Onderwerp: A Whole New World ma dec 05, 2016 10:51 pm
Juliette Dubois
Het was de drukte die haar stilaan begon te irriteren. Het gevoel van lichamen die zachtjes tegen haar arm of rug wreven terwijl ze langs haar heen wrongen in de hoop van net die ene seconde sneller door de deur te zijn. Het was de lichte geur van zweet verborgen door een wolk van parfum en deodorant die door de lucht zweefde die haar adem ontnam telkens ze probeerde in te ademen. Het waren de mannelijke stemmen die zich door de ruimte droegen als de lage tonen van een basgitaar die haar blik deden verspringen van links naar rechts terwijl ze door de gang liep met haar boeken in haar armen. Na elk lesuur wou ze dat ze iedereen kon bevelen om aan de kant te gaan, wat ze kon maar niet wou doen aangezien ze op deze school was om meer controle te krijgen over haar mutatie, niet om deze controle te misbruiken. Zoveel personen en zo veel drukte was een hele nieuwe wereld voor haar en ze zag het nog niet meteen zitten om deze te verkennen. Ze gooide haar boeken in haar donkerblauwe rugzak en ritste deze toe voor ze die over haar schouder zwierde en verder richting de deur wandelde.
Eenmaal ze zich door de deur had gewrongen samen met een klein tiental andere individuen snoof ze de frisse winterlucht op en liet het haar hele lichaam afkoelen door het diep tot in haar longen te zuigen voor ze diezelfde lucht via haar mond in een witte wolk terug vrijliet samen met een geluid dat leek op zowel een zucht als een kreun. Wat had ze een hekel aan het schoolleven, de puberale jeugd met hun kinderlijke gedrag, ergens voelde Juliette zich veel te oud om hier rond te lopen ondanks dat ze nog maar negentien was. Aan de andere kant was ze ook wel heel dankbaar voor deze kans aangezien het nog niet zo lang geleden was dat ze zichzelf onderwees in een muffe achterkamer in Parijs. Ze betrapte zichzelf erop dat ze haar lichaam wegstuurde van de grote massa maar besloot dat ze het verdiend had nadat ze twee volledige lesuren had doorgebracht in een volgestampt klaslokaal terwijl ze de adem over haar hals voelde glijden telkens de persoon achter haar uitademde of sprak. Ze wist wel dat ze dringend eens contact zou moeten beginnen leggen met klasgenoten of misschien gewoon een persoon die ze tegenkwam in de gang maar iets hield haar tegen en ze was er nog niet toe gekomen. Ze had moeite met sociale contacten leggen laat staan ze opstarten.
Ze wandelde het pad op in de richting van het bos waar ze wist dat ze in enige mate rust ging kunnen vinden, ze trok haar zwarte jas wat strakker op zich heen om zich beter te beschermen tegen de winterkou voor ze haar rugzak terug goed op haar schouder plaatste. Het bos was open nu de meeste bladeren hun plaats aan de takken verlaten hadden. De donkeroranje gloed van de laaghangende zon verkleurde de verdorde grond op zo’n manier dat het toch een aangenaam en warm gevoel gaf ondanks de koude wind. Julie wandelde de hoek om, richting een stenen bankje dat ze snel even droogwreef met haar mouw voor ze zich neerplaatste. Haar leesboek werd tevoorschijn getoverd uit haar rugzak voor ze haar benen in kleermakerszit op de bank plaatste. Na even zoeken vond ze de pagina die ze het laatste gelezen had en focuste zich op de zwarte woorden gedrukt op de vaag beige pagina’s.
Juliette was nooit gerust, ze was altijd en overal oplettend, zelfs in haar slaap viel elke beweging haar op, dat was ook één van de redenen dat ze er tegenop zag om kamergenoten toegewezen te krijgen. Toen ze een kleine twintig pagina’s verder was in haar boek hoorde ze een vaag geritsel in de verte maar ze legde het snel naast haar neer toen ze zich bedacht dat er ook andere wezens leefde in het bos. Toen het geluid luider en luider werd spitste ze haar oren maar pas toen ze een takje hoorde knappen links van haar richtte ze haar blik omhoog, “Wie is daar?” vroeg ze met een vaste stem maar zij wist maar al te goed dat dat slechts een façade was. Het was niet da ze bang was van iemand die in het bos zou kunnen rondlopen het was eerder dat ze zich niet veilig voelde nu ze voetstappen gehoord had zonder iemand in haar gezichtsveld te hebben. Julie haar verleden had haar achterdochtig gemaakt en zelfs de kleinste onverwachte gebeurtenis, een beweging of geluid, kon haar op de tippen van haar tenen plaatsen en dat was precies wat er enkele seconden eerder gebeurd was. Ze keek rustig rond zich en wachtte geduldig tot de persoon zichzelf bekend zou maken.
She swore a vengeance On men with a dark heart
& Gahiji
Laatst aangepast door Juliette Marie Dubois op vr dec 09, 2016 9:08 pm; in totaal 3 keer bewerkt
Onderwerp: Re: A Whole New World di dec 06, 2016 10:58 am
GAHIJI
The Priest
Het was echt verschrikkelijk koud buiten en het was geen wonder dat de jongen daar geen voet meer wilde zetten. De warmte van binnen kon hij veel beter verdragen dan de ijzige temperaturen buiten. Hij had geen idee dat het zo koud kon worden dat er in de ochtend een dunne witte laag over het gras en de paden hing. Dat hij het niets vond was zacht uitgedrukt, maar toch moest je er zo nu en dan door. Die dag was voor hem niet anders geweest. Ook al wilde hij zo graag binnen blijven, had hij al aan Jensen gevraagd of hij niet in zijn plek wilde, moest hij naar buiten. Er werd van hem verwacht dat hij voor het één of andere vak dat ze gaven, naar de hoge toren in het bos ging. Ze hadden hem verteld wat het was, maar het woord was hem direct ontgaan, samen met het doel ervan. Gahiji stelde het toch zo lang als hij kon uit door op zijn kamer te blijven en niks te doen. De lessen waren bezig, maar meestal ging hij er niet heen. Veel van wat er gezegd en uitgelegd werd snapte hij niet volledig, de boeken die ze kregen waren nog veel erger en notities maken was meer dan een ramp. Docenten stonden erop dat hij kwam, omdat hij moest leren zodat hij mee in de normale wereld kon functioneren en blablabla. Alsof hij na het zien van de foto’s naar grote steden wilde gaan. Gahiji had meer het gevoel dat het zijn dood zou worden. Dat kon haast niet anders.
Aan het geluid in de gangen te horen, waren de lessen gedaan en was iedereen onderweg naar hun kamer of waar hun simpele breintjes hen naartoe brachten. Het geluid van het gelach en geroep was met momenten tot in de kamer te horen. Dat was Gahiji zijn teken dat hij misschien beter naar buiten kon gaan, een plek waar het sowieso veel rustiger was als binnen. Omdat hij zelf niet de kleding had om mee naar buiten te gaan, nam hij in plaats daarvan een jas van Jensen. Zijn kamergenoot was een kop groter als hem, met als gevolg dat de jas een beetje te groot was, maar het moest maar doen. Iets dat men een ‘schjaal’ noemend of zo iets, bond hij rond zijn nek zoals andere mensen dat deden. Met die kleding binnen staan, was in elk geval al warm. Op de gangen was het nog steeds druk, maar door niemand echt aandacht te geven, voorkwam hij dat men tegen hem ging spreken. Gahiji was er in het begin snel achter gekomen dat mensen niet de behoeften hadden je aan te spreken als je niet naar hen keek en geen aandacht schonk aan je omgeving.
Buiten kwam de koude lucht Gahiji al snel tegemoet. Als hij een andere keus had, was hij omgedraaid en terug naar binnen gewandeld. Zelfs met de jas was het veel te koud. Zijn armen sloeg hij over elkaar en drukte hij dicht tegen zijn lichaam aan. Vervolgens begon hij aan zijn wandeling richting de toren...die hij niet volledig wist zijn. Waar hij uiteindelijk ook heen aan het wandelen was, hij zat volledig verkeerd. Om hem heen waren enkel bomen en bomen en bomen en nog veel meer bomen. Wat vond een mens zo mooi aan een bos? Zijn handen wreef hij tegen elkaar aan en bij iedere ademhaling kwam er een wit wolkje uit zijn mond. Het was genoeg geweest. In elk geval had hij de moeite genomen om naar de toren te gaan, daar moesten ze maar tevreden mee zijn. Gahiji draaide zich om, zodat hij weer naar zijn kamer kon gaan, maar alles zag er hetzelfde uit. Met andere woorden had hij geen idee waar hij heen moest. ’Fantastisch,’ sprak hij in zijn eigen moedertaal. Hij begon maar in een willekeuriger richting te wandelen, wat beter was als gewoon te blijven staan. Een menselijke stem vulde vervolgens zijn oren. In eerste instantie wilde Gahiji het negeren en verder wandelen, maar wie wist waar hij dan uit kwam. Hij begaf zich naar de stem tot hij een meisje zag. ‘Waar is de school?’ vroeg hij gelijk zonder de vraag te beantwoorden van de andere.
Onderwerp: Re: A Whole New World vr dec 09, 2016 9:07 pm
Juliette Dubois
Ze had de woorden al een korte tijd uitgesproken voor ze in het rond begon te kijken en begon te twijfelen of het wel echt een persoon was. Misschien had ze het verkeerd gehoord of had ze de richting verkeerd ingeschat. Na enige tijd verscheen de persoon die de verdorde tak had gebroken en Julie uit haar boek had opgeschrokken toch. Haar blik stond strak op hem gericht toen hij haar gezichtsveld betrad omdat ze hem nog nooit gezien had en hem dus niet kende, ze was namelijk nog niet lang aanwezig op deze school en kende amper mensen die ze niet dagelijks in de klas zag. Elke beweging die hij maakte werd gevolgd door haar ogen, ze was achterdochtig en dat wist ze zelf ook wel maar toch had ze het moeilijk met het te onderdrukken. Hij leek volledig uit zijn element te zijn, alsof hij helemaal niet thuishoorde tussen de bomen en bladeren of de buitenlucht en koude in het algemeen. Ergens had hij zelfs iets weg van een exotische vogel die op één of andere manier ergens geland was waar hij geen zaken had, zoals het bos van Genosha op een koude dag. De jas die wat breder over zijn schouders viel dan zou mogen en dus duidelijk enkele maten te groot was hielp dat beeld niet echt.
Hij gunde haar geen antwoord op haar vraag wie er was maar stelde haar zelf een vraag. Alsof ze geen antwoord waardig was, of was het eerder dat hij geen zin had om antwoord te geven? Een fenomeen dat Juliette zelf vaak ondervond, het gevoel dat het volledig onnodig was om iemand met een antwoord te dienen. Een grijns sierde na zijn vraag haar gezicht, het idee dat iemand mogelijks verdwaald was en dat zij de enige in de buurt was die kon helpen, amuseerde haar op een niveau dat ze niet verwacht had. “Leuk je te leren kennen ‘Waar is de school’, ik ben Juliette,”, ze gaf aan zichzelf toe dat dat misschien niet de beste humor was. Zijzelf vond het wel in enige mate amusant maar onderdrukte de tweede grijns die dreigde op haar gezicht te verschijnen zodat ze niet arrogant of zelfvoldaan zou overkomen. Haar Frans accent lag zoals gewoonlijk dik op de woorden die ze vormde ondanks dat de zin wel correct was. De vervorming van de woorden die haar accent veroorzaakte, deed haar soms denken dat het onmogelijk zou zijn om het ooit te verbergen dat ze uit Frankrijk afkomstig was en dat was nu net iets waar ze van droomde. Ze richtte haar aandacht kort terug op haar boek om de bladwijzer ertussen te plaatsen en hem toe te klappen voor ze haar sjaal nogmaals rond haar hals sloeg om de restanten blote huid de bedekken en haar nek zo te beschermen tegen de ijzige wind. “Misschien kan je eerst jezelf voorstellen,” stelde ze hem voor. Ze vond het werkelijk vreselijk om geen naam te kunnen plakken op gezichten, dat was in haar ogen hetzelfde als praten tegen een muur of een meubelstuk, je kon er daarna toch niets van betekenis aanhangen en het had volgens Julie ook geen nut om je ermee bezig te houden als je het later toch ging klasseren bij de andere nutteloze momenten in je leven. “Ik ga er van uit dat je het schoolgebouw zoekt?” vroeg ze hem met een glimlach nadat ze haar blik terug op hem gericht had. Over het algemeen zag hij er zeker niet uit als een slecht persoon, op de wat verveelde blik die hij deelde met de wereld na. Ergens had ze helemaal geen zin om hem de weg terug naar school te wijzen maar zoals ze enige tijd terug nog maar tegen zichzelf gezegd had, werd het eindelijk eens tijd dat ze sociaal werd. Niet één van haar sterkste vakken maar ze moest ergens beginnen natuurlijk en waarom zou ze dat niet vandaag doen. Het ging weinig veranderen of ze nu vandaag begon te praten met mensen of morgen of volgende week. Het einddoel bleef hetzelfde, sociaal contact en misschien was dit wel een goede start.
Onderwerp: Re: A Whole New World ma jan 02, 2017 9:00 pm
GAHIJI
The Priest
Koude en Gahiji was iets dat je niet samen bij elkaar mocht zetten. Hij vond het maar niets en zelfs de jas die hij had meegenomen hielp niet volledig. Hopelijk voor Jensen, had hij de jas niet direct nodig want dan zat hij wel eventjes met een probleem. Misschien moest Gahiji ook maar uit zien dat er niets met de jas gebeurden, anders zou het weer een geweldige sfeer worden in de kamer.
Sinds zijn verblijf op Genosha had hij al redelijk wat gewoonten geleerd van de hedendaagse bevolking. Ze waren vreemd en hun woordgebruik was soms onmogelijk om te verstaan, maar hij leerde. Traag. Wat het meisje tegen hem zei, was één van die zaken waar dat hij niet aan uit kon. Gahiji vernauwde zijn ogen dan ook wat, maar verder deed hij niet veel moeite om te begrijpen wat dat er zonet gezegd was. ‘Dat is geen antwoord op mijn vraag,’ zei hij in de plaats daarvan alleen maar. Dat was de enige reden dat hij het meisje had aangesproken. Anders was hij haar waarschijnlijk straal voorbij gelopen omdat hij nog altijd niet de confrontatie met mensen wilde aangaan. Ze liepen vaak verkeerd omdat hij op bijna iedereen neer keek. Het was een eigenschap waar hij niet van af leek te geraken, maar dat kon ook komen omdat hij niet echt moeite deed. Weeral vroeg het meisje naar zijn naam, naar wie dat hij was, maar zijn kaken drukte hij stevig op elkaar. Enkel zijn katachtige ogen keken naar haar. Verder bleef Gahiji stil en hij hoopte dat ze ook begreep dat hij er niet was om vrienden te worden met mensen. De weg terug naar de school was alles wat hij wilde. Als hij terug was, kon hij binnen weer opwarmen om achteraf geen voet meer buiten te zetten. Niet zolang het voor hem te koud was. ‘En waarom zou ik dat doen?’ vroeg hij haar uiteindelijk dan toch. Het was een goed iets dat ze zijn naam niet kende, dat wilde zeggen dat hij nog steeds redelijk onbekend was gebleven op de school. Niet dat zoiets moeilijk is wanneer je amper van je kamer kwam en elke confrontatie ontweek. Jensen ging vast ook niet verschrikkelijk veel over hem vertellen tegen zijn vrienden, waar je Gahiji ook niet om ging horen klagen.
Uiteindelijk kwam er dan toch wat verandering in, tot Gahiji zijn geluk. Het meisje vroeg hem of dat hij het schoolgebouw zocht en kort knikte hij. ‘Dat is wat ik zoek,’ beaamde hij. Ergens werd hij best ongeduldig, omdat het allemaal zo lang leek te duren. Een simpele vraag en het werd niet meteen beantwoord. Zo kon hij nog lang buiten blijven staan, tot hij ziek werd en zoals het ooit ging; stierf. ‘Dus waar is het?’
Onderwerp: Re: A Whole New World vr jan 06, 2017 8:47 pm
Sarcasme was één van Juliettes go-to methodes wanneer het aankwam op reageren op ongemakkelijk situaties zeker als er een mannelijk persoon betrokken was bij die gebeurtenis. Het feit dat ze geen antwoord gekregen had op de vraag wie de persoon was had dan ook meteen de sarcastische opmerking over zijn naam veroorzaakt. Maar al snel kreeg ze door dat diezelfde naamloze persoon zijn ogen vernauwde wanneer ze zijn naam had aangenomen als Waar is de school’ en dus ging ze ervan uit dat hij niet goed doorhad wat ze bedoelde met haar rare constructie. “Ik weet dat het geen antwoord was op je vraag, het was een sarcastische opmerking…” begon ze, “…omdat je me je naam niet gaf,” verduidelijkte ze na enkele stille seconden vervolgens om te voorkomen dat de man voor haar nog meer verward zou raken. Ze draaide haar lichaam in de richting van de persoon terwijl ze het boek neerplaatste op de bank voor ze nogmaals naar zijn naam vroeg.
Juliette kon complex zijn wanneer het op haar karakter aankwam, dat wist ze zelf ook wel en soms twijfelde ze zelfs of ze het leven tussen andere menselijke wezens, laat staan mannen, ooit onder de knie zou krijgen. Maar wanneer het op eerste ontmoetingen aankwam was Julie zeer simpel, het enige dat ze verwachtte was een blik die geen vijandigheid liet doorschijnen en een naam. Maar voor de persoon die voor haar stond was een naam geven blijkbaar een hele opdracht aangezien hij met zijn lippen strak op elkaar gedrukt weigerde om in te gaan op haar voorstel om zichzelf voor te stellen. Zijn ogen waren op haar gericht en het katachtige uitzicht dat ze droegen deden Juliette er niet makkelijker op voelen. Zijn opmerking ging langs haar ene oor binnen en er langs de andere kant ook weer uit. Ze kreeg de indruk dat de onbenoemde persoon voor haar helemaal geen zin had om met haar om te gaan laat staan te converseren en wanneer hij kort en bondig vroeg om een routebeschrijving werd dat helemaal duidelijk. Iets aan zijn afstandelijke manier van staan, spreken en kijken deed Juliette helemaal terug kruipen in de schulp die ze gewend was, het was er rustig, donker en ze voelde haar er het veiligste van alle plaatsen op aarde. “Het is duidelijk, jij bent hier niet op school om mensen te leren kennen, laat staan vrienden te maken maar vriendelijkheid is toch niet teveel gevraagd, wel?” vroeg ze hem. Haar stem die ze telkens weer luchtig en zacht probeerde te houden om mensen aan te spreken droeg nu de afwezige, licht hese en iets of wat duistere klank die ze vroeger steeds droeg en tegenwoordig probeerde te onderdrukken. Ze had een hekel aan haar normaal stemgeluid, bijna evenveel als ze een hekel had aan sociaal contact maar zij deed tenminste haar best, de andere persoon in haar aanwezigheid probeerde zelfs niet om aangenaam over te komen.
Ze was zichzelf met alle macht aan het tegenhouden om niet gewoon terug haar rug te draaien en haar boek verder te lezen maar voor ze het goed en wel doorhad lag het boek weer open op haar schoot. De bladwijzer dwarrelde in de richting van de grond en Julie besloot om het dunne velletje papier te laten gaan zonder er zich er verder druk in te maken. Ze had niet zomaar een hekel aan sociaal contact, ze hadden telkens weer iets van je nodig. Vroeger vroeg haar moeder steeds weer op stil te zijn en te zwijgen, zelf kreeg ze niets terug want zelfs school was te veel gevraagd. Daarna vroegen mannen ook telkens weer hetzelfde van haar zonder iets terug te geven en tegelijkertijd vroeg de vrouw van het huis enkel dat ze het telkens weer onderging zonder terug te vechten. En zelfs nu, ze vroeg enkel wat vriendelijkheid, eigenlijk vroeg ze zelfs enkel een naam en zelfs dat was te veel qua prijs voor de routebeschrijving naar school. De sirene binnen in haar had zin om hem simpelweg te bevelen en ze kon het begin van de vorm van haar vleugels voelen prikken op de oppervlakte van haar huid maar dat kon Juliette allemaal nog net onderdrukken, ze had ook helemaal geen zin om een spel te maken. “Aangezien je hier zo goed als helemaal alleen en verdwaald bent, denk je echt dat jij degene bent die eisen mag stellen in deze omstandigheden?” vroeg ze hem. Het blauw van haar ogen droegen een zeker groene gloed doordat ze haar mutatie aan het onderdrukken was, iets dat ze kon merken door de verkleuring die haar gezichtsveld droeg. Ergens in haar achterhoofd wist ze heus wel dat haar verleden meer op haar inwerkte dan de huidige situatie maar dat was nu eenmaal hoe ze was. Haar verleden was net als een bril die alle evenementen in haar leven vertekende en haar telkens weer iedereen en alles deed verdenken. Ze keek de persoon vanuit haar ooghoeken aan om zijn reactie op de meten en ergens diep vanbinnen had ze zin om hem voor de rest gewoon te negeren en hem te laten dwalen door de bossen maar ze wist dat dat mist van al de beste optie was in dit geval.
OOC: Beetje rare post, inspi was all over the place...
Onderwerp: Re: A Whole New World zo jan 22, 2017 6:09 pm
GAHIJI
The Priest
Het meisje bleef hem meer en meer verwarren naarmate ze meer zei. Het moest duidelijk van Gahiji zijn gezicht af te lezen zijn. Hij snapte er namelijk niets van en ook niet toen ze begon over sarcasme. Dus omdat hij zei naam niet zei reageerde ze met...nee hij kon het absoluut niet vatten, hoeveel moeite hij ook deed. Zachtjes schudden hij dan ook zijn hoofd. ‘Wat is het met deze tijd en de rare gewoonten,’ sprak hij. Het meisje had niets duidelijker gemaakt voor hem, maar Gahiji besloot het te laten voor wat het was. Eerlijk? Hij wilde niet eens weten wat ze er precies mee had bedoeld. Hij gaf niet veel om de zegswijzen en gewoonten van de mensen van tegenwoordig. Het liefst had hij er zo weinig mogelijk mee te maken en daarom ook dat hij zichzelf zo slecht kon aanpassen. Al enige tijd liep hij rond op Genoscha, maar hij was nog altijd niet mee met alle gewoonten. Dat kreeg je nu eenmaal wanneer je niet uit je kamer ging en geen contact had met mensen.
Mensen die dat bekend waren met Gahiji, wisten dat hij geen makkelijke persoon was. Hij was niet snel vriendelijk naar iemand en hij had ook geen respect voor een andere. Tegenover zichzelf was hij ook heel beschermend. Hij gaf zo heel weinig vrij over zichzelf en liet ook nooit mensen te dicht komen. Dat in de zin van het maken van vrienden. Zelfs zijn kamergenoot beschouwde hij niet als een vriend. Misschien kwam het omdat hij niemand echt vertrouwde, want dat was het geval. Gahiji vertrouwde niets of niemand. Het meisje vroeg hem echter of dat hij niet gewoon vriendelijk kon zijn, zelfs als wilde hij geen vrienden maken. ‘Je moet blij zijn, dit is hoe ik vriendelijk ben,’ zei hij. Als hij kwaad was, kon het echt veel erger zijn. Dan was hij geen lieverdje dus ze mocht echt blij zijn. Op Genoscha had nog niemand echt zijn slechte kant gezien. Zelfs Jensen had die kant nog niet mogen ervaren. Al kon het niet altijd goed blijven gaan natuurlijk.
Heel de tijd was het meisje aardig geweest en absoluut niet grof. Ze had niet het type geleken om ineens voor zichzelf op te komen, maar dat deed ze wel. Gahiji trok daarbij zijn wenkbrauwen op en sloeg zijn armen over elkaar heen. Ze liet hem weten dat hij geen andere keuze had dan haar hulp aanvaarde en daarmee vriendelijk te zijn tegen haar. Daar kwam het allemaal eigenlijk op neer en Gahiji vond het niet aangenaam. Het voelde alsof zij de macht had over hem, terwijl dat niet helemaal zo was. De enige die de macht over hem had, was hijzelf. Met enkele kalme passen wandelde hij dichter op haar af. Gahiji was zeker niet van plan om zich te laten onderdrukken door had. Hij was ervan overtuigd dat hij nog steeds boven haar stond. In zijn hoofd stond hij nog altijd boven iedereen. Wanneer hij vlak bij haar stond, bleef hij weer staan en richtte hij zijn gele ogen strak op haar. ‘Luister, nu stel ik nog eisen. Als het zo verder gaat zal ik die eisen opdringen,’ dreigde hij. ‘Het enige wat ik wil is terug gaan naar het schoolgebouw.’ Gahiji zijn stem was een heel pak kalmer en minder vijandig als voorheen.
Onderwerp: Re: A Whole New World di maa 21, 2017 9:16 pm
Het verwarde haar mateloos dat er mensen waren die geen idee hadden wat sarcasme hield of waarvoor het diende. Het verbaasde haar nog meer dat deze persoon het deed klinken alsof het een nieuw concept was. Julie was er nochtans zeker van dat het al enige tijd gebruikt werd in de maatschappij maar toen besefte ze dat ze nooit met zekerheid kon weten hoe oud de persoon voor haar was ondanks dat hij er niet ouder uitzag dan 18, misschien 19. Het feit dat ze nu op een school zat die allerhande mutanten een plaatsje aanbood werd soms door haar vergeten waardoor ze soms voor raadsels kwam te staan. Voor zo ver zij wist kon de persoon voor haar wel 10 000en jaren oud zijn en dat is niet iets dat zo maar te zien is en ook niet iets dat je aankondigt wanneer je iemand voor de eerste keer ontmoet. En deze persoon zag er al helemaal uit alsof hij op zijn privacy gesteld stond.
Julie wist dat ze zich niet zo had mogen opfokken en al helemaal niet zo kwaad had mogen worden maar soms waren haar acties gewoon sneller dan haar hoofd. Ze verv loekte zichzelf er vaak om maar soms ook niet en ze dacht nu echt wel dat ze in haar recht was. Het is toch niet zo moeilijk om even enige vorm van vriendelijkheid te tonen? Juliette zelf moest elk woord drie keer ronddraaien in haar mond en elke actie vijf keer overdenken in de hoop van niet te aanvallend over te komen en de persoon voor haar deed nonchalant onbeleefd alsof het een compleet acceptabel iets is voor hem. De blik in zijn ogen vertelde haar eigenlijk genoeg, hij was een zeer privaat iemand om niet te zeggen dat hij zich helemaal toch zichzelf houdt het merendeel van de tijd. En vriendelijk zijn tegen mensen is een deel van jezelf vrijgeven, die redenering snapte Julie maar al te goed, het was namelijk één van de redenen waarom zij zich niet makkelijk blootgaf aan anderen, laat staan vreemden. Ze begreep dan ook wel aan één kant dat hij dit vriendelijk vond, “Oké dan als jij dit vriendelijk vind moet je je definitie van die term eens bijschaven,” vertelde ze hem met een grijns ondanks dat de ergernis binnenin begon te groeien. Maar al snel werd het haar net iets teveel.
Na haaruitbarsting duurde het niet lang voor haar om te kalmeren, eerder enkele grote teugen frisse lucht en ze voelde zich heel wat beter maar ze had wel haar niet zo vriendelijke kant laten zien aan de persoon voor haar. Maar in haar verdediging, hij liet absoluut geen vriendelijke kant zien dus misschien was haar reactie wel begrijpelijk in de omstandigheden waarin ze zich bevonden. Hij was dichterbij gekomen, of dat een positief of negatief iets was kon ze niet afleiden aan zijn lichaamshouding of gezichtsuitdrukking al kon ze wel afleiden dat hij niet echt vrolijk was over het feit dat ze haar lijnen probeerde uit te zetten. Zijn stem was kalmer en kwam minder vijandig over dat haar bijna opgelucht deed ademhalen moest ze een minder persoon zijn. Voor een fractie van een seconde was ze namelijk bang geweest dat hij ging uithalen naar haar. “En het enige dat ik vroeg was iets dat makkelijker te geven is dan een richtingsaanwijzing naar het schoolgebouw, een naam…” beantwoordde ze hem. De scherpe rand was uit haar stem verdwenen en haar lichaamshouding was terug iets meer ontspannen. “Maar als je er echt op staat, volgens mij is de kortste weg naar het schoolgebouw dat zandpad daar en dan aan het eerste kruispunt…” ze vormde aanhalingstekens met haar vingers om duidelijk te maken dat het geen echt kruispunt was, “… sla je rechtsaf,” vervolgde ze terwijl ze in de richting van het zandpad wees. Ze was vrij zeker dat dat het juiste pad was, aangezien zij telkens een zeer grote omweg nam via een pad dat helemaal rondom het bos kronkelde kon ze geen 100% zeker zijn.
Onderwerp: Re: A Whole New World do apr 27, 2017 6:24 pm
GAHIJI
The Priest
Mensen gingen er snel vanuit dat iemand die heel oud was, veel levenskennis had. Dat die persoon alles wist door alles wat hij of zij mee had gemaakt en door de verschillende mensen ze al zelf tegen waren gekomen. Als mutant zijnde gingen ze misschien zelfs nog denken dat je een mutatie had waar je complete controle over had. Het laatste was in mate van toepassing op Gahiji, want hij had zijn mutatie redelijk goed onder controle. Echter ontbrak de kennis over de wereld hem volledig. Het was voor hem alsof hij op een heel nieuwe wereld terecht was gekomen en hij had niet het gevoel gehad dat er een paar duizenden jaren voorbij waren gegaan. Zijn manier van reageren klopte daardoor vaak niet en hij begreep zaken niet die voor andere de meest normale zaak van de wereld waren. Gahiji vond het echt zeer vervelend en hij had er een hekel aan. De onwetendheid was niets voor hem, maar hij deed er ook niets aan om het te leren kennen. Voor de meeste mensen bleef hij ook een mysterie omdat hij zelf weinig vrijgaf over zichzelf en dat zorgde er vaak voor dat hij verkeerd begrepen werd. Echter had Gahiji het allemaal zelf in handen, maar hij deed er niets voor om de situatie aangenamer te maken voor zichzelf.
Het meisje zei vreemde dingen waar dat hij niets van af wist, maar dat liet hij zo. Zelfs al ging ze alles uitleggen, het ging een hele tijd duren voor hij er ook maar een woord van zou begrijpen. Daarom liet hij het zo, maar het meisje was het niet eens met zijn manier van doen. Hij moest ‘vriendelijk’ zijn van haar. Ze zei zelfs dat hij zijn definitie moest bijschaven. Gahiji had al zeer veel woorden geleerd op een korte tijd, mede dankzij zijn mutatie, maar daarvan had hij nu nog nooit gehoord. Vragend trok hij een wenkbrauw op en keek naar het meisje, zijn armen sloeg hij over elkaar. ’Definitie?’ herhaalde hij. Wie weet was het een zeer algemeen woord, maar wist hij niet wat het betekende doordat hij zichzelf meestal afzonderde. Gahiji begreep wel wat ze bedoelde met bijschaven, er was nog zoveel dat hij moest bijschaven, maar dat ging hij niet aan haar neus hangen. Ze moest niet weten van zijn onwetendheid.
Maar het meisje maakte het zichzelf absoluut niet makkelijker. Eerst werd ze kwaad om een domme reden en dan durfde ze hem te zeggen wat hij wel en niet kon. Zij, de normale burger die blij moest zijn dat hij met haar sprak. Ze durfde het om tegen hem in te gaan. But then again… dat zou vele jaren geleden het geval zijn geweest. Hier was hij niemand en was het niet meer als normaal, ook al zag Gahiji het absoluut niet als meer dan normaal. Ze probeerde in elk geval weer uit te leggen wat ze bedoelde, nadat Gahiji gezegd had dat hij zijn eis anders zou opdringen en dichterbij was gekomen. Hij wilde niet voor problemen zorgen en zo de aandacht van de school op hem richten, maar hij kon alles ook niet over hem heen laten lopen. Er werd hem uiteindelijk een weg aangeboden en Gahiji keek in de richting die hem werd aangewezen. De twijfel stond duidelijk van zijn gezicht af te lezen. ’Zandpad volgen en dan uitkijken naar een kruis met een punt,’ herhaalde hij op de manier dat hij het begrepen had. Als hij eenmaal terug binnen was ging hij nooit meer naar buiten, dat was het slechte plan dat hij ooit gehad had.
