There's only a thin line between reality and imagination

Voor een moment keek Raven zwijgend naar Lorise die over de binnenplaats van het ijsdoolhof liep. Een naïeve, wandelende zuurstok die hij irritant genoeg wel aardig moest vinden. Gelukkig, had hij nog wel genoeg controle over zichzelf om haar niet de naam te vertellen van het meisje dat hij leuk vond. Of eigenlijk de meisjes, maar hij ging er van uit dat ze hem niet kon kopellen aan een illusie. “Ik hoop het ook niet voor me” reageerde ze op zijn opmerking. Vervolgens veranderde ze van onderwerp, iets wat Raven wel kon waarderen. Liefde was nu eenmaal niet zijn favoriete gespreksonderwerp, dat was het nooit geweest. Het was alleen wel een beetje jammer dat Lorise door zijn leugen heen leek te prikken, althans ze begon ineens allemaal vragen te stellen. Raven schudde zijn hoofd, moest zacht lachen. Dat kind had echt te vaak Frozen gekeken. “Hoe vaak heb jij die film wel niet gezien?” merkte hij droogjes op. “Maar om te antwoorden op je vragen, ja ik kan het ijs laten ontdooien maar dat lijkt me niet heel handig aangezien we midden op het meer zitten.” begon hij. Natuurlijk, kon hij haar ook gewoon de waarheid vertellen maar wat was daar leuk aan? Nee het was veel leuker om mensen een beetje voor de gek te houden en daar was zijn mutatie bij uitstek geschikt voor. Om te kijken hoe ver hij kon gaan voor ze zich besefte dat er iets niet klopte. Meestal duurde dat heel lang, al leek het er op dat de meeste mutanten er iets gevoeliger voor waren dan gewone mensen. “En ik heb een jas aan omdat ik het niet chill vindt als iedereen direct weet wat ik ken. Dan krijg je allemaal van die Frozen vragen daar heb ik niet altijd zin in.” zei hij met een knipoogje. “Maar jij bent hier dus pas net? Hoe vind je het tot nu toe?” vroeg Raven, om maar weer eens van onderwerp te veranderen. Als ze te veel vragen zou ze misschien wel inzien dat hij aan het liegen was, dat hij haar gewoon in de waan had gelaten dat hij een mannelijke versie van Elsa was. Natuurlijk, kon hij wel de illusie creëren dat het ijs smolt alleen zou ze dan waarschijnlijk beseffen dat hij haar voor de gek had gehouden zodra hij weg was en het meer weer bedekt was met een dik pak ijs. Bovendien was hij oprecht wel benieuwd naar hoe ze het tot nu toe op het eiland vond.

“Uhmm vaak..” antwoorde Lorise met een grijns. Ja, dat was te merken. Raven lachte kort, zelf had hij de film ook meer dan één keer gezien al was dat iets wat hij wijselijk voor zich hield. Simpelweg, omdat hij haar niet wou vertellen dat hij een dochtertje van vijf had en hij ook liever niet gezien werd als de jongen die verslaafd was aan Disney films. Het laatste was niet waar en het eerste, tja dat riep alleen maar vragen op. Het was niet zo dat hij zich schaamde voor Aileen, zeker niet maar mensen wouden altijd direct alles weten. Hoe oud hij was toen hij haar kreeg. Waarom hij niet bij haar was en de meest confronterende vraag wie haar moeder was. Als reactie op zijn volgende woorden rolde Lorise met haar ogen, keek ze hem aan met een halve glimlach. "Ik ben niet dom hoor, maar ik bedoelde. Het is wel handiger als de muren er niet zijn om eruit te komen” Daar had ze wel een punt, niet dat hij de weg niet zou kunnen vinden als hij de muren staande zou houden. Natuurlijk, zou hij de weg kunnen vinden hij had het doolhof per slot van rekening zelf gecreëerd. “Oké, sorry. Ja, ik kan de muren wel laten smelten straks.” zei hij lachend, waarna hij een trekje van zijn sigaret nam. "Huh? Dus je draagt een jas zodat mensen niet meteen weten wat je kan.. Maar je zit wel in een ijsdoolhof?" vroeg ze. Damn, hij moest echt beter na denken voor hij antwoord gaf als hij haar wou laten blijven geloven dat hij een ijsmutatie had. “Tja, zolang mensen de weg naar binnen niet konden vinden zouden ze ook niet weten dat ik het was.” antwoorde hij schouder ophalend. Lorise verontschuldigde zich voor de Frozen vragen, hij glimlachte even naar haar. “Het is niet erg, van jouw kan ik het hebben.” zei hij. Waarschijnlijk was de enige rede dat hij haar nieuwsgierigheid kon hebben het feit dat ze haar mutatie op hem had losgelaten, maar oké. Misschien was het wel goed voor hem als hij direct vriendschappelijk met iemand om ging, in plaats van pas wanneer hij erachter kwam dat iemand interessant was. Oké, vriendschappelijk op zijn eigen manier. Raven was altijd een beetje direct en bot, zelfs wanneer hij het niet echt vijandig bedoelde. Er waren maar weinig mensen tegen wie hij echt lief was, eigenlijk waren er maar twee mensen en dat waren Aileen en Avery. "Jep, ik vind het er wel leuk uitzien hier. Ik denk dat je hier best wel leuke dingen kan doen" antwoorde Lorise op zijn vraag over hoe ze het tot nu toe vond. “Het is hier in elk geval niet saai.” zei Raven, met een glimlachje waarna hij overeind kwam. Nam nog een laatste trekje van zijn praktisch opgerookte sigaret, voor hij deze op het ijs liet vallen en uit trapte. “Zal ik je maar eens bevrijden uit dit ijs doolhof.” zei hij, met een jongensachtige grijns op zijn gezicht. Moeiteloos liet hij de muren verdwijnen, creëerde de illusie dat ze verdampte waardoor ze al snel weer midden op het bevroren meer stonden zonder een spoor van de muren die er zojuist hadden gestaan.