het op deze manier aanpakken. Slaap was niet iets wat in zijn vocabulaire stond, net zo min als voedsel of water. Hij werd opgeschrokken door een klopje op de deur. Meteen lichtte zijn ogen op van grijs naar helderblauw. De donkere kamer werd deels verlicht waardoor het meubilair grillige schaduwen over de muren wierp. Behoedzaam stond hij op en wandelde hij naar de deur. Kort schakelde hij zijn x-ray vision in en keek door de deur heen om te zien wie er aan de overkant stond. Een onbekend meisje met een heel aantal studenten in de achterban. Niet-begrijpend fronste hij zijn wenkbrauwen voor hij zijn hand op de deurklink legde en de deur opende.

Zijn lichtgevende ogen waren het enige wat zichtbaar was voor de persoon aan de andere kant waardoor Topaz een spookachtige uitstraling kreeg. Maar dat leek het meisje niet af te schrikken. ”Wat is er?” vroeg hij licht verward door het nachtelijke bezoekje. Volgens Howard hoorde iedereen op de kamer te blijven ’s nachts. Een antwoord kreeg hij nooit, in plaats daarvan voelde hij hoe er iets zijn hoofd binnen drong. Hij wilde protesteren en een vlaag van paniek krampte door zijn lichaam. Topaz trachtte zijn bèta-krachten te activeren, maar die leken niet te werken. Zijn hartslag schoot omhoog en leek onmiddellijk daarna weer te dalen. De paniek in zijn lichaam ebde weg en Topaz kreeg een emotieloze blik op zijn gezicht en zijn ogen kregen weer hun grijze kleur. Zijn lichaam kwam op een automatische manier in beweging en hij marcheerde achter de rest van de mutanten aan.

Het strand was een plaats die hij op een normale dag ten allen tijde zou vermijden. Enkel het geluid van de golven brachten het haar op zijn armen omhoog en bezorgden hem een gevoel van angst. Maar nu in gezelschap van het meisje en door hetgeen ze met hem deed was het geen probleem. Hij keek naar het water en vervolgens omhoog naar de hovercraft. Zonder er ook maar enige vraag bij te stellen liet hij de ijzeren grijper zich rond zijn lichaam sluiten en werd hij omhoog gehesen in de laadruimte.

Zuchtend zat Arianna in de vensterbank met een boek in haar handen. Ze was een boekenliefhebster, maar vele boeken had ze al ooit gelezen doordat ze de tijd had gehad. Boeken bleken keer op keer de dingen te zijn die haar tot rust brachten, en waar ze helemaal in kon duiken zonder iemand of iets pijn te doen. Hoogstwaarschijnlijk omdat boeken voor één persoon tegelijk waren, je eigen wereldje. Het was haar toevluchtsoord hier op het eiland, als ze niet kon praten met mensen. Daar was ze ooit goed in geweest, praten en regeren. Het zat nog in haar, dat voelde ze, maar er was zoveel om haar heen veranderd dat ze het misschien nog steeds verleerd zou zijn. Puur om andere omstandigheden, al wist zij ook wel dat zoiets nooit je bloed uit ging, je kon het of je kon het niet. Vroeger had zij bewezen om één van de meest succesvolle hertoginnen te zijn uit haar tijd. De gewoontes had ze tegenwoordig nog steeds, de macht was wat afgewaterd. Door de tijd heen dat ze meer en meer macht bij het gewone volk zien komen, dat nu ook aan de macht was in Engeland. Er was nog steeds een koningshuis, maar die waren lang niet zo machtig als ze vroeger waren geweest. En Arianna? Die kon niet eens naar huis om haar zaken te regelen zoals ze ze graag zag. Nee, ze zat hier vast om te leren over haar mutatie, en haar mutatie te leren controleren. In al die tijd dat ze hier zat voelde ze de heimwee toenemen, och wat ze zou doen om haar huis weer eens te kunnen zien, om weer voet te zetten in haar kasteel, wat al die jaren zo goed was bewaard door haar familie, maar wat nog steeds aan haar toebehoorde.

Het was meer dan twintig jaar geleden dat ze voor het laatst in Engeland was geweest. Voor een onsterfelijk persoon was dit niets, maar het bleef haar huis, haar haven. Eens in de zoveel jaar was ze terug gegaan, ook al was het maar voor een maandje. Altijd ontvingen ze haar open armen, het was tenslotte van haar. Haar familie zorgde ervoor, er was een vaste tak die ze hier toe vertrouwde. Met haar vinger gleed ze verdrietig over de pagina met foto's. Dit was twintig jaar geleden, toen ze er voor het laatst was geweest. Kort gleed haar blik naar buiten, en zuchtte ze weer. Het was al donker, veel kon ze niet zien. Ze besloot de gordijnen dicht te doen, om zo een iets knusser gevoel te krijgen. Dit was vrijwel onmogelijk, kamergenoten had ze niet meer. Lorise was vertrokken voor ze terug was geweest uit de ziekenzaal, om met haar geliefde te zijn. Arianna had haar laten gaan, met pijn in haar hart. Nu was ze alleen in hun kamer, met aan de ene kant een leeg bed. Het voelde niet meer als thuis zo, ze miste haar cupido, haar beste vriendin.

Arianna wist niet hoe lang ze hier nog zat, maar ze keek maar eens op de klok en, het was al ver in de nacht. Er klonk een klop op de deur. Verward keek ze op, wie was er op dit tijdstip nog wakker? Ze liep naar de deur toe, en zag daar een groepje leerlingen staan. Haar aandacht ging direct naar één meisje, maar voor ze iets kon zeggen kwam ze in beweging, en volgde ze het groepje. De meid wilde protesteren, of in ieder geval omdraaien, maar controle over haar lichaam leek ze verloren te zijn. Langzaam sloeg de paniek toe, al helemaal toen ze naar buiten liepen. Arianna hoefde zich nooit te kleden op koud weer, daar kon ze goed tegen. Ze had geen schoenen aan, maar daar leek ze zich geen zorgen over te maken. Ook haar handschoenen had ze niet aan, ze was tenslotte alleen geweest. Dit zou normaal een angst voor haar zijn, maar nu kon ze er niet op reageren. Het enige waar ze waarde aan hechtte was de ketting om haar hals, maar zelfs die kon ze niet aanraken nu. Het was alsof haar eigen lichaam niet van haar was. De groep kwam aan op het strand, waar een paar hovercrafts stonden. Nu sloeg de angst echt toe, wat gebeurde er met hen? Ze had een paar herkend, maar ook zij leken in trance. De wind van zee speelde met haar lange ravenzwarte haar, en ze probeerde haar rust te zoeken in een plek die ze niet kende. In enkele ogenblikken zat ze met de anderen in de hovercraft, en werden ze weg gevoerd.

Met opgetrokken knieën zat Nadya in de vensterbank. Het raam stond wagenwijd open en de koele avond lucht streek langs haar bezwete gezicht. Onrustig friemelde ze met haar trillende handen aan de zoom van het veel te grote zwarte shirt dat ze aan had. Haar hart ging als een razende te keer en haar ademhaling was onrustig. Misschien moest ze maar gewoon naar buiten gaan. Dit had helemaal geen zin. Niets had zin. Norah kon wel zeggen dat haar angst minder zou worden als ze maar lang genoeg binnen bleef, maar zij had geen idee hoe het was om het gevoel te hebben dat je aan het stikken was. Het gevoel dat als je nu niet zou ontsnappen, je dat nooit meer zou kunnen doen. Huiverend sloot Nadya haar ogen, terwijl ze haar nagels in palmen van haar handen boorden. Alsof de pijn haar af zou kunnen leiden van de benauwdheid, de paniek en de muren die langzaam op haar af kwamen. Tien, negen, acht. Dit was echt complete bullshit, waarom deed ze überhaupt nog een poging haar gevoelens onder controle te houden? Dat was haar al jaren niet meer gelukt. Het enige wat enigszins effectief was, was vluchten dus waarom deed ze dat dan niet? Omdat ze beter wou worden? Alsof ze ooit nog beter zou worden. Iedereen had haar praktisch al afgeschreven, zij zelf ook. Sommige mensen konden gewoon niet meer gemaakt worden, die waren gewoon te vaak gebrokken.

Een zacht geklop op de deur deed haar adem stokken en haar ogen open vliegen. Voor een moment stond haar hart stil, alvorens het in een nog hogere versnelling begon te kloppen. Wie bedacht zich in hemelsnaam op dit tijdstip aan te kloppen? Misschien was het één van Kim’s vriendinnetjes? Nadya’s blik schoot naar het gordijn dat de kamer in tweeën deelde. Het bleef doodstil aan de andere kant, waarschijnlijk lag haar kamergenoot nog steeds diep te slapen. Langzaam kwam Nadya overeind. Nog steeds licht trillend liep ze naar de deur. Onrust stond in haar helder blauwe ogen.

Zodra ze deur open deed, werd ze overvallen door een gevoel dat haar vreemd bekend voor kwam. Een gevoel van innerlijke strijd, verdeeldheid en het verliezen van controle. Dit keer verloor ze de controle alleen niet aan zichzelf, maar aan een ander. Het was alsof het meisje tegenover haar, haar wil moeiteloos aan de kant wist te zetten. Iets wat niemand anders ooit was gelukt, maar dit meisje brak dwars door al haar barrières. Het was alsof de draak in haar ver weg werd geduwd en daarmee de enige bron waaruit ze kracht kon putten verdween. Haar temperatuur en haar hartslag daalde en het getril stopte. Zonder dat ze er iets tegen kon doen begon ze te lopen, achter het meisje en de groep studenten die die om zich heen had verzameld aan. Waarom kon ze niet vechten? Waarom was het alsof ze haar eigen wil verloren had? Sinds wanneer was haar onschendbaarheid niet meer onschendbaar? Sinds wanneer was de draak in haar niet meer sterk genoeg zich te verzetten? Zouden de studenten om haar heen hetzelfde ervaren? Zouden zij allemaal mee lopen met het meisje, zonder dat ze wisten waarom? Zou iedereen zich bewust zijn van het gegeven dat iemand anders de controle had? Nadya wou haar mond open om iets te zeggen, maar het was alsof haar lippen aan elkaar gelijmd waren. Wat was dit? Wat had dit te betekenen?

Nog voor ze het goed en wel door had stonden ze op het strand. Haar blote voeten zakten weg in het mulle zand, terwijl ze emotieloos naar de golven keek. Wat deden ze hier? Waarom zei niemand was? Waarom had ze het idee dat ze ergens op aan het wachten waren? Waarom leken al haar gevoelens ineens weg te zeggen? Wie was dat blonde meisje dat haar zonder enige waarschuwing haar wil had opgelegd? Nadya’s blik ging naar de twee hovercrafts boven het strand. Naar de ijzeren ‘armen’ die er uit kwamen. Waar zouden ze worden heen gebracht? Zou ze weer gevangen komen te zitten? Waarom zij? Waarom weer zij?  De ijzeren klauw sloot zich om haar smalle lichaam en zonder enig protest liet ze zich om hoog tillen. Niet perse omdat ze het niet wou, maar omdat ze het niet kom en omdat het haar eigenlijk helemaal niets kon schelen.

Lydia sloeg nog een bladzijde van haar boek om waar ze aan begonnen was. Het was een boek over een vrouw die werd bedrogen door haar man en uiteindelijk een andere man ontmoette. Het was echt een zoetsappig verhaal waar iedereen binnen drie tellen het einde aan wist. Maar veel anders had ze niet te lezen. Ze had geen slaap, maar ze had er ook niet bepaald zin om haar sociale contacten te onderhouden. Niet dat ze ook daadwerkelijk sociale contacten had. Ze had geen vrienden en ze genoot van alle rust en eenzaamheid om haar heen. Al kon ze ook wel enorm geïrriteerd van zichzelf worden, waardoor ze er uiteindelijk toch wel verkoos om andermans dag te verpesten. Dat lukte dan ook altijd wel. Toch hield ze het voor vandaag alleen maar bij een zoetsappig verhaal. Ze las elk woord nauwkeurig en concentreerde zich echt helemaal in het verhaal.

Dat was ook wel een van de redenen dat ze op schrok, toen er op haar slaapkamer deur werd geklopt. Ze probeerde het geklop voor een moment te negeren, maar rolde vervolgens met haar ogen en stond vervolgens toch op van haar bed. De licht grijze joggingbroek en het appelgroen truitje dat ze aan had vertelde al wel dat ze geen zin had in mensen die opzoek waren naar een feestje of iets. Met haar wolle sokken en haar haren opgestoken tot een losse knot deed ze de deur open. Ze trok haar wenkbrauw op en leunde tegen de deurpost. Ze keek het meisje aan met een resting bitch fase, maar dat veranderde al snel.

Zonder ook maar tegen te stribbelen liep ze met het meisje mee samen met een aantal anderen. What the fuck was er aan de hand. De normale psycho Lydia zou het meisje van het ene punt naar het andere punt van eiland gooien met behulp van haar mutatie. Ze zou alles uit de kast halen om het meisje iets aan te doen. Maar er kwam niks uit. Het was totaal anders. Ze liep braaf mee, zonder ook maar een woord te zeggen. Zelfs bij het zien van de hoverboards op het strand en haar sokken die helemaal onder het zand kwamen te zitten. Er kwam geen woord uit haar en gehoorzaamde alles een brave hond die een kunstje deed voor beloning. En daar gingen ze dan. De lucht in en weg van Genosha.

Rustig lag de halfling tussen al zijn wolven op de grond van de slaapkamer die hij voor vannacht had ingepikt. Normaal sliep hij buiten, maar het was een uitzonderlijk miezerige avond geweest. Alles was dus doorweekt, waardoor hij voor een keer toch maar de opoffering had gemaakt om binnen het schoolgebouw te blijven. Al zijn wolven hadden door de gangen geparadeerd, maar uiteindelijk had hij zich toch teruggetrokken in de kamer die hij normaal hoorde te bezetten met zijn aanwezigheid. Na een korte tijd was hij dan ook in slaap gevallen, niet van plan om nog sociaal te gaan doen.

De slaap was echter van korte duur. Het was Sorunn die hem wakker maakte door met zijn neus tegen zijn schouder te duwen. Huh? Iemand klopte op zijn deur. Wie de f. Hij sliep ook weer eens binnen hoor. Geïrriteerd stond hij op, trok de deur met een ruk open. ”Wat?” Snauwde hij. Een blond meisje dat hij niet herkende was met een hele groep anderen, die hij ook niet herkende, voor zijn deur komen staan. Voor hij echter een antwoord kreeg, voelde hij een vreemd gevoel door zich heen trekken. Alle wolven verdwenen, en hij sloot de deur achter zich, terwijl hij de grote groep zomaar begon te volgen.

Amadéo wilde grommen, schreeuwen, bijten, iets. Wat de f was er aan de hand? Hij liep gewillig mee naar het strand. Nog steeds onbegrijpend, en zonder ook maar enige controle te hebben over zichzelf, ging hij bij de groep staan. Na een kort moment stilte en duisternis, zag hij twee hovercrafts het strand naderen. Iedereen werd het ruim in getrokken door een of andere ijzeren grijper, inclusief hijzelf. Verontwaardigd probeerde hij oogcontact te maken met wie dan ook, maar veel meer dan zich laten meevoeren, kon hij niet doen.