The world is a jungle {{Sullivan Bae}}

Zo met haar hoofd op Sullivans schoot voelde ze de rust van de nacht eindelijk op haar neerdalen. De nacht was altijd haar lievelingstijdstip geweest en niet perse omdat het met haar mutatie te maken had, maar eerder door de rust, de stilte en vooral het gevoel van vertrouwen en geborgenheid dat de omhelzing van het zwarte haar altijd gaf. Als jong meisje snapte ze niet hoe kinderen bang konden zijn voor de duisternis, voor het gene waar ze niks konden zien. Dahlia's zicht daarin tegen was precies hetzelfde als overdag. Alles was helder in haar ogen en als iemand in het maanlicht stond kon ze het ook helder in hun ogen laten worden.

Haar gekwebbel onderbrak de zachte natuurtonen van de nacht. "Perks of being a wallflower?" Ze knikte vol enthousiasme in Sullivans richting toen hij de naam van haar favoriete film. Natuurlijk had ze het boek ook gelezen, maar er waren zoveel goeie boeken dat ze niet echt kon kiezen. "Hoe vaak ik die film gekeken heb, echt niet normaal," Bedacht ze met een tevreden zucht. Ze hield ervan om 's avonds op de bank op te krullen als een kat met wat snacks om haar heen en dan een film te kijken. Het maakte haar niet echt uit hoe vaak ze die films dan al gezien had, zolang ze haar gedachten maar van haar dagelijkse leven haalde.

Als een kat strekte ze zich uit, waarbij haar vingers zich ontzettend ver van elkaar spreidde. Vroeger werd haar altijd vertelt dat ze pianovingers had, maar ze kon absoluut geen instrument spelen. Natuurlijk had ze dat wel geprobeerd over de jaren heen, maar echt virtuoos lukte haar toch niet. Het gras was vochtig onder haar kleren terwijl ze zich het gemakkelijk maakte op haar rug. Net toen ze vertelde dat ze hier wel eeuwig zou kunnen liggen, onderbrak de roep van een walvis hun. "Was jij dat?" Giechelde ze zachtjes met haar ene hand voor haar mond en pretlichtjes in haar donkere ogen, "Sorry," Verontschuldigde ze zich voor haar lachbui, maar ze kon het gieren echt niet binnen houden.

"Als je hier wil blijven, snap ik het hoor", Nog altijd lachend schudde ze haar hoofd. "Nee, we zullen die innerlijke walvis maar niet laten wachten," Met haar handen op het natte gras duwde ze zich overeind om daarna haar hand aan Sullivan aan te bieden. "Ik heb zo'n gevoel dat we wel even onderweg zijn als we wandelen," Zei ze, zogezegd ontgoochelt, tot er een gigantische grijns over haar gezicht kroop. "Gelukkig," Benadrukte ze, "Hebben we een gedaanteverwisselaar onder ons. "  Vol kinderlijk plezier draaide ze zich om naar Sullivan. "Aanschouw," Sierlijk als een zwaan boog ze haar hoofd toen ze een  buiging maakte, net een begiftigde ballerina vlak voor haar optreden. Daarna draaide ze zich om en sprong ze weg van Sullivan. Maar in plaats van een elegant meisje raakte vier zandkleurige poten de grond. De gigantische, pluizige wolf draaide zich om met haar donzige oortjes naar voren gedraaid en een wolfachtige grijns op haar gezicht. Vol energie sprong ze naar Sullivan toe. Nu ze in haar wolvengedaante zat waren haar menselijke emotie's meer naar de kant geduwd en overwonnen haar dierlijke instincten. Dus bij het vooruitzicht van een jacht, op koekjes waarschijnlijk, fleurde de wolvin helemaal op. Vlak voor de jongen kwam ze tot stilstand en draaide ze zich naar hem toe zodat ze dwars voor zijn voeten stond. Suggestief keek ze naar haar rug, klim erop! probeerde ze hem zo toe te seinen. Dahlia was nu toch groter dan een alledaagse wolf, ze was nu even groot als een klein paardje. X Dus kon ze zo'n lichtgewicht als Sullivan makkelijk op haar rug dragen.

Wolf: X&X

Misschien dat we sevens een nieuw topic in de cafetaria moeten openen ofzo?

Voor Dahlia was elk moment om met haar mutatie bezig te zijn een goed moment. In al die jaren dat ze al op de aarde rondliep had ze nooit echt een gevoel van verachting gehad ten opzichte van haarzelf, zoals sommige andere mutanten. Nee, haar mutatie hielp haar overleven en zorgde ervoor dat ze al zoveel speciale dingen had meegemaakt! Natuurlijk waren er ook mindere dingen die voortkwamen uit haar mutatie. Zoals Orions dood, maar dan had ze zijn dood vereeuwigd weer door haar mutatie. Aan alles zat een goede en een slechte kant, soms was het vervelend om daaraan herinnerd te worden. Maar meestal was het juist goed om daaraan herinnerd te worden, even wakker geschud te worden uit de droom dat bij deze krachten geen verantwoordelijkheid kwam kijken.

Vannacht vergat ze die verantwoordelijkheden toch liever. Ze wou niet denken aan het feit dat ze niet ouder werd, dat ze gevaarlijk kon zijn voor Sullivan, wat voor een geweldige spion hij ook was. Dahlia wou genieten van zijn gezelschap, van hun gelach en van hun serieuze gesprekken. Het geluid van hun gelach vermengd met het slapende bos zorgde voor kippenvel op haar armen, maar dat gaf ze niet toe. Het was van de kou!

Hoewel hun tijd in het bos zalig was, riep de plicht. Een walvis in nood had hun hulp nodig en ze zou niet Artemis zijn als ze niet zou luisteren naar de roep van een onschuldig dier. Dahlia kwam tot de conclusie dat ze het arme dier nooit zouden kunnen helpen, moesten ze nog helemaal terug wandelen naar de school. Want ze wist nog hoever ze was afgedwaald toen ze in het begin van de nacht als een tijger rondsloop. Dus de enige redelijke optie was dat ze haar mutatie, weer, in beeld bracht. Binnen no time stond er op de plek waar eerst Dahlia was een gigantische zandkleurige dire wolf. Sullivan zou haar misschien niet verstaan en enkel maar wat gegrom en gegrauw horen, Dahlia kon hem perfect verstaan. "Woooow", Een zelfvoldane glimlach kroop over haar lippen en trokken hen in de wolven variant van een grijns. Zachtjes schudde ze haar nekharen uit voor een extra effectje. Langzaam liep ze op hem af, zo mak als een lammetje. Dahlia moest toegeven dat ze het een hele prestatie vond van Sullivan dat 'ie niet gillend wegrende, ook al wist hij dat zij het was. Ooit, een lange tijd terug, had ze dit een keertje bij een vriend van haar geflikt... Dahlia was niet bevriend met zwakkelingen.

"Echt?" Ze schudde haar hoofd, maar moest haar best doen om niet met haar ogen te rollen. Ze ging niet voor iedereen zo staan hoor, niemand had eigenlijk ooit op haar rug gereden. Misschien Daphne, maar dat wist ze niet zo zeker. "Dit is echt geweldig", Een brom kwam uit haar keel toen ze haar behaarde hoofd dichter tegen zijn hand drukte. In deze vorm hield ze van aaitjes, in de andere... iets minder.

Redelijk ongeduldig wachtte ze tot Sullivan genoeg gestaard had en voorzichtig enkele plukjes haar in zijn hand had. Haar zandkleurige pootjes jeukte gewoon om te rennen door de bossen. "Niet te hard in het begin please", Bij deze woorden draaide ze haar oren naar achteren en liet ze een zielige jank horen, maar ze luisterde naar zijn wens en begon op een sukkel drafje. Met haar tong grijnzend uit haar bek keek ze achterom. Als ze in een dierenvorm zat dacht ze veel minder aan haar manieren en haar afstandelijkheid. Nu was ze eigenlijk gewoon een grote puppy. Tot iemand haar boos zou maken, dan veranderde ze in een moordlustige wolf die met veel plezier mensenvlees tussen haar tanden had.

De bomen schoten aan haar voorbij en bijna, bijna vergat ze dat Sullivan op haar rug zat. Een geamuseerde huil weerklonk uit haar mond, die waarschijnlijk de kleine kinderen in de school de stuipen op het lijf joeg. Rennen was een van haar favoriete bezigheid. Dahlia hield van het gevoel van haar spieren die samentrokken, aanspande en toen weer loslieten. Telkens opnieuw, als een goed geoliede machine die niet te stoppen was. Alleen haatte ze zweet op haar hele lijf, maar aan de andere kant hield ze dan weer van het gevoel dat ze kreeg na het sporten. Dahlia was eigenlijk gewoon een moeilijk persoon, die niet wist wat ze wou.

Na enkele minuten kwamen ze aan bij het fel verlichte schoolgebouw. Het leek alsof het de vuurtoren van Genosha was. Net zoals ze rustig was begonnen, bouwde ze haar tempo ook weer rustig af. Tot ze vlak voor de schoolpoort helemaal stil stond. Ze zakte wat door haar poten zodat Sullivans voeten de grond raakte en hij niet achterover zou vallen, om vervolgens onder hem vandaan te schieten en terug te veranderen. "Zo, dat was me nog al een ritje hé," Dahlia hijgde lichtjes en had een gezonde blos op haar wangen gekregen van de inspanning, maar haar ogen straalde.

Wolf: X&X

Misschien dat we sevens een nieuw topic in de cafetaria moeten openen ofzo?