Unfortunately unfortunate &Sullivan

"Here comes the sun little darling"

"And I say it's all right"

Als een ware spionne liep ze de school te verkennen. Het was al tegen de avond, maar ze had al gegeten dus dat was geen probleem. Dahlia was even weg dus Daphne was op eigen houtje op stap gegaan. De school was best groot, evenals het eiland zelf. Nou ja, het was redelijk groot. Niet super groot, ze was vele malen groter gewend. Maar nu liep ze dus half rennend door de gangen, zich achter iedere muur half verschuilend. Veel mensen waren er niet in de gangen, en die er wel waren hadden haar niet door. Ze kon zo spionne worden. Ze had de fightskills al, jarenlange training waren daar goed voor geweest. En vele oorlogen. De laatste twee wereldoorlogen hadden haar tot een goede Kolonel gemaakt. Nog beter dan ze eerst was. Nu had ze alleen nog een missie nodig. Haar codenaam zou sowieso Apollo zijn, en die van haar zus Artemis. Dat paste wel bij ze, vondt Daphne.

En nu werd het tijd dat ze de kelder ging verkennen. Daphne was absoluut niet bang, zo zat ze niet in elkaar. Ze had genoeg meegemaakt daarvoor. Haar angsten waren al waarheid geworden, soms meerdere keren. Dus een kelder zou haar niet afschrikken. De trainingsruimtes sloeg ze even over, daar zou ze later wel aandacht aan besteden. Nu was het tijd voor de echte kelder. Ze daalde de stenen trap af, en deed de deur open van de kelder. Ze besteedde niet veel aandacht aan het slot, dat had ze misschien wel moeten doen, want de der viel achter haar in het slot. Het licht verdween en ze zag niets meer. Ah o...

Oke Daphne, op zoek naar licht. Ze liet een vlammetje verschijnen en uiteindelijk had ze het licht gevonden. Wat stonden hier veel spullen... Ze bleef even verwonderd kijken toen ze zich realiseerde dat ze vast zat. Ze probeerde de deur maar dat was no use. Ze bonsse er even op en riep: "Hallo? Is daar iemand?" Natuurlijk niet. Ze kin de deur verbranden, maar dat was vernieling van schooleigendom. Dat moest ze niet hebben. Nogmaals riep ze: "Hallo? Ik zit vast hier!" Ze bonsde nogmaals op de deur en trok aan de klink. Shit man. Wat nu? Ze kon moeilijk op haar tweede dag een deur vernielen. Er was ook niet echt iets wat haar kon helpen om de deur te openen. Aangezien hij naar haar kant open hoorde te gaan. Ze riep nogmaals en trok weer aan de deur. Nog steeds geen effect. Na nog wat bonzen en trekken probeerde ze het nog een laatste keer en, hij ging open.

De deur werd van de andere kant open gemaakt maar ondat ze zo hard aan de klink trok verloor ze haar evenwicht en viel op de grond. En in haar vallen had ze de andere persoon per ongeluk meegetrokken. Die dude viel nu half boven op haar. Toen hij van gaar af was streek Daphne wat versuft door haar lange zwarte haar terwijl ze op de grond lag en zei: "Uhm.. dankje?"


Clothes X Shoes

"Here comes the sun little darling"

"And I say it's all right"

Natuurlijk was het Daphne gelukt om weer vast komen te zitten. Maar het was toch een dilemma voor haar nu. Natuurlijk kon ze hier maar al te makkelijk uit komen. Ze zou het slot kunnen verbranden. Ze zou de deur misschien zelfs in kunnen trappen. Ze kon ook vast het slot forceren, aangezien hier vast wel een koevoet liggen. Haar meeste kans lag nog wel bij het verbranden van het slot. Zo verhitten dat het als het ware weer vloeibaar ijzer werd. Dat zou haar wel lukken. Maar ze wou niet iets vernielen op haar eerste dag. Dat kon ze niet maken. Ze had wel enig zelfrespect, en ze wou niet dat de schoolhoofden haar meteen weg zouden sturen. Bovendien gebruikte ze liever niet geweld als dat niet hoefde. "Hallo? Is daar iemand?" Riep ze terwijl ze even op de deur bonsde. Ze kon hier niet weg, en ze wou het eiland ook absoluut niet verlaten. Ze kon niet haar zus verlaten nu ze haar net weer had gevonden. Natuurlijk zouden de schoolhoofden het misschien wel begrijpen als ze het uitlegde. Maar ze wou het ook eigenlijk niet vernielen. Nog een poging wagen dan maar. "Hallo? Ik zit vast hier!"

Net toen ze dacht dat ze echt op zoek moest gaan naar een koevoet, trok ze nog een keer aan de deur. Tegelijkertijd ging die deur open en viel ze naar achteren op de grond. En in haar vallen had ze de andere persoon per ongeluk meegetrokken. Die dude viel nu half boven op haar. "Mehh" Hoorde ze toen de jongen op haar was gevallen. Ze keek hem even wat verward aan, terwijl haar lange zwarte haar als een kroon om haar heen lag. Toen hij van haar af was streek Daphne wat versuft door haar lange haar terwijl ze op de grond lag en zei: "Uhm.. dankje?" Ze keek de jongen aan, en wreef even over haar maag, daar was zijn hand namelijk ingepord toen hij was gevallen bovenop haar. "You're welcome, I guess?" Sprak hij en ze hoorde een duidelijk Brits accent. Oeh, een Brit. Dit was wel leuk hoor. "What were you doing here anyways?" Vroeg hij terwijl hij was opgestaan. "Well uhm," begon ze met een flawless Brits accent. Ze had er zo lang gewoond dat ze dat nu wel had opgepikt. Ze pakte de hand aan en hij hielp haar overeind. Ze glimlachte even en vervolgde: "I was kind of exploring the island, and the door just fell in the lock." Zei ze wat onschuldig. Haar accent was wel echt flawless hoor, ze kon het dus nog steeds. Maar Daphne sprak genoeg talen. Daarna zag ze de geschaafde arm en hand van de jongen. "Oh god, you're hurt," Zei ze wat geschrokken. "Here, let me help you. Please." Zei ze terwijl ze naar hem toe liep. Ze stopte wel even op ongeveer een meter afstand voor ze hem plots ging helen.

Clothes X Shoes

"Here comes the sun little darling"

"And I say it's all right"

Het was ook wel echt typisch dat de jongen die de deur opende, werd meegetrokken door haar in haar val, en bovenop haar viel. Even lagen ze zo, maar gelukkig ging hij al snel van haar af. Ze vond het niet bepaald prettig om hier op de koude grond te liggen met hem zo bovenop haar. Ze kende de jongen niet eens. Natuurlijk kende ze hem niet, de enige die ze op het eiland kende was Dahlia. En die was nu nergens te bekennen. Ergens was dat ook wel goed, want die zou waarschijnlijk half flippen, bedacht ze glimlachend. Ze hield zielsveel van haar zus, en ook hierom. Dahlia was maar een paar minuten ouder, maar toch had die altijd de wat dominantere rol gehad als het ging om bescherming van elkaar. "Uhm.. dankje?" Zei ze terwijl ze op de grond lag. Ze kwam overeind zodat ze rechtop zat en haalde wat verward haar hand door haar lange zwarte haar. "You're welcome, I guess?" Antwoordde hij en ze hoorde nu een duidelijk Brits accent. Oeh, dat was altijd leuk, een Brit. Ze hield wel van de charmes van die gasten, maar natuurlijk kon ze er zelf ook wat van. "What were you doing here anyways?" Vroeg hij nu terwijl hij was opgestaan. "Well uhm," Begon ze terwijl ze overeind werd geholpen door hem. Ze had zijn hand aangepakt, en was even stil toen ze voor hem stond. Al snel deed ze een stapje achteruit. "I was kind of exploring the island, and the door just fell in the lock." Zei ze wat lachend, met een flawless Brits accent. Natuurlijk zou het raar voor hem zijn, want ze had net niet Brits geklonken. Maar Daphne hield wel van een goed spelletje welke-nationaliteit-heb-ik-nou-precies?. "Oh, seems legit. Doors can be a real pain in the ass", Grapte de jongen. Ze moest een beetje lachen en antwoordde: "Yeah, I always seem to have trouble with them." Beter dat ze er een grap van maakte dan dat ze voor schut stond right?

"Oh god, you're hurt," Zei ze opeens toen ze de schaafwond zag. Het was maar een schaafwond, maar toch. Ze wou niet dat iemand door haar gewond door school liepin haar eerste week al. Op haar eerste dag. "Here, let me help you. Please." Ze liep naar hem toe, maar stopte wel op een paar meter afstand en keek gem vragend aan voor toestemming. "It's nothing but a scratch.. But you got me curious. Can you really heal this for me? Like, speed up the proces? That is so cool I can't say no to that", Lachte hij waarna hij zijn arm vrijwillig uitstak. Ze kon aan zijn gezicht zien dat hij nieuwsgierig was. "Not only can I speed up the process," Zei ze lachend terwijl ze naar hem toestapte. "I can make that scratch of yours dissappear entirely." Ze pakte zacht zijn arm aan. Niet op de wond natuurlijk. De meeste mensen zouden de aanraking van haar warme en zachte handen fijn vinden, bijna iedereen eigenlijk. Ze was ook niet voor niets een van de beste chirurgen op aarde, mensen vertrouwden haar nou eenmaal. Ze legde haar hand op de wond en sloot even haar ogen. Die aanraking zou hem geen pijn doen, wat wel zo was als andere mensen hun hand op de wond hadden gelegd. Binnen een minuut was de wond volledig verdwenen. No biggie. Maar halverwege had ze per ongeluk niet alleen een beetje van zijn emoties doorgekregen, maar ook zijn volledige geschiedenis.  Ze lette daar nooit op als ze aan het helen was, dat gebeurde nou eenmaal als ze er mee bezig was. Maar deze geschiedenis verbaasde haar wel heel erg.

Ze had zijn arm nog vast, ook al had hij zelf al lang gemerkt dat het was geheeld. Ze probeerde te bevatten met wie ze hier te maken had. Een soort James Bond, erg fijn. En nu ze dit wist, was zij dan automatisch iemand die in de gaten zou worden gehouden?  Ze besloot het maar casual te houden, dat zou waarschijnlijk het beste zijn. Na deze seconden van verwardheid zei ze glimlachend. "All better." Ze pakte even zijn andere arm zacht vast en keek of ze iets gemist had. Dat was al lang tot haar doorgedrongen, aangezien ze ook meteen even tijdens deze controle zijn fysieke staat  al even had bekeken. "So you're from MI6, right? I've always wondered what it was like to be a spy." Zei ze rustig. Zoals alle dokters dat doen. Ze liet zijn arm los en keek hem aan. Zijn emoties waren gelukkig gestopt met binnenkomen.


Clothes X Shoes

"Here comes the sun little darling"

"And I say it's all right"

"What were you doing here anyways?" Vroeg hij nu terwijl hij was opgestaan. Natuurlijk was hij bovenop Daphne gevallen, net zoals in de films. Alleen deed het nu wel wat meer pijn. Dat lieten ze natuurlijk niet zien in die films. Dit was toch ook een tikkeltje anders, ze had nog niet echt vaak vast gezeten in een kelder. "Well uhm," Begon ze. Tja hoe ging ze dat nou weer uitleggen? Ze was even stil toen ze voor hem stond, ze kon het niet helpen dit was net als in die films. Al snel deed ze toch een stapje achteruit. "I was kind of exploring the island, and the door just fell in the lock." Zei ze wat glimlachend. Daphne sprak met een flawless Brits accent, dat kon ze ook wel na al haar ervaring. Ze had zelfs een studie gedaan in Engels. "Oh, seems legit. Doors can be a real pain in the ass", Grapte de jongen. Daphne moest lachen en zei vrolijk: "Yeah, I always seem to have trouble with them."


"Oh god, you're hurt," Zei ze wat geschrokken toen ze zijn geschaafde arm zag. Natuurlijk was het maar een schaafwond, maar die konden toch ook wel pijn doen hoor. Daphne had dat probleem nooit echt, en ze betwijfelde of het bij deze jongen ook zo was. Hij zag er gespierd uit, pluspunt natuurlijk, en hij was vast geen watje. Dat zei zijn lichaamstaal ook niet. Daphne had na al haar jaren als dokter en chirurg wel heel wat kennis daarover verkregen. "Here, let me help you. Please." Zei ze terwijl ze naar hem toe was gestapt. "It's nothing but a scratch.. But you got me curious. Can you really heal this for me? Like, speed up the proces? That is so cool I can't say no to that", Lachte hij waarna hij zijn arm vrijwillig uitstak. Ze kon aan zijn gezicht zien dat hij nieuwsgierig was. "Not only can I speed up the process," Zei ze wat lachend "I can make that scratch of yours dissappear entirely." Even wiebelde ze wat met haar wenkbrauwen, ja dat was toch wel wat om trots over te zijn. Ze pakte zacht zijn arm aan. Niet op de wond natuurlijk. De meeste mensen zouden de aanraking van haar warme en zachte handen fijn vinden, bijna iedereen eigenlijk. Haar hand had ze nu toch op de wond gelegd, wat geen pijn zou doen, en ze sloot haar ogen even. Binnen een minuut was de wond volledig verdwenen en was zijn arm weer zo goed als nieuw. Maar halverwege had ze haar ogen wat verschrikt geopend. Ze had niet alleen zijn emoties binnengekregen, maar ook zijn volledige geschiedenis. Dat gebeurde bijna altijd, maar ze besteedde er nooit echt veel aandacht aan. Natuurlijk kon ze de info wel gebruiken als haar patiënten nog andere problemen hadden. 


"All better." Zei ze alsof er niets aan de hand was. "Thanks, really", Zei hij met een tevreden glimlachje. Ze pakte even zijn andere arm zacht vast en keek of ze iets gemist had. Ze was nou eenmaal dokter, ze deed haar job goed. Maar wat moest ze nu, ze kon deze info niet eeuwig voor haar houden, hij zou erachter komen. Ook al was ze een goede leugenaar, maar ze vond dat hij er recht op had om het te weten. Let's keep it casual, dat ze hier met een James Bond te maken had."So you're from MI6, right? I've always wondered what it was like to be a spy." Zei ze rustig. Een seconde zag ze verbazing bij hem, maar daarna begon het al. De deur werd dicht gegooid, en hij trok opeens een wapen. Al die tijd was ze verbazingwekkend rustig blijven staan. Nu het op haar hoofd werd gericht bleef ze nog steeds rustig staan. Dit had ze al een keer eerder meegemaakt. Dat kreeg je als je in meerdere oorlogen had gevochten. "Who are you and who do you work for?" Vroeg hij koeltjes, die jongen van net was weg. Dat had ze ook moeten verwachten. Maar een pistool? Even keek ze welke het was, ja dat model kende ze wel. "Who gave you this information?" Ze slikte niet, ze verroerde niets. Toch moest ze een beetje glimlachen, zij? Een spion? "I'm Daphne, Sullivan." Ze zette een stap naar hem toe. "Would you lower the gun, please? Otherwise I'll have to take it from you, and we don't want that to happen." Vroeg ze toch even aan hem. "I wasn't send by anyone, I don't work for anyone. I gained this knowledge on accident." Zei ze heel rustig. Het beste in zo'n situatie was om rustig te blijven. Vechten zou ze niet van hem winnen. "When I was healing you."Legde ze heel rustig uit. Ze stond nu vlak voor hem, en to be honest raasden de zenuwen door haar heen. Ze wist niet watvoor persoon hij was, als hij de trekker over haalde had ze een probleem. "I promise." Eindigde ze zachtjes.


Clothes X Shoes

"Here comes the sun little darling"

"And I say it's all right"

Het was toch wel typisch dat deze jongen haar had 'gered' uit de kelder door de deur open te maken, en daarna op haar was gevallen. Letterlijk. Gelukkig was hij best aardig tot nu toe, en maakten ze al snel grapjes over deuren. Dat was wel fijn, want het klonk natuurlijk best stom dat de deur was dichtgevallen en Daphne er niet meer uit kon. "Oh god, you're hurt," Zei ze wat geschrokken toen ze zijn arm zag. Hij zag er niet uit alsof hij er echt onder zou lijden, gezien zijn lichaamshouding. En zijn spieren, dat was wel een pluspunt hoor. Smirk. "Here, let me help you. Please." Zei ze terwijl ze naar hem toe was gestapt. Natuurlijk ging ze niet zonder toestemming te werk, maar die kreeg ze wel gelukkig."It's nothing but a scratch.. But you got me curious. Can you really heal this for me? Like, speed up the proces? That is so cool I can't say no to that", Lachte hij waarna hij zijn arm vrijwillig uitstak. Ze kon aan zijn gezicht zien dat hij nieuwsgierig was. "Not only can I speed up the process," Zei ze wat lachend, "I can make that scratch of yours dissappear entirely." Een wiebel van haar wenkbrauwen kon ze niet laten.

Al snel ging ze aan de slag, en ze had haar zachte warme hand op de wond gelegd. Die was binnen één minuut volledig verdwenen. Maar halverwege was had ze haar ogen wat verschrikt geopend doordat ze zijn geschiedenis binnen had gekregen. Dat hoorde bij het proces, en ze kon er niets aan doen. Ze zou ook nooit heel het leven van een patiënt doorspelen, maar deze geschiedenis baarde haar wel zorgen. Ze had hier te maken met een soort James Bond."All better." Zei ze alsof er niets aan de hand was. "Thanks, really", bedankte hij haar. Ze keek nog even naar zijn andere arm of die oké was, en toen ze hem los had gelaten zei ze: "So you're from MI6, right? I've always wondered what it was like to be a spy." Ze had moeten verwachten dat het al snel zou gebeuren. Na een seconde verwarring werd de deur dichtgegooid en werd een pistool getrokken en op haar hoofd gericht. Daphne bleef al die tijd rustig staan, omdat dat het beste was. Hij wist natuurlijk niet dat ze al vaker een pistool op haar hoofd gericht had gekregen. Dat was nou eenmaal zo als je kolonel was van het Britse leger. "Who are you and who do you work for?" Vroeg hij koeltjes. "Who gave you this information?"  Ze slikte niet, ze verroerde niets. Toch was er ergens ook wel de lol van in te zien, omdat ze net voor spion had gespeeld en er nu een echte spion voor haar stond. "I'm Daphne, Sullivan." Zei ze rustig. Dit zou ze zo moeten spelen dat ze niet verrot werd geschoten. Ze had zo het idee dat hij sneller zou zijn dan haar. "Would you lower the gun, please? Otherwise I'll have to take it from you, and we don't want that to happen." Vroeg ze aan hem. "We both know I can't do that", zei hij weer op die koele toon. Ze had al een stap gezet in zijn richting. Natuurlijk kon ze dat pistool niet van hem afpakken, hij was een goed getrainde spion. Wat was zij? Een kolonel/chirurg/heel wat andere dingen. Maar niets van die beroepen maakte haar sneller dan hem. "I wasn't send by anyone, I don't work for anyone. I gained this knowledge on accident." Legde ze rustig uit. "When I was healing you." Probeerde ze duidelijk te maken. e stond nu vlak voor hem, en to be honest raasden de zenuwen door haar heen. "I promise." Eindigde ze zachtjes.

Ze zou ervoor moeten zorgen dat hij haar geloofde. Hij nam haar bij de onderarm en duwde haar verder de kelder in. Maar wel op een zachte manier. "Turn around", Zei hij kalm. Ze gehoorzaamde, en werd naar een van de zetels begeleid. Natuurlijk. Ze snapte het wel, het was voor hem ook heel gevaarlijk als iemand als zij deze informatie wist. En hij kende haar niet, dus dat maakte de situatie alleen maar erger. "Sit down, and no jokes, please. I don't want to shoot you, but if you play tricks on me, you'll leave me no choice", De jongen, die dus Sullivan heette, leunde tegen de muur en hield het pistool nog steeds op haar gericht. Hij wreef even door zijn ogen, en zei zachtjes: "Here's the deal. If my secret ever leaks out to the public, I'll be a dead man walking. My life depends on it, you understand that, don't you? So let's reverse this as well. If you ever talk to anyone about this, about what happened, I will kill you before they kill me", Ze had geknikt nadat hij dit had gezegd. Ergens was ze nu wel bang, omdat ze niet wist wat hij zou doen. Ze was geen godheid ofzo, ook zij kende angst. Maar als ze het goed bekeek betekende dit dat ze niet hier werd gedood. Maar wel als ze iets over hem vertelde. Maar dat doden zou nog een probleem worden, dat ging niet lukken. "So promise me my secret is safe in your hands until one of us dies", Vervolgde hij en hij hield zijn hoofd schuin. Daphne keek even voor zich uit, ze moest het eigenlijk wel beloven. Ze kon sowieso niets vertellen over zijn verleden en geheim, dat stond in de doktorencode.

"I promise, your secret is safe with me." Zei ze uiteindelijk. "Even if you didn't kind of force me to make this promise, it would be safe with me. Doctor's code." Zei ze rustig. Ze probeerde hem duidelijk te maken dat ze vertrouwen was. Ze ging wat comfortabeler zitten, nu ze het gevaar niet zo duidelijk meer op haar dak voelde. "Now, can I tell you one of my secrets?" Vroeg ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Hij zou zich wel afvragen hoe zíj zich nou aan een doktorencode moest houden, op haar leeftijd. Dat zou ze nu gaan uitleggen als dat mocht. Wat maakte het ook uit? Zij wist zijn grootste geheim, nou zou ze die van haar uitleggen. Dat moest wel, anders zou ze zijn vertrouwen ook nooit kunnen winnen.

Clothes X Shoes

"Here comes the sun little darling"

"And I say it's all right"

"I wasn't send by anyone, I don't work for anyone. I gained this knowledge on accident." Probeerde ze hem uit te leggen. Zijn naam wist ze al, dat was ook meegekomen. En Daphne was nou ook niet iemand die dingen snel vergat, in tegenstelling.. Het was ook echt niet expres dat ze zijn volledige geschiedenis binnen had gekregen, wat moest ze daar nou mee? Maar dit was toch wel een andere situatie dan alledaagse burger van Amerika. "When I was healing you." Ze stond nu vlak voor hem, en de zenuwen raasden door haar heen. Van wat ze binnen had gekregen wist ze dat ze nooit sneller zou zijn, en nooit sterker. Tenzij ze zijn gezondheid zou verslechteren, maar dat wou ze niet doen. Ook wou ze hem niet in de fik zetten. "I promise." Zei ze zachtjes.

"Turn around", Zei hij kalm. Ze gehoorzaamde, en werd naar een van de zetels begeleid. Niet hardhandig gelukkig, dat zou geen punten bij haar hebben gescoord. Zeker niet. "Sit down, and no jokes, please. I don't want to shoot you, but if you play tricks on me, you'll leave me no choice", De jongen leunde nu tegen de muur en hield het pistool nog steeds op haar gericht. Ze zag dat hij zich af vroeg wat hij nu moest doen. "Here's the deal. If my secret ever leaks out to the public, I'll be a dead man walking. My life depends on it, you understand that, don't you? So let's reverse this as well. If you ever talk to anyone about this, about what happened, I will kill you before they kill me", Ze had begrijpend geknikt, en nog steeds was ze rustig gebleven. Ze ging echt niet op haar knieën vallen en hem smeken om haar niet neer te knallen. Bovendien zou ze dat overleven.  "So promise me my secret is safe in your hands until one of us dies",
Eindigde hij. Daphne keek voor zich uit, overwoog haar opties. Veel had ze er niet, want ze moest het eigenlijk wel beloven. Ze zou hem niet verraden, sowieso niet. Dat stond in de doktorencode. Je mocht niets vertellen aan niemand over je patiënten. Hij was nou niet echt een patiënt, maar ze vond van wel nu.

"I promise, your secret is safe with me." Zei ze uiteindelijk, en ze keek hem aan. "Even if you didn't kind of force me to make this promise, it would be safe with me. Doctor's code." Natuurlijk zou dit vragen bij hem opwekken, dat was niet erg. Ze was bereid het hem te vertellen, dan zou hij haar vast wel gaan geloven en vertrouwen. Bovendien zou hij dat ook niet over haar vertellen, dat zou hij moeten beloven. "I couldn't take that code of yours for granted", Zei hij, dat begreep ze wel. Maar het was een code, en Daphne hield zich eraan. Dat deed ze bij iedere code. "Besides, aren't you a little bit young to be a doctor?" Vroeg hij toen. Ze schudde zachtjes haar hoofd, dat was ze zeker niet. Ze ging wat comfortabeler zitten, nu ze het gevaar niet zo duidelijk meer op haar dak voelde. Ook had Sullivan zijn pistool weg gestoken in het holster, gelukkig. "Now, can I tell you one of my secrets?" Vroeg ze met een kleine glimlach op haar gezicht.

"That seems fair enough", Grijnsde hij, terwijl hij achterover leunde tegen de leuning van de bank. "You are an interesting individual, Daphne, you know that?" Lachte hij lichtjes, ze voelde hoe de spanning van net langzaam weg ebde. Ze knikte een beetje en zei: "Same goes for you mr. Bond." Grapte ze wat. "But you need to promise you don't tell anyone about my secret. Only my sister knows because she's the same." Zei ze nu een stuk serieuzer. Ze had absoluut geen zin in mensen die haar achterna kwamen om te vragen hoe het in dat ene jaartal was. "Ready?" Vroeg ze aan hem en ze trok haar benen op de stoel zodat ze in kleermakerszit zat. "At this point, I'm 1999 years old." Begon ze. "I was born in the Roman empire ages ago, and lived my life with my sister Dahlia. I've had many occupations, I fought in more wars than you ever will. Including the first ànd second world war. I am a Colonel in the British Army, at least I think I still am." Even stopte ze en wachtte ze even. Zo kon hij al de info in zich opnemen. "I'm also one of the best surgeons in the world, since I had all the time to learn everything about that job and thanks to my mutation." Ze glimlachte even en bedacht zich toen dat ze helemaal niet Engels was. "And I'm not British, I'm from Greece." Lachte ze toen wat. Ze was ook gestopt met een Brits accent te praten, het was nu weer gewoon haar normale accent. En dat was een soort combinatie van Amerikaans en Brits, en een vleugje Grieks. "Ask me anything you want if you don't believe me."

Clothes X Shoes

"Here comes the sun little darling"

"And I say it's all right"

"I promise, your secret is safe with me." Beloofde ze hem uiteindelijk, terwijl ze hem aankeek. Ze zou de belofte ook niet breken, dat deed ze nooit. Had ze ook nooit gedaan. "Even if you didn't kind of force me to make this promise, it would be safe with me. Doctor's code." Legde ze op een simpele manier uit. Hij zou hier zijn vragen wel over hebben, maar die zou ze wel beantwoorden dadelijk. Ze had al een besluit gemaakt over wat ze zou doen. "I couldn't take that code of yours for granted", Sprak hij, en terecht, wie vertrouwde er wel een meisje met een uiterlijk die zei dat ze een dokter was? Een chirurg zelfs, maar dat kon hij niet weten. Ook dat zou ze nu wel moeten uitleggen. Anders zou het ook wel een beetje raar blijven tussen hen. "Besides, aren't you a little bit young to be a doctor?" Vroeg hij toen. Ze schudde zachtjes een haar hoofd. "Now, can I tell you one of my secrets?" Vroeg ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Hij had er recht op, en het was ook een beetje zodat ze iets had waardoor hun beloften versterkt werd. Ze zou hem niet doden als hij haar geheim vertelde, maar ze zou het zeker niet op prijs stellen.

"That seems fair enough", Grijnsde hij, terwijl hij achterover leunde tegen de leuning van de bank. "You are an interesting individual, Daphne, you know that?" Ze voelde hoe de spanning al snel weg ging nu het soortvan incident van net over was. "Same goes for you mr. Bond." Grapte ze. Had ze hier zojuist een nickname gevonden voor hem? Waarschijnlijk wel. Ze liet hem beloven dat hij het niet verder zou vertellen. Al helemaal niet tegen buitenlanders, die haar kwaad wouden doen. Maar dat kon hij zelf ook wel bedenken. Ze waren tenslotte allebei opgegroeid met geheimen die ze moesten bewaren. Ook al had hij dat haar niet helemaal verteld, dat maakte niet uit. "Ready?" Vroeg ze aan hem, en daarna begon ze haar verhaal. Eerst kwam haar leeftijd, en daarna vertelde ze over haar zus en de banen die ze had gehad. Ook die in het leger, en de wereldoorlogen waarin ze had gevochten. Even stopte ze en wachtte ze even. Zo kon hij al de info in zich opnemen. Ze wist hoe ze lange verhalen moest vertellen, ze had les gehad van de beste politici in de wereld. Ze voegde nog even eraan toe dat ze een van de beste chirurgen ter wereld was, maar wel met een bescheiden tintje eraan. Zoveel schepte ze niet op hoor, zo was ze niet. "And I'm not British, I'm from Greece." Zei ze toen wat onschuldig, waarbij ze haar eigenlijke accent nu door liet schemeren. Dat was een soort combinatie van Amerikaans, Brits en Grieks. "Ask me anything you want if you don't believe me."

Ze zag hoe hij zijn hand even door zijn haren haalde, ze wist dat het een heleboel info was dus ze begreep dat wel. Daarna keek hij haar op een beetje rare manier aan, bewonderend ergens? "Bijna 2000 jaar oud? Wauw.. Dat is wel.. Heel oud", Ze moest wat grinniken en sloeg haar hand even voor haar mond om het wat te verbergen. "No shit Sherlock," Zei ze lachend, maar niet op een gemene manier. "Maar ik geloof je wel, denk ik. Ik weet dat er inderdaad onsterfelijke mutanten zijn, ik had alleen niet gedacht dat er hier zouden zitten", Zij kon er wel eentje opnoemen hoor, haar zus Dahlia. Net toen ze het haarzelf bedacht begon hij er al over. "Ik heb trouwens je zus al ontmoet, op het strand een paar nachten geleden", Ze keek meteen op, en zei: "Echt? Was ze een beetje aardig voor je? Ze is soms een beetje koud naar jongens toe, niet beledigend hoor." Even was ze stil, maar vrijwel meteen zei ze: "Ook niet beledigend naar Dahlia natuurlijk." Zei ze op een manier waarop wel was te horen dat ze veel van Dahlia hield. "En als jij een beetje op haar lijkt, dan denk ik wel dat je de waarheid spreekt”, Daphne knikte, beide van hen waren erg eerlijk. Ze had veel gemeen met Dahlia, maar beide waren ook heel verschillend. Tegelijkertijd waren ze het tegenovergestelde van elkaar en toch konden ze niet zonder elkaar. Als zon en de maan, zo had Daphne het altijd vergeleken. Ze had geknikt op wat Sullivan had gezegd. "We lijken erg op elkaar, maar ook weer niet. Als zon en maan eigenlijk. We hebben elkaar nodig, hoewel we tegenovergesteld van elkaar zijn." Ze keek de jongen even aan en zei: "Zo heb ik het in ieder geval al bekeken. Bijna onmogelijk om het als toeval te zien, gezien onze mutaties en onze karakters." Ze viel weer stil, en moest denken aan zijn geschiedenis. "Jij hebt nooit broers of zussen gehad, als ik het goed heb. En je moeder..." Natuurlijk had ze het goed, maar dat was het beleefde om te zeggen. Ze moest denken aan zijn moeder die was doodgeschoten, en daarna aan haar moeder. Het was tragisch, beiden waren overleden toen ze nog jong waren. "Sorry, het is alleen dat ik nooit iemand heb ontmoet die ook een mutant was, en met zo'n geschiedenis.. Ik krijg alleen de geschiedenis van patiënten binnen meestal. Nogmaals excuses." Verontschuldigde ze zich.

Clothes X Shoes

"Here comes the sun little darling"

"And I say it's all right"

"Ready?" Vroeg ze aan hem voordat ze begon met haar verhaal. En dat was haar een verhaal, daar keek je wel van op. Ze vertelde rustig over haar kindertijd, de banen die ze had gehad toen ze opgegroeid was, en over haar zus. En natuurlijk het vechten in de twee wereldoorlogen. Dat was toch wel een groot hoofdstuk in haar leven. Ook liet ze even vallen dat ze een van de beste chirurgen was van het land, maar ach, wat verwachtte je dan met iemand van haar leeftijd en met haar mutatie? "And I'm not British, I'm from Greece." Voegde ze er wat onschuldig aan toe. Haar normale accent kwam nu weer door. Een combinatie van Amerikaans en Brits, met een beetje Grieks er doorheen. "Ask me anything you want if you don't believe me."

Hij keek haar bijna bewonderend aan, en had zijn handen even door zijn haren gehaald. Hij bevestigde het logische, dat bijna 2000 jaar wel erg oud was. Ze moest wat lachen, er waren een paar die het wisten, en die hadden bijna allemaal zo gereageerd. Dat waas ook niet gek. "No shit Sherlock," Zei ze lachend, maar zeker niet beledigend. Ze vond het wel grappig, dat was duidelijk. Gelukkig kon hij erom mee lachen. "Ja buh, sorry, het is gewoon echt.. Raar", Zei hij eerlijk en ze knikte even. Het was ook raar, het was soms eerder een vloek dan een geluk, maar ze was wel tevreden met haar leven hoor. Ze had altijd genoeg verhalen gehad om te vertellen. Ze keek hem dankbaar aan toen hij vertelde dat hij haar geloofde. Dat zouden niet veel mensen meteen geloven, daar was hij toch een uitzondering in. "Ik heb trouwens je zus al ontmoet, op het strand een paar nachten geleden", vertelde hij. Daphne keek meteen geïnteresseerd op."Echt? Was ze een beetje aardig voor je? Ze is soms een beetje koud naar jongens toe, niet beledigend hoor." Vertelde ze hem. "Ook niet beledigend naar Dahlia natuurlijk." Voegde ze er nog snel aan toe. "Ze was wel aardig ja", Zei hij met een glimlachje. Hmm, daar moest ze Dahlia nog eens over uithoren. Die zou haar misschien wel wat meer vertellen, want hij ging dat waarschijnlijk niet doen. Hij soort van vroeg haar of ze op haar zus leek, dat was zeker wel zo. "We lijken erg op elkaar, maar ook weer niet. Als zon en maan eigenlijk. We hebben elkaar nodig, hoewel we tegenovergesteld van elkaar zijn." Legde ze rustig uit. Het was ook zo. Ze waren zon en maan, dag en nacht. Daphne was een ochtendmens, Dahlia ging er s'avonds vaak op uit. Natuurlijk hield ze ook van uitgaan s'nachts, maar niet zo veel als Dahlia. Dat was een partybeest. Daphne op een andere manier. "Zo heb ik het in ieder geval al bekeken. Bijna onmogelijk om het als toeval te zien, gezien onze mutaties en onze karakters." Zei ze terwijl ze even glimlachend voor zich uit keek.

"Jij hebt nooit broers of zussen gehad, als ik het goed heb. En je moeder..." Sneed ze het onderwerp aan zonder er goed bij na te denken. Ze kende zijn geschiedenis, en dat zou ze ook niet zomaar vergeten, dat deed ze nooit. Daphne had een heel goed geheugen, dat werkte haar soms ook tegen. "Sorry, het is alleen dat ik nooit iemand heb ontmoet die ook een mutant was, en met zo'n geschiedenis.. Ik krijg alleen de geschiedenis van patiënten binnen meestal. Nogmaals excuses." Bood ze vrijwel meteen haar excuses aan. Ze wist dat hij het moeilijk vond, zijn reactie was dan ook wel te verwachten. Damn Daphne, ze moest hier echt voorzichtiger mee zijn. "Het is niet omdat je het weet, dat je er over mag praten. Ik praat er niet over, ik wil er niet eens over nadenken, en ik wil dat je dat respecteert", Zei hij zachtjes, ze had hem al in de verte zien staren. Hoe vaak had ze dit al wel niet gezien? Dat iemand dat deed als ze het erover wou hebben? Vele patiënten deden dit, hij was daar geen uitzondering op. Er waren genoeg die iemand verloren hadden, allemaal met een eigen verhaal. Maar ze hadden iemand verloren, de manier waarop maakte daarin niet uit. Daar zat je heel je leven aan vast. En het gekke was, niemand dacht daarbij ooit aan alle mensen die zij had verloren. Hoe konden ze dat ook doen? Ze wisten het niet eens. Toen hij op stond en richting de deur liep zuchtte ze even, het was altijd lastig zoiets. Ze had gedacht dat hij misschien een uitzondering was op al die anderen, maar hoevelen waren wel niet dichtgeklapt als ze het erover wou hebben met ze? Het was een natuurlijke reactie maar toch, het hielp ze niet. "Ik ga maar eens. Doe de groeten aan je zus", Ze was even stil, maar besloot het nog één kans te geven. Hij zou er toch ooit over moeten praten. "Denk je dat je een uitzondering bent?" Vroeg ze aan hem terwijl ze haar benen over elkaar had geslagen en heel rustig in de stoel bleef zitten. "Hoeveel mensen denk je, die ik tegen ben gekomen, die wouden weglopen uit mijn kantoor als ik het erover had? Over degenen die ze hadden verloren?" Voegde ze toe. "Je zult het er toch over moeten hebben, en ik stel me beschikbaar om te luisteren, waarom pak je die kans niet?" Zei ze, toch wel hopend dat hij nu niet weg zou gaan. "Het is tenslotte altijd makkelijker om tegen een vreemdeling te praten dan tegen iemand die heel dicht bij je staat, niet?"

Clothes X Shoes