Onderwerp: There's only a thin line between reality and imagination do dec 25, 2014 1:03 am
Chevaliers de Sangreal - Hans Zimmer
Iedereen die zich op eiland bevond zou de wereld waarnemen zoals die daadwerkelijk was. Iedereen, behalve de mensen die minder dan twintig meter van Raven verwijderd waren. Zij werden omgeven door meters hoge muren, gemaakt van ijs. Hoorde de dreigende klanken van een bijna voltallig orkest. Hoe ze precies in deze bizarre omgeving terecht waren gekomen, zouden ze zich niet kunnen herinneren. Ze zouden zich de plotselinge verandering ook niet beseffen. Natuurlijk, zou het hen niet ontgaan dat er iets anders was maar ze zouden zich niet realiseren dat ze zojuist nog over het meer hadden geschaatst of gelopen. Het zou zijn als in een droom. Het maakte niet uit hoe je er gekomen was, je was er en de rest deed er niet toe.
Met zijn rug leunde Raven tegen de meters hoge, van ijs gemaakte muur. De capuchon van zijn vest had hij over zijn donkere krullen getrokken. Tussen zijn vingers klemde hij een halfopgerookte sigaret. Hij was tevreden met zijn creatie. Een enorm doolhof gemaakt van ijs. Het was het soort doolhof dat je niet in een paar minuten op kon lossen. Het lichte glimlachje dat op zijn lippen had gespeeld, verdween als sneeuw voor de zon toen een slanke gestalten in de smalle doorgang verscheen. Ze droeg een lichte spijkerbroek en een witte blouse. Haar haren had ze in een losse vlecht gebonden, die nonchalant over haar linker schouder viel. Een rilling liep over haar rug bij het zien van haar blote voeten op het ijs. Zwijgend volgde hij haar bewegingen. Zijn hand trilde lichtjes toen hij de sigaret naar zijn lippen bracht en een trekje nam. “Did you really think this maze was going to keep me away?” zei ze, in haar stem weerklonk een zeker cynisme. “I wasn’t trying to keep you away.” antwoorde hij koeltjes. “Oh, really? Then who are you hiding from? Avery?” De walging waarmee ze de naam van de blondine uit sprak, deed Raven pijn. Al wist hij niet precies waarom. Was het omdat het, het besef vergrootte dat haar zou verliezen als hij toe zou geven aan zijn gevoelens voor Avery? Of was het omdat hij gehoopt had dat zij het hem niet kwalijk zou nemen? “No, I’m not trying to keep her away either. In fact, I think that she’s the one trying to stay away from me.” Met moeite had hij het voor elkaar gekregen, om de woorden rustig uit te spreken. Kate’s aanwezigheid, zorgde er altijd weer voor dat hij de controle over zijn emoties verloor. Ze was naast hem gaan zitten, keek hem met haar helder blauwe ogen onderzoekend aan. Zacht streek ze met haar vingers langs zijn wang. Voor een moment sloot hij zijn ogen. Verdomme, waarom deed ze dit? Waarom kon ze hem niet gewoon met rust laten? “How are you hiding from Raven?” Een zucht schoof over zijn lippen. Koppig was ze altijd al geweest. “I’m not hiding. I was just bored out of my mind.” antwoorde hij. Al vermoedde hij dat ze geen genoegen zou nemen met dit antwoord. De waarheid was, dat hij gewoon even alleen wou zijn en dat, dat nergens beter kon dan ingesloten in zijn eigen illusies. Op een dag als vandaag kon je Raven beter niet tegen komen. Hij was bot, bitter en zag niets liever dan verwarring en angst in de ogen van anderen. Oké, het liefst zag hij geen anderen maar dat was nogal moeilijk om een klein eilandje als Genova. Een lichte schok maakte hem er op attent dat iemand zijn wereld binnen was gelopen. Iemand bevond zich in de buitenste ring van zijn doolhof. Raven wierp een blik op Kate die hem hoofdschuddend aan keek. “You shouldn’t do this.” zei ze zacht. Hij haalde zijn schouders op, richtte zijn blik op de hemel waarin wolken zich razendsnel opeenstapelde. Lang duurde het niet, voor het doolhof zich in een zekere duisternis hulde. Sneeuwvlokken dwarrelde omlaag. Raven opende zijn hand, keek naar de kleine ijskristallen binnen enkele seconden smolten door de warmte van zijn huid. Een lichte grijns verscheen op zijn lippen. Soms, was een mutatie als de zijne gewoon geweldig. De lijnen tussen fantasie en werkelijkheid, waren al dun en hij kon ze moeiteloos doorbreken. Hij nam een laatste trekje van zijn sigaret, drukte hem vervolgens uit op de plek waar Kate zojuist gezeten had. Raven richtte zijn blik op de smalle doorgang. Hoe lang zou het duren voor degene die zijn wereld binnen was gedrongen, deze plek gevonden had? Open voor iedereen
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination za dec 27, 2014 6:15 pm
I'm just a moving part♥
Omg, Lorise werd met een schrik wakker. Oh ja.. Ze was na haar eerste nacht in haar nieuwe kamer totaal vergeten dat ze ergens anders was. Lekker geslapen had ze wel, als een roosje. Haar kamer zag er leeg uit en ze had nog helemaal niet uitgepakt. Ze was gister laat pas aangekomen, het laatste vliegtuig genomen om uitgebreid afscheid te nemen van familie en vrienden. Een grote doos met spullen stond in de kamer om het op te leuken. Daar ging ze mee aan de slag, het eerste wat ze eruit haalde was een lang draad met lampjes in hartjes vorm eraan. Hmm dat deed ze later wel, ze wist niet waar ze die op kon hangen. De kleren die kon ze eerst wel in haar kast leggen. Lorise opende haar koffers en had toen al geen zin meer. Ze pakte een panty met hartjes een roze rokje, shirtje, warm vest en... Lorise keek naar buiten en het was aardig weer, tuurlijk er lag wel sneeuw maar er was geen sneeuwstorm ofzo. Ja ze ging naar buiten. Ze trok en zwarte winterjas aan en schoenen die bij haar outfit pasten. Zo verliet ze haar kamer.
Terwijl ze buiten liep en om zich heen keek werd ze echt vrolijk. Er waren hier echt te veel leuke jongens. Oh gosh, wat moest ze zichzelf inhouden om niet elke jongen hier verliefd te laten worden. Maar dat zou toch niet werken want het zou best dat er hier veel koppels bestemt voor elkaar zijn. Daar kon ze niet tussen komen..true love. Ze had het niet echt koud ofzo, ze was thuis vaak aan het kamperen met haar vader en moeder in de Rocky Mountains, had zij even geluk dat ze daar dichtbij woonde. Daar op de bergtoppen was het echt koud. Lorise liep door een een soort pad door het bos heen, niet echt een pad maar veel mensen hadden er langs gelopen. Dus ze verwachtte wel een chille plek eigenlijk. Rustig liep ze het pad uit en het kwam uit bij een...meer dat bevroren was. En met, het was beter zichtbaar dichtbij. Een freaking ijsdoolhof!! Lorise stond te springen voor de ingang van het ding. Yess een uitdaging! Daar zei ze never nooit nee tegen. Vol enthousiastme ging ze het doolhof in. Ze liep natuurlijk eerst helemaal verkeerd. En nog een keer.. Meerdere keren daarna. Het was officieel ze was verdwaald, en al een paar keek uitgegleden. Hijgend ging ze op het ijs zitten. Oeps, vergist. Dit was niet leuk! "Halllooo!" Riep ze heel hard. Ze hoopte op een hallo terug vanuit het midden maar ze hoorde niks. Ze gaf niet snel op. "Hallooo!! Hopeloos meisje vast in een doolhof hier!!" Riep ze en stond op. In het ergste geval was er gewoon niemand. Dus er zat niks anders op dan roepen tot er ooit iemand haar zou redden. En doorlopen, dat was ook handig. "Is daar iemand!!" Schreeuwde ze terwijl ze naar boven keek en een bocht om ging. Oh, toen ze weer voor haar keek zag ze het pas. Ze was er!! En er zat een dude hier! Had hij niet even kunnen antwoorden? Hij zag er eerlijk gezegd niet heel blij uit. "Yes I made it!" zei ze en.. Ze kon zijn gezicht niet zien door zijn capuchon. "Hay" zei ze een beetje awkward, ze kreeg het gevoel dat ze hier niet welkom was
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination zo dec 28, 2014 7:32 pm
We only got, 86,400 seconds in the day, To turn it all around or throw it all away ____________________________________________________________________
Raven
Bedenkelijk staarde Raven naar de smalle doorgang. Wat zou hij eens gaan doen, als degene die zijn wereld binnen was gedrongen het midden van het ijsdoolhof had bereikt? Zou hij hem of haar eerst de kans geven om te acclimatiseren of zou hij direct de volgende illusie diens kant op slingeren? Niet dat hij van plan was één van de illusies die hij nu staande hield te laten varen. Dat was ook niet nodig. Het aantal illusies dat hij tegelijkertijd kon creëren was haast oneindig en dit stelde hem in staat een wereld te creëren die sterk afweek van de werkelijkheid. Op dit moment hield hij zich nog redelijk in. Hoewel er niet werkelijk een sneeuwstorm naderde en het ijsdoolhof niet echt bestond, was het beide niet onmogelijk. Oké, de film muziek sloeg nergens op maar er was niemand die dat door zou hebben. Een heldere stem klonk vanuit het doolhof, de woorden die het meisje zei deden hem zachtjes lachen. Het spelletje was begonnen. Raven liet de wind, of beter gezegd de illusie daarvan, iets aantrekken. Hield zijn blik strak op de smalle ingang gefocust, al was dit voor degene die daar straks doorheen zou lopen niet zichtbaar aangezien zijn gezicht verscholen lag in de schaduw van zijn capuchon. “Is daar iemand!!’’ schreeuwde het meisje, terwijl ze de hoek om kwam lopen. Voor een moment verscheen er een spottende grijns op Raven’s gezicht, die al snel plaats maakte voor een wat verveelde blik. Het meisje was kennelijk vrij trots dat ze het midden van het doolhof had bereikt. Op zich was het ook wel een redelijke prestatie, want het was zeker geen makkelijk doolhof. Toch kon hij het niet laten om een cynische: “Dat werd ook wel tijd.” over zijn lippen te laten rollen. Om toch een beetje het idee op te wekken dat hij niet geheel sociaal incapabel was deed Raven zijn capuchon af, zodat het meisje zijn gezicht zo kunnen zien. “Hey.” reageerde hij wat koeltjes op haar begroeting. Waarna hij haar voor een moment rustig in zich opnam. Ze zag eruit als een wandelende suikerspin; met haar roze rokje, roze handsschoenen en haar rode sjaal en schoenen. Om over die hartjes legging nog maar te zwijgen. De sneeuwvlokken begonnen steeds sneller en in steeds grotere getalen op hen neer te dalen. Eens zien, hoe lang ze het vol zou houden wanneer hij het weer om liet slaan in een ware sneeuwstorm.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination zo dec 28, 2014 8:32 pm
I'm just a moving part♥
Lorise voelde zichzelf helemaal geweldig, ze was toch maar ven door een heel moielijk doolhof gekomen. Al was degene die in het midden zat niet heel volijk. hij was niet boos ofzo, gewoon niet vrolijk. “Dat werd ook wel tijd.” zei de jongen die er zat. Nou..dat vond ze niet aardig. Ze had op zn minst een applaus verdient hoor. "Het was niet zo makkelijk hoor" zei ze en sloeg haar armen over elkaar. Ze verdiende wel wat meer wardeering. Maar ze wou niet meteen ongezellig doen want zo was ze niet. De sneeuw begon sneller naar beneden te vallen en het leek erop dat er een sneeuwstorm ging komen. Shit, ze moest hier ook nog uit zien te komen. Well, misschien wist hij wel de weg eruit. Hij leek wel een type dat obsessed is met het doolhof en alles uit zijn hoofd kent. Hij zei wel hey terug. Plus puntje. Hij zat nog steeds tegen de muur van ijs aan. Oke en het begon toch meer te waaien dus beloot ze er maar naast te gaan zitten. Iedereen die alleen of verlaten was kon wel een klein beetje liefde gebruiken. Ze ging geen eyecatch met hem maken, nee misschien gewoon een simpele Lovingtouch gewoon zoadat hij haar wat aardiger ging vinden. Dat kon geen kwaad. Dan gingen mensen zich niet meteen als een verliefde gek gaan gedragen. Lorise ging naast de jonge tegen de muur zitten. Hmm..Ze wist niet hoe ze de LovingTouch nu ging doen, hij was net als haarzelf warm aangekleed. Hij had wel zijn capuchon afgedaan. Toen kwam even iets raar in haar op, maar het was wel de enige manier. "Poef" Lorise prikte heel suptiel en in zijn wang. Lorise moest zich inhouden om niet heel hard te gaan lachen om haar actie. Maargoed, nu was LovingTouch geactiveerd. LovingTouch was alleen het versterken van de zintuigen. Hij zou nu enkel haar stem mooier en prettiger vinden, en haar uiterlijk iest aantrekkelijker maar verder niks. Ze wou gewoon niet irritant gevonden worden thats all. "Het is wel koud zeg" zei ze en probeerde zich een beetje op te warmen, "Mijn naam is Lorise" zei ze en keek hem met een glimlachje aan. Het was wel een chille plek, dat moest ze toegeven.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination zo dec 28, 2014 11:31 pm
We only got, 86,400 seconds in the day, To turn it all around or throw it all away ____________________________________________________________________
Raven
“Het was niet zo makkelijk hoor” zei het meisje. Ze had haar armen over elkaar heen gekregen, als een klein kind dat haar zin niet kreeg. Super irritant. Eigenlijk vond Raven op een dag als vandaag alles en iedereen irritant en was hij het liefst alleen met zijn illusies. Helaas, was dat praktisch onmogelijk op een klein eiland als Genosha en moest hij het doen met het alternatief: mensen op de kast jagen met zijn mutatie. Waar zou dit meisje bang voor zijn? Hoogtes, vuur, spinnen? Ach, daar zou hij vanzelf wel achter komen. Tenzij zijn botte houding of de naderende sneeuwstorm al voldoende was om haar weg te jagen. Dit eerste bleek al snel niet het geval te zijn. Het meisje kwam naast hem zitten, prikte hem zacht in zijn wang. Oké, raar. Raven trok zijn wenkbrauw op en richtte zijn blik op het meisje, klaar om haar een sneer te geven. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Wie dacht ze wel niet dat hij was? De neiging een gemene opmerking naar haar hoofd te slingeren, verdween zodra hij haar zag zitten. Vreemd, heel vreemd. Ze leek mooier dan toen ze net voor hem had gestaan. Ze zag er nog steeds uit als een suikerspin, maar dat had eigenlijk wel iets aandoenlijks. Verdomme, wat was dit? Sinds wanneer was hij zo’n softie. Doorgaans konden andere mensen hem niet zo interesseren, tenzij ze iets deden wat zijn interesse wekte. Het meisje naast hem had nog niets gedaan om zijn interesse te weken en toch vond hij haar interessant. “Het is wel koud zeg” zei ze. “Klopt.” zei hij, zijn stem klonk wat vriendelijker dan die zonet had geklonken. Ze had gelijk, het was koud en een deel van die kou werd veroorzaakt door de illusie van de ijzige wind die hij creëerde. Zonder er echt lang over na te denken, liet hij die illusie verdwijnen ook de sneeuw liet hij iets rustiger vallen. Hoewel het plotselinge wegvallen van de wind misschien absurd zou overkomen, was het niet zo absurd als het feit dat er zojuist een ijzige wind dwars door de meters hoge muren heen was gewaaid. “Mijn naam is Lorise” stelde het meisje zichzelf voor. “Raven.” Antwoorde Raven, een lichte glimlach was op zijn gezicht verschenen. “Ben je nieuw op het eiland?” vroeg hij en vreemd genoeg was hij oprecht geïnteresseerd in haar antwoord.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination ma dec 29, 2014 1:11 am
I'm just a moving part♥
Lorise was maar naast de jongen gaan zitten. wat deed hij hier in zijn eentje omringt door ijs. Vanbinnen moest ze lachen om die gedachte. Het deed haar denken aan de disney film frozen. 'Most people who hide in the mountains want to be alone' had Kristoff gezegd. Gosh ze kende die hele film uit haar hoofd. Nog een gedachte schoot haar te binnen over de film, Elsa had het kasteel om haar heen gebouwd met ijskrachten. Misschien had deze jongen ijskrachten en had hij het doolhof gemaakt? Zou kunnen op een eiland vol mutanten right? Ach misschien vroeg ze het zo wel even. Omdat Lorise geen andere mogelijkheid had om haar LovingTouch toe te passen prite ze hem in zijn wang. En ze keek ook een rare blik toegeworpen. Hihi, dat begreep ze wel. Maar oke nou leerde hij meteen haar prettig gestoorde kant kennen. Ze maakte simpel een opmerking over de kou. Want ja..wat anders. “Klopt.” zei hij vriendelijker. Jaa dat leek er meer op, aardig zijn voor Lorise he. Lorise lachte toen ze naar de lucht keek. Op het ene moment was het nog ijskoud en net nadat ze zei dat het koud was werd het een stuk minder. Wonderbaarlijk snel was die storm weg zeg.
Omg weer een frozen gedachte. Als Elsa bang of boos is dan is er storm, en zo niet mooi weer. Net als hem!Want zijn gedrag werd beinvloed door haar. Hij had ijskrachten het was gewoon overduidelijk. Lorise stelde zich voor en liet dus even die gekke frozen ideeen voor zich. Hij stelde zich voor als Raven. Hmf geen Elsa? Dat was nou jammer. Lorise haar wangen waren koud en dus waarscheinlijk ook rood. “Ben je nieuw op het eiland?” vroeg hij vriendlijk en ze knikte. "Ja ik ben nieuw" zei ze kort. Ijskrachten iemand vlogen door haar hoofd en ze moest het gewoon vragen. "Oke.." ze begon al te lachen om haar gekke gedachtes. "Ik weet denk ik wat je mutatie is!" zei Lorise en trok een wenkbrauw omhoog. "Je hebt ijskrachten! Je hebt dit doolhof gemaakt omdat je niet wilde dat mensen bij je in de buurt zouden komen. Omdat je een beetje een brompot bent.." Lorise stopte even en keek Raven enthousiast aan, omg ze had hem een brompot genoemd. Eigenlijk was ze nu bang om een ijsblokje te worden. "Zoals in film frozen veroorzaakte je de storm door je grumpyheid en ik liet dat stoppen."zei ze wees naar de lucht. Oh gosh nee! ze had zichzelf verraden. Nu wist hij dat ze hem had beinvloed. Lorise hield gauw haar hand voor haar mond. "Door mijn vrolijkheid natuurlijk" zei ze hervatte zichzelf daarmee. Okee ze moest nu echt even haar mond houden en Raven laten praten. Ze keek hem vragend aan wachtend op antwoord. Als ze het goe had dan ging ze een vreugde dansje maken, echt.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination di dec 30, 2014 2:23 pm
We only got, 86,400 seconds in the day, To turn it all around or throw it all away ____________________________________________________________________
Raven
Waarom ze hem in zijn wang geprikt had begreep Raven niet. Evenals, hij niet begreep waarom hij niet gewoon een gemene opvatting naar haar hoofd kon slingeren. Oké, hij zou het wel kunnen maar hij wou het niet en dat was raar. Normaal had hij niet eens een aanleiding nodig om bot te doen en nu had hij een aanleiding en wou hij het niet. Wat bedenkelijk keek Raven naar het meisje naast hem. Ze was mooi en haar stem was veranderd helder en melodieus. Het rare was dat dit alles hem bijna volledig was ontgaan toen ze zojuist het midden van het doolhof had bereikt. Zou ze iets gedaan hebben? Zou ze zijn perceptie hebben veranderd, zoals hij de hare had veranderd? Zou dat kunnen? Of begon hij echt soft te worden? Op zich was dat niet onmogelijk, hij had nog nooit zo veel redelijk vriendschappelijke gesprekken gehad met vreemde als op dit eiland. “Ja ik ben nieuw.” antwoorde Lorise kort. Waarna ze, na een simpele oké te hebben gezegd, begon te lachen. Waar ging dit heen? “Ik weet denk ik wat je mutatie is!” zei ze. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht. Hij was benieuwd. “Je hebt ijskrachten! Je hebt dit doolhof gemaakt omdat je niet wilde dat mensen bij je in de buurt zouden komen. Omdat je een beetje een brompot bent..” Enthousiast keek ze hem aan en hoewel het woord brompot hem normaal gesproken chagrijnig zouden hebben gemaakt, kon hij er nu wel om lachen. Ja, een beetje nors was hij wel daar had ze gelijk in. Dat ze zich geweldig vergiste in wat zijn mutatie was, vond hij wel grappig. Eigenlijk, vond hij het altijd wel komisch om de verklaringen te horen die mensen gaven voor de rare dingen die in zijn buurt gebeurde. “Zoals in de film frozen veroorzaakte je de storm door je grumpyheid en ik liet dat stoppen.” zei ze terwijl ze naar de lucht wees. Zij liet dat stoppen? Dus hij had gelijk? Ze had iets met hem gedaan, waardoor hij ondanks haar irritant opmerkingen niet bot kon reageren? Had ze er voor gezorgd dat ze er zo verdomde lief uitzag dat hij gewoon niet boos kon zijn? Was dat mogelijk? “Door mijn vrolijkheid natuurlijk.” zei ze nog, maar eigenlijk was het al wel te laat. Raven vermoedde dat het meisje iets met zijn hoofd had gedaan, iets wat hem behoorlijk irriteerde. Hij vond het leuk om met andermans hoofd te spelen, maar om zelf het slachtoffer te zijn van dergelijke mind games vond hij minder. Oké, terug naar het Frozen gedeelte. Hij kende de film wel, aangezien Aileen er helemaal fan van hem en met haar lieve blauwe oogjes meerdere male had gesmeekt mee te kijken. “Je hebt gelijk, niet over dat brompot gedeelte maar over dat ijs kan manipuleren.” zei hij, een lichte glimlach speelde op zijn lippen. Ja, hij zou haar nog even in de waan laten dat hij ijs krachten had, dan zou ze een plotseling voorbij komen renende kabouter of een enorme spin op haar arm in elk geval niet aan hem toeschrijven. “Oké, misschien heb je ook wel een beetje gelijk over die grumpyheid maar ik hou er gewoon van zo nu en dan alleen te zijn en de meeste mensen hebben het niet zo op sneeuw storen.” Voegde hij er schouder ophalend aan toe. Waarna hij haar voor een moment bedachtzaam op nam. “Het was niet jouw vrolijkheid die er voor zorgde dat ik die storm liet stoppen of wel?” zei hij, terwijl hij haar voor een moment nieuwsgierig aan keek.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination di dec 30, 2014 10:03 pm
I'm just a moving part♥
Ze had het hoor ze wist het zeker, alles wees er gewoon op. De lucht, de ijsmuren. het veranderen van het weer door het veranderen van gevoelens. Hij had ijskrachten, ze voelde zichzelf wel slim dus ze besloot gewoon om het maar gewoon te zeggen. Gelukkig kon Raven lachen om het woord brompot. Ze was geen ijsklontje geworden. Ook had ze zichzelf verraden door te zeggen dat door haar het weer veranderde, omdat hij blijer werd van haar. Dat had ze niet moeten zeggen, hij zou vast een vermoeden krijgen. Het was toch een mutanten school, hij kon makkelijk iets verwachten. Maar de vraag was: heeft Raven ijskrachten ja of nee? “Je hebt gelijk, niet over dat brompot gedeelte maar over dat ijs kan manipuleren.” Omg yes! Lorise maakte een winnende beweging met haar arm. "Yes, yes YES! ik wist het" zei Lorise vrolijk en trappelde even met haar voeten op het ijs. Maar toch he..ze had echt wel gelijk over dat brompot gebeuren. En voor dat zij er iets van kon zeggen zei hij het al. “Oké, misschien heb je ook wel een beetje gelijk over die grumpyheid maar ik hou er gewoon van zo nu en dan alleen te zijn en de meeste mensen hebben het niet zo op sneeuw storen.” zei hij. Hah, had ze toch gelijk he. Wel vond ze het zielig dat hij alleen wou zijn. "Sorry, ik had het wel op dit doolhof" zei ze met een grijnsje. Ze was allang blij dat hij niet begon over haar mutatie. Maar hij was dus een brompot die haar in een ijsblokje had doen veranderen als ze niet in zijn wang had geprikt. Of was die storm er om haar weg te jagen? Uhm maargoed hij was nu gelukkig geen brompot. Iets wat ze zo leuk vond aan haar LovingTouch, mensen hoefden niet eens verliefd te worden. De meesten waren ook gewoon nieuwsgierig en gewoon vrolijker dan. Zoals in dit geval had ze iemand die hier een beetje koud en alleen zat opgevrolijkt door haar aanwezigheid. “Het was niet jouw vrolijkheid die er voor zorgde dat ik die storm liet stoppen of wel?” vroeg hij nieuwsgierig. Neeej, ze hoopte zou dat dit niet gevraagd zou worden. Lorise keek hem schuldig aan. ze keek hem aan met een halve grijns. Ze kon er nu echt niet meer omheen. Het kon toch ook geen kwaad om het te zeggen. "Uhm oke, om eerlijk te zijn niet nee" zei ze en keek hem alweer schuldig aan. "Ik heb.. iets van mijn mutatie op je gebruikt zodat je me aardig zou vinden" zei ze en keek naar haar handen. Toch kon ze er niks meer aan doen. "Maar ik kan het niet terug draaien dus je zult me aardig vinden totdat het is uitgewerkt." zei ze en keek met aan met een overtreffende grijns. Haar kont werd koud van het zitten dus stond ze op. Ze liep langzaam een rondje in de binnenplaats van het doolhof. Omhoog keek ze naar de ijsmuren. "Ik ben nog vriendlijk voor je geweest tho" zei ze en grinnikte. "Ik had je ook smoorverliefd op me kunnen laten worden" zei ze en keek hem met een grijns aan. "Ik kan het nog steeds dus kijk maar uit" zei ze grappend. Nee ging ze niet doen hoor.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination vr jan 02, 2015 6:39 pm
We only got, 86,400 seconds in the day, To turn it all around or throw it all away ____________________________________________________________________
Raven
Raven keek met een grijns op zijn gezicht naar het meisje dat trotst haar armen in de lucht stak en met haar voeten op het ijs trappelde. Ze moest eens weten hoe ver ze er eigenlijk naast zat. Het was niet zo dat hij niet begreep waarom hij ijskrachten had, want dat deed hij wel degelijk. Al de illusies waar zij zich bewust van was wezen er op. De ijs-muur, de sneeuwstorm die ineens verdwenen was. “Sorry, ik had het wel op dit doolhof.” zei Lorise, met een grijnsje nadat hij had gezegd dat hij er zo nu en dan van hield om alleen te zijn. Zo nu en dan was eigenlijk nog best zacht uitgedrukt. Raven was eigenlijk het liefst altijd alleen of met de mensen die hem daadwerkelijk interesseerde en dat waren er maar weinig. Drie om precies te zijn: Aileen, Kate en Avery. En of hij Kate nu echt mee kon rekenen? Ten eerste was ze dood en ten tweede was ze er ook wanneer hij niet wou dat ze er was en dat kwam de laatste tijd steeds vaker voor. Het was allemaal gewoon zo verwarrend. Avery en Kate, ze leken totaal niet op elkaar en toch waren ze beide in staat zijn hart sneller te laten kloppen. Iets waar hij niks van begreep. Haast onmerkbaar schudde Raven zijn hoofd, voor hij nog dieper in zijn gedachten weg kon zinken richtte hij zijn ogen weer op Lorise. Hij was er onderhand vrij zeker van dat ze iets met hem had gedaan. Dat zou in elk geval wel verklaren waarom hij niet een illusie had gecreëerd om haar weg te jagen. Een schuldbewuste blik was in haar ogen verschenen, het bewijs dat hij het bij het rechtte eind had. Hij was benieuwd. Een mutatie die er voor zorgde dat hij haar aardig vond? Dat was nieuw. Oké, voor hem waren de meeste mutaties nieuw maar dit was het type mutatie dat hij niet had verwacht. Zou ze nog meer kunnen dan er alleen voor zorgen dat mensen haar aardig vonden? Vast wel, anders was het wel een beetje suf. “Maar ik kan het niet terug draaien dus je zult me aardig vinden totdat het is uitgewerkt.” zei Lorise, een grijns stond op haar gezicht. Dat was nou jammer. Al hoewel, misschien was het ook wel gezellig tenslotte leek ze hem wel een leuk meisje. Iets wat waarschijnlijk kwam door haar mutatie, maar oké. Het meisje was ondertussen opgestaan en liep nu rondjes over het ijs. Keek omhoog naar de murend die hij gecreëerd had. Nog steeds was hij vrij trots op zijn creatie, het mocht Lorise dan wel niet weg gehouden hebben maar ze was er wel even mee bezig geweest. “Ik ben nog vriendelijk voor je geweest tho” zei ze nu, waarna ze even grinnikte. Hij trok zijn wenkbrauw even op, wat had ze nog meer kunnen doen dan? Lang duurde het niet voor hij antwoord kreeg op deze onuitgesproken vraag. Smoorverliefd? Godzijdank dat ze dat niet had gedaan. Hij zou niet weten wat hij daarmee had aan gemoeten. Het was al verwarrend genoeg om op twee meiden verliefd te zijn, drie dat werd hem toch écht te veel. “Dankje, denk ik.” zei hij, een grijns was op zijn gezicht verschenen. Verdomme, waarom kon hij niet gewoon pissig zijn omdat ze er voor had gezorgd dat hij haar aardig vond. Al hoewel misschien was het maar beter, anders zei hij straks iets verkeerd en zorgde ze er alsnog voor dat hij verliefd op haar werd. Iets waar ze wat grappend mee gedreigd had. Hij ging er vanuit dat ze dit niet daadwerkelijk van plan was, maar hij kon het natuurlijk niet zeker weten. “Dus naast er voor zorgen dat iemand je aardig vindt en dat iemand smoorverliefd op je wordt, kun je nog meer?” vroeg hij, waarna hij haar voor een moment nieuwsgierig aan keek.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination vr jan 02, 2015 7:45 pm
I'm just a moving part♥
Lorise voelde zichzelf eigenlijk wel geweldig. Ze had goed geraden dat hij ijskrachten had. dat maakte haar wel heel blij. Toch moest ze ook haar mutatie bekennen, jammer maar ze zo erg vond ze het niet. Ze ging hem er eigenlijk meer mee plagen, het kon niet worden teruggedraaid, ze kon ook andere dingen. Ze dreigde grappend met met haar eyecatch maar ze zou het echt niet gebruiken. Nee, dat deed ze echt alleen als dat het waard was. “Dankje, denk ik.” zei Raven en Lorise knikte, graag gedaan he. Ze keek met intresse rond, hij had het echt cool gedaan. En knap dat ze het doolhof had opgelost. Misschien was haar richtingsgevoel wel gewoon goed na al die keren verdwalen in de bergen. Ze was vaak wezen kamperen in de bergen maar dat nooit zonder te verdwalen. En dan moest je met je richtingsgevoel de weg naar huis vinden, of naar je tent. Puur instinct, dat zat goed in elkaar. Ze bleef rustig rondlopen. Ze wou hier nog best even kletsen met Raven, gezellig toch? “Dus naast er voor zorgen dat iemand je aardig vindt en dat iemand smoorverliefd op je wordt, kun je nog meer?” vroeg Raven. Ja waarom ging ze het nu niet afmaken, de laatste mocht hij ook best wel weten. "Jaa, mijn ouders noemden me wel eens Cupid" zei ze met een grijns. Hij wist vast wel wat dat betekende. "Ik kan twee mensen, maakt niet uit wie. Smoorverliefd op elkaar laten worden." zei ze en glimlachte breed. Dat vond ze echt geweldig. Liefde was het mooiste in leven, en ze kon dat gewoon in iemand brengen. Prachtig toch? ze zag niks liever dan alleen maar liefde om haar heen. Ze had vaak genoeg iemand geholpen om iemands aandacht te krijgen. Het was haar zelfs wel een paar keer gelukt om werkelijk twee mensen die gewoon de ware voor elkaar waren bij elkaar te brengen. Dat was het goede gedeelte. Ze kon er ook harten mee breken. Maar dat was niet iets waar de graag aan dacht. "Dus, Raven. is er een meisje op dit eiland waarvoor je gevoelens hebt? Ik kan ervoor zorgen dat ze ook verliefd word op jou" zei ze en trok een wenkrauw op. "Dan kom je er daarna achter of ze ook echt van jou houd.." zei ze niet eens wetend of er iemand was die hij leuk vond. Maar toch het zou toch kunnen? "Waarom zat je hier eigenlijk alleen?" vroeg ze, gosh wat een nieuwsgierig aagje was ze toch. Ach, het kon toch geen kwaad, Raven vond haar sowiso wel aardig.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination za jan 03, 2015 7:08 pm
We only got, 86,400 seconds in the day, To turn it all around or throw it all away ____________________________________________________________________
Raven
Het was maar goed dat ze hem niet verliefd op haar had gemaakt, dan was hij waarschijnlijk echt gek worden. Het was al moeilijk genoeg om wijs te worden uit de gevoelens die hij op dit moment had. Liefde, was voor hem altijd al iets geweest waar hij slechts weinig van begreep. Tot zijn veertiende had hij niet eens geweten hoe het voelde om iemand lief te hebben. Nee, van zijn ouders had hij nooit de liefde gekregen die de meeste kinderen wel kregen. Het was Kate geweest die hem had laten zien dat het voor hem wel degelijk mogelijk was om van iemand te houden en dat er ook daadwerkelijk iemand was die van hem hield. Kate had zijn hele leven overhoop gegooid en nu was ze weg. Nu was er een ander meisje dat zijn leven overhoop gooide en hij wist niet wat hij daarvan moest vinden. Aan de ene kant wou hij niets liever dan bij haar zijn, aan de andere kant wou hij zo ver mogelijk bij haar uit de buurt blijven. Om niet al te ver verzonken te raken in zijn eigen gedachten richtte Raven zijn blik weer op Lorise die rustig rondliep over de binnenplaats. Hij vroeg haar of ze meer kon dan ze hem tot nu toe verteld had. Met een grijns op haar gezicht vertelde ze hem dat ze twee mensen smoorverliefd op elkaar kon laten worden. Cupid, dat was wel een gepaste naam ja misschien moest hij haar ook maar zo gaan noemen? "Dus, Raven. is er een meisje op dit eiland waarvoor je gevoelens hebt? Ik kan ervoor zorgen dat ze ook verliefd word op jou" begon Lorise, kort trok ze een wenkbrauw op. “Dan kom je er daarna achter of ze ook echt van jouw houd..” vervolgde ze. “Ja, die is er maar het probleem is niet dat ze geen gevoelens voor mij heeft. Het zou gewoon niet werken tussen ons en ik weet niet eens of ik zou willen dat het zou werken.” De woorden rolde over zijn lippen voor hij er erg in had. Verdomme. Waarom vertelde hij haar dit? Normaal gesproken zou hij dat nooit gedaan hadden. Raven had weinig vertrouwen in de mensheid, als je het hem vroeg waren de meeste mensen er enkel op uit om je pijn te doen. Maar iets in Lorise had hem er van overtuigd dat hij haar kon vertrouwen, dat zij geen misbruik zou maken van wat hij haar vertelde. Dat iets was waarschijnlijk haar mutatie. Toch, best een handige mutatie dus. “Waarom zat je hier eigenlijk allen?” vroeg Lorise. “Jij bent echt heel nieuwsgierig hé?” zei Raven hoofdschuddend, een lichte grijns stond op zijn gezicht. “Soms vindt ik het gewoon chill om alleen te zijn.” zei hij schouderophalend. Ja, als hij moest nadenken was hij het liefst alleen en eigenlijk ook wanneer hij niet na hoefde te denken. “Maar, Cupid, vertel me eens. Hoe werkt het als jij iemand écht leuk vindt? Want jou mutatie kan er niet voor zorgen dat iemand verliefd op je blijft of wel?” Nu was hij het die haar nieuwsgierig aan keek.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination za jan 03, 2015 10:51 pm
I'm just a moving part♥
Als hij dan toch haar andere twee technieken kende waarom dan niet de derde. Lorise vertelde vrolijk over haar Cupid powers. ze vond het misschien wel de allerleukste van de drie dingen die ze kon. Ze vroeg dan ook meteen erbij of hij iemand leuk vond, dan kon ze hem helpen. Zo simpel zat het. “Ja, die is er maar het probleem is niet dat ze geen gevoelens voor mij heeft. Het zou gewoon niet werken tussen ons en ik weet niet eens of ik zou willen dat het zou werken.” zei hij. Ze keek verrast en rolde met haar ogen. "Dat ze geen gevoelens voor jou heeft is geen probleem. Ik heb je toch uitgelegd wat ik kan?" zei ze en verduidelijkte even dat ze gewoon gevoelens kon opwekken bij iemand. "Waarom zou je niet willen dat het werkt? Je vind haar toch leuk? Het duurt maar een dag als het niet echte liefde is." zei ze om even tot hem door te dringen dat ze gewoon iets geweldigs kon regelen voor hem. "Hoe heet ze?" vroeg Lorise kalm en ze keek hem nieuwsgierig aan. Ze was al de hele tijd nieuwsgierig geweest dat wel. Ze vroeg hem ook waarom hij hier alleen zat. “Jij bent echt heel nieuwsgierig hé?” zei Raven. Lorise lachte, daar had je het al. Ze wist niet waarom maar intresse voor anderen had ze altijd gehad. Haar vriendengroepje was daardoor nooit klein geweest, maar het groepje dat haar irritant noemde ook niet. Overal dat een slechte kant aan. Zelfs aan liefde. “Soms vindt ik het gewoon chill om alleen te zijn.” zei hij en ze knikte begrijpend. "Begrijp ik wel dus..Sorry, soms zoek ik mensen die alleen zijn op" zei ze en haalde ook even haar schouders op. Ze liep nog steeds rod, zo werd ze in ieder geval een beetje warm, en ze kon eigenlijk niet stil zitten maar nu door de kou. “Maar, Cupid, vertel me eens. Hoe werkt het als jij iemand écht leuk vindt? Want jou mutatie kan er niet voor zorgen dat iemand verliefd op je blijft of wel?” vroeg hij. Oh, het ging nu dus over haarzelf, dat vond ze ook niet erg. Wel een goede vraag. Hier moest ze even over nadenken. "Ik heb geen idee, het is tijdelijk inderdaad. Ik heb nooit echt iemand écht leuk gevonden, en ik ben hier sins gisteravond dus ik heb hier ook nog niemand ontmoet" zei ze en dacht na. "Ik heb dus echt geen idee hoe het dan werkt." zei ze eerlijk. Zin om erover na te zitten denken had ze ook niet. Dat korste wel veel tijd. Misschien een andere keer.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination za jan 03, 2015 10:52 pm
I'm just a moving part♥
Als hij dan toch haar andere twee technieken kende waarom dan niet de derde. Lorise vertelde vrolijk over haar Cupid powers. ze vond het misschien wel de allerleukste van de drie dingen die ze kon. Ze vroeg dan ook meteen erbij of hij iemand leuk vond, dan kon ze hem helpen. Zo simpel zat het. “Ja, die is er maar het probleem is niet dat ze geen gevoelens voor mij heeft. Het zou gewoon niet werken tussen ons en ik weet niet eens of ik zou willen dat het zou werken.” zei hij. Ze keek verrast en rolde met haar ogen. "Dat ze geen gevoelens voor jou heeft is geen probleem. Ik heb je toch uitgelegd wat ik kan?" zei ze en verduidelijkte even dat ze gewoon gevoelens kon opwekken bij iemand. "Waarom zou je niet willen dat het werkt? Je vind haar toch leuk? Het duurt maar een dag als het niet echte liefde is." zei ze om even tot hem door te dringen dat ze gewoon iets geweldigs kon regelen voor hem. "Hoe heet ze?" vroeg Lorise kalm en ze keek hem nieuwsgierig aan. Ze was al de hele tijd nieuwsgierig geweest dat wel. Ze vroeg hem ook waarom hij hier alleen zat. “Jij bent echt heel nieuwsgierig hé?” zei Raven. Lorise lachte, daar had je het al. Ze wist niet waarom maar intresse voor anderen had ze altijd gehad. Haar vriendengroepje was daardoor nooit klein geweest, maar het groepje dat haar irritant noemde ook niet. Overal dat een slechte kant aan. Zelfs aan liefde. “Soms vindt ik het gewoon chill om alleen te zijn.” zei hij en ze knikte begrijpend. "Begrijp ik wel dus..Sorry, soms zoek ik mensen die alleen zijn op" zei ze en haalde ook even haar schouders op. Ze liep nog steeds rod, zo werd ze in ieder geval een beetje warm, en ze kon eigenlijk niet stil zitten maar nu door de kou. “Maar, Cupid, vertel me eens. Hoe werkt het als jij iemand écht leuk vindt? Want jou mutatie kan er niet voor zorgen dat iemand verliefd op je blijft of wel?” vroeg hij. Oh, het ging nu dus over haarzelf, dat vond ze ook niet erg. Wel een goede vraag. Hier moest ze even over nadenken. "Ik heb geen idee, het is tijdelijk inderdaad. Ik heb nooit echt iemand écht leuk gevonden, en ik ben hier sins gisteravond dus ik heb hier ook nog niemand ontmoet" zei ze en dacht na. "Ik heb dus echt geen idee hoe het dan werkt." zei ze eerlijk. Zin om erover na te zitten denken had ze ook niet. Dat korste wel veel tijd. Misschien een andere keer.
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination zo jan 04, 2015 12:15 am
We only got, 86,400 seconds in the day, To turn it all around or throw it all away ____________________________________________________________________
Raven
Het was raar dat hij haar zonder er ook maar een seconden over na te denken had verteld dat hij gevoelens voor iemand had. Dat soort informatie maakte je kwetsbaar. Als iemand wist wat belangrijk voor je was, dan kon die dat tegen je gebruiken. Raven geloofde niet in de goedheid van de mens. Alle mensen keken enkel en alleen naar hun eigen belang en heel soms naar het belang van de mensen die dicht bij hen stonden. Oké, misschien waren er uitzonderingen. Kate, Kate was een uitzondering. Zij was voor iedereen aardig geweest en niet om er zelf beter van geworden. Nee, gewoon omdat ze zo was. "Dat ze geen gevoelens voor jou heeft is geen probleem. Ik heb je toch uitgelegd wat ik kan?" zei Lorise. Het was duidelijk dat ze zijn woorden verkeerd begrepen had. "Waarom zou je niet willen dat het werkt? Je vind haar toch leuk? Het duurt maar een dag als het niet echte liefde is." vervolgde ze. Nu wat het Raven die met zijn ogen rolde. Was ze nu echt zo naïef? Ja, waarschijnlijk wel. Ze was nog jong en met zo’n mutatie als de hare had ze waarschijnlijk nog weinig slechts gezien. “Ik zei dat het probleem niet is dat ze geen gevoelens voor me heeft, want die heeft ze wel. Gevoelens alleen zijn echter niet altijd genoeg.” zei hij met zekere bitterheid in zijn stem. Een bitterheid die hem eigen was. Hoe ze heette? Een vraag die moeilijker te beantwoorden was dan je zou verwachten. Niet, omdat Raven niet wist hoe ze heette maar omdat hij niet wist of zij degene was voor wie hij gevoelens was. Of beter gezegd, of zij degene was met wie hij zou willen zijn. Want dat hij gevoelens voor haar had dat was zeker, maar die had hij ook voor Kate. Ja, Kate was niet echt. Dat wist hij, maar soms voelde ze wel echt. Haar stem, de sprankeling in haar ogen, de zachte aanrakingen. Er waren momenten dat hij twijfelde. Meestal realiseerde hij zich op dat soort momenten al snel weer dat het niet mogelijk was. Dat ze er echt niet meer was. Dat hij haar had zien doodgaan. Verdomme. Dit was dus één van de rede dat hij liever alleen was. Door Lorise was hij hier nu over na aan het denken. Als zei hem niet had gevraagd hoe het meisje heette voor wie hij gevoelens had, had hij hier nu misschien niet met een brok in zijn keel gezeten. Het was maar goed dat hij wist hoe hij zijn gevoelens moest verbergen anders had ze waarschijnlijk de pijn in zijn ogen gezien. Om zichzelf een beetje te kalmeren stak hij een sigaret op. Het kwam goed uit dat Lorise over iets anders begon. Zijn opmerking over dat ze nieuwsgierig was deed haar lachen. Het was dus niet de eerste keer dat iemand dat haar vertelde. Natuurlijk niet, iemand die zo nieuwsgierig was als zij had dat sowieso wel vaker gehoord. “Begrijp ik wel dus.. Sorry, soms zoek ik mensen op die alleen zijn op” zei ze schouderophalend, nadat hij haar gezegd had dat hij het soms gewoon fijn vond om alleen te zijn. Hoe naïef en nieuwsgierig ze ook was, echt boos op haar kon hij niet zijn. “Geeft niet. Waarom zoek je mensen die alleen zijn eigenlijk op?” vroeg hij, waarna hij een trekje nam van zijn sigaret. Om haar vervolgens te vragen hoe het werkte als zij iemand echt leuk vond. Deels omdat hij daadwerkelijk nieuwsgierig was, deels omdat hij hoopte dat zolang ze over haar praatte ze niet over hem hoefde te praten. "Ik heb geen idee, het is tijdelijk inderdaad. Ik heb nooit echt iemand écht leuk gevonden, en ik ben hier sinds gisteravond dus ik heb hier ook nog niemand ontmoet" antwoorde ze, waarna ze nog even na dacht om uiteindelijk te concluderen dat ze het écht niet wist. Voor een moment keek hij bedachtzaam voor zich uit, terwijl hij nog een trekje van zijn sigaret nam. Zoals vaker het geval was kalmeerde roken hem. Het bracht zijn altijd hyperactieve gedachten stroom een beetje tot rust. “Ik hoop voor je dat het voor een Cupid als jouw een beetje goed uitpakt, want liefde is niet altijd rozengeur en manenschijn geloof me.” zei hij. Hij meende het, hij hoopte dat ze niet zou eindigen met een gebroken hart. Hoe zou dat zijn? Een ware cupido met een gebroken hart?
Onderwerp: Re: There's only a thin line between reality and imagination di jan 06, 2015 8:36 pm
I'm just a moving part♥
“Ik zei dat het probleem niet is dat ze geen gevoelens voor me heeft, want die heeft ze wel. Gevoelens alleen zijn echter niet altijd genoeg.” zei Raven terug, oke oke dan niet. Moest hij weten, als hij het niet wou dan werkte het ook niet. Tuurlijk wilde hij wel, hij vond haar leuk toch? maargoed als hij ging tegen stribbelen dan deed ze het niet. Haar naam zou hij zeker niet geven, als hij al niet wou gekoppeld worden. Jammer, het koppelen vond ze juist het leukste van alles. Het weer was wel weer te doen, ze kon nu wat makkelijker rondlopen in een rokje met een panty, het stond haar wel adorable vond ze zelf. Ze had wel zin in de zomer, ze kon zich wel wat voorstellen bij het eiland in de zomer. Het zag er vast prachtig uit. Ze verheugde zich er enorm op dat was zeker. Dan was zowiso iedereen blijer en sneller verliefd ofzo. In de winter had je toch een tekort aan vitamine D. Hij zei dat hij graag alleen was en hij vroeg lastige vragen waar ze nooit over had nagedacht. Ze wou er ook niet over nadenken. Er zat wel iets anders aan haar hoofd. Praten met Raven, beetje gezellig doen. dan hoefde hij niet alleen te zijn. “Ik hoop voor je dat het voor een Cupid als jouw een beetje goed uitpakt, want liefde is niet altijd rozengeur en maneschijn geloof me.” zei hij. Oowh dat was het, hij had blijkbaar iets meegemaakt waardoor hij misschien geen liefde en aandacht wilde? Het was wel zielig, hij kon best een keer een gebroken hart kunnen hebben gehad. Zelf had ze daar geen ervaring mee en ze hoopte het ook nooit mee te hoeven maken. "Ik hoop het ook niet voor me" zei ze. Wow het klonk nu alsof het alleen maar om haar ging. Dus onderwerp switchen was de planning. "Dus nu ik je met een beetje liefde heb beïnvloed, kun je het ijs ook laten ontdooien? Net als in frozen?" vroeg ze nieuwsgierig, alweer. In de film was de oplossing voor de woede van Elsa liefde, en toen werd het weer zomer. Dus misschien kon hij het wel zomer maken, wie weet. Wie weet was het eiland normaal in de winter iet bedekt met sneeuw en had hij dat gewoon gedaan. Nee dat was gek, dat kon natuurlijk niet. "Waarom heb je eigenlijk een jas aan? Je hoort helemaal geen last te hebben van de kou" vroeg ze. The cold never bothered me anyway. Hem wel? Oke dat disney-film verhaal moest echt even uit haar hoofd nu, ze moest best lachen om zichzelf.
