The Original High |&Iedereen die wil

Ze moest na het surfen wel eventjes bijkomen, want dat was nog niet zo makkelijk geweest en het had toch redelijk wat energie gekost, maar gelukkig bleef Lorise nog even bij haar en werd ze niet meteen weer alleen gelaten. Eerlijk gezegd wist ze even niet wat ze zonder haar moest doen, want zoveel vrienden had ze hier nog niet gemaakt en Lorise was wel de beste nicht die er bestond. Beter kon het eigenlijk niet want ze was zo ontzettend aardig, een beetje net zoals June alleen dan meer een stuiterballetje. Iets waar June soms best jaloers op kon zijn, want Lorise die maakte zo makkelijk contact met iedereen en ze wilde dat ze dat ook zo kon. Niet dat haar jaloezie tot iets slechts leidde, het was misschien ook niet eens echt jaloezie maar meer dat ze het gewoon heel erg bewonderde en wou dat ze een beetje zoals haar kon zijn. Heel even bleven ze in het zand zitten en vond June het eigenlijk wel prima zoals ze er nu bij zaten, normaal een beetje kletsen. Ze kon niet om meer vragen.

Wanneer Lorise ineens opkeek volgde ze haar blik naar de leraar die ook al had geholpen bij het surfen, en hij stond nu mensen bij elkaar te zamelen voor de muziek. Ze keken samen even naar het blonde meisje die even was gaan beatboxen en daarnaar in lachen uitbarstte. Hierna kwamen er nog twee meisjes op het podium en samen begonnen zij waarbij een van de meisjes echt heel goed begon te rappen. Zelf was dat niet echt het soort muziek wat zij luisterde maar dat kwam omdat ze met haar ouders er nooit mee was opgegroeid. Daarbij was June nooit naar feestjes geweest en was dit eigenlijk gewoon het eerste echte feest - verjaardagen niet meegeteld - waar ze ooit op was geweest. Wat dat betrof was haar leven maar een beetje saai geweest in het kleine dorpje in Maine bij de zee en de rotsen, maar ze was voor haar gevoel niets te kort gekomen. Ze was heel gelukkig geweest om daar te wonen met haar beste vriend, haar beste vriend die er nu dus niet meer was. Maar om eerlijk te zijn vond ze het echt heel erg knap en vond ze het ook super mooi wat deze meisjes deden, ze kon best wel genieten van de muziek en dit stemgeluid ondanks dat die van haar heel anders was.

Ineens stond Lorise op en pakte ze haar hand vast om haar vervolgens mee te sleuren richting het podium. Ohjee, nee ze ging toch niet? Ze probeerde nog tegen te stribbelen maar het meisje ging al te snel waardoor June moeilijk met haar gewicht er iets tegen kon doen. Ook herinnerde ze ineens dat het meisje haar wel eens had horen zingen, iets wat op het moment niet echt uit kwam. Nu werd ze namelijk richting het podium getrokken door haar nicht en kon ze er niets tegen doen. Bij het podium aangekomen trok Lorise - als een ware stuiterbal zoals ze was - haar er zo op, nog voor ze het door had eigenlijk. ”Zij kan ook zingen,” Zei ze eventjes tegen de meisjes en glimlachte nog even vrolijk naar June voordat ze weer het podium af kwam. Wauw oke, wat nu? Ze keek eventjes de meisjes wat verlegen aan en voelde zich zo klein vergeleken met hun gezien ze allemaal iets ouder waren, dit was namelijk informatie die June vrij snel kreeg via haar telepathie. Heel eventjes streek ze een lok haar achter haar oor en glimlachte ze uiterst vriendelijk, zoals ze eigenlijk altijd deed. Eerst moest ze maar eventjes tot rust komen want haar hart bonkte als een gek en zo kon ze ook niet voor al deze mensen gaan staan, al had ze hier gelukkig niet super lang voor nodig, want ze moest ook niet iedereen laten wachten, right? Nog even slikte ze en moest ze ook even snel gaan nadenken over wat ze zou gaan zingen, ze wist namelijk even niets. Ze liet nog even haar ogen over de mensen glijden en dammit, ze had geen idee of ze dit kon, maar het was raar genoeg de gedachte aan Sean die haar een superheld had genoemd die haar over deze angst geen zette. Samen met de stem van haar overleden oude vriend in haar hoofd die haar zachtjes moed toesprak. ”Oke? Willen jullie me dan wel een beetje helpen?” Vroeg ze nog wat bescheiden aan de drie meisjes omdat ze het niet echt alleen wilde doen waarna ze ook even de leerkracht aankeek die Damian heette. ”En hebben jullie misschien een keyboard of iets wat daarom lijkt, misschien?” Vroeg ze er nog zachtjes met lieve stem achteraan, waarna ze ineens tot het besef kwam dat ze twee keer het woord misschien gebruikte, whoeps, was ze zo zenuwachtig?

[godmod toestemming van nelleke]

Het was wel echt een beetje onverwachts en ze wist ook niet of het haar zo wel zou lukken om te zingen straks, wat als ze bevroor, wat als haar stemgeluid net nu niet zo zuiver zou klinken. Had ze geen schorre keel? Nee, vast niet, als ze een schorre keel had had ze dat al wel gemerkt, right? Oh het waren zoveel vragen in haar hoofd en zoveel twijfels, wat als niemand het wat zou vinden? Haar stemgeluid eigenlijk toch niet zo bijzonder was, ze had tenslotte nog niet zoveel meningen gehad over haar zingen want ze had nog nooit op een podium gestaan en het waren alleen familieleden en haar beste vriend die haar ooit een keer iets hadden horen zingen. Wat als ze de druk niet aan zou kunnen, en ze daardoor heel vals begon te zingen? Er waren zoveel risico’s en ze probeerde er niet aan te denken maar ze bleven maar door haar gedachten zweven. Uiteindelijk waren er ook wel weer een paar dingen die haar moed toespraken, zoals haar oude overleden vriend maar ook Lorise die altijd zo enthousiast was en tenslotte dan ook dat Sean haar een soort superheld had genoemd. Niet dat ze zichzelf een superheld vond, maar het was toch wel lief.

''Hee, 'kben Freya en sure, ik help maar al te graag. Wat kan ik voor je doen? 'Kben niet zo getalenteerd in zingen of iets zoals die twee chicks daar maar iets als de bongo's spelen of een triangel moet me nog wel lukken!'' Zei een meisje meteen die naar haar toegelopen kwam en haar een verwelkomende glimlach liet zien, waar June met een glimlach op terug reageerde. ”June,” Zei ze vriendelijk terug terwijl ze beleefd haar hand eventjes uitstak met een wat verlegen glimlach. ”Ik weet niet precies wat je zou kunnen doen, maar als je gewoon iets pakt en probeert mee te doen dan zal het vast wel goed komen?” Zei ze wat vrolijk en vooral ook erg dankbaar. ”Dank je dat je wel wilt helpen,” Vervolgde ze met een gemeende glimlach. Het was alleen nog wel duidelijk te zien dat ze zenuwachtig was, ondanks dat ze wel een beetje back-up kreeg van dit meisje, ze had nou eenmaal nog nooit op een podium gestaan. Al snel kwam ook de leerkracht weer het podium op met een keyboard. Hij zette deze voor haar neus neer en keek haar nog eventjes aan, waardoor ze hem automatisch met een dankbare glimlach aankeek. ‘Ik ben er zeker van dat je het goed gaat doen mate. Ze zijn niet zo judgemental als ze lijken.’ Zei hij nog even een klein grijnsje waarop ze even weer even dankbaar knikte. ”Dankje,” Zei ze snel voordat hij weer ergens anders op het podium plaats nam. ''Hij heeft gelijk, de zenuwen zullen verdwijnen, daar ben ik zeker van en als je fouten maakt, pfff, ik maakte net ook wel wat blunders en ik werd er wat onzeker over maar deze twee ongelofelijke chicks interesseerden het niet- ik bedoel, neem je tijd, we gaan nergens heen. Toch?'' Zei het meisje ook nog waardoor ze ook nog even moest lachen, maar ze merkte de zenuwen ook nog wel een beetje. Hopelijk had ze gelijk en gingen ze wel weer weg. ”Dankjewel,” Bedankte ze haar ook nog een keer met een lieve glimlach.

Ze nam eventjes diep adem en sloot voor even kort haar ogen om vervolgens haar adem weer uit te blazen. Met haar hand pakte ze de microfoon vast en bracht ze die iets dichter naar haar lippen toe. Heel eventjes keek ze door het publiek heen dat stond te wachten, en de wilde hun eigenlijk niet te lang laten wachten, maar wilde nog wel eventjes een klein dingetjes kwijt over het liedje dat ze ging zingen. ”Hi,” Zei ze zachtjes, maar door de microfoon was het toch redelijk goed verstaanbaar en eventjes keek ze naar beneden naar het keyboard. ”Dit liedje was ooit bedoeld voor een oude vriend.. Hij overleed in een auto ongeluk..” Zei ze wat zachtjes in de microfoon waarna ze niet kort daarna een kleine druk op haar schouder voelde van die oude vriend. Ze slikte eventjes waarna ze nog een keer diep adem hield en begon niet veel later met het zachtjes indrukken van wat toetsen op het keyboard. ”I'm finding my heart using my hands. You're my feet on the ground. My footprints.” Begon ze rustig te zingen terwijl ze het grootste gedeelte nog haar ogen dicht hield. Af en toe keek ze wel over het publiek heen, maar ze werd daar alleen maar zenuwachtiger van. Door de aanwezigheid van haar oude beste vriend werd ze ook een beetje emotioneel, hij had dit liedje nooit gehoord, maar het feit dat er zoveel emoties ook in lagen maakte ook dat ze mooier en zuiverder zong, met meer emoties.

Langzaam begon ze de muziek op te bouwen richting de pre-chorus en de chorus, in de hoop dat al snel de rest van de muziek haar kon volgen, want heel veel deed ze niet met het keyboard, het waren nog elke wat kleine deuntjes om het liedje te ondersteunen, niet veel meer. ”We start running, running to escape this town. We don't know where we're going 'til we turn 'round. And I keep on running, running, I can't slow down. And if I'm lost where shadows fall.” Zong ze verder maar nu met veel meer kracht en veel luider, iets wat je waarschijnlijk niet zou verwachten van zo’n klein meisje, want ze was zeker zo groot niet maar toch kwam er een behoorlijk stemgeluid uit wanneer ze zong. Anders niet tho, normaal praatte ze altijd best wel zachtjes en was ze wat stil. Daarom kon het ook behoorlijk als een verrassing aankomen voor de meeste. De muziek werd ook heel goed opgevangen waardoor ze niet zoveel rekening meer hoefde te houden met het keyboard, maar zich juist kon focussen op de hoge tonen. ”You light me up, when all I see is darkness. You light me up, when I'm down. And if I fall apart, you know where to find my pieces, when they can't be found.” Begon ze heel weer heel krachtig wanneer ze het weer begon af te bouwen naar het rustigere stukje. Haar stem was luid en duidelijk overal te horen en het was eigenlijk best wel vreemd voor haar om zichzelf zo te horen, puur ook omdat ze nog nooit in een microfoon had gezongen. Het viel overigens ook nog wel mee met de zenuwen, de mensen achter haar op het podium waren allemaal heel aardig en ze had ook nog eens iemand achter haar staan, iemand die de rest dan wel niet kon zien, maar zij wist wel dat hij er was en kon hem ook zien als ze zich zou omdraaien. De rest van het liedje zong ze ook heel zuiver en misschien zat er hier en daar wel een foutje, het lukte haar gelukkig niet vals te worden en het was best wel mooi, vond ze zelf. Ze had alleen geen idee of anderen dat ook zou vinden, maar daar zou je vast wel achter komen..

PERFORMANCE (KLIK)