I don't really wanna know what's good for me (open)

Outfit, hair like this.

Amber streek langs haar ogen, de tranen hielden op. Ze was nooit een emotioneel persoon geweest, dus als ze huilde, dan was het heel erg speciaal. Maar nooit lang. Ze voelde Maurims arm rond haar middel, het was wel een troostpunt. Het was lief van hem, maar het was niet de reden dat ze hier zaten. “Het spijt me van je zusje.” “Don’t be” zei Amber zachtjes en streek hem over zijn haren “Het komt allemaal goed.” Dat bedoelde ze niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hem. Vertrouwen. Een klein woordje, maar met zoveel betekenis. Het kon iemand helen, maar ook iemand breken. Vertrouwen was zo makkelijk te breken, maar zo moeilijk om weer te maken. Trust is like a mirror. You can fix it if it’s broke, but you can still see the crack in that motherfucker’s reflection. Toch vertrouwde ze Maurim, gewoon omdat ze wist dat hij haar niet zou veroordelen op haar verleden, op haar heden, of haar toekomst. Want als hij dat had willen doen, had hij haar allang kunnen breken in de keuken. En dat had hij helemaal niet gedaan, dus Amber vertrouwde hem. Genoeg om hem dit te vertellen.

En toen begon Maurim aan zijn verhaal. Haar oren schoten open, hij had haar volledige aandacht. Alles om haar heen vervaagde en alleen zijn woorden hoorde ze. Het deed haar pijn in haar hart dat hij zich zo voelde. Maurim had zijn eerste liefdeservaring dus al gehad, maar niet op een manier dat het zou moeten. Het gemis van zijn opa was veel te groot en dat kon Amber heel goed begrijpen. Als je iemand verloor die al zo lang in je leven was, deed niets er meer pijn. Amber trok hem dichter tegen zich aan, streelde troostend zijn schouder en arm en wiegde zachtjes heen en weer, om hem proberen wat te kalmeren. Amber zei eventjes niets en liet hem rustig praten. Aan het einde van zijn verhaal hoorde ze hem naar adem happen en ze wist wat dat betekende. “Het geeft niet, Maurim, echt niet. Schaam je niet, misschien is het beter als je alles er goed uit laat lopen” suste ze hem zachtjes. Oh Maurim, wat moest ze nu toch met hem? Ze begreep heel goed hoe hij zich voelde, alleen moest ze het hem uitleggen.

“Maurim” zei ze zachtjes, toen ze vond dat het moment daar was “Er zijn drie soorten liefdes, je hebt de liefde die je voor je vrienden voelt, de liefde die je voor je familie zoals je opa voelt en de liefde die je voor iemand kan voelen met wie je je leven wilt delen. Die liefde kan tussen een meisje en een jongen zijn, twee jongens, twee meisjes, dat maakt niet uit. Met die laatste liefde bouw je een leven op, zoals jouw ouders gedaan hebben. Je trouwt met elkaar, je krijgt kindjes, je vind een huisje.” Amber slikte eventjes. Het was zo lastig om dit allemaal uit te leggen. “De liefde die dat meisje van jou wilde, kan je wel raden denk ik. Maar soms overstijgt de ene liefde de andere. Omdat jij jouw opa al zo lang kent, en zoveel van hem houdt, kan je nu niet van iemand anders houden. En het is helemaal niet verkeerd om van meerdere mensen te houden, echt niet, dat is juist goed. Het is beter om lief te hebben dan om te haten.” God, heilige maagd Amber. Waarom haatte zij dan iedereen? Goede vraag, slechte timing, dus fuck off.

Amber slikte eventjes en streek met haar hand over zijn wang, om de traantjes weg te vegen. “En je moet dit gewoon eerst een plekje geven. Dat is helemaal niet erg, en als je dat aan haar uitlegt, dan snapt zij vast en zeker heel erg goed hoe jij je voelt.” Amber sloot haar ogen en liet zijn woorden nog een keer door haar doordringen. Ze deden haar pijn, omdat ze zijn pijn voelde in elk woordje dat hij zei. “En je opa…hij zou zo trots op je zijn, Maurim. Ik weet zeker dat hij dat tot op de dag dat hij stierf trots is geweest en dat hij nu naar, ik weet niet welk plekje, maar nog steeds heel erg trots naar jou kijkt. Je bent zo’n lieve, goede, sterke jongen en hij zal zich dan realiseren dat hij zijn werk goed heeft gedaan.” Amber kreeg eventjes een klein glimlachje op haar gezicht. Natuurlijk zou Maurims opa trots op hem zijn. Hoe kon je dat nou niet op hem zijn?  Amber was eventjes stil, liet hem eventjes in zijn momentje. Dat hij alles eventjes kon verwerken, even kon uithuilen of eventjes rustig kon worden, wat hij maar wilde. Het maakte voor Amber niet uit, zij was er nu hier voor hem. En het voelde goed om steun te kunnen bieden aan iemand die haar nodig had. “Wil je wat vertellen over je opa, Maurim?” vroeg Amber toen zachtjes “Alles als je het aankan, of als je het wilt hoor…ik wil niet dat je nog verdrietiger raakt.”

Outfit, hair like this.

“En worden ze daarna allebei vermoord?” Die zin brak haar hart. Dat was dus wat met Maurim zijn ouders was gebeurd. Amber trok hem nog dichter tegen zich aan, voor hoever dat mogelijk was. “Nee Maurim…wat er met jouw ouders is gebeurd, is absoluut niet normaal. Dat gebeurt in het echte leven niet, in het echte leven blijven je ouders je hele leven bij je en doen zij wat jouw opa heeft gedaan. Daarom heb ik een hele diepe respect voor jouw opa, want die heeft jou helemaal alleen opgevoed!” Zachtjes streek Amber over zijn rug, drukte zachtjes een kusje op de zijkant van zijn hoofd. Niet als teken dat ze hem leuk vond ofzo, maar gewoon om hem te troosten. Gewoon een vriendschappelijke kus, daar was helemaal niets mis mee natuurlijk.

Terwijl Maurim huilde, legde Amber haar hoofd weer op zijn haren, staarde de duisternis in. Ja, ze was stiekem best trots op zichzelf. Ondertussen was Maurim aan het vertellen over zijn opa. Geïnteresseerd luisterde Amber naar hem. “Dan leefde hij nu waarschijnlijk nog…” hoorde ze hem zeggen. Amber schudde haar hoofd. “Dat is niet jouw schuld, geen schuldgevoel hebben baby…” fluisterde ze zachtjes. Amber luisterde weer verder, begreep heel goed dat de opa van Maurim een hele speciale man geweest moest zijn. Ze was blij dat Maurim die opvoeding had gekregen, dat er iemand was die van hem hield. Amber had dit haar hele leven lang gemist en zij was uiteindelijk zo geworden zoals ze was geworden: een harteloze bitch die over iedereen heen walste alsof ze niets waren. Nou ja…harteloos. Ze had haar hart wel getoond naar Maurim. En naar Max. En naar Charlie. Dus op zich…maar alsnog, het grootste gedeelte van haar leven was ze gewoon een arrogante bitch geweest. Nu ze zag wat het effect van iemand die van je houd kan hebben, vond ze het best jammer dat zij dat nooit had gehad. Misschien was ze daarom zoals ze nu was, en was ze heel anders geweest dan als haar ouders van haar gehouden hadden?

Amber zakte een trede naar beneden, zodat ze naast hem zat. Nog steeds hield ze hem stevig vast, maar nu legde ze haar hoofd voorzichtig op zijn schouder. Nog steeds uit steun, natuurlijk. “Ik ben blij dat je opa je zo’n goede opvoeding heeft gegeven. Zoals je hem beschrijft klinkt hij als een ontzettend sterke man, die zo ontzettend veel respect verdiend. Het is niet niks om iemand in je eentje op te moeten voeden.” Amber keek hem aan, keek in zijn oogjes en voelde een pijn in haar hart. Niet omdat zij verdriet had, maar omdat hij verdriet had. Ze zag het in zijn ogen. Eventjes drukte ze haar vinger in haar ooghoek, waar een traantje was opgeweld. Dat was door de wind natuurlijk, dat sprak voor zich. Amber zuchtte zachtjes. “Het is zo goed dat je iemand hebt gehad die je heeft opgevoed, want hij heeft je met zijn normen en waarden zoveel geleerd. En dat is waarom je nu bent zoals je bent. En ik zie een heel mooi persoon voor me, die veel narigheid heeft gehad, maar wat hij niet verdiend.” Amber legde zijn hand om zijn pols en keek hem met een glimlach aan. “Hou je alsjeblieft vast aan de gelukkige herinneringen die je met je opa had, want dat zijn de momenten die tellen.”

Eventjes staarde Amber voor zich uit, dacht aan haar eigen ouders. Hoe zouden die zich nu voelen, nu ze wisten dat Amber nooit meer thuis zou komen? Nee, het zou haar niet uitmaken wat er zou gebeuren, maar ze zou nooit meer contact zoeken. Toch deed het haar diep van binnen toch wel pijn. Ze sloeg haar ogen naar de grond, terwijl ze afwezig over de rug van Maurim wreef. 

Amber was blij dat Maurim zich beter voelde, ondanks het feit dat zij zich slechter voelde, doordat de gedachten aan haar ouders bij haar naar binnen sloop. Het effect van alcohol en drugs was gevaarlijk, het liet je meer voelen dan je in eerste instantie wilde. Maar Maurim was blij, dus dat was goed, right? Amber knikte naar hem toen hij haar bedankte en stond op. “Ja…geen probleem. Ga maar gauw, hij zal wel ongerust zijn. Ik zie je wel weer.” Met die woorden draaide Amber zich om en sloeg haar lange, zwarte haren over haar schouder. Ze liep richting de deur van de school, duwde hem met wat moeite open en sloot hem netjes, zodat er geen kou de school binnen zou kunnen komen.

Eenmaal terug op haar kamer nam Amber nog een flinke slok van de drank die er stond. De lege fles verstopte ze in een van haar kastjes en liet zich uiteindelijk op haar bed neervallen. De troep zou ze morgen wel opruimen. Ondertussen staarde ze naar buiten. Onder diezelfde hemel lagen Gabriel en haar ouders nu te slapen. Iedereen, behalve Grace. Want Grace was dood. Amber zuchtte zachtjes. Dit gevoel mocht best wel weer weggaan. Niets was zo erg als met een rot gevoel gaan slapen.