There's a time to be rational, there's a time to fight.

Met een doffe klap bleef het mes in het midden van de roos hangen. Nog geen vier seconden later, boorde een tweede mes zich enkele millimeters van het eerste mes. Een klein tevreden grijnsje gleed over Mia’s verder serieuze gelaat. Haar donkere haren had ze in een staart gebonden. Op haar gebruinde huid, glinsterde een dun laagje zweet van de work-out die ze eerder had gedaan. In haar hand lag het volgende werp mes, klaar om die bij de rest te voegen.  

Dit was niet het moment op je te laten gaan. Dit was niet het moment om je training te verslonzen. Dit was het moment om alles te geven, om sterk te zijn. Iedere dag, ieder uur en elke minuut was de dreiging voelbaar. Iedereen wis dat de ontvoering slechts het begin was geweest. Tweeënhalve maand. Tweeënhalve maand waren er voorbij gegaan sinds er elf mutanten ontvoerd waren. Elf mutanten onder wie Tobias en Niklaus.

Mia’s eerste impuls was het opzetten van een reddingsactie geweest. Echter, was dat niet zo makkelijk geweest als ze had gedacht. Het uit filteren van kandidaten was makkelijk geweest. Binnen enkele dagen hadden Sverrir en zij een heel lijstje gehad. Ieder hadden ze een aantal kandidaten gesproken en dat was het moment waarop ze hadden gerealiseerd dat het nog wel eens heel moeilijk zou kunnen worden. Alle studenten die ze hadden uit gekozen, hadden eigen motivatie gehad. Sommige hadden iemand verloren die ze dierbaar waren, sommige hadden gewoon zin in actie en weer andere konden er gewoon niet tegen dat ze de regels moesten volgen die hen door andere werden opgelegd. Daarmee waren hun motieven, ook de redenen geweest waarom ze niet direct geschikt waren voor een klein leger. Bij de een ontbrak de rationaliteit, bij de ander het vermogen om ordes op te volgen. Bovendien,  hadden er constant klikspanen op de loer gelegen. Studenten die liever de kont van de staf kusten, dan opkwamen voor hun mede student. Echter, was het grootste probleem dat ze werkelijk geen idee hadden waar de studenten waren. Het was alsof ze van de aardbodem verdwenen waren en tot nu toe was er nog niemand in geslaagd te achterhalen waar ze zaten. In elk geval niet zover Mia wist.

De deur van de trainingsruimte ging open en zonder op te kijken wist Mia dat het Sverrir was. Een kwartier geleden had ze hem een berichtje gestuurd, met de vraag of hij wou trainen. Iets wat ze met enige regelmaat hadden gedaan, sinds Tobias ontvoerd was. Hoewel hun eerste plan mislukt was, waren ze beide nog niet van plan om op te geven. Ze moesten klaar zijn. Klaar voor wat er ook komen ging. Klaar voor het moment dat ze zouden weten waar de ontvoerde studenten zaten of klaar voor het moment dat de oorlog voor de deur zou staan.

Zoals altijd was ze haar dag gestart met een rondje hardlopen. Gevolgd door een vluchtig ontbijt en een telefoontje van een halfuur met Samuel. Het was altijd een halfuur. Niet meer niet minder. Beide hadden ze in hun jaren in Niños Perdidos  een zekere efficiënte opgebouwd. Het soort efficiënte dat je vanzelf ontwikkelden in tijden van oorlog en Mia had zelden andere tijden gekend. Ook nu; op het eiland dat zogenaamd veilig was, was de dreiging voelbaar. Iedere minuut, van iedere uur, van iedere dag. Die dreiging was een gevoel waarmee Mia bekend was. Een gevoel waar ze goed op gedijde. Waar ze als geen ander mee om wist te gaan. Het strakke ritme van haar dag, de vele trainingen, de korte, dagelijkse gesprekken met haar beste vriend. Het hield haar in gareel. Het zorgde ervoor dat ze Sverrir en de andere, iedere dag weer met een zekere rust in haar ogen aan kon kijken en hen kon zeggen dat ze wel een manier zouden vinden. Een manier om deze hel tot een einde te brengen en hun vrienden terug te krijgen.

Dat was haar missie. Haar nieuwe missie. De 11 vermiste mutanten terug zien te krijgen en deze oorlog eindigen. Zodat ze weer terug kon naar haar familie. Zodat ze weer terug kon naar de oorlog die ze jaren geleden begonnen was. De oorlog die waarschijnlijk nooit zou eindigen.

Mia keek naar de blonde jongen met wie ze de afgelopen maanden bijna non-stop had getraind. Het was duidelijk te zien dat de trainingen zijn werk deden. De jongen was een stuk gespierder dan toen ze net begonnen waren. Bij het horen van zijn vraag trok ze haar smalle schouders op. “Geen vragen stellen waar je het antwoord al op weet.” zei ze met een half grijnsje. Waarna ze zich een kwartslag draaide en het laatste werp mes in de roos wierp. “Dus wat wil je vandaag mee beginnen? Je mutatie of met een gewone training?” vroeg ze, terwijl ze haar flesje van de tafel nam waar zojuist de messen op gelegen hadden. Terwijl ze een slokje van haar water nam, wachtte ze op zijn antwoord.

Zelfs tegenover Sverrir, die ze in de afgelopen maanden meer aan meer was gaan beschouwen als een goede vriend en een jonger broertje, was ze gesloten. Wie ze was en wie ze was geweest voor ze naar het eiland was gekomen, was ook voor hem één groot raadsel. Haar verleden was iets van haar en van haar alleen. Het was niet dat ze schaamte droeg over wie ze was en wat ze had gedaan. Het was gewoon dat ze het belang niet zag van het delen van dergelijke informatie. Hoe meer informatie iemand over je had, hoe groter de kans was dat diegene zou achterhalen wat je zwakke plekken waren. Daarbij kwam dat Mia nooit echt een prater was geweest, ze was liever een mysterie. Dat was altijd al zo geweest.

Met een plagerige glimlach reageerde Sverrir op haar woorden. Mia kon een grijns niet onderdrukken. “Ja, misschien is dat het wel.” Gaf ze met een gespeeld zuchtje toe, waarbij ze haar schouders kort optrok om het nog niet iets ‘overtuigender’ te maken. . ”Eh, laten we die ijsbeer-schild-dinges ding nog eens oefenen” luidde Sverrir’s antwoord op haar vraag. “We moeten echt een betere naam verzinnen dat ijsbeer-schild-dinges-ding” zei ze hoofdschuddend, met een klein lachje rondom haar lippen. Van de tafel nam ze de sweater die ze had mee genomen voor haar training met Sverrir. Zijn mutatie had de nare bijwerking de temperatuur een flink aantal graden te laten zakken en Mia was er al snel achter gekomen dat zij niet voor de kou gemaakt was. Hoewel haar mutatie haar in principe in staat stelde dat te veranderen, had ze daar op het moment dat ze met Sverrir’s mutatie was nooit echt de kracht voor. Daarom trok ze ook nu weer de sweater over haar hoofd, waarna ze haar donkere ogen weer op de blonde jongen richtte. “Wil je het eerst zelf proberen en dat ik ingrijp als het niet lukt?” vroeg ze.