When you try your best but you don't succeed

Onderwerp: When you try your best but you don't succeed do aug 28, 2014 12:29 pm

Eleanor streek haar blouse glad met haar tanden in haar onderlip, voelde zich er niet volledig comfortabel in maar dit deed ze voor de leerlingen. Het was echt heel simpel geweest; de kleding die ze uitgekozen had, tezamen met de sierlijke zwarte-slierten schoentjes om haar voeten heen gewikkeld. Een zwarte blouse zonder mouwen, dus ook waren haar schouders zichtbaar, waarvan alle knoopjes dicht zaten maar toch vanuit sommige oogpunten haar huid liet zien van wat zich onder de blouse verborgen hield. Ze had ook een skinny jean van Jean mogen lenen, aangezien ze zelf enkel alleen maar rokken had. De blondine was hier ook helemaal niet tevreden mee geweest, maar ze had zichzelf hier in gehuld met een geforceerde glimlach voor de spiegel in haar kamer. Haar krullende haren in een elastiek geduwd, dat nu als een nette en strakke paardenstaart recht achterop haar hoofd zat. Haar make-up had ze wel gewoon gedaan, wat betekende dat ze een vrij dikke oogpotlood, eyeliner en volume mascara rondom en op haar wimpers had zitten.
Ze zuchtte en merkte hoe ze met het potlood in haar handen had zitten spelen en legde het terug neer op het bureau terwijl de leerlingen hun spullen pakten om te vertrekken. Het lunch uur had geslagen en dat betekende dat de les over was. ‘’Moge de goede spirits goedgezind zijn met jullie vandaag,’’ stelde ze hen nog snel gerust, probeerde op z’n minst een beetje contact met ze te maken. Het was lastig, nog altijd lastig om een goed gesprek met sommigen te beginnen. Ze sprak wel eens met sommige leerlingen, maar dat waren, inderdaad, sommige. De docent wou met hen allen een goede connectie hebben. En dat was moeilijk want niet iedereen respecteerde haar. Een enkeling gunde haar een nette afsluiting met enkel ‘het was een fijne les’ of een simpele ‘dag’. In ieder geval iets om hun dankbaarheid te laten blijken, wat de meerderheid van de klas niet deed. Wat er nog van de klas overgebleven dan.. de laatste tijd haakten de mutanten gewoon af omdat haar lessen te ‘raar’ waren in hun ogen, terwijl zij er het alle nut van in ziet. Ze merkte dat het klaslokaal leeg was, op één leerling na en ze kwam van de tafel afgeleund om naar Delia toe te lopen. ‘’Is er iets waarmee ik je kan helpen, Delia?’’ Maar voordat ze de zwartharige meid bereikt had kwamen er duistere ballen uit haar lichaam gevormd en Eleanor nam meteen afstand door achteruit te lopen, bijna te struikelen door een potlood dat zich op de grond had bevonden. ‘Flikker op met je goede spirits, je les is shit en waag het niet om me de volgende keer die natuur-troep van je aan te smeren.’ Zei ze vrij gevaarlijk waarna ze haar ogen op de grote pot richtte met de cactus plant er in. Eleanor volgde haar blik en vroeg zich af waar Delia aan dacht. Iets dat ze liever niet had willen weten en ze verwijdde haar ogen wanneer ze de leerling haar mutatie naar de grote pot zag vliegen en het ding stuk vloog door het halve lokaal heen, de pot in duizenden scherven, de aarde verspreid over de vloer door de schildersezels heen en de plant zelf.. ze piepte. ‘’Nee, dat heb je niet gedaan!’’ Bracht ze in paniek uit, had de tafel kort vast gehouden voordat ze een hand voor haar mond sloeg en naar buiten keek. ‘Toch wel. Freak.’ Lachte Delia terwijl ze haar lokaal uit liep en nog altijd haar kakel-lach inzette zodra ze over de gang liep. Eleanor kwam voorzichtig naar de gebroken pot toe en begaf zich naar de grond op haar knieën, haalde haar handen door de aarde heen om de scherven te pakken alsof dat zou helpen. ‘’Dit is niet waar.. het is een droom.. dit is niet echt gebeurd,’’ fluisterde ze naar zichzelf, met haar stem overslaande omdat ze verdriet op voelde komen. Ze beet op haar lip, maar uiteindelijk werden haar emoties toch te veel en barstte ze in huilen uit als ze eraan dacht dat ze haar best deed om zich tussen de leerlingen te mengen en haar tóch als mikpunt moesten gebruiken. Of in ieder geval.. de pestkoppen op deze school. Hiervoor had ze zich niet mee laten komen naar de school, eigenlijk helemaal niet om een docent te worden in eerste instantie. En op momenten zoals deze wenste ze zelfs dat Lillian haar nooit per toeval tegengekomen was.

[&Linnéa]

Als blikken konden doden, dan waren veel leerlingen al voor Linnéa dood neergevallen. Het waren niet eens haar leerlingen, want een lerares op deze school was ze niet. Nee, zij was een simpele conciërge die enkel en alleen de elektrische apparaten hier in de gaten hield. Was een lichtknopje kapot? No problem. Zeker niet met haar mutatie. Natuurlijk kon ze meer dan dat, maar het was niets minder dan een simpel voorbeeld. Heck, ze kon zelfs nog wel een paar dingen monteren als het moest. Een paar veel dingen. Het aanbod dat ze dit werk mocht verrichten op Genosha Island was dan ook erg verleidelijk geweest. In eerste instantie wilde ze niet, omdat ze niks met haar mutatie te maken wilde hebben. Haar transformatie mutatie, let wel. En om nou omringd te worden door anderen mutanten? Linnéa was blij dat ze niet de enige freak was, maar daar had ze ook nooit in geloofd. Overal rotkoters om je heen hebben die één of ander 'bijzonder' iets konden was niet bepaald het idee wat ze voor haar toekomst had. Zeker niet als ze een enorm ego hadden. Een beetje backbone, ja, dat verwachtte ze van iedereen. Maar om nou zo uit de hoogte te doen? Het liefste elektrocuteerde ze hen allemaal. In feite waren het zelfs op dit soort momenten dat Linnéa zich afvroeg waarom ze er in hemelsnaam mee had toegestemd om met Lillian mee te gaan. Zelfs met de volwassenen had ze nog niet echt contact gezocht, maar dat was meer omdat ze het zelf nog niet wilde. Toch moest ze hen wel credit geven om elke doordeweekse dag voor een klas vol pubers te willen staan. Zijzelf had waarschijnlijk al lang haar geduld verloren, dus het was maar goed ook dat ze die kinderen niks te leren had. Ja, misschien wat van techniek, maar daar hield het verder ook wel bij op. Bovendien waren velen daar niet eens geïnteresseerd. En als dat wel zo was, dan kon ze hen nog altijd dingen bijbrengen zonder les te hoeven geven.

Linnéa's chagrijnige hoofd werd gewoon op de gangen genegeerd. Misschien was dat ook maar beter ook, want het einde van een les bracht sowieso al flink wat chagrijnige hoofden mee. Ruzie met een leerling maakte haar vast niet een perfecte conciërge; misschien bracht het haar zelfs ontslag en hoewel ze over haar keuze twijfelde, wilde ze haar baan niet verliezen. Dan moest ze waarschijnlijk terug naar Zweden en ondanks alles voelde ze zich hier toch een stuk veiliger, tussen de mutanten die dingen konden opblazen in. Linnéa keek op toen de gang al wat leger was, maar toch het meeste kabaal werd gemaakt. Fronsend keek ze een zwartharig meisje na die schaterlachend haar lokaal had verlaten. Waar had die last van? Zo grappig hoort het einde van de les nu ook weer niet te zijn. Nieuwsgierig naar wat er gebeurd was, liep ze naar de deuropening van het lokaal toe en ondervond alles behalve een grap. Eleanor, één van de leraren, zat snikkend op de grond, proberend een hoopje potgrond bij elkaar te vegen. De bloempot waar het allemaal in had gezeten en eigenlijk in hoorde, lag in scherven op de grond. Samen met de plant die erin hoorde. Dus dat gestoord kind van daarnet had het op de grond gegooid, of wat? Hoe kon iemand zo disrespectvol zijn? Linnéa gromde nukkig. Eigenlijk boeide het haar vrij weinig, maar het voelde zo harteloos om Eleanor hier gewoon te laten zitten. Zeker met deze omstandigheden.

Maar wat kon ze doen? Buiten Elsa had ze nog nooit iemand hoeven troosten. Zelfs Lucille niet; die had altijd een glimlach op haar gezicht. Eigenlijk had ze Eleanor ook nog niet zijn huilen in de tijd dat ze hier was. Misschien voelde het daarom wel verkeerd? Linnéa keek terug de gang op en zuchtte vervolgens. Eigenlijk had ze in een ander lokaal iets moeten fixen, maar dit was wel wat belangrijker, of niet soms? Met voorzichtige passen liep ze naar de vrouw toe en bleef ietwat ongemakkelijk achter haar staan. "Euhm..." begon ze, niet zeker wetend wat ze moest zeggen. Tot ze zich herinnerde dat ze eigenlijk niks hoefde te zeggen, maar gewoon te helpen. Nou ja, ze moest wel wat zeggen, maar het hoefde niet bij woorden te blijven. "Er staan nog wat nieuwe potten in de plantenkas, geloof ik? Ik heb ze in ieder geval gezien. Zal ik er eentje voor je halen, of...?" Great. Eerste keer dat ze contact legde met iemand op Genosha en het was meteen dit. Die gothic van daarnet moest ze maar bedanken voor deze bullshit.