Unfortunately unfortunate &Sullivan

"Here comes the sun little darling"

"And I say it's all right"

Ze wist wel dat het niet slim was geweest om dit onderwerp aan te snijden. Ze wist hoe hij er voorheen op had gereageerd, zelfs de kleinste details kreeg ze binnen. Niet alleen de grote lijnen. Ze kon door iemand zijn geschiedenis heen gaan alsof het een tijdschrift was waar je door heen bladerde, en dan af en toe een artikel las. Maar het gaf haar het recht nog niet om erover te praten. Alhoewel ze als psycholoog, soort van, dat wel weer mocht. In die tweeduizend jaar had ze zoveel tijd gehad voor studies dat ze ergens ook nog een paar jaar voor psycholoog had gestudeerd. Ze was er alleen snel mee op gehouden. Het was voor haar te veel om al die informatie van de patiënten binnen te krijgen, omdat ze zo druk bezig was met wat er in hun hoofd om ging. Als ze daar eenmaal mee bezig was kreeg ze ook vaak de geschiedenis binnen, en om dan per dag vijf of meer patiënten te behandelen werd haar al gauw te veel. Psycholoog zat er voor haar niet in, tenzij het maar één of twee patiënten zouden zijn. Maar het was niet wat ze met haar leven wilde doen. Bovendien, ze had al genoeg aan alleen Dahlia met wie ze kon praten als er iets mis was. Haar zus was zo veel gecompliceerder dan een doorsnee mens, simpelweg omdat ze ouder en wijzer was. Ze zou er met Sullivan ook wel over kunnen praten, maar er was hier ook een psycholoog, dus waarom zou ze? Ze had wel gezien dat hij het niet wilde, dat was wel duidelijk. Of hij er ooit over zou kunnen praten, dat lag aan hem. Het was niet haar probleem, maar als hij hulp wilde gaf ze het graag. Niet dat dit soort jongens gauw om hulp zouden vragen, dat had ze wel gemerkt. "Ik ga maar eens. Doe de groeten aan je zus", zei hij zonder haar aan te kijken. Ze zuchtte even zachtjes, natuurlijk wilde hij snel weg. Dat wilden ze allemaal. Ze had als dokter wel eens gepraat over het ongeluk of wat dan ook met haar patiënten, en die wilden er eigenlijk niet over praten. Maar protocol stond voor dat je dat wel moest doen.

"Denk je dat je een uitzondering bent?" Vroeg ze aan hem terwijl ze haar benen over elkaar had geslagen en heel rustig in de stoel bleef zitten. "Hoeveel mensen denk je, die ik tegen ben gekomen, die wouden weglopen uit mijn kantoor als ik het erover had? Over degenen die ze hadden verloren?" Voegde ze nog even toe. Ze vroeg hem waarom hij er niet met haar over wilde praten, want het was altijd makkelijker om met een vreemdeling te praten dan iemand die dicht bij je stond. Dat gold bijna altijd, daarom waren dokters ook gemakkelijk om tegen te praten. Evenals psychologen. Ze zouden nooit in je privéleven indringen zoals een vriend dat kon. Het was hun beroep om genoeg afstand te kunnen houden, maar tegelijkertijd met open armen alle problemen aan te kunnen nemen en ze op te lossen. "Misschien zie jij dit als een kans, maar ik wil het niet. Ik zou niet eens weten wat er over te zeggen valt, ze is dood, weg uit mijn leven", Zei hij uiteindelijk, en ze hoorde hoe zijn stem een beetje trilde. Ze had haar ogen even dicht geslagen toen hij zei dat ze dood was. Het klonk afstandelijk van wie de vrouw was voor hem, zijn moeder. En ze wist hoe hij zich voelde, ook zij had haar moeder verloren, op diezelfde jonge leeftijd. "En ik weet goed genoeg dat ik niet de enige ben die iemand heeft verloren, dat hoort bij het leven, maar ik heb wel het recht om te kiezen hoe ik er mee om ga", Vaak reageerden de mensen die iemand hadden verloren zo. Alsof het niets was, omdat leven met de pijn makkelijker was dan om het toe te geven. Ze knikte even, hij had wel gelijk. Het was zijn eigen keuze. "En ik kies om er niet over te praten.” Eindigde hij terwijl hij half naar haar toe gedraaid was. "Je hebt gelijk, het spijt me, heus waar." Zei ze rustig terwijl ze naar de grond keek. Ze stond op en liep naar hem toe, en pakte zachtjes zijn arm vast zodat hij wel moest omdraaien. "Maar weet wel dat ik weet hoe je je voelt, met het verliezen van iemand die zo dichtbij je staat. En mocht je er ooit over willen praten, dan kom ik naar je toe oke?" Zei ze terwijl ze hem vriendelijk aankeek. Als hij een beetje slim was zag hij de achterliggende betekenis van 'iemand die zo dichtbij staat' haar bloedeigen moeder. Maar ze wilde niet weer de gedachte aan zijn moeder oproepen bij hem, dus liet ze het hier maar bij. Ze voelde zich moe, deels door alle info over hem die nu door haar hoofd dreunde. Ze fronste even, dadelijk begon ze zowaar hoofdpijn te voelen door dit alles. Het was ook wel een ingewikkelde situatie, zoals altijd. Ze gaf hem eventjes een klein knikje, voor ze door de deur glipte. Nog voordat hij kon reageren was ze al snel de trappen opgelopen weg van Sullivan, het enige wat ze nu wilde was wat slaap.

Clothes X Shoes