the cause is hidden, but the result is well known.

De vlucht naar New York had eindeloos geduurd. Ongeduldig was Mira in één van de stoelen dicht bij de piloot gaan zitten, om zo uit te kijken over de donkere zee. Eigenlijk was er niet veel te zien, de hovercrafts vlogen stealth, zonder lichten en op radar. De mutanten zaten allemaal rustig af te wachten tot zij hen een commando zou geven. Maar dat deed ze niet. Ze hield zich zo stil mogelijk, als ze de controle over haar mutatie zou verliezen doordat ze moe werd, zouden de poppen pas echt aan het dansen gaan. Straks kon ze genoeg slapen. Nu moest ze haar focus behouden. De piloot sprak af en toe met de thuisbasis, uit zijn woorden kon ze opmaken dat het niet eens zo heel ver meer was. Ze hadden toestemming om het luchtruim te betreden, wat betekende dat ze land naderden.

De landing was zacht, bijna onmerkbaar. Mira werd van boord geholpen, waarna ze de mutanten één voor één liet uitstappen. Een heleboel nogal guur uitziende kerels omsingelde hen, maar het was uiteindelijk wel zij die de groep in twee rijen naar binnen liet marcheren. Als ze hen nu zou loslaten.. Niemand zou het overleven. Dus met een houding die er licht arrogant uit zag, liep ze het gebouw binnen. De cellen waren klaargezet, zij hoefde enkel de mutanten er in te laten lopen. ”Robb”, Zei ze, autoritair, om de jongen zijn aandacht te trekken. Ze liet hem de eerste cel binnen lopen, waarna die op slot werd gedaan. ”Lydia”, Ging ze verder, op dezelfde toon. Cel 2. Ze liep verder. ”Amadéo.”. Cel 3. Het geluid van de deuren die dicht gingen, gaf haar een opgelucht gevoel.

Want ze voelde de vermoeidheid wel. ”Walsh”, Zei ze, even koud, het feit dat het om een 10-jarig jongentje ging deed haar niks. Hij omklemde een knuffelkonijn. Zou ze? Ze liet hem halt houden, trok het konijn uit zijn handen en liet hem toen verder lopen. Met het knuffeltje in haar hand liep ze verder. ”Arianna”, Klonk de volgende naam. Cel 5. ”Aurélia”, Zei ze, toen ze bij de 6de cel aangekomen waren. De volgende groep cellen werd benaderd. ”Nadya”, Zei ze, knikkend naar cel 7. ”Niklaus”, Vervolgde ze, doelend op cel 8. ”Topaz in 9, Samantha in 10 en Valkyrie in 11”, Besloot ze. Met haar handen achter haar rug, het konijntje nog steeds omklemmend, liep ze van de hele situatie weg, waarna ze collectief de mutanten hun eigen wil terug gaf.

Ze was zonder enig verzet in de hovercraft gestapt en ze wist nog steeds niet waarom ze niets kon doen, het enige wat ze wist was dat ze al een tijdje lang over de zee heen vlogen. Eigenlijk zou ze gewoon uit kunnen stappen, in het water vallen en veranderen, maar om de een of andere manier lukte dat dus niet omdat zij de controle niet meer had. Het maakte haar boos. Ze kon het alleen ook niet uiten.
Dat er iets vreemds aan de gang was wist ze wel en ze wist ook al dat ze het niet leuk zou gaan vinden en dat ze er alles aan zou doen om degene die dit deden pijn te doen, mocht ze ooit weer de controle over haar eigen lichaam krijgen.

Wanneer de hovercrafts geland waren stapte iedereen netjes uit en begon in een lijn weer achter hetzelfde meisje aan te lopen. Valkyrie was er vrijwel zeker van dat zij er iets mee te maken had, en ze hoopte dan ook voor haar dat ze ver weg zou zijn mocht Valkyrie weer controle krijgen. Het punt was alleen, die had ze nu niet.
Eenmaal binnen waren er allemaal verschillende cellen te zien en een voor een werden ze naar een cel gestuurd. Ze was zelf als laatste aan de beurt en liep volgzaam de laatste cel binnen. Ze wilde niet, maar ze kon niet anders. Vele honderden jaren had ze al in een cel gezeten dus het idee dat ze nu weer in een cel opgesloten zou zitten stond haar zeker niet aan, het maakte haar zelfs bang. Degene die hier verantwoordelijk voor was zou boeten, uiteindelijk.

Rustig draaide ze zichzelf om terwijl de cel dicht viel en ze keek het meisje aan. Ze voelde een koude rilling over haar rug heen gaan. De tralies, het gaf haar een naar gevoel. Wanneer het meisje wegliep voelde ze langzaam de controle over haar eigen lichaam terugkeren. Eindelijk. Haar gezicht veranderde meteen naar een woedende blik terwijl ze op de tralies af stormde en deze vast pakte. Een sissend geluid was te horen en een brandend gevoel aan haar handen waardoor ze ook meteen weer achteruit deinsde. ”Ahh,” Kreunde ze pijnlijk terwijl ze naar haar eigen handen keek. Ze waren rood gekleurd en kleine blaren waren al te zien. Het was alleen nog niet genoeg. Nog een keer vloog ze naar de tralies in een poging om eruit te komen, deze keer was het alleen erger. Ze voelde haar hele lichaam warmer worden. Het zweet brak haar ineens heel heftig uit en er vormde zich meer blaren waardoor ze niets anders kon dan opgeven. In het midden van de kooi liet ze zichzelf op haar knieen vallen alsof ze gevallen was in een gevecht. Ze klemde haar kaken op elkaar om de pijn van de hitte te verminderen, maar het werkte niet. Het bleef warm en ze voelde zichzelf gloeiend alsof ze de zwaarste koortst had die er bestond. Haar hoofd bonkte zo hard dat ze niet meer kon nadenken. Dit was een straf. Ze probeerde haar ademhaling was onder controle te krijgen om zo de pijn beter te kunnen leiden maar het duurde lang. De misselijkheid werd ook erger, maar ze kon de reflexen nog tegenhouden.

Langzamerhand werd het wel weer wat minder erg, maar ze bleef zitten. Ze ging niet naar het bed, puur om te laten zien dat ze sterker was dan hun en niet toe zou geven aan deze cel. In het midden van de kooi bleef ze zitten, ze keek niemand aan en probeerde geen contact te maken. Ze bleef gewoon zitten en wachten, wachten op haar kans om op te staan en zichzelf hieruit te vechten. Veranderen kon ze niet, dat werd op de een of andere manier ook tegen gehouden. Het was vreemd, de vorige keer had ze vastgezeten in het lichaam van haar zeemonster, nu in haar mensenlichaam.

In haar gedachten had ze al lang het meisje gewurgd. Ze wist dat het dat ene meisje was die het deed, zij was degene die hun had opgehaald, zij liep er niet als een hersenloze zombie bij. Aurélia kon niks doen behalve kijken, en dat deed ze dan ook. Ze hield het meisje scherp in de gaten. Ze hield elf mutanten vast, ze moest toch ooit loslaten? Aurélia was gefocusd op het meisje. Zodat als ze ook maar iets van haar eigen wil terug kreeg dat ze met haar telekinese haar keel kon dichtknijpen. Aurélia was woedend en ze had de strijd lang niet opgegeven. Ze kon alleen niks doen. Helemaal niks. Haar lichaam deed wat ze opdragen kreeg. Na een tijdje te hebben gevlogen merkte ze dat ze ergens landden. En het andere moment liep ze samen met haar medeleerlingen achter de trut aan die hen bestuurde.

Ze werden een gebouw binnengebracht, met een ruimte vol met cellen. Die zoals verwacht voor hun waren. De namen werden op genoemd en Aurélia probeerde die van iedereen te onthouden, want sommigen had ze nog nooit gesproken. Toen haar naam op werd genoemd liep ze natuurlijk braafjes de cel in. Van binnen lachte ze, het zag er niet Aurélia proof uit. Hoe moest die palen en tralies haar tegenhouden? Ze ging het zien. Nadat iedereen in de cellen zat veranderde er weer iets in haar lichaam. Ze kreeg haar eigen kracht terug. Het meisje was al verdwenen dus daar kon ze niks meer mee. Het eerste wat ze deed was proberen tussen de palen door komen maar ze kon er niet door. Aurélia schreeuwde boos en gefrustreerd en begon vervolgens met alle kracht die haar telekinese had de palen te buigen of breken, maar niks! Ze kon er niet door!

Ze stopte en schopte uit woede tegen haar bed. Ze keek om haar heen naar de anderen. Ze hadden het allemaal zwaar, sommigen veel erger als haar.. Ze was heel even afgeleid en ineens bewoog één van de palen naar beneden waardoor er ineens een uitgang verscheen. Als reflex schoot ze erop af maar net op het moment dat ze er boven zat schoot het ding terug omhoog. Ze werd omhoog gelanceerd en viel met een harde klap op de grond. Ze kneep even in haar ogen maar klom vervolgens weer overeind. Ze bleef doorgaan. Als een gek bleef ze rond sprinten met haar enhanced speed en werd meerdere malen keihard geraakt door een paal of klapte weer naar beneden. Haar lichaam deed pijn maar ze wilde niet opgeven..

Als hij heel eerlijk moest zijn, was hij gewoon bang. Het enige probleem was dat hij het niet eens kon laten merken door zich in een bolletje op te rollen en zijn knuffel tegen zich aan te duwen. Walsh staarde alleen maar voor zich uit zonder echt iets te zien terwijl zijn voetje roerloos een stuk boven de vloer van de hovercraft bungelde. Op dit moment was hij gewoon de meest rustige tienjarige die je ooit zou tegenkomen en alleen dat al maakte duidelijk dat er toch wel iets goed mis was. Iemand van zijn leeftijd hoorde gewoon niet stil op een stoel te blijven zitten zonder ook maar een woord te zeggen. Zelfs de knuffel die hij mee had genomen, zat werkeloos naast hem. Walsh had de oren van het beestje nog steeds omklemt, maar meer deed hij er ook niet mee.

Zo snel mogelijk liet hij zich van de stoel glijden van zodra ze geland waren. Hij verloor zelfs bijna zijn evenwicht omdat hij zo snel wilde zijn, maar hij kreeg het wel voor elkaar om op zijn benen te blijven staan door een paar passen vooruit te zetten. In normale omstandigheden zou hij nieuwsgierig om zich heen hebben gekeken en zou hij waarschijnlijk een heel stuk bij de mannen die hen opwachten uit de buurt zijn gebleven. Hij had echter helemaal geen controle over wat hij wel of niet wilde doen en net als iedereen zette hij zich in een van de twee rijen om zo naar binnen te lopen.

Angst maakte zich van hem meester van zodra ze in de ruimte met de cellen aankwamen. Het feit dat hij bang was, was echter niet aan hem te zien. De jongen bleef gewoon netjes op zijn plaats staan totdat zijn naam werd genoemd en er naar een van de cellen werd gewezen. Hij zette een paar passen vooruit, maar voordat hij de cel kon binnenlopen, werd hij al tegengehouden. Zonder tegen te stribbelen, haalde hij zijn vingers rond zijn knuffel uit toen het konijn van hem werd afgepakt. Inwendig smeekte hij het meisje om het beestje terug te geven, maar er was nu eenmaal niets dat hij kon doen. In plaats van te protesteren en een poging te toen om zijn knuffel terug te krijgen, liep hij gewoon de cel in toen er gezegd werd dat hij kon doorlopen.

Vanaf het moment dat iedereen opgesloten was, verdween het vreemde gevoel uit zijn lichaam. Zijn knieën begonnen te knikken en zoute tranen sprongen in zijn ogen toen hij merkte hoe het meisje wegliep met zijn knuffel nog steeds in haar handen. ”Geef het terug. Geef Bugs terug!” Zijn kleine handjes omklemden de tralies terwijl hij naar haar schreeuwde. De eerste elektrische schok, zorgde ervoor dat hij een paar stappen achteruit zette, maar het duurde niet lang voordat hij de tralies weer omklemde. Hij kon voelen hoe zijn lichaamstemperatuur de hoogte in schoot en hoe de vlammetjes over zijn lichaam begonnen te rollen.

Natuurlijk deden de elektrische schokken pijn, maar het was pas toen de laatste schok ervoor zorgde dat hij zich zelfs niet eens meer kon bewegen, dat hij het opgaf. Snikkend krulde hij zich op de grond op tot een bolletje. De schokken bleven door zijn lichaam heen schieten. Telkens er een schok door zijn lichaam heen gejaagd werd, maakte hij een piepend geluidje en werd het snikken erger. Het was pas toen de vlammetjes die over zijn huid kronkelden helemaal verdwenen waren, dat de elektrische schokken ook leken af te nemen.

Het was allemaal zo vreemd en Niklaus begreep zelf niet goed wat er allemaal aan de hand was. Waarom was hij vrijwillig meegegaan met het meisje om vervolgens in de Hovercrafts te gaan? Het was niets voor hem om vrijwillig een mutant te volgen, om ook maar vrijwillig iemand te volgen. Niklaus vroeg zich af of de rest ook hetzelfde was als hem. of ze ook iets deden wat ze normaal niet zouden doen. Of was het één groot complot van hen? Het bleef moeilijk voor hem om mutanten te vertrouwen en dat ging er niet op beteren.
De vlucht duurde een tijdje, maar uiteindelijk mochten ze eruit, of eerder moesten ze. Nog steeds had hij geen controle over wat hij deed en volgde hij braaf zoals iedereen. Niet in staat om zelf ook maar iets te kiezen. Als zijn neus jeukte zou hij niet eens kunnen krabben. Aan iedereen werd een cel toegewezen en zo ook aan hem. Vanaf dan werd het Niklaus wel duidelijk dat iedereen in dezelfde situatie zat als hem. Niemand was vrijwillig meegegaan.

Niklaus knipperde enkele keren met zijn ogen toen hij voelde dat hij weer zelf kon kiezen wat hij deed. Gelijk had hij wat verward om zich heen gekeken, maar ook onrustig. Het was lang geleden dat zijn emoties nog eens echt volledig tot hem doordrongen. Meestal werden ze altijd voor een groot deel onderdrukt, maar zijn medicatie was aan het uitwerken. Het zorgde voor een stroom aan emoties die heftiger waren als dat hij gewend was. Zijn kiezen drukte hij stevig op elkaar terwijl hij gewoon een vat op zichzelf probeerde te houden. Het was een tijd geleden dat hij zelf opgesloten had gezeten als een vechthond die enkel gebruikt werd om mee te vechten. De hele situatie bracht oude herinneringen weer naar boven en dat zorgde er niet voor dat hij zich beter ging voelen.
Voor de eerste keer sinds hij zijn wil terug gekregen had draaide hij zich een kwartslag om te kijken naar al de andere cellen, gevuld met andere leerlingen. Eén ervan herkende hij als Walsh, de kleine jongen waar hij een tijd geleden eens een training mee had gehad. Verder was iedereen voor hem bijna onbekende.

Zijn ogen die normaal altijd een ijsblauwe kleur hadden veranderde steeds tussen dat en een helder groen. Als een lamp die kapot was en moeite deed om aan te blijven. Ook zijn handen vormde zich om tot stevige vuisten waar zijn knokkels wit van werden. Om hem heen hoorde hij enkele kreten, maar Niklaus had geen idee wat er aan de hand was. Wat hij ook voelde, het was niet goed. Zijn vuisten waren zacht aan het trillen, maar zijn ogen flikkerde nog steeds tussen de verschillende kleuren, met het gevolg dat zijn lichaamstemperatuur ook alle kanten op schoot. Van ijs koud tot mega warm. Niklaus deed er alles aan om zichzelf onder controle te houden.
Het was wanneer de eerste groene vlam zichtbaar werd op zijn lichaam, dat een oorverdovend geluid kwam opspelen. Niklaus zijn handen schoten gelijk naar zijn oren en zijn ogen kneep hij hard dicht. Alsof het zou helpen om het geluid buiten te houden, maar dat deed het niet. Alles om hem heen werd vergeten door hem en enkel het geluid leek nog te bestaan. Het sneed door been en merg. Niklaus kon zichzelf er niet door horen, maar aangezien zijn mond open was, liet hij het waarschijnlijk horen van de pijn.

Het was onmogelijk te weten hoelang dat het geduurd had, maar voor hem was het een eeuwigheid voor het stopte. Niklaus was op zijn knieën geëindigd, helemaal in elkaar gedoken. Zelfs toen het gestopt was kon hij het precies nog horen na galmen. Zijn ogen waren wagenwijd open en de trillingen waren enkel erger geworden. Hij was buiten adem door de ervaring en zijn hart ging als een razende tekeer. De omgeving om hem heen was nog steeds vaag voor Niklaus, iets waar hij zich niet op kon concentreren. Hij bleef gewoon voorovergebogen op de grond zitten met zijn handen tegen zijn oren.
In was voor een hel was hij belandt…

Hoe ze alles mee kreeg van wat er gebeurde, maar nog steeds niets kon doen, geen enkele beweging leek te kunnen maken, snapte ze niet. Ze kon helder denken, tenminste, redelijk helder, dus daar lag het niet aan. Maar ze kon haar vinger er niet opleggen wat er met haar lichaam aan de hand was. Nog nooit had ze zich zo machteloos gevoeld, nu ze enkel alleen was met haar eigen gedachten. Ze maakte alles mee, maar ze had er geen hand in. Het was alsof ze vast zat in haar eigen lichaam, en uitbreken onmogelijk leek, een verloren zaak. Het geschreeuw om hulp in haar hoofd kon nog lang door gaan, ze was machteloos, ze had geen controle meer over zichzelf.

Zodra ze in de hovercraft was gestapt wist ze dat dit de verkeerde kant op zou gaan. Van het moment dat ze het blonde meisje was gaan volgen had ze onraad geroken, nu kon ze het ook echt voelen. Ze had haar gelinkt aan het verlies van controle over haar lichaam. Niet veel later voelde ze hoe de bakbeesten opstegen, en weg gleden door de lucht. De vlucht was niet zozeer vermoeiend, aangezien haar lichaam zich nu niet vermoeid kon voelen. Het enige waar ze nu nog op kon vertrouwen was haar denkvermogen, zolang dat haar niet verlaten had was ze nog niet verloren. Het leek eeuwig te duren voordat de hovercraft overging in dalen, en uiteindelijk in een zachte landing. Weer stond Arianna op, onwillig, en liep achter het meisje aan, samen met de andere mutanten. Ze probeerde alles in haar op te nemen, de weg door de gangenstelsel leek oneindig door te gaan. Hoeveel afslagen ze hadden genomen wist ze niet meer, maar de herkenningspunten probeerde ze te onthouden als die er waren.

Ze kwamen in een grotere ruimte vol met, cellen. Als haar gezicht emotie had kunnen tonen nu was dat hoogstwaarschijnlijk gebeurd, ook al was ze een persoon die weinig emotie toonde vanwege haar ijzige hart. Één voor één gingen ze langs de cellen. De eerste persoon was Robb. Arianna probeerde hem aan te kijken, maar ze werd al gedwongen om verder te lopen. De namen gingen verder, tot zij na een jongetje aan de beurt was. Zonder te maren liep ze haar cel in, weer schreeuwde haar gedachten dat ze weg moest gaan, om moest draaien, weg teleporteren. Het werkte niet, compleet in de macht van het meisje ging ze de cel in.

Het eerste wat ze voelde was hitte, hoge temperaturen. De warmte tintelde op haar toch al koude huid, en begon met het verhitten van alles om haar heen. De deur sloot achter haar, en voor het eerst draaide zich geheel met eigen wil om. Ze keek om zich heen, probeerde uit te vinden wat hier aan de hand was, waar ze waren, en vooral: waarom? De laatste mutanten werden in hun cel gestopt, en voor zover Arianna kon zien waren alle cellen anders. Ze draaide langzaam om haarzelf heen, terwijl ze haar eigen cel bekeek. Ze voelde zich bekropt, met een verlangen naar vrijheid en frisse, maar vooral koude, buitenlucht. Aan het plafond van haar cel hingen een aparte soort lampen, en de muren van haar cel waren van glas. Er stond een toilet, een bed, compleet bekleed. Ooit had ze in een cel gezeten, maar dat was niet langer dan twee dagen. Bovendien was het meer dan vierhonderd jaar geleden, toen het meeste kwaad nog fysiek werd aangedaan, handgedreven, door een andere persoon. Ze had toen niet kunnen bedenken dat er cellen als deze zouden bestaan, en dat ze hier vast zat, no way out.

Ze had gevoeld hoe haar mutatie langzaam weer was terug gekeerd, maar meteen werd onderdrukt door te temperatuur. Het tastte haar vrijwel meteen aan, maar in beetjes. Arianna schrok wakker door een aantal schreeuwen en kreten. Roerloos keek ze naar de andere mutanten. In de cel naast haar was een jongetje aan het huilen, iets wat een steek door haar hart stuurde. Het pijnigde haar om het jochie zo te zien. Arianna zou met alle plezier zijn pijn overnemen, wetend dat zij het zou kunnen verdragen omdat ze het eeuwige leven had. Aan de andere kant ging een onbekend meisje op hoog tempo door de cel heen, om vervolgens weer op de grond te worden gegooid. Ze kende drie van de mutanten. Nadya en Valkyrie, die haar hadden "gered", als je het zo kon noemen. En Robb, haar goede vriend Robb. Ze probeerde oogcontact met hem te maken, maar haar lichaam verbood het. Ze werd moe van de temperatuur, futloos. Terwijl andere mutanten los gingen en gepijnigd leken te worden bleef Arianna in het midden van haar cel staan, en langzaam, bijna onmerkbaar, werd haar ademhaling wat zwaarder, en sloten haar ogen zich wat meer bij iedere keer dat ze knipperde. Haar cel was niet gemaakt om haar direct fysiek aan te vallen, merkte ze. Nee, haar cel was er om haar langzaam uit te putten, beetje bij beetje, en zo het leven uit haar proberen te zuigen. Een eeuwige marteling kon het worden, aangezien het leven haar nooit zou verlaten.

Ergens was dit haar bekend. Dit was niet de eerste keer dat ze de controle over haar eigen lichaam verloren had. Dit was niet de eerste keer dat ze machteloos toe keek, terwijl ze iets deed wat ze eigenlijk niet wou doen. Toch was het anders, heel anders. Normaal verloor ze de controle aan zichzelf. Normaal was er een deel in haar dat de controle over nam, als ze het allemaal niet meer aan kon. Dat was dit niet, dit was niet haar overlevingsmodus. Dit was iets anders, iets wat nog angstaanjagender was. Het liefst zou ze op springen en transformeren om met haar vlijmscherpe klauwen de wand van de hovercraft open te halen. Het liefst zou ze het meisje en ieder ander die haar tegen probeerden te houden verbranden. Ze wou hier weg. Ze moest hier weg. Weg van de wanden die haar angst aan joegen, maar vooral weg van het geen wat er komen zou. Wat dat ook zou zijn. Nadya wist dat het vanaf hier enkel slechter kon worden. Dit was niet de eerste keer dat ze mee werd genomen tegen haar wil. Dit was zelfs niet de eerste keer dat ze door het luchtruim heen vervoerd werd, naar een locatie die voor haar onbekend was. Een locatie die waarschijnlijk niets anders dan pijn zou brengen. Al die gedachten en al die intenties, maar ze kon niets en ze voelde niets. Het was alsof het meisje alles wat haar eigen was, had afgenomen en enkel haar gedachten en herinneringen had achter gelaten. Het enige wat ze nu kon doen was wachten. Wachten tot het noodlot toe sloeg en wachten tot dat over was.

Na wat als een eindeloosheid had gevoeld werd de landing ingezet.  Haast geruisloos kwam de hovercraft op de grond terecht. Zwijgend keek Nadya toe, hoe de eerste mutanten opstond en naar buiten liepen. Weer kon ze niet anders dan wachten. Wachten tot het blonde meisje haar op liet staan en de hovercraft uit liet lopen. Nog steeds zou ze haar het liefst ter plekke doen veranderen in een hoopje as, maar dat ging niet. Dat zou waarschijnlijk niet gaan tot ze ‘veilig en wel’ opgesloten zaten. Het was duidelijk dat de zwaar bewapende, nogal guur uitziende mannen die hen buiten omsingelden niet meer waren dan een formaliteit. Als het meisje er niet zou zijn zou het binnen hoe dan ook een slagveld worden. Hoewel Nadya slechts van twee van de andere 10 mutanten wist wie het waren, wist ze vrij zeker dat het stuk voor stuk krachtige mutanten waren. Krachtige mutanten die nu als makke lammetjes in twee keurige rijtjes een gebouw in liepen. Normaal zou het aanblik van de kooien haar angst aan hebben gejaagd. Niet het soort angst dat je aan de kant kon zetten, maar het soort angst dat allesoverweldigend was. Die je keel dicht kneep en je ontnam van het vermogen om na te denken. Nu liet het haar volledig koud. Al was ze zich er van bewust dat die angst terug zou komen op het moment dat het meisje haar uit haar grip zou laten. Misschien was het beter als het meisje haar in haar grip zou houden. Voor Nadya zelf, maar ook voor degene die met haar in dezelfde ruimte zouden worden opgesloten.

Gedwee liep Nadya de kooi in die haar werd toegewezen. Rond haar smalle polsen werden zware boeien bevestigd. Het materiaal waarvan de boeien en de daaraan bevestigden kettingen waren gemaakt, kwam haar bekend voor. Het leek hetzelfde materiaal als ze op Bikini Atol hadden gehad. Materiaal dat zowel bestemd was tegen temperaturen ver onder, als boven nul. De kettingen zaten aan weerzijde van de  kooi bevestigd en er leek een soort katrol aan bevestigd te zijn.

De rust die ze de afgelopen uren had gehad, verdween als sneeuw voor de zon. Haar ademhaling begon weer te versnellen en haar temperatuur schoot de lucht in, nog voor ze goed en wel door had wat er aan de hand was. Haar ogen schoten angstig heen en weer. Naar de tralies die haar omgaven. Naar de kooien waarin de andere mutanten zaten. Het was alsof twee handen zich rond haar keel sloten en die langzaam dicht begonnen te drukken. Dit kon niet waar zijn! Dit mocht niet waar zijn! Dit kon ze niet nog een keer mee maken. In een waas van blinde paniek schoot ze op de tralies af. Vlammen laaiden op uit de palmen van haar handen. Ze moest hier weg én wel nu! Nog voor ze bij de rand van de kooi was werd ze door de kettingen ruw terug getrokken. Haar armen schoten de lucht in en ze kon haar schouders horen kraken. Een misselijk gevoel overviel haar. Al wist ze niet of het kwam door de pijn of door de angst. Was dit echt? Zat ze echt weer vast of was ze in haar vensterbank in slaap gevallen? Tranen schoten in haar ogen, omdat ze wist dat het geen droom was. Na meer dan zeven jaar vrij te zijn geweest, zat ze weer vast, zoals ze het grootste gedeelte van haar leven al vast had gezeten. Weer laaiden er vlammen op uit haar handen en met moeite wist ze haarhanden zo te draaien dat de vlammen aan de tralies konden likken. Al leken die gemaakt van het zelfde materiaal als de kettingen. Kettingen die ook nu weer meteen in actie kwamen. Ruw schoten ze nog verder het plafond van haar kooi in. Haar voeten kwamen los van de grond en haar armen werden nog verder uiteen getrokken. Een kruin van pijn en wanhoop kon ze niet onderdrukken. Net zo min als ze de tranen kon bedwingen die over haar wangen stroomden. De kracht om sterk te zijn had ze niet. Die kracht was ze allang al verloren.

De hele reis lang probeerde hij uit alle macht terug te vechten tegen de macht die de blonde bitch over hem had. Het maakte hem moe, mentaal, maar hij wilde niet opgeven. De mutanten om hem heen zagen er even rustig uit als hij, langs de buitenkant. Hij wist zeker dat er een paar waren die even hard aan het vechten waren als hij. Niemand liet zich toch zomaar ontvoeren?! Het enge was dat hij zijn wolven niet meer voelde. Alsof ze op Genosha waren achtergebleven. Hij kon ze niet tevoorschijn laten komen. Jammer genoeg. Die hadden de blondine waarschijnlijk wel in stukjes gescheurd.

Eenmaal aangekomen werden ze uit de hovercrafts gehaald. Ze werden omringd door grote mannen met machinegeweren, maar die zouden sowieso geen kans maken tegen de mutanten. Als die verraadster hen maar een moment zou loslaten, zou het uitdraaien op een slachtpartij. Maar ze was sterk genoeg om hen netjes in twee rijen naar binnen te laten marcheren. Amadéo was het beu, hij wilde verdomme lekker zelf kunnen beslissen wat hij deed. En dat was vooral niet naar binnen gaan!

Helaas, veel ruimte voor eigen input was er niet. Amadéo liep, net zoals alle andere, een cel binnen. Een soort halsband werd om zijn nek gegaan. Blondie had een kink? Zo te zien wel. Nadat iedereen eindelijk op zijn plek zat, voelde hij zijn eigen wil terug keren. Hij bleef nog even staan tho. Om zich heen hoorde hij mensen schreeuwen. Hij had het gevoel dat ze hier niet waren op citytrip. Die halsband zat er ook niet voor niets. Maar hij wilde niet weten waar hij voor diende. In plaats daarvan probeerde hij zijn wolven terug te bereiken.

Iets wat hem het volgende moment al speet. Met een onmenselijk gekraak brak zijn ruggengraat in twee. Een transformatie werd in gang gezet. Het duurde niet lang voor hij besefte dat dat door die halsband kwam. Hij wilde er nog naar klauwen, het ding af rukken, maar het was te laat. Onder luid gekraak en pijnlijk gekreun van zijn kant, kon hij niet anders dan de transformatie naar wolf ondergaan.

Lydia probeerde de hele rit te denken aan hoe ze de blondine terug zal pakken met haar mutatie. Welke manier zou ze gebruiken om haar keihard te gaan martelen tot al het bloed uit haar lichaam werd gezogen door de pijnlijke mutatie die de redhead had. Maar ze bleef rustig. Ze bleef neutraal kijken naar de andere mutanten die samen met haar waren weggenomen van Genosha. Hoe graag ze ook van het eiland af wilde gaan, ze had nog wel een to-do list op het eiland die ze af moest hebben. Zolang ze niet op Genosha was kon ze haar to-do list niet afmaken en dat maakte haar wel een beetje boos. Maar het maakte haar niet zo boos dan dat ze was op het lelijke kind dat haar zonder reden had ontvoerd. Lydia had hele kind nog nooit gezien!

Maar ze mocht zeuren wat ze wilde in haar hoofd, maar toen ze eenmaal landde en in twee rijen werden opgedeeld was ze weer in het nu. Ze dacht er niet aan wat ze zou doen als het meisje voor een seconde de controle verloor. Lydia probeerde juist elk detail die ze zag in zich op te nemen. De mannen met de machinegeweren, de hoverboards die ze langzamerhand achter zich lieten. Ze onthield zelfs dat de jongen met de Amadéo in de cel naast haar kwam. Lydia probeerde nog een glimp op te vangen van waar de andere mutanten heen gingen, maar het lukte haar nog niet om uit zichzelf een spier aan te spannen.

Pas op het moment dat de deur achter haar dicht viel nam ze eerst een diepe hap lucht. Ze draaide zich met een boos gezicht om en liep naar de deur waar ze keihard op begon te bonken. “Laat me hier uit!” Begon ze te roepen en te schreeuwen. Lydia begon wat zwaarder te ademen en bonkte voor nog een keer op haar celdeur. Het ademde werd moeilijker en voelde hoe de pijn in haar longen zich verspreidde naar haar armen. Ze had gevoel alsof haar armen eraf getrokken werden en dat haar spieren zo werden overgenomen dat het haar niet meer lukte om op de deur te bonken. Ze wilde wat zeggen, maar haar kaken werden op elkaar gehouden. Het voelde alsof iemand haar bloed over had genomen, zoals zij mensen hun bloed overnam. Lydia probeerde rustiger te ademen en dwong zichzelf om naar het bed te lopen. Ze hield haar dunne matras stevig vast om de pijn die ze had daarop te focussen. Ze deed haar ogen dicht en probeerde zo goed als ze kon rustig te blijven, maar in haar hoofd gingen alle bellen rinkelen. Ze moest haar revenge hebben en krijgen.

In haar hoofd had ze de mutante al twintig keer vermoord. Geëlektrocuteerd, geroosterd, verlamd, gewurgd... De wildste plannen waren in haar hoofd opgekomen. Hoe ze uit haar stoel zou opspringen, de blondine rond de hals vliegen en zo uit het vliegtuig zou smijten. Een ander scenario dat in haar hoofd afspeelde ging over hoe ze langzaam de brandstof van het vliegtuig zou aansteken om zo een ontploffing te veroorzaken in de cockpit. Sam wist niet of zij het dan ook zouden overleven, maar die teef was dan ten minste dood. Maar hoe hard ze ook probeerde, hoe vaak ze haar vingers beval om te bewegingen, er gebeurde niks, nada, noppes. Het enige wat ze kon doen was voor zich uit staren, als een zombie.

De subtiele schok van de landing haalde haar uit haar moordlustige gedachten. Als poppen van de blonde poppenspeelster liepen ze, nee marcheerde ze haast in twee rijen. Omdat Sam redelijk vanachter liep, kon ze goed zien wie er nog allemaal was meegenomen. Aurélia's arrogante houding was zelfs te zien door de houterige bewegingen geproduceerd door de mutante. De blondine zou liegen, moest ze zeggen dat ze het niet lichtjes amusant vond om haar zo te zien. Toch zaten ze hier allemaal in het zelfde schuitje en richtte ze haar woede en afgunst terug op de onbekende blondine. Het ergste vond ze het kleine jongetje dat, ondanks de controle van de mutante, stevig zijn knuffelbeestje vasthield. Samantha had altijd al een zwak gehad voor kinderen en dit jongetje was daar geen uitzondering op. Hoe kon dat meisje, want een ze leek amper ouder dan hen, zoiets een kind aandoen, een onschuldig kind!? Dat was iets waar Sam echt niet bij kon met haar hoofd.

Algauw werd de landingsbaan met bewakingsagenten vervangen door een gesloten gebouw. Een voor een werden de mutanten in cellen gestopt. Wat voor gekkenhuis was dit, dacht Samantha bij zichzelf. Welke complete zot stak nu een deel mutanten in een cel, waar ze met behulp van hun mutaties gemakkelijk uit konden ontsnappen. Één mutant die met metalen overweg kon en hop, je hebt de poppen aan het dansen. Eenmaal in de cel bleven alle mutanten nog even in de soldaatachtige houding staan, waarna ze 'losgelaten' werden. Het kwam zo plots dat Samantha naar voren viel en haar linkervoet moest zetten of ze was omgevallen. "Trut!" Gilde ze, terwijl ze de zich tegen de celwand aanwierp. "Nu durf je niks meer hé! Grow some lady balls!" Al haar woede zat in die zinnen. Nog meer woorden waren op weg om losgelaten te worden, maar dat was buiten het natte gevoel gerekend. Toen ze voor de laatste keer gecontroleerd had, zat er een dak boven haar hoofd waar geen regen door kon én was ze geen kleuter meer die in haar broek deed. Maar toch was ze zeker dat ze druppels voelde op haar hoofd en wat eerst druppels waren, veranderde al gauw in liters en liters water. Verbaasd stapte ze naar achter, naar het midden van haar cel. Een ijzige vuist omklemde zich rond haar hart, water was een van haar grotere angsten. Normaal kon ze het redelijk goed onderdrukken en kon ze zelfs gewoon zwemmen in de oceaan, maar als haar cel langzaam volstroomt met de doorzichtige vloeistof begon ze toch lichtjes te panikeren. Het water kwam al tot aan haar kin en het leek niet te stoppen. Wanhopig trappelde ze in haar cel, met haar hoofd naar achteren gekanteld. Kon het stoppen? Haar cel was volledig gevuld met water en haar zuurstof begon op te geraken. Schoppend tegen de wanden probeerde ze te ontsnappen uit haar waterige graf, maar niks leek te helpen. Net toen ze zwarte vlekken begon te zien, daalde het waterpeil zo snel dat Samantha doorweekt en hoestend op de vloer viel. Haar blonde haar hing in lange strengen naast haar gezicht en druppelde op de plots droge vloer. Haar bed was geen meter verschoven, waaruit ze afleidde dat hij vastgemaakt was aan de grond. Het had dus geen zin om het stomme ding om te stampen om haar woede kwijt te geraken. Daarom deed ze het enige wat op dat moment in haar opkwam. Sam had vlak nadat ze controle terug kreeg gevoeld hoe de elektriciteit terug voelbaar werd en hoe het vuur in haar feller brandde. Maar buiten haar cel voelde ze niks, dus had ze waarschijnlijk alleen controle over haar mutatie in de cel concludeerde ze algauw. Ze moest het slim spelen om eruit te geraken, maar in plaats daarvan stak ze in die vlaag van woede haar laken in de fik. De oranje vlammen likte aan de stof en haast rustig keek ze naar de dansende schaduwen op de grond. Nog geen uur in de cel en ze was nu al zot aan het worden precies.

Robb vond het vreemd, dat hij zo maar toen de blondine was mee gegaan. Hij had zich natuurlijk willen verzetten, maar zijn lichaam wilde gewoon niet mee. Elke mogelijke cel wilde zich verzetten tegen wat er ook aan de hand was, maar er was gewoon geen beweging te krijgen in de man. In het vliegtuig wilde hij alle andere mutanten eens goed bekijken, maar zelfs dat lukte niet. Zoals vroeger vaak het geval was geweest, zat hij met een doodse blik voor zich uit te staren, net als een soldaat die op weg was naar zijn volgende missie. De landing werd in gezet, althans zijn lichaam werd het gewaar dat de luchtdruk weer aan het veranderen was. Waar ze waren wist hij totaal niet, maar dat het niet goed was. Dat stond in de sterren geschreven.

Eens geland werden ze in rijen naar buiten geleid, met op kop het meisje dat op zijn deur had geklopt. Robb’s eerste instinct toen hij op de grond stond en de ongure types zich zichtbaar maakte was om te grijpen naar een zwaard dat er niet was. Iets wat hij natuurlijk niet kon, maar het liefst van al had hij al deze mensen de kop ingeslagen als het kon. Waar the hell waren ze in godsnaam beland? Zouden ze het op het eiland al gemerkt hebben? Dat moest wel right? 11 mutanten konden niet zo maar van de ene op de andere moment totaal verdwenen zijn zonder een spoor achter te laten. Robb begon zich inmiddels mateloos te irriteren aan het feit dat hij de controle over zijn lichaam niet had. In alle jaren die hij leefde was dit hem nog nooit overkomen, en hij haatte het zo hard! Al werd die haat momenteel volledig geprojecteerd op de blondine.

Robb was de eerste die zijn cel binnen wandelde. Bijna automatisch had hij zijn hoofd naar haar gedraaid toen ze zijn naam had geroepen, als een ware soldaat om dan zijn cel binnen te wandelen. In de cel keek hij even rond, wist dat er waarschijnlijk wel meer achter school dan het uiteindelijk liet blijken. Lydia, Amadéo, Walsh. Bij de kleine jongen nam de blondine zijn knuffel op wat er voor zorgde dat er nog meer woede in hem opvlamde. Vervolgens was het de beurt aan Arianna, Aurélia, Nadya, Niklaus en de laatste drie cellen waren voor Topaz, Samantha en Valkyrie. En toen was de blodnine weg en pas dan kon Robb weer vrij bewegen. Wezenloos staarde hij naar de jongen, liet de rest aan zich passeren. Walsh had zijn tralies omklemt en werd op een brute manier pijn gedaan, iets wat maar bleef duren. Robb’s kaak verstrakte. Ze moesten hieruit raken, met zijn allen. Zoekend keek hij rond naar een mogelijkheid, maar vond op het eerste zich niet. In elke cel zat een flaw en hij ging die vinden, maakte niet uit wat hij ervoor moest doen.

In een poging om toch te kunnen ontsnappen knalde Robb met een grote kracht tegen de tralies aan met zijn schouder. ‘Laat ons hier uit!’ Schreeuwde Robb luid voor de impact. Iets wat niet alleen zorgde voor een helse pijn in zijn schouder, maar ook voor iets anders. De jongen wilde een hele woede uitbarsting krijgen maar dat werd opgehouden door een vreemd geluid. Mechanische geluiden vulde zijn oren en voor hij het goed en wel door had, waren zowel zijn bed als de wc verdwenen en begon de grond te bewegen. Met zijn hand klampte hij zich vast aan de tralies om zichzelf tegen te houden, wat ervoor zorgde dat de zool van zijn schoenen er als het ware werd afgeschuurd. Verbazing maakte zich meester van hem, maar als hij nu niet handelde dan had hij zo meteen geen voeten meer. Dus begon Robb te lopen. Er was geen mogelijkheid om te stoppen, tenzij het mogelijk wist te maken dat hij zich kon vastklampen aan de tralies met voeten en al. De verbazing maakte plaats voor een uitputting, iets wat waarschijnlijk kwam door de lange vlucht hierheen, al mocht hij niet opgeven. Niet als hij niet wilde eindigen als gehakt.

Wat ze hier deden en waarom ze hier zaten wist ze nog steeds niet, het was een groot raadsel voor waarschijnlijk iedereen die hier in cellen waren gestopt. Valkyrie kon niet om zichzelf heen kijken, ze zat in gedoken op de grond en haar lange bruine haren blokkeerde het zicht op de andere mutanten. Ze was te misselijk om te bewegen en de koorts maakte het niet beter. Toch wist ze dat ze niet de enige was, ze had namelijk ook schreeuwen gehoord van de andere. Wiens plan was dit? Waarom deden ze dit? Ze probeerde over al die dingen na te denken in poging om zichzelf af te leiden. Het was niet de bedoeling dat ze zichzelf zwak zou laten zien. Ze moest sterker blijven dan degene die erachter zou zitten.

Nu was het feit dat ze hier zo ineengedoken zat al een zwakte die zichtbaar was, maar ze zou de neigingen onderdrukken van de ziekte. Heel even had ze het gevoel dat het beter ging doordat ze helemaal stil zat en dit de misselijkheid een beetje wegdreef. Daarom bewoog ze weer langzaam en probeerde ze weer om te kijken naar wat er allemaal gebeurde. Haar zicht was wazig en ze voelde zich heel vreemd. Haar lippen en wangen begonnen koud te tintelen waarna ze het weer extreem warm kreeg. Ze voelde hoe haar maag samentrok en in een snelle beweging schoot ze opzij om alles in een keer eruit te gooien in het toilet. Pijn ging door haar hele rug heen.

Na een tijdje voelde ze zich wel weer een stuk beter. Ze veegde haar mond af aan haar mouw en begon weer recht te staan. Het was nog steeds gloeiend warm in haar cel en haar huid glimde van het zweet, maar nu kon ze het weer iets beter aan doordat de misselijkheid weg was. Haar blik ging over de andere cellen. Naast haar was een blond meisje te zien die haar bed in de fik had gestoken. In de andere cellen die schuin tegenover haar stonden waren beide jongens te zien. De ene jongen leek zeer versuft en stond nu net zoals haar in het rond te kijken naar de andere cellen. De andere zat ineengedoken met zijn handen over zijn oren.
Een stukje verderop zat een meisje die ze al eerder had gezien, op de dag van het ongeluk met Lawrence. De dag waarom ze een explosie liet gaan waarin Lawrence zijn gehoor beschadigd had. Zij had geprobeerd het meisje genaamd Arianna te helpen en Valkyrie had dit ook proberen te doen maar ze had er achteraf alleen maar spijt van gehad. Arianna was hier ook, maar mocht Valkyrie niets gedaan hebben was ze hier misschien niet geweest. Lichtjes kwaad keek ze hun kanten op. Nog steeds had ze spijt van wat ze had gedaan. Ze had zijn leven op het spel gezet voor hun, iets wat ze niet had mogen doen.

Lawrence.. Hij was hier niet, en gelukkig. Dat zou alles dan alleen nog maar erger maken. Maar hij zat nog op Genosha, tenminste dat hoopte ze. Ze vreesde nu vanuit hier ook nog steeds voor zijn leven. Deze mensen waren er al in geslaagd om 11 mutanten te jatten, wie wist waartoe ze nog meer in staat waren. Wat als dit nog niet genoeg voor ze zou zijn. Wat als ze terug zouden komen. Of ze hadden misschien al wel meer mutanten, alleen wisten hun dat nog niet.
Deze onwetendheid maakte haar bang dus ze probeerde er niet langer over na te denken. Ze moest hieruit komen, en wel snel. Alleen zo kon ze deze dingen zeker weten. Maar hoe gingen ze hier uit komen? Haar ogen gingen terug naar waarschijnlijk de enige die op het moment ook in staat was om aan te kijken, tenzij hij inmiddels ook al uit vermoeidheid ineen geklapt was. Haar ademhaling ging weer sneller en opnieuw voelde ze de warmte aandikken. Zweet bleef uit haar poriën lopen, haar kleren waren al helemaal nat. Weer kreeg ze het enorm benauwd en kon ze niet anders dan alle overbodige kleding uittrekken in de hoop het zo wat koeler te krijgen, maar dat was tevergeefs. Niet leek te helpen. Ze kon alleen maar wachten, wachten tot het over zou gaan. Haar t-shirt scheurde ze uit omdat het over haar hoofd trekken te veel energie zou kosten, en veel energie had ze niet. Ze ging vervolgens weer zitten en bleef voor zich uit kijken. Deed voor de rest niets. Ze zou blijven vechten, dan alleen maar op deze manier, door niet op te geven. Ze zouden haar niet klein krijgen. Nooit niet..

Helaas was hij zich pijnlijk bewust van elk botje en spiertje dat zichzelf op een andere plek plooide. Het gekreun veranderde geleidelijk naar een dierlijk gegrom. De pijn was nog steeds in het geluid te horen, maar het werd nu duidelijk dat hij veranderde naar zijn wolvenvorm. Na wat een eeuwigheid leek geduurd te hebben, maar eigenlijk slechts een tiental minuten was, duwde hij zichzelf hijgend overeind op zijn poten. De cel zag er anders uit van uit dit standpunt, zo dichter bij de grond. Hij zette enkele wankele stappen, zijn wolvenlichaam was altijd wat wennen. Vanaf hij weer stevig stond, begon hij voor de tralies heen en weer te lopen.

Zijn verscherpte blik was gevestigd op de controlekamer. Daar liepen mannen heen en weer. Hij zag de blonde bitch weer. Automatisch trok hij zijn lip op en ontblootte zo zijn scherpe tanden. Een uitdagende grauw kwam over zijn lippen. Zijn zintuigen pikten een heleboel prikkels op. Lydia, de redhead in de cel naast hem, was op de deur aan het bonken. Iets dat snel ophield, waarna ze op haar bed ging liggen. De andere chick in de cel verderop was als een gek rondjes aan het rennen. Af en toe was er een mechanisch geluid te horen, een paal die omhoog schoot en haar zo pijnlijk ten val bracht.

Opgeven was voor hen allemaal beter geweest. Maar hij vertikte het, net zoals de rondrennende brunette. De wolf bleef heen en weer lopen, liet af en toe weer een huil horen. Hij wilde dat die blonde naar hier kwam zodat hij haar in stukjes kon scheuren. Amadéo drukte zichzelf overeind op zijn achterpoten, zette zijn voorpoten tegen de tralies en sloeg zijn klauwen uit. Alsof hij zichzelf er doorheen kon duwen. Geen goed idee. De halsband piepte weer, en hij voelde hoe de transformatie opnieuw werd afgedwongen. Het was amper een kwartier geleden sinds zijn eerste shift.

De wolf kromp in elkaar, beet hard op zijn tanden terwijl zijn lichaam opnieuw naar zijn halfing vorm werd veranderd. De pijn was intenser dan de eerste keer. Wat altijd het geval was als hij zo snel na elkaar heen en weer ging. Zijn spieren stonden nu precies in brand, hij begon opnieuw te janken van de pijn. Hij probeerde uit alle macht de transformatie tegen te houden, maar hij wist niet hoe. Hij kon het alleen maar ondergaan en afwachten tot het vanzelf weer ophield.

Samantha had hier beter over moeten nadenken. Haar laken in brand steken was niet slim, het complete tegenovergestelde zelfs. Het was niet dat ze koud ging leiden 's nachts, eerder dat om de vlammen te stoppen ze haar cel opnieuw vulde met water. Toen ze de druppels opnieuw op haar hoofd voelde en de vlammen sissend doven, werd ze overmand door een gevoel van wanhoop. Hoe kon ze hier in godsnaam uitkomen als ze bij het minste wat ze deed een douche kreeg? Kon ze zelfs al niet eens meer rondstappen zonder water over haar heen te krijgen? Was dat de trigger? Het bewegen? Of was het haar mutatie? Of het spreken? Ademen? Met de minuut kwamen er meer en meer vraagtekens bij. Al werden deze al vlug weggeduwd door de teruggekeerde allesoverheersende angst. Het water was nog maar bij haar middenriffen en ze had nu al het gevoel alsof ze geen adem meer kreeg. Als een vis op het drogen hapte ze naar lucht, maar in plaats van zuurstof bereikte water haar longen.

Haar glazen cel was een aquarium geworden, met een blonde pop er midden in drijvend. Sams blonde haren zweefde rond haar hoofd, terwijl ze bewusteloos in het water hing. Uit het niks stroomde het water plots gigantisch snel weg, alsof ze in de vloer een sluis hadden open gezet waar Sam niet door kon. De smak waarmee ze op de grond viel, was genoeg om haar terug wakker te krijgen. Hoestend en proestend schoot Samantha overeind. Met haar linkerhand op haar borst, haar rechterhand steunend op de grond en haar natte haren plakkend op haar rug, hoestte ze eerst al het water uit haar longen waarna het water uit haar maag in golven naar boven kwam. Uitgeput liet ze zich op de vloer vallen om roerloos te blijven liggen. Haar ogen staarde glazig naar het plafon van haar vierkante cel. Voor het eerst sinds ze hier was dacht ze aan Genosha. Dacht ze aan Faye, Dante, Aly, Rhys, Eloise en alle andere vrienden die ze gemaakt had op het eiland. Samantha miste hen en ze was hier nog geen dag. Of dat dacht ze toch, haar tijdsbesef was compleet verdwenen.

Een eenzame traan gleed uit haar ooghoek de grond op waardoor Samantha ruw recht op ging zitten. Met de palm van haar hand wreef ze onder haar ogen. Ze was niet zwak. Ze ging geen zwakte tonen. Geen emotie. Haar ontvoerders zouden de satisfaction van haar te zien breken, niet krijgen. In plaats van nog een seconde langer op de grond te blijven zitten en te verdrinken in zelfmedelijden, stond ze op. Haar ijskoude, natte kleren plakte aan haar warme huid, maar ze had het niet koud. Eerst wierp ze een blik op de omliggende cellen waar de mutanten het al even moeilijk leken te hebben als zij. Vervolgens begonnen ze te wandelen langs de rand van haar cel. In haar hoofd telde ze de stappen die ze zette. Vijf, zes, zeven, acht, negen, tien. Draai. Elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien. Draai.