" High hopes, oh, when it all comes to an end But the world keeps spinning around”
Wanneer je echt luisterde kon je het horen, de zachte voetstappen van Jadeline richting de grote woonkamer. Ze had net zo lang gewacht totdat de ruimte onbemand was zodat zij er in alle rust naartoe kon gaan. Het was pas de eerste keer sinds vier maanden dat de blondine zich buiten haar comfort zone bevond. En haar comfort zone bestond enkel uit haar eigen kamer. Nadat ze door de x-men gered was, bleef het moeilijk om haar nieuwe woonomgeving te accepteren, laat staan de lessen die straks zouden beginnen, dan zou ze in een lokaal moeten zitten met ándere mutanten om haar heen. Dat alles had maar éen voordeel: ze waren net zoals haar,bijzonder. Misschien was dat de rede dat ze zich hier toch enigszins het thuis voelde. Het was Jadeline niet onopgemerkt voorbij gegaan dat tegen het nieuwe schooljaar een stroom aan jonge mutanten naar Genosha kwamen of werden gebracht, net zoals zij zelf.
Ze stond tegen de muur aan geleund terwijl haar fel blauwe ogen het gangpad in gleden, het laatste gelach ebde weg wat aangaf dat de laatste studenten de woonkamer hadden verlaten. Nu de lessen nog niet begonnen waren bevonden de meeste studenten zich op het eiland zelf en dan met name op het strand of in en rondom het bos. Jadeline daarentegen zou niets liever willen dan de natuur op te zoeken, maar ze voelde zich nog altijd niet veilig buiten dit enorme gebouw. Daarnaast was het al een hele stap dat ze haar kleine kamer had verruild voor de gang, en die weer verruilde voor de woonkamer. Zachtjes legde ze haar hand op de deurklink die ze rustig neer beneden duwde zodat ze de deur kon open duwen. Het felle middag zonnetje scheen door de grote ramen naar binnen, en even sierde en glimlach haar lippen bij het voelen van de energie die de zon verspreidde. Ze bewoog haar ranke lichaam richting de hoek van de woonkamer, daar stond het gene waar ze al zo lang naar opzoek was: een gitzwarte piano, in prachtige staat glimmend in het zonnetje. Gisteren toen ze voor het eerst sinds maanden haar angst overwonnen had door haar kamer te verlaten was ze ook richting de woonkamer gelopen, waar ze iemand op de piano had horen spelen. De melodie die door de kamer gleed was onherkenbaar voor haar, maar het was prachtig.
Jadeline liet haar smalle vingers over de vleugel van de piano glijden, waardoor er een lichte rilling in haar lichaam ontstond. Het voelen van de zwart geverfde houten piano bracht haar goede herinneringen van de momenten toen zij zelf nog piano speelde. Haar blauwe ogen gleden naar de kruk en de kap die over de toetsen heen was gelegd. Voor enkele secondes twijfelde ze, maar algauw nam de aandrang om haar vingers over de toetsen te laten glijden het van haar geweten over. Zachtjes schoof ze de klep omhoog waardoor de prachtige witte en zwarte toetsen zichtbaar werden. Ze nam plaats op het zachte krukje en stelde de kruk ietsjes hoger in daar er duidelijk een langer persoon op de kruk had gezeten. Jadeline liet beide handen op de toetsen rustig en sloot voor enkele secondes haar ogen, ze drukte de toetsen in waardoor de prachtige klanken uit de piano kwamen die de kamer vulde met een rustig ritme. De aanraking met de toetsen zorgde voor volledige rust in haar al weken lange gespannen lichaampje. Het was járen geleden dat ze een piano had aangeraakt, maar zoals vele zeggen: zoiets verleer je nooit. De voetstappen die de toenadering van iemand anders aangaven in de woonkamer drongen niet tot haar door, waarschijnlijk omdat ze met al haar emotie en gedachte bij het nummer was.
Arianne was nog altijd slecht gehumeurd door het nieuws dat ze vanochtend te horen had gekregen. Omdat er steeds meer leerlingen bijkwamen moesten er kamers worden vrijgemaakt en mensen die eerst alleen lagen kregen dus een kamergenoot. Arianne was een van de ongelukkigen die uit haar kamer moest verhuizen en al haar spullen, op een vrije dag nog wel, naar haar nieuwe kamer mocht dragen, die dan nog eens helemaal aan de andere kant van de meisjesvleugel gelegen was. Het was dus niet moeilijk dat ze echt pissig was. Gelukkig had ze niet echt zoveel bezittingen wat haar werk al iets lichter maakte. Toch duurde het volgens haar nog altijd een eeuwigheid voor ze alles had ingepakt in dozen en enkele rugzakken en klaar was voor het sleurwerk. Ze nam zoveel mogelijk dozen mee om ervoor te zorgen dat haar werk er sneller op zat en begon door de gangen en trappen te wandelen. Ze zou door de gemeenschappelijke ruimte moeten en daarna nog enkele trappen doen wou ze bij haar nieuwe slaapplaats raken. Hoe meer ze de woonkamer naderde hoe beter ze de muziek hoorde die daar gespeeld werd. Eerst dacht ze dat iemand misschien de radio had opgezet, maar toen ze dichter kwam besefte ze dat de muziek veel te echt klonk om radiomuziek te zijn, dus moest er iemand op de grote vleugelpiano aan het spelen zijn die er stond. Arianne hield wel van muziek, het kalmeerde haar zeker als het zo goed gespeeld werd. Omdat ze toch in de woonkamer moest zijn versnelde ze een beetje duwde met haar heup tegen de deur om die open te kregen en wandelde zo zachtjes mogelijk naar de piano om het meisje dat erachter zat niet uit haar concentratie te halen. Ze speelde echt geweldig en het leek wel alsof haar vingers over het klavier dansten. Het was mooi om naar te kijken en Arianne vergat het gewicht van de dozen in haar armen en had niet door hoe ze het eigenlijk niet langer kon houden en ze begonnen te wankelen. Toen ze het eindelijk merkte was het al te laat en viel zij samen met een groot deel van haar spullen op de grond. “Shit” vloekte ze luid.
When the day has come That I’ve lost my way around And the seasons stop and hide beneath the ground When the sky turns gray And everything is screaming
I will reach inside Just to find my heart is beating
Haar fijne vingers gleden over de zowel witte als zwarte piano toetsen. De jonge blondine sloot haar ogen terwijl ze het tempo iets wat opvoerde daar het nummer erom vroeg. Ze boog haar hoofdje iets voorover waardoor haar schouders iets naar voren kwamen te staan, daarmee kon ze haar beide armen nog meer aanspannen om haar handen sneller te bewegen met als gevolg dat haar vingers over de toetsen vlogen. Voor enkele secondes hield ze het vol, dat razende tempo waardoor het prachtige geluid de kamer vulde. Maar algauw keerde de rust weer terug, en kwam het tempo weer terug op het rustigere ritme. Jadeline opende haar ogen weer en haar helder blauwe ogen gleden van de piano toetsen naar de het gouden kleine embleem dat het merk van de piano aangaf, het kleine gouden plaatje weerkaatste naast het spiegelbeeld ook de omvang van een ander persoon schuin achter haar. Direct stopte haar vingers met het spelen van de muziek en keerde de doodse stilte terug in de woonkamer. Vrijwel direct draaide de blondine zich om en richtte ze haar enigszins groot geworden fel blauwe ogen op de jongedame voor haar, die ze nog net zag wankelen met de enorme dozen in haar handen. Jadeline kon wel raden wat er ging gebeuren toen ze de dozen zag schuiven, met als gevolg dat haar enorm snelle reflexen haar magie in werking zette. Jadeline hoefde enkel nog maar te denken wat ze wilde met haar gave, daar ze er al zo mee begaan was. Binnen enkele secondes, uit het niets verdween de egale stenen vloer doordat er egale zacht groene mos de stenen bedekte, zodoende net op tijd om de jongedame haar val de verzachten, want tegenhouden kon ze immers niet meer.
Jadeline strekte kort haar vingers en balde ze weer op tot vuistjes, daar dat een soort van zenuwtrekje was geworden. Even sloeg de twijfel weer toe, moest ze toenadering zoeken tot haar soortgenoot of had ze al voldoende geholpen door haar gave te gebruiken? Kort beet de blondine op haar onderlip en sloeg ze haar ogen richting de vloer. Ze besloot de vraag in haar hoofd andersom te stellen: Wat als zij daar met die dozen had gelopen, en ze was gevallen en iemand haar had geholpen? Dan zou het op zn minst in een positief gesprek kunnen eindigen toch? Wederom richtte ze haar helder blauwe ogen op de jongedame die inmiddels weer overeind kwam (?). Zodoende besloot ze voor heel even haar twijfels aan de kant te schuiven door zichzelf overeind te duwen van het kleine krukje. Rustig doch voorzichtig zette ze enkele passen voorruit om zodoende te peilen of de jongedame haar hulp überhaupt wel op prijs had gesteld.
