Hij was ook enigszins verbaasd dat dit had kunnen gebeuren. Als hij van de spanningen afwist, dan moesten de schoolhoofden dat toch zeker ook wel weten? Hij snapte daarom de woede die vooral de studenten die nu iemand moesten missen hadden. Maar voor extra beveiliging was het voor de 11 slachtoffers nu te laat. En om daar boos op te worden kregen ze hun vrijheid niet terug. Maar goed, probeer dat maar uit te leggen aan een hoop geëmotioneerde mutanten tieners. Vick was hier in ieder geval een luisterend oor voor iedereen die niet tegen een leraar wilde praten. Daarnaast had hij besloten geen muziek meer te luisteren 's nachts en beter op te letten. Hij had dan wel meer last van zijn mutatie, maar hij had het zichzelf nog niet vergeven dat hij niks gehoord had die nacht, laat staan dat het weer gebeurde. Tevens was her een goede oefening voor hem. Misschien kwam hij dan eindelijk van dat muziek af. Nu liep hij echter alleen over het schoolplein. Hij moest even weg uit die onrust, uit de paniek die er constant was. Het was tevens zijn favoriete seizoen. Geen zon die hem constant uitputte, de regenachtige dagen hielpen hem kalm te blijven. Het kalmeerde hem. Hij stond stil midden op het plein, sloot zijn ogen en ademde eens diep in. Toe hij zijn ogen weer opende en hij naar de grijze lucht keek begon hij tranen in zijn ogen te krijgen.
Hij bleef zichzelf maar vertellen dat hij niet boos of verdrietig was. Hij kende immers geen van de slachtoffers. Alles wat hij wilde voelden was motivatie om het niet nog een keer te laten gebeuren. Maar elke keer bedacht hij zich dat het wel echt gebeurd was, en dat er 11 onschuldige mutanten ergens opgesloten zaten. Mutanten die hulp hadden gezocht. Die hun mutatie niet voor iets kwaads wilden gebruiken. Het werd allemaal verdraaid door de mensen. En dat maakte hem wél boos en verdrietig. Omdat hij door al die jaren heen gehoopt had dat de mensheid hem en al zijn lotgenoten zou accepteren voor wat ze waren. En hoe dat nog nooit was gebeurd. Het was alleen maar erger geworden en nu zaten ze in deze situatie.
Het was niet eerlijk.
Zachtjes begon het ge regen. Vick liet het gebeuren, besloot niet naar binnen te rennen om te schuilen. Hij vond het wel best zo. Langzaam liet hij naar één van de bankjes en ging erop zitten terwijl de tranen over zijn wangen rolde.
Nee, het was niet eerlijk
words: xx // tag: Een van Jara chars?? // notes: Nog steeds een beetje een shitty post :")