Excuse our rude, ghehe

‘’Zoey, Zoey!’’ Fluisterde ze fel in haar oor, wanneer ze bij haar op het bed gekomen was. Licht deukte ze het matras in met haar tedere lichaam. Ze pakte haar eigen kussen vanaf het bed waar ze op zat en drukte die op de brunette haar hoofd. Godsamme Zoey, ben je het dan echt vergeten? Ging door haar hoofd heen terwijl ze hem met opzet niet heel strak om haar hoofd trok. Straks zou ze haar nog echt vermoorden en dat stond niet op de planning van vannacht. Ze keek naar Melissa, vroeg zich af of ze nog wakker lag en alles hoorde of in een zachte slaap was belandt. Dit meende Zoey toch niet echt he. Niet dat ze nu een plannetje hadden bedacht en naar de keuken gingen, maar dat ze gewoon zo stom was geweest om echt in slaap te zijn gevallen. ‘’Het is geen tijd voor spelletjes,’’ siste ze inmiddels wat geïrriteerd in haar oor. Oh, ze had al een idee. Als de kussen niet werkte, had ze wel een andere manier. Ze stopte het topje van haar vinger in d’r mond, maakte die volledig nat met speeksel vanuit haar wang slijmvliezen en verloor het al op het moment dat ze in het duister eraan dacht wat haar nicht d’r reactie zou zijn. Meteen duwde ze haar wijsvinger in d’r oor, kon het niet helpen dat ze zacht gniffelde. Met alle macht probeerde ze zich in te houden, voor het geval Melissa dan wakker zou worden of misschien, als ze al wakker lag, boos zou worden op het feit dat ze nog op was. Dat ze Zoey niet zo moest pesten, of wist zij veel. Ze kon het al helemaal voor zich zien.
Kom op nou. Bedacht ze met een zucht, begon dan maar vervelend op het bed op en neer te springen. Voor heel even dan, totdat het bed per ongeluk begon te kraken. Niet mijn schuld. Ik heb niks gedaan. Oeps.

[&Zoey]

Zoey had geen idee waar ze was of wat ze eigenlijk hoorde te doen, maar ze voelde warmte en ze voelde een bekend lichaam tegen haar aan, dus het kon haar maar weinig schelen. De rode lokken van haar metgezel vulden haar zicht en de bekende, zoete geur had zich een weg naar haar reukzin gebaand. Haar blik kruiste al snel blauwe ogen en voor een moment lag ze daar doodstil, genietend van de emotie die de ander uitstraalde. Ver weg hoorde ze een stem op haar roepen – of daar ging ze in ieder geval vanuit, want het leek alsof de stem door een filter werd gehaald voordat het bij haar terechtkwam. Voor ze er erg in had, verdween haar gezelschap in het niets en kon ze alleen maar verward om zich heen kijken. Wat gebeurde er? Waar was ze eigenlijk? Haar gedachtestroom werd een halt toegeroepen toen ze iets nats in haar oor voelde, waarvan ze eerst nog niet begreep hoe zoiets mogelijk was, omdat ze niet aan het zwemmen of douchen was en er niemand in haar buurt stond. Totdat ze wakker werd. Zoey sperde meteen haar hazelbruine ogen open en staarde verward naar het plafond. Althans, voor zover dat kon, want haar aandacht werd meteen getrokken door de andere brunette die op haar bed stond te springen. Wacht, sprong Melody nou serieus op haar bed? Meteen ging ze rechtop zitten en greep haar nichtje bij de arm, waarna ze die zo snel mogelijk omlaag probeerde te trekken, zodat Melody op het bed zou zakken. “Wat ben je aan het doen, idioot?” siste ze. Pas toen leek ze zich te herinneren wat de bedoeling van deze nacht zou zijn. “Wat als je Melissa wakker maakt?” Het was niet de bedoeling dat ook maar iemand wakker zou zijn tijdens hun missie. Buiten hun dan. Zoey gooide het dekbed van zich af en stond op uit haar bed, al volledig aangekleed en al. Ze had haar pyjama nog niet eens aangeraakt deze nacht. “Kom op kiddo, tijd voor wat actie in deze dooie tent.”

Heel even stond ze roerloos op het bed, meteen schoten haar ogen naar het lieve uiltje wat op het bovenste bed van hun stapelbed lag te slapen. Of misschien niet, maar dat zag ze niet omdat haar nicht met haar rug naar hen toe lag. De tijd om zich te focussen op haar ademhaling had ze niet, ze voelde een hand om haar arm en deed haar best om tijdens de 'val' niet te tsjirpen als een zieke vogel. Twee wilde lokken vielen voor haar gezicht en ze veegde die een beetje druk weg, waarna er in haar oor gesist werd door niemand minder dan Zoey. ''Jou wakker maken, mede-idioot. Wat denk je dan?'' Bracht ze snel terug. ''Tenzij je plotseling geen zin meer hebt?'' Ze kwam wat dichterbij, gezien ze de waarschuwing over Melissa wel luid en duidelijk gehoord had en keek recht in haar ogen. Licht gekleurde ogen die donkere ontmoetten in het donker. Arrogantie straalde van haar kleine koppie af, voor zover dat te zien was in het duister waar ze zich in bevonden. Ze knikte. Zoey had gelijk. Ze moesten maar eens gaan voordat ze Melissa echt wakker maakten. Snel gooide ze, tijdens het op staan van het bed, haar krullen naar achteren en opende voorzichtig de deur die hen naar een schamper belichtte gang zou leiden. Ze bedacht zich hoe andere mutanten de kracht hadden om te teleporteren. Wat was dat nu een handige mutatie geweest, vooral als ze dan anderen kon meenemen. Dan hoefden ze niet zo stiekem te doen en de halve school af te sluipen voordat ze eindelijk hun doel zouden bereiken. De chocolade koekjes in de keuken. Oh ja, ze had trek. Midden in de nacht of niet. Zoey was niet de enige die daarvoor wakker gemaakt kon worden. Al was dat tegenwoordig vast niet meer het enige wat haar nicht wakker kon maken, als ze redhead in haar gedachten voor zich zag. Al kon ze er nog vrij weinig van zeggen, ze kende haar innerlijk namelijk niet. Uiterlijk was een sluwe beoordeling, het zei eigenlijk helemaal niks. Hoe mindblowing mensen soms konden zijn, evenals mutanten. Met een gestoorde blik op haar gezicht hield ze halt bij een muurlamp, draaide zich om om te kijken of Zoey haar volgde of misschien op haar gezicht was gevallen onderweg naar de deur. Melody had wel gezien wat er allemaal op de grond had gelegen omdat haar ogen al een tijdje aan het donker gewend waren, maar die van haar nicht niet...

Of ze geen zin meer had. Tch. Natuurlijk wel. Als het niet voor haar idee was, dan lagen ze nu met rommelende magen in hun bed. Okay, zij droomde dan nog wel mooi over Brandi, maar de helft van de nacht zou ze wakker liggen vanwege de honger en daar zat ze niet echt op te wachten. Vannacht zouden ze daar echter een stokje voor steken. Melody had zich inmiddels al naar de gang begeven, waarbij ze zo voorzichtig mogelijk de deur van hun kamer had geopend. Met een laatste blik op Melissa’s bed liep ook Zoey naar de zwak belichte gang, hoewel het nogal moeizaam voor haar ging omdat haar eigen spullen op de grond lagen. Barst. Opruimen had niet gehoeven. Hoogverraad, dat was het. In de rug gestoken met een mes door haar eigen spullen. Daarover gesproken, waar was haar schoudertas heen met de benodigde spullen voor deze nacht? Op dat moment voelde ze iets tegen haar voet duwen en keek ze omlaag om te zien dat het hetgeen was waar ze naar zocht. Perfect. Gelukkig waren haar ogen halverwege haar kleine tocht al gewend aan het donker en kon ze onnodig gestommel vermijden. Na de waarschuwing die ze aan haar nichtje had gegeven, wilde zij niet degene zijn die Melissa wekte. Als die al niet wakker was geworden vanwege haar scherp gehoor. Of misschien niet eens in slaap was gevallen. Zoey hoopte maar dat Melissa lag te slapen, anders zou die hier wel een stokje voor gaan steken. En dan zouden Melody en zij weer met een lege maag moeten gaan slapen. In de tussentijd had ze de deur al bereikt en wikkelde haar hand om de klink, terwijl ze met haar andere hand naar haar broekzak greep en de sleutel van hun kamer erin voelde zitten. Goed, ze zou zichzelf dus niet buitensluiten. Voorzichtig trok ze de deur dicht en draaide zich vervolgens naar haar nichtje om. “Goed, je weet wat ons te doen staat. Erin, eruit, voordat iemand ons ziet, oké?” De kans om gesnapt te worden terwijl ze hun doel al hadden bereikt was nog vrij groot. Zoekend liet ze haar hand in haar schoudertas verdwijnen en haalde er vervolgens twee kleine zaklampen uit. “Hier,” mompelde ze, waarna ze één aan Melody gaf en eentje zelf bewaarde. Vervolgens liet Zoey haar bruine ogen door de gang glijden en sloop toen door gebogen knieën door de gang heen, de omgeving in de gaten houdend. Het voelde bijna alsof ze in een spionage film zat.

Ze zag hoe Zoey moeite deed om niet, in tegenstelling tot haar jonge nichtje, op haar bek te gaan op haar, wel verdraaid, bloedeigen spullen. Oké, hopelijk niet letterlijk met bloed, maar het principe was te snappen. Ook zag ze hoe haar nicht in haar zak graaide, waarschijnlijk om te voelen of ze de sleutel van de kamer bij zich had. Het laatste wat ze op dit moment wouden was niet meer terug in hun eigen kamer kunnen, dan hadden ze helemaal de poppen aan het dansen. Waarschijnlijk eerder hun eigen konten boven het haardvuur hangen. Vernederend om haar eigen binnen grap keek ze naar de grond, met een zure grijns. Ze moest echt stoppen met nadenken. Als ze maar eens wist hoe dat moest. Dat zou een stuk makkelijker zijn. Melody zag hoe Zoey haar richting op kwam, de afstand versmalde en haar toen tegensprak. ''Uhu,'' knikte ze. Voor ze het wist kreeg ze een zaklamp in haar smalle handen gedouwd en liep met de brunette mee. Heel even liet ze haar blik terug naar haar op glijden, om te zien hoe zij nog altijd haar ogen aan het donker liet wennen.
''Dus.. enig idee hoe we dit gaan doen?'' Fluisterde ze zo zacht mogelijk, al was het nogal slordig vanwege haar.. nou ja kinderleeftijd, zei ze maar dan. Het had nogal sissend geklonken, hopelijk niet luid genoeg om iemand wakker te maken. Alleen daar kon Zoey over oordelen en als het te hard was, zou ze waarschijnlijk ieder moment een klap verwachten tegen haar hoofd ofzo. Dus zette ze maar vast een hardere pas in, indien er misschien wel iemand hen gehoord had en tegen de tijd dat degene uit bed gerold was, zij allang de gang verlaten hadden. De snellere pas hadden haar stappen echter niet luider laten klinken, doordat ze slim geen schoenen aangetrokken had. Op sokken was ze een stuk stiller en kon ze makkelijk door de keuken heen sliden, ze had de vloer wel bekeken van tevoren. Ondeugend krulde een mondhoek omhoog wanneer ze zag dat ze bij de trap aangekomen waren die naar de begane grond leidde.

Melody sprak op een sissende, ietwat harde toon. Het was wel fluisterend, maar het zat net op het randje. Zoey keek waarschuwend naar haar nichtje, met een blik die moest vertellen dat ze op haar volume moest letten. Toen Melody’s woorden eenmaal bezonken waren, veranderde haar blik in een spottende. Ha, ze had dus nog geen plan van aanpak? Het was maar goed dat zij er in ieder geval wel over na had gedacht en zelfs al vanmiddag ermee bezig was geweest. Vlug sloop ze achter de brunette aan de gang door en stopte abrupt toen ze de trap hadden bereikt. Eenmaal daar haalde ze één enkele sleutel uit haar broekzak en toonde die aan het meisje. “Dit is de befaamde ‘Master Key’,” fluisterde ze, terwijl ze de sleutel op haar vlakke handpalm liet rusten. “Ik heb hem even geleend van de conciërge,” voegde ze er lichtjes grijnzend aan toe. Ze loog immers niet; de man had maar al te graag de sleutel aan haar gegeven. Melody kon zelf vast wel ontcijferen hoe ze hem zo ver had gekregen, dus hield ze wijselijk haar mond daarover. “Binnen komen is dus een kinderspel wat betreft sloten,” vervolgde ze, waarna ze de trap afdaalde en checkte of daar iemand door de gang liep. Mooi, er was niemand. Wenkend naar haar nichtje dat de kust veilig was, liep ze verder. ’s Avonds was het een stuk moeilijker oriënteren als je het haar vroeg, maar ze kende de weg naar de cafetaria inmiddels wel. De sleutel stopte ze tijdens haar wandeling terug in haar broekzak, bang dat ze hem anders kwijt zou raken. Als dat gebeurde, had ze sowieso een groot probleem. Dan zou ze op de één of andere manier alsnog gepakt worden. Of niet?

Zodra Zoey een sleutel uit haar broekzak viste en haar ogen dat opvingen, kon ze het niet laten om als een wilde zeemeeuw met haar armen heen en weer te zwaaien. Nu ze niet vrolijk kon gillen of schreeuwen, was dat haar uitlaat klep op het moment maar. Bovendien was er toch niemand anders in de buurt behalve haar nichtje die al wist dat zij af en toe helemaal raar kon doen. Ze gaf haar nicht al gauw een sorry blik en heel zacht een, ''ik zal het nooit meer doen.'' Al was dat maar een willekeurige uitspraak van haar, omdat ze het binnen de kortste keren toch weer zou doen. ''Kinderspel, pff.'' Fluisterde ze een beetje fel terug, alsof Zoey het over haar had gehad. Want als het iets was waar ze vaak voor werd uitgescholden door haar nichtjes dan was het wel 'kind'. En ze beschouwde het dan ook niet als één van haar favoriete woordjes. Heel even was ze verbijsterd blijven staan, verbijsterd in haar eigen gedachten. Tot ze Zoey voor haar uit de trap af zag gaan en voor ze het wist raasde ze er achter aan, op haar stille sokjes. Melody was licht, dus behalve als ze nu echt heel gek ging doen en rond ging stuiteren, was haar wilde trap gestommel niet te horen. Tenminste het was niet eens harder dan als iemand een stap op een oude, krakende trap zou zetten, dus eigenlijk bijna helemaal niet.
De wenk van Zoey miste ze niet. Snel sloeg ze een lokje terug achter haar schouder alsof ze een fancy crimineel was en kon het niet laten om even heupwiegend naar haar toe te lopen, de afstand was bovendien toch niet groot. Bij de volgende hoek was zij degene die haar tedere hoofdje voorzichtig om de hoek keerde en zag dat daar, zoals verwacht, ook niemand liep. Toch kon ze het niet laten om een arm tegen Zoey's lichaam aan te slaan, gewoon zachtjes, alsof er wel iemand liep en gniffelde toen in haar gezicht. Gauw vervolgde ze haar weg, voordat Zoey de kans zou hebben om haar een frons toe te sturen, of wat ze ook mocht doen. Eenmaal bij de keuken aangekomen, draaide ze zich om en sloeg haar handen in elkaar. Dit was Zoey's taak. En ze bewoog haar hoofd dan ook een paar keer naar de deur alsof ze een spastische aanval had, waarna ze ernaar wees. Als de hint nu nog niet goed genoeg was, wist ze het niet meer.