I don't really wanna know what's good for me (open)

Outfit, hair like this.

Haar vinger gleed over het wieltje van de aansteker. Een vlam ontstond. Voorzichtig liet ze het erin zakken. Een opgeluchte adem ontsnapte uit haar mond toen ze het diep inhaleerde. Haar hand gleed naar de glas wijn die voor haar op de grond stond. Amber wist dat pikken niet mocht, hier zou ze zeker weer negatieve karmapunten door krijgen, maar aan de andere kant: waarom was die wijnvoorraad dan zo goed bereikbaar en makkelijk leeg te roven, als de wijn niet voor de leerlingen was? Precies, let it sink in. Bovendien was het maar één flesje, er lagen er misschien wel meer dan vierhonderd. Amber inhaleerde diep en keek naar de rook die boven haar uitwalmde. Ze liet zichzelf op haar rug zakken. Het begon snel te werken. Amber kon overal tegen, behalve tegen dit. De weed steeg naar haar hoofd, liet haar lichtjes in haar hoofd voelen. Haar hand gleed over haar borsten, verder naar beneden over haar blote huid. Ze hield haar adem in, waardoor haar ribben zichtbaar werden. Ze haalde haar hand van haar lichaam af en ging weer terug naar de glas wijn. Amber dronk het glas in één keer leeg. Waarom dronk Amber? Waarom was Amber zichzelf zo fucked aan het maken?

Het antwoord was simpel: ze kreeg gevoelens. Gevoelens voor iemand die het verdiende, dat wel, maar Amber wilde er gewoon niet aan toegeven. Het was verkeerd in haar ogen. Ze had iedereen verdoemd die verliefd was, had gebeden of zij dat nooit kreeg, en nu was het daar. Want liefde…Gabriel had haar in de steek gelaten, waren alle mannen niet precies hetzelfde? Ze wilde hem een kans geven haar te bewijzen dat sommige mannen anders waren, maar wat als het weer zou gebeuren dat ze pijn kreeg? Hoeveel pijn ging Amber nog verdragen voordat ze helemaal in ging storten? Nou zou ze dat natuurlijk nooit aan de buitenwereld laten zien, maar van binnen kon het haar opvreten.

Dat was de reden dat toen Amber opstond en in de spiegel keek, een meisje met knalrode ogen en een wat harde, bitchy look in haar ogen terugkeek. Maar het interesseerde haar helemaal niets. Al gauw was haar hele blik op de realiteit weg. Voor haar stond Grace. Grace glimlachte gemeen. “Grace…help me…ik ben aan het voelen…ik wil niet voelen” zei Amber en schudde haar hoofd. Haar handen grepen het blad van haar kaptafel beet. “Dit…ik wil niet voelen, ik wil het weg hebben…” schreeuwde ze en gooide haar make-up van de tafel. In haar hoofd waren hartjes die over het tafelblad liepen, maar in werkelijkheid was het enige waar ze van hield (los van hem dan) nu vernederd naar de grond. Amber boeide het niet meer, en ze liep wankelend naar haar deur. Ze gooide hem open en keek de gang in. De gang zag er uit als een winkelstraat, vol met mensen.
Een hand pakte ruw haar arm beet en ze sloeg diegene in zijn gezicht, met haar vlakke hand. “Dit is niet goed voor je…” zei een stem angstig, maar het boeide Amber niet. “Fuck you, ik hoef niet te weten wat goed voor mij is en niet” zei Amber agressief en liep wankelend op haar in panty gehulde voeten verder.

De tocht was bagger. Amber voelde blikken, maar zag ze niet. Ze hoorde stemmen, maar zag geen personen die ze zeiden. Amber was alleen, helemaal alleen op deze wereld, maar dat maakte niet uit. Want als je alleen was, dan had je altijd jezelf om voor te zorgen. Uiteindelijk was ze bij het bos aangekomen. Ze had het koud, maar dat maakte ook niet uit. Wat was koelte? Koelte was helemaal niets. Ze ging tegen een boom aanzitten en keek naar de sterren, die in haar ogen wolken waren die heen en weer gingen. Amber had geen besef van tijd en ruimte meer. Alles wat ze nog had, was zichzelf om voor te zorgen en hem. Hij. Shit.

Outfit, hair like this.

Het zicht was niet meer helder voor Amber. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen. Moest ze blij zijn, omdat ze haar gevoelens voor even kon vergeten? Of moest ze boos op zichzelf zijn, omdat ze zwak was geweest en naar verdovende middelen had gegrepen? Tegen d eboom zitten was niet genoeg voor haar, ze moest meer doen, meer zien. Haar gedachten liepen over van dingen die ze zag. Maar opeens voelde ze iets aan haar wang. Iets nats. Haar hand gleed er naar toe en toen ze op zij keek, keek ze recht in de ogen van een grote wolf. Maar in haar eigen wereld was dit Maurim. Die link legde ze doordat ze in de ogen van de wolf zijn ogen zag. Toch had ze één vraag voor hem: waarom raakte hij in godsnaam met zijn neus haar wang aan? Amber probeerde op te staan, weg te lopen, zoals ze dat in de keuken ook had gedaan. Want dat was wat ze deed, right? Amber Brown ging problemen uit de weg voor dat ze te persoonlijk werden. Maar haar benen wilden niet opstaan.

“Ga Maurim” kon ze uiteindelijk uitbrengen, terwijl ze haar ogen sloot en haar gestoorde wereld van kleurtjes, lichtjes en dingen die niet waar konden zijn sloot. Zelfs Grace stond op een gegeven moment bijna bij haar. Dat kon niet, want Grace was dood. “Dit is niet het meisje dat je in de keuken ontmoet hebt, dit is het meisje over wie je die roddels gehoord hebt” bracht ze met een onstabiele stem uit “En die roddels, die kloppen. Want ik breng alleen maar problemen en er is niemand die dat kan veranderen.” Haar lichaam viel op de grond, opzij, waarna ze half op haar zij en haar rug lag. Haar ogen openden zich. De lucht was roze, het gras was veranderd in zand. Haar hand nam wat zand beet en liet het door haar vingers glijden, terwijl ze in werkelijkheid van het gras aan het plukken was. Een gevoel van warmte overspoelde haar, terwijl in werkelijkheid haar lichaam alleen maar kouder werd. Dat was ook niet gek, kijkend naar wat ze aan het dragen was.

“Tell me life isn’t that hard and I’ll call you a liar” mompelde ze en sloot haar ogen weer. Nu voelde ze helemaal niets meer. Geen emoties, geen gevoelens, niets. Dit was hoe ze wilde zijn. Dit was wie ze moest zijn. Fuck yeah, give it to me, this is it, what I trully want. Amber was benieuwd wat Maurim nu deed, but then again…het antwoord kon ze al raden, waarschijnlijk zou hij weglopen. Net zoals iedereen weg van haar liep. Een klein glimlachje kwam rond haar gezicht, alleen maar door het feit dat ze gelijk had.

Outfit, hair like this.

Uit de mond van Maurim kwamen rare geluidjes. Het klonk verdrietig. Waarom was hij verdrietig? Ergens diep van binnen was er een bezorgd gevoel dat begon te branden, want hij mocht echt niet verdrietig zijn. Dat Maurim haar had opgevrolijkt in de keuken, dat was Amber niet vergeten. Daardoor stond ze bij hem in het krijt. En mensen waarbij ze in het krijt stond, konden veel maken. Maar alsnog, Maurim was gewoon veel te onschuldig om met iemand van haar soort om te gaan. Mensen als hem zouden niet beschadigd moeten worden met de dingen die zij mee maakt en de dingen die zij meegemaakt had. Amber hoestte, voelde zich beroerd. Niet meer drinken en smoken tegelijk, Amb booboo. Maurim had nog steeds niet gezegd. Wat was er mis met hem?

Amber slikte toen ze warmte voelde binnendringen in haar lichaam. Het was aangenaam, maar ze begreep het niet. Het was toch gewoon midden op de dag en lekker warm? Het zonnetje scheen. “Ik heb het koud en warm tegelijk” mompelde Amber vaag en ze legde haar hand op de hand van Maurim, wat in werkelijkheid dus zijn poot was. Het voelde anders aan. Hariger. “Ik wist niet dat jij zoveel haren op je arm had” zei ze zachtjes en een grinnik rolde uit haar mond. Voorzichtig pakte ze wat sneeuw en wat gras beet, omdat…ze gewoon haar grip op de realiteit moest behouden. Want als ze weg zou vallen in de roze gloed die om haar heen hing, dan zou ze misschien wel voor altijd weg zijn en zou niemand haar meer kunnen redden? Dat klonk heel dramatisch, maar dat was hoe Amber zich op dit moment voelde.

“Maurim…” slikte en ze kwam wat overeind. Zachtjes raakte ze zijn wang aan en aaide erover. “Je zou hier niet moeten zijn…dadelijk vat je kou, of erger nog, dadelijk doe je je pijn. Wat doe je hier buiten eigenlijk?” Amber wist helemaal niet wat er aan de hand was met hem, wist nauwelijks van zijn mutatie. Maar de drugs en de alcohol lieten haar rare dingen doen, dingen die ze normaal niet deed: zich druk maken om iemand. Maurim was ze gaan zien als haar vriend, iemand die ze moest beschermen tegen al het kwaad in de wereld. Fuck, ze wilde nuchter worden.

Eindelijk zei hij wat tegen haar. Gosh, daar was ze zo blij mee. Stiekem had Amber gedacht dat hij boos op haar was, maar dat was dus duidelijk niet zo. “Waar heb je zo’n sexy accent gehaald?” zei Amber flauw grinnikend en keek hem toen aan. “Waarom vraag je dat aan mij? Je zou je eerder zorgen moeten maken om jezelf, Amber…” Amber schudde haar hoofd en kwam voorzichtig wat overeind. De knot die op haar hoofd had gezeten wiebelde gevaarlijk heen en weer en met een woeste ruk trok ze het ding eruit dat het bij elkaar hield. Haar lange zwarte haren vielen langs haar hoofd en ze gooide het naar een kant van zijn haar hoofd, zodat ze Maurim aan kon kijken. “Maurim, ik maak me geen zorgen om mezelf. Ik ben in ergere situaties geweest en…dit is gewoon hoe ik ben. Ik zei het je, ik ben problemen.” Amber ging weer liggen en staarde zich voor zich uit. Natuurlijk was zij problemen, de grootste problemen veroorzaakte zij. Maar was dat niet wie haar Amber maakte? Want als die problemen er niet zouden zijn, wie was zij dan?

Maar toen hij zei dat hij al een paar dagen buiten zat, schoot Amber omhoog, een bezorgde blik in haar ogen. “Wát?” zei ze ongelovig. Amber keek met haar eigen bruine ogen in zijn bruine ogen en zag een pijn, een pijn die ze niet herkende. Haar wenkbrauwen fronsten zich. “Oké…dat je in een wolf kan veranderen wist ik niet…maar alsnog, Maurim, een paar dagen.” Ze kreunde zachtjes en sloeg zichzelf voor haar kop. Waarom had ze dit niet geweten? Ja, duh, omdat hij niet binnen was geweest. Waarom had ze toch geen verantwoordelijkheidsgevoel? Hoe had Amber hem in godsnaam een paar dagen buiten kunnen laten lopen? “We gaan zeker naar binnen, ja” zei Amber knikkend en stond een beetje wankelend op. Maar…eigenlijk hoefde ze niet te wankelen. Shit, waar waren haar schoenen? O nee, die was ze vergeten aan te trekken. Awkward. Meteen was ze een stuk kleiner, maar ze liep wel op haar tenen. Niet alleen omdat er sneeuw op de grond lag, maar omdat haar voeten helemaal naar haar hoge hakken gevormd stonden.

“En dan ga ik je eerst naar je kamer brengen, en dan trek je iets superwarms aan, en dan vertel je me wat er is gebeurd…” zei Amber dwingend. Niet op een gemene, harde bitchy manier, maar op een lieve, bezorgde manier. Terwijl ze zo stond, merkte ze dat ze er helemaal nog niet klaar voor was om op te staan. De wereld begon een beetje te draaien om haar heen. Fucking hell. Ze greep zich vast aan de boom, maar glimlachte naar Maurim. Niets aan de hand. Fake it.

Dat Maurim haar aardig vond, was niet zo slim van hem. Want de mensen die haar aardig vonden, daar eindigde het vaak niet zo goed mee. Aan de andere kant…ze vond het wel lief. Ze vond Maurim natuurlijk ook aardig, anders had ze nooit zo lang met hem hier staan praten. Dan had ze hem meteen al weggeduwd. Maar Amber kon dat niet. Zijn onschuldigheid, de manier waarop hij zijn uitspraak als protest vertegenwoordigde, niemand zou ooit gemeen of onaardig tegen hem moeten doen. Dat verdiende die jongen echt niet. Maar hij was wel koppig. Waarom luisterde hij niet naar haar? “Amber, nee, dat kan je niet van me vragen.” Haar wenkbrauwen schoten omhoog. Wat was dit nou weer? Amber was het niet gewend dat mensen niet zeiden wat ze deed. Maar in plaats van hem de huid vol te gaan schelden, sloeg ze haar armen over elkaar en luisterde ze naar zijn argumenten.

Op het moment dat ze bijna van haar stokje was gegaan, was hij opgesprongen en had hij zijn arm om haar middel geslagen. “Gaat het wel?” klonk het bezorgd uit zijn mond. Amber haalde haar schouders op. “Met mij gaat het prima” loog ze en keek hem toen aan “Maar met jou niet! En dat is wat mij lastigvalt. Fine, dan gaan we niet naar binnen.” Nu was het de beurt van Amber om haar armen over elkaar heen te slaan. “Maar je kan mij niet wijsmaken dat je hier voor je lol bent, Maurim, I didn’t believe that for a goddamn second.” Amber probeerde hem vast te pakken, zodat ze hem een knuffel kon geven, maar greep mis en moest zich uiteindelijk aan de boom vasthouden om niet om te vallen. Ze sloot eventjes haar ogen, liet haar gedachten weer op een rijtje komen. Concentreer je Amber, concentreer je op Maurim en niets of niemand anders.

“Vertel me wat er is gebeurd, Maurim” gromde ze wanhopig. Ze was normaal gesproken niet zo. Maar om hem zo te zien, het brak haar zwarte hart. In zijn ogen zag Amber heel goed dat hij zich niet goed voelde. Ogen waren een bron van waarheden. Ze had jarenlang met chronische leugenaars gewerkt, dus ze wist het wel wanneer iemand loog. “Denk aan die keer in de keuken. Toen was jij er voor mij. Accepteer dan nu het feit dat ik er voor jou ben, want het frustreert me je zo te zien.” Haar hoofd kwam wat omhoog, zodat ze hem aan kon kijken. Ze waren nog rood van de weed, stonden nog wat wazig van de alcohol, maar hadden ook een emotie in hun kassen: bezorgdheid.

Outfit, hair like this.

Maurim scheen uiteindelijk in te stemmen met haar voorstel. Serieus, daar was Amber blij mee. Daarom sloeg ze haar armen eventjes om hem heen en knuffelde hem. Ze wist dat hij dat wel leuk vond, Amber zelf was er niet zo’n fan van, maar vooruit maar weer. Amber offerde zichzelf wel op. Ze woelde eventjes door de haren op zijn achterhoofd en klopte hem op zijn rug. “Luister, er zijn maar vier mensen op deze wereld waar ik iets om geef en jij bent er één van. Ook al ben ik nu high en drunk as fuck, ik ben er voor je als je iemand nodig hebt om mee te praten. En ook als je niet wilt praten, ook al ben ik dan wel weer bezorgd.” Amber liet hem met een glimlach los en woelde nu ook nog eens door zijn haren die gewoon op zijn hoofd lagen. Dat vond Amber weer leuk om te doen.

“Nou, laat eens zien hoe je dat doet, Wolverine jr., ik ben benieuwd” zei Amber, terwijl ze hem nieuwsgierig aan keek. “O ja, ik weet een eerlijke deal. Ik ga met je buiten lopen en ik gooi je een balletje en dan laat jij mij af en toe op je rug rijden?” Amber keek hem knikkend aan, alsof dit een once in a lifetime deal was. Die kans kreeg hij vast en zeker nooit meer. Amber sloeg haar armen om zichzelf heen, het werd inderdaad heel erg koud. De drugs en de drank begonnen uit te werken, ze had ook weer niet zoveel erg veel op. Misschien was het de combinatie van die twee? Dat zou het vast en zeker zijn.

Outfit, hair like this.

Met een knipoogje was Maurim verdwenen. Doordat ze net zo high was geweest, had ze hem nog niet in zijn wolvenvorm gezien. Maar nu Amber het zag, was het eigenlijk best wel cool. De wolf die voor haar stond was echt enorm. “Oké, you impressed me” zei Amber een glimlachje. Zachtjes streek ze over de vacht van Maurim en sloeg haar been over zijn rug, zodat ze op hem kon gaan zitten. Amber voelde zich echt een kleintje nu ze zo hoog zat. Stevig hield ze Maurim beet en toen begon hij te lopen. Amber moest even wennen, maar zodra ze gewend was, merkte Maurim dit ook op. Terwijl Maurim een drafje aannam, voelde Amber de wind door haar haren gaan. De wind zorgde ervoor dat ze flink wat ontnuchterde en dat was fijn, want als Maurim haar ging vertellen wat er allemaal aan de hand was, moest ze helemaal nuchter zijn. Ze moest hem normaal te woord kunnen staan. Dit was voor het eerst dat iemand zijn geheimen met haar ging delen, Amber vond dit een speciaal moment. Ze slikte. Het was toch ook wel weer moeilijk voor haar, ze was zoiets helemaal niet gewend.

Toen ze eenmaal voor de deur stonden, liet Amber zich van hem afglijden. Ze voelde zich veel beter toen ze weer helemaal stond. Niet dat de rit vervelend was geweest, helemaal niet, maar voor dat ze aan de rit was begonnen, was haar hoofd nog vol van allerlei dingen. Vol van alcohol, vol van weed. Amber was blij dat dit eindelijk over was. Maurim keek haar nogal angstig en gestrest aan. Amber schudde haar hoofd en streek zachtjes over zijn kop. “Nergens voor nodig…ik ga je niet opeten ofzo” zei ze met een grinnik en haar hand gleed over zijn hoofd. Amber glimlachte bezorgd, waarom wilde hij nou niet mee naar binnen?

Misschien…was er binnen iets gebeurd waardoor hij niet naar binnen durfde? Hij had verteld over zijn kamergenoot, dat die hem niet wilde lastig vallen. Maar zou die kamergenoot dan niet juist blij zijn dat Maurim weer boven water was en dat hij in principe niets mankeerde? Amber sloeg haar ogen even neer en ging eventjes op een van de traptreden zitten. Doordat wanden die voor de deur stonden het meeste van de wind tegenhielden, was het hier een stuk minder koud. Dat was prettig. “Maurim, ik weet niet waarom je niet naar binnen wilt, maar anders blijven we wel hier. Het is sowieso al super goed dat je zo dicht bij de school durft te komen en misschien is in één keer naar binnen gaan wel iets te veel van het goede…” Dat was een probeersteltje van Amber, misschien kon ze hem zo wat meer op zijn gemak stellen? Want leuk was het niet om hem zo te zien. Amber kwam wat naar voren en streek nog een keer zachtjes over zijn warme vacht. “En als je het niet wilt vertellen…dan begrijp ik dat. Maar kom alsjeblieft hier even bij me zitten…”

Outfit, hair like this.

De rol die Amber zichzelf wilde opleggen, dat ze iets voor iemand moest betekenen, waar kwam het vandaan? Was het een rol die altijd al in haar had gezeten, of was het iets waar ze vond dat het moest veranderen? Amber zag heel goed dat hij zich niet goed voelde en dat deed haar…pijn. Maurim kende ze helemaal niet zo goed, maar ze voelde zich zo verantwoordelijk. Deze jongen, hij was zo onschuldig, hij wist zo weinig van deze wereld en al zijn gruwelen, hij verdiende de pijn niet die hij voelde. Hij verdiende het om lekker te doen wat hij wilde, om door een boos te rennen achter een balletje aan, zijn eerste stappen in de liefde te ontdekken met iemand van wie hij hield, lekker op de bank te liggen en zich druk te maken waar tieners zich druk om maakten: “Vind ze me wel leuk?”, “Zit mijn haar wel goed?”, “Ga ik wel over met drie onvoldoendes?”, “Welke beroep zal ik kiezen als ik afgestudeerd ben?” Het liefste zou ze nu al zijn problemen overnemen, om ervoor te zorgen dat hij gewoon naar binnen kom en in zijn bedje kon gaan liggen en kon dromen over God weet waar over hij wilde dromen.

Maar dat kon Amber niet, hoe graag ze dat ook wilde. Daarom was dit het beste wat ze nu kon doen: zachtjes over de kop van de grote wolf strelen, die nu op haar schoot lag. Zachtjes streelde haar hand zijn warme vacht, over zijn kop, delen van zijn nek. Ze wilde hem laten weten dat ze er voor hem was. Als Max of Charlie haar nu zouden zien, zouden ze haar vast en zeker uitlachen, maar dat maakte haar helemaal niets uit. Want het voelde goed om goed te doen. Dit gevoel wat nu voelde, dat was precies hetzelfde als ze een verkrachter vermoordde: het deed haar goed.

Doordat ze eventjes wat in gedachten was verzonken, merkte ze iets te laat dat Maurim al weer terug was gevormd naar een jongen. Amber glimlachte hem bemoedigend toe, keek eventjes verbaad toen hij wegschoof en trok hem weer terug. “Sorry dat je zo lang moest wachten” Amber schudde haar hoofd, om zijn excuus weg te wuiven. “Maakt helemaal niet uit, vriendje” zei Amber. Maurim vertelde haar dat hij wel naar binnen kon, maar nog niet naar zijn kamer. Amber knikte begrijpend. Dat was ook geen probleem. “Kom, blijf nog maar even hier zitten” zei Amber zachtjes, toen ze zag hoe moeilijk hij het er mee had. Ze schuifelde één trede omhoog en schoof wat dichter naar hem toe. Ze sloeg haar ene arm om zijn schouders en haar andere arm om hem heen en trok hem dicht tegen zich aan, zodat zijn hoofd op haar schouder kwam. Haar hoofd liet ze op het zijne rusten en streelde hem zachtjes over zijn schouder, over zijn bovenarm. “Het geeft niet, oké? Als je moet huilen, doe het. Als je moet schreeuwen, doe het. Doe alles wat op dit moment goed voelt, ik lach je niet uit, ik beoordeel je niet, dat beloof ik.” Ze legde haar hoofd weer op zijn haren en sloot haar ogen even.

Na een paar minuten kwam ze weer wat overeind en liet haar kind op zijn hoofd steunen. Zachtjes, zodat het geen pijn voor hem zou doen. “Voordat ik hier op Genosha Island kwam, werkte ik in Londen” begon Amber te vertellen “Ik was een soort politieagente, alleen dan zonder opleiding, zonder afhankelijkheid van collega’s en, misschien nog wel het meest belangrijk, zonder regels. Wel met een salaris, want ik liet me voor elke klus uitbetalen in geld of juwelen.” Amber zuchtte zachtjes en sloot haar ogen. “En elke keer als ik een klus deed, elke keer als ik iets van het ongedierte van deze wereld verwijderde, voelde het zo goed. Maar het was nooit…genoeg. Het was altijd snakken naar meer, ik moest meer hebben om door te kunnen gaan. Ik vergeet nooit de dag dat ik vijf klussen achter elkaar had. Ik voelde me als iemand die de lotterij had gewonnen, ik was zo gelukkig. Tot de dag kwam dat het ongedierte wel heel dichtbij kwam…” Amber liet hem even los en drukte even in het hoekje van haar oog. Het was geen traan, natuurlijk niet. Het was gewoon de wind die in haar gezicht blies, dat was het natuurlijk. “Ik trof mijn zusje aan in het bed met de enige jongen waar ik van hield. Mijn zusje, de persoon die je je eigen leven zou geven als het nodig was. De jongen waarvan je van hield, waarvoor je precies hetzelfde zou doen. En, ik heb er nu heel erg veel spijt van, maar er viel een leven.” Amber slikte. “Ik weet niet hoe, maar ik kan het me gewoon niet meer herinneren. Het ene moment stond ik voor het bed, het andere moment zat ik met mijn handen in mijn haar op dat bed, haar levenloze lichaam voor mij.” Amber kon het gezicht van Grace nooit vergeten, de angstige blik op het gezicht van haar zusje. Hoewel zij en haar zusje nooit goed waren geweest, en elkaar tot op het bod haatte, had ze spijt. Zo verschrikkelijk veel spijt van haar daden.

Amber snoof eventjes en drukte nog een keer haar vinger in haar ooghoek. ZE HUILDE NIET, oké? Zachtjes streek ze Maurim over zijn haren, over zijn hoofd en sloot haar ogen. “En daarom zit ik hier. Snap je wat ik bedoel? Ik zal je nooit beoordelen op iets wat je doet, of zegt, of voelt. Want ik ben daar ook geweest. Ik heb ook op het punt van doorbreken gestaan, recent nog, toen ik in het ziekenhuis lag. Dus schaam je alsjeblieft niet om je gevoelens, want je kan me alles vertellen. En je kan het me ook niet vertellen als je dat nog niet aan kan, dat geeft helemaal niets, maar weet wel dat ik hier er voor je ben, oké?” Nu was haar vinger niet meer genoeg om het resultaat van de wind in haar ogen tegen te houden.