And you'll finally see the thruth, that a hero lies in you. [Felix Adams]

And then a hero comes along, with the strength to carry on.
And you cast your fears aside, and you know you can survive.
So when you feel like hope is gone, look inside you and be strong,
and you'll finally see the truth, that a hero lies in you.
Mariah Carey - Hero

Outfit.
Song.

Zuchtend keek Olivia in de spiegel van haar kaptafel. Een meisje met een treurig gezicht keek terug. Ze was helemaal niet vrolijk de afgelopen tijd. Eigenlijk voelde ze zich al helemaal niet goed meer sinds James er achter was gekomen dat hij haar toch niet zo leuk vond als hij eerst liet merken. Haar hart had zes sprongen gemaakt toen hij haar had gekust, maar was daarna gebroken bij elke stap die hij had gezet om maar zo ver mogelijk bij haar vandaan te komen. En dat vond Olivia niet gek. Het was niet gek dat zo’n leuke jongen als James niet geïnteresseerd in haar was geweest. Ze was nou eenmaal niet perfect, niet lelijk, maar zeker niet het mooiste meisje van de klas. Niet speciaal. En dat gevoel vrat maar aan Olivia. Het niet goed genoeg zijn voor iemand, niet genoeg voor haar familie, niet goed genoeg voor Luke, niet goed genoeg voor James.

Maar ze moest met deze gedachten stoppen. Werd ze hier beter van? Nee. Ze moest accepteren dat het zo gegaan was en ze moest doorgaan met haar leven. Olivia pakte wat make-up uit haar make-uptasje en begon voorzichtig haar gezicht te bewerken. Ze deed nooit heel erg veel op, Olivia was heel erg naturel, en dat was ook nu het geval. Het enige wat ze echt leuk vond om op te doen was een beetje mascara, eyeliner en een naturelkleurige lipgloss deed ze ook wel eens op. Kleding had ze gelukkig al gepakt, ze had een leuk setje uitgekozen al zei ze het zelf. Dat werkte wel. Jezelf af en toe een beetje verwennen door leuke kleding aan te trekken en een leuke make-upje op te doen was een goede remedie voor een gebroken hart. Sommige meiden gingen aan de drank of vraten zich helemaal vol om over hun gebroken hart heen te komen. Olivia verwende zichzelf gewoon nog wat extra’s. Zij moest immers maar gewoon zien door te gaan en dat kon alleen maar door jezelf niet te verwaarlozen en zoveel mogelijk te verwennen.

Olivia sloot de deur van haar kamer, waarna ze erachter kwam dat ze de sleutel was vergeten en maar hoopte dat Anna in de kamer zou zijn als ze terugkwam. Maar goed, nu moest ze er eerst wat vrolijker worden. Wat in Italië ook altijd hielp als ze verdrietig was, was het spelen van piano en, als daar de gelegenheid toe was, er ook nog een lied bij zingen. Zingen en piano spelen was iets waar Olivia zichzelf helemaal in kon verliezen, alles kon vergeten, en het van zichzelf af kon zetten. Piano spelen en zingen was iets wat ze, sinds ze op Genosha Island was, flink had verwaarloosd. Nu had ze in de wandelgangen gehoord dat er een piano stond in het lokaal van zelfexpressie. Logisch natuurlijk, stom dat Olivia daar ook niet eerder was gaan kijken. Maakt niet uit, beter te vroeg dan te laat.

Voorzichtig opende Olivia de deur van het lokaal en keek om een hoekje. Mooi, verlaten. Olivia schoot het lokaal binnen en liet de deur op een kiertje staan, ze kon er niet tegen als de deur helemaal dicht zou zijn. Ze stapte verder het lokaal binnen en schrok van het geluid dat de hakken van haar schoenen op de vloer maakten. Een slecht geweten had ze niet, maar goed. Haar ogen schoten door de ruimte en bleven op een zwarte piano hangen. Geweldig! Het was dus waar: er was inderdaad een piano aanwezig in dit lokaal. Blij liep Olivia richting de piano, het geluid van haar hakken weer negerend. Ze nam plaats achter de piano en kwam er meteen achter dat dit haar plaats was, dit was de plek waar ze thuishoorde. Met een blij gezicht drukte ze op een paar toetsen, begon de piano in te stellen en begon een paar geluiden te maken. Goed, de piano was prima.

Onzeker begon Olivia een aantal akkoorden aan te slaan van een liedje, kijken of ze het liedje nog kon spelen. Het was een liedje dat Luke haar had leren spelen, ‘Hero’ van Mariah Carey. Het liedje had haar geholpen haar Engels te verbeteren, vandaar dat niet veel van haar taalachterstand te merken was. Toen ze eenmaal verder in het liedje was, voelde het alsof hij naast haar zat, zijn arm om haar heen sloeg en haar hielp. Maar in gedachten duwde Olivia hem weg, ze wilde niet meer met hem zijn. Ze wilde niet meer afhankelijk van hem zijn. “ And then a hero comes along, with the strength to carry on. And you cast your fears aside and you know you can survive, so when you feel like hope is gone, look inside you and be strong. And you'll finally see the truth, that a hero lies in you” zong Olivia mee en sloot haar ogen. Toen het liedje was afgelopen, liet Olivia de piano weer los en liet haar handen gevouwen in haar schoot zakken. Ze zuchtte weer en keek naar de toetsen van de piano. Een gevoel van heimwee overspoelde haar, ondanks dat het thuis niet zo heel erg leuk was.

Zijn eerste week op school was verlopen zoals voorspeld door zijn broer. Felix hoorde het hem nog zo zeggen, met dat triomfantelijke toontje waar Felix zich al zo lang aan ergert. “De eerste twee dagen zul je je best doen, want je bent op een nieuwe plek waar je thuishoort en je wil een nieuwe start maken, maar dan zal je je gaan vervelen en je realiseren dat een nieuwe start betekend dat je moet veranderen als persoon en daar ben je veel te lui voor dus dat gaat je nooit lukken, sukkel.” En natuurlijk was Felix tegen Jay ingegaan want wat moest hij anders. Zijn broer gelijk geven was nooit een optie geweest en zou ook nooit een optie worden maar hoewel Felix het nooit tegen Jay zou uitspreken bewezen zijn acties dat hij inderdaad niet kon, en misschien ook wel niet wilde veranderen. En dat bracht hem hier. In het weekend op school. Als iemand hem vroeger had vertelt dat dat ooit zou gebeuren had Felix diegene zo hard uitgelachen dat hij nog twee dagen buikpijn had. Want hoe bont hij het ook mocht maken, op zijn normale school werd hij nooit in het weekend op school verwacht. Maar dit was dan ook geen normale school. Jammer genoeg. En de straffen zaten hier ook anders in elkaar. En de grenzen die tot die straffen leidden moest hij nog verkennen.
Het was allemaal begonnen op zijn vierde schooldag. Take that Jay, hij had het drie dagen uitgehouden in plaats van twee. Anyway, de vierde schooldag dus. En ja hij had zich verveelt. Hij had al snel vrienden gemaakt, en hoewel hij lang niet zo veel meisjes om zich heen had als vroeger kon hij dat ook nog wel uithouden. Hij had alleen écht een grap moeten uithalen bij wiskunde. Want kom op, hoe saai is dat vak en dan zeker met zo’n zeikerige leraar. Kon hij er wat aan doen dat die idioot niet kon uitleggen en het was veel te aantrekkelijk geweest om hem de stuipen op het lijf te jagen door opeens door de muur te komen lopen terwijl die sukkel aan het lesgeven was. Dat was tenminste een voordeel aan deze school, hier kon hij openlijk zijn mutaties in de strijd gooien. Toch was het onredelijk geweest van die wiskunde nerd om hem de schuld te geven van de koffie die omver werd gestoten toen Felix de leraar liet schrikken. En het was ook zijn schuld niet dat die koffie precies over de leraar zijn laptop heen spatte.
Maar hoe erg hij het ook had geprobeerd, Felix had zich er niet uit kunnen praten en dat irriteerde hem enorm, misschien nog wel erger dan het feit dat hij hier was in een weekend, want hij was niet gewend dat mensen hem niet zijn zin gaven.
En dus was zijn straf geweest om in het weekend terug te komen om strafregels te schrijven. Strafregels! Newsflash: Het is 2014, niet 1914! Maar gelukkig was Felix vroeg naar school gekomen en nu had hij de rest van de dag vrij om vooral geen huiswerk te maken.
Zachtjes neuriënd liep hij door de gangen op zijn zelfingenomen manier. En hij kwam langs alle lokalen en die waren allemaal leeg en hij zou er zo veel leuke dingen mee kunnen doen om het leven van de leraren te verzuren. Maar hij deed het niet, want hij was de enige nu op school en hij was niet dom. Dat is het zelfde als een bankoverval doen terwijl je jezelf filmt en het dan om youtube zet met je persoonlijke gegevens. Dus maandag, als er meer leerlingen waren kon hij weer eens gaan denken aan een volgende actie.
Zijn gedachtes werden verstoord door piano tonen en een stem die meezong. Een of ander cheesy nummer wat hij vaagjes herkende. De stem was van een meisje zo te horen en ze klonk nog vrij jong dus blijkbaar was hij niet de enige geweest die op school was. Hij kon zich alleen niet echt voorstellen dat iemand vrijwillig naar school kwam in het weekend. Zulke personen moesten worden gered. Zeker als het hulpeloze meisjes waren.
Met een zwaai gooide Felix de deur open. Het nummer was net afgelopen, en het meisje bij de piano zat met haar handen in haar schoot gevouwen en ze keek niet erg vrolijk. Even twijfelde hij, maar toen bedacht hij dat je natuurlijk niet vrolijk word als je op school zit in het weekend. ‘Vrees niet, ik ben gekomen om je te redden.’ Sprak hij grinnikend. Hij liep naar de zwarte piano en leunde er tegenaan, steunend op een elleboog. Het was zeker geen lelijk exemplaar. Het meisje dan, niet de piano. Felix had geen verstand van piano’s.
Hij kamde een hand door zijn bruine krulllen en glimlachte naar het meisje. ‘En wat doet een knappe verschijning als jij op school, in het weekend nog wel?!’ vroeg hij half serieus.

WORDS: 820|| NOTES: ×××

Boom Clap, the sound of my heart,
the beat goes on and on and on and on and,
Boom clap, you make me feel good, come on to me now.
Charli XCX - Boom Clap

Nou ja, het was natuurlijk niet altijd vervelend thuis geweest. De gezellige tijden met haar broertje en moeder als haar vader niet thuis was, zou ze nooit vergeten. Maar terug naar huis gaan was geen optie, dat kon gewoon niet. Of ze hier ook moest blijven in vakanties, dat wist Olivia niet, maar daar zou ze wel een oplossing voor vinden. Misschien had ze tegen het einde van het jaar wel een goede vriend of vriendin gevonden bij wie ze die tijd zolang kon blijven. Of niet. Een brok vormde zich in haar keel. Waar zou ze dan naar toe moeten?

“Vrees niet, ik ben gekomen om je te redden…” klonk het opeens en Olivia schoot van schrik omhoog. Haar handen kwamen luid op de toetsen van de piano terecht. Shit, gênant! Met een rood hoofd keek ze naar de jongen die tegen de piano aangeleund stond. “En wat doet een knappe verschijning als jij op school, in het weekend nog wel?” Olivia slikte even en bekeek de jongen even. Hij was knap (maar niet zo knap als James), hij had bruine krullen en glimlachte naar haar. Wat onzeker glimlachte ze terug. “Sorry, ik schrok een beetje…” zei ze onnozel en sloeg haar ogen ten hemel “Ik uhm…” Nou ja, om maar even aan te nemen dat hij het tegen haar had, aangezien er geen andere aanwezig was, maar zij zichzelf toch niet echt als een knappe verschijning beschouwde, ging ze er maar even van uit dat hij het tegen haar had. “Nou ja, ik was eventjes aan het oefenen op de piano, aangezien er nergens anders een piano is en ja…dat doe ik hier. Eventjes ontsnappen, ondanks dat het school is” zei Olivia en schonk hem een van haar stralende glimlachen. Het was fijn om zo eventjes met iemand te praten, het leidde haar een beetje af.

Ze keek weer eventjes naar de piano, maar kwam er toen achter dat dit misschien een beetje onbeleefd was en keek toen weer terug naar hem. Onzeker friemelde ze aan haar bruine haren. “En wat doe jij hier dan? Jij lijkt me ook niet echt het type dat graag op school aanwezig is” zei ze met een grijns en schoof een stukje opzij op het bankje, zodat hij naast haar kon zitten, als hij de hint zou begrijpen, anders zou het een beetje vreemd zijn.

Het meisje schrok zich dood door zijn cheesy pick-up line, haar vingers kwamen hard op de piano neer. Blijkbaar was ze diep in gedachten verzonken geweest want zo geruisloos was Felix niet binnen gekomen. Ze keek met een rood hoofd naar hem op. Maar Felix besloot het maar te negeren. Het zou dingen alleen maar gênanter maken voor haar. Dus hij ging onverstoorbaar door met zijn cheesy opmerkingen, leunend tegen de piano. Het meisje glimlachte onzeker terug. “Sorry ik schrok een beetje…” Felix glimlachte terug en kamde zijn vinger door zijn krullen. “Ik uhm…” ging het meisje door. Felix wachtte af. Uit ervaring wist hij dat meisjes het niet leuk vonden als je ze onderbrak. Het zou toch jammer zijn als hij het nu gelijk verpeste bij het vrouwelijke volk hier. Hij had nog niet eens een echte reputatie opgebouwd en als hij nu een slechte reputatie maakte, dan zou dit eiland nog saaier worden dan het al was.
“Nou ja, ik was eventjes aan het oefenen op de piano, aangezien er nergens anders een piano is en ja…dat doe ik hier. Eventjes ontsnappen, ondanks dat het school is” vertelde het meisje. Ze glimlachte stralend naar hem. Felix deed een stap dichterbij en liet zijn tas op de grond vallen. “Het klonk best goed, wat je aan het spelen was. Niet mijn muziek maar je speelt goed.” complimenteerde hij haar. Het meisje grijnsde. “En wat doe jij hier dan? Jij lijkt me ook niet echt het type dat graag op school aanwezig is” Felix schoot in de lach. “Nee het is niet een van mijn hobbies om in weekends op school rond te hangen. Ik heb wel betere dingen te doen.” zei hij met een veel betekenende blik. Het meisje was ondetussen een beetje opzij geschoven op de piano kruk, en Felix nam die uitnodiging natuurlijk graag aan. “Ik werd er van beschuldigd de reden te zijn dat de wiskunde leraar zijn koffie over zijn laptop gooide.” ging hij verder. “En eerlijk is eerlijk, ik had hem niet moeten laten schrikken, maar hij vroeg er gewoon om, en ik verveelde me dood daar. Maar laten we het niet te veel over mij hebben. Totaal niet interessant.” Felix knipoogde met een halve grijns. “Volgens mij hebben we ons nog niet aan elkaar voorgesteld, of wel? Adams, Felix Adams.” meer cheesy had niet gekunt, maar het had meestal wel het gewilde effect, dus Felix bleef de James Bond-manier gebruiken om zich voor te stellen. “En heet de mooie dame?” grijnsde hij.

WORDS:|| NOTES: Gosh ik moet er nog even inkomen. He’s such a cheeseball

I'm wanna say, we're gonna steady, like its 1954,
No, it doesn't have to be forever, just as long as I'm the name on your tattooed heart
Ariana Grande - Tattooed Heart

Een dankbare glimlach verscheen op het gezicht van Olivia toen hij haar een compliment gaf. “Dankjewel, dat is erg aardig van je” zei ze dankbaar. Ze was blij dat hij vond dat ze het goed kon, want muziek was heel erg belangrijk voor haar en daar was ze ook erg kwetsbaar in, dus als iemand haar daar in zou afkraken, dan zou dat nog extra zwaar bij haar aankomen. Hij ging naast haar zitten en begon te vertellen. Hij was ervan beschuldigd dat een leraar wiskunde zijn beker koffie over zijn laptop had heen gegooid, doordat hij hem had laten schrikken. Olivia gooide haar hoofd in haar nek en lachte hard. Ze sloeg haar hand voor haar mond. De jongen was dus zo’n type, dat kon Olivia wel waarderen. Vroeger had ze een jongen in haar klas gehad die qua uiterlijk best op hem leek en ook een beetje een lastpostje van de klas was. Maar iedereen was gek op hem. Dat idee kreeg ze bij deze jongen ook een beetje en dat was leuk om te zien.

De jongen, Felix Adams genaamd, vroeg hoe de ‘mooie dame’ heette. Nogmaals ging ze er maar van uit dat zij het was. Waarom noemde iedereen haar mooi hier op deze school? James had gezegd dat ze een mooi meisje was, nu deze jongen. Oké, nou is dat geen referentiekader voor de hele school, maar toch. Olivia was gevleid met het compliment, maar zo bijzonder was ze nou ook toch weer niet? Haar wangen werden even rood toen hij naar haar glimlachte. Well, that was awkward. “Het mooie meisje” zei Olivia met gebaren erbij die aanhalingstekens moesten voorstellen “heet Olivia del Rey, maar je mag gewoon Liv zeggen hoor…” Ze haalde eventjes haar schouders op en sloeg nog een paar zachte akkoordjes aan op de piano, om zichzelf een beetje een houding aan te geven. Olivia praatte niet vaak met jongens en ondanks dat ze niet erg verlegen was, was het altijd spannend om met een jongen te praten. Niet dat Olivia meteen helemaal head over heels was hoor, ze vond het gewoon spannend.

“Maar vertel, Felix” ging ze toen verder en keek hem nieuwsgierig aan “Je vertelde net dat wat ik speelde, niet echt jouw stijl is…wat is dan wel jouw stijl?” O, de spraakwaterval in Olivia kwam naar boven. “En speel je zelf misschien ook iets? Speel je piano? Wil je zelf een stukje spelen?” Haar ogen begonnen te stralen van enthousiasme. Niet te snel gaan, Olivia, Felix is net een paar minuten binnen, hij moet niet meteen het idee krijgen dat je een totale sociopaat bent. “Sorry hoor, ik raak altijd een beetje enthousiast van muziek” zei Olivia grinnikend “Als je vind dat ik teveel praat, moet je het maar zeggen hoor."

“Het mooie meisje heet Olivia del Rey, maar je mag gewoon Liv zeggen hoor…” antwoordde ze, waana ze nog wat piano toetsen indrukte. “Maar vertel, Felix” Ze keek hem nieuwsgierig aan. Felix’ bruine ogen keken afwachtend terug. “Je vertelde net dat wat ik speelde, niet echt jouw stijl is…wat is dan wel jouw stijl? En speel je zelf misschien ook iets? Speel je piano? Wil je zelf een stukje spelen?” ratelde ze. Felix lachte. ‘Mijn stijl… Arctic Monkeys, the Neighbourhood, the 1975… die richting op. Ik speel zelf gitaar. Ik zat zelfs in een band voor ik hier kwam…’ Felix stopte even. Hij zou er alles voor over hebben om vandaag weer te oefenen in de garage die ze hadden omgetoverd tot “band-hangout”. Hoe typisch, zo’n garage. Maar hij miste het wel.
“Sorry hoor, ik raak altijd een beetje enthousiast van muziek” Felix keek op naar Liv en trok een quasi-geïrriteerd gezicht. “Ja dat merk ik.” “Als je vind dat ik teveel praat, moet je het maar zeggen hoor." ging ze verder. ‘Nee, muziek is natuurlijk ook super.’ zei Felix met een knipoog. ‘Maar om nog antwoord te geven op de rest van je vragen: nee ik speel geen piano. Dus ik denk dat het moeilijk word om iets te spelen.’ zei hij met een pruillipje. ‘Maar kun jij gitaar spelen?’ vroeg hij. Hij had zijn gitaar nu niet hier bij zich natuurlijk. Hij zou haar mee kunnen vragen naar zijn kamer… Niet dat dat mocht maar dat boeide hem sowieso niet. Wel was het waarschijnlijk te vroeg om haar mee te vragen. Dan zou ze hem gelijk een pervert vinden waarschijnlijk en dan was zijn kans verkeken. Maar een gesprek over gitaren was ook leuk. Bovendien had hij nog niet echt zo met een meisje gepraat hier. Dus waarom ook niet. Al zou een vriendschap wel nooit werken. Hij geloofde niet in jongens-meisjes vriendschap waar. Niet met hem als de jongens ten minste, hij kende zichzelf.

WORDS:|| NOTES:

Goodness gracious, I can't seem to stop ~
Ellie Goulding - Goodness Gracious

De bands die hij opnoemde kende Olivia wel van naam, maar als je haar zou vragen om een nummer van hen op te noemen, dan zou ze waarschijnlijk dichtklappen. Ach, het zouden vast wel goeie bandjes zijn! Olivia was er gewoon niet zo bekend mee. Felix vertelde dat hij geen piano kon spelen, dus dat hij niets zou kunnen spelen, maar dat hij wel gitaar speelde. Bij zijn geïrriteerde blik had Olivia haar ogen naar beneden geslagen en eventjes geslikt. Een ongemakkelijk gevoel kriebelde over haar rug, ze vond het altijd vervelend als mensen geïrriteerd door haar werden. Was dat haar eigen schuld? Waarschijnlijk wel, maar ze kon er niet altijd wat aan doen. Olivia keek weer op naar Felix en zijn geïrriteerde blik was al gauw weer weg. Gelukkig, dan kon ze tenminste normaal praten en geen allerlei onhandige dingen doen.

“Ik speel helaas weer geen gitaar” zei ze met een brede grijns en sloeg haar ogen even ten hemel, bedoeld als een grapje. “Ik speel dus alleen de piano en ik zing. Gaaf dat je in een bandje zat. Dat leek me vroeger ook leuk, maar in het dorp waar ik vandaan kom waren niet zoveel muzikanten” Ze haalde haar schouders op en bekeek de piano die voor haar stond. Op feestjes had ze af en toe wel op de piano mogen spelen, maar dan was ze zo bang dat ze een foutje maakte, dat ze heel breekbaar speelde en daar werd haar vader geïrriteerd van, vooral als hij dan nog een borrel erbij op had. Dan kon hij wel eens agressief worden en dan moest Olivia maken dat ze wegkwam, voordat ze de wind van voren zou krijgen. Maar dat was vroeger, hier kon ze gewoon spelen zoals ze dat zelf wilde, haar vader zou haar hier niet kunnen krijgen.

Haar ogen gleden weer naar Felix, in zijn ogen. “Heb je misschien een gitaar mee?” vroeg ze nieuwsgierig en draaide een halve slag op het piano bankje, zodat ze met haar voorkant naar Felix toe zat. “Dat is wel zo eerlijk” zei ze met haar stralende glimlach “Jij hebt mij piano horen spelen en je hebt me horen zingen. Nu wil ik eigenlijk jou wel gitaar horen spelen en nog meer onbekende talenten…” Ze grinnikte eventjes, totdat ze realiseerde hoe dubbelzinnig dat wel niet klonk. O. O. O, shit. Olivia haar wangen werden een beetje rood. “Dat…dat…bedoelde ik uhm, ja, niet op die manier” stotterde ze. Helaas was ze socially awkward en kon ze zich niet uit deze situatie lullen. Hopelijk zou Felix het begrijpen?

» Riley Adams
» Finally we meet~ &Minaye
» Heather Adaira Adams
» For the lies that I make, I'm going to hell (+ OPEN)
» [AC] You are my hero, baby... (+ Caleb ♥)