the cause is hidden, but the result is well known.

Vanaf het moment dat ze in de cel was gestapt voelde ze hoe de warmte haar omsingelde. Ze kon niet precies raden hoe warm het hier was, maar ze gokte op iets rond de dertig graden. Dertig graden in een kamer als deze was te veel. Éénmaal had ze zich in zo'n situatie bevonden, nog op Genosha. Ze had zichzelf per ongeluk geteleporteerd naar de kas, die op slot had gezeten. Arianna had erin vast gezeten, in het toch al benauwde gebouwtje. Lang had het niet geduurd voordat ze zichtbaar was verzwakt. Ze had haar mutatie niet kunnen gebruiken om de deur te forceren, omdat juist datgene alle planten zou doden. De planten die in de kas stonden waren van tropische aard, en één verkeerde beweging van Arianna zou ervoor gezorgd hebben dat ze al hun bladeren hadden verloren. Uiteindelijk was ze ingestort, en had haar bewustzijn verloren. Gelukkig voor haar was ze toen uit de kas gehaald, net op tijd, en had de koude winterlucht haar weer doen ontwaken. Deze keer zou ze niet kunnen rekenen op iemand die haar hieruit zou halen. Dit was geen kas, dit was een cel gemaakt om haar binnen te houden.

Haar blik gleed langs de andere cellen, en ze keek vol afschuw toe hoe haar medestudenten gemarteld werden. Arianna zag een jongen die op een schijnbaar pijnlkijke manier transformeerde naar een wolf. Arianna had nog nooit iemand gezien die daadwerkelijk pijn voelde terwijl hij transformeerde. Het hele gebeuren van shapeshifters was niet nieuw voor haar. Haar blik gleed verder naar een meisje wiens cel onder water werd gezet. De blondine trappelde hopeloos naar zuurstof, en toen de cel geheel onder water stond liep het water met hoge snelheid weg, waardoor de meid op de grond werd gegooid. Arianna zette even wat verschrikt een stapje naar achter, maar dwong zichzelf te kijken naar wat er nog meer gebeurde om haar heen. Weer gleed haar blik langs de mutanten, die stuk voor stuk fysiek gemarteld werden. Het was alles behalve fijn om dit aan te zien, maar ze zette zichzelf er toch toe. In haar opzicht was het belangrijk om te weten wat er nu gebeurde, wat er aan de hand was, en dit was er onderdeel van. Ze kende een aantal mutanten van gezicht, en bij drie wist ze een naam. Valkyrie, Nadya en Robb. De eerste ving haar blik, en kort eek Arianna haar aan. Het meisje keek ietwat kwaad haar kant op, en al snel wendde de hertogin haar blik weer af.

Een tijdje lang stond Arianna in haar cel gewoon te kijken wat er om haar heen gebeurde. Ze voelde hoe de temperatuur in haar cel effect op haar had, en kort sloot ze haar ogen. Ze werd steeds vermoeider, maar ze werd niet aan stukken gegooid zoals de anderen hier. Ze was bang om ook maar iets te doen, al werd het wel steeds zwaarder om niets te doen. Arianna wist dat ze het dragelijker kon maken door haar mutatie te gebruiken, dat zou haar afkoelen. Maar na de aanblikken van de andere mutanten wist ze niet wat haar dan te wachten stond. Iedereen leek gestraft te worden ervoor, wat zou er met haar gebeuren?
Haar blik gleed naar de controlekamer, en juist op dat moment voelde ze dat de warmtelampen boven haar meer warmte gingen uitstralen op hoog tempo. Ze hapte wat naar adem, het leek tegelijkertijd een stuk benauwder te worden. Het bleef warmer worden, en ze voelde hoe er wat zweetdruppeltjes op haar voorhoofd verschenen. Iets wat zij nauwelijks mee maakte. Ze veegde de druppels weg, en staarde vol ongeloof naar haar hand. De druppels waren binnen mum van tijd weer verdwenen. Zo ging het maar door, en uiteindelijk begonnen er zwarte vlekken te verschijnen voor haar ogen. Ze balde haar handen tot vuisten, dwong zichzelf om niet heel de ruimte te bedekken met ijs. De gehele tijd bleef haar blik hangen op de controlekamer. Ze wist al lang niet meer in te schatten hoe warm het nu precies was, het was een grotere marteling om haar mutatie niet te gebruiken.

Ze zakte stilletjes op haar knieën. Haar zicht werd steeds onscherper, en steeds meer vlekken verschenen voor haar gezicht, steeds sneller achter elkaar. Ze voelde hoe haar lichaam nu schreeuwde om de ruimte af te koelen, maar ze wist dat er dan ergere gevolgen waren dan waar ze nu doorheen ging. Haar haar hing als een sluier om haar heen, en ze zette haar nagels in de grond om de frustraties weg proberen te sturen. Ze wist dat dit niet lang nog kon doorgaan, en uiteindelijk begon de vermoeidheid te overheersen. Haar ademhaling was zwaar, en haar ogen waren half gesloten. Ze keek kort omhoog naar het plafond, maar dit zorgde er enkel voor dat ze nog duizeliger werd. Ze probeerde dit te onderdrukken, maar zodra ze weer voor haar uit keek hield ze het niet langer vol. Ze viel om, en voelde hoe haar lichaam volledig contact maakte met de grond. Arianna zette haar arm op de grond om een poging te doen om op te staan, maar tevergeefs. Ze lag happend naar adem op de vloer, en uiteindelijk werd het zwart voor haar ogen.

Hij probeerde om geen geluid te maken terwijl er zo nu en dan nog een schok door zijn lichaam gejaagd werd, als een soort waarschuwing. Het horloge om zijn pols dat zijn hartslag in de gaten hield, had piepend tekeer gegaan. Naarmate hij rustiger werd, begon het gepiep ook wat regelmatiger en zachter te worden. Op den duur waren er alleen nog maar kleine ‘hik’ geluidjes te horen terwijl Walsh zich zo goed mogelijk probeerde te vermannen. De laatste schok zorgde er alleen maar voor dat hij lichtjes in elkaar kromp en zo bleef hij nog even liggen in de veronderstelling dat er nog eentje ging volgen. Toen er echter geen meer leek te komen, ontspande hij zijn lichaam wat en het was pas op dat moment dat hij weer durfde te bewegen. Voorzichtig duwde de jongen zich weer overeind zodat hij in een zittende positie belande. Hij wreef met zijn mouw over zijn ogen om de tranen weg te vegen, bedacht zich toen dat zijn moeder het waarschijnlijk niet leuk zou vinden als zijn mouw vuil werd. In plaats van met zijn mouw, gebruikte nu hij dus gewoon zijn hand om de resterende tranen zo goed mogelijk van zijn wangen te vegen.

Op den duur waren het enkel zijn roodomrande ogen die verraden dat hij gehuild had. Het hikken was grotendeels gestopt en hij had zichzelf genoeg onder controle om rond te kunnen kijken. Het eerste dat hem opviel, was de jongen in de cel voor hem die leek te lopen. Walsh trok zichzelf overeind aan de metalen baren totdat hij op zijn blote voeten stond -hij had geen tijd gehad om zijn pantoffels aan te trekken, laat staan dat hij kleren had meegenomen. In plaats daarvan stond hij in zijn captain america pyjama in de cel. Het was maar een goed iets dat zijn lichaamstemeratuur altijd best hoog had en hij dus nooit echt kou kon hebben. De jongen hield zijn hoofd een stukje schuin terwijl hij de ander observeerde. ”Waarom loop je?” Zijn stem klonk nog altijd een beetje schor. Vanaf het moment dat er weer elektriciteit door de cel gejaagd werd, stoof hij een stukje achteruit en wapperde wat met zijn handen in een poging de pijn wat te laten minderen. Het feit dat de vloer hem ook pijn had gedaan, ontging hem op dat moment even.

Zijn aandacht werd al snel getrokken naar een ander deel van de ruimte waar anderen ook pijn leken te hebben. Walsh drukte zijn gezicht tegen de tralies en kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij probeerde te zien wat er nu allemaal aan het gebeuren was. Nog voor hij echter echt een glimp had kunnen opvangen, zorgde wolvengehuil ervoor dat hij weer een paar passen achteruit zette en zo met zijn rug de andere kant van de cel raakte. Het was beweging die hij vanuit zijn ooghoek opmerkte, dat ervoor zorgde dat zijn aandacht al snel naar de cel naast hem trok. Toen hij het meisje door haar knieën zag gaan, zakte hij bijna automatisch een stukje mee naar beneden. ”Gaat alles wel goed?” Weer een schok, maar hij was te gefocust op het meisje om de iets zachtere schok echt op te merken.

Hij raakte wat in paniek toen ze uiteindelijk languit op de grond terecht kwam. ”Ze heeft hulp nodig!” Zijn stem galmde door de ruimte, maar hij had geen idee of iemand hem echt hoorde. ”Het komt wel goed.” Hij herinnerde zich nog hoe zijn moeder hem in haar armen genomen had nadat hij zichzelf had pijn gedaan en hetzelfde zinnetje constant was blijven herhalen. ”Het komt wel goed.” Hij hield zijn donkere kijkers op het zwartharige meisje gericht terwijl hij zijn knieën optrok en zijn armen om zijn benen heen sloeg. Deze keer registreerde hij de elektrische schokken die weer door de cel heen gejaagd werden wel en hij moest zijn tanden op elkaar klemmen zodat hij niet weer zou gaan huilen. ”Het komt wel goed.”

Het ging niet goed met de jongen, om het kort te zeggen. Nog steeds zat hij op zijn knieën op de grond, met zijn handen losjes over zijn oren. Zijn normaal altijd ijsblauwe ogen, hadden een onnatuurlijk felle groene kleur gekregen. Ogen die enkel gericht waren op de grond en niet door leken te hebben wat er om hem heen was gebeurd. Het geluid was weg, maar ook niet weg. Nog steeds kon hij het verder horen galmen in zijn oren, of was het gewoon echt nog steeds aanwezig? Niklaus wist het niet. Zijn hoofd draaide op volle toeren, maar in een poging zichzelf kalm te houden haalde hij diep adem. In. Enkele tellen vasthouden. Uit. In. Vast houden. Uit. In. Een gil bereikte zijn oren. Uit. Meer noodkreten vulde de grote ruimte. In. Hij hoorde meer schreeuwen van mensen en kneep zijn ogen stevig op elkaar. ’Kan iedereen gewoon ve-,’ begon uit op een zeer luide toon te roepen, maar halverwege stierf zijn stem langzaam af. De helse hoge toon was weer teruggekeerd en het was zo overheersend dat alles om hem heen even zwart werd. Alles leek te verdwijnen en hij bleef achter met de hoge toon. Pas wanneer het weer stil werd, was hij zich weer bewust van zijn omgeving. ’-, stil zijn,’ zei Niklaus nog om zijn zin af te maken, maar het was meer een zacht gemompel, iets wat absoluut niet hoorbaar was voor de andere.

In zijn directe omgeving steeg de temperatuur aan een razendsnel tempo en dat enkel door zijn eigen lichaamstemperatuur die omhoog ging. Hij kon er niets aan doen doordat het allemaal te maken had met zijn gemoedstoestand. Het was een onvermijdelijk proces. Op Genosha had hij het steeds kunnen onderdrukken, maar de hele situatie maakte het onmogelijk. Er bestond geen kans dat hij zichzelf volledig kalm kon houden en zijn omgeving hielp daar al helemaal. Het deed hem denken aan zijn tijd voor de school. Opgesloten in een cel en er enkel uit mogen om te vechten tegen andere mutanten. De situatie waarin hij zat leek er veel te hard op. Niklaus zat opgesloten en omgeven door mutanten. Daarom hield hij zijn ogen op de grond gericht of dicht, zodat de rest geen trigger zou zijn voor hem.
Maar na een tijd was het gewoon niet mogelijk om zich heel de tijd afgezonderd te houden. Dat was wanneer hij de enige bekende stem van de omgeving kon horen. Walsh, de jongen waar hij ooit mee had getraind, de jongste van iedereen. Niklaus keek op om te zien wat er aan de hand was met de rest, om eindelijk iedereen zijn situatie te zien, maar het drong niet allemaal tot hem door. Er was een hevige hoofdpijn komen opspelen.

Het was geen goed idee geweest. De laatste kalmte verliet volledig zijn lichaam en hij stond gelijk recht op zijn benen. Voor even draaide het doordat hij te snel recht stond in combinatie met de hoofdpijn. Bijna viel hij daardoor terug de grond op, maar hij wist op zijn voeten te blijven staan. Zijn rug keerde Niklaus naar de rest heen in een poging om zichzelf weer af te sluiten. Als je goed keek kon je van de shirt die hij aan had kleine rookwolkjes zien komen. Het was de eerste keer dat zijn lichaamstemperatuur zo hoog ging als toen.

Met haar kleren al verscheurd door de hitte zat ze in haar cel. Zwetend, onwetend en zwak maar klaar om te vechten als het nodig was. Haar vechtlust was nog niet verdwijnen, daarvoor was wel veel meer nodig. Je kon beter alles gebruiken wat je had en zelfs dat zou nog niet genoeg zijn om de Viking in Valkyrie klein te krijgen. Nu kon ze alleen niets dus zou ze wachten. Haar energie opsparen voor wat nog zou kunnen komen, of tot ze genoeg energie terug zou krijgen om weer een aanval te doen. Haar ogen waren nog gericht op de andere cellen, en voornamelijk op een jongen die er een beetje net zo bij zat als haar maar dan zwakker. Nu bracht ze haar blik alleen terug op de grond. Ze leek heel rustig en dat was ze ook wel, ze was erachter gekomen dat wanneer ze niets deed het haar ook met rust liet, voor een gedeelte dan. Toch bleef ze zweten en had ze nog niet alle kracht terug, ze was nog steeds zwak.

Het tikje dat ze hoorde op glas maakte dat ze weer opkeek en ze zag hoe de jongen haar aankeek en iets probeerde te zeggen. Valkyrie had door haar vele jaren goed leren liplezen dus ze kon zien dat hij ‘jij’ zei. Ze bleef hem gewoon doodnormaal aankijken alsof ze hem niet zag zitten, maar dat was omdat ze niets wilde laten merken. Het moest niet opvallend worden. Hij leek verder iets te mompelen en balde zijn vuist tegen het glas maar liet alleen zijn wijsvinger tegen het glas leunen. Valkyrie probeerde erachter te komen wat hij bedoelde. Nog een keer probeerde hij wat te zeggen maar hij was te zwak. Toch kon ze uit de eerste letters die hij probeerde te zeggen wel iets maken. Nog steeds keek ze hem neutraal aan, maar ze knikte wel even kort heel zacht. Ze nam even diep adem en keek weer weg, probeerde wat kracht te sparen.

Wie weet had hij een sterke mutatie maar werd die tegengehouden door het glas, kon hij daarvoor niets doen. Zij had zelf ook een sterke mutatie, maar ze voelde zich op het moment even iets beter dus misschien kon ze wel iets van haar mutatie loslaten? Ze kon het proberen, en dat zou ze ook doen. Het zou ook niet goed zijn als ze het niet zou proberen om hier weg te komen. Voordat ze iets zou doen keek ze wel nog even in het rond, zoekend naar camera’s of andere dingen waarmee ze haar in de gaten zouden kunnen houden. Daarbij zocht ze ook naar zwakheden. Ze probeerde in te schatten hoeveel ze nodig zou hebben om zijn glas te breken.

Nog heel even, ietsje meer kracht nog. Ze zou zolang wachten als dat nodig was om het onverwachts te maken. Ze zouden het niet zien aankomen, al wist ze verder ook niet waarmee ze hun in de gaten konden houden. Misschien zouden ze het wel zien aankomen en wachten ze alleen nog op haar om het te doen? Zouden ze haar spijt geven van wat ze zou gaan doen en zouden ze haar harder aanpakken? Ze konden tenslotte hun lichamen overnemen en controleren, dat was hoe ze hier waren gekomen in de eerste plaats. Dus was dit het risico waard? Als de mogelijkheid bestond om hun hieruit zou kunnen krijgen, ja dan was het het waard. Ze checkte nog voor de laatste keer het plafond voordat ze toe zou slaan. Ze sprong snel op en vuurde meteen haar mutatie af op de kooi naast haar, waar de jongen in zat. Net zoals bij het ongeluk met Lawrence en de twee andere meisjes probeerde ze een heftige explosie van de radioactieve deeltjes in de lucht te creëren, en in haar kooi zaten er veel.

Wat er zou gebeuren wist ze niet, ze had geen idee. Zou het het glas breken? In een normale situatie, sowieso. In deze situatie kon ze alleen niet weten wat er ging gebeuren, maar ze nam het risico, al zou ze er zelf misschien voor moeten boeten en pijn voor moeten lijden. Het was een kans die ze nam, en altijd zou nemen.

Hoe meer Lydia alle geluiden van andere mensen wilde negeren werd de pijn in haar lichaam steeds erger. Ze mocht er dan wel rustig uitzien, terwijl ze op het stalen bedje lag; maar dat was totaal niet. De alarmbellen in haar hoofd waren nog altijd aan het af gaan en ze schelde het blonde kind helemaal verrot. Ze wilde weg. Ze kon het niet meer aan om er nog langer in te blijven zitten. Ze kneep in het dunne matrasje van haar bed tot haar knokkels wit werden. De pijn die ze voelde in haar longen verspreidde in haar hele lichaam en probeerde de pijn ergens anders op te focussen. Ze keek opzij naar de cel van Amadéo. Nooit had geweten hoeveel pijn zij andere veroorzaakte, maar nu ze voelde hoe het was had ze medelijden met haar cel buur en de rest van de mutanten die opgesloten waren. Ze was nog zo rustig wezen liggen, maar ze werd er gek van. Lydia had zichzelf nog zo beloofd om niet gek te worden, maar daar was het wel een beetje te laat voor.

De redhead balde haar handen tot vuisten en sloeg tegen het stalen bed aan. Het deed pijn, maar het gaf een zekere afleiding van de pijn die ze had. Langzaam ging ze op rechtop zitten en zette ze haar duim en wijsvinger tegen haar slaap aan en maakte ze kleine cirkeltjes om iets te ontspannen. Door een wolvengehuil vlak naast haar schrok ze op. In Amadéo zijn cel stond wolf. Ze was teveel met zichzelf bezig geweest om op te kunnen wat er allemaal om haar heen gaande was. Er was zoveel geschreeuw dat ze het niet had gevolgd. Ze stond op van haar cel en bonkte nog een keer op haar deur. Veel kracht qua spieren had ze niet, maar ze had haar uithoudingsvermogen was iets wat ze had getraind. Hoe lang ze het zou volhouden om de aandacht te krijgen van soldaten of van andere mensen buiten haar cel wist ze niet. Maar ze bleef door gaan. Niet alleen omdat ze zelf al te graag wilde ontsnappen, maar ook omdat ze de andere willen helpen. Ze mocht wel eens wat goeds doen in haar leven. Als dat vandaag was dan was dat vandaag. Eenmaal terug op Genosha zou ze dezelfde persoon zijn als dat ze was geweest voordat ze was ontvoerd. Dat was een belofte aan zichzelf die niemand verder hoefde te weten. Die blonde chick zou haar niet kunnen breken tot iets zwaks.

Lydia voelde hoe haar longen meer pijn begonnen te doen en dat haar spieren zwakker begonnen te worden. Ze liet haar benen zakken op de grond, maar ze hield het bonken aan. “Laat iemand hier komen!” Riep ze met een schorre stem. Elke persoon die zou gaan komen zou ze het bloed over kunnen om haar deur open te gaan maken. Ze moest hier uit. Een luide knal een paar cellen van haar verwijderd trok haar aandacht. Er was iemand ontsnapt. Ze voelde het. Ze hoefde het niet te kunnen zien om zeker te weten. Ze waren mutanten. Niets of niemand was sterk genoeg om elf sterke mutanten te kunnen verslaan. Zelfs dat blonde kind niet. “Hey!” Ze probeerde zo hard mogelijk te schreeuwen als het maar kon. Ze wist niet wie ze moest roepen. De soldaten om afleiding te creëren of de ontsnapte mutanten.. Met alle kracht die ze kon vinden probeerde ze op te staan van de grond en liet haar vuisten nog een paar keer tegen de deur aan bonken.

Het was ineens een harde knal en ze schrok er zelf zelfs van, misschien omdat ze de kans er zo klein in zag dat het zou lukken, maar het lukte. De explosie was zo hard geweest dat de kracht ervan haar ook weer terug tegen te tralies smeet. Ze probeerde te schreeuwen maar er kwam geen geluid uit, het leek even alsof de lucht uit haar longen gedrukt werd en dat ze geen adem meer kon halen. Pijn schoot door haar hele lichaam heen. Ze sloot voor even haar ogen en beet haar kiezen stijf op elkaar. Het voelde alsof haar huid in brand stond en de stoot tegen de tralies was ook nog steeds goed voelbaar. Ondertussen bleven de vlammen door dansen en voelde ze hoe de brandwonden op haar huid groter werden.

Het was een marteling. Tranen stonden al in haar ogen en ze voelde zich met de minuut zwakker worden. Waarom had ze dit gedaan? Waarom had ze geprobeerd die jongen te laten ontsnappen uit zijn glazen cel? Toen zag ze ineens door de rook dat het hem gelukt was, natuurlijk niet zonder haar hulp maar hij was eruit. Ze greep naar haar arm die erg veel zeer deed en keek hem aan terwijl ze tegen de tralies zat, wachtend tot hij haar misschien ook zou helpen. Dit gebeurde alleen niet en ze voelde een woede opkomen. Had ze hem nu uit zijn cel geholpen zodat hij kon vluchten en haar achter kon laten? Ze dacht het niet.

Met alle moeite probeerde ze zichzelf overeind te krijgen en keek ze toe naar hoe telkens de jongen weer erin faalde om uit de kamer te komen. Ze was zwak maar mocht ze dat nu niet zijn dan was ze achter hem aan gegaan. Ze zag nu ineens ook dat hij niet meer het uiterlijk had van een mens, maar van iets heel anders. Wat kon ze niet zeggen. ”Hey!” Riep ze om zijn aandacht te trekken maar het deed niets.

Valkyrie keek toe naar hoe al zijn aanvallen geen zin hadden, de kogels die hij afvuurde brachten geen eens schade aan de muur, ze verdwenen gewoon. Ze zouden hier niet uitraken. Hij besloot om de jongen die in de cel naast hem zat vrij te laten. Kijkend liep ze naar haar tralies toe en bleef ze daar staan wachten, want hij kwam ook al haar kant op lopen. Hij knikte even kort waarop zij hem gewoon met haar starende ogen aan bleef kijken tot hij haar cel ook open had gekregen. Ze was het nog niet vergeten dat hij eerst gewoon wilde ontsnappen zonder de anderen eruit te laten, en Valkyrie was niet zo vergevend als iemand anders misschien zou zijn. Dit was nog altijd te merken aan de blik waarmee ze hem aankeek terwijl ze langs hem heen stapte, haar cel uit.

Ze negeerde hem verder helemaal en begon zich te richten op de andere mutanten. In tegenstelling tot hem zou zij wel de anderen eerst helpen in plaats van eerst zelf proberen te ontsnappen. Het was laf. Zelfs in haar tijd met de vikingen ging dat al niet door de beugel en werd het zwaar gestraft wanneer iemand dat deed. Ze liep naar de jongen toe die ook al vrijgelaten was. ”Help de anderen.” Zei ze ietswat dwingend, maar goed iemand hier moest de leiding nemen en zij zou het op zich nemen. Ze was vele jaren de leider geweest van groepen verschillende groepen vikingen en had de ervaring. Plus, de andere jongen was niet te vertrouwens omdat hij zichzelf alleen maar probeerde te redden. ”Doe het snel.” Zei ze vervolgens nog, wat wie wist of de vijand al onderweg was om ze weer op te sluiten?
Buiten de cel voelde ze alweer iets meer energie en dus snelde ze zich naar de volgende cel, het meisje die haar bed in de fik had gestoken. Ze verhoogde de temperatuur om het glas zo hoog dat het zou smelten en een gat zou creëren zodat het meisje eruit kon. Vervolgens ging ze meteen door naar de volgende. Nadya. Ze twijfelde even kort doordat ze nog steeds een soort woede voelde voor wat er gebeurd was met Lawrence, alleen dit was niet het moment om dat te doen. Met tegenzin deed ze hetzelfde als bij het andere meisje, alleen liet ze nu de tralies smelten. Ze keek het meisje alleen niet aan en vervolgde ook snel haar pad naar de andere cellen, en natuurlijk kon iedereen die eruit was ook weer meer helpen. Zo zouden alle cellen opengemaakt worden. Valkyrie deed als laatst die van het meisje die erom schreeuwde en maakte tergelijk ook een stilte gebaar. Dat trok alleen maar aandacht. ”Wil je graag dat ze ons vinden?” Vroeg ze een tikje boos. Niet dat ze er iets aan kon doen, op het moment voelde ze gewoon alleen maar woede, maar ze zette zich erdoorheen. Ze moesten nu overleven en een manier vinden om hieruit te komen..

Niklaus had zich voorgenomen zich af te zonderen en even af te wachten. In hoeverre dat het mogelijk was. Zijn eigen lichaamstemperatuur was flink gestegen en zat al boven de 50°C, maar het mocht niet veel hoger worden. Dat was voor helemaal niemand goed en zijn cel ging zich dan vast nog verder tegen zich keren. Niklaus was ondertussen op het bed gaan zitten en hij wist niet hoeveel tijd er voorbij ging. Hij probeerde zich af te sluiten van alles en iedereen en het leek te lukken.
Pas wanneer een harde knal tegen zijn cel te horen was sprong hij recht. Met grote ogen keek hij naar het robot ding dat ertegen was gevlogen en probeerde te ontsnappen. Een andere cel was ondertussen al kapot en vermoedelijk was het die van het robot achtig wezen. Dat ding schoot weer vooruit in een mislukte poging te ontsnappen en kwam weer tegen Niklaus zijn cel aan. Dat leek niet veel te doen en de jongen kon het niet laten om vreemd te kijken naar de anderen. Ging dat echt hun redding worden? Zouden ze kunnen ontsnappen als die persoon niet enkel aan zichzelf zou denken?
En ja hoor, er kwam weer hoop. De persoon besloot toch andere te helpen en trok daarbij de tralies open van Niklaus zijn cel voor hij naar die van een meisje ging. Even had hij getwijfeld, maar al snel stond hij buiten de cel. Mooi niet dat hij daar nog één seconde langer in ging blijven, ook al was het daarbuiten vast even gevaarlijk als binnen.

Er was maar één iemand die hij kende, maar één iemand die hij zeker wilde helpen. Het kleine jongetje dat nog steeds vast zat in hun cel. Misschien kende ze elkaar niet super goed, maar voor Niklaus was het genoeg om prioriteiten te stellen. Iedereen verdiende het vast wel gered te worden, maar iemand die hij kende had gewoon voorrang. Zo haastte hij zich naar de cel van Walsh waarbij hij al de rest probeerde te negeren. Hij ging mutanten helpen, dat was al heel wat voor hem, maar dat zoveel mutaties gebruikt werden om hem heen was normaal geen goed iets. Het was een trigger, maar één die misschien wel eens van pas kon komen.
Hij had geen idee waartoe de cel in staat was, maar het had de jongen pijn gedaan. Als Niklaus meer aandacht besteed zou hebben gehad aan zijn omgeving dan had hij het misschien geweten, maar dat was niet het geval. Zijn eerste poging was dan ook om de tralies gewoon vast te nemen, maar een korte schok deed hem meteen los laten. ’Shit,’ vloekte hij tegen zichzelf. Ondertussen nam hij de hele cel in zich op maar niets dat in zijn voordeel kon werken. Zijn groene ogen richten zich op het jongetje voor hij hoofdschudden even weg keek en een hand door zijn haren haalde. Er was maar één optie die in zijn hoofd kwam zonder te veel tijd te verliezen. Behalve gewoon omdraaien en opgeven. Dat ging hij niet doen. Koste wat koste zou Walsh uit die cel geraken.

Even nam hij nog de tijd om diep in te ademen voor hij in een snelle beweging de tralies weer vast nam. Grote, wilde groene vlammen schoten gelijk in het rond. Een was een ongecontroleerde vlammenzee die zichzelf om de tralies van de cel wikkelde. De enige reden dat het iets of wat rond de cel bleef was doordat hij het vast had. Als hij het er gewoon op had afgevuurd was het mogelijk geweest dat hij de hele boel in brand zou zetten en niet iedereen kon tegen de hoge temperaturen.
Vanaf het eerste moment dat hij de cel vast had genomen gingen er hevige schokken door hem heen. Eerst ging het, maar ze werden als maar erger. Niklaus had zijn ogen al dicht geknepen door de pijn die hij probeerde te verdragen. Om zich niet enkel daarop te moeten focussen was hij op zijn onderste lip gaan bijten tot bloedens toe.
Zijn actie had wel het gewenste effect. In de directe omgeving van zijn handen begon al de tralies te smelten tot er een heel gat ontstond. Niklaus hoopten dat het groot genoeg was voor de kleine jongen om doorheen te kruipen, want hij kon het niet volhouden. Hij liet de tralies los, stommelde wat naar achteren voor hij de grond op viel. Zijn lichaam en dan vooral zijn armen schokte nog na door alle stroom die er doorheen was gelopen. Het was pijnlijk, zeer pijnlijk, maar hopelijk was het niet voor niks. Terwijl hij daar op de grond zat en probeerde te herstellen, moest hij ook moeite doen om zijn ademhaling weer normaal te krijgen, want ook die verliep in schokkende bewegingen.

Opmaken wat er nu exact aan de hand was lukte hem nog steeds niet. De knul had zijn mutatie willen gebruiken, maar toen was de grond van zijn cel beginnen bewegen, iets waardoor hij nu al een tijd lang aan het rennen was met zijn blik gefocust op de kleine jongen. Zijn ademhaling was lichtjes de hoogte in gegaan door de inspanning die hij leverde, maar dit alles was nog niets. Waarom hij de gehele tijd moest rennen wist hij niet? Een soort van ziekelijke training om te zien hoe ver zij uithoudingsvermogen het uithield, om nog maar te zwijgen over zijn afgesleten schoenen wat door de bewegende grond was gekomen. Van wat er in de andere cellen aan de gang was wist hij niet, Robb was zo hard gefocust om de kleine jongen dat de rest gewoon leek te verdwenen.

Zo verdween na een tijdje ook de loopband weer, om plaats te maken voor iets anders. Robb had voor de verandering een soort lichte schemering gespot ergens in de hoek van zijn cel. Maar voor hij het goed en wel kon onderzoeken weerklonk de stem van zijn vader. Robb verstijfde helemaal. Dit kon niet? Met een verwarde blik keek hij in het rond, het was daardoor dat hij merkte dat hij niet meer in zijn cel zat maar dat hij in het kasteel zat in Glasgow. ”Ooit zal je koning worden zoon. Je zult me trots maken dan.” Weerklonk de diepe stem van zijn vader. Kort schudde hij zijn hoofd, hoe kon dit in godsnaam? Zijn vader was dood… Om het nog gekker te maken stond Alice ook in de troonkamer, ze stond naast de troon die leeg was. Zijn vader gebaarde hem om te gaan zitten. Iets wat hij ook deed, al was het meer door dat hij zo overdonderd en ook blij was om hem te zien. Al was het uiteindelijk zo dat hij misschien beter niet had kunnen gaan zitten, want voor hij het goed en wel doorhad veranderde zijn omgeving weer naar een iets wildere. Op zijn troon zat hij in het midden van een oorlogsveld. Robb wilde overeind komen, maar aan de handsteunen van de troon waren inmiddels ketens verschenen die hem belemmerde in zijn beweging. Het geluid van een mes dat door de lucht kliefde deed hem huiveren. Nee. Niet opnieuw. Tranen sprongen in zijn ogen. ’Vader, kijk uit!’ Maar het was te laat, het zwaard was door zijn vaders borst gestoken en het bloed spatte op zijn gezicht. Met een blik die totale angst, gemengd met woede uitstraalde vulde een schreeuw zijn longen.

Het was die schreeuw die een einde maakte aan het moment waar hij midden in zat. Robb verloor zijn evenwicht en viel achterover met zijn rug hardhandig tegen de tralies. Wat hij niet wist, was dat de kleine jongen die wat verderop zat de schreeuw duidelijk had gehoord. Een traan rolde over zijn wang, gevolgd door zijn vuist die zich tegen de grond werkte. Het was niet de grond die versplinterde onder de kracht van de slag, maar enkele botjes in zijn hand wat er voor zorgde dat er een nieuwe kreet weerklonk. Robb kon het niet vatten, hoe had het zo levensecht geleken? Verward werkte hij zich omhoog, de kloppende pijn in zijn hand negerend voor zover dat kon. Maar voor hij het goed en wel door had werd hij weer een illusie in getrokken, een die niets te maken had met zaken uit zijn verleden maar gewoon een leeg veld. Een veld waar enkel hij op stond. Tot de zon doorbrak, het was niet zo maar een zonnetje, eerder een supernova die er voor zorgde dat zijn huid meteen begon te branden.

Op een gestopt met proberen het meisje naast hem wakker te krijgen. Ze deed hem zo wel een beetje denken aan de prinses uit een van de heel oude verhalen die zijn moeder hem vroeger wel eens vertelde. Verhalen die haar moeder op haar beurt weer aan haar verteld had en diens moeder waar aan haar etc. Hoe heette die prinses ook alweer? Walsh beet op zijn lip terwijl hij zich het verhaal weer probeerde te herinneren. Een prinses, een boze stiefmoeder, een appel en een prins. Dat waren de key dingen die hij zich nog kon herinneren, nu had hij alleen nog een naam nodig. Hij wist dat het iets te maken had met sneeuw en het feit dat ze er best bleek uitzag. Sneeuw, sneeuw, sneeuw… sneeuwwitje, dat was het! De jongen richtte zijn aandacht weer op het meisje en wilde haar net vertellen aan wie ze hem deed denken -ookal zou ze hem waarschijnlijk niet eens horen. Toen hij echter zijn mond opendeed om iets te zeggen, trok het geluid van een explosie zijn aandacht.

Meteen schoot de jongen overeind en snelde zich naar de voorkant van zijn cel. Voor een tweede keer drukte hij zijn gezicht tegen de tralies in een poging te zien wat er gebeurd was. Het eerste dat hij opmerkte, was het vuur. Zijn mond viel bijna open en zijn donkere kijkers schoten al snel naar een persoon in een raar soort pak vanaf het moment dat hij beweging opmerkte. Hij omklemde de tralies van zijn cel terwijl zijn blik de ander de hele tijd volgde. Wat was hij van plan? Op een gegeven moment leek de ander echter verdwenen te zijn en voor heel even begon hij de hoop dat hij hier ooit weg zou komen te verliezen. Was hij er nu echt zonder de rest vandoor gegaan?

Beteuterd liet hij zich op het metalen bed zakken en begon hij wat met zijn vingers te friemelen terwijl hij naar beneden keek. Het was pas toen hij een geluid hoorde, dat hij weer opkeek en een brede glimlach verspreidde zich om zijn gezicht toen hij iemand voor zijn cel zag staan. ”Niklaus.” De jongen sprong op en zette een paar stappen in de richting van de ander. Een elektrische schok die weer door de cel een schoot, zorgde er echter voor dat hij halt hield en met een grimas op zijn gezicht bleef staan. Misschien zou het toch niet lukken om hem hieruit te krijgen. Misschien bleef hij wel voor altijd vast zitten.

Hij schrok even toen er weer meerdere schokken door de cel heen gejaagd werden en de tranen sprongen in zijn ogen terwijl hij zijn vuisten balde en zijn tanden op elkaar klemde. Toch kon er een lachje af toen hij de groene vlammen opmerkte. Maar goed dat vuur van welke soort dan ook hem niet zo hard deerde als het bij een ander zou doen. Hij voelde de hitte wel en de plekjes waar het vuur toch aan zijn huid wist te komen, werden wel wat rood. Het groene vuur was dan ook heter dan het zijne en na een paar seconden moest hij toch een paar stappen achteruit zetten omdat zijn huid toch begon te irriteren.

Na een tijdje sloot Walsh zijn ogen toch en een paar tranen begonnen toch over zijn wangen te lopen door de pijn die hij voelde. Zijn knieën knikten, maar hij weigerde gewoon o zich weer tot een balletje op te rollen. Als hij dat deed, mistte hij misschien de kans om te ontsnappen. Van zodra de hitte weer leek af te nemen, opende hij zijn ogen weer en zo snel mogelijk liep hij naar voren, de pijn zo goed mogelijk negerend. Zo voorzichtig mogelijk probeerde hij door het gat dat ontstaan was te kruipen. Hij was niet zo heel groot met zijn 1.34m en toch was het veel moeilijker dan je zou denken. Walsh ademde scherp in toen hij zijn been sneed aan het ijzer, maar hij ging toch door en het duurde nog geen tien seconden voordat hij zijn cel uit was.

Naast Niklaus zakte hij op zijn knieën neer en hij sloeg zijn armen om het lichaam van de ander heen. Tranen liepen nog altijd over zijn wangen terwijl hij zijn hoofd op Niklaus’ borstkas legde en zo even bleef zitten. Hij had gewoon even nood aan een knuffel. ”Dankje,” kwam er gesmoord uit voordat hij zich na een tijdje toch van de ander losmaakte en hem met een glimlach en nog wat waterige ogen aankeek.

Het was een schreeuw dat ervoor zorgde dat de jongen zijn blik van Niklaus naar de cel die voor de zijne had gelegen, keek. Zonder echt iets te zeggen stond hij op en strompelde hij naar de eerste cel -zijn knieën knikten nog altijd door de elektrische schokken en de snee op zijn been pikte, maar dat probeerde hij te negeren. Even twijfelde hij, maar na een paar seconden haalde hij diep adem en krulde hij zijn vingers toch om de tralies van de cel heen. Natuurlijk was de opluchting groot toen er geen elektrische schokken kwamen. Walsh richtte zijn donkere kijkers op de jongen en hij kromp in elkaar toen deze op de grond sloeg en daarbij iets leek te breken. Het was op dat moment dat hij zijn mutatie los liet. Hij probeerde alles dat hij geleerd had over het controleren van zijn mutatie toe te passen. Rustig blijven en langzaam alle remmen los gooien. Een zwakke glimlach verscheen om zijn mond toen de vlammen over zijn handen en armen begonnen te kronkelen en zich daarna over de tralies leken te verspreiden. Heel even kwam de angst dat hij de ander misschien kon vergiftigen in hem op, maar daar was het toch al te laat voor. Daarbij hadden de meeste mutanten een beter immuunsysteem dan gewone mensen.

Het vuur begon een beetje zijn eigen leven te leiden en heel even was Walsh bang dat hij alsnog de controle zou verliezen. Voordat dat echter kon gebeuren, leek het metaal al te buigen en het duurde niet lang voordat hij een opening had gemaakt die groot genoeg was om een volwassen man door te laten gaan. Het duurde een paar minuutjes voordat hij al het vuur weer gedoofd kreeg en het was pas toen het allemaal weg was, dat hij merkte dat hij de ander ook een beetje geraakt had. De lichte brandwonden die te zien waren op de huid van de ander, zorgde ervoor dat hij zich toch wat schuldig voelde. Waarom had hij zijn mutatie niet gewoon in de hand? Erg lang kon hij er echter niet over piekeren. Er moesten ook nog andere mutanten bevrijdt worden en hoe sneller ze hier weg konden, hoe beter.

Walsh dook de cel in en greep Robb’s hand vast. Het was maar goed dat hij een fotografisch geheugen had en de blondine de naam van iedereen had opgenoemd, anders had hij waarschijnlijk als ‘dingetje’ naar de ander moeten refereren. ”Kom, we moeten hier weg.” Zachtjes probeerde hij de jongen mee te trekken, maar er leek geen beweging in te komen. Even staarde het jongetje de ander aan voordat hij op het bed kroop zodat hij wat hoger stond. Walsh wapperde wat met zijn hand voor Robb’s gezicht. Wat moest hij nu doen? Hij zette zijn handen op de schouders van de ander en begon hem wat door elkaar te schudden, iets wat makkelijker gezegd dan gedaan was voor zo’n ukkie als hij. ”Robb, wakker worden. We moeten hier weg voordat ze terug komt!” Natuurlijk doelde hij op de blondine die zijn knuffel had afgepakt, de gemenerik. ”Robb, alsjeblieft!”

873 stappen had ze rondgelopen voor ze de explosie opmerkte. Samantha was niet zo'n getallen persoon of een leerpersoon in het algemeen, maar het tellen van haar stappen had haar rustig gehouden. Wie weet wat voor doms ze anders weer gedaan had. De plotse uitbarsting van vuur vlak langs haar, zorgde ervoor dat ze het tellen vergat. Rennend, al leek het in deze klein cel meer op twee passen springen, stoof ze naar het glas. Alsof het vuur haar riep, zette ze haar handen tegen wand. De flakkering van de vlammen weerspiegelde in haar ogen en toen een mutant ontsnapte door het gat, kon ze een vreugdekreet maar met moeite onderdrukken. Trippelend van ongeduld bleef ze de mutant intens aanstaren. Waarom opende hij nu niet eerst de rest van de cellen? Als hij het waagde om hen hier achter te laten en zelf te ontsnappen zou ze hem persoonlijk villen. Maar gelukkig leek het daar dan toch niet naar toe te gaan. Eerst bevrijdde hij een jongen die ze niet kende waarna ze het meisje langs hem ook hielp ontsnappen. Zij leek wel direct door te hebben dat ze samen sterker waren, gelukkig.
De temperatuur van het glas liep zo hoog op dat Sam er enkel nog een vuurbal heen moest gooien om het te doen smelten. Genietend van de warmte kroop ze door het gat,
de hitte van het glas deed haar toch niks. Pas toen ze met haar voeten terug op de grond stond, aan de andere kant van het glas dit keer, drong de ernst van alles door. Elektriciteit schreeuwde door de verschillende draden boven en rond hen. Het voedde haar, gaf haar terug wat kracht. "Hee," Riep ze, om de aandacht van de ontsnapte mutanten op haar te vestigen. "Wat is het plan?" Er waren er nog enkele bezig met het helpen van de rest toen haar woorden door de ruimte galmde. Naar haar weten was de deur op slot en de controlekamer veel te dichtbij. Of zo dacht ze het te herinneren.

De felle warmte van de zon liet zijn sporen na op Robb’s huid. De huid op zijn bovenarmen en schouders was eerst gewoon rood beginnen lijken, en enkele luttele seconden later was het rauw vlees. De pijn van de wonden woog niet op tegenover de emotionele pijn. Nee, waar hij dit aan verdiend had was weer een van de vele mysteries. Waarom hij niet kon bewegen van de plek waar hij stond wist hij ook niet, iets hield hem tegen een soort van onzichtbare kooi. Blaasjes begonnen op zijn bovenarmen en handen te verschijnen, ook op zijn gezicht was het steeds erger aan het worden vooral op zijn voorhoofd en zijn linkerwang waar de zon vollenbak op scheen. Ook begon hij tekenen van uitdroging te laten zien, zijn lippen werden steeds droger om over zijn keel nog maar te zwijgen. Het was dan ook niet heel lang voor de jongen zijn benen het onder zijn lichaam begaven en hij in elkaar zakte als een hoopje pudding, het gras bracht voor enkele momenten verkoeling met zich mee. Alle kracht leek uit zijn lichaam te zijn gezogen door de zon, iets wat soms ook wel voorkwam als je een hele dag buiten had vertoefd tijdens de eerste zonnestralen van de lente. Robb kon uiteindelijk geen onderscheid meer maken tussen het feit of hij nu echt zo moe was of hij gewoon langzaam maar zeker aan het opbranden was. Letterlijk dan.

Grote handen sloten zich om zijn schouders en begonnen hem door elkaar te schudden. De schaduw die de persoon over hem wierp bracht een prettige koelte met zich mee. Hoe het kwam wist hij niet maar de andere persoon had hem uiteindelijk weten verplaatsen tot onder een boom, eentje die er voordien nog niet had gestaan. Nog steeds werd hij half door elkaar geschud, wanneer zijn ogen zich uiteindelijk open sperde maakte hij tegen het licht van de zon op dat er een schim voor hem stond van een man. Een man met kastanjebruine haren, iemand die sprekend leek op zijn voormalige beste vriend. Robb wilde wat over zijn lippen krijgen, maar uiteindelijk veranderde de schim in die van zijn overleden beste vriend in die van een kleine jongen genaamd Walsh.

Huiverend haalde hij adem, deinsde half achteruit. Verwilderd schudde hij met zijn hoofd, reikte hij met zijn hand naar zijn linkerwang maar daar voelde hij niets meer van wat er eerder zat. Hij staarde uiteindelijk naar zijn rechterhand, de hand die hij tegen de grond had kapot geslagen, zijn knokkels zaten niet meer straight op een rij en wie weet wat nog meer. De brandwonden op zijn bovenarm waren echter nieuw, of niet? Meteen schoten zijn ogen naar zijn andere arm maar die was ongehavend. De verwilderde blik maakte plaats voor een vertroebelde. Dus het was niet echt geweest? Zijn beste vriend die hij net nog had gezien, zijn vader. Woede keerde terug maar dit keer verstrakte zijn kaak enkel. Zijn cel speelde duidelijk spelletjes met hem, emotionele, twistzieke spelletjes…

Het was de blik van de kleine jongen die hem uiteindelijk tot actie aanzette. ’Jou krijgen ze niet meer te pakken, al is het het laatste wat ik doe.’ Sprak hij met een korte glimlach gericht naar de jongen voor ze met zijn tweetjes zijn cel uit kropen en zich bij de andere ontsnapte mutanten voegde.

Ze mocht niet opgeven, niet stoppen. Iedereen had nare dingen in hun cel en als ze opzij keek naar de jongen wie keer op keer pijnlijk shifte naar een wolf moest ze toch iets doen om eruit te komen. Ze konden niet niks doen, er moest iets gebeuren. Aurélia werd elke keer voor de gek gehouden en steeds verscheen er weer een opening waar ze weg werd gestoten door nieuwe palen. Rotdingen, ze voelde dat haar lichaam inmiddels al bond en blauw werd door de vallen die ze maakte. Het was haar eigen keus, ze kon ook niks doen en toekijken. Maar woede raasde nog steeds door haar lichaam en ze bleef sterk. Haar gedachten werden langzamerhand uitgeput van het constant uitproberen hoeveel ze kon met haar telekinesis. Ze was al een keer op haar gezicht gevallen en door de bloedneus zat er behoorlijk wat bloed op haar kleren. En toch probeerde ze niet te stoppen, haar beweging werden trager maar ze hield niet op.

Er kwam een gegeven moment waarom ze kapot was, Aurélia, uitgeput. Hoe was dat mogelijk? Het stond even stil, kwam op adem en haar aandacht werd ineens getrokken door wat er in een andere cel gebeurde. Een explosie, wel zo ver weg dat Aurélia er niks mee kon. Iedereen was plots opgewekt. Mensen waren aan het ontsnappen?! Beter haalden ze iedereen eruit. Er was al iemand die riep wat het plan was en Aurélia stond aan de rand van haar tralies. “Iedereen moet eruit! Samen zijn we sterker” riep ze met wanhoop in haar stem en keek om haar heen. Alle explosies en vuur zorgen voor aardig wat rook, wat in hun voordeel kon werken. Maar Aurélia zat nog vast. Dat er leerlingen vrij waren gaf haar weer kracht maar ze moest er eerst nog uit komen. Konden ze haar wel eruit krijgen? moesten ze niet eerst henzelf redden? Ze wist niet wat het beste was of wat ze zouden. Ze was nog net zo gestresst als eerst, helemaal met de angst dat ze achtergelaten zou worden.