Flick flack through the day - iedereen welkom

Onderwerp: Flick flack through the day - iedereen welkom ma jan 13, 2014 1:52 pm

Eleanor Birdy
Met een enthousiaste sparkel in haar ogen blies ze de stof van een oude kist af, die ze in een even oude kast had zien staan. De deuren waren met moeite meegegaan, hadden zelfs luid boven de muziek uit gekraakt alsof ze daarmee wouden zeggen dat die beter niet open gemaakt kon worden. Laat me met rust. Zo’n indruk gaf het haar. Stomzinnig lachte ze om haar eigen gedachten en een nog bredere glimlach kwam op haar gezicht te staan zodra ze het kistje open maakte met een sleutel die ze onder in een laatje van het bureau dat er stond, blijkbaar nu van haar. ‘’Man, dit is zo gaaf!’’ Zei ze hyperend, blij dat ze een geheim ontdekt had. Tenminste, nu niet langer meer een geheim. Een mysterie had ontdekt in een kast van oud hout waar ze van hield, evenals de details van het kist gaven aan dat die al enige tijd bestond. Stokademend zocht ze naar zuurstof, terwijl ze haar handen gespreid boven het kistje hield en haast niet kon geloven wat er in zat. Haar hart bonkte, maar ze voelde alsof die in de lucht zweefde. Alsof die overwelmd werd door enthousiaste liefde die ze zelf gecreëerd had in haar hoofd. Geweldig wat het menselijk lichaam kon doen. Vooral nu ze wist dat ze niet de enige was, dat ze een mutantelijk lichaam had eigenlijk. Dat ze niet meer alleen was en gewoon op een heel eiland vol met anderen zat! En bovenal mocht zij les geven ook.

Fleetwood Mac muziek galmde op een normaal volume door de vrij grote, maar toch knusse ruimte die vooral nog overladen was met stof en onafgemaakte spullen. Of ze oud waren wist ze niet, maar er was al enige tijd hier niemand meer geweest. Zo’n beetje haar leefstijl, alsof ze het expres zo gelaten hadden al die jaren speciaal voor haar. Terwijl ze haar nog maar net kenden. Toch? Oh, het maakte ook niet uit. Ze keek naar de inhoud van het kistje. Wonder boven wonder waren er nog meer antieke spullen in te vinden waar ze vol verbijstering naar staarde. Ze durfde ze bijna niet aan te raken, laat staan er ook nog maar naar kijken. Eleanor knipperde een paar keer met haar ogen, gezien het stof nog altijd hevig om haar heen rond dwarrelde. In de gehele ruimte.
Wanneer ze het kistje veilig en wel terug in de kast geduwd had keek ze rond, nam de moeite niet om haar beige rok af te kloppen. Het was nauwelijks te zien en bovendien zou ze hier toch niet schoon de ruimte verlaten. Ze legde haar vingers op een paar rollen perkament die naast de radio stond die haar lievelingsmuziek afspeelde. De inhoud van die rollen waren leeg, met smart aan het wachten tot ze gebruikt konden worden. Ze had ze hier ook gevonden. Overal lagen er wel creatieve spullen verspreid die ze handig kon gebruiken voor een les. Oh, dat was waar ook! Ze had zo meteen een les te geven aan leerlingen. Haar allereerste les! En ze had nog niet eens dingen voorbereid. Onzeker keek ze het lokaal rond. Nou ja, ze had wat schilderezels beter verspreid van elkaar neergezet. Het enige wat er nog moest gebeuren was dat ze er doeken op zou hangen, die overigens allemaal tegen elkaar tegen een muur aan stonden. Vlak onder de vensterbank, de enige muur die licht naar binnen scheen vanaf buiten. Recht tegenover de deur waar leerlingen ieder moment naar binnen konden komen.

Een verfijnde blik sierde haar bleke gezichtje, waarna ze simpel haar lippen nat maakte met haar roze tong. Ze opende de zoveelste kast die in het lokaal stond en trof daar een aantal verf tubes aan met schildersborden inclusief. Iedere seconde dat ze hier was voelde ze zich steeds gelukkiger. Zoveel vrijer, dit was haar plek. Ja, echt. Dit was vanaf vandaag echt haar plek geworden om les te geven en als ze wou gewoon zelf vrije tijds dingen te doen. Een aantal klimop plantjes waren zelfs langs de muren gegroeid, vanuit een oud raampje bovenaan de andere ramen naar binnen gesneakt en zo het plafond als slachtoffer genomen. Ze vond het mooi. Erg natuurlijk.
Op de teenslippertjes liep ze terug naar haar bureau waar ze de spullen opzette en vervolgens op de andere lege helft ging liggen. Ze had vast nog wel heel eventjes voor zichzelf en eigenlijk wou ze niets meer dan enkel genieten van de muziek van Stevie Nicks. Met haar ogen gesloten en haar handen rustend net onder haar borsten, wiebelde ze zachtjes heen en weer met haar losse benen. Haar blonde, wilde haren zaten zo’n beetje overal verspreid en sommige puntjes hingen zelfs asociaal over de andere kant van het doffige hout heen. Dit was genieten.

-Iedereen welkom! :3

“Sorry, maar… ik denk dat het beter is als ik je hier laat.” Liefkozend streek het meisje langzaam met haar vingers over de rug van haar spin heen. Het had haar al behoorlijk wat moeite gekost om wakker te worden en uit bed te komen. Pas nadat ze tien minuten onder de douche had gestaan had ze zich eindelijk gerealiseerd waarom ze haar wekker had gezet. Les. En als ze nog veel langer onder de douche zou hebben gestaan, dan was de kans waarschijnlijk groot geweest dat ze te laat zou zijn geweest. Ze was nooit goed geweest in vroeg opstaan. Als het maar even kon, dan bleef ze het liefst uren lang in bed liggen tot ze uiteindelijk besloot om toch maar op te staan omdat ze teveel honger had gekregen. Ze had dan ook geluk gehad dat de les niet al te vroeg was begonnen. Nou ja, het was maar wat je niet vroeg wilde noemen. Voor haar klonk alles dat voor elf uur ’s ochtends plaats vond eigenlijk al veel te vroeg. Een uur of negen was dan ook behoorlijk vroeg voor haar. Ze moest wel toegeven, het was beter dan de tijd waarop ze voorheen op had moeten staan. Het was in haar voordeel dat ze niet eerst een uur moest reizen voordat ze op school was. Nee, ze had eigenlijk niet het recht om te klagen als het ging om de tijd waarop ze op moest staan. Het was nog steeds een school. Wat had ze dan verwacht? Dat ze elke ochtend lang uit kon slapen? Nah, dat was niet hoe scholen werkten. Dat had ze inmiddels wel door.

Toen ze eindelijk afscheid had genomen van haar geliefde huisdier was ze direct door gegaan naar het cafetaria, na onderweg eerst een paar keer te zijn verdwaald. Haar kamergenote was al weg geweest toen ze de deur uit was gegaan, waardoor ze in haar eentje de weg had moeten vinden. Het gebouw was voor haar op zijn zachts gezegd een doolhof op het moment. Elise nam zich daarom dan ook voor om tijdens de eerst volgende keer dat ze tijd over had het gebouw eens wat beter te onderzoeken. Uit proberen te vinden wat waar precies was. Dat soort dingen. Dat zou haar vast enorm helpen. Eenmaal in het cafetaria kwam ze er achter dat ze nog redelijk op tijd was, waar ze behoorlijk opgelucht mee was. Ze besefte echter ten volle dat ze ook nog uit moest zoeken waar het lokaal waar ze moest zijn precies was. Ze zou waarschijnlijk nog een keer verdwalen voordat ze eindelijk op de plek was waar ze wilde zijn. In plaats van een plekje te zoeken om haar ontbijt op te eten, een broodje met mozzarella en verschillende groenten zoals tomaat en sla, besloot ze daarom dan ook om het voedsel op te eten terwijl ze naar het lokaal toe liep. Ze had geen idee of het toegestaan was om voedsel te eten buiten het cafetaria, maar eerlijk gezegd interesseerde dat haar niet bijzonder veel. Het irriteerde haar dat ze behalve haar kamergenote nog niet tot nauwelijks iemand kende op de school. Het voelde als een handicap. Het voelde eigenlijk gewoon hetzelfde als het op haar vorige school had gedaan. Ze voelde zich alleen.

Op het moment dat ze net de laatste hap van haar broodje had genomen, dacht ze het lokaal te hebben gevonden. Ze was minder erg verdwaald geraakt dan ze had verwacht, waardoor ze alsnog behoorlijk aan de vroege kant aan was gekomen. Shit. Als ze als eerste naar binnen ging, leek ze dan niet op een van die studenten die zijn best deed om te favoriet van de leraar te worden in de hoop een hoger cijfer te krijgen? Want met dat soort mensen wilde ze liever niet geassocieerd worden als het maar even kon. Aan de andere kant, het stond ook zo vreemd als ze voor het lokaal bleef wachten tot er iemand anders aan kwam terwijl ze gewoon naar binnen kon. Tenminste, ze kon naar binnen, toch? Ze nam aan van wel, aangezien ze muziek kon horen aan de andere kant van de deur. Dat was ook zoiets aan deze school. Iedereen scheen van muziek te houden, vooral als het volume lekker hoog stond. Ze had er zelf niet echt een probleem mee, maar het verwonderde haar. Ze had meestal oortjes in als ze naar muziek luisterde, zodat anderen zich er niet aan zouden storen. Elise zuchtte. Nou ja, het was in ieder geval geen slechte muziek, dat was tenminste iets positiefs. Ze keek een laatste keer of er echt niemand anders te bekennen was, om vervolgens op de deur te kloppen en het lokaal in te gaan.

“Dit… Dit is het juiste lokaal, toch? Ik bedoel… volgens mij ben ik nogal aan de vroege kant. Of valt dat nog mee?” zei Elise, waarna ze verder het lokaal in liep. Ze verwachtte niet echt een antwoord, maar het vragen kon nooit kwaad. Haar blik gleed langzaam door het lokaal heen. Ze was verbaasd om al die ezelsoren te zien, maar dat was waarschijnlijk omdat ze niet bepaald de moeite had gedaan om uit te zoeken naar wat voor les ze eigenlijk toe had gemoeten. Daar had ze eerlijk gezegd ook geen tijd voor gehad. Ze gokte dat het een of andere kunst les was. Dat moest haast wel. Elise glimlachte nerveus, waarna ze naar een van de ezelsoren toe liep, verwachtend dat dit de bedoeling zou zijn. Moest ze gaan schilderen of iets dergelijks? Of wat was precies de bedoeling? Want artistiek dat was ze absoluut niet. De laatste keer dat ze een tekening had gemaakt was toen ze vijf was. En terwijl haar moeder haar er van had verzekerd had dat de tekening ‘prachtig’ en ‘een meesterwerk’ was, wist ze nu wel beter. Het meest artistieke dat ze in de laatste jaren had geproduceerd, was een stuk web dat ze had uit geniest, dat een klein beetje op de Eifel toren had geleken. Helaas was dat eerder toeval geweest dan iets anders.

Het was bijna alsof ze het zonlicht van de dageraad kon ruiken. Zodra de eerste zonnestralen het stuk grond waar ze zich bevond verlichte, werd zij langzaam maar zeker wakker. De meeste mensen vonden het maar een verschrikkelijk iets om te horen over iemand. De ‘ik ben een ochtendmens’ uitspraak. Nou ja, mensen van haar leeftijd in ieder geval wel. Hoewel ze zichzelf alles behalve als een ochtendmens aanschouwde, was het wel zo dat ze makkelijk uit bed kon komen. En dat zonder wekker. Clementine gebruikte al jaren geen wekker meer. Haar biologische klok stond wel goed genoeg ingesteld om alsnog op tijd op school te kunnen komen. Bovendien had ze niet eens veel slaap nodig. Terwijl ze ’s morgens vroeg naast haar bed stond, kon ze die avond ervoor nog tot laat in de nacht op zijn geweest en zich erna tiptop in orde voelen. Zoals nu. Zo stil als ze kon stond ze op van haar bed en pakte de benodigde spullen om de dag tegemoet te gaan. Hoewel een groot deel van haar kamergenoten nog wel meevielen, wilde ze de rest toch niet wekken. Zeker Delia niet. God mocht weten wat voor een straf haar te wachten stond als dat gebeurde en het liefst wilde ze het bij God alleen laten. Zelf hoefde ze het absoluut niet te weten. Gelukkig stond haar mutatie dit keer wel aan haar zijde – ze kon immers sluipen als de beste. Met haar kleren in de hand vertrok ze naar haar nieuwe bestemming; de douche. Ondanks alles wilde ze natuurlijk wel nog even een warme douche hebben voor ze aan haar dag begon.

Nadat ze zich had verfrist en schone kleren had aangetrokken, vertrok ze naar de kantine voor het ontbijt. De grote eetzaal vinden was nooit een probleem geweest voor haar. Het enige wat ze hoefde te doen was haar neus volgen zodra ze de geur van eten had opgepikt. En sindsdien wist ze de weg naar de kantine wel uit haar hoofd. Met een simpel broodje ging ze eenzaam aan een tafel zitten en at ze het broodje in stilte op. Niet dat ze anders gewend was. De pauzes op haar vorige school bracht ze ook altijd in haar eentje door. Dit was niet echt verschillend. Erg vond ze het niet, want zelfs al haatte ze het soms om zo alleen te zijn, was de stilte meestal haar beste vriend. Ze leefde liever in stilte dan dat ze elke pauze die harde woorden van haar klasgenoten moest aanhoren. Ze was niet anders. Niet helemaal. Toch? Oh well. Het boeide nu niet echt meer. Nu zat ze tussen de ‘anderen’. De mutanten. Nu was ze inderdaad niet meer anders. Terwijl ze haar laatste restje voedsel naar binnen werkte, checkte ze nog even in welk lokaal ze aanwezig moest zijn. Natuurlijk kende ze de school bij lange na niet van buiten, maar het was wel handig om te weten wat het lokaalnummer was. Ze besloot eerst zelf rond te zwerven en als ze het echt niet vond, dan moest ze hulp vragen aan iemand. Daar zag ze enorm tegenop. Ze vond het zelf wel.

Clementine hoefde niet lang te zoeken. Ze hoorde al snel muziek en tegen beter weten in liep ze erop af. Waarom wist ze niet, maar wat ze wel wist was dat het aangenamer klonk dan het gedreun wat Delia draaide. Dit deed niet zoveel pijn aan haar oren, in ieder geval. Misschien kwam dat ook omdat dit toch met een zachter volume werd gedraaid dan Delia’s muziek. Hoe dichterbij ze kwam, hoe zekerder ze was over dat dit haar lokaal moest zijn. Het nummer dat bij de deur te zien was indiceerde al genoeg. Niet slecht. Ze had het op eigen houtje gevonden en was ook nog eens op tijd. Met een kleine glimlach stapte Clementine het lokaal in en werd meteen begroet door een hele hoop ezelsoren. Oh. Blijkbaar gingen ze vandaag schilderen. Het tweede wat haar opviel aan het lokaal was dat het eruitzag alsof het in jaren niet was gebruikt. Ze wist niet of het daadwerkelijk zo was of dat dit de gegeven sfeer moest zijn, maar de geur die hier hing vertelde haar genoeg. Het was oud. En stoffig. Clementine zag een aantal schilderdoeken tegenover haar en de deur staan en ze merkte al snel de klimopplant op. Dat was een aangename toevoeging aan de kamer. Ze had veel meer met natuur dan met gebouwen, dat was wel duidelijk. Haar blauwe ogen gleden nu de andere kant op, waardoor ze zag dat ze niet de eerste leerling aanwezig was. Ze wist niet zeker of ze het erg moest vinden of niet dat het een bekend gezicht was. Elise zat bij één van de ezelsoren en hoewel zij het tegenovergestelde was van de meeste mensen die ze had ontmoet, had de blondine haar mooi wel tijdens een kwetsbaar moment gezien. En een koffer naar haar gegooid. Waardoor ze uit een boom viel. Aan de andere kant; Elise had haar wel weer overeind geholpen. Clementine had eerder al besloten dat ze andere mutanten een kans zou willen geven. En door dat besluit besloot ze om nu naast Elise te gaan zitten, zelfs al was ze niet de meest sociale mutant op het eiland. Of de hele planeet. Ze schonk het meisje een glimlach terwijl ze naast haar plaatsnam en begroette haar met een simpele ‘hey’, waarna ze voor een moment haar aandacht vestigde op de andere vrouw aanwezig in het lokaal. Was dat de lerares? Ze zag er nog vrij jong uit en daar leek ze zich ook naar te gedragen. Deze school zat vol met vreemde types, dat was zeker.

Het was niet omdat hij laat was dat hij zijn passen versnelde terwijl hij zich voortbewoog door de gangen. In tegendeel, hij was zelfs vroeg. Hij was al bijna bij het lokaal geweest toen hij gemerkt had dat er muziek gedraaid werd en hij wist precies wat hij moest doen: terug naar zijn kamer.
Dat hij wat medestudenten omverliep kon hem zo weinig schelen dat hij niet eens door had dat hij niet de enige was op de gang. Hoe meer onrust hij veroorzaakte, hoe beter. Dat was dan ook de enige reden dat hij rende: om mensen te irriteren. Waarschijnlijk was er zelfs zo’n stomme regel dat je niet mocht rennen in de gangen. Als dat er was, dan wist Junior er niet van, want als iemand geen tijd had om het regelboek te lezen dan was hij het wel. Regels waren er toch om gebroken te worden, en de meeste regels waren gemakkelijk te raden.

Zelfs de jongen die de eigenaar was van de kamer naast hem kreeg de volle laag. Junior botste vol tegen hem op, wetend dat dit zijn evenwicht zou verstoren. Hijzelf wist zich overeind te houden, en nu hij stond en de andere jongen op de grond lag, liet hij een luide lach horen. Hij overwon, en de ander zag er uit als een sukkel. Genoeg redenen om te lachen en zijn kwade beledigingen te negeren. Die betekenden immers toch niets voor Junior, en als ze dat wel deden, dan was het omdat hij het opvatte als complimenten.

Het vinden van zijn spullen was geen moeite. Voor een ander zag zijn kamer er vast als een zootje uit. De posters hingen soms gedeeltelijk over elkaar en er waren in rode ‘verf’ teksten op geschreven. Zijn spullen lagen ook niet op een manier die anderen als netjes zouden beschrijven, maar hij kon vinden wat hij nodig had en dat was het belangrijkste. Anderen hadden toch niets te zoeken bij hem. Als hij het perse op moest ruimen, dan deed hij dat wel een keer als het hem wat kon schelen.
Dat deed het echter niet, en nadat hij de voorwerpen die hij nodig had verzameld had, vertrok hij weer, zonder ook maar iets te geven om hoe slordig zijn eenpersoonskamer er uit zag.

Ook op de terugweg naar het lokaal besloot hij een stukje te rennen. Het laatste stuk. Meer niet. Hij had zichzelf wel genoeg uitgeput aan het duwen van mensen en hoefde eigenlijk alleen voor zijn entree iets spectaculairs te doen.
En dat spectaculaire was het volgende:
Zo’n tien meter vanaf de ingang van het lokaal, wat te herkennen was aan de luide muziek en de openstaande deur, begon hij te rennen. Hij bouwde zijn tempo geleidelijk op, maar ging niet zo snel dat hij niet meer af kon remmen. Bij het kozijn van de deur, maakte hij een draai, waarbij hij met zijn handen naar de zijkant van het kozijn greep en hij als het ware het lokaal in geslingerd werd. Zijn oog viel meteen op de radio die de blonde lerares neer had gezet om muziek af te laten spelen – muziek die hij zelf niet om aan te horen vond, en dat had hij zich de eerste keer dat hij onderweg was naar het lokaal al beseft. Daarom was hij terug gegaan en had hij de speakers voor bij zijn mp3 gehaald.
Het leek alsof hij dit allemaal perfect gepland had, hoe hij zich achter de lerares en haar bureau langs bewoog en haar radio uit zette, om vervolgens zijn eigen muziekspeler neer te zetten die meteen Bring Me The Horizon door het lokaal liet klinken. Hij was elke keer weer onder de indruk van het geluid dat het apparaat kon produceren. Met een lenige sprong plaatste hij zich met beide voeten op het bureau van Eleanor, waar hij zonder schaamte begon te headbangen en mee te schreeuwen met de lyrics. Tussendoor nam hij een kort moment om de ruimte in zich op te nemen, samen met de mensen die zich er al bevonden. Drie blondines. Twee er van moesten leerlingen zijn, gokte hij – ze hadden zich immers in het lokaal geplaatst alsof ze van plan waren om iets te leren. De derde blondine was de lerares, met wie hij een praatje besloot te maken.
“Dus blondie,” liet hij zijn stem boven de muziek uit klinken. Hij draaide zich met zijn gezicht naar haar toe, en ging op de rand van het bureau zitten. “Wat ga je ons vandaag leren?”
Hij bracht zijn gezicht gevaarlijk dicht bij de hare. Zijn wenkbrauwen liet hij één maal snel op en neer bewegen en zijn lippen likte hij verleidelijk af. Hij had zeker wel zin in deze les.

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

De eerste paar weken was het zeker wennen geweest dat Jade haar kamer voortaan moest delen. En niet zomaar met éen andere mutant, maar zelfs twee. Gelukkig bleken de twee dames in kwestie erg aardig te zijn. Hoewel Jade zich soms het liefste zou willen verbergen en bijna al haar vrije tijd buiten spendeerde, kon ze niet aan haar roommies ontkomen, en misschien was dat maar goed ook want eigenlijk hadden de gesprekken haar juist geholpen, daar ze op sociaal gebeid nog erg achter lag in vergelijking met de rest van haar leeftijd genoten. De nachtmerries die haar de eerste maanden hadden wakker gehouden en haar rust verstoorde waren nu al veel minder. En met minder betekende dat gemiddeld twee keer per week in plaats van elke dag. De eerste nacht die ze in haar nieuwe kamer had doorgebracht had gelijk een indruk achter gelaten bij Seven & Ariadne, die zich helemaal wezenloos waren geschrokken van haar gegil midden in de nacht. Het was tot nu toe een wonder geweest dat ze in haar dromen niet spontaan haar gave gebruikte, want ze wist dat ze in staat was om heel wat schade aan te richten.

Nog voordat de wekker ging was ze al wakker, een soort van gewoonte de laatste paar dagen. Vandaag zou de eerste les van Eleanor beginnen. Eleanor was misschien wel diegene waarmee ze het meeste een connectie voelde van alle leraressen. Misschien kwam dat wel omdat ze beide veel om de natuur gaven en qua karakter erg veel op haar leken. Jade voelde een soort van afstandelijkheid tussen haar en Jean, niet dat ze haar niet mocht, maar ze voelde gewoon dat het schoolhoofd veel had meegemaakt en haar gedachtes leken af en toe nog steeds af te dwalen, ruimte voor Jadeline was er zeker, maar ze volgde immers haar gevoel, ze wilde andere niet opzadelen met nog meer problemen, of bezorgde gedachtes. Lillian daarentegen was juist weer heel spontaan en haar energiepijl lag ook een stuk hoger dan dat van Jade. Wat tevens de reden is dat Jade misschien in haar omgeving een stapje terug nam, en alles rustig afwachtte. Eleanor was meer zoals haar, rustig en afwachtend..

Voordat de klok negen uur aansloeg had de blondine al gedoucht en had ze een lange wollen trui aangetrokken met daaronder een warme legging en haar bruine laarsjes, jawel laarzen dus niet meer bloot voets. 1. het was best koud en ze kon zich gemakkelijk warm houden met haar gave maar dat kostte energie, en haar energie kon ze beter nuttiger spenderen. Jade haar lange bijna witte blonde haren met de lichte slag erin die ze met haar vingers wat uit elkaar had gehaald liet ze los hangen. Ze pakte haar schoudertas van het bureau af en stak daar haar kladblok, wat schrijfspullen en een flesje water,die ze uit de koelkast haalde, in. Of ze dezelfde lessen had als haar roommies had ze niet gevraagd, wat haar wel was opgevallen was dat ze al weg waren. Misschien waren zij wel gaan ontbijten, zoals Jade eigenlijk ook had moeten doen, maar ze had gister avond zo veel gegeten dat ze echt niet aan eten kon denken nu, soms zat ze gewoon echt te vol en dat kon haar maag op dit moment nog niet aan.

De weg vinden in het grote schoolgebouw ging al veel beter, want ze had binnen enkele minuten de gang gevonden die naar het lokaal leiden dat op haar rooster stond. Aan deze kant van de school was ze nog niet vaak geweest. Zodra ze het gangpad verder in liep hoorde ze harde muziek aanstaan. Komt dat nu uit het lokaal waar ze juist moest zijn? Het was niet bepaald de muziek die Jadeline verwachtte te horen uit het lokaal van Eleanor, daar ze niet had verwacht dat Eleanor daar van hield. Heel voorzichtig en zachtjes liep ze richting de deur waar ze al leunend tegen de deurpost haar lichte blauwe ogen naar binnen liet glijden, en daar een wel heel vreemd tafereel zag.

! | words671

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Gasp. Ze hapte als een wilde naar adem zodra haar ogen open schoten en daarbij kwam haar bovenlichaam automatisch ook omhoog. Iets dat ze niet had moeten doen, ze stootte meteen haar hoofd tegen de onderkant van het bed van Junior. Een belachelijk gênante ''Auw,'' was het enige wat van onder het bed vandaan kwam. Het leek in eerste instantie niet eens mogelijk om onder zo'n dunne kier van het bed te kruipen, maar het was Delia gelukt in het midden van de nacht zodra ze in Junior's kamer gekomen was. Hij had niets door gehad. Tenminste, ze had geen brommende stem gehoord die haar naam sprak. En al helemaal geen poke in haar rug met zijn staart of iets.
De reden waarom ze zo plotseling gewaakt was, kwam doordat ze een luide bonk had gehoord. Eéntje die zei dat Junior waarschijnlijk zijn kamer verlaten had. Voor de hoeveelste keer wist ze niet, daarvoor was ze te diep in haar slaap geweest. Een droom die ze best wel aangenaam had gevonden. Brandende lichamen op staken. Ze wist niet waar het vandaan kwam want het was overduidelijk geen herinnering. Geen herinnering van iets wat ze meegemaakt had, in ieder geval. Dit had ze zo vaak gezien in films, het was één van haar favoriete dingen van films en shows. Vooral als het gelovige Christians waren. Het liefste zag ze haar moeder aan één van die dingen hangen.

Kreunend was ze van onder het bed vandaan gekomen, had zich niet eens om hoeven te kleden. Sinds ze met de kleding die ze gisteren aan had nog altijd niet uitgetrokken had. Ze kuchte, merkte hoe weinig lucht en heel eel stof er onder het bed had gezeten. Toch had ze het niet erg gevonden, dit was veel minder erg dan de kamer delen met drie van die krengen die ze nog altijd tot in het diepe van haar hart verafschuwde. Er was geen verandering mogelijk, niet totdat ze allemaal tegelijk haar kamer uit opdonderden.
Ze trapte bijna in een stekelkussen, gelukkig voor haar broer dat ze dat nog maar net op tijd door had. Anders had ze hem onmiddellijk terug de kamer in gesleurd en z'n gezicht er in gebasht. Zodra ze de deur van de kamer opende zoog ze met gulzige teugen flink wat adem. Het was tijd om naar de les te gaan, als ze het goed had. Vlug vielen haar ogen nog op een wekker die half van het nachtkastje was geflikkerd, waarschijnlijk had Junior dat gedaan in een haast of iets. Ze glimlachte ondeugend en verliet daarna de kamer met een hoogstotende grinnik.

Delia had besloten om het op een sprintje te zetten, haar spieren kwamen eenmaal niet snel los en was het beter om even te rennen in plaats van te lopen en na een halve dag nog fucking last te hebben van haar lichaam. Dat ging mooi niet gebeuren. En ze had al in de gaten gehad dat ze ietwat aan de late kant was, misschien zelfs wel te laat. Hoewel dat haar geen ene reet kon schelen, had ze het idee dat Junior er ook zou zijn en dát wou ze niet missen.
Flinke metal muziek was al in de gang te horen waar het lokaal zich bevond en ze kon het niet laten om daardoor een nog sneller sprintje in te zetten. Wanneer ze door de deurpost heen kwam was er zoveel adrenaline en hyperheid van binnen verzameld waardoor ze van enthousiasme een gil slaakte en daarbij een sprong in de lucht nam. Doordat ze zo opgewonden door de deurpost was gekomen, was ze daardoor tegen iemand aan geknald en ze draaide zich om. Jadeline. Ze lachte kort. ''Aw, heb je hulp nodig?'' Ze gaf haar een pruillipje, maar nam niet de moeite om haar hand uit te steken of iets van excuses te maken. Integendeel, ze draaide zich gewoon weer om naar de rest van het lokaal. Haar ogen scrolden er onmiddellijk doorheen. Meteen had ze haar prooi op het oog. De blondie waarmee ze op een kamer zat, yay! Ze rende op haar af en had haar meteen in een greep waarbij ze gemakkelijk 'knokkel op een bol' kon doen en dat deed ze dan ook om daarmee haar hele haar in de war te brengen. ''Wie is hier m'n lievelingetje? Aw, wie is dat?'' Vroeg ze haar op een toon waarmee ze huisdieren ook zou begroeten. Want ja, zij was natuurlijk hondsdol.

Kellin zijn blik was gericht op de spiegel die in de badkamer stond. Vandaag zou hij nog eens gaan deelnemen aan een les. Wat hij ervan kon verwachten wist hij niet. Waar hij wel zeker van was, was dat het niet de alledaagse les ging worden waar je informatie ging krijgen over mutanten. Nee, het zou iets totaal anders worden maar het was de moeiten waard om toch eens te proberen. Als het niets werd dan wist hij dat namelijk voor de volgende keer. Uit één van de kasten die in de badkamer stond haalde hij een doosje dat hij opende. Erin bevonden zich twee grote lenzen die ervoor zouden zorgen dat zijn ogen niet zouden gaan uitdrogen. Zonder de lenzen moest Kellin namelijk bijna honderd keer per minuut knipperen en dat was nu niet het meest handige. Eén voor één stak hij de lenzen in zijn ogen. Vervolgens pakte hij zijn adem apparaat erbij en plaatste die rond zijn nek. In het apparaat bevond zich water en doordat het zijn kieuwen volledig bedekte zorgde het ervoor dat hij daar zijn zuurstof uit kon halen. Het was niet het meest praktische, maar het hielp. Niet dat hij zonder niet gewoon kon rondwandelen en ademen, hij had nog steeds zijn longen, maar het was zwaarder om gewoon te ademen dan zo. Misschien dat zijn longen achteruit waren gegaan door de mutatie. Het kon ook zijn dat het niet zo was, maar daar ging hij zijn hersenen niet over breken. In ieder geval deed hij het ding enkel aan wanneer dat hij voor een langere tijd weg zou blijven.
Uiteindelijk verliet hij zijn kamer om te vertrekken naar de les. Van kleding had hij niets speciaal aan. Hij had een simpel zwart T-shirt aan, iets dat hij meestal uit liet maar hij vond dat hij moeilijk half naakt de les binnen kon wandelen. Voor de rest had hij nog een paar sneakers aan en een simpele zwarte zwemshort. Zo kon hij vast wel in de les verschijnen. Zonder zich er verder nog zorgen om te maken ging hij naar het lokaal. Ergens hoopte Kellin niet dat hij de eerst zou zijn, misschien dat hij daarom ook niet zijn best deed om zich te haasten. Langs de andere kant wou hij ook niet te laat komen. Beide opties klonken niet al te best. In ieder geval wist hij wel waar hij moest zijn en hoe hij er moest geraken. Het duurde ook niet zeer lang voor hij de muziek al kon horen. De muziek kon van overal komen, maar des te dichter hij bij het lokaal kwam waar hij moest zijn, des te luider de muziek werd. Eenmaal bij het lokaal aangekomen keek hij twijfelend naar binnen. Het was zeker niet het alledaagse lokaal. Het was niet zo schoon al de andere en het zag er eerder ouderwets uit. Verschillende schildersezels stonden verspreid in het lokaal. Schilderen. Dat ging het dus worden. Binnen was er niemand die hij kenden, maar dat was misschien zijn eigen schuld ergens. Hij was niet de meest sociale. Toch stapte hij naar binnen. Kellin begon wat met zijn eigen vingers te spelen terwijl hij daar stond en om zich heen keek. Hij was niet zeker of je gewoon mocht gaan zitten waar je wou of dat je plaatsen aangeboden kreeg.

You're the one that I love

thank you aly❤

Faith was die ochtend met goede moed opgestaan. De zon had haar donkere kamer verlicht en meteen voelde ze zich al vrolijk. Ze neuriede zachtjes toen ze naar haar klerenkast liep. Ze trok de deuren, die krakend protesteerden, open en liet haar vingers even over de zachte stof gaan van haar kleding. Ze trok haar favoriete jurkje uit de kast en pakte ook schoon ondergoed. Met de kleding over haar arm heen liep ze naar de badkamer toe. Ze drapeerde haar kleding op de grond en zette de douche aan, zodat hij vast warm kon worden. Fluitend trok ze haar nachtjapon uit en stapte ze onder de douche. Een gil verliet haar mond toen ze merkte dat het water nog ijskoud was. "Verdorie! Waarom moet dat mij nou weer overkomen?" mompelde ze, ietwat geïrriteerd in zichzelf en ze draaide de warme kraan hoger. Het water werd nu op een goede temperatuur en een zucht rolde over de zachte, roze lippen van Faith. Opeens schoten haar ogen wagenwijd open. Ze had les! Snel draaide ze de kraan uit, pakte een handdoek en begon zich zo snel mogelijk af te drogen. "Als ik maar niet te laat kom... Dan kijkt iedereen naar me..." murmelde ze zachtjes en ze hees zichzelf in het jurkje, dat opeens wel héél strak zat. Faith kronkelde en sprong, en uiteindelijk zat het irritante ding. Ze deed de rits, die achterop de rug zat, hard dicht. Een grauw verliet haar mond toen haar vel tussen de rits kwam. Nu nog een legging. Een paar seconden later stond Faith weer te hupsen om haar legging dit keer aan te krijgen. Nu moest ze haar haar doen. Ze föhnde haar haar snel droog en begon hard met de kam te kammen. Precies nú zaten er weer zoveel klitten in... Ze kamde haar haar naar achteren, tot hoog op haar hoofd en maakte er een rommelige knot van. Ze deed nog snel wat make-up op en verliet toen, uiteindelijk, de badkamer.

Faith haastte zich door de gang. Ze had nu al twee keer de verkeerde weg gelopen! Nog één keer ging ze het proberen te vinden, en daarna zou ze opgeven. Opeens viel haar blik op het nummer van het lokaal, en ze hield abrupt haar pas in. Zouden er veel mensen zijn? Straks deed ze wéér iets raars... Toch liep ze verlegen het lokaal binnen en ze ging maar helemaal vooraan zitten, alleen. Stiekem hoopte ze wel dat er iemand naast haar zou zitten, maar ook weer niet. Want dan zou ze falen, ze zou rare dingen zeggen door haar autisme, en misschien zou ze zelfs wel veranderen in haar mens-wolf gedaante, of nog erger.. In haar hele wolfgedaante...

Eleanor Birdy
Een zacht windje dat tegen haar blote onderbenen aan streek deed haar realiseren dat er vast iemand binnen was gekomen en zodra ze op keek was dat ook het geval geweest. Meerdere zelfs, had ze de eerste dan niet gehoord? Twee blondines kwamen op haar netvlies te staan en ze bracht haar volledige bovenlichaam omhoog, zodat ze hen beter kon bekijken. ''Hallo!'' Bracht ze vrolijk uit en zwaaide met haar handen als extra begroeting. Ze hopte van het bureau af, kwam op de twee jongedames afgelopen die ieder bij een schildersdoek stonden en een glimlach verscheen op haar lippen. ''Ik ben Eleanor, jullie? Ik ben net nieuw hier, heb nauwelijks nog tijd gehad om iedereen te leren kennen,'' vertelde ze alsof ze niet jonger dan haar waren en ze een leerling was die net de klas in was gekomen. De muziek stond niet heel hard dus eigenlijk had ze het ook al vanaf een afstandje het kunnen vragen, maar ze voelde zich veel beter als ze dichterbij stond. Ze hield van dit soort mensen. Mutanten. Tenminste, ze begon ze leuk te vinden, ook al kende ze de meesten nog niet eens echt. Zodra ze haar ogen terug op hen richtte om verder te vertellen over haar aankomst, werd haar muziek uitgezet en voor ze er erg in had, zichzelf überhaupt om kon draaien, werd haar Fleetwood Mac vervangen door iets afgrijselijks, de volume knop was zelfs vele malen hoger gedraaid. Eleanor stamelde op haar voeten, was door de schrik een paar stappen achteruit gegaan en kreeg de jongen in het vizier die op haar bureau stond. Haar bureau! Zijn schoenen zagen er totaal niet fris en gewassen uit, al was dat niet het eerste waar ze zich zorgen over baarde. Zijn volledige uiterlijk en die muziek... ze brachten kwaad. Meteen liep ze er naar toe, zette de muziek uit met een heleboel ''Nee, nee, nee, nee!'' Ze slikte en keek hoe hij van het bureau af sprong en zichzelf er vervolgens weer op zette met zijn kont. Dit was totaal niet zoals ze het gepland had! Een lichte angstige blik van onrust was in haar ogen gevormd en zo keek ze hem dan ook aan, niet begrijpend waarom hij dit zojuist had gedaan. Toch bracht zijn vraag haar terug bij zinnen en slikte ze opnieuw, om dit keer haar stem terug te krijgen en hem voor de derde keer aan te kijken, dit keer met een wat vredevollere uitdrukking. ''Zelf expressie,'' zei Eleanor. ''Schilderen!'' Ze klonk enthousiast en zwaaide met een arm richting de doeken, waar zelfs al twee blonde meisjes zaten. En nu ze beter rondkeek zag ze hoe er nog een zwartharige was binnengestormd, een meisje die ze ook niet kende. Ze leek hetzelfde type als dat net uitbundig op haar bureau had staan rocken, zonder enige genade. Haar blik viel op het witharige meisje dat bij de deur lag en sprintte op haar af. ''Jadeline! Gaat het?'' Voorzichtig legde ze beide handen op haar bovenarm en probeerde haar daarmee omhoog te helpen. Een vreemd figuur kwam binnen en ze wist plotseling niets te zeggen. Zulke mutanten had ze nog niet eerder meegemaakt en wist daardoor geen woorden te vormen. In plaats daarvan staarde ze even met open mond, terwijl ze hem nakeek wanneer hij hen voorbij liep. Nog een meisje kwam binnen gelopen en ze gaf haar een vriendelijke glimlach, ze leek een stuk jonger dan de meeste hier. ''Hallo, kom binnen!'' Sprak ze, al was ze inmiddels alweer meer op Jadeline gefocust. ''Gaat het met je?'' Vroeg ze nogmaals, om er zeker van te zijn en een wat bezorgde blik vormde op haar gezicht. ''Wacht, ga zitten en ik kom zo bij je terug! Ik moet de les beginnen..'' Ze beet op haar onderlip wanneer ze weg liep en ging terug bij haar bureau staan, er was niet echt een logische plek in het lokaal waar ze de aandacht van alle leerlingen kon hebben, behalve vooraan voor alle schilderdoeken. ''Welkom, ik ben Eleanor en voor degene die het nog niet door hadden.. dit is zelf expressie en vandaag betekent dat schilderen. Expresseer je emoties in je schilderkunsten, maak alles wat er maar in je op komt en voor je emoties spreekt!''

''Hallo, kom binnen!'' Aarzelend keek Faith op. Ze zat toch al binnen? Blijkbaar was de vrouw met iets heel anders bezig. Ze besteedde er verder geen aandacht aan, maar sloot zich op in haar eigen wereldje. Haar eigen wereldje, waar zíj populair was, waar ze niet de stille was, de creep was, weer ze gewoon... Normaal was. Maar, de stem van de blonde vrouw sloeg haar droomwereld kapot en haalde haar weer terug uit de werkelijkheid. ''Welkom, ik ben Eleanor en voor degene die het nog niet door hadden.. dit is zelf expressie en vandaag betekent dat schilderen. Expresseer je emoties in je schilderkunsten, maak alles wat er maar in je op komt en voor je emoties spreekt!'' Faiths ogen lichtten en beetje op. Schilderen? Je emoties schilderen? Maar dat leek haar leuk! Een glimlach sierde haar mooie gezichtje en ze stond op en liep naar de vrouw toe. "Waar staan precies de schilderspullen? Ik wil graag... Blauwe verf. Heel veel verschillende kleuren blauw." Faith dacht er helemaal niet aan dat deze vrouw Eleanor misschien wel helemaal geen blauw had, of dat ze er misschien geen zin in had om te pakken voor 'de nieuwe'. Maar Faith bleef bij de vrouw staan, totdat deze een reactie ging geven.

Geen antwoord op haar vraag. Elise fronste, gefrustreerd door de stilte. Ze voelde er echter niets voor om de vraag een tweede keer te stellen, waardoor ze besloot om maar in stilte te gaan zitten. Ze zou het vanzelf wel te horen krijgen als ze niet welkom was. Verveeld probeerde ze de laatste restjes van haar lunch met haar tong tussen haar kiezen uit te peuteren, een opgave die makkelijker gezegd dan gedaan was. Ze wilde bijna haar vinger in haar mond steken om het stukje brood wat beter te kunnen verwijderen, toen het eindelijk losschoot. “Hey,” klonk een vaagjes bekende stem naast haar. Elise stopte met waar ze mee bezig was om de blondine naast haar aan te kunnen kijken. Hey. Was dat niet. Uh. Wat was haar naam ook alweer? K… klara? Nee dat was het zeker niet. Het was iets met een k. Of met een c misschien. Dat wist ze in ieder geval wel. Zelfs dat was al een hele prestatie voor haar.

Elise glimlachte. Ze was in ieder geval blij om een bekend gezicht te zien. Bovendien, nu werd bevestigd dat ze in het goede lokaal zat, tenzij C. ook het verkeerde lokaal binnen was gewandeld. Wel, dan was ze tenminste niet de enige die verkeerd zat. “Hey daar. Ik had niet verwacht om jou hier weer tegen te komen,” bekende Elise, alhoewel het bij nader inzien best dom was geweest om te denken. Ze zaten op dezelfde school. Woonden zelfs in hetzelfde gebouw. De kans dat je dezelfde persoon meerdere malen tegen kwam was redelijk groot. De kans om dezelfde les te hebben was misschien al een stuk kleiner, maar hij was er nog steeds.

''Hallo!'' galmde er door het lokaal heen. Elise keek op. Blijkbaar was de lerares er inmiddels achter gekomen dat er leerlingen in het lokaal aanwezig waren. Had wat eerder gekund, maar ze mocht niet klagen. Ze hadden ook het komende uur genegeerd kunnen worden. ''Ik ben Eleanor, jullie? Ik ben net nieuw hier, heb nauwelijks nog tijd gehad om iedereen te leren kennen.'' Elise knipperde verbaasd met haar ogen, het duurde even voordat ze had verwerkt wat er zojuist was gezegd. Een leraar die enthousiast was? Wat was dit voor magie? Elise trok haar mond open om antwoord te geven, toen de huidige muziek plotseling werd vervangen door iets compleet anders. Haar blik gleed naar het bureau, waar de radio stond, waar nu een of andere jongen bovenop danste.

Elise’s gezicht vertrok. Deze school was een combinatie van uitersten, of niet? Enthousiaste leraren en leerlingen die egoïstische assholes waren. Misschien moest ze maar proberen om iedereen in het lokaal te negeren in de hoop dat ze haar dan niet lastig zouden vallen. Ze richtte haar aandacht op het doek voor zich dat, zoals eigenlijk te verwachten viel, nog compleet leeg was. So… schilderen dus. Met een kwast en dat soort dingen. Ze had verf op het bureau zien staan. Maar ja, als ze dat wilde pakken, dan zou ze op moeten staan. Bovendien zou ze dan akelig dicht in de buurt van de bureaudanser komen en dat wilde ze het liefst vermijden zolang dat maar kon. Misschien dat de verf vanzelf naar haar toe kwam als ze maar lang genoeg bleef zitten. Of haar buurvrouw zou misschien wel zo aardig zijn om ook verf voor haar te halen, alhoewel ze dat betwijfelde.

''Wie is hier m'n lievelingetje?” hoorde ze plots een onbekende stem vrij dicht bij haar in de buurt zeggen. Oh nee. Iemand was in de buurt gekomen. “Aw, wie is dat?'' Dit zou een lange, lange les worden, dat had ze nu al begrepen. Ze voelde hem nu al opkomen, de hoofdpijn die ze kreeg als ze omringd was door teveel dingen die haar irriteerden. En dat terwijl er nog niet eens zoveel mensen in het lokaal waren. Toegegeven, niet iedereen die binnen was gekomen irriteerde haar op het moment, en ze had bijzonder veel geluk gehad dat Clementine naast haar was komen zitten in plaats van iemand die er op gericht leek te zijn om haar dag te verpesten, maar dat nam niet weg dat ze er nu al spijt van had dat ze het lokaal binnen was gelopen.

Buiten de mensen die haar irriteerden om, was er nog iets anders dat haar irriteerde. Een tintelend, lichtjes prikkend gevoel in haar neus, dat er meestal op duidde dat ze verkouden werd. Dat ze moest niezen. En niezen was nooit iets goeds in haar geval. Bijna elke keer dat ze nieste ging het wel samen met een klodder spinnenweb die ze dan op de een of andere manier uit had weten te niezen. Kwam het web uit haar neus? Uit haar mond? Ze had geen idee. Ze wist niet eens waar het vandaan kwam. Het interesseerde haar eerlijk gezegd ook niet. Het enige wat haar er aan interesseerde was dat ze wilde dat het weg ging en nooit meer terug kwam.

“Haa… haa…” Elise haalde haar neus op. Probeerde nog om haar neus dicht te knijpen, maar het mocht niet baten. Ze moest niezen. Het lege doek stond voor haar, daar wilde ze niet op niezen. Ze wilde niet om een nieuwe hoeven vragen. Ze draaide haar hoofd naar de zijkant, vergetend dat haar mensen waren. Luid nieste Elise, te laat beseffend dat er mensen waren. Haar handen schoten naar haar mond toe in de hoop het nog op te kunnen vangen, maar haar reactievermogen was niet snel genoeg geweest. Ze nieste, en flink ook. Meerdere keren achter elkaar zelfs. Het resultaat was al te voorspellen. Een miezerig draadje, nou ja, miezerig, de draad was nog steeds dikker dan die van een normale spin, hing uit haar neus.

“Oh bah,” mompelde Elise. De blondine veegde met haar hand het draad weg, voordat ze plotseling besefte wat het ook alweer was dat ze gedaan had. Please liet haar op de grond hebben geniest en niet op de mensen naast haar. Web uitniezen was al erg genoeg, maar dan ook nog eens iemand er meer raken? Nee, dat was absoluut niet okay. “Uhm… sorry?” zei ze twijfelend. “Het spijt me. Het was niet de bedoeling om… ik bedoel… ik wilde niet…” Elk woord dat ze uitsprak leek zachter te zijn, tot haar stem niet meer was dan een schel gepiep. Ze draaide zich terug naar het canvas voor zich. Ze hoorde stemmen op de achtergrond, maar wist niet te ontcijferen wat er werd gezegd. Met een lege blik staarde ze naar het blanke canvas. Vandaag was een goede dag om te sterven van schaamte.

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Lang de tijd kreeg ze niet om twijfelend in de deur opening te staan. Want al van ver weg was de aankomst van een ander persoon te horen aangezien diegene niet normaal lopen aankwam, maar zelfs rennend.
Dat ze schrok was geen wonder, aangezien er vanuit het niets een gil de lucht vulde en daarmee ruw haar gehoor binnen drong. Verrast draaide ze haar hoofdje om terwijl haar helder blauwe ogen de aanwezigheid van de jongedame met het korte zwarte haar bestudeerde. Echter was diegene zo over de top enthousiast dat ze naar binnen knalde waardoor ze een flinke beuk kreeg en aangezien haar lichaam daar nog eenmaal niet tegen op gewassen was verloor ze haar evenwicht. Die ze gelukkig, dankzij de deurpost redelijk kon terug vinden. De woorden die de jongedame naar haar sneerde deerde haar niet, daar woorden geen daden waren en ze haar inmiddels toch niet meer konden raken. Jammer, dat de jongedame met het zwarte haar dat niet inzag, en ook al zou ze dat wel doen leek het zo alsof het haar niets kon schelen.

Binnen no-time stond Eleanor ineens naast haar die van de deurpost af hield. Even leek ze uit het veld geslagen, verbaast door de aanwezigheid van Kellin, als ze zijn naam goed kon herinneren. De bezorgde woorden van Eleanor beantwoorden ze met een korte glimlach. Ik ben oke, maak je geen zorgen om mij sprak ze zacht maar eerlijk uit terwijl ze kort haar linkerhand over haar rechter arm liet glijden. Daar zal morgen wat blauwen plekken op verschijnen, dat wist ze zeker. Zodra Eleanor haar weer toesprak knikte ze kort en liep ze richting een van de lege krukken waar een leeg houten ding voor stond, Jade kon de naam ervan even niet voor zich halen. Even kantelde de blondine haar hoofdje terwijl ze naar de doeken keek die op de grond stonden ‘zelf expressie’ herhaalde ze de woorden van Eleanor in haar hoofd. ‘Expireer je emoties in je schilderkunsten” dan wist Jade zeker dat het een mengel moes van rotzooi zou worden, zeker als het om al haar emoties ging. Haar aandacht werd echter getrokken door de stem van het jonge meisje dat naast Eleanor haar bureau stond. Blauw… Jade hield ook wel van de kleur blauw. De kleur van de oceaan.

Jade haar helder blauwe ogen gleden door het lokaal, er stond een grote kast open met verschillende tubes verf, kwasten en nog meer materiaal. Jade haar aandacht werd getrokken toen ze een paar krukken verder voor haar ineens wat geroezemoes nadat er iemand schijnbaar had geniest, echter kon ze niet goed zien wat er was gebeurd

.

| words 440

template made by cupcakesss of Caution 2.0

Het duurde niet lang of Elise had haar opgemerkt en keek haar aan. Clementine voelde zich lichtelijk ongemakkelijk nu de aandacht op haar gevestigd was, maar het was door haar eigen toedoen, dus ook haar eigen schuld. En juist daarom besloot ze niet teveel aandacht aan het ongemakkelijke gevoel te besteden. Ze had inmiddels al wat tijd met Elise besteed en door hun interacties had Clem begrepen dat de blondine wel te vertrouwen was… Tot nu toe. Nou ja, ze had liever deze meid om zich heen dan haar vreemde kamergenote, want hoewel Elise nog niet van haar tweede paar oren af wist, deed ze geen poging om die te vermoorden. Dat kon ze van Delia niet zeggen. Herkenning was in het meisje haar ogen te zien, waarna er een glimlach rond haar lippen verscheen. Clementine deed echter niet hetzelfde – glimlachen was niet haar ding, maar aan haar blik was vast wel te zien dat het ook haar goed deed om een bekend iemand te zien. Zelfs al was het iemand die haar uit een boom had laten vallen. Niet dat ze daar nog aan dacht, want dat was ze allang weer vergeten. Of beter gezegd; ze had het alweer verwerkt. Het was nu niets meer dan een vervlogen herinnering in de lucht.

“Hey daar. Ik had niet verwacht om jou hier weer tegen te komen,” hoorde ze Elise toen zeggen. Clementine was wat verrast door die opmerking, aangezien het haar nog vrij logisch leek dat ze elkaar snel weer zouden zien. Ze besloot er echter geen commentaar op te geven, wetend dat Elise gewoon een poging deed om het gesprek gaande te houden. In plaats daarvan besloot ze er een grap in te gooien, iets wat blijkbaar inmiddels normaal leek wanneer ze bij de blondine was. “Zie ik er soms uit als een spijbelaar dan?” Terwijl haar mondhoeken omhoog krulden in een lichte grijns, richtte ze haar blauwe ogen op het schilderdoek voor zich. Schilderen, huh? Daar had ze geen problemen mee. Zolang het maar geen gym was, had ze eigenlijk nergens problemen mee. Dit was een aangename verrassing, want ondanks het feit dat ze vrij gesloten was, was ze wel artistiek. Zouden ze zich aan een bepaalde opdracht moeten houden, of mochten ze gewoon zelf kiezen wat ze wilden schilderen? Het zorgde allebei voor een probleem: Clementine wist bij god niet waar ze moest beginnen. Dat was het ene kleine minpuntje aan de creatieve lessen die ze tot nu toe had gehad. Iets verzinnen wat niet al eerder was gedaan, bleek moeilijker te zijn dan gedacht.

Het waren nog geen vijf seconde nadat ze haar blik op het doek had gericht of de lerares – althans daar ging Clem vanuit – begroette hen enthousiast. Het verbaasde haar niet dat de jonge vrouw een poging deed om een gesprek met hun te starten. Wat haar wel verbaasde, was de vriendelijke toon die in de stem verborgen lag. Meestal kon ze een mens binnen vijf minuten al inschatten door hun lichaamshoudingen en gezichtsuitdrukkingen. Haar mutatie hielp hierbij, want een dier kon vaker makkelijk inzien of iemand te vertrouwen was of niet. Clementine vond het vreemd om aan te voelen dat haar spieren zich bijna meteen weer ontspande. Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich… Op haar gemak bij deze vrouw. Was Eleanor, naar haar mening, dan te vertrouwen? Dat moest haast wel. “Clementine,” stelde ze zichzelf uiteindelijk voor. Het was net op dat moment dat de rustige, vredige muziek werd omgewisseld voor die rotherrie wat normaal gesproken overdag en zelfs nog ’s nachts op haar kamer te horen was. Haast automatisch gromde Clem nukkig en rolde met haar ogen, waarna haar ogen zich naar de oorzaak verplaatsten. De pijn die het aan haar oren deed, probeerde ze te negeren, terwijl ze een kwade frons naar de dader gooide.

Tot haar verbazing was het niet Delia die daar op het bureau stond te dansen. Het was een jongen – eentje die haar wel aan het eerder genoemde meisje liet denken, al was het maar vanwege de kledingdracht en de muzieksmaak. Ze had allang en breed gehoord dat haar evil kamergenote een broer had, maar ze had hem nog nooit gezien. Had ze dan nu het ‘genoegen’ om hem eindelijk te ontmoeten? Het geluk stond aan haar zijde, want Eleanor had inmiddels de muziek alweer afgezet en hield zich nu bezig met broertje Lexington. Dit was een teken voor Clem om weer te kunnen relaxen, maar zodra ze weer een redelijk normale houding aannam, weerklonk een irritant bekende stem in haar oren. ''Wie is hier m'n lievelingetje?” Clementine slaakte een zucht. Ze hoefde niet meer op te kijken om te zien we het was. Delia had zich al een weg naar haar gebaand en scheen het een goed idee te wrijven om met haar knokkels over Clems hoofd te wrijven. Een grom verliet haar keel, waarna ze met haar handen haar beanie nog probeerde te redden die haar oren verborg. Niemand hoefde te weten wat voor een mutatie ze had. In ieder geval niet op deze manier. “Perché?” mompelde ze zacht, proberend Delia zo goed mogelijk te negeren verder. Met een verontschuldigende blik in haar ogen, keek ze nog even naar Elise, voor ze haar aandacht weer op het schildersdoek vestigde. Hierdoor miste ze ook een groot deel van de overige mensen die nog binnen kwamen, maar dat kon haar eigenlijk maar bitter weinig schelen.

Alsof de wereld haar al niet genoeg had getreiterd de afgelopen vijf minuten, hoorde ze de blondine naast zich klaarmaken om te niezen. In eerste instantie zag ze daar het erge niet van in, totdat er opeens iets kleverigs op haar arm en schoot belandde. Verward staarde ze naar haar bovenbenen, liet haar blik toen doorglijden naar haar arm en vervolgens eindigen bij Elise. Had ze nou net… Spinnenwebben geniest? Was dat haar mutatie? Als dat zo was, dan zou ze nooit meer klagen over de hare. Het was de blik van Elise die haar genoeg zei. Ze schaamde zich. En het was iets wat ze niet graag toe wilde geven, maar ze wilde iets daartegen doen. Helaas was Clementine niet goed met woorden, dus dat kon ze wel vergeten. Tenzij… Met een zucht haalde ze de kleverige draadjes van haar kleren af en dropte het goedje naast haar neer. Dat ruimde ze later wel op. Eerst moest ze iets anders doen; haar beanie af doen zodat Elise zich niet meer als de enige freak hoefde te voelen. Clem vouwde het kleine kledingstuk uiteindelijk ietsje op – voor zover dat kon – en stopte het vervolgens met veel moeite in haar broekzak.

“Gezondheid,” was het enige wat ze te zeggen had tegen de blondine, proberend een kleine glimlach tevoorschijn te toveren.

Opeens viel het Faith op dat er, ook al had ze al voor blauwe verf gevraagd, op het bureau van de lerares blauwe verf stond. Net toen ze de verf wilde pakken, schoot er een hand naar voren en griste hem onder haar neus weg. Teleurgesteld schoof Faith weer naar achteren. Ze aarzelde of ze het de lerares nog een keer zou vragen, of dat ze maar een andere kleur zou nemen. Ze keek naar de andere kleuren die naast de blauw stonden, en somde ze op. Rood, geel, groen, paars, bruin, grijs, zwart, zelfs wit stond tussen de kleuren. Maar vooral de kleuren bruin, geel en grijs trokken haar aandacht. Dat waren haar kleuren, haar wolvenkleuren. De gedachtes van Faith vlogen naar een andere wereld. Ze voelde zich fijn, en ze rende rond. Tot ze een spiegel tegen kwam. Ze keek in de spiegel, ontdekte dat ze in haar wolvengedaante was. Zachtjes murmelde ze in zichzelf "Is dit nou wat ik het liefste wil zijn? Maar... Ik heb mijn broertje ermee vermoord... Ik heb het niet onder controle..." Faith was weer terug in de normale wereld. Ze stak haar hand uit om de verf te pakken, maar één van de flessen viel op de grond. De dop vloog eraf een verf vloog in het rond. Trillend stond Faith ernaar te kijken, de pijnscheut voelde ze nauwelijks, maar ze wist dat ze nu in haar half-wolf gedaante was. Beschaamd keek ze om zich heen, en gromde zachtjes. Waarom op dit moment? Ik had heel misschien vrienden kunnen maken... dacht ze bij zichzelf en ze liet haar half-wolvenkop zakken. Ze ging door haar knieën en met haar poten begon ze onhandig de verf bij elkaar te schrapen. Dit kalmeerde haar, en na een tijdje kreeg ze weer een pijnscheut, waardoor ze weer in een 'normaal' mens veranderde. "Het spijt me," fluisterde ze zachtjes, tegen niemand in het bijzonder. De verf was nu grotendeels weg, maar beter was het niet van de grond te krijgen. Ze duwde de dop weer op de fles, pakte de andere twee kleuren en ging voor een doek zitten. Al snel wist ze wat ze ging maken, een wolf.

~ Ik hoop dat dit mag, met haar transformatie bedoel ik?
~~ Ik laat haar ook een groot talent hebben voor tekenen ^^

» Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom!
» The Original High |&Iedereen die wil
» Baby it's cold outside | open voor iedereen!
» Happy New Year! | open voor iedereen!
» Opening Beachparty [open voor iedereen]