Onderwerp: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} wo feb 24, 2016 8:49 pm
What's the fun in doing what you're told
De avond viel en de meeste mutanten verzamelde zich knus voor de tv of begonnen gezellig een spelletje te kaarten. Sommige begonnen zelfs samen en behoorlijk handtastelijk weg te lopen, waardoor Dahlia een kokhalzende beweging naar haar zus maakte die plat ging. Het was algemeen geweten dat Dahlia niet de romantische van de twee was en jongens eigenlijk maar niks vond -net een kleuter.
Daphne was sociaal aan het doen met een of andere jongen die net dezelfde serie aan het kijken was als zij van plan was. Dahlia hing daardoor maar eenzaam op de bank, en besloot om iets fijners te gaan doen. Ze sprong recht, maar in plaats van op haar voeten te landen, landde ze op vier zachte pootjes. Haar gestreepte staart zwiepte heen en weer en ze ontblootte haar tanden naar elke mutant die haar aankeek. Helaas had het plotseling veranderen naar dier niet zoveel impact op de mutanten om haar heen, ze waren het gewend. Hier was duidelijk ook niks meer te beleven. Dus liep ze op een slome pas naar de deur.
Daar spitste haar oren om te horen of er ergens anders iets te beleven was. Een beetje verderop in de gang hoorde ze wat giechel -duidelijk van een verliefd meisje, jakkes- en het stoere gepraat van een jongen. Haar lippen krulde zich in een rare glimlach en zo liep ze muisstil door de gangen. Toen ze dichterbij kwam hoorde ze duidelijk dat het nog erg jonge mutanten waren en haar pret werd alleen maar groter. Misschien was het een tikkeltje gemeen wat ze ging doen, maar dat boeide haar op dit moment niet zoveel. Wat was nu het leuke aan braaf zijn?
Achter het hoekje maakte ze zich klaar voor haar actie. Ze zakte door haar benen en sloop naar voren alsof ze op een hert joeg in de hoge graslanden van India. Muisstil kwam ze dichterbij en de kinderen hadden duidelijk niks gehoord. Ze schudde met haar kont vlak voor ze sprong. Eerst verschenen haar klauwen en vervolgens haar lange lichaam. Tegelijkertijd produceerde ze een gigantische brul en landde ze sierlijk tussen de kinderen in, die gillend wegrende. Als Dahlia de slappe lach had kunnen krijgen, was dat nu wel gekomen. Helaas waren de kinderen niet gewoon weggerend, maar waren ze naar een leerkracht gerend. Met sporen van tranen over hun wangen kwamen ze terug gewandeld met in een het midden een voor haar onbekende leraar. Een gevecht liep Dahlia niet uit de weg, maar ze wist wanneer ze haar meerdere moest erkennen. Dus draaide ze zich om en verdween ze vliegensvlug achter de hoek. Ze hoorde hoe de leerkracht een verbaasde roep liet horen om vervolgens achter haar aan te denderen. Een glimlach lag om haar tijgerlippen toen ze achteruit keek om te zien waar de leerkracht bleef en vervolgens, toen ze bijna bij de buitendeur kwam, richtte ze zich weer naar voren. Haar regelmatige cadans maakte dat ze dit uren kon volhouden als ze wou en dat ze dus totaal niet moe buiten aankwam. Heel even bleef ze met haar neus in de frisse winterwind staan, om daarna de enkele mutanten omver te lopen toen ze richting het hek ging. Dahlia zou Dahlia niet zijn als ze geen nieuwe, interessante en vooral spectaculaire manieren zocht om weg te komen. Nu besloot ze om in plaats van de poort te nemen, de hoge muur te nemen. Ze veranderde haar koers met een kwart en denderde op de stenen muur af, met de leerkracht nog steeds achter haar aan. Een goeie meter voor de muur duwde ze haar achterpoten de grond in en zette ze zich af in een prachtige zweefsprong. Haar ganse lichaam rekte zich uit tot het moment dat haar klauwen het steen raakte en ze een prachtige landing maakte. Voldaan en behoorlijk trots draaide ze zich om naar de leerkracht, die hulpeloos beneden aan de zeker twee meter hoge muur stond. Met haar staart en neus hoog de lucht in liep ze als een aristokat het muurtje over om er bij het einde af te springen aan de richting van het bos. Ondertussen was de zon al een tijdje onder en viel de duisternis over Genosha. Niet dat Dahlia daar veel problemen mee had, haar nachtzicht was perfect. Uitgelaten denderde ze het bos in, niet eens de moeite doen om haar passen te verbergen.
Na een tijdje over omgevallen bomen en struikgewas gesprongen te hebben, stopte ze voor ze voor een gigantisch dikke stam van een eeuwen oude eik. De laag hangende, dikke takken zagen er erg uitnodigend uit en het bladerdek onttrok haar het zicht, perfect dus. Maar voor ze erop sprong, zette ze haar klauwen diep in de boomstam en krulde ze haar rug, om vervolgens haar klauwen te slijpen en een aantal verticale strepen achter te laten. Daarna drukte ze haar achterpoten opnieuw de grond in en zette ze zich af. Eenmaal op de dikke tak ging ze op haar buik liggen met haar hoofd op de tak en haar poten bungelend naar beneden.
Dahlia kreeg pas door dat ze in slaap gevallen was, toen ze geritsel van bladeren hoorde. De magnifieke tijger richtte haar hoofd niet op, maar spitste haar oren toch maar loom naar de bron van het geluid. Wie kwam er op dit uur de bossen in? Helaas kon ze niet op het maanlicht rekenen om haar meer te vertellen, aangezien dat geblokkeerd werd door het dichte bladerdak boven haar hoofd. Dus wachtte ze maar af, tot de aanwezige zijn of haar identiteit bekend zou maken.
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} wo feb 24, 2016 11:40 pm
"Let me lay my head down on the shadow by your side"
"Aah, kom op, het is niet fair als je blijft campen, noobje", Lachte Sully naar Eveline. Ze hadden na hun eerste ontmoeting in de gamehall opnieuw afgesproken om wat lol te maken. Deze keer geen simulator, maar gewoon Call of Duty op de console. Nog 3 seconden voor hij respawnde, 2, 1. Zijn mannetje kwam terug tot leven op het spawnpoint, en meteen sprintte hij weg richting waar Eveline het laatst had gezeten. Ze zat nu zeker al vijf minuten op dezelfde plek, en hij bleef er maar in trappen. Het was een stuk moeilijker om te winnen als het ging om gewone videogames. In een simulator was hij haar sowieso de baas, maar dan kon hij ook zijn ervaring en mutaties gebruiken om te winnen. Nu kon dat niet, en daar had hij eventjes moeite mee. Niet dat hij het erg vond om te verliezen van een meisje, maar gewoon, het feit dat hij af ging in een game die hij al zo vaak had gespeeld.. "Je had moeten weten dat ik hier goed in zou zijn", Zei ze plagend, en even werd hij afgeleid. En toen ging zijn mannetje weer neer.
De killcam toonde hoe ze hem perfect had neer gesnipet, deze keer van een andere plek dan waar ze eerder had gezeten. "Fair enough, jij wint, deze game. Ik eis een rematch", Grinnikte Sullivan, die de controller even neer legde en zich uitrekte. Het werd drukker in de gamehall, wat logisch was aangezien het vrijdag avond was. "Wil je echt nog een keer ingemaakt worden?" Lachte Eveline schamper, en hij grinnikte even. "Hé, ik werd net beter", Grapte hij. Right. "Ik was in de zoooooone", Zei hij met de grootste grijns, waarna hij gewoon in de lach schoot. Eveline kon het ook niet laten tho, haar lach klonk door de ruimte. Zo geloofwaardig was hij dus.
Ongeveer tien minuten in de game hoorde hij een piepje van zijn phone. Niet zomaar een phone tho, het was de phone van zijn ‘werk’.. Snel zette hij de game op pauze. "Secondje", Verontschuldigde hij zich. Hij hield het scherm een beetje van haar weg en las het berichtje. 23:15, north side, cliffs stond er. "Ah, sorry, ik moet gaan", Zei hij met een beetje spijt in zijn stem. "Call of Duty", Grapte hij, doelend op de game die ze hadden zitten spelen. Ook wel omdat het de waarheid was. "Go get the bad guys", Lachte Eveline, waarop hij knikte en uiteindelijk naar buiten liep. Eenmaal buiten zette hij de kap van zijn trui op en schakelde hij zijn mutaties volledig in. Niemand moest namelijk weten waar hij heen ging, laat staan dat iemand hem zou volgen.
Nog geen vijf seconden stond hij op de plek toen zijn phone weer over ging. "Hello", Zei hij toen hij op nam. "Identification", Klonk de stem aan de andere kant. "Zeus", Antwoordde hij zelfzeker. "Code", Was het volgende wat er gevraagd werd. "5, 4, 1, 7, 5", Zei hij even zeker van zichzelf. "Evening, Zeus", Zei Equinox toen iets losser. "We have something for you", Vervolgde ze, en Sully's hart maakte een sprongetje. "I'm tracking your signal, if you go 25 meters to your right, you'll find it", Zei ze, en meteen begon de jongen te lopen. Uiteindelijk zag hij het liggen, een doosje bevestigd aan een parachute. Hij knielde neer en nam het op. "Can I open it?" Vroeg hij nieuwsgierig. "Yes", Zei Equinox, met iets van spanning in haar stem. Een spanning die Sully niet snapte. Tot hij de inhoud van het doosje zag.
"What does this even mean", Zei hij na een paar minuten stil te zijn geweest. "He wanted you to get this in case he..", Equinox onderbrak zichzelf. "In case he what?" Snauwde de jongen, die het doosje dicht klapte en het in zijn zakken stak. "In case he found himself incapable of keeping it safe himself", Zei de stem zachtjes. "Why would he be incapable of keeping it safe? Where did you send him?" Zei hij, lichtjes in paniek. Hij zakte door zijn knieën neer op de grond. Het bleef stil aan de andere kant. "Is he alive", Vroeg hij met een trillende stem. "We're not sure. We lost connection two weeks ago", Zei Equinox. Sullivan drukte het gesprek weg en stond op.
Zwaar ademend liep hij door het bos, zonder echt te weten waarheen. Uit alle macht probeerde hij zijn tranen in bedwang te houden, maar het had geen zin. De angst dat dit telefoontje zou komen, was altijd aanwezig geweest. Maar om hem nu al te verliezen? Nee, dat had hij niet zien aankomen. Hij had momenteel zelfs de hoop niet dat hij alsnog leefde en hij gewoon het contact had moeten verbreken voor een langere tijd dan normaal. Dat Equinox hem belde, zei eigenlijk al genoeg. Na een paar minuten doelloos te hebben rondgezworven, ging de phone weer over. Blindelings nam hij op. "Zeus.. You need to calm down. We know how hard it is, but you need to stay in control of yourself", Zei Equinox. "Calm down? You call me to tell me my father might be dead. How in the name of God am I supposed to calm down?" Schreeuwde hij nu vol door de speaker heen. Tot zover het subtiel rondsluipen in het bos.
"Listen, it's part of the job, you know that and he knew that", Probeerde ze opnieuw. "And now you're talking like he's not even alive anymore", Snauwde hij. "You gave up, didn't you? You pulled the plug and he might die because of that", Zei hij, voelde de tranen weer lopen. "You left him out there, all alone, to die", Schreeuwde hij met de pijn die hij voelde in zijn stem. Hij liet de gsm uit zijn handen glippen en ineens voelde hij het gewicht van zijn automatische riffle in zijn handen. Zonder te twijfelen richtte hij het op het apparaatje, haalde de trekker over. De flash uit de loop lichtte de omgeving op, het geluid klonk oorverdovend in de stilte, al zat er een demper op. Hij leegde het hele magazijn op het ding, alle 40 kogels, waarna hij de klik hoorde die bevestigde dat het wel degelijk leeg was. In shock van het nieuws en van wat hij zonet had gedaan, bleef hij als bevroren staan op de open plek, de rokende riffle nog steeds in zijn handen.
Laatst aangepast door Sullivan Grae op do feb 25, 2016 10:41 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} do feb 25, 2016 9:31 pm
What's the fun in doing what you're told
Het was een zachte nacht met een koel briesje dat door haar dikke vacht streek. Het zorgde ervoor dat haar dikke donshaartjes rechtovereind kwamen, maar al bij al had ze het totaal niet koud. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze zo snel ingedompeld was. Ze had haar hoofd maar moeten neerleggen en ze was weg, naar dromenland. Tot een of andere bruut door het bos gestormd kwam. Ze hoorde gemompel en een kwade stem, maar de wind duwde de woorden weg. Eerst wou ze het negeren -waarschijnlijk was het weer het zoveelste koppeltje dat eigenlijk stiekem weg wou, maar dan uiteindelijk in een ruzie kwam doordat de kleren van het meisje vuil werden door de boom waar ze tegen stonden- maar toen ze geweerschoten hoorde, kon ze niet anders dan reageren.
Ze sprong in een soepele sprong van haar tak en zette een stevige pas in richting het geluid. Een lichte bezorgde, deels geïrriteerde grimas lag om haar zwarte lippen gekruld. De bron van het geluid was veel dichter dan ze verwacht had en voor ze het wist liep ze in cirkels in het struikgewas, terwijl ze luisterde of de persoon -of personen- nog iets deed. Maar toen het stil bleef, sprong ze dwars door het struikgewas met haar tanden glinsterend. Tot ze zag wie het was. Sullivan.
In de lucht veranderde ze natuurlijk direct terug in haar gewone Dahlia zelve en ze landde op haar knieën met één hand op de grond en haar ogen op de zijne gericht. Toen pas zag ze de tranen in zijn ogen, zijn beverige ademhaling, de trillende handen en vooral het rokende geweer. In lichte paniek volgde ze de loop van het geweer om te zien waar hij al zijn woede en pijn op los gelaten had, maar toen het gewoon op een gsm leek, keek ze terug naar hem. Zachtjes, om geen onverwachte bewegingen te maken, stond ze op en liep ze naar hem toe. "Sullivan?" Fluisterde ze stilletjes, zelfs het bos hield zijn adem in.
Toen Dahlia dichterbij stond, legde ze haar warme hand zachtjes op de zijne en duwde ze het pistool naar beneden. Om vervolgens voorzichtig zijn vingers ervan los te maken en het ding weg te gooien in het struikgewas. Zo had ze de energieke jongen nog nooit meegemaakt, zo stil, zo onbeweeglijk, alsof hij een standbeeld van steen was geworden. Ergens in het zwarte gat dat ze haar hart en ziel noemde, raakte het haar. Hard. Het deed haar denken aan het moment dat ze doorkreeg dat de stip in de zee haar doelwit niet was, maar Orions hoofd. De gedachten alleen al overspoelde haar als een tsunami en liet haar verdrinken in emotie's. Waardoor ze lichtjes naar adem moest happen, terwijl ze hoopte dat Sully dit niet gezien had. Dit ging om hem niet om haar, maar om hem. Al die tijd probeerde ze iets te zien in zijn ogen, die nog altijd naar zijn lege hand staarde.
"Sulliva," Ze had zijn naam nog niet eens volledig uitgesproken of hij de blik in zijn ogen veranderde en hij viel op de grond. Dahlia kon nog net een behoorlijk ongemanierde, niet meisjes-achtige curse binnenhouden. Daarna liet zich op haar knieën vlak langs zijn schouders vallen en begroef ze haar nagels lichtjes in de vochtige bodem. "Sullivan, wil je me vertellen wat er aan de hand is?" Vroeg ze zachtjes maar duidelijk. Ze was ergens dankbaar om de duisternis, zodat niemand moest zien dat ze eigenlijk ook enkele soft spots had. Ze was altijd bezorgd om vrienden en dat was duidelijk te lezen in haar normaal zo koele ogen. Wat had Sullivan zo van streek gemaakt? De vraag zorgde ervoor dat een orkaan aan woede door haar binnenste raasde en ze de neiging moest onderdrukken om niet te veranderen, in welk dier maakte niet eens uit, om zo de schuldige op te zoeken en hem te verscheuren.
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} do feb 25, 2016 10:38 pm
"Let me lay my head down on the shadow by your side"
Zijn hart voelde zwaar, alsof iemand het gepakt had en veranderd had in een steen. Een steen met scherpe hoeken dan, want bij elke beweging van zijn borstkas, leek het nog meer pijn te doen dan ervoor. Geen enkel gevoel kon hij er mee vergelijken. Toen zijn moeder gestorven was.. Was hij nog heel jong geweest. Had het niet eens helemaal kunnen bevatten. En er was altijd de sterke omhelzing, de ondersteunende schouder van zijn vader geweest om hem te troosten als hij het moeilijk had. Ook in de jaren die er op waren gevolgd. De dood van zijn moeder had de band met zijn vader versterkt. En ondanks dat de man soms maanden achtereen weg was, geen contact kon opnemen omdat hij zijn cover niet kon riskeren, had hij altijd geweten dat hij er was voor hem. Dat hij ergens op de wereld rond liep met zijn zoon in zijn gedachten. Het had hem altijd overeind gehouden.
Zijn ademhaling haperde, schuurde in zijn keel. Nog steeds wou hij het niet geloven, wou hij niet zomaar opgeven zoals ze dat duidelijk bij het bureau hadden gedaan. Ergens had hij altijd gedacht dat hij het zou voelen.. Dat hij het zou voelen als er iets met zijn vader was gebeurd. Maar hij had niks gevoeld, helemaal niks. Dat gaf hem de hoop dat het vals alarm was. Maar.. Zijn vader zou niet zomaar hebben opgedragen om het doosje op te sturen als de situatie niet nog te redden viel. Zijn onderbewustzijn registreerde ondertussen beweging in de omgeving, maar hij vond de kracht niet om er op te reageren. Ergens ver weg hoorde hij zijn naam, maar hij reageerde er niet op. Momenteel zat hij in zijn eigen wereldje van verdriet en pijn en ongeloof.
Een zachte hand omsloot de zijne, duwde de lege riffle wat opzij, waarna het ineens verdween. Een beetje verdwaasd keek hij van de doorzeefde telefoon naar zijn hand, begreep niet zo goed wat er gebeurde, waar hij was. Er was alleen de pijn in zijn borst en de wind die tegen zijn natte kaken aan blies. Opnieuw hoorde hij een stem, waardoor hij eindelijk uit de verdoving werd getrokken. Recht in de werkelijkheid die weer tot hem door drong. De immense druk die zijn lichaam naar beneden probeerde te halen, en er vervolgens ook in slaagde. De pijn schoot opnieuw door hem heen, en hij gaf het op. Hij gaf het gewoon op. "Sullivan, wil je me vertellen wat er aan de hand is?" Hoorde hij de nu toch iets bekendere stem vragen, maar hij rolde zich op zijn zij en begon weer zachtjes te snikken. Er waren geen woorden voor wat er allemaal mis was momenteel. Met zijn armen omklemde hij zijn borst, alsof hij uit elkaar zou vallen als hij dat niet deed.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} zo maa 06, 2016 10:37 am
What's the fun in doing what you're told
De bekende Sullivan leek helemaal verdwenen te zijn, verstopt in zijn eigen cocon. Hij had niet door dat ze zijn naam zei, dat ze zijn geweer wegsmeet en dat ze dichterbij was gekomen. Pas toen ze nog een keer zijn naam herhaalde, leek hij met een schok terug te komen naar het eiland. Dahlia had niet kunnen verhinderen dat hij op de grond viel, maar ze was wel direct langs hem komen zitten. Ze snapte niet wat Sullivan zo van streek kon gemaakt hebben, misschien doordat ze eigenlijk niet veel wist van zijn achtergrond. Maar toch probeerde ze er voor hem te zijn, al wist ze niet goed hoe.
Hij had zich omgedraaid met zijn rug naar haar toe en enkele seconden bleef ze muisstil zitten. Hoe moest ze hem troosten? Helpen? Bij Daphne was het simpel, dan moest je gewoon haar hand vasthouden, haar in een knuffel trekken en over haar haren wrijven. Maar bij Sullivan wist ze niet eens hoe ze eraan moest beginnen. Dus deed ze waar ze goed in was, ze veranderde terug in een donzige tijger wiens klauwen in de donkere aarden staken. Ze trippelde om de om de snikkende jongen heen en ging bij zijn hoofd liggen. Haar lange staart klopte en wreef zachtjes over de bosbodem, terwijl haar warme adem via haar neus in zijn gezicht werd geblazen. Als een uit de kluite gewassen huiskat wreef ze haar pluizige kop langs zijn hoofd terwijl ze een zachte pur liet horen. Ze hoopte dat het hoge knuffelbeer gehalte van haar in deze vorm hem op een of andere manier zou troosten. Genoeg zou troosten om haar te vertellen wat er gebeurd was en wie ze pijn moest gaan doen. Ze was terug op een respectvolle afstand gaan liggen, maar haar amberkleurige kijkers dwaalde nog steeds over zijn betraande gezicht. Ze had nog nooit een jongen zien wenen en vond het raar. Normaal waren die altijd zo stoer, vol zelfvetrouwen en totaal niet droevig. Maar het deed haar ook beseffen dat ze eigenlijk net zoals haar en Daphne waren.
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} zo maa 06, 2016 1:41 pm
"Let me lay my head down on the shadow by your side"
Het was zo moeilijk om zichzelf terug te kalmeren. Zijn hoofd zat alleen maar bij zijn vader, hoe kon het ook anders. De manier waarop ze hem hadden laten weten dat hij een lost case was.. Het was niet het meest tactische. Nu kon hij zich ook voorstellen hoe het gevoeld had voor zijn vader toen hij hetzelfde telefoontje had gekregen om de dood van zijn moeder te melden. Zou hij ook zo zijn ingestort? Of zou hij zich sterk hebben gehouden, zoals hij zich altijd sterk hield in elke mogelijke situatie? Zijn vader was zijn held, zijn moeder was zijn heldin geweest. En nu waren ze allebei weg, nu moest hij zijn eigen held zijn.. Maar hij wist niet hoe. Achttien, net volwassen, en een weeskind. De MI6 zou alles regelen, hij zou binnenkort eigenaar zijn van hun huis, alle auto’s, de bankrekeningen van zijn ouders.. Het zou allemaal van hem zijn omdat zijn ouders er zelf niet meer waren.
Nog nooit had hij zo’n diepe pijn gevoeld als nu. Hij was er op getraind om dit soort situaties neutraal te kunnen afhandelen. Mentale en fysieke martelingen doorstaan, het had allemaal de revue gepasseerd tijdens zijn trainingen. En hier lag hij, als een zielig hoopje op de bosgrond van een eiland duizenden kilometers van thuis. Het was gewoon niet eerlijk. Sully voelde zich zo kwetsbaar. Het hielp ook niet echt dat hij niet alleen was, hoewel hij niet echt wist hoe hij ooit nog op zou kunnen staan als er niet iemand was om hem te helpen. Hij moest zijn eigen held zijn, maar dat kon hij niet. Een schaduw viel over zijn gezicht, hij voelde iets pluizigs tegen zijn hoofd aan wrijven. De jongen sloot zijn ogen, omsloot zijn eigen lichaam nog iets strakker, probeerde het gesnik onder controle te krijgen met alle moeite van de wereld.
Na wat een eeuwigheid had geleken, voelde hij zijn ademhaling vertragen. Hij kuchte even, zuchtte vervolgens diep. Met zijn hand veegde hij langs zijn kaken. Zijn helderblauwe ogen, die glinsterden door de tranen, vonden de amberkleurige ogen van de grote tijger. Hij schrok er niet eens van, hij wist goed genoeg wie dit was. "Dahlia..", Fluisterde hij zachtjes, richtte zijn blik op de grond en duwde zichzelf overeind tot hij neer zat op de natte bosgrond, tegenover de tijgerin. "Sorry", Vervolgde hij met een schorre stem, al wist hij niet 100% zeker waarom hij dat zei. Hij speelde even met de uitgerafelde randjes van zijn mouwen voor hij zijn mond weer open deed. "Iemand belde mij en ehm..", Begon hij, zijn stem viel weg en hij slikte even. "Mijn vader is..", Zachtjes schudde hij zijn hoofd, haalde zijn handen door zijn haren en wreef nog een keer door zijn ogen om de tranen tegen te houden. "Hij is dood."
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} zo maa 13, 2016 9:33 am
What's the fun in doing what you're told
Het was een koude en donkere nacht die perfect bij de huidige sfeer paste. Dahlia wist niet wat ze moest doen en emoties tonen was niet altijd een van haar beste kwaliteiten. Dus was ze veranderd in haar comfortabele tijgervorm. Na wat een eeuwigheid leek, had Sullivan zichzelf bijeen geraapt. Bij het horen van haar naam draaide ze haar pluizige oortjes oplettend naar voren. "Sorry," Ze verschoot een beetje. Waarom zei hij sorry? Als ze had kunnen spreken kon ze hem vertellen dat dat niet moest, dat het oké was, maar dat was natuurlijk het nadeel aan een tijger zijn. Maar voor ze iets kon doen, was hij al verder gegaan met zijn uitleg. Het raakte haar tot in haar ijskoude hart. Zijzelf had haar vader nooit gekend, maar toen ze haar moeder verloor was ze een even grote hoop niks geweest. Daardoor sprong ze ook direct recht, om als een teddybeer Sullivan een rare knuffel te geven met haar reusachtige, harige poten om zijn schouder. Ze wreef haar harige hoofd langs zijn nek in de hoop hem gerust te stellen, hem te helpen.
Dahlia vond dat dat haar pluizige tijgervorm nu meer een belemmering aan het worden was dan een hulp. Dus veranderde ze terug en zaten er nu slanke armen om Sullivans nek in plaats van tijgerpoten. Ze vergrootte de afstand tussen hen beide weer, maar bleef dicht in zijn buurt zitten. "Oh Sullivan, ik wou dat ik de juiste woorden had," Haar mond voelde droog aan, "Maar weet dat ik er altijd voor je ben," Normaal was Dahlia niet zo iemand die graag lichamelijk contact had met iemand, maar voor dit maakte ze een uitzondering. Ze nam zijn hand vast en kneep er zachtjes in. "Wil je me over hem vertellen?" Probeerde ze voorzichtig, met een lichte, droevige glimlach. Het maanlicht scheen recht door de bladeren en zette de kleine open plek in een prachtige gloed. Als Sullivan wou, kon ze hem alles laten zien met het maanlicht. Zolang het hem maar hielp om dit te verwerken.
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} ma maa 14, 2016 5:19 pm
"Let me lay my head down on the shadow by your side"
Het feit dat hij hier gewoon lag te huilen als een baby terwijl zij hem kon zien, zorgde er voor dat hij zich nog meer fuckedup voelde. Niet persé omdat zij het was, maar omdat ze hem gewoon zo niet hoorde te zien. Hij wist dat ze hem vreemd zat aan te kijken, dat kon hij ergens gewoon voelen. Maar dat gaf hem ook uiteindelijk de kracht om er mee op te houden. Dat ze ook recht had op een verklaring, en een sorry. Al wist hij niet precies waarom hij dat er ook bij zei. En toen kwam de uitleg, met de grootste moeite probeerde hij de woorden over zijn lippen te krijgen. Het was zwaar, hij hoorde dit niet te zeggen, niet nu, niet hier. Maar het moest. Haar plotse beweging deed hem half schrikken, al ontspande hij weer toen ze gewoon half op hem sprong en hem een soort knuffel gaf. Sully sloeg spontaan zijn armen om haar pluizige zelf heen en verborg zijn betraande gezicht eventjes in haar vacht.
En ineens was de tijger weg, vervangen door het meisje dat hij nu onderhand wel al goed begon te kennen. Ze hield hem nog even vast, al ging ze toen wel gewoon naast hem zitten. "Oh Sullivan, ik wou dat ik de juiste woorden had," Begon ze. "Maar weet dat ik er altijd voor je ben," Haar zachte hand omsloot de zijne en ze kneep er zachtjes in. "Wil je me over hem vertellen?" Vroeg ze, het klonk voorzichtig, louter een suggestie omdat ze oprecht dacht dat het misschien zou helpen. Hij schraapte zijn keel zachtjes, zuchtte toen diep en haalde wat schokkerig weer adem. "Ik ehm.. Had altijd gedacht dat ik dit beter zou kunnen afhandelen", Begon hij stilletjes. Het kon hem niet veel schelen dat Dahlia nu misschien wel teveel te weten zou te komen. Daphne wist er nu eenmaal toch al van af, dus het kon niet echt kwaad. "Het was het risico van de job", Vervolgde hij schouderophalend.
"Mijn moeder werd gedood toen ze net hetzelfde deed als mijn vader nu. Ze was.. Undercover en daar kwamen ze achter. Ze werd achtergelaten zonder enige hulp, een lost case", Vertelde hij, voor het eerst deed spreken over zijn moeder niet zoveel pijn meer. De pijn van zijn recentere verlies was te overheersend. "En nu gebeurde net hetzelfde met mijn vader. Ze hebben al twee weken niks van hem gehoord", Vervolgde hij, zijn stem sloeg nu wel opnieuw over. "Het ergste is dat hij waarschijnlijk zelf al heeft op gegeven", Fluisterde hij, ging vervolgens met zijn hand in zijn zak en haalde er het doosje weer uit. Hij opende het en liet het op zijn handpalm rusten. De trouwringen van zijn ouders blonken in het maanlicht. "Mijn vader was zowel mijn vader als mijn moeder sinds mijn achtste. Het is alsof ik hen allebei opnieuw verlies”, Zei hij zwakjes, staarde naar zijn hand, dat ondertussen was beginnen trillen. Evenals zijn stem, waardoor hij nu toch eventjes besloot om niks meer te zeggen.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} vr apr 08, 2016 2:13 pm
What's the fun in doing what you're told
Hem zo zien liet een rilling over haar rug glijden. Ze wist niet hoe ze hiermee om moet gaan en dat liet ze hem ook merken, maar toch wou ze er voor hem zijn, hem kunnen steunen. Dat was ook de reden dat ze vroeg of hij erover wou vertellen. Misschien dat ze zo heel de situatie een beetje beter kon begrijpen. Het moment dat Dahlia & Daphne hun moeder verloren stond nog vers in haar geheugen gegrift, zelfs na al die honderden jaren.
Zijn eerste woorden brachten ontzettend veel verwarring mee, die dan ook duidelijk van haar gezicht af te leiden was. Welke job? Lost case? Waar had hij het in godsnaam over. Het werd allemaal al snel duidelijk voor Dahlia toen ze de dingen aan elkaar begon te knopen. Zijn ouders waren spionnen en hij waarschijnlijk ook. Het was pijnlijk dat hij dit voor haar verzwegen had, ook al waren ze nog niet zo lang vrienden, maar toen bedacht ze zich dat hij eigenlijk ook niks wist van haar verleden. Met grote ogen keek ze vervolgens naar het gene wat hij uit zijn zak haalde. Trouwringen. Haar hand bevond zich kort voor haar mond, terwijl een eenzame traan langs haar wang druppelde. "Wat waren hun namen?" Vroeg ze voorzichtig, bijna fluisterend.
Een korte blik wierp ze omhoog, naar de maan, alsof die haar kon helpen, kon leiden in wat ze moest doen. Maar het enigste wat die haar kon bieden was comfort. "Daphne en ik zijn ook wezen," Zei ze, terwijl ze naar haar handen staarde. "Ik weet hoe het voelt om alles te verliezen," Beelden van de slacht in de tempel verscheen voor haar netvlies. Alles wat ze zo diep had weggestoken om niet te breken, leek boven te komen drijven. Haar muren brokkelde langzaam af, maar ze kon er niks tegen doen. Niet nu.
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} wo apr 13, 2016 3:32 am
"Let me lay my head down on the shadow by your side"
Het was bijna onmogelijk om zijn blik terug los te krijgen van het kleine doosje met de trouwringen in zijn hand. Alsof het het laatste tastbare bewijs was dat zijn ouders geleefd hadden. Het laatste bewijs van de liefde die ze voor elkaar hadden gehad, en voor hun zoon. Het laatste bewijs dat ze, ondanks hun job, ook maar gewoon mensen waren geweest met emoties en gevoelens en een heel normaal leven. Samen naar het park gaan om een baseball over te gooien, zijn moeder die in de keuken eten stond klaar te maken terwijl zijn vader de krant las. Hoe ze hem van voor de televisie weg moesten halen elke avond omdat hij uit zichzelf nooit zou stoppen met het kijken van cartoons. De avonturen van de superhelden konden hem eeuwig blijven boeien.
En nu waren zijn eigen superhelden allebei weg. "Wat waren hun namen?" Hoorde hij heel zachtjes Dahlia's stem. Sullivan slikte even de krop in zijn keel weg en sloot zijn hand om het doosje. "David en Emmy Grae", Antwoordde hij even voorzichtig terug, bang dat zijn stem weer zou kraken. Normaal zou hij hun schuilnamen gebruiken, zoals hem was aangeleerd, maar dat zou nu niet veel meer uitmaken. En Dahlia zou, slim als ze was, de puzzel wel al gelegd hebben. Dat hij een spion was, net zoals zijn ouders. Dus de waarheid achterhouden had niet veel zin meer. En ergens had hij er ook geen zin meer in.
"Daphne en ik zijn ook wezen," Zei ze ineens uit het niks. Sullivan keek haar aan met betraande ogen. "Ik weet hoe het voelt om alles te verliezen," Vervolgde ze, en hij voelde zijn hart net nog iets meer breken. Voorzichtig en vooral heel respectvol liet hij zijn hand voor een kort moment op haar onderarm rusten. "Het spijt me van je ouders", Zei hij een beetje schor van al het schreeuwen en de emoties. "Waren zij dan niet onsterfelijk zoals jij en Daphne?" Vroeg hij, hopend dat hij nu niet te ver ging. "Mijn ouders waren mutanten net als ik. Door hun mutaties konden ze hun werk beter doen", Zei hij daarom snel, om aan te tonen dat hij ook open wou zijn over zichzelf. "Ik heb van hen allebei een beetje geërfd, met een paar gaven van mezelf. Ik werd gerekruteerd bij de MI6 op mijn vijftiende", Vervolgde hij, probeerde een glimlach op zijn gezicht te toveren, om haar hopelijk gerust te stellen.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} wo apr 13, 2016 8:56 pm
What's the fun in doing what you're told
De herinneringen aan haar moeder spoelde over haar heen als golven over het strand. Ademruimte kreeg ze niet en beeld na beeld speelde zich in haar hoofd af. De pijl afgeschoten door die verschrikkelijke man, de pijn in haar moeders ogen, het gehuil van haar en Daphne. Maar dit was niet het moment om te rouwen over het verleden, ze had het al zo lang weten weg te stoppen, weten te negeren. Waarom lukte dat nu niet? "David en Emmy Grae" Ze prentte de namen in haar geheugen, om hen nooit meer te vergeten. Dat het spionnen waren had ze nu wel door, maar ze vroeg zich af of hij dat dan ook was. Het leek haar ergens wel logisch, niet dat ze zijn mutatie kende, maar als je ouders allebei een spion waren dan was jij dat waarschijnlijk ook. Niet?
Uit het niks floepte het eruit. Ze had nog nooit iemand vertelt dat Dahlia en Daphne wezen waren, nog nooit. En nu kwam het er gewoon uit alsof haar tong een eigen leven leidde. Lichtjes verbaasd keek ze naar de zachte hand op haar onderarm. "Het spijt me van je ouders" Zijn woorden waren geruststellend en lief bedoelt, maar ze schudde haar hoofd. "Mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder..." Ze bleef even stil en staarde naar het donkere bos om haar heen, alsof Leto elk moment met een gigantische glimlach uit de struiken kwam, "Laten we zeggen dat ik haar niet lang genoeg heb mogen kennen," Een brok zat in haar keel en ze probeerde de tranen in haar ogen tegen te houden. Haar blik richtte ze opnieuw naar de sterren, naar Orion en zijn jachthond. Zijn vraag deed haar terug in zijn rode ogen kijken en met een treurige glimlach om haar lippen schudde ze het hoofd. "Maar ze had het niet nodig, ze was op zichzelf al speciaal genoeg," De herinnering aan haar liefhebbende moeder deed een treurige glimlach om haar lippen dansen. Hoe ze met haar en Daphne door het bos danste terwijl ze naar vruchten aan het zoeken waren. Hoe ze op 'beren zoektocht' waren en over rotsen klommen. "Mijn ouders waren mutanten net als ik. Door hun mutaties konden ze hun werk beter doen" Opnieuw haalde zijn woorden haar uit haar gedachten en luisterde ze geïnteresseerd. Ze merkte op hoe hij een glimlach probeerde te forceren, om haar te troosten, maar zij was niet degene die gehoord had dat haar vader gestorven was. Ze had het al duizenden jaren kunnen wegstoppen, enkele uurtjes langer was toch niet veel gevraagd. Ze kon straks op de toiletten gaan huilen, zodat ze Daphne niet met haar verdriet op zadelde. Haar zusje, haar alles. Daphne was bij haar altijd op de eerste plaats gekomen en daar stond ze nog steeds. Ze zou alles doen om haar gelukkig te maken en veilig te houden. "No need to be strong, Sullivan," Fluisterde ze hem toe, terwijl ze zich op langzaam op haar rug liet vallen om naar de sterrenhemel te kijken. Met een klopje op het gras nodigde ze de jongen uit om zich naast haar neer te leggen.
"Ze zijn daarboven," Haar zachte, rasperige stem verbrak de nachtelijke stilte, haar lange arm hief ze op om enkele sterren aan te wijzen. "Daar is je moeder en daar is de mijne," Ze wees naar twee heldere sterren aan de hemel. Zijn vader vernoemde ze expres niet, ergens vanbinnen hoopte ze voor Sully nog altijd dat hij niet dood was. "Leto was haar naam, vandaar onze achternaam," Deelde ze hem nog meer informatie mee over haar moeder. Haar prachtige moeder die alles over had voor haar tweeling en die vermoord was terwijl ze deed waar ze het beste in was, haar kinderen beschermen. "Ze was vermoord," Een traan ontsnapte uit haar oog, rolde over haar wang naar beneden en landde op het groene gras. Haar handen waren gebald tot vuisten en de woede was duidelijk in haar geknepen stem te horen. Ze had haar wraak al gehad, ze had panters op de lafaard af gestuurd. Had haar zusje afgeschermd van het geweld dat de dieren op haar bevel hadden aangericht, maar de zesjarige Dahlia had met een kei harde blik toegekeken hoe zijn gillen overgingen in rochels. De panters hadden de opdracht gekregen om zijn dood pijnvol te maken en lang, maar het had niks aan het gat in haar hart gedaan.
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} do apr 14, 2016 7:05 pm
"Let me lay my head down on the shadow by your side"
Vanaf hij het nieuws had gekregen, had hij zich zo alleen gevoeld. Alleen met zijn verdriet en zijn pijn. Hij herinnerde zich de begrafenis van zijn moeder nog alsof het gisteren was. Iedereen die aanwezig was, had zo’n rustige en normale uitdrukking op hun gezicht gehad. Zelfs zijn vader. Zelfs Oscar. Het was gewoon een normale dag voor hen, zo leek het. Als een vergadering of briefing moeten bijwonen. Louter een saaie verplichting. Het was het risico van de job, had zijn vader hem verteld. Het was normaal dat agenten sneuvelden. Het bureau betreurde zich de dood van zijn moeder net iets meer, maar dat was omdat ze een mutante was geweest, niet omdat ze uitzonderlijk meer om haar hadden gegeven. De jongen Sully had het nooit begrepen.
En hij begreep het nog steeds niet. Hoe de dood van een persoon een formaliteit kon zijn. Met zijn verdriet kon hij bij niemand anders terecht.. Tot nu toe. Omdat Dahlia het begreep. Omdat ze hetzelfde voelde als hij. "Mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder..." Ze onderbrak zichzelf kort. "Laten we zeggen dat ik haar niet lang genoeg heb mogen kennen," Vervolgde ze, en hij kon haar stem bijna horen breken. Ze haperde een beetje, haar muren vielen weg en hij kon zien hoe moeilijk ze het er mee had. Kon hij maar iets meer doen dan alleen luisteren. Op de vraag of ze zelf niet onsterfelijk was, schudde Dahlia haar hoofd. "Maar ze had het niet nodig, ze was op zichzelf al speciaal genoeg," Glimlachte ze treurig. Sully knikte begrijpend, gaf haar een bemoedigend kneepje in haar arm.
Hoewel hij er totaal niet toe in staat was, probeerde hij Dahlia toch wat af te leiden van haar eigen verdriet door over zijn ouders te vertellen. En zo ook over zichzelf. Maar ze zag dwars door zijn glimlach heen. "No need to be strong, Sullivan," Fluisterde ze, waarop hij even knikte en vervolgens zuchtte. Ze had gelijk, wie hield hij nu ook voor de gek? Ze ging liggen en nodigde hem uit om hetzelfde te doen, iets wat hij zonder al te veel te protesteren deed. Het was even stil, terwijl hij zijn blik over de sterrenhemel liet glijden. Het had iets rustgevend, al voelde hij zijn hart nog altijd even snel kloppen en zaten de tranen nog steeds klaar om op elk moment terug door te breken.
"Ze zijn daarboven," Onderbrak ze de stilte. Hij volgde haar aanwijzing, richting twee sterren die uitzonderlijk fel schitterden. "Daar is je moeder en daar is de mijne," Legde ze uit. Opnieuw voelde hij zijn keel terug dichtgaan, alsof iemand hem probeerde te stikken. "Leto was haar naam, vandaar onze achternaam," Vertelde ze. Hij maakte zijn blik los van de sterren en keek haar zijdelings aan. "Dat is een mooi gebaar", Fluisterde hij zachtjes. Het bleef opnieuw even stil, al sprak ze snel genoeg weer. "Ze was vermoord," Bracht ze uit, haar lichaam spande zich op en een traan gleed over haar wang naar beneden.
Voorzichtig, opnieuw niet zeker of hij haar wel mocht aanraken, legde hij zijn hand op haar vuist. "Er lopen heel veel slechte mensen rond op deze wereld", Zei hij zachtjes. "En daar wil ik niet bijhoren", Vervolgde hij, keek terug naar boven. "Ik wou wraak nemen maar ik faalde, en ergens ben ik daar wel blij om?" Zei hij, al stelde hij het meer in vraag. Want eerlijk gezegd wist hij dat wraak nemen fout was, al had hij de moordenaars van zijn moeder wel heel graag laten afzien..
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} wo apr 20, 2016 9:54 pm
I won't let you close enough to
hurt me
De kreten van de vieze zwijnen die haar haar dierbare moeder hadden ontnomen kwamen terug naar boven. Dat was het nadeel aan haar mutatie, het geheugen. Alle pijnlijke herinneringen, van haar moedr tot aan Orion stonden in haar geheugen gegrift. Het was dus ook niet voor niets dat Dahlia die ijskoude muur rond haar hart had gebouwd. Cold hearted, zeiden ze altijd tegen haar. Terwijl Daphne veel liever gezien was, dan de norse Dahlia. Maar het kon haar niet schelen, Daphne had de gruwel niet moeten zien. De brunette zorgde ervoor dat haar jongere zusje nooit meer gruwel zou moeten zien.
Kippenvel verscheen over haar armen bij zijn aanraking. Normaal zou ze zich al lang terug getrokken hebben, zou ze niks over haar moeder gezegd hebben en zou niemand iets uit haar stem of gezicht qua gevoelens kunnen afleiden. En toch zat ze hier, met woede en verdriet over haar heen als een mantel, haar muren in scherven op de grond en een jongen langs zich in het gras. Daphne zou haar nooit geloven, moest ze het haar niet kunnen laten zien wat het maanlicht zag. "Er lopen heel veel slechte mensen rond op deze wereld", Ze draaide haar gezicht naar zijn stemgeluid toe en keek hem met haar bruine hertenogen aan. De woorden die zijn mond verlieten, haalde nog meer tranen naar boven. "Ik hoor bij die mensen," Haar stem klonk zo zacht en zou makkelijk verward kunnen worden met de wind door de bladeren, maar toch leken haar woorden door het bos te snijden. Gillen van de mensen die ze pijn gedaan had, omdat ze verkeerd gekeken hadden naar Daphne, hun tempel besmeurd hadden of andere redenen, schreeuwde mee met de moordenaars van haar moeder. "Het waren panters," Ze draaide zich met haar rug naar Sullivan en krulde zich op tot een balletje. Gevoelens die ze voor honderden jaren had weten verbergen, stroomde als een riviertje naar buiten. Hoe harder ze probeerde het te stoppen, hoe harder de herinneringen tegen haar breekbare dam beukte. "Zwarte panters verscheurde hun lichamen, bevuilde de eilandgrond met het bloed van moordenaars," Haar lange zwarte haren hingen als een rouwsluier om haar gezicht, terwijl ze haar gezicht in haar handen verborg. Wat deed ze toch allemaal, sinds wanneer deelde ze zoveel over haar verleden?
"Het is goed dat je geen wraak genomen hebt," Vertelde ze hem, toen ze zichzelf weer een beetje gevonden had met nog steeds haar gezicht in haar handen. "Het is goed dat je jezelf die slapeloze nachten hebt bespaart, dat gegil, de nachtmerrie's en het steeds groter wordende gat, dat niet gedicht kan worden door haat en wraak." Haar stem klonk dicht geknepen, alsof er iemand op haar borstkas was gaan zitten en haar luchtpijp dicht kneep. Niemand wist over haar slaapproblemen, zelfs Daphne niet. Vooral Daphne niet, ze wou niet dat haar zusje zich nog meer zorgen ging maken om haar dan ze al deed. Zoals altijd wou ze haar het leed besparen en droeg ze het helemaal alleen. En toch vertelde ze het Sullivan, een man nota bene. Lang geleden had ze ooit de belofte gemaakt om nooit verliefd te worden, om nooit nog een man toe te laten in haar leven, om zichzelf van het leed te besparen dat Daphne al zo vaak aangedaan was. Maar die belofte leek soms moeilijker en moeilijk op te volgen...
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} ma mei 09, 2016 10:04 pm
"Let me lay my head down on the shadow by your side"
De stroom aan informatie die ze hem gaf, zou hij normaal moeiteloos moeten kunnen oppikken en opslaan. Dat was zijn werk, profielen maken over mensen. Maar dat lukte op de een of andere manier moeilijker momenteel. Niet alleen omdat hij zo aangeslagen was door het slechte nieuws. Misschien ook omdat hij haar niet wou zien als gewoon een bewoner van dit eiland. Geen mogelijke dreiging of wat dan ook. Hij wou de informatie die ze hem gaf op geen enkele manier tegen haar gaan gebruiken. Hij was eerder dankbaar dat ze het met hem wou delen. Kon hij maar iets meer doen om haar leed te verzachten. In plaats daarvan leek hij het alleen erger te maken. Het was omdat ze naar hem keek, dat hij wist dat ze iets had gezegd, anders was het waarschijnlijk in de geluiden van de nacht verloren gegaan.
"Ik hoor bij die mensen," Had ze gezegd. Iets waar hij van schrok. Iets wat hij uit alle macht wou ontkennen, maar ze draaide zich al van hem weg, waardoor zijn hand terug in het gras viel en hij zijn kaken weer op elkaar zette. "Het waren panters," Ze rolde zich op tot een balletje, kwetsbaar maar afgesloten. "Zwarte panters verscheurde hun lichamen, bevuilde de eilandgrond met het bloed van moordenaars," Vervolgde ze. Een rilling liep over zijn rug naar beneden. Hoewel hij het ergens wel had verwacht, kon hij het niet bevatten. Dat ze daar werkelijk toe in staat was.
Een groot deel van hem wilde haar vasthouden, zeggen dat het hun verdiende loon was, maar een ander deel was er te bang voor. Niet bang dat ze hem iets zou aandoen, maar meer dat hij het opnieuw erger zou maken met de dingen die hij misschien fout zou zeggen. "Het is goed dat je geen wraak genomen hebt," Zei ze na een lange stilte, haar stem klonk wel weer iets vaster. "Het is goed dat je jezelf die slapeloze nachten hebt bespaart, dat gegil, de nachtmerrie's en het steeds groter wordende gat, dat niet gedicht kan worden door haat en wraak." Vervolgde ze, haar stem klonk nu weer breekbaar, verstikt.
Sully duwde zichzelf overeind, moest er meer moeite voor doen dan anders om zijn lichaam gewoon te doen gehoorzamen. Een beetje stijf van de emoties, de koude en het lange neerliggen, liep hij om haar heen en ging in kleermakerszit bij haar hoofd zitten. Voorzichtig tilde hij haar op bij haar schouders, trok haar hoofd op zijn schoot en liet zijn hand op haar haren rusten. "Blijven ademen oké?" Zei hij zachtjes, kon zichzelf daarna wel slaan omdat dat vast ook niet zou helpen. Maar de woorden kwamen zo langzaam.
Alsof hij niks logisch meer kon bedenken om te zeggen. "Mijn werk bestaat uit het neerleggen van moordenaars, maffiabazen, drugdealers, wie dan ook die een bedreiging vormt voor mijn land. Daar ben ik voor getraind. Maandelijks moest ik met een psych gaan praten over hoe ik me er bij voelde", Begon hij, aaide ondertussen afwezig met zijn hand over haar zwarte haren heen. "Op het moment zelf denk je er niet bij na. Je staat er niet bij stil, dat je een mensenleven neemt, ook al leeft die persoon eigenlijk geen goed leven. Het was wel zijn leven, snap je? Ik heb nooit spijt gehad, al heb ik me er wel vaak misselijk over gevoeld", Hij zuchtte even. Als het bureau hier achter kwam, werd hij waarschijnlijk ontslagen.
"Want wie ben ik, een joch van zeventien, om te beslissen wie mag leven en wie niet? It makes no sense", Zijn stem stierf een beetje weg, hij haalde even zijn schouders op. Waarom hij dit met haar deelde, wist hij niet. Of het wel een goed idee was, wist hij ook niet. Hij wist alleen dat hij blij was dat hij het bij iemand kwijt kon. "Was de wraak die je nam om je moeder rechtvaardig? Vast wel. Ik zou hetzelfde hebben gedaan als ik jou was geweest", Vervolgde hij zachtjes. Hij keek even op haar neer. "Ze hebben jou iets heel dierbaars afgepakt, dus het was logisch", Verzekerde hij haar, in de hoop dat ze zich misschien iets minder schuldig zou voelen.
Dahlia Leto
Class 4
Aantal berichten : 321
Onderwerp: Re: The world is a jungle {{Sullivan Bae}} za mei 28, 2016 7:57 pm
I DREAMT OF YOU KISSING ME
I woke up, unkissed and empty
TAG: Sullybae
NOTES:/
Het was zo moeilijk voor Dahlia om iemand anders dan Daphne alles te vertellen, alles toe te vertrouwen. Alsof ze haar eigen geest in die andere persoon zijn handen legde, terwijl ze wenste met heel haar wezen dat het niet gebroken werd. Daarom had ze altijd iedereen buitengesloten. Ze zou het niet aankunnen om meer geliefde te verliezen. Dahlia had zich altijd voor de volle 100 procent willen kunnen concentreren op Daphne, op gelijkheid en op vrouwenrechten. Op die dingen die voor haar echt belangrijk waren.
Na haar woorden rolde ze zich op tot een balletje in de hoop de gedachten aan haar moeders dood uit haar hoofd te zetten. Maar het leek niet te werken, hoe meer ze zich op krulde, hoe helderder de herinnering werd. Het gegrauw van de panters vibreerde door haar oren en het gegil van de man liet haar avondeten omhoog komen. Haar lichaam trilde door haar verstarde spieren. Ze durfde zich niet te beweging, bang voor de pijn, bang voor meer. Het was gestart als een normale avond en nu lagen ze hier, als twee pyschos verteerd door het verleden, opgeslorpt en uitgekauwd door herinneringen. Pas toen haar hoofd in contact kwam met de schoot van Sullivan leken de beelden te verminderen, alsof ze gedempt werden door water. Zoals hij zei, begon ze op haar ademhaling te letten. Rasperig kwam de lucht in haar longen en even rasperig kwam het er terug uit. Maar het hielp en dat was het belangrijkste.
"Mijn werk bestaat uit het neerleggen van moordenaars, maffiabazen, drugdealers, wie dan ook die een bedreiging vormt voor mijn land. Daar ben ik voor getraind. Maandelijks moest ik met een psych gaan praten over hoe ik me er bij voelde" Dahlia liet zichzelf los en draaide zich om, zodat ze op haar rug lag en naar Sullivans gezicht kon kijken. Bijna automatisch zocht ze naar zijn hand om hem te kunnen vastpakken en er een klein kneepje in te kunnen geven. "Op het moment zelf denk je er niet bij na. Je staat er niet bij stil, dat je een mensenleven neemt, ook al leeft die persoon eigenlijk geen goed leven. Het was wel zijn leven, snap je? Ik heb nooit spijt gehad, al heb ik me er wel vaak misselijk over gevoeld", Hij had haar volledig aandacht, maar in haar ogen stond geen medelijden te lezen zoals het misschien wel was geweest bij andere. In haar ogen was begrip te zien. "Was de wraak die je nam om je moeder rechtvaardig? Vast wel. Ik zou hetzelfde hebben gedaan als ik jou was geweest. Ze hebben jou iets heel dierbaars afgepakt, dus het was logisch" Haar woorden waren op, ze kon niks meer zeggen. Haar keel leek dicht geschroefd. Dus in plaats van iets te zeggen, zou ze laten zien wat er in haar hoofd om ging. Zonder zich al te veel op te richten, sloeg ze haar armen om zijn gespierde middel en drukte ze haar hoofd in zijn buik.
De nachtelijke stilte voelde niet awkward, hij voelde zelfs geruststellend. Als een omhelzing van een oude vriend. Dahlia's armen waren stijf van de koud toen ze Sullivans middel losliet. "Zie ons hier nu zitten," Ze keek om zich heen in het donkere bos, "Als twee psychos," Ze giechelde zachtjes, om aan te tonen dat ze het niet gemeen bedoelde. "Let's go be psychos together," Quote ze een van haar favoriete film: The perks of being a wallflower. Met gestrekte armen liet ze zich achterover in het gras vallen en haar lege ogen staarde opnieuw naar de sterren. "Ik zou hier voor eeuwig kunnen blijven," Fluisterde ze. Het bos was nu eenmaal waar ze thuis hoorde. Hoeveel ze ook hield van de drukte van de stad, niks kon het gevoel van thuis komen evenaren, de zalige stilte, de koude omhelzing van het ochtenddauw of de prachtige decors.
