Aleksey was letterlijk al elke avond op zoek gegaan naar Maurim. Maar sinds drie nachten als het al niet langer was of zo was de dude gewoon niet meer komen opdagen in hun kamer of tijdens de les of wat dan ook. Oké, to be fair had hij de laatste tijd wel vaak bij Diana geweest en hij hoopte serieus dat het niet daar door was. Maar Maurim’s bed bleef onbeslapen en hij stond nog net niet op het punt om een docent in te lichten. Het was wel duidelijk dat hij zich zorgen maakte om de dude, de laatste dagen was Aleksey ook niet meer op en top vrolijk wat juist kwam door dat zijn bro nergens meer te bekennen was. Wie weet was er wel wat ergs gebeurd en lag de dude ergens op het eiland gewond of zo? Of was hij van een klif afgevallen en was hij verdronken? Kort schudde hij zijn hoofd. Niet gaan liggen doemdenken nu, dat is echt niet goed hoor. Hij wreef even door zijn haren en ademde diep in. Alright, als hij hem vanavond niet vond dan ging hij morgen toch maar naar een van de docenten misschien Eleanor of zo? Zolang hij maar iemand inlichtte over de verdwijning die hem wel erg verontruste. I mean, hij had zelfs geen sms of iets gekregen en mweh. Nee, dit alles stak hem gewoon tegen.
Geen idee hoe laat het zelfs al was maar de maan stond al hoog aan de hemel toen hij ergens in het midden van het bos tot stilstand kwam. Al tijdens zijn gehele wandeling had hij geroepen naar Maurim. Iets wat er vast heel debiel uit zag, maar dat deerde hem weinig. Zolang hij hem maar vond, dat was het meest belangrijkste. Zijn handen waren diep geborgen in de zakken van zijn trui, en hij begon wel moe te worden maar hij weigerde om terug te draaien. Als hij nu niet verder ging zoeken, dan zou de jongen misschien nooit gevonden. Trust me, dan ging hij voor de rest van de tijd dat hij hier zat gewoon depressief zijn hoor. Maurim was zijn maatje, zijn partner in crime en alles en hij had wel veel over voor de knul dus ergens deed dit alles hem al zowiezo pijn. Een zucht gleed over zijn lippen en hij besloot maar verder te gaan wandelen voor hij permanent stond vast gevroren aan de grond of zo. ‘Maurim!’
Uiteindelijk was hij even gaan neerzitten tegen een boom. Deze zoektocht werd eens te meer nutteloos. De jongen voelde zelfs tranen op komen. Al had hij geen idee of het nu kwam door de vermoeidheid of niet, maar hij ging uit van het tweede. Kort staarde hij naar de grond. Serieus, hij kon echt niet geloven dat Maurim gewoon zo maar zou verdwijnen. Er zou vast wel een of andere reden achter zitten, dat stond vast. Maar even goed, de dude wist toch dat hij kon praten tegen hem? Aleksey was niet een persoon die zou judgen of wat dan ook. Een simpele idiote traan gleed langs zijn wang omlaag en viel uit elkaar zodra hij de zanderige ondergrond raakte. Way to go man echt. Zielepoot dat hij was.. Even sloot hij zijn ogen en stroopte de mouwen van zijn trui naar beneden en legde zijn hoofd tegen de boomstam aan. Dit ene moment van stilte gaf hem geen inzicht. Nee, sterker nog het maakte hem nog vermoeider dan hij al was. Snel genoeg was hij dan ook in slaap gesukkeld. Dit zou hij zich morgen nog gaan beklagen, maar er viel toch niets meer aan te veranderen.
Moest hij Aleksey gaan opzoeken of niet? Het speelde wel in zijn hoofd, zeker na het gesprek met Amber. Maar toch, wat moest hij tegen de dude zeggen? “Sorry, ik was te bang om met je te praten en mijn hoofd was eigenlijk te fuckedup dus ik heb de laatste dagen maar als wolf in het bos geleefd omdat ik liever weg ren van mijn problemen?”. Nee, dat kon ook niet. En toch, hij moest iets laten weten. Hij zou zelf echt doodongerust zijn als Aleksey zou verdwijnen zonder iets te zeggen. Maurim had zijn gsm ook niet meegenomen toen hij weg gegaan was, die lag nog op zijn kamer netjes op zijn nachtkastje. Dus hem sms’en zat er ook niet echt in. De enige oplossing was om nu naar binnen te gaan en hem persoonlijk te spreken. Hopelijk liet de dude hem dan weer gaan tho, hij zag hem wel in staat om hem gewoon tegen te houden als hij terug naar buiten zou willen gaan.
En daar was Maurim nog niet klaar voor, alles behalve. Hij kon het alleen niet over zijn hart krijgen om opnieuw te verdwijnen zonder iets te laten weten. Hij had kunnen vragen aan Amber of zij Aleksey een boodschap wilde overbrengen, maar iets had hem tegen gehouden. Niet dat hij Amber niet genoeg vertrouwde, maar het zou niet eerlijk zijn tegenover zijn vriend om gewoon even iemand anders te sturen met de boodschap dat hij de eerste dagen nog niet zou terugkomen. De jongen had ook recht op een uitleg, en daarom forceerde hij zichzelf om toch maar naar zijn kamer te gaan, om Aleksey wakker te maken.
Alleen, er was geen Aleksey om wakker te maken. De kamer was leeg. Zou hij weer bij Diana zitten? De kans was groot.. Hij wist jammer genoeg Diana’s kamer niet zijn, maar daar was ook een oplossing voor. In huskyvorm kon hij het spoor wel volgen. In no-time was hij geshift en begon hij het meest recente spoor te volgen. Maar.. Dat spoor liep naar buiten, richting het schoolplein, en niet naar de meisjesafdeling? Vreemd. Een ongerust gevoel drong zijn lichaam binnen, en hij begon iets sneller te lopen. Het spoor volgend liep hij over het schoolplein, door de poort, het bos in.
In wolvenvorm was hij sneller. Groter en sterker, maar ook vooral sneller. Zijn poten maakten een zwaar geluid op de bevroren grond, en in halve paniek (ja, voor de zoveelste keer), stoof hij door het bos. Het spoor werd steeds duidelijker, en uiteindelijk zag hij hem zitten. Tegen een boom, ineengedoken. Omg omg omg. Was hij gewond? Had hij pijn? Waarom zat hij hier en niet veilig binnen? In zijn ongerustheid vergat hij maar even het detail dat hij nu een gigantische, zwarte wolf was, en niet de 16-jarige knul die hij normaal was. Hij remde pas op het laatste moment af en duwde zijn kop tegen de arm van de jongen, waarna hij ongerust begon te janken. Ok, kalmeer, hij ademde nog en er was geen bloedgeur, dus gewond was hij ook niet. Zat de jongen nu serieus even te slapen midden in het bos?
Hoelang hij al door het bos aan het wandelen zou hij echt niet goed meer kunnen zeggen. Het enige voordeel aan dit alles was dat hij nu niet meer ging verdwalen in het bos. Nee, de nachten die hij hier had gespendeerd hadden hem het bos wel goed genoeg leren kennen. Normaal zou hij het leuk hebben gevonden om in het bos te hebben rond gelopen, puur omdat het back home een van de dingen was die hij het liefste deed. Jammer genoeg leken de bossen van Genosha helemaal niets op die van in Rusland, dus nee een aangenaam gevoel kreeg hij er ook niet van. Al kwam dat dan vooral weer omdat hij Maurim echt wel moest vinden. Zelfs al zag hij hem maar voor enkele seconden, dan wist hij tenminste dat de dude niet gewond was of iets. De afgelopen nachten was dat geluk hem natuurlijk niet gezind, en het zou hem benieuwen of dat vannacht wel het geval zou zijn.
Al was er van verder zoeken nu toch geen sprake meer. Door het slaaptekort dat bleef aanhouden was hij even uit vermoeidheid gaan zitten tegen een boomstam. Wel was hij oplettend, nou ja voor zover je dat kon zijn als je doodmoe was dan nog. Er moest maar eens een of ander beest door het woud liggen rennen. Dan zou hij nu wel een mooie prooi zijn hoor. Jup, dan zou hij de volgende ochtend mooi in 1000 stukjes over het hele bos verspreid zijn of zo. Helemaal geweldig, maar voor zo ver hij wist dwaalde er geen wilde dieren door dit bos. Plus, daarvoor zouden ze hem uiteindelijk wel gewaarschuwd hebben toen hij hier aan kwam right? Met opgetrokken benen en zijn armen er om heen geslagen was het hem uiteindelijk gelukt om in slaap te vallen. Nogmaals niet zijn bedoeling en zo. Maar het gebeurde nu eenmaal.
Aleksey was in een mum van tijd diep in slaap geraakt en bevond zich nu terug in Rusland op de vooravond van zijn eerste voorstelling ooit. Hij was zenuwachtig geweest want zijn hele familie was er geweest, en hij had ook de hoofdrol te vertolken. Zodra het stuk was begonnen was hij meteen in zijn rol gevallen, het was de rol van de zoon van een tsaar. Aleksey speelde de pannen van het dak tot er opeens een soort van mini aardbeving was. Huh? Wait, dat was niet zo gebeurd. Het geluid van een jankende wolf paste ook helemaal niet. Knipperend opende hij zijn ogen en het eerste wat hij zag was een grote zwarte vlek. Toch bleef hij gewoon zitten, een normaal mens zou al lang de boom hebben proberen in te klimmen maar hij was ten eerste te moe en ten tweede hij zag geen slecht in dit alles. Kort wreef hij door zijn ogen. In zijn hoofd was het een grote puinhoop, had hij ook niet door dat dit misschien wel zijn vriend kon zijn. Voorzichtig streek hij door de vacht van de gitzwarte wolf en glimlachte uiteindelijk wat slaperig. Serieus, hij sliep nog half of zo. ‘Ga jij vannacht op me letten en heb je hier toevallig een jongen zien rondlopen?’ Sprak hij kalmpjes tegen het dier. Wow hoor, praten tegen dieren. Wat verwachtte hij nu, dat het terug ging praten? Nog net kon hij een geeuw onderdrukken terwijl zijn ogen alweer dreigde dicht te vallen. Dat Maurim maar snel weer terug was hoor, dan kon hij tenminste weer deftig slapen. In een bed bij voorkeur.
Het was maar dat hij uit ervaring wist dat er geen gevaarlijke dieren in het bos zaten. Momenteel was hij wel de grootste jager, de gevaarlijkste van allemaal. De grote, zwarte wolf die de afgelopen dagen in het bos had rond gedoold. Niet dat hij veel kwaad had gedaan, maar hij had ook moeten eten en daar waren enkele kleine karkassen het bewijs van. Niet dat hij het ooit in zijn hoofd zou halen om een mutant aan te vallen. Zelfs geen gewone mens, als die hier zou rondlopen. Hij was het bos in gegaan om alleen te zijn, niet om wist hij veel wat voor praktijken uit te voeren. Maar goed, gevaarlijke roofdieren had hij niet gezien, dus de kans dat hij Aleksey half opgegeten zou terugvinden, was klein.
En daar had hij gelukkig wel gelijk in gekregen. Hij vond de knul half zittend en half liggend tegen een boomstam. Wacht, was hij net zoals Amber eerder misschien.. Hoe heette dat weer.. High as fuck? Nee, dat kon niet, Aleksey rook helemaal anders dan Amber. Die ene, olie-achtige geur hing niet rond hem. Dus de jongen was waarschijnlijk gewoon in slaap gevallen. Of helemaal bevroren, dat kon natuurlijk ook. Maar hij voelde niet bevroren aan, nee. Hij was warm en zacht en levend. Wel weer typisch voor hem dat hij in een bos aan de andere kant van het eiland in slaap viel.
Zachtjes maakte hij de jongen wakker, maar die leek helemaal van de wereld. Hij streek even door zijn vacht, en Maurim dacht wel dat de dude hem nu al herkend had. Zijn woorden maakten hem echter in de war. ‘Ga jij vannacht op me letten en heb je hier toevallig een jongen zien rondlopen?’ Vroeg hij kalm. De wolf piepte even verbaasd en onbegrijpend. Waar had hij het nu over? Hij was toch hier, alleen niet in zijn jongensvorm.. En toen kreeg hij door dat hij hem misschien niet herkende. Hij stapte even achteruit en jankte toen even om de aandacht van Aleksey te krijgen. Toen hij hem zag kijken, begon hij met een grijnsje op en neer te springen, net zoals de eerste keer, toen hij zijn bed als trampoline had gebruikt. Zou de dude nu de link leggen of waren er andere maatregelen nodig?
Zijn droom was echt wel leuk geweest nu hij het even bedacht. Het zorgde er natuurlijk alleen maar voor dat hij moedertje Rusland alleen maar meer miste maar het maakte niet zo heel veel uit. Aleksey kon altijd terug keren naar zijn dromen en die brachten hem bijna altijd weer thuis. Maar het feit dat hij was wakker gemaakt door een grote zwarte wolf had hem ergens wel verbaasd. Plus, het was niet echt cool dat hij zo maar werd wakker gemaakt. Even tho het misschien wel beter zou zijn voor zijn rug als hij hier niet de gehele avond zou blijven zitten. Dus misschien moest hij zijn nieuwe zwarte maatje maar even dankbaar zijn omdat die hem had gered van een pijnlijke bedoeling de volgende ochtend. Of van het bevriezen. Hoewel dat laatste was beetje dom, want hij was de koude echt wel gewend hoor. Like duh.
Maar hij had dus totaal niet door dat de wolf voor hem Maurim was. Iets wat hij echt wel op het slaaptekort stak of zo want in enige andere omstandigheden zou hij zijn maatje echt wel hebben herkend. Zeker omdat hij ook echt wel op zoek was naar zijn kamergenoot en alles. Wanneer het dier plots begon te piepen trok hij zijn hand al gauw terug van diens hals. Huh? Had hij iets gezegd of zo dat hem van streek had gemaakt? Of was hij met zijn slaaphoofd net iets te hard door zijn vacht gegaan? Nee, dude hij was Aleksey. Hij zou nog geen vlieg kunnen dood meppen als hij het zou willen. Niet omdat hij niet sterk was, maar gewoon omdat hij het nutteloos vond om andere levende wezens pijn te doen en heel die zooi. Ugh, hoofd even bij de les blijven.
Langzaam keerde Aleksey tot zich zelf, heel langzaam hoor. Maar toen de wolf random begon te springen verscheen er even een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Wolven en springen? Wait… Bam, daar was het. Als bij donderslag schoot Aleksey helemaal wakker. Dit was geen random dier, dit was zijn maatje. Helemaal blij vloog hij het dier meteen om de hals. Het leek bijna alsof hij hem in geen jaren meer had gezien en trust me zo voelde het ook. Enkele tranen vonden hun weg naar zijn wangen maar het boeide hem niet, Maurim kon het toch niet zien aangezien Aleksey’s hoofd tegen de dude zijn furry nek lag en zijn gezicht half verdween onder de vacht op zijn schouder. Na nog heel even zo te hebben gezeten liet hij de dude iets losser zodat zijn blauwe ogen die van Maurim meteen vonden. ‘Ik ben zo blij dat je in orde bent man.’ Sprak hij op een zachte toon waarbij er toch een kleine glimlach doorbrak op zijn gezicht.
Opnieuw overspoelde een opgelucht en blij gevoel hem toen hij zijn maatje levend en wel aan trof. Gelukkig had hij hem gevonden, op tijd. Toch was het nog steeds een raadsel wat de knul hier nu buiten deed. Echt hoor, had hij geen dekentje kunnen meenemen? Voor een mens zonder vacht moest het echt wel koud zijn hier buiten. Misschien was hij daarom zo aan het hallucineren ofzo? Want de dingen die zijn Russische vriend uitbracht, Maurim kon er geen staart aan vastknopen. Staart, niet als in zijn pluizige geval, maar symbolisch, als in het spreekwoord natuurlijk. Al was er in het spreekwoord nog iets over een kop, maar dat waren details en die waren even niet belangrijk.
Het belangrijkste was nu dat Aleksey met zijn slaaphoofd door kreeg wie hij was. Dat hij geen gewone random wolf was, maar de shapeshifter en zijn roommate. De jongen kreeg een idee. Hij trok zijn aandacht, en met een slaperige blik keek de dude hem aan. Hij begon wat op en neer te jumpen, alsof hij weer op het bed stond. En ineens verscheen er een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, en zijn ogen vlogen nu helemaal open. De jongen vloog overeind en drukte zich onverwachts tegen hem aan, met zijn armen om zijn hals. Maurim wankelde even. Een wolf was sterk genoeg om een jongen op te vangen, maar toch, het kwam onverwachts en hij had zich niet schrap kunnen zetten.
Aleksey verstopte zijn gezicht in zijn vacht, en met een bezorgd piepje legde hij zijn kop lichtjes op de dude zijn hoofd. De jongen keek hem toen met zijn blauwe ogen aan. ‘Ik ben zo blij dat je in orde bent man.’ Zei hij op een zachte toon, met een glimlach op zijn gezicht. Had de knul nu.. Zitten huilen? Omfg. Hij voelde zich meteen mega schuldig. Voorzichtig shifte hij, gaf de dude een vriendschappelijke knuffel maar nu in zijn jongensvorm. "Echt Aleksey, wat doe je in godsnaam hier buiten?" Vroeg hij toen, nog steeds bezorgd. ”Ik kwam op onze kamer en je was er niet en je spoor liep helemaal hierheen.. Je bezorgde me een hartaanval, weet je dat?“
Slapen in de buitenlucht was iets wat hij toch niet meer ging doen. Tenzij hij een tent had of een vuurtje om zich warm te houden. Nja, het was niet dat hij er echt veel aan kon doen. Hij was gewoon als een blok in slaap gevallen dus ja. Maar veel maakte het niet meer uit. Aleksey was wakker en stond oog in oog met een toch wel aardig grote wolf. Blijkbaar was het gene wat hij zei klinklare onzin, voor zover hij dat dan toch kon opmaken uit de blik ven het dier. Oh well, could you blame him? De jongen was de afgelopen dagen overwelmt geweest met een gevoel van gemis en al dat andere gedoe. Kortom het waren geen prettige dagen geweest voor de anders zo vrolijke Rus.
Van zodra de wolf zijn springkunstjes vertoonde ging er een alarm af in zijn hoofd dat letterlijk Maurim een hele tijd aan een stuk door schreeuwde. Wow, hij had hem echt niet herkend hoor. Lang had het niet geduurd voor hij zijn roommate om de hals was gevlogen en hij zijn gezicht had verborgen in zijn vacht. Oké, dit was allesbehalve mannelijk of zo maar het kon hem niets schelen. Hallo, hij had Maurim gevonden! Oké, Maurim had hem gevonden maar details. Het belangrijkste was dat zijn maatje in orde leek te zijn, fysiek dan toch. Over het mentale aspect van alles had hij even geen idee, maar dat zou straks wel gaan komen of zo.
Met een klein plofje kwam het hoofd van Maurim op het zijne terecht. Aight, wolvenhoofden waren toch wel een beetje zwaarder dan je zou verwachten hoor. Stiekem wilde hij gewoon even zo blijven zitten, al was dat meer om er voor te zorgen dat zijn tranen gingen drogen maar meh. Aleksey had besloten dat het hem niets uitmaakte en keek Maurim de wolvenjongen uiteindelijk aan. Snel genoeg was het niet meer de wolvenversie maar de normale menselijke jongen en kreeg hij een knuffel van de dude. Eentje die hij maar al te graag beantwoorde. Damnit, hoe hij zich ooit zo snel had kunnen binden aan iemand dat hij er zo bezorgd om kon zijn zou hem een raadsel zijn. Eigenlijk niet, Aleksey bond zich veel te snel aan mensen, al was het bij zijn bro hier toch een beetje anders. Hem had hij vrijwel meteen opgenomen in zijn hart puur omdat hij het grote broer gevoel had gekregen bij de dude.
Hij liet zijn armen uiteindelijk toch zakken en veegde even langs zijn ogen om de overgebleven sporen weg te vegen. Kort haalde hij zijn schouders op. Was dat dan niet duidelijk? Maurim’s andere woorden deden hem voor een heel kort moment fronsen. Dus hij had eindelijk besloten hem een bezoekje te brengen, maar was compleet bezorgt geworden toen hij niet op zijn plek bleek te zijn? Wow, ergens was het wel ironisch. ‘Wel, nu weetje hoe ik me de afgelopen tijd heb gevoeld.’ Damn, waarom moest dat nu zo beschuldigend klinken? Dat was niet zijn bedoeling. ‘Het spijt me, dat was niet eerlijk.’ Altijd eerlijke Aleksey. Soms haatte hij die kant van hem, maar tja dat was nu eenmaal wie hij was. ‘De tijd dat jij weg was, heb ik hier elke avond rond gelopen in de hoop dat ik je ergens zou vinden of zien lopen zodat ik mezelf kon gerust stellen dat je niet ergens op de bodem van de zee lag.’ Voor even staarde hij naar de grond en zuchtte. 'Heb ik iets fout gedaan? Ik weet dat ik vaker bij Diana zat, en als het dat was bro spijt het me. Ik wilde je absoluut niet het gevoel geven dat ik je niet meercool vond of zo.'
Stiekem wist Maurim al waarom Aleksey hier buiten was. Hij probeerde gewoon een verkoudheid op te doen om dan niet naar de lessen te moeten. Jaja, hij had de knul helemaal door. Nee, oké, zoiets zou hij niet doen. Hij probeerde er echter gewoon een verklaring voor te vinden, en dat lukte niet echt. De gekste dingen kwamen in hem op. Dat de jongen een geheime cult had en daar rituelen voor uitvoerde midden in de nacht in het bos. Het werd echter al snel duidelijk dat de jongen hem had lopen zoeken. Aww, dat was zo lief maar ook.. Onnodig? Maar hij snapte het ergens wel. Hij had zonet hetzelfde gedaan, en voelde zich al langer schuldig dat hij helemaal niks had laten weten..
Een wolvenknuffel, ja dat had iedereen wel een keer nodig. Momenteel vond hij het wel fijn om bij zijn vriend te zijn, zeker na de afgelopen uren. Want echt, hij voelde zich nog steeds best rot over alle. Al snel shifte hij naar zijn vertrouwde jongensvorm, sloeg zijn armen om het lichaam van zijn bro heen. Deels om hem te troosten en gerust te stellen en deels omdat hij het zelf ook wel kon gebruiken. Voor hem was Aleksey familie geworden, echt wel meer dan gewoon zijn roommie en beste vriend.
Ja, zelfs op die korte tijd. Anders zou hij toch geen hartaanval hebben gekregen toen was gebleken dat de dude weg was? Then again, hij was er ook vandoor gegaan zonder ook maar iets te zeggen, dus veel recht van spreken had hij niet. Dat besefte zijn maatje ook maar al te goed. ‘Wel, nu weetje hoe ik me de afgelopen tijd heb gevoeld.’ Zei hij, en Maurim sloeg even zijn ogen neer. Schuldbewust knikte hij. "Het spijt me..", Mompelde hij zachtjes maar wel hoorbaar, sinds hij nog steeds dicht bij hem zat.
Aleksey zei dat het niet eerlijk was, maar hij haalde even zijn schouders op. "Nee, je hebt gelijk, ik had niet zoiets mogen doen", Reageerde hij er op, terwijl hij even over zijn eigen arm wreef. Aleksey vertelde hoe hij hier elke avond had lopen zoeken, om er zeker van te zijn dat hij nog leefde. En toen vroeg hij of het zijn fout was.. Maurim keek hem een beetje geschrokken aan. "Tuurlijk heb je niets fouts gedaan. Echt bro, ik ben zo blij voor jou en Diana, echt. Daar ligt het niet aan hoor, geloof me", Hij beet even op zijn lip en zuchtte even. "Ik had het gewoon wat moeilijk met mezelf de laatste dagen en dan doe ik.. Dit. Nja. Weglopen enzo, dat is een reflex. Een slechte, dat weet ik, maar ik kan het niet helpen, snap je?" Bekende hij toen, terwijl hij hem recht in de ogen keek, in de hoop om daar iets van begrip te vinden of wat dan ook.
Aleksey streek nog eens door de vacht van de wolf heen en glimlachte. Echt wow, hoe blij hij gewoon werd van het feit dat Maurim ongedeerd was en dat hij het gewoon kon zien. Misschien was het maar goed dat hij in slaap was gevallen, anders had de dude hem misschien niet gevonden en nja dan lag hij nu nog te snurken tegen een of andere boom stiekem. Nah, dit was veel beter hoor. Maar zou het ook betekenen dat hij weer terug kwam naar school? Stiekem durfde hij er niet achter vragen. Al was het meer omdat hij geen idee had wat er aan de hand was met zijn bro. Daar kwam hij nog wel achter straks.
Twee dudes die in het midden van de nacht zaten te knuffelen in het bos. Why ook niet right? Hij wilde Maurim gewoon over zijn schouder gooien en naar de kamer slepen to be honest. Niet dat hij het ging doen, nah hij zou wel zien wat de jongen van plan was. Kort streek hij de dude over zijn rug. Wat er ook aan de hand was, er was een reden voor. Bij Maurim was er altijd wel een reden waarom hij plots verdween. Misschien waren de gedachten van de jongen gewoon te veel naar zijn opa geschoten of zo en had hij tijd nodig? En anders was het gewoon zijn schuld, dat was ook nog altijd een optie. Eentje die hij zeker niet uit sloot want hij was misschien wel veel te veel bezig geweest met Diana.
Aleksey was toch echt wel de slimste hoor. Hij ging zijn bro hier zo maar een schuldgevoel aan praten terwijl dat dus totaal zijn bedoeling niet was. Zo meteen ging de dude weer terug shiften en verdween hij weer en zou hij zich dit keer niet meer zo snel laten zien aan hem. Goeie move hoor dommerik. De verontschuldiging, het was een mooi gebaar maar hij wuifde het weg. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik weet niet wat er aan de hand is maar je zult wel een reden hebben waarom je weg bent gegaan. En wat kan ik anders doen dan die reden te accepteren?’ Zelfs als ikzelf die reden ben. Kort glimlachte hij naar Maurim in de hoop dat hij zich niet meer schuldig ging voelen.
Opgelucht keek hij zijn maatje aan. Dat het niet aan hem of Diana lag was al een pak van zijn hart. Maar wat was het dan? ‘Toch, het spijt me dat ik zoveel tijd spendeerde met haar en niet met jou.’ Hij was echt wel een slechte vriend hoor. Een meisje verkiezen boven je vrienden was gewoon tegen de bro code. Oké, Diana was voor hem echt wel de liefde van zijn leven maar daar wilde hij absoluut niet mee zeggen dat hij geen tijd had meer voor zijn maatjes. Aleksey legde zijn hand op de schouder van Maurim en glimlachte kort. Hij begreep hem. Begreep hem maar al te goed. Had hij niet hetzelfde gedaan door altijd weg te vluchten naar het theater vroeger? ‘Heeft het te maken met je opa of? Je weet toch dat je met me kan praten, dat je je problemen niet alleen moet dragen? Daar zijn maatjes voor. En ik snap je wel hoor en ik ben ook niet boos op je of wat dan ook dat moet je wel even weten.’
Ergens was hij toch wel blij en vereerd dat Aleksey naar hem had lopen zoeken. Dat wilde zeggen dat hij echt een goeie vriend was, toch? Hij wist wel dat zijn opa hem ook had lopen zoeken, zeker de eerste keer dat hij weg was gelopen. De keren erna had hij het niet meer gedaan, deels omdat hij wist dat Maurim best wel voor zichzelf kon zorgen in het wild en ook deels omdat Rusland zo groot was. De jongen kon letterlijk overal zitten, en vaak verstopte hij zich ver weg van de blokhut, op plekken waar Vaughn gewoon nooit had kunnen komen. Ja, het was best gemeen geweest, maar het was zijn manier van omgaan met verdriet en pijn. Een reflex die hij nu dus nog steeds maakte.
Het enige stomme was dat Aleksey de schuld op zichzelf ging nemen. No way, dat mocht zijn bro niet doen hoor. Als er iets was waardoor hij het nog vol had gehouden zo lang, dan was het wel zijn vriend geweest. Hun band was echt sterker dan hij ooit had gedacht, en dat waardeerde hij meer dan wat dan ook. Aleksey zei dat hij zich niet moest verontschuldigen, en kort haalde hij zijn schouders op. "Maar toch, weglopen van problemen is nooit goed, dat zegt iedereen toch?" Zei hij zachtjes, terwijl hij even aan de rand van zijn trui prutste. Het was een feit dat wegrennen ook niks op loste, maar het was bijna automatisch gegaan.. Hmm.
Opnieuw zei de dude dat het hem speet dat hij zo weinig met hem had rond gehangen. Zijn hand kwam even op zijn schouder, en hij keek op om een korte glimlach te zien. Hij vroeg natuurlijk wat er gebeurd was, en Maurim beet even op zijn tong. Nu dicht slaan was niet het beste idee. Zijn bro had het recht om het te weten, zeker na alles wat hij gedaan had. "Het was mijn opa vooral ja, en toen ook mijn ouders", Bekende hij zachtjes, terwijl hij even rilde. Wow, geen tranen meer, echt. Die waren al genoeg gevloeid. Hij haalde even huiverig adem. "Ik mis hem gewoon zo hard, en hoe hij vertelde over hoe mijn ouders waren, snap je? Hij zorgde er ongeveer voor dat ik toch een band met hen had, al heb ik ze nooit echt gekend. Hij was mijn enige link naar wie ik ben, en die ben ik nu ook kwijt en I don't know", Hij beet even op zijn lip, schudde met zijn hoofd. "Het is alsof ik mezelf kwijt ben? Hoe vreemd klinkt dat.."
Nooit zou Aleksey zo maar vrede nemen met een onaangekondigd vertrek. Toch zeker niet van mensen waar hij echt wel close mee was en alles. Verlatingsangst, yeah daarvoor kwam hij echt wel in aanmerking eigenlijk. Iets wat allemaal terug ging naar de dag dat hij zijn moeder was verloren, maar hij besloot daar maar niet verder over te gaan denken. Zijn buddy was weer terug verschijnen, dus eigenlijk had hij nu echt geen reden meer om bezorgd te zijn om hem. Al bleef hij dat natuurlijk wel, want ja hij was nu eenmaal een bezorgd persoon en daar moest je maar mee kunnen dealen.
Zich zelf de schuld geven van dingen, wel ja het was iets wat hij was gaan beginnen doen zo dat zijn zusje vroeger iemand had gehad om de schuld te geven voor het overleiden van hun moeder. Die rol spelen was nooit makkelijk, want ondanks dat ze het misschien nog niet had gesnapt hadden haar woorden hem toch altijd wel weten raken. Dus het was bijna automatisch dat hij dit ook deed bij Maurim, al had hij ook wel echt serieus gedacht dat het daardoor kwam. Want het zou best logisch zijn als de dude dat vond, en dan moest hij het ook echt wel zeggen want dan kon hij het veranderen. ‘Mensen zeggen zo veel. Het is een normale reactie Maurim. Ik deed net hetzelfde de eerste dagen na het overlijden van mijn moeder, maar ik moest wel terug keren naar huis omdat ik anders wel meer zou verliezen dan alleen mijn moeder.’ Sprak hij zachtjes. Hierover praten met hem was niet erg, beide kenden ze elkaars verhaal al waren er hier en daar misschien een paar details die niet waren vernoemd. ‘Laat me volgende keer gewoon even iets weten oké?’ Er zou nog wel een volgende keer volgen. Die volgde er namelijk altijd. Voor een moment staarde hij naar zijn handen en zuchtte even. Volgende keer ging hij gewoon van de eerste dag dat hij ging zoeken random in slaap vallen hoor, Maurim zou hem dan vast wel vinden.
Was het niet te vroeg om te vragen wat er scheelde met zijn bro? Vast wel, en ergens had hij ook al wel meteen spijt gehad toen de woorden er uit waren gekomen. Maurim was vast niet op zoek naar hem geweest om emotioneel te gaan doen. Iets wat te begrijpen viel natuurlijk. Aleksey had gewoon een van nature aangeboren nieuwsgierigheid, plus ja gewoon bezorgdheid weetje. Zelf had hij het besluit trouwens ook even genomen om zijn hand op de schouder van de dude te laten liggen, om hem toch een beetje te kunnen steunen. Bezorgd keek hij hem aan toen hij eenmaal was begonnen met vertellen. De huiverende ademhaling van zijn bro, wel het was niet positief en Aleksey had er geen idee van of hij het nu wel zou aan kunnen als Maurim ging huilen. Daar was hij altijd al slecht mee geweest. Kort knikte hij. Het verliezen van een man als zijn opa terwijl je helemaal alleen op de wereld was terwijl die man de enigste connectie was met je verleden was gewoon erg jammer, iets wat Aleksey zowiezo wel kon begrijpen.
Ugh fuck dit, voor kort trok hij de dude in een bro hug en ademde even diep in. Na dat korte moment liet hij Maurim weer los en keek hem recht in de ogen aan. ‘Het klinkt helemaal niet vreemd. Het is hartstikke normaal dat je je zo voelt. Ik voelde me ook zo toen met mijn moeder, al ligt dat nog anders.’ Hij wilde de moeite doen om er voor Maurim te zijn. ‘Er komt een moment waarop je er vrede mee hebt. Ik kan niet zeggen wanneer, maar ooit komt het er. En je hebt hier wel genoeg tijd om uit te zoeken wie je bent, ik wou dat ik je ermee kon helpen maar dat is iets wat je voor jezelf moet uit zoeken. Maar wees gewoon niet bang om me te vertellen wat er is, ik ben niets voor niets je kamergenoot en je fellow Russian.’ Glimlachte hij uiteindelijk. 'Trouwens, Vaughn zou trots zijn op je oké. En hij zou denk ik zeggen dat je je tijd moet nemen om alles op een rijtje te zetten en ik denk dat ik hem daar toch gelijk in moet geven.' Misschien kende hij de man niet, maar van het beetje dat hij had opgestoken over hem in wat Maurim vertelde was hij haast zeker dat dit iets was wat hij misschien zou kunnen gezegd hebben als hij nog in leven was.
Dat Aleksey een reden wou hebben waarom hij hier al de hele tijd in het bos rond hing, was wel te verwachten geweest. Maar Maurim had niet gedacht dat de dude ook werkelijk in het bos zou zijn om hem te zoeken. Hij was na het gesprek met Amber naar binnen gegaan met het idee dat hij ergens in hun kamer zou liggen slapen, niet dat hij hem random tegen een boom zou vinden. Dat hij dat voor hem wilde doen, betekende veel voor hem. Echt veel. Niet dat hij op dit eiland echt ver weg kon rennen, maar dat hij gewoon al bezorgd was, bewees toch maar weer wat voor een goed persoon de Russische knul was. Hij mocht van geluk spreken met een bro als hem, for real.
Maurim verontschuldigde zich, wat normaal was gezien de situatie, maar Aleksey stelde hem gerust. Het was volgens hem wel normaal dat hij wegliep, sinds de dude het blijkbaar zelf ook wel eens deed. ‘Laat me volgende keer gewoon even iets weten oké?’ Vervolgde hij, en Maurim knikte. "Ik zal er aan denken", Beloofde hij eerlijk. Want ja, dan moest de dude tenminste niet naar hem op zoek gaan. Gelukkig waren ze nu bij elkaar en kon Aleksey terug naar binnen gaan, nu hij zeker wist waar hij uit hing en dat er eigenlijk niks aan de hand was. Welke wolf kon nu niet voor zichzelf zorgen?
Maar natuurlijk wou hij wat meer details. Eerst ging hij de schuld op zichzelf steken, wat hij natuurlijk meteen ontkende. Dat was ook echt niet zo, dat was niet de reden. Daarom vertelde hij ook eerlijk waarom hij als een bosjesman was weggelopen. Of ja, bosjeswolf ofzo? Toen Aleksey merkte dat hij het weer even moeilijk had, gaf hij hem een bro hug, wat wel deugd deed. ‘Het klinkt helemaal niet vreemd. Het is hartstikke normaal dat je je zo voelt. Ik voelde me ook zo toen met mijn moeder, al ligt dat nog anders.’ Begon de dude, waarna hij zo goed mogelijk probeerde uit te leggen dat hij er voor hem zou zijn en dat er ooit wel een moment zou zijn dat hij niet meer zoveel pijn zou hebben als hij na dacht over al de dingen die gebeurd waren in zijn leven tot nu toe.
Uiteindelijk vertelde hij dat hij zeker wist dat zijn opa trots op hem zou zijn, en daar trok hij toch even een mondhoekje omhoog in een zwak glimlachje. Hij ging even met zijn hand langs zijn ogen. Kijk, dit was nu al de tweede keer die avond. Echt hoor. "Jouw moeder is vast ook heel trots op een zoon als jij. En je zusje en je vader kunnen zich geen betere broer of zoon voorstellen, geloof me maar", Maurim gaf hem even een zacht duwtje tegen zijn schouder. "En ik kan me geen betere vriend voorstellen. Bedankt man, echt", Zei hij toen. "So, wil je nog naar binnen of hoe zit het? Ik bevries hier bijna. Ik mis mijn warme vachtje hoor", Grapte hij toen, om de beladen sfeer van hun gesprek een beetje te doorbreken.
