And all of the lights will lead Into the night with me <OPEN

[dohtml]

“Freedom
I let go of fear and the peace came quickly
Freedom
I was in the dark and then it hit me
I chose suffering and pain in the falling rain
I know, I gotta get out into the world again.”

Eigenlijk was het best bijzonder te noemen, het prachtige bevroren meer dat schitterde in het zwakke middag zonnetje. De zon zorgde voor een weerspiegeling op het ijs waardoor er bijna doorheen te kijken was. Jade haar heldere lichtblauwe ogen staarde diep in gedachte naar de overkant van het grote meer. Haar lichtblonde haast witte haren waaide mee met de lichte wind die was ontstaan. Het gaf een prachtig winters tafereel, maar toch was er éen ding waar moeder natuur niet veel invloed op had. Een klein spoor dat vanuit het bos was gekomen en naar de rand van het ijs leiden, een bijzonder spoor omdat onder elke voetstap die gezet was het ijs van het gras was verdwenen. De groene grassprietjes werden ondersteund door kleine sneeuwklokjes die spontaan uit de grond groeide. Jadeline zakte door haar knietjes waardoor haar lange donkere blauwe vest de grond raakte. Haar bleke vingers liet zo door het gras glijden. Spontaan verdween de ijzel van de sprieten af en bleven er groene puntjes over. Jade glimlachte, nog altijd voelde ze zich geprezen met deze bijzondere gaven. Wat opviel aan deze smalle kleine jongedame is niet alleen haar bijna witte blonde lange haren, maar ook haar heldere lichtblauwe ogen die men doet denken aan een helder kabelend beekje. Feilloos had Jade de weg naar het meer gevonden, en diegene die Jade én haar gave kende wisten haar vaak precies te vinden, daar de jongedame graag blootvoets ‘ja zelfs in de winter’ rondliep. Haar lichaamstemperatuur kon ze immers dankzij haar natuurlijke gave zelf onder controle houden.

Maar dat was zeer zeker niet de reden waarom ze naar het meer was gekomen. Ze had verschillende school genootjes erg opgewekt horen praten over het meer en over het schaatsen wat ze zoveel mogelijk deden in hun vrije tijd. Ondanks dat Jade wel eens een aanbod had gehad om mee te gaan had ze dat vriendelijk afgewezen. Eigenlijk wilde ze het liever niet zeggen, maar ze had simpelweg nog nooit geschaatst! Misschien was het ook wel een soort van ongemak, en wilde ze liever niet iemand anders met haar gestuntel op zadelen. En daarnaast heeft het verleden aangetoond dat ze zulke dingen beter op haar eigenmanier kon uitzoeken en uitproberen.

Ondanks het tijdstip (op dinsdag middag tijdens lesuren) waren er alsnog meerdere studenten op het ijs te vinden. Jade had stiekem gehoopt dat ze de enige zou zijn, aangezien zij vrij had deze middag omdat ze al voldoende studiepunten binnen had voor bepaalde vakken. Gelukkig waren de andere studenten een heel eind verder al op het meer aan het schaatsen en aan hun gelach en geklets te horen hadden ze de blondine nog niet opgemerkt. Haar bleke voetjes schuifelde ze rustig voorruit totdat haar tenen het ijs aan raakte. Het voelde koel aan, helemaal niet koud zoals een niet-mutant zou zeggen. Wederom liet Jade zich door haar knietjes zakken en plaatste ze beide fijne handjes op het ijs. Heel even leek het ijs op te gloeien onder de aanraking van haar handen, en wanneer ze haar blote handjes vervolgens op haar voetjes plaatste gebeurde er iets heel bijzonders. In vloeibare vorm kwam het ijs los van het meer, zonder daarbij kapot te gaan of dunner te worden, dankzij haar gave kan ze het element water en zodoende dus ook ijs manipuleren in de vorm of substantie die zij wilt. Het vloeibare ijs was doorzichtig maar eveneens net zo koud als het ijs op het meer. Haar fijne voetjes werden omhuld door het vloeibare ijs en zodra haar gehele voet omringt was met het ijs werd het opnieuw weer hard, aan de onderkant van de zojuist zelf gemaakte doorzichtige ijsschoen sierde een scherp fijn stuk ijs in de vorm van een schaats. Nu kwam echter het moeilijkste onderdeel…

Dat ze haar gave onder controle had, dat was duidelijk. Ze had immers prachtige ijs schaatsen gemaakt en dat door maar een keer een blik te hoeven werpen op echte schaatsen. Maar het schaatsen was niet simpelweg aan te leren door gebruik te maken van haar gave. Wat ze wel kon was opstaan. Heel voorzichtig met lichtelijk trillende handjes wist ze vrij onstabiel op haar schaatsen rechtop te staan. Haar helder blauwe ogen gleden van het ijs naar het luidruchtige gelach dat dichterbij leek te komen. Pas wanneer ze iemand haar naam hoorde roepen sierde een glimlach haar zacht roze lippen. Oh, nu gaat het feest beginnen bedacht ze. Voorzichtig stak ze haar smalle handjes in de zakken van haar vest en verroerde ze geen stap aangezien er iemand anders in haar richting geschaatst kwam.

*mijn eerste post sinds lange tijd, stelt niet zoveel voor (A)

for: Open // word count: 774 //

♥

» night baking & open
» Thriller night }OPEN{
» About a movie night? (OPEN)
» Late night text to a stanger~ OPEN
» Night time, my time [OPEN]