Two different souls, one purpose {&Rune}

Het was nog steeds wennen aan deze school, maar vooral aan de soort mensen die er leefde. De donkere ogen van de meid gingen onrustig en wantrouwig door de ruimtes waar ze binnen kwam, waar ze doorheen liep. Elk klein detail werd opgeslagen en ze probeerde iedereen te horen, te ruiken maar nam geen contact. Observeren, dat was ze momenteel aan het doen terwijl ze zich door de school baande. Sommige studenten keken haar wat vreemd aan, waarschijnlijk vanwege de wat vreemde kleding die ze droeg. Aysa weigerde om 'gewone' kleding te dragen die hier voor haar was klaargelegd. Ze hield zich vast aan de kleding die ze altijd gedragen had, die ze thuis droeg. Andere studenten schonken haar geen aandacht, of ontweken haar evenveel als zij hun ontweek. Aysa wilde alles van de school en studenten weten, wilde overal op kunnen inspelen. Daarom was haar doel voor vandaag: de school verkennen.

Helaas mocht Aysa van Jamie haar zwaard niet door de school mee dragen. Ook haar pijl en boog moest ze in haar kamer houden. De meid voelde zich ongewapend niet veilig, waardoor ze toch een klein mesje met haar meedroeg. Het was een mesje dat ze als kind zelf gemaakt had van steen, klei en touw, maar enorm scherp. Haar linkerhand rustte op de zak met dit mesje, zodat ze hem alle tijden zou kunnen trekken. Het duurde ongeveer een halve ochtend voordat Aysa bij de training kamers gekomen was. Meteen fronsde de meid haar voorhoofd bij het zien van de drukte die de kamers met zich mee bracht. Enorm veel studenten waren aan het vechten tegen elkaar, soms met volwassenen erbij. Het werd haar al snel duidelijk dat het trainingen waren. Waarvoor iedereen getrained werd wist ze niet, maar het deed haar meteen aan vroeger herinneren. Toen ze zelf als meisje getrained werd voor gevechten die ooit zouden komen. Dat er momenteel een oorlog aan het vormen was tussen de mutanten en de mens, wist Aysa niet. Ook was ze er niet van op de hoogte dat er studenten waren vermist. Er leek nog één van de kamers vrij te zijn. De meid stopte met lopen zodra ze een wapenbak gevonden had en pakte een houder met zwaard, maakte deze vast rond haar middel en gooide een houder met pijlen over haar schouder. De boog hield ze in haar hand vast en geluidloos duwde ze de deur van de kamer open.
De kamer was volkomen donker, nergens was een licht puntje te zien. Dit zorgde ervoor dat Aysa haar ogen meteen op nacht-visie gingen, wat de meid de mogelijkheid gaf om door het donker heen te kijken.

&Rune

Wat er allemaal gaande was op deze school wist Aysa niet. Ze wist niet dat er oorlog dreigde te komen, dat er leerlingen ontvoerd waren. Ze was er pas enkele dagen en had helemaal niks mee gekregen. Dat er een mededeling was geweest was haar ook totaal ontgaan en het was niet echt dat ze mensen kende, die haar dat konden vertellen. Maar dat er een sfeer op het eiland hing dat gespannen was, was meer dan voelbaar. Het deed de meid echter niet zo heel erg veel, Aysa was alles behalve sfeergevoelig. Het wekte echter wel haar nieuwsgierigheid en achterdocht op. Haar verkenningstochtt door de school was dan ook niet helemaal doelloos, ze wilde weten wat er precies gaande was hier. Bij de Maïkays had Aysa altijd best een hoge positie gehad en ze wist eigenlijk altijd wel wat er gaande was tussen de mensen en wat er op de berg gebeurde. Hier, wist ze echter helemaal niks en dat frustreerde haar enig sinds. Aysa was dan misschien wel iemand die zich snel en gemakkelijk aanpaste, het betekende niet dat ze zich ook overal op haar plek voelde.

Aysa haar voeten kwamen geluidloos op de vloer neer. Het was niet zozeer dat ze zich ongezin door de school wilde bewegen, nee. Ieder die wilde kon haar zien lopen. Maar het was een ding geworden dat in de loop der jaren gevormd was en niet meer weg zou gaan. Aysa haar voetstappen zou je nooit horen. Haar donkere kijkers bekeken ieder die passeerde en meteen werd elk gezicht met bijbehorende geur en eventueel zelfs stem opgeslagen in een apart vakje in haar hoofd. Als ze een naam opving, werd die ook keurig bij het bijbehorende gezicht in dat vakje geplaatst. Aysa vergat mensen nooit, vergat hun daden niet en al helemaal geen gezichten. Het was alsof haar brein daar een speciaal stukje voor had gemaakt, waar ze mensen opsloeg.

De verkenning bracht de donkerharige meid uiteindelijk bij de ruimtes op de laagste verdieping van de school: de trainings ruimtes. Het was verdacht druk op deze plek en ergens maakte dat wel verbazing bij Aysa aan. Waarom de studenten zo intensief trainde wist ze niet, maar ze had er zeker het respect voor. Zelf deed ze niets liever. Het was dan ook niet heel vreemd dat de laatste lege kamer tot haar in haar beschikking werd genomen. Aysa wist alleen niet hoe zoiets werkte, had het nog nooit meegemaakt of echt in werking gezien. Ze had niet bij de andere leerlingen willen spieken, -bang dat ze zichzelf ergens bij zou moeten voegen- en begon maar gewoon door haar wapens na keuze te pakken. Veel kon er niet misgaan, dacht ze zo. Aysa treedde de kamer binnen, die volkomen donker was. Haar ogen gingen meteen over naar nachtzicht, waardoor haar pupillen streepjes werden als katten die hadden. De ruimte leek leeg en voorzichtig zette de meid een pas verder de ruimte in. Haar wapens klaar en gereed om toe te slaan, mocht er iets komen. Maar het was verdacht rustig. Aysa wist niet dat de sumilatie geactiveerd moest worden, om daadwerkelijk iets te doen. Ze bevond zich enkel in een donkere kamer die nog niet gebruikt werd. Toen de meid een kwartslag draaide, richting de uitgang van de kamer, zag ze dat een jongen naar haar keek. Maar ook echt, door het donker, naar haar keek. Vanuit die kant van het glas kon ze onmogelijk zichtbaar zijn in het donker. Hij moest dus ook een soort nachtzicht hebben. En om het niet nog ongemakkelijker te maken, vormde er een kleine glimlach op zijn lippen. Aysa hief haar hoofd iets op, snoof een keer, voor ze in een snelle beweging een pijl uit de koker viste en de boog strak naar achter trok, klaar om af te vuren. Benieuwd of de jongen haar echt kon zien, draaide ze haar lichaam terug de ruimte in en liet ze de pijl los. Ze hoorde hoe het ding een eindje verop tegen de muur kwam. Aysa draaide zich terug om, trok vragend haar wenkbrauwen op. Ze hoopte op deze manier de jongen uit te dagen, mocht hij haar echt kunnen zien. Misschien was het wel gewoon één of andere freak die random de kamer in keek. Wist zij veel, er liepen genoeg gekken rond hier.

Voorzichtig liet Aysa haar vingertoppen over het harde steen gaan, stenen die samen een muur vormde. Het was van het zelfde soort materiaal als dat het gebouw waar ze een paar weken in was opgesloten. Haar cellen echter niet, die hadden er steeds anders uit gezien met steeds andere materialen. Alsof ze haar hadden willen testen, maar mutatie wilde ontcijferen. En ze hadden gekregen wat ze veroorzaakt hadden, of het was wat ze hadden gewild of niet. Jamie had haar hier heen gebracht voor veiligheid, maar Aysa voelde zich hier niet veel veiliger. De gespannen sfeer die de school leek te beheksen maakte het niet beter. Haar donkere ogen gleden over elke persoon die passeerde heen, terwijl hij vingers nog steeds het steen voelde. Aysa vond het vreemd en zonde dat ze kostbare steen gebruikte voor iets als een muur, waar je alsnog gemakkelijk doorheen zou komen. De meid zou maar een stoot moeten geven en het geheel zou breken. En ze was vast niet de enige mutant die over zoiets beschikte.

Eigenlijk vond de donkerharige meid bijna al het materiaal dat hier gebruikt werd, zonde en verspilling van goeie dingen. Je had er zoveel meer van kunnen maken, zoveel belangrijkere dingen dan een vloer en een muur. Die waren evengoed van hout. En dat het allemaal ook zo groot moest.. Aysa nam genoegen met de meest simpele dingen, als het maar een geschenk van de natuur was. Zoals waar de goden van de berg haar stam altijd van voorzagen. Maar goed, de meid was hier nu en moest dealen met de dingen die ze had en kreeg. Evenals het feit dat ze binnen haar eigen zwaard niet mee mocht dragen. Het kleine, maar vlijmscherpe mesje was dan ook het enige dat ze bij zich had. De wapendoos stelde haar lichtelijk teleur. Echter maakte het wel beter dat er een zwaard en pijl en boog in te vinden was. Aysa twijfelde dan ook geen moment over haar keuzes en nam beide wapens mee de kamer in. Het zwaard in de houder om haar middel, de pijlen in een koker om haar schouder. De boog in haar hand en het mesje zelfs nog binnen handbereik in haar zak. Ja, Aysa was klaar voor wat deze kamer dan ook te bieden mocht hebben.

Echter gebeurde er niks. De dame wist niet hoe zo'n kamer in zijn werking ging en dacht eigenlijk dat het wel zou komen als je gewoon binnen stapte. Maar het bleef rustig, stil. Er gebeurde niks. En dat wekte frustraties op. Ze wilde wat doen, energie uitoefenen, adrenaline door haar aderen voelen. Spanning. Ze wilde het gevoel hebben dat ze leeft, het gevoel van thuis terug krijgen. De jacht, supply runs, gevechten. Ze zou er zelfs voor moorden. Alles, alles zou ze doen om maar dat beetje gevoel van leven te krijgen, die spanning en adrenaline. Aysa haar ogen waren automatisch overgegaan op nacht zicht en nadat ze de ruimte door gekeken had, was haar oog blijven hangen op een jongen achter glas. Dat hij in een rolstoel zat, was haar niet opgevallen. Hij leek gewoon iemand die ergens op zat. En de jongen keek terug. Recht naar haar, alsof hij haar echt kon zien staan. Misschien deed hij dat ook wel, waarschijnlijk deed hij dat. Het triggerde Aysa haar nieuwsgierigheid anders genoeg om het uit te testen. Behendig als altijd legde ze de pijl in de boog, spande ze het draadje strak langs haar gezicht. Voor een kort moment hield ze het op de jongen gericht, voor ze zich omdraaide en het op de muur los liet. Ergens verwachtte de meid om hier een reactie op te vangen van iets in de kamer, maar er gebeurde nog steeds niets. Aysa haar aandacht ging terug naar de jongen, benieuwd of hij het had kunnen zien. Haar blik uitdagend, misschien was hij wel het geen ze zocht vandaag. De spanning, adrenaline en het gevoel dat ze leeft. Toen de jongen reageerde op haar, trok ze haar wenkbrauwen iets samen. Haar donkere ogen, die zich als perfecte kattenpupillen hadden gevormd, verlieten hem voor geen moment.
Pas toen hij de deur opende, zag ze zijn rolstoel. Aysa kende rolstoelen, ze hadden het bij haar thuis ook wel eens gehad. Maar niet op deze manier, niet zo een als deze. Op de een of andere manier wist de jongen nieuwsgierigheid bij haar op te wekken, maar haar wantrouwen en achterdocht verdween geen moment. De manier waarop hij in de deurgat hing, alsof hij vermakelijk naar een show zat te kijken, liet Aysa haar rechtermondhoek voor een enkele seconde optrekken. Een ontzettend kleine trek die moeilijk zichtbaar was. Maar het was er zeker geweest. ‘Heel impressionant, op een lege muur schieten.’ De toon waarop hij sprak, stond Aysa voor geen meter aan. Hij daagde haar uit, evenals zij hem gedaan had. Echter wist ze niet wat te vinden van deze situatie en haar hoofd was constant bezig om de situatie te blijven controleren. Ze zei niks, keek enkel naar hem. Haar ogen indringend en doorgrondend. Verder totaal zonder emotie. ‘Of dacht je dat ik het niet zou zien?’ Aysa trok één wenkbrauw iets op. "Ik hoopte dat je het zou zien," Antwoorde ze rustig. Haar stem hetzelfde accent als de zijne. De meid vond het leuk om andere hun accenten over te nemen, het had weer net dat stukje uitdaging die ze hem wilde geven. "Maar, meneer nachtzicht. Zit je daar alleen maar om mooi te wezen?" Vragend stak ze beide handen de lucht in, hield de boog met haar linkerhand vast. Enkele seconden hield ze haar handen zo, voordat ze even behendig en snel als eerder een pijl uit de koker viste en deze op de jongen gericht hield. "Of ga je nog iets laten zien?" Haar stem was wat vlak, ze hield zijn accent aan terwijl ze zijn gelimlach perfect over nam.