the cause is hidden, but the result is well known.

Het was een marteling om te zien hoe haar medestudenten zelf werden gemarteld. Arianna vergat op dat moment haar eigen cel bijna geheel, terwijl ze toekeek wat er allemaal gaande was. Overal waar ze keek zag ze hoe de jongeren heen en weer werden gesleurd, gepijnigd en wonden kregen van de cellen waar ze in zaten. De meesten gaven het niet snel op, sommigen konden er nauwelijks iets tegen doen. Je had geen tegenspraak tegen de cel waar je in zat, dat had Arianna al vrij snel door. Omdat haar eigen cel haar niet gelijk zo fysiek martelde dat ze nauwelijks meer na kon denken kreeg ze het ding na korte tijd al in de smiezen. Natuurlijk merkte ze hoe haar huid werd aangetast door de warmte die in de kleine glazen ruimte hing. Natuurlijk voelde ze hoe haar oogleden langzaam steeds zwaarder werden. Maar ze had nog genoeg bewustzijn om te bedenken dat ze er misschien niet tegen moest vechten. Ze hadden bij haar moeten weten dat ze onsterfelijk was. Een onsterfelijke zoals Arianna werd een cel gegeven waar ze langzaam in gemarteld werd, voor zo lang als mogelijk.

Op een gegeven moment voelde de meid hoe de hitte snel begon te stijgen. Ze hapte naar adem, probeerde rustig te blijven. Haar mutatie stond te tintelen, ze wilde de winter in haar wanhopig vrijlaten om haarzelf af te kunnen koelen. De temperatuur steeg met de minuten, en iedere minuut werden de vlekken voor haar ogen groter. Ze wist zichzelf nog te bedenken dat als ze nu haar mutatie vrij liet, ze daar voor gestraft zou worden. Ze had het toch met haar eigen ogen gezien? Met grote moeite weerhield ze zichzelf hiervan, al zou ze dat waarschijnlijk niet lang volhouden. Het was of haar mutatie gebruiken, of..
Ze zakte door haar knieën, aan het andere alternatief denkend: haar bewustzijn verliezen. Haar handen raakte de stenen vloer aan, die ook niet koel aanvoelde. De vloer warmde op door de lampen boven haar, die nu op volle kracht hun werk deden. Het zweet was haar al uitgebroken, iets wat haar nooit overkwam. Haar haar hing om haar heen als een sluier, en haar ademhaling werd steeds zwaarder. Ze wierp een blik omhoog, wat enkel resulteerde in meer duizeligheid. Om dit weg te werken hing haar hoofd al snel weer naar beneden en knipperde ze wanhopig om de wazigheid voor haar ogen tegen te gaan. Ze hoorde in de verte nog een paar schreeuwen van een wat hoog stemmetje, maar er drong iets meer tot haar door. Haar poging om op te staan werd haar afgestraft, en ze viel languit op de grond, tot het uiteindelijk zwart werd voor haar ogen.

Hoe lang ze bleef drijven in haar halve bewusteloosheid wist ze niet. Ze voelde de warmte nog wel, of was dat slechts een illusie? Het voelde zo echt, maar ze kon zich niet de laatste keer herinneren dat ze zichzelf vrijwillig naar een warm oord had verplaatst. Was het dan toch een droom, zou ze straks wakker worden in haar koele kamer op Genosha? Of was ze daar niet meer? Het voelde hier niet als het eiland, waar ze zich ook mocht bevinden.
Een knal drong tot haar door, een bekend geluid, wat haar deed denken dat ze wel degelijk op Genosha was. Ze werd terug gebracht naar een gebeurtenis die daar had plaatsgevonden: de jongen, Lawrence, had haar als Basilisk zijnde aangevallen. Ze was echter gered van het aan stukken gescheurd worden door twee meisjes.. Nadya en Valkyrie. Die laatste had de knal veroorzaakt waardoor ze uiteindelijk uit de wereld werd geblazen, en dertien dagen in coma had gelegen. Deels door de wonden die de enorme slang haar had gegeven, deels door de knal van het meisje. Tenminste, zo was het haar verteld.

Nogmaals had de knal van Valkyrie er voor gezorgd dat Arianna haar bewustzijn had verloren. Alsof het iedere keer dat ene zetje was wat ze nog nodig had om zich in het zwarte te laten vallen. Lang bleef ze niet buiten westen. Het laatste wat ze zich herinnerde was de warmte. Dit was ook het eerste wat weer tot haar door drong. Haar ogen waren nog niet open, of ze voelde al iets tegen haar huid aan schuren. Langzaam probeerde ze te bedenken wat er gaande was, terwijl er buiten haar cel een ontsnapping gaande was. Veel kreeg ze hier nog niet van mee. Haar handen vonden de stenen vloer, en daarmee ook een pijn. De warmte deed haar daadwerkelijk pijn. Ze kneep haar ogen verder dicht, probeerde te ontsnappen naar een wereld ver weg. De werkelijkheid was hard, en daar werd ze in vast gehouden. Haar handen begonnen te trillen, en van haar besluit om haar mutatie niet te gebruiken leek ze niets meer te weten. Haar cel had ook haar weten te breken, uiteindelijk. Ze voelde haar lichaam een poging doen af te koelen, met de energie die nog niet was weg gezogen door de hitte.
Op de vloer begon ijs te verschijnen. In het begin ging het langzaam, maar steeds iets sneller. Haar mutatie schreeuwde om vrijheid, en dat kreeg het ook. De vloer leek afgekoeld te zijn, en ze voelde hoe ze vocht tegen haar cel. Ze probeerde haar ogen te openen, en zag in het begin nog vrijwel niets. Wazige vlekken. Haar haar lag als een sluier voor haar ogen. Een paar keer knipperde ze, terwijl ze wat steviger op de grond drukte met haar handen, zodat de kou zich sneller verspreidde. Na een tijdje kon ze weer zo helder als mogelijk zien, maar dit gaf haar weinig info. Haar cel was half omgeven door rook, wat het glas leek in te plakken. Ze zag contouren, bewegingen buiten haar glazen cel. Arianna liet het ijs het glas bedekken, het glas in trekken. Zo goed als het ging. Het ijs kwam bij de lampen, en met al haar energie begon ze er tegen te vechten. Zuchtend liet ze de winter in haar gaan, voor zover ze nog kon. Haar cel bleek effectiever te zijn geweest dan ze had geschat, het had meer energie opgezogen dan ze had gedacht. Met genoeg kracht leek ze het van de lampen te winnen, terwijl ze half omhoog was gekomen. Ze lag nog steeds op de grond, maar steunde al op een arm, terwijl ze met de andere kracht uitoefende op de grond. Ze probeerde door te dringen tot het binnenste van de lampen, om deze zo uit te schakelen. Het was moeilijker dan gedacht, de dingen gingen niet snel kapot. Iemand zou het glas van haar cel moeten breken, en snel. Anders was ze terug bij af, en ze kon niet nogmaals zoveel ijs creëren na wat de cel haar had aangedaan. Het begin was er, er was enkel nog genoeg kracht nodig om het glas te breken. Dat zou iemand van buiten moeten doen, als er iemand haar snel door ging hebben, voor het te laat was.