Closed - You will see me thrive.

Niemand kon zeggen dat Lawrence zijn leven erg vlotjes verliep. Hij was al één keer afgewezen geweest wanneer hij vroeg naar hulp omdat die persoon hem gewoon niet kon helpen. Volgens hem was het zever, maar dat kwam omdat hij het niet wilde geloven. Met wat moeite had de jongen het vast en zeker wel kunnen doen, maar het was vast teveel moeite. Er was niks geweest dat Lawrence had kunnen doen om het te veranderen. Enkel zou hij de moed niet opgeven. Hij ging een manier vinden om zijn ogen te genezen en er waren nog genoeg andere studenten die hem erbij konden helpen. Het was niet omdat hij één tegenslag had, dat hij gelijk de hoop moest verliezen. De confrontatie die hij had gehad met de persoon die zijn gezicht had toegetakeld, had hem enkel meer motivatie gegeven. Hij ging haar redden en hij ging laten zien dat hij alles voor haar over had. Dat niemand hem tegen ging houden. Zelfs geen sukkel die dacht beter te zijn. Dat die persoon maar braaf verder ging trainen zonder actie te ondernemen.

Het was niet altijd makkelijk om mensen te vinden, als je ze niet kende. Niet omdat Lawrence niet wist hoe ze eruit zagen want… wel ja. Er was niets waar hij zich op kon focussen, zelfs geen geur. De vorige keer was hij naar de slaapkamer van Kim kunnen gaan, maar nu hadden ze hem naar de trainingsruimte gestuurd.
Rustig wandelde hij door de gangen die drukker waren als normaal. Zoveel studenten wilde gaan trainen om nuttig te zijn tijdens de oorlog, maar er hing ook zoveel spanning en onzekerheid in de lucht. Het was goed dat ze wilde trainen, dat kon hij niet ontkennen. Iemand die niks kon, daar had je niks aan. Dus het was dapper dat ze toch probeerde wat te bereiken, ook al deden ze braaf wat er van hen werd verwacht. Trainen en verder niks. Zo gingen ze veel bereiken.

Maar Lawrence was niet bij de trainingsruimtes om zich druk te maken om andere of om zelf te trainen. Hij zocht een zekere Charlie. De jongen zou daar momenteel vaak rondhangen, dus was het een goede optie om hem te zoeken. Er was enkel zoveel volk en het was onmogelijk om aan iedereen te vragen hoe ze heetten.
Zijn tong ging even over zijn lippen om die te bevochtigen. Terwijl hij dat deed, kon hij nog een flauwe smaak van bloed proeven. Door het gevecht met de andere jongen, was zijn gezicht hevig toegetakeld en daarbij had was onder andere zijn lip gescheurd. Het was zeker niet de eerste keer dat hij er zo elegant bij liep.
Kort schraapte hij vervolgens zijn keel even. ’Is hier een Charlie in de buurt?’ vroeg hij toen op een luide en duidelijke manier. Hij had geen idee hoe dat hij de persoon anders moest vinden. Lawrence kon dus enkel hopen dat de juiste persoon ook naar hem toe kwam. Gegarandeerd liep er meer dan één Charlie rond op Genosha.
Wat een goede eerste indruk moest hij eigenlijk geven. Zijn linkeroog zat helemaal dicht door de zwelling, maar dat probeerde hij wat te verbergen door zijn donkere bril op te zetten. Verder waren er huidverkleuringen te zien over zijn gezicht en was zijn huid wat opengescheurd op zijn rechter kaak, maar die scheur werd dichtgehouden met steristrips. Hopelijk dachten mensen gewoon dat hij een zware training achter de rug had.

Iedereen die ging trainen was naïef. Het was gewoon bezigheidstherapie en niet meer als dat. De docenten verwachten vast dat iedereen braaf ging trainen en zich verder zouden gedragen. Het leek wel grotendeels te werken. Iedereen dacht namelijk dat trainen het beste was wat ze konden doen zodat ze zichzelf kunnen beschermen als het nodig was. Een stelletje egoïstische wezens waren het. Sowieso dat meer als de helft enkel aan het trainen was zodat ze zelf veilig konden blijven, het maakte hen vast zelfs niet uit dat er studenten waren ontvoerd.

In het midden van het gangpad was Lawrence uiteindelijk blijven staan. Om hem heen waren er veel voetstappen te horen en mensen die druk tegen elkaar aan het spreken waren en technieken overlegde. De jongen zelf was niet echt een teamspeler werkte het best alleen, al ging het vast makkelijker zijn om zijn doel te bereiken moest hij niet alleen zijn.

Het geluk stond toch een klein beetje aan zijn kant, want de persoon die hij nodig zou kunnen hebben kwam op hem af. in elk geval kwam er toch een Charlie naar hem toe en dat was meer dan hij voor kon hopen. Nu hing het er enkel van af of het de juiste was, maar dat vermoedde hij wel. Hij had namelijk maar één reactie gekregen, dus maar één Charlie die aanwezig was.
De persoon kwam naar hem toe en vroeg daarbij waar hij hem nodig voor had. ’Iemand heeft me verteld dat je me zou kunnen helpen,’ liet Lawrence als eerste weten. Hij wilde de andere niet meteen de volledige uitleg geven, gewoon omdat hij een wat rustigere aanpak probeerde te gebruiken. Eén keer per week een katastrofisch gesprek was hem genoeg. Lawrence had niet weer zin in ruzie met iemand, maar het was onmogelijk om te weten hoe het ging gaan.
Waarschijnlijk had de jongen wel net iets meer uitleg nodig dan enkel dat. ’Je zou kunnen helen?’ vroeg hij vervolgens. Misschien dat het daarmee duidelijk genoeg was, maar misschien had de andere wel meer uitleg nodig. Lawrence voelde zich er enkel niet goed over om het allemaal open en bloot te zeggen waar iedereen bij was, maar waarschijnlijk had niemand echt aandacht voor de twee.

OOC: Flutje

Het was nog redelijk makkelijk geweest om de juiste persoon te vinden. Hij had enkel even moeten roepen en er was iemand op hem af gekomen. Tot zijn geluk was het zelfs ineens de juiste persoon. Als het zo verder ging kon het niet anders als goed gaan. Nee, hij had er echt een goed gevoel over. Misschien enkel omdat hij dat gevoel wilde hebben. Er ging al genoeg mis dat het echt wel eens tijd werd om iets positief mee te maken. Helaas was het negatieve aangetrokken tot hem.

Charlie was zelf ook bij de trainingsruimtes, wat kon betekenen dat je jongen misschien ook aan het trainen was. Als dat zo was wilde het zeggen dat hij eventueel ook aan het trainen was om iets te kunnen doen. In dat geval wilde hij hem misschien sneller helpen op zijn missie. Dat was toch wat Lawrence hoopte. Hij wilde niet weer teleurgesteld worden. Hoe moeilijk kon het ook zijn om iemand te vinden die hem gewoon wilde helen? Zo moeilijk was het toch niet. Lawrence begreep ook niet waarom je het misschien niet zou willen doen, het maakte toch niet uit wat een andere wilde? Zeker niet als het iemand was die je toch niet kende.

Lawrence keek even raar toen de jongen zei dat het zijn bloed was dat helende krachten bezat. Was hij nu serieus? Hij stond er niet om te springen om even vampier te spelen, maar indien het hielp, zou hij er niet verder over klagen. ’Dat is niet zo heel praktisch lijkt me,’ mompelde hij zacht, niet zo zeer tegen Charlie. Als die iemand wilde genezen, moest hij eerst zichzelf pijnigen. Tenzij het helemaal anders in elkaar zat en Lawrence te snel conclusies trok.
In elk geval gingen ze niet ver komen als er enkel gesproken ging worden over de werking van Charlie zijn mutatie. Het maakte niet uit hoe dat het werkte, als het maar werkte. ’Mijn zicht zou gefixed moeten worden,’ besloot hij dan ook maar gelijk te zeggen. Hij ging er geen heel verhaal om winden, het belangrijkste werd ermee namelijk gezegd. Lawrence moest zijn zicht terug krijgen en de jongen voor hem kon misschien wel de persoon zijn die ervoor zou zorgen. ’Ik wil namelijk kunnen helpen tijdens deze oorlog en op deze manier heb ik weinig nut.’ Ergens was het wel waar. Misschien waren zijn zintuigen beter, hij was een veel makkelijker doelwit omdat hij niet alles kon zien aankomen. Als je een kogel afgevuurd kon hij op volle concentratie die ontwijken, maar ook maar nipt. Dat en hij was dan een pak dodelijker wat niet erg was.

Erg aangenaam klonk het niet om te helen via het bloed van een ander. Het was een vieze gedachten, maar als dat hem kon helpen, waarom ook niet. Lawrence had er bijna alles voor over, dus wat bloed ontvangen van iemand anders kon ook wel. Enkel leek de jongen er niet om te staan springen om hem te helpen. Er werd enkel gezegd hoe hij kon helen, maar niet gevraagd waarom dat hij iets helend nodig had
Ook al had hij liever ergens rustig gestaan waar ze niet gestoord konden worden, bleven ze staan op de gangen. Een plek waar iedereen kon horen waarover dat ze aan het spreken waren. Wat maakte het ook uit als andere het hoorde? Waarschijnlijk dachten ze gewoon dat hij één of andere zielige blinde was die weer wilde zien. Iets wat eigenlijk ook zeer logisch klonk als je erover nadacht. Mensen die niets zagen wilde negen van de tien keer terug kunnen zien en iemand die niets hoorde wilde dan weer kunnen horen.

Het was kort nadat Lawrence zijn  vraag had gesteld, dat hij eigenlijk al te horen kreeg dat hij geen hulp moest verwachten. Natuurlijk. Waarom had hij ook gedacht dat het voor een keer eens simpel kon gaan. Er werd gezegd dat er verschillende redenen waren om hem niet te helpen. ‘En wat mogen die redenen dan wel zijn?’ vroeg hij gelijk aan de jongen. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen, maar zijn stem bleef redelijk kalm. Hij zou een rustige aanpak proberen, om te zien of dat iets ging uithalen of niet. ’Is het zo verkeerd dat ik andere wil helpen in plaats van niets doen?’ vroeg hij de jongen wat scherp, maar over het algemeen nog rustig. Als de jongen hem niet wilde helpen, wilde het zeggen dat hij ook de elf niet wilde helpen, volgens Lawrence dan toch. Hij was nog steeds niet zeker hoe hij precies ging helpen, maar hij kwam wel op iets. Misschien dat hij zelfs nog hulp vond bij anderen. Wat hij ook deed, hij had in elk geval het gevoel dat hij iets deed en dat was wat telde. ’Veel vraag ik niet, ik wil enkel weer kunnen zien en dan ben ik weg en heb je geen last mee van mij,’ zei hij in een poging om Charlie toch te kunnen overtuigen.

Het was niet alles om zomaar iemand aan te spreken, maar het ging nog goed. Meestal was Lawrence niet van de rustige aanpak, maar als je hulp wilde ging dat anders niet werken. Door iemand te bedreiging werd de kans op hulp veel kleiner dan het op een rustige manier te zeggen, maar toen niet. De jongen zei verschillende reden te kunnen bedenken om de jongen niet te helpen.

Natuurlijk vroeg Lawrence gelijk waarom dat de persoon hem niet zou willen helpen, wat de redenen waren waar hij het over had. Was het dan werkelijk zo vreemd dat hij wilde genezen van zijn blindheid? Er was toch niets dat hij gezegd had om de jongen een reden te geven hem niet te helpen. Hij was nog kalm gebleven, had hem niet gedwongen en toch… Wat was de reden om niet geholpen te worden?
Uiteindelijk werd zijn vraag beantwoord en gelijk drukte hij zijn kiezen om elkaar. Lawrence was nooit trots geweest om de krachten waarover hij beschikte. Hij had niets voor niets zijn zicht afgepakt. Dat de jongen ervan leek te weten vond hij alles behalve aangenaam. Daarom zweeg hij ook gewoon terwijl de andere sprak, proberen om een passend antwoord te vinden. Hoe kon hij iemand overtuigen die wist wat hij kon? Het leek als een hopeloze opdracht maar hij moest proberen. De jongen kon misschien zijn laatste optie zijn tot genezing. Maar hij kon niets bedenken doordat zijn gedachten bleven hangen bij de woorden van Charlie. Dodelijk. Dat was inderdaad iets dat hij was en daar was hij niet trots op, maar als het van pas kwam, waarom niet.
’Je doet alsof ik ieder moment op een killing spree ga,’ zei Lawrence met een wat gebroken stem. Hij probeerde gewoon neutraal te blijven maar dat was lastiger als je zou denken. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand per ongeluk de dood in ging door hem. Lawrence ging niet snel vergeten hoe dat hij zich erbij had gevoeld, maar toch wilde hij dat liefst ontwijken. Als hij niemand moest doden, zou hij dat zeker niet doen. Plezier was niet iets dat hij eruit zou halen.

Maar Lawrence wist zich toch wat te herpakken. Goed, de jongen wist wat hij kon. Daar kon niet meer aan gedaan worden. Als hij het hoofd koel kon houden, kon hij de jongen misschien nog overtuigen. Alleen was het de vraag hoe hij dat zou doen. ’Daarbij is meer als de helft van de populatie hier dodelijk, eentje meer of minder gaat het verschil niet maken,’ probeerde hij als argument te gebruiken. ’En is het niet juist op momenten als deze dat we mensen als mij nodig hebben?’ vervolgde hij. Als er een oorlog was, leek het niet meer als logisch om wat mensen te hebben die nu eenmaal een iets destructieve kracht hadden.

Lawrence kon op een ander moment zeker begrijpen dat de jongen hem niet gelijk wilde helpen wegens de gevolgen. Hij wist zelf hoe gevaarlijk het allemaal was, anders liep hij ook niet blind rond. Soms was hij zelf nog altijd niet helemaal zeker of hij zijn plan wel verder moest zetten, of het allemaal wel even veilig was. Het moest maar eens verkeerd gaan… Wie weet wat er dan allemaal zou gebeuren en de school kon een volgend drama niet hebben. Toch was het risico het waard. Als hij daarmee Valkyrie kon redden, zat het allemaal goed. Andere mensen moesten maar voorzichtiger worden in zijn buurt. Maar dan moest het eerst zover komen dat hij geholpen werd. Charlie leek er niet om te staan springen om hem te helpen. Met de begrijpelijke argumenten, maar dat veranderde weinig.
’Dat weet ik,’ gaf hij uiteindelijk met tegenzin toe, zijn kaken op elkaar geklemt terwijl hij sprak. Lawrence zijn leven was een heel pak makkelijker geweest zonder alle extraatjes. Als hij gewoon vuur kon sturen was het allemaal niet zo een probleem geweest. Zelfs mutanten die hun vuursturen niet onder controle hadden konden nog een luxe leven leiden.

Ook al was hij zich bewust van de gevolgen, de gevaren, toch ging hij niet zomaar opgeven. Hij was koppig en had een flink pak doorzettingsvermogen, dus hij ging het er niet bij laten. Met zijn eigen argumenten probeerde hij Charlie toch over te halen. Toch leek het allemaal niet te werken. Een zachte zucht kon hij niet onderdrukken, maar hij had ook geen zin om één of andere grote discussie te starten. Hij had daar gewoon geen zin in, want op het einde leek dat toch nooit iets uit te maken.
Echter wist Charlie hem dan toch te verbazen en wanneer de andere sprak trok Lawrence zijn wenkbrauwen wat op. Er werd hem een deal voorgesteld, één die nog niet zo slecht klonk.

Als hij echt niemand vond, kon hij rekenen op Charlie. Dat en als de dreiging nog groter werd. ’Daar kan ik mee leven,’ zei Lawrence toch een tikkeltje opgelucht. Hij was een stap verder geraakt. Niet veel verder want de oplossing voor zijn probleem had hij nog niet volledig, maar hij was dichter bij zijn doel. Hij had een back-up. Daarom dat Lawrence besloot om zijn hand uit te steken. ’Als de dreiging groter wordt en niemand wilt helpen, dan zie je me terug,’ zei hij om nog eens aan te geven waar de deal voor stond. Uiteraard kon hij altijd liegen over de hulp, maar hij ging niet gewoon wachten tot heel de situatie nog erger werd dan het al was. Zijn zoektocht naar een betere kandidaat ging hij niet opgeven.