Onderwerp: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! di dec 31, 2013 9:38 pm
Met een brede glimlach stapte Lillian de kantine binnen. De deuren waren al een tijdje geopend en het deed haar vreugd om te zien dat er ook al meerdere leerlingen de kantine binnen waren gekomen. Wat haar nog meer vreugd deed, was zien dat de meeste leerlingen zelfs de moeite hadden genomen om zich netjes aan te kleden en op te maken. Zo viel zij niet bijzonder op tussen de rest. Haar eigen feestelijke outfit bestond uit een pastel blauwe jurk die tot aan de grond reikte. Haar haren waren achter op haar hoofd vastgeknoopt in een knotje. Dit had ze te danken aan Jean, die ondanks haar mutatie Lillian’s haar altijd deed zonder gebruik te maken van haar krachten. Lillian waardeerde dit, vooral omdat Jean er ook nog eens gevoel voor had. Lillian werd vrolijk gegroet door de kantine dame, die haar vervolgens de ruimte rond leidde en haar alle hapjes aanwees. Alles was precies zoals Lillian en Jean hadden aangevraagd. “Bedankt, het is schitterend,” sprak Lillian terwijl ze een chocolaatje in haar mond schoof. Vervolgens keek ze de ruimte rond om te zien of Jean ook al gearriveerd was. Ze zag dat steeds meer leerlingen de kantine opzochten, en ook enkele tieners waren al naar buiten gegaan, ondanks dat het vuurwerk pas over een paar uur afgestoken zou mogen worden. Ze besloot bij de deur te gaan staan en de mensen die binnen stroomden te verwelkomen. Het was immers soort van haar feest – en dat van Jean natuurlijk. Maar waar was de roodharige directrice van de school?
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! di dec 31, 2013 11:31 pm
''Oh, oh. Dus je wilt dat ik je haar doe, maar mijn haar doe je niet?'' Zei ze lachend terwijl ze een ketting uit een doosje pakte en half vanuit haar ooghoeken keek hoe Lillian al haar blonde haren bij elkaar pakte en het achterop haar hoofd gooide. Hoofdschuddend kwam ze naar haar toegelopen, achter haar bij de lange, staande spiegel staan. ''Houd nog even vast,'' sprak ze wat afwezig, haalde de sluiting open en hield haar armen over haar vriendin heen. Hierdoor kwam ze wat dichterbij staan en zorgde ervoor dat de ketting voorzichtig tegen haar hals aan kwam, waarna ze hem sloot. Alsof Lillian een dochter van haar was bekeek ze haar met een tevreden glimlach vanaf de plek waar ze stond met haar handen op de meid haar schouders. ''Je bent prachtig.'' Stateerde ze waarbij ze Lillian's haar overnam en de borstel 'pakte' door middel van haar mutatie. Ze gebruikte die verder wel om eigenhandig het blonde, kostbare haar door te kammen. De uitstekende aanleg voor creativiteit zat ook in Jean. Het zat allemaal in het vingerwerk. Voor de tweede en laatste keer bekeek ze Lillian zodra ze de knot in elkaar gezet had en bekeek de tijd na vijftien seconden. Zodra ze zich omdraaide streek ze haar gloedrode haren achter d'r oren en streek haar sexy jurk glad op sommige plekken waar een onschuldige kreukel zat. ''Ga maar vast, ik kom zo.'' Schraapte ze haar keel en liep de paar passen richting het juwelendoosje wiegend met haar heupen.
Enkel een paar gouden armbandjes had haar eindejaarsfeest outfit gemaakt. Ze was nog maar enkele stappen van de cafetaria's deurpost verwijderd, al had ze de muziek allang gehoord. Wanneer Lillian was vertrokken had ze haar wimpers voldaan met een laagje mascara en streepje oogpotlood. Niet veel bijzonders, maar genoeg om haar ogen meer te laten spreken. Het getik van haar bijpassende witte hakken waren te horen geweest indien de muziek niet bij iedere stap die ze zette steeds luider had geklonken. Jean zag hoe de leerlingen niet alleen haar maar ook Lillian al voor waren geweest. Niet dat ze echt nodig waren geweest om het feestje te laten starten, de jongere mutanten konden daar zelf uitstekend voor zorgen. Het kostte haar niet lang om haar blonde vriendin te zoeken. Daarbij verbaasde het haar niet dat ze meteen bij de hapjes tafel te vinden was. Met een grijns keek ze naar haar wanneer ze Jean's richting op kwam, om de leerlingen samen te vergezellen die langzaamaan binnen kwamen gelopen.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! do jan 02, 2014 12:47 am
“Yeah we danced on tabletops! And we took too many shots! Think we kissed but I forgot! Last Friday night!” Luidkeels song de lange jongen mee. Vanavond was het eindejaarsfeest en Jim had er erg veel zin in. Dansen, eten, drinken, zingen en lachen. En als laatste een vuurwerk show. Het zou vast en zeker een top avond worden! Al zingend stapte Jim de douchecabine uit, droogde zich af en wikkelde de handdoek om zijn middel. Vlug poetste hij zijn tanden weer blinkend wit. Op zijn bed lag zijn nette kleding al klaar. Een paar minuten later keek hij in de spiegel. “perfect” zei hij terwijl hij met zijn vinger langs zijn trilby hoedje gleed. Hij hoopte dat hij wat mensen zou herkennen, maar de meeste gingen wel heen. Jim was er in ieder geval helemaal klaar voor.
De muziek was al goed te horen in de gang en automatisch swingde Jim al lopend, mee op de muziek. Er liepen een hoop leerlingen door de gangen, die allemaal in een stroom richting de feestruimte. Met glinsterende ogen kwam Jim de eetzaal binnen, die ze om getoverd hadden tot partyhal. Hij glimlachte naar de twee schoolhoofden die er beide mooi uitgedost bij liepen, en tikte tegen de rand van zijn hoedje ter begroeting. Hij zag verschillende groepjes leerlingen, van alle leeftijden, dansen en lachen met elkaar. De tafels lagen vol met allemaal hapjes en lekkers, waar ook een hoop leerlingen zich vol mee aten. Er stond een gigantische glazen schaal met punch waar schijfjes citrusvruchten in dreven. Zich, al dansend, een weg banend door de swingende tieners kwam hij bij de grote schaal en schonk een bekertje voor zichzelf in. Al drinkend keek hij weer over de zaal heen, wat gemakkelijk ging met zijn lengte, op zoek naar bekende mensen. Zijn oog viel weer op de twee schoolhoofden toen hij zijn bekertje leeg dronk. Hij kreeg een idee, vulde twee nieuwe bekertjes en liep ermee terug naar de twee dames. “Goedenavond. Punch?” met een glimlach presenteerde hij de twee gevulde bekertjes aan de twee vrouwen. Zijn blik ving tegelijkertijd die van een bekende leerling die binnen kwam lopen, en glimlachte haar even toe. Ja dit ging zeker weten een geweldige avond worden…
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! za jan 04, 2014 11:11 pm
A drop in the ocean A change in the weather I was praying that you and me might end up together It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
Al minstens twintig minuten stond Jade naar het pakketje op haar bed te staren. Het papier was er inmiddels vanaf gescheurd. In de doos op het bed lag een prachtig, nee geweldige Jurk. Zacht wit van kleur versierd met prachtige zilveren smalle ketting structuur, die veel weg hadden van kleine bloemetjes. En behalve de jurk lagen er prachtige Pumps bij. Iemand een onbekende had deze doos op haar kamer achter gelaten, iemand die graag wilde dat ze naar het Eindejaarsfeest zou gaan, en dat terwijl ze eigenlijk niet wilde gaan. Jade hield niet van alle aandacht,drukte en moeilijke gesprekken. Maar iemand had haar een cadeau gedaan waardoor ze er niet onderuit kon komen, het was immers heel makkelijk om te zeggen dat ze er geen outfit voor had, want dát was eerst ook zo. Ze had gewoon simpel weg bijna niets, want ze was hier ook zonder spullen aangekomen, ze had helemaal niets gehad wat ze van zichzelf kon noemen.. Er hing geen kaartje aan de doos en er was ook geen enveloppe of brief aan toegevoegd, de afzender was dus simpelweg anoniem. En het zou natuurlijk enorm a-sociaal zijn als ze niet naar het feest zou komen, dan leek het net alsof ze een geschenk niet apprecieerde terwijl ze dat wel deed. Jade had de moeite al genomen om haar lange bijna witte haren helemaal uit de borstelen, de lichte slag die erin zat zorgde voor een enorm volume. Na veel tijdschriften gelezen te hebben, die menig andere scholieren lieten liggen in onder andere de gezamenlijke woonkamer had ze een idee gekregen voor haar lange haren. Ze had éen pluk aan de zijkant genomen om te vlechten en die als een diadeem over haar andere haren heen te leggen, door haar gave te gebruiken liet ze het uiteinde aan haar anderen haren wikkelen met een zacht witte roos en daarbij behorende groene stengel die ze door haar haren liet krullen om de vlecht op de plek te houden, het einde van de vlecht vlocht ze mee in een nieuwe vlecht die ze door heel haar lange haar naar beneden liet gaan. Ook dat gedeelte van de vlecht versierde ze met echte zacht witte rozen die ze met haar gave had laten bloeien. Het Resultaat mocht er zeker zijn.
Oké na lang twijfelen besloot ze de jurk toch aan te trekken, ze had immers geen keus. Ze nam de badkamer in bezet, een van haar kamer genootjes had ze de hele dag nog niet gezien en volgens haar was de andere al op het feest, tenminste dat dacht ze. Zodra ze de jurk had aangetrokken schoof ze voorzichtig de dunne zilveren bloemenbandjes over haar schouders heen. Nog nooit had ze zich zo “bloot” gesteld aan haar mede studenten. Maar haar lichaam was al behoorlijk opgeknapt, ja ze zat nog steeds in de schaal onder gewicht, maar haar enorm dunne sleutelbeenderen waren niet meer zo heel goed zichtbaar en zelfs in haar gezichtje was ze al iets aangekomen. De meeste blauwe plekken waren weg, en de littekens op haar buik en rug waren niet te zien dankzij de jurk, de enkele dunne littekens op haar armen en rond haar polsen wel, maar ook die kon ze goed verbloemen door er wat lichte make up poeder op te smeren. Jade was helemaal geen make up gewend, maar ze had voor kerst wel van iemand een mascara gekregen, puur om iets van make up te hebben want dat hoort immers bij een ‘meisje’. Dee mascara die ze opdeed verbreedde haar blik nog meer, en zorgde voor een prachtige open blik waardoor haar felle licht blauwe ogen alleen maar nog meer opvielen. Nu was ze klaar om te gaan,.. wel eigenlijk was ze er helemaal niet klaar voor maargoed, ze kon moeilijk in haar kamer blijven. Jade liep de badkamer weer uit richting haar bed waar ze op ging zitten om de prachtige pumps aan te doen. Vroeger had Jade vaker op pumps gelopen maar het was alweer even geleden. De pumps zaten als gegoten om haar smalle voetjes, en zodra ze ging staan viel het helemaal niet tegen. Ze liep een paar rondjes door haar kamer en kon wonder boven wonder haar balans goed bewaren. Ze liep veel liever op bloten voeten, maargoed dat paste natuurlijk niet bij deze jurk. Ze haalde diep adem, ja het was tijd. Ze verliet de kamer en begon aan haar weg richting de cafetaria, die gelukkig maar een verdieping naar benden was. Maar voor de deuren die wijd open stonden bleef ze wachten, uit het zicht van andere. Ze ademde een paar keer diep in en uit, en sprak zichzelf hoopvol wat goede moed in de schoenen. Oke, dit was het moment gewoon een praatje maken met wat mede studenten, wat drinken en weer weg gaan toch? Alsnog twijfelend zette ze haar pumps in beweging, haar smalle voetjes zorgde voor eentonig getik op de vloer en wat zenuwachtig sloeg ze haar handjes ineens terwijl haar heldere ogen de zaal in gleden die volledig versierd was, er stond een grote tafel met eten en drinken, de muziek draaide en vele studenten waren al aangezien inclusief Jean & Lillian.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! zo jan 05, 2014 2:17 am
Eleanor Birdy
Zeurend aan Lillian's hoofd of zij alstjeblieft één jurk mocht langs brengen bij een mutant, had haar blonde vriendin uiteindelijk toegestemd om van haar af te zijn. Het schoolhoofd had zelf namelijk ook nog voorbereidingen te doen vlak voor het schoolfeest zou beginnen en al blij springend, de doos meenemend, was ze huppelend naar de kamers van de leerlingen gegaan. De meisjes afdeling. Hoewel ze Jadeline niet vaak gezien of gesproken had, was ze wel de mutant die ze naast Lillian een beetje kende. En die ontmoeting die ze hadden gehad in de achtertuin was eenmaal een mooie herinnering, een die ze zeker nooit zou vergeten. Wat zenuwachtig legde ze de doos zo stil mogelijk neer, klopte vervolgens driemaal op de deur en maakte toen op haar blote voeten dat ze wegkwam uit de hal.
Tegen de tijd dat ze terug bij haar eigen kamer belandt was, stond er ook een doos voor haar deur. Glimlachend naar de grond pakte ze hem op en sloot de deur achter zich zodra ze er door heen gegaan was. Eenmaal de doos openmakende was de jurk de mooiste die ze ooit in haar leven gezien had. Hij mocht veel ruimte innemen, maar ze was toch niet van plan veel te gaan dansen. Niet zolang er mainstream nummers op stonden en de mutanten vast en zeker helemaal los zouden gaan daarop. Ze zou er eigenlijk alleen maar zijn voor de aanwezigheid, misschien gezelligheid en om uiteindelijk naar de tuin te gaan voor het vuurwerk. Eleanor zou wel zien hoe het zou gaan, er zou bovenal toch niemand met haar willen dansen of praten. Niet nu sommigen al wisten wat haar krachten waren en dat ze wat heftig over was gekomen in de bibliotheek deze week tegenover een mutanten jongen. Die ze er voor aan zag om inmiddels al vele roddels verspreid te hebben. Toch weerhield haar dat er niet van om haarzelf te vertonen. Zeker niet nadat Lillian en Jean hun best hierop hadden gedaan en ze haar zo'n mooie jurk geschonken hadden. Het was zonde om die te ontvangen en respectloos af te slaan. Bovendien had ze Lillian beloofd om te verschijnen en geleerd van Jadeline dat woorden eigenlijk helemaal niets voorstelden. Niets in vergelijking met echte pijn. Wat ze al vele malen meegemaakt had en waar ze dan ook iedere keer weer van geleerd had.
Fleetwood Mac muziek haalde haar uit haar concentratie vandaan. Het volgende nummer schoot aan als een vloeiend ritme. Edge of Seventeen. Terwijl ze nog altijd bezig was met het oogpotlood onder haar ogen aan te brengen, kon ze ondertussen haar lippen laten mee bewegen met de tekst en voorzichtig mee te bewegen. Vlug vielen haar ogen op de jurk die ze aanhad en nam ze afstand van de spiegel die naast de open haard zat. Tuitend met een wildere, aangebrachte kleur roze lippen draaide ze gniffelend een rondje. Haar haren had ze simpel wat losser gekamd, zodat de krullen meer slagen zouden worden en verder zo gelaten, over haar linker schouder loshangend. Waardoor haar blonde haren toch net tot haar borsten reikte. In de doos hadden ook wat accessoires gezeten die ze na wat twijfel ook om had gedaan, zwarte armbandjes van dunne stof die matchde. Ze keek naar de zwarte punt schoenen die Lillian haar eerder vanmiddag had gegeven, zonder te vertellen hoe haar jurk er precies uit zou zien, en wist niet zeker of ze wel schoenen aan wou. Eleanor was veel te gewend aan haar blote voeten. Maar als er één woord dat ze vanavond niet wou horen dan was het wel iets in de trant van 'freak'. Jadeline's woorden hadden tot haar door gedrongen, maar toch was er iets in haar waardoor ze ging twijfelen en met tegenzin toch haar voeten in de schoenen duwde. Zo verkeerd zaten ze nog niet, alleen ze zou ze zeker nog een lang deel van de avond voelen. Schamper naar zichzelf lachend beschouwde ze zichzelf als klaar voor het feest.
De muziek had ze allang gehoord, vanaf haar eigen afdeling al. Naar de grond kijkend liep ze achter een mutanten groepje aan die zich ook naar het cafetaria bevonden. Ze raakte steeds zenuwachtiger, wat helemaal niet nodig was. Niemand zou haar uitschelden of beledigen. Ze moest zich gewoon niet zo aanstellen. Toch vroeg ze zich enorm af waar ze mee bezig was. Of ze niet beter op haar kamer kon blijven, daar de avond door moest brengen en doen alsof ze niet bestond. Daar was ze toch haar hele leven goed in geweest. Nee, ze moest doorbijten en gewend raken aan contact. Aan gezelligheid om haar heen, iets anders dan alleen maar leegte in haar leven en een loner blijven. Ze knikte met een glimlach naar Jean en vervolgens ietsje langer naar Lillian, bleef met haar blik even hangen naar de jongen die met twee bekers in zijn handen stond en liep toen door. De lichten van spotlichten kwamen spelend over haar heen, waardoor ze even slikte. Gewoon doorlopen, naar een tafel lopen en daar de avond afwachten. Ze gaf wat schaapachtige lachjes naar mutanten die haar begroetten, maar niemand leek verdere interesse in haar te tonen en zoals ze er nu zelf in stond, nam ze daar zelf ook niet de moeite voor. Eleanor ging zitten op één van de vele vrije stoelen die tegen een muur aan stond en keek naar de mutanten die niet in hun eentje waren. Hun kleding was zoveel mooier, minder groot. Plotseling voelde ze zich zo alleen, in zo'n gevulde ruimte, met een akelig grote jurk die er helemaal niet bij paste.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! ma jan 06, 2014 9:50 pm
I believe nothing happens by mistake. You know, the universe has a divine plan. Oh. That sounds dramatic. - Lana Del Rey
Spoiler:
Outfit Voice Make-up
Met trillende handen streek Olivia zenuwachtig over haar pastel-roze jurk. Ze was zenuwachtig. Heel erg zenuwachtig zelfs. Ze kende niemand op het Genosha eiland. Ze was eigenlijk best wel.. alleen. En nu moest ze naar het eindjaarfeest. In haar eentje. Eigenlijk wilde Olivia niet gaan, ze wilde niet alleen in een hoekje staan met een plastic bekertje met punch, kijkend naar hoe de rest zich amuseerde. Ze had er ook niet echt zin in, maar het zou ook zonde zijn als Olivia niet naar het feest ging. Wie weet kreeg ze dan spijt.
Olivia ging met een zacht plofje op de stoel voor haar make-up tafel rusten en ze bekeek haar make-up loze zelf in de spiegel. Een zachte zucht streelde haar lippen en Olivia liet haar ellebogen op het glazen tafelbladje rusten en haar kin steunde op haar handpalmen. Olivia moest toegeven dat ze nog nooit naar een eindjaarfeest was gegaan. Ze had er nooit de tijd voor gehad. Of beter gezegd; ze had er nooit tijd voor willen maken. Normaal gesproken zou Olivia ’s avonds in bed een boek lezen of film kijken.
Deze keer niet. Met haar vingertoppen zorgde Olivia ervoor dat de foundation die ze aanbracht egaal en nauwelijks zichtbaar was. Vervolgens pakte ze haar poederkwast en zorgde ze ervoor dat haar huid doormiddel van de poeder een matte uitstraling had. A piece of cake. Met een bijna professionele nauwkeurigheid bracht Olivia wat eyeliner aan op haar oogleden, om vervolgens haar wimpers te krullen en langer te maken met mascara. Om het af te maken stiftte Olivia haar lippen met een nude kleur met precies dezelfde tint als haar lange nagels.
De bekende routine van het aanbrengen van de make-up maakte Olivia iets rustiger en ze haalde eens diep adem toen ze zichzelf bekeek in de spiegel. Het was prima zo. Alleen haar haren moesten nog gedaan worden. Met niet al te veel moeite draaide Olivia haar haren in een soort lage knot, om het vervolgens steviger te maken met wat haarlak. Zo zou haar kapsel –hopelijk- wat beter blijven zitten en niet uit elkaar zakken op de helft van de avond. Tot slot spoot Olivia nog wat J’adore van Dior in haar hals en op de binnenkant van haar polsen. Ze bekeek haar uiterlijk nog een laatste keer in de spiegel. Simpel, maar mooi. Ja.
Tevreden stond Olivia op van haar stoel, trok ze haar pumps aan en pakte ze een klein tasje voor wat make-up, haar sleutels en haar mobiel. Aarzelend beet Olivia op haar onderlip toen ze de deur opentrok en met kleine pasjes wandelde ze de gang op. Ze trok de deur van haar kamer achter zich dicht en volgde de menigte naar de ruimte waar het feest werd gehouden.
De drukte was overwelvend. Olivia had de luide muziek allang gehoord toen ze richting de cafetaria liep, maar het geroezemoes van alle mensen bij elkaar slaagde er op een of andere manier in om de muziek alsnog te overstemmen. Geschokt stond Olivia even stil, voor ze met elegante pasjes naar binnen trippelde. Ze begroette de schoolhoofden met een klein hoofdknikje en een onzeker glimlachje, voor ze wat naar achteren liep, naar de tafel met de punch. Olivia stapte wat pasjes achteruit zodat ze tegen de achterste muur stond en ze liet haar blik over de drukke menigte glijden. Bij één persoon stopte haar blik even, en Olivia bewonderde de jurk van één van de personen op het feest. Het was een soort baljurk, maar dan net iets ruiger, donkerder. De jurk had een hartvormig rood lijfje met een klein strikje. De onderkant was wijd uitlopend van een soort zwarte zijde en tussen dat zwarte zijde zaten enkele rode bloemen verstopt. De jurk was prachtig.
Even twijfelde Olivia, maar uiteindelijk stapte ze toch maar op de jonge vrouw af en even bleef ze onzeker staan. ”Ik eh.. Ik wilde even zeggen dat ik je jurk onwijs mooi vind.” Olivia streek een denkbeeldige plooi in haar jurk glad en een ongemakkelijke glimlach sierde haar lippen. Okay. Het was een slecht idee om naar het feest te komen. Olivia voelde zich nu al ongemakkelijk.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! di jan 07, 2014 7:01 pm
hold your ground, we’re safe and sound
Eindejaarsfeest
Emma slaakte een diepe zucht. Feesten waren niet echt haar ding, ondanks haar open en vrije karakter. Ze had het gewoon niet zo op mensen sinds de middelbare school, en kende bovendien maar weinig mensen op de school. Daarnaast was ze eigenlijk te lui om zich mooi aan te kleden en had ze eigenlijk geluk gehad dat Melissa een jurk voor haar gemaakt had. Haar make-up en haar waren ook niet bijzonder – in tegendeel. Vooral haar haar, wat ze gewoon los had laten hangen. Het enige andere aan haar make-up was dat ze lippenstift op haar lippen gesmeerd had, wat haar niet bepaald beviel. Desalniettemin was ze tevreden met haar look. De jurk was gemaakt door één van de twee nichtjes van Zoey die zich ook op de school bevonden. Zoey had verteld dat het desbetreffende nichtje, Melissa, graag kleding en kunstwerken en zelfs soms sieraden maakte, en toen de jongere brunette voorstelde om voor het eindejaarsfeest een jurk te maken voor Emma besloot ze om het aanbod niet af te staan. Ze nam verder eigenlijk nooit de gelegenheid om een jurk aan te doen, dus had ze er ook geen meegenomen naar het eiland. Ze had geluk dat ze de ochtend van het feest de jurk in haar kast vond, anders had ze al helemaal iets simpels aan gedaan. Nu kon ze tenminste nog een redelijk normale indruk achterlaten op haar mede studenten. Status was normaal gesproken niet echt iets waar Emma om probeerde te geven, en toch kwam het altijd wel terug. Ze zocht naar acceptatie, zelfs al duwde ze mensen zelf altijd als eerste van zich af. Het was een wonder geweest dat ze Zoey niet meteen verlaten had bij hun ongemakkelijke ontmoeting in het bos, waar ze zichzelf uiteindelijk ontzettend dankbaar voor was. Zoey was ook de persoon waar ze op dit moment op wachtte bij de ingang van de kantine. Ze stond wat ongemakkelijk bij de deur, naast de opening zodat de mensen die al binnen waren haar niet konden zien. Haar mobiel haalde ze uit een van de zakken op haar spijkerstof jasje. “Yo, Zoey. Waar zijt gij?” Ze fronste een moment naar het berichtje dat ze getikt had, vroeg zich voor een tel of twee af of ze wel het goede nummer had, en besloot toen maar gewoon op verzenden te drukken. Wat was het ergste dat kon gebeuren?
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! di jan 07, 2014 7:40 pm
Dat gegil van die wijven in haar kamer had haar volkomen gestoord gemaakt. Meteen was ze met de make-up en kleding die ze nodig had en al naar haar broer gevlucht, die geen kamergenoten had. My god, ze kroop daar dus sowieso iedere avond naar binnen. Indien hij geen gezelschap had dan natuurlijk, dat viel nog maar af te wachten. Al zou er trouwens iemand zijn, dat zou haar niet interesseren. Haha. Degene die in haar weg hadden gelopen onderweg naar Junior z'n kamer had ze met agressie omver gebeukt. Boeide haar het wat dat ze op hun smoel gingen en daarna wat hevige opmerkingen naar haar hoofd smeten. Ze moest zo gauw mogelijk weg wezen uit die verrotte gang met zoete geurtjes. Die kwamen haar de strot uit.
Licht buiten adem was ze Junior z'n kamer in gestormd, die er niet echt verbaasd van op had gekeken. Die jongen was wel wat gewend van haar. Knallend gooide ze de deur achter haar dicht en verkleedde zich waar haar broer bij stond. ''Heb ik wat van je aan? Als je echt zo nodig van kleding wilt ruilen vanavond, kan je het ook gewoon zeggen in plaats ervan oogseks met me aan te vragen. Ik weiger.'' Na wat gehannes met de zwarte en korte jurk die ze aan had getrokken en de rits aan de achter kant, ging ze wild met haar vingers door haar haren. Ook had ze, voor het geval het koud zou worden, een leren jack meegenomen die ze van een motorbende had gekregen. Hell's Angels stond er op de achterkant, luid en duidelijk. Zo wit op zwart gedrukt dat het niet viel te missen, vooral omdat haar haren er niet overheen vielen. Over zwart op wit gesproken, haar huid werd door de zwartheid van de jurk alleen maar meer witter. Zo spierwit als die van een geest of vampier. En hoewel ieder ander meisje daar helemaal flauw zou vallen, vond Delia het juist wel kinky. Delia dikte de zware make-up die ze al droeg nog wat aan, sloot het emobandje om haar hals heen en trok het vest aan zodra ze had gemerkt dat Junior er ook klaar voor was. Lustig keek ze nog een keer naar zijn staart, waarbij ze haar tanden langs haar boven tanden liet glijden. Ze had er wel zin in. Bij de deur drukte ze de hakken die ze droeg nog even wat beter tegen haar hielen aan en opende die vervolgens.
Onderweg naar beneden liet ze het er niet bij zitten om nog meer mutanten in de weg te lopen en af en toe zelfs een duwtje te geven dat ze gewoon door moesten lopen. Als ze ergens een hekel aan had dan was het langzaam lopende mensen. Giechelende huppelkutjes vielen daar ook heel gemakkelijk onder. Samen met haar broer liep ze naar de ingang van het cafetaria en merkte vanaf daar hoe heet het wel niet was geworden. Delia trok daarom haar jack al gauw maar weer uit en wanneer ze haar oog op de blonde schoolhoofd liet vallen gooide ze het zwarte leer tegen haar aan. Ze zag er namelijk toch uit als een kapstok. Hierna vielen haar donkere ogen meteen naar de jongen die twee bekers met punch er klaar voor stond als een soort van dienstjongen. Waarschijnlijk waren de drankjes voor de schoolhoofden geweest. Wanneer ze ietsje dichterbij kwam herkende ze hem van de woonkamer waar ze kort geleden in was geweest samen met haar slang. ''Dank. Je. Wel.'' Gilde ze tevreden in zijn oor en nam een beker ruw van hem af, waarna ze heupwiegend doorliep naar de grootte van de zaal.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! di jan 07, 2014 8:14 pm
Ondanks zijn negatieve gevoelens voor het eiland en bijna alle mutanten op de school had Junior ontzettend veel zin in het eindejaarsfeest. Het zou vast niet veel voorstellen: muziek, hapjes, dansende mensen. Vuurwerk. Voor hem en zijn zus, opende dat echter zo veel mogelijkheden dat je het je haast niet kon voorstellen. Zijn motivatie werd versterkt toen de zwartharige tiener met wie hij al zijn hele leven deelde zijn kamer binnen kwam om zich hier klaar te maken. Vragen waarom ze dat niet op haar eigen kamer deed, was niet van toepassing. Het antwoord lag voor de hand: geen van die meiden waren haar aandacht waardig.
“Ja, gooi me maar zo’n jurkje toe, wedden dat het mij beter staat dan jou,” zei hij met een grijns. Terwijl Delia haar kleding deed, maakte hij zelf een einde aan de video game die hij aan het spelen was op de Xbox die hij mee genomen had naar het eiland, voor hij zich ook maar om ging kleden. Zijn kleding stelde niet veel voor: een rood shirt met een zwarte, mouwloze blazer. Eigenlijk hoorde er een stropdas bij maar hij was te lui om die goed te knopen. “Kijk, ik ga verkleed als gay.” Zijn haar fikste hij door er een paar keer met een borstel doorheen te gaan, waarna hij een enkele keer zijn vingers langs zijn hoorns liet glijden. Ze zouden niet opvallen in de donkere zaal, maar als het nodig was, zou hij hun aanwezigheid zeker op prijs stellen.
Eenmaal aangekomen op de begane grond, viel het Junior meteen al op dat er meerdere mensen bij de ingang van de zaal stonden. Hij rolde met zijn ogen. Dit waren vast van die socially awkward typjes die geen vrienden of familie op de school hadden en daarom maar buiten de zaal bleven staan. Tot zijn verbazing stonden echter de twee schoolhoofden ook dicht bij de ingang, te praten met een vent waarvan Junior niet kon zien of het nou een leerling of een leraar was. Vast het tweede, anders had die man geen reden om met de schoolhoofden te praten. Alleen lievelingetjes van de leraren deden dat en daar was hij vast te oud voor. De bekers punch vielen Junior pas later op. Delia was al onderweg naar de drie mensen toen hij het opmerkte en hij wist precies wat zijn zus van plan was. Een gemene grijns ontstond op zijn gezicht. Dat ze haar jas over het blonde schoolhoofd gooide had hij niet aan zien komen, maar was zeker een amuserend extraatje. Delia pakte zonder problemen een beker punch van de jongen af en Junior nam op zijn eigen manier de tweede beker aan: zijn staart ging achter hem langs, en griste vanaf de andere kant de andere beker uit zijn hand. Bij de soepele beweging waarin hij de beker dichter naar zichzelf bracht liet hij ‘per ongeluk’ wat van de punch over de rand gaan, wat met een beetje geluk op de nette kleding van de jonge man terecht kwam. Junior deed echter alsof hij niet door had dat hij knoeide en liep in plaats daar van met een pesterige grijns achter zijn zus aan.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! wo jan 08, 2014 4:11 pm
Een zwart figuur stond in de verte. Ik wist niet wat het was, wie het was en bovenal wat ik hier deed. Ik kwam wel vaker op het strand van Genosha, maar niet zo vaak. Sinds de wintertijd echt aangeslagen was, was ik niet verder dan het bos, achtertuin van de school of het schoolplein te vinden. Mijn lichaam vatte heel snel kou, veel sneller dan ik had verwacht. Ik was dan misschien jarenlang opgesloten geweest, maar mijn lichaam was altijd verwarmd geweest door de kachel die er aan had gestaan. ‘Je moet me helpen, ik heb je nodig.’ Klonk de stem, die ik niet herkende. Of misschien niet wilde herkennen. Aan de zwarte vormen te zien zag ik dat het een vrouw was, zeker langer dan mij. Niet veel langer, maar wel een kopje groter. Haar stem was zo vervormd dat het me beangstigde. Ik wou weg rennen, maar dat kon ik niet. Plotseling zag ik in waarom niet, mijn benen stonden vast. Niet in het zand, maar gewoon helemaal vast. Ik stond stil, kon me niet eens meer bewegen. Alleen mijn mond kon ik nog openen om iets te zeggen, al was dat niet mogelijk door de brok in m’n keel en mijn ogen konden knipperen. Hard knipperen door de wind die er nog altijd stond op het vredig, alleengelaten stukje strand. ‘Help me, alstjeblieft, verlos me uit mijn lijden.’ Ik wou vragen, schreeuwen en gillen. Ik had ook hulp nodig, ik kon niks. Ik zat vast. ‘’Help, help!’’ Schreeuwde ik uit angst, mijn stem sloeg over. En niet zo’n beetje ook. Tranen ontstonden in m’n ogen, deels door de wind die er stond en het andere deel door de angst van binnen. Ik wist niet eens waarom ik zo bang was, het was gewoon door de onwetendheid. Ik wist niet wat dit te betekenen had, wat de vrouw met me zou doen. Die trouwens ook geen stap dichterbij kwam om zich te vertonen, alleen roerloos op dezelfde plek bleef staan. Wat was dit? En waarom? Ik snapte er helemaal niks van. Ik. Ik. Ik.
Met het zweet op haar voorhoofd schoot ze wild met haar tedere bovenlichaam overeind, ademde happend naar zuurstof. Zuurstof dat haar haast te kort kwam. Ze had diezelfde droom weer gehad, de eindeloze droom die haar achterna joeg in haar slaap. Ze wou het niet, maar het bleef terugkeren. Brandi had hulp nodig en gauw. Ja, dat was het wat ze nodig had. Heel even dacht ze dat het ochtend was, dat ze voor het eerst een nacht alleen maar doorgeslapen had. Maar zodra haar ogen op de wekker viel, realiseerde ze zich plotseling dat de avond nog maar net begonnen was en dat ze natuurlijk eerder deze middag in bed was gaan liggen om wat van haar moeheid af te komen. De moeheid die ze had gekregen door deze vervelende dromen, die ze iedere nacht opnieuw scheen te beleven sinds twee weken precies. Eenmaal bekomen van haar droom, sloeg ze de deken van zich af en liep naar de badkamer door om daar haar gezicht te wassen. Ze had het nodig, nu ze zich ook bedacht had dat vanavond het eindejaarsfeest was. Brandi wist niet eens wat het betekende, maar besloot evengoed gewoon heen te gaan. Door het feit dat ze muziek best leuk vond en ze inmiddels al een paar mensen kende. Zoey vooral. En die moest er wel zijn. Anders zou ze haar zo hard in haar gezicht slaan zodra ze haar opgezocht had. Zodra ze opkeek na het afdrogen van haar gezicht zag ze hoe er een zwart glitterjurkje klaarhing aan de douchecabine, klaar om aangetrokken te worden. Meteen keek ze om de hoek, richting de slaapkamer of Elise er was. Het meisje waarmee ze de kamer deelde sinds nog niet zo heel lang geleden. Zou die van haar zijn? Ze betwijfelde het, de maten waren meer voor haar ingesteld. Ze zou haar naam hebben geroepen voor de zekerheid, maar plotselinge gedachten die de hare penetreerden gaven aan dat ze in de buurt was. Alleen niet in de kamer zelf. Elise zou er vast zo wel aankomen, van waar ze dan ook gekomen mocht zijn.
Inmiddels haar rode haren flink gekruld en het jurkje erbij aangetrokken te hebben, zat ze aan de make-up die ook in een laatje had gelegen. Vast ook gekregen van de schoolhoofden, of de vorige mutant die hier gezeten had, had die vast laten liggen. Riley niet, die had ze niet met zulke make-up zien rondhangen. Het was niet de eerste keer dat ze make-up op haar ogen smeerde, dus ze vond het best goed gelukt. Bovendien had Elise gezegd dat het een donkere ruimte door de discolampen er uit te laten komen, dus zou vast niemand haar wat uitgeschoten eyeliner zien, die ze bij beide ogen zo gedaan had zodat het wat minder mislukt eruit zou zien. Tevreden probeerde ze een lachje uit wanneer ze klaar was met de rode lipstick. Hij gaf niet af aan haar tanden, al zou dat natuurlijk ook niet te zien zijn in de danszaal. Wat nu de kantine was. Ze was benieuwd naar hoe het opgesteld was. Ze had de muziek al gehoord vanaf het moment dat ze wakker geschoten was, haar extreme zintuigen zorgden daarvoor. Brandi vond het niet erg, ze was inmiddels wel een beetje gewend aan de dagelijkse geluiden die ze hier hoorde. Ze tuitte haar lippen speels naar haar kamergenote toe en lachte toen, omdat het zo droog had geleken. ‘’Ik geloof dat ik klaar ben, dankje voor het krullen van m’n haar. Het is mooi, I l-l-like it!’’ Zei ze tijdens het opstaan vanaf de make-up tafel en kwam naast haar zitten op haar bed. ‘’Moet ik je helpen met iets?’’ Ze voelde hoe ze vordering maakte, des te langer ze hier was en ook al kon ze Elise nog niet lang, het kwam ook deels door haar. Brandi legde heel even haar hoofd tegen Elise haar schouder aan, waarbij ze gelukkig glimlachte.
De muziek klonk alleen maar harder zodra ze hun weg naar beneden maakte, eigenlijk een beetje de mutanten volgden die ook wat later aan kwamen. Brandi’s ogen schoten nieuwsgierig naar een meisje dat bij de ingang stond te wachten met een mooi uiterlijk. Ze was de zaal nog niet eens in en ze keek haar ogen nu alweer uit. Hoewel ze normaal niet gauw naar andere mutanten zou gaan, voelde ze een kans opkomen om iemand misschien hun avond een stuk leuker te maken. Ze liep naar het meisje toe met een wat zenuwachtige glimlach, maar wel eentje die er zeker van was dat ze dit wou doen. ‘’Je bent prachtig,’’ stamelde ze een beetje en lachte daarom. ‘’Het spijt me, ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen.’’ Lachte ze alleen maar meer, op een positieve manier. Om haar misschien wat op haar gemak te stellen en zichzelf ook. ‘’Ik zie je denk ik zo binnen wel?’’ Vervolgde ze wat twijfelachtig, hoopte dat het meisje haar niet af zou kraken omdat ze plots met haar was gaan praten en wees toen naar Elise, waar ze mee gekomen was, waarna ze zwaaide. Ze vroeg zich daarna af of dit wel een slim idee was geweest, maar schudde het al gauw van haar af. Jean en Lillian leidde haar van haar gedachten af en ze gaf beide een begroeting, waardoor ze zich alleen maar verwelkomend voelde. ‘’Wil je dansen?’’ Vroeg ze meteen met dolle enthousiasme aan haar kamergenote, terwijl ze haar ogen over de zaal liet gaan. Niet alleen de ruimte zelf bewonderend, maar ook vooral op zoek naar Zoey.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! wo jan 08, 2014 4:28 pm
Seven Stalk .:I can be a animal, I can be a human. But wat ám I?:.
Ze wou niet. Ze zou niet en ze gaat niet naar dat feest. Nee, gaat niet gebeuren. Dit zat ze zichzelf al de hele dag wijs te maken terwijl ze diep van binnen wist dat ze zich niet aan haar woord zou kunnen houden. In de middag had ze zichzelf bijna omgepraat dat het misschien wel waard was om te komen, met die gedachten was ze verandert in een wolf en had ze het gebouw verlaten. Als wolf kon ze niet naar dat feest gaan, of wel soms? De hele namiddag had ze besteed in het bos totdat de grijze wolvin het genoeg vond en terug naar het grote gebouw sjokte. Haar pels glom in het laatste zonlicht en ze dacht aan haar kamergenoten, zouden die gaan? Ach, niemand zou haar missen, ze had vrijwel geen vrienden omdat ze zoveel mogelijk sociaal contact vermeed. En dat ze haar gehele vrije tijd als dier doorbracht hielp ook niet. Er waren natuurlijk wel kansen dat je haar als mens kon spreken, ze kon niet altijd op haar wil veranderen. Ondertussen was ze al door de gangen aan het slenteren en klom ze in een sprintje de trap op. Toen haar kamerdeur in zicht kwam ze een aanloopje en maakte ze in een sprong haar verandering terug naar mens. De duizeligheid die vervolgde was in enkele seconden al over gewaaid en ze opende de deur. Ooit zou ze aan die klink nog een touw vastbinden, dan kon ze ook als dier die deur openen. Zoals ze had verwacht, en gehoopt, trof ze niemand aan in de kamer. Of ze waren al weg of ze waren net als haar gevlucht. Op haar bed trof ze een witte doos aan. Even fronste ze waarna ze hem oppakte en opende. Gelijk verscheen een veraste frons op haar gezicht terwijl haar handen de zwarte jurk oppakte en uitschudde. Was dit een hint? Zeer subtiel, maar goed. Ze had een jurk gekregen dus nu was haar, ik heb er geen kleren voor, excuus verpest. Niet dat ze er kleren voor had, ze had maar twee setjes kleding en een map hiernaar toe genomen. Ze gaf zich gewonnen met een zucht en trok de jurk aan. Omdat ze hakken niet uitkon staan trok ze gewoon haar afgesleten gimpen terug aan en bekeek het resultaat. Slecht zag ze er niet uit. Haar oranje/rode haren leken nu wel als vuur dankzij het zwart van de jurk. Maar toch bond ze het lange haar vast in een paardenstaart met enkele losse plukjes bij haar gezicht. Zelfs nu leek het te branden. Make-up zou ze niet op doen, ze verachte het. ''Iemand, sta me bij...''mompelde ze nog in zochzelf. Met weer een diepe zucht liep ze de kamer uit naar de plek van het feest.
Ze was er in enkele minuten en keek eerst de ruimte door voordat ze verder liep. Haar houding was brutaal en onbreekbaar, alsof ze niet van haar stuk te brengen was. Maar eerlijk, ze haatte het hier. Aangezien haar gehoor beter dan gemiddeld was, was de muziek eerst wat overweldigend maar nu ze er wat langer was paste het zich licht aan. Maar die mensen, zo freaking veel. Waar was ze aan begonnen. Haar ogen met een gouden gloed keken rond naar bekende gezichten. Daar, daar was haar kamergenoot Jadeline. De goden zijn dank, ze hoefde geen andere aan te spreken. Uiteindelijk kwam het daar voeg of laat toch wel op maar ze wou eerst even alles en iedereen kort bekijken. Dan zou ze angstloos zoals ze was gewoon praten, niet dat ze zo interessant was. Met een beheerste tred liep ze richting Jade en bekeek haar prachtige jurk. ‘Hey Jade, je ziet er echt geweldig uit weet je.’ Ze lachte even gemeend, ja écht gemeend, dat kwam niet zo vaak voor. Terwijl ze hier stond maakte Seven zich mentaal klaar voor een lange en slopende avond. Morgen was ze waarschijnlijk voor de middag niet wakker te krijgen.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! wo jan 08, 2014 10:48 pm
Met een blik vol ongeloof keek Elise in de spiegel. Was… was zij dat echt? Het was zo vreemd om haar lichaam in een jurk te zien. De laatste keer dat ze een jurk had gedragen was toen ze een jaar of acht was geweest. Het was op een of ander kinderfeestje, als ze het zich correct herinnerde. Iets met een of ander prinsessen thema. Ze wist niet meer precies wat er gebeurd was, maar het resultaat was uiteindelijk geweest dat ze jurken had gehaat sinds die dag. De jurk die ze nu aan had vond ze nog half zo erg niet, alhoewel ze dat nooit hardop toe zou geven. Diep van binnen had ze nog steeds een hekel aan jurken, vooral als zij ze aan moest doen. Alleen niet aan deze jurk, hij was een uitzondering op de regel. Deze mocht in leven blijven, voor nu. Wat ze wel weigerde, was om hakken aan te doen. Ze wilde comfortabel kunnen lopen. Voor haar part had ze alleen sokken en sandalen aan gedaan. Maar ja, dat zou er dan waarschijnlijk nog stommer uit zien dan het normaal al deed omdat ze een jurk droeg. Een paar rode sneakers zou dus voldoen. Het was niet precies het perfecte schoeisel, maar het was goed genoeg. Nog net kon ze horen hoe de kraan in de badkamer aan en weer uit ging. Vast haar kamergenote. Het was fijn om te weten dat ze eindelijk wakker was geworden, het zou nog wat zijn geweest als ze haar wakker had moeten maken, terwijl Brandi nota bene degene was die zo graag naar het feest toe wilde. Het was ergens wel bewonderingswaardig hoe zij midden op de dag kon slapen. Dat had ze zelf nooit gekund. Elise begon in kleine rondjes te lopen, met daarbij haar blik gericht op de onderkant van haar jurk. Het voelde ergens aan of hij te lang was.
Ze liep een paar keer rond over de hal die de kamers van elkaar scheidde, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat de jurk waarschijnlijk net niet lang genoeg was om haar er over te doen struikelen. Ze vertrouwde het nog steeds niet helemaal, maar na er wat in rond te hebben gelopen was ze er in ieder geval wat zekerder van dat ze niet zomaar zou vallen. Ze ging uiteindelijk weer terug de kamer in, waar ze samen met haar kamergenote te rest van de voorbereidingen trof. ‘’Ik geloof dat ik klaar ben, dankje voor het krullen van m’n haar. Het is mooi, I l-l-like it!’’ zei Brandi toen ze eindelijk klaar waren met haar haren. Elise glimlachte onwennig. Ze was het niet gewend om dit soort dingen te doen, laat staan samen met iemand. ‘’Moet ik je helpen met iets?’’ vroeg Brandi vervolgens. Elise schudde met haar hoofd. “Nee, het is goed zo,” antwoordde ze. Brandi leunde met haar hoofd tegen haar schouder, wat er voor zorgde dat Elise kort fronste, waarna ze haar kamergenote een paar schouderklopjes gaf. Niet de reactie die ze had willen geven, maar het was een begin. Ze was blij dat Brandi haar kamergenote was. Ze kon het tot nu toe redelijk goed met haar vinden, en dat was voor haar al een hele opluchting. Nu ze eenmaal klaar waren met de voorbereidingen kwam helaas het ergste deel. Het feest zelf. Ze had er al de hele dag tegenop gekeken. Ze wilde haar kamergenote echter niet teleurstellen, waardoor ze had besloten om op zijn minst te proberen om wat plezier te hebben.
Enthousiast als ze was ging Brandi haar voor, recht op de zaal af. Met enige moeite hield Elise haar gezicht in de plooi. Ze hield absoluut niet van feestjes. De muziek was gelukkig niet verschrikkelijk, wat de gehele ervaring al wat minder erg maakte. Behoedzaam ging ze naar binnen, voorzichtig om haar heen kijkend. Ze was niet de enige die een jurk aan had. Ze had er dus in ieder geval goed aan gedaan om hem alsnog aan te trekken. Ze had waarschijnlijk alleen maar opgevallen als ze in spijkerbroek aan was komen lopen. Nee, dit was in vergelijking beter. Brandi was kort bij de ingang gestaan om met een andere mutant te praten, waarna ze naar binnen was gegaan. Was het een vriendin van haar? Hm, maakt niet echt uit. Haar mondhoeken gingen als automatisch omhoog, om zich hierbij tot een beleefde glimlacht te vormen die ze vervolgens aan het meisje schonk, waarna ze zelf ook naar binnen ging. Bij de ingang stonden de twee directrices, waarvan ze een van de twee wist te herkennen. Ze begroette te twee, maar voelde er niets voor om te blijven staan. Langzaam liep ze naar een rustig uitziend plekje vanuit waar ze de tijd nam om te kijken of er iemand was die ze wist te herkennen. Niet dat ze echt al iemand kende op de school. Sterker nog, buiten haar kamergenote om had ze nog niet echt de moeite gedaan om de andere scholieren te leren kennen. Aan de ene kant was het feest de perfecte gelegenheid om daar verandering in te brengen, maar aan de andere kant wilde ze het liefst dat het hele gebeuren zo snel mogelijk voorbij was.
Voordat iemand haar aan kon spreken werd ze echter al gered door haar kamergenote. Nou ja, gered… ‘’Wil je dansen?’’ vroeg Brandi. Elise fronste. Dansen. Zij? Het was al een wonder dat ze mee was gegaan naar het feest. Maar… ze had iets beloofd. Om plezier te hebben. En misschien was het wel hartstikke leuk om een poging te doen om haar lichaam zo sierlijk mogelijk te bewegen op het ritme van de muziek, alhoewel ze vermoedde dat ze als resultaat waarschijnlijk alleen maar voor schut zou staan. Wat zou het ook. Niemand kende haar hier tot nu toe. Misschien was het wel donker genoeg om er voor te zorgen dat ze haar na het feest niet meer zouden herkennen. En anders… Wel, ze kon altijd nog spinnen in iemands kussen verstoppen. Wat maakte het haar ook uit. Ze had op het moment nog niets te verliezen. “Ik heb niet echt een keuze, of wel soms?” antwoordde Elise, om vervolgens kort te glimlachen. Ze haalde haar schouders op. “Wat zou het ook. Prima. Laten we dansen. Zo erg kan het nooit zijn,” besloot ze.
Ietwat ongeduldig stond Zoey voor de kamerdeur van Emma te wachten. Ze stond er eigenlijk net pas een tiental seconden, maar het duurde haar nu al te lang voor de blondine de deur open kwam doen. Was ze soms bezig? Misschien stond ze wel te douchen. Bij die gedachte leunde ze naar voren en legde haar oor tegen het object dat tussen haar en Emma’s kamer instond. Voor een paar tellen hield ze haar adem in, terwijl ze aandachtig luisterde naar enig geluid. Die hoorde ze niet. Hm. Vreemd. Was Emma dan alvast naar hun bestemming gegaan? Zo raar was het niet dat ze alvast naar de cafetaria was gelopen, want ze hadden niet echt iets afgesproken. Misschien had Zoey iets moeten laten weten. Zuchtend kwam ze recht en sloot voor een moment haar ogen, alsof ze daardoor beter na kon denken. Ze zou nu al naar het feest toe kunnen gaan, maar de kans dat ze dus zonder iemand daar binnen kwam en haar nichtjes daar al aanwezig waren, was groot. Normaal gesproken zou ze dat geen probleem vinden. Nu wel. Waarom? Ze zouden eerst samen gaan. Nou ja, dat was vast de niet uitgesproken afspraak. Nog voor Melody – of Melissa – de vraag echter had kunnen stellen, was zij al de deur uitgestormd om naar Emma’s kamer te lopen. Alleen aankomen was, naar haar mening, dus uitgesloten.
Zoey opende haar ogen weer en streek haar kleren glad, die door haar bewegingen alweer ietsje gekreukt zaten. Niet dat ze de hele avond zo strak gestreken uit gingen zien, maar ze wilde nog wel een beetje decent komen opdagen. In tegenstelling tot waarschijnlijk elke andere vrouwelijke mutant op het eiland had zij geen jurk aan, maar een pak. Een zelf, op maat gemaakt pak. Melissa had voorgesteld om voor haar en Melody’s kleding te zorgen en hoewel ze het liefst uit de buurt bleef bij sommige creaties, omdat het gewoonweg niet haar smaak was, wist ze dat Melissa als geen ander te werk kon met haar handen. Het aanbod had ze dus overduidelijk niet afgeslagen. Nee, ze had haar nichtje zelfs een bottenbrekende knuffel gegeven zodra ze klaar was. Natuurlijk had ze geen extreem mannelijk uitziend pak aan, want zelfs zij kon nog wel vrouwelijk gekleed gaan – al was het maar een klein beetje. Het opmeten van alles was wel een hels karwei geweest, alhoewel het vast meer werk was voor Melissa dan Zoey, maar het uiteindelijke product was het dan ook allemaal waard als je het aan Zoey vroeg. Haar lange haren zaten opgestoken ergens vlak boven haar nek, zodat die nog altijd zichtbaar was, hoewel een paar plukken nog altijd vrij koppig waren en er maar losjes bij hingen. Niet dat dit voor een slechter uiterlijk zorgde, want het waren slechts enkele plukjes die van voren naar achteren gingen – de plukjes die eigenlijk haar pony hoorde voor te stellen. Ook dit was het werk van haar lieftallige nichtjes geweest. Zoey kon maar weinig om haar uiterlijk geven.
De zwartharige nam snel een alternatief besluit en liep verder de gang door, op weg naar een andere kamer. Haar zinnen stonden nu op een zekere redhead, ervan uitgaand dat die nog wel in haar kamer aanwezig was. Niets was echter minder waar, want ook voor die deur stond ze zeker twee minuten te wachten. Brandi was niet meer aanwezig. “Godverdekak,” mompelde Zoey binnensmonds. Was dit nou de tweede persoon die haar gewoon voor een gesloten deur liet staan? Klaarblijkelijk. Ze had haar avond niet, dat was wel duidelijk. Had ze dan eigenlijk nog wel zin in dat feest? Zuchtend liet ze zich naar de grond zakken en ging tegen de muur zitten. Meteen daarna voelde ze iets in haar broekzak trillen en hoorde ze het bekend geluidje van haar telefoon afkomen. Ze had een sms ontvangen. Met lichte tegenzin haalde ze het apparaat tevoorschijn en opende het bericht. “Yo, Zoey. Waar zijt gij?” waren de woorden die haar tegemoet kwamen. Haar bruine ogen gleden naar de afzender, waarop ze begon te grijnzen. Emma wachtte op haar bij de cafetaria, of niet? Als dat het geval was, dan mocht ze wel eens opschieten. Hier zat ze alleen maar haar tijd te verdoen. Meteen kwam ze overeind, streek voor een tweede keer – en hopelijk laatste – haar kleren glad en begon toen een antwoord te typen. “Oh Emma, excuseer mijn brutaliteit. Ik zal u de informatie die u wenst verlenen zodra ik mijn aantocht heb gemaakt.” Haar grijns werd ietsje breder voordat ze op verzenden drukte en de telefoon toen wegstopte. Vervolgens besloot ze maar een sprintje te trekken.
Zoey wist niet hoe lang ze erover had gedaan, maar toen ze aankwam hoefde ze niet lang te zoeken of ze zag Emma al bij de ingang staan. Haar haren zaten nu meer door de war dan de bedoeling was, maar daar gebaarde ze eigenlijk niet naar. Waarschijnlijk zou later op de avond hetzelfde zijn gebeurd door het dansen, of niet soms? Terwijl ze weer op adem probeerde te komen, liep ze nu rustig op de blondine af. “Hey,” begon ze, hopend dat ze Emma’s aandacht daarmee had getrokken. “Het leek me een leuk idee om je op te halen en zo samen te gaan, vandaar dat ik wat later ben,” legde ze in het kort uit. Het stuk over haar kleine tocht naar Brandi liet ze achterwege. Dat was vast niet van belang voor haar vriendin. “Zullen we?” vroeg ze na een paar tellen, met haar blik gericht op de ingang van de versierde ‘zaal’.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! zo jan 12, 2014 11:34 pm
Hoewel er al mutanten in de zaal waren geweest, kwamen nu pas echt de vele binnen. Vooral in groepjes en gezellig met elkaar kletsend, zodat ze bijna geen aandacht voor de twee schoolhoofden hadden. Het viel haar ook op dat er sommige alleen waren, die hen beide dan wel beter begroetten. De een wachtend op de ander, een ander volledig alleen. Ook al had ze vele mutanten nauwelijks gesproken, ze kon het gemakkelijk in hen opmaken. Dat kwam vooral door haar levenservaring, ze leefde nu al enkele eeuwen. En na al die jaren fascineerde het leven haar nog altijd. Hoewel ze vele vrienden verloren had, kon ze het niet negeren dat ze er ook weer van leerde. Dat ze over het verdriet heen kon komen. Ze bleven tenslotte voor altijd in haar hart. Charles Xavier, Scott Summers, Ororo Munroe, Logan Howlett en zelfs Erik Lensherr. Hoewel ze, dankzij Charles, tegen hem was geweest, had haar andere persoonlijkheid daar anders over gedacht. Jean mocht dan wel al die jaren aan Professor X zijn kant hebben gestaan, ze voelde ook wat voor zijn vroegere vriend en later vijand. In principe hield ze van iedereen, behalve de mensen. Dit was haar ras, haar leven en dat had ze al van jongs af aan geleerd. Iedereen die binnenkwam gaf ze een begroeting, met een glimlach die vriendelijk op haar gezicht stond. Af en toe gleed haar blik ook eens naar Lillian waarbij de roodharige het niet kon laten om zelfs een bredere glimlach op haar lippen te toveren, soms met haar tanden zichtbaar. Misschien kwam het door de lichte zenuwen die ze begon te krijgen, het feit dat het feestje nu echt begonnen was en ze al die mooi geklede mutanten zag. Jim, die ze meteen na een keurige begroeting naar de punch had zien lopen, Jadeline, Eleanor en Olivia had ze er ook tussen zien lopen. Lillian had zeker goed werk verricht met het uitkiezen van sommige outfits voor mutanten die niks hadden. Jadeline en Eleanor zagen er oogverblindend uit. Olivia was ook niet verkeerd, al bedoelde ze dat op een docent die een leerling beoordeelt manier. Niets meer, niets minder. Vriendschappelijk ook, maar dat hoorde bij zo'n relatie. Iedereen hier zag ze op die manier, behalve Lillian en de net nieuwe docenten. Maar vooral Lillian, omdat ze haar tenslotte al vanaf het moment kon dat de jongedame hier op school kwam. En dat was op een redelijk vroege leeftijd. Ze was blij met haar als mede schoolhoofd, er was geen eerlijker, slimmer en betere mutant die ze in tijden ontmoet had. Lillian kon ze met heel haar hart vertrouwen, als Charles en Scott niet zo'n groot deel van haar leven waren geweest, stond zij zeker weten op nummer één. Misschien nu niet als onderdeel van haar hele leven, maar zeker voor vele jaren stond zij bovenaan. Heel even had ze Jim naar Lillian toe zien lopen, met twee bekers en vroeg zich af wat hij daarmee van plan was. Ze kon hem niet horen vanaf de plek waar ze stond, voornamelijk door de muziek die op stond en het feit dat er meerdere mutanten naar binnen stroomden tussen hen in. Ze herkende de tweeling, de dol dwaze achterbuurt duivels Junior en Delia. Daarna volgden er meer, Brandi en Elise waren samen gekomen. Seven was ook een bijzondere mutant, het veranderen in andere vormen, dieren en wezens, zo'n mutatie had haar altijd al gefascineerd. Die kracht herinnerde haar aan Wolverine, Beast en Mystique. Ze had alleen de eerste twee echt goed gekend, een band mee opgebouwd. Met Wolverine meer dan met Beast in het verleden. Zeker veel beter met Wolverine. Die was persoonlijk geweest, met Beast eerder zakelijk.
Jean's blik ging naar de twee meisjes die net binnen waren gekomen, zag hoe de jonge mutante met dezelfde haarkleur als haar haar blonde kamergenote mee de dansvloer op trok om samen plezier te beleven. Hierna gingen haar ogen terug naar Lillian en zag hoe die inmiddels niet langer meer met lege handen stond, in tegendeel tot Jim. Verbaasd trok ze een wenkbrauw omhoog en vroeg zich af wat er gebeurd was wanneer ze heel even haar aandacht verloren had, waardoor ze naar beide toe stapte. ''Heb je het koud?'' Vroeg ze aan Lillian boven de muziek uit.
Onderwerp: Re: Eindejaarsfeest -- Iedereen welkom! ma jan 13, 2014 11:29 am
Een brede glimlach stond op Lillian’s gezicht terwijl ze met haar ogen de groepjes leerlingen volgden die de zaal betraden. Vanzelfsprekend herkende ze alle leerlingen. Niet alleen door haar lessen, maar ook van studentbestanden en vaak ook van toen ze de leerlingen opgehaald had. Veel mensen waren slecht met namen onthouden, maar dat probleem zou Lillian niet kennen. Als er iets was wat ze zou onthouden was het een naam. Jim was een van de weinige mensen die aandacht aan zijn schoolhoofden besteedde. De rest was te druk met vrienden en dat nam Lillian ze absoluut niet kwalijk. Zij was immers ook ooit een tiener geweest en dan waren er belangrijkere dingen dan het beleefd zijn naar je leraren. Zeker als je je vrienden bij je had.
Herinneringen van de vorige jaren overspoelden de blondine plotseling. Dit was niets nieuws voor haar, en ze wist de emoties die het met zich mee bracht tegen te werken. Toch deed het haar pijn om terug te zien hoe ze al die jaren steeds closer was geworden met Tyler en toen op een soortgelijk feest als deze haar eerste kus van hem ontving. Er was geen jaar voorbij gegaan waar ze niet samen dansten op alle feesten mogelijk, zelfs al waren ze beide niet de beste dansers. Het ging om het idee, het gevoel. Het bij elkaar zijn. Die tijden waren nu echter voorbij en hoewel haar herinneringen haar sterk bij stonden zou ze er alles voor willen doen om het nog eens echt te beleven.
Een moment drukte de blondine haar lippen dichter op elkaar. Ze wist dat ze beter niet er op kon gaan bijten maar de neiging was erg groot. Ze liet een diepe zucht klinken die iets trilleriger was dan ze bedoeld had, maar niemand scheen het op te merken behalve zijzelf. Gelukkig maar, want ze wilde niemands avond verpesten met haar stomme herinneringen.
Ze hoorde Jim haar begroeten en merkte dat hij punch aanbood en wilde net een beker van hem aanpakken toen het beeld voor haar zwart werd. Ze had nog net in een fractie van een seconde Delia en Junior aan zien komen, en had gezien dat de vrouwelijke kant van de tweeling haar jas in haar richting geworpen had. Een ander had dit niet geaccepteerd en was boos geworden op de leerlinge. Lillian niet. Zeker niet op een leuke avond als deze. Voor de grap liet ze het ding zelfs op haar hoofd hangen, wetend dat het waarschijnlijk haar kapsel in de war zou brengen als ze hem niet zorgvuldig genoeg van haar hoofd af haalde. Bij het horen van Jean’s stem glimlachte ze breed – wat vanzelfsprekend niet te zien was. Ze had immers nog steeds de jas over haar hoofd heen hangen. “Nee, nu niet meer,” informeerde ze Jean. De jas was alles behalve koud, wat eigenlijk wel bijzonder was omdat het helemaal niet zo’n dikke jas leek. Al had Lillian natuurlijk allang door dat de warmte onder de jas voornamelijk kwam door haar warme ademhaling die zo niet de ruimte kreeg om de ruimte in te stijgen. “Staat het me een beetje?” vroeg ze vervolgens, nog steeds niet de moeite nemend om het ding van haar hoofd af te halen, waardoor haar zicht nog steeds belemmerd was.
