My mind is getting in the way.

Het strand. Als er één plaats was waar hij het meest was geweest op dit eiland. was het wel het strand. Een soort van uitlaatklep was het voor hem geworden; iets waar hij zich kon uitwaaien. Weg van de realiteit en even zijn gedachten legen. Althans, dat was de bedoeling iedere keer dat hij besloot hierheen te gaan.
De tijd leek hier altijd voorbij te vliegen, net zoals dat vandaag het geval was geweest. Nadat hij een lunch had genomen in de kantine was hij hierheen gegaan, en nu begon hij langzaamaan te merken dat de zon toch wel iets minder fel ging schijnen, wat zou betekenen dat die binnenkort onder zou gaan en dus compleet weg zou zijn.
Niet dat het hem scheelde, want hij had tijd zat, hij had zelfs alle tijd van de wereld, om het zo maar te zeggen; andere dingen had hij immers niet te doen.

Nog steeds lag hij languit in het mulle zand, zijn ellebogen die zijn bovenlichaam ondertussen ondersteunde. Nadat hij zijn hand door zijn haar had gehaald checkte hij zijn social media even, ging door zijn gallerij, twijfelend of hij die ene foto nou wel of niet moest plaatsen. Rhys besloot van niet.

Zijn aandacht werd opgewekt door een wel héél bekend figuur. Althans, dat dacht hij. Waverly was hij hier namelijk al wel eens eerder tegen het lijf gelopen, én zo te zien nu weer. Normaal wilde hij contact zoveel mogelijk vermijden, maar tegen sociaal doen met oude bekenden zei hij zeker geen nee. Ze herinnerde hem aan een betere tijd van zijn leven, toen alles nog prima was en iedereen ongedeerd.
Rhys was dan ook opgestaan van zijn plaats, had snel de zandkorrels van zijn kleding geklopt en was richting de blondine gelopen.
Hij was er zéker van dat het Waverly was, vandaar dat hij met alle moed die hij in zich had op haar afging.

Eenmaal bij de blondine – die hij van achter had benaderd – sloeg hij een arm om haar middel heen. ”Wavey!” Begroette hij haar dan ook enthousiast, met een brede glimlach.
Shit.. Dit was Waverly niet?
”..Oeps?” Een gevoel van schaamte bekroop hem en hij liet dan ook zo onopvallend mogelijk haar middel los. Geleidelijk aan kleurden zijn wangen roder, wát was dit erg.
”Je leek echt even op een vriendin van mij, sorry.” Verontschuldigde hij zichzelf toen maar, want dat was nog maar het enige wat hij kon doen. Rhys had haar nu toch al aangehaald en dat kon hij niet terugdraaien. Hij was allang blij dat hij haar niet had bezeerd, hem kennende die iets té enthousiast zou zijn en de controle weer zou verliezen, voor de zoveelste keer. Hopelijk zou de blondine het niet al te erg vinden, maar wat moest hij anders doen? Als hij van tevoren had geweten dat hij niet met Waverly te maken had gehad had hij het allemaal gelaten, maar helaas, hij was er gewoon zo van overtuigd geweest dat ze het wel was dat hij te enthousiast werd en.. ja.

Misschien moest hij zich eens een duik wagen in het water, om even af te koelen, de zon scheen immers best fel.
Maar, al snel haalde hij dat idee uit zijn hoofd. Hij hield totaal niet van de zoute geur van het zeewater. Ondanks dat hij snel op zou drogen door de felle zon was dat dus geen goed idee. Daarbij, Rhys werd niet al te snel warm. De ijskoude temperatuur hield hem voornamelijk net íets onder de temperatuur dan dat hij zou moeten zijn.

Stom dat hij iemand had aangehouden zonder dat hij zeker wist dat hij met de goede had te maken. Maar ja, niets aan te doen.. Hij was er heilig van overtuigd geweest dat dit wel Waverly móest zijn dat hij niet eens had gekeken of ze het dan ook wel daadwerkelijk was.
Maar het was gebeurd, hij had zijn excuses aangeboden en meer kon hij verder ook niet echt doen, toch?
Het scheelde dat de blondine tegenover hem er niet zo mee leek te zitten. Gelukkig maar, straks had ze een of andere gekke mutatie en viel ze hem aan, of wat dan ook. Daar zat hij niet op te wachten eerlijk gezegd.
Rhys krulde zijn mondhoeken omhoog na haar opmerking. Hoe wist ze het? Niet dat het moeilijk te raden was, maar toch. Instemmend knikte hij dan ook naar haar.
Totdat de gedachte hem binnendrong dat zij wel eens een telepathische mutatie zou kunnen hebben en dit dus gewoon al zeker wíst. Zijn blik werd weer neutraal, serieuzer dan dat het voorheen was, terwijl hij haar fronsend aankeek. ”Wacht.. je hebt toch niet een of andere telepathische gave waardoor je dat dus al wist, hè?” Als dat wel het geval was zou hij op moeten passen met wat hij zou denken, want dan zou ze het ook direct weten. Lastig, maar wel interessant.
Samantha. ”Rhys.” Stelde hij zich ook voor, gezien het nu zijn beurt was om zich voor te stellen. Een malse glimlach sierde zijn lippen.
Toen ze met haar duim achter haar wees, naar de rots waar ze naartoe ging, bekeek hij die. Het was best ver weg, leek ook niet gemakkelijk te bereiken. "Zin om mee te komen?" Ze was straight to the point, dat stond hem wel aan.
Hij kon geen reden bedenken waarom hij niet mee zou gaan. Voor de rest had hij niets te doen, dus waarom niet? Als er niets onverwachts zou gebeuren was hij er vrij zeker van dat hij zichzelf wel onder controle kon houden, dus dat hoopte hij dan maar.
”Sure.” Stemde hij uiteindelijk dan ook in, terwijl hij haar een kleine glimlach schonk. ”Maar je moet me wel de weg wijzen, die weet ik niet.” Een kleine grijns sierde nu zijn lippen, waarna hij haar eens helemaal in zich op nam. Nee, haar had hij nog niet eerder gezien, dacht hij.

”Ben je er wel eens meer geweest?” Zijn bruine kijkers richtte hij terug op haar, terwijl hij doorliep in het mulle zand. Het leek Rhys wel mooi om alles vanaf die rots te zien, maar hoe ze er zouden komen was voor hem nog een compleet raadsel. Maar, dat zou hij straks wel zien, gezien hij eigenlijk wel aannam dat Samantha er wel eens meer was geweest. Want hoe zou het anders zou in haar opgekomen zijn om daar naartoe te gaan?

Haar gegiechel zorgde voor een glimlach op zijn gezicht, hij kon er niets aan doen, het gebeurde vanzelf. Ah, elementen dus. Gelukkig maar, want anders had ze alles in zijn gedachten geweten én zou ze het nog steeds horen.
Hij keek naar haar handen, waar uit  de ene een steekvlam verscheen en uit de ander bliksemschichten. Dat was.. Bijzonder om te zien. En het viel hem op dat ieder die hij tot nu toe was tegengekomen in een mum van tijd konden laten zien waartoe ze in staat waren – iets waar hij meer moeite leek te hebben.
Rhys lachte om haar vraag, maar schudde al snel zijn hoofd. ”Nee, ik heb zelfs een gedeelte hetzelfde als wat jij hebt.” Zijn bruine ogen schoten naar zijn hand; vorige keer was het gelukt, dus nu hopelijk ook. Uit zijn handpalm verscheen er een klein vlammetje, met hier en daar een twinkeling erin, van de kleine ijsdeeltjes die in het vuur gemengd zaten. Het leek een onschuldig iets, maar mede doordat het vuur van hem zó koud was kon het zorgen voor ergere brandwonden dan bij gewoon vuur.
Ook hij maakte zijn hand weer tot een vuist, waarna hij zijn blik weer op haar richtte en haar snel een glimlach toewierp. Het was hem gelukt. Niet zo groot als hij wilde en hoe hij het precies wilde, maar het was wat. Het ging beetje bij beetje steeds een stukje beter, en dat was iets waar hij wel naar aan het streven was.

Toen ze zijn naam herhaalde knikte hij bevestigend. Hij snapte het wel, zijn naam was nou niet echt een hele gangbare naam, hij had hem dan ook nog nooit bij een ander gehoord. ”Dankjewel.” Ontving hij haar compliment dan ook, terwijl een glimlach rond zijn lippen verscheen. Complimentjes waren altijd leuk om te horen.
De rots. Daar was waar hij naartoe zou gaan, samen met Samantha. Hij was wel benieuwd hoe ze er zouden gaan komen, klimmend?
Rhys lachte om haar reactie, vooral dat ze haar tong naar hem had uitgestoken. En nu hij toch keek had hij gelijk haar even helemaal bekeken. Hij was meteen tot de conclusie gekomen dat hij haar niet eerder een keer had gezien, maar wist nu ook gelijk dat als hij haar een andere keer zou zien hij haar niet meer met een ander zou verwarren. Het was ook niet moeilijk om iemand hier op het eiland te herkennen, want zoveel andere mutanten kende hij niet. Vrijwel geen, om eerlijk te zijn.
Maar gewoon, rechtdoor dus. Dat kon niet zo moeilijk zijn, toch?

Ze bevestigde zijn gedachten al: ze moesten gaan klimmen. Als dat maar goed zou gaan komen.. Nog nooit had hij zich aan een heuse klim gewaagd. Eerlijk gezegd stond hij ook liever met beide benen aan de grond, zodat hij zeker was dat er niets kon gebeuren. Maar hey, ergens was het ook wel leuk.
Een mooi uitzicht kon hij zich ook wel inbeelden. De rots stak ver boven al het andere wat in de beurt was uit, waardoor het uitzicht alleen maar mooier kon zijn dan dat hij al in zijn gedachten had.
Stiekem had hij best wel geluk dat hij haar had aangezien als een ander, want anders had hij nu nog steeds saai in het zand gelegen. Dit was beter dan dat. Nu zou hij waarschijnlijk een van de mooiste uitzichten van het hele eiland zien. En, hij kon niet wachten.

Lang duurde het niet voordat de twee er ook daadwerkelijk waren. Rhys slikte, terwijl zijn ogen vanaf beneden naar de top van de rots gleden. Misschien.. leek het hoger dan dat het daadwerkelijk was? Hij kon het zichzelf in ieder geval inpraten.
Samantha leek al in de startblokken te staan, klaar om de rots op te klimmen. Hij schudde zijn hoofd op haar vraag. Voordat hij ook daadwerkelijk wat kon zeggen, meldde ze zelf dat zij het ook niet was. Rhys grinnikte erom. ”Ik ook niet.” Handig, dat ze samen een rots zouden beklimmen, terwijl ze beiden geen ervaren klimmers waren. Maar het was wel komisch.
"Wat zeg je, wedstrijdje naar boven? Of op het gemak?" Rhys trok één wenkbrauw op. ”Weet je het zeker? Moet ik niet hier blijven staan om je op te vangen, voor als je valt?” Met een grimas keek hij haar aan. Niet dat hij ervan uit ging dat ze zou gaan vallen, want hij schatte in dat hij eerder zou vallen dan Samantha zelf, maar hey, hij zou het niet erg vinden om haar op te vangen? En oké, misschien kon hij stiekem ook niet tegen zijn verlies, maar dat was een bijzaak.
Rhys was dichter op haar afgekomen, ging ook tegen de rots aan staan. ”Maar, wedstrijdje dus?” Hij vuurde een plagende blik op haar af.
Nadat hij die woorden had uitgebracht en ze ook maar enige inbreng had gehad had hij zijn handen ergens willekeurig op de rots gezet en had zichzelf naar boven getrokken, verder dan dat zij al was. Zijn bruine ogen zochten haar opnieuw, keken naar beneden. ”Valse start, maar ik heb het nodig! Jij hebt dit al meer gedaan.” Dit keer was het Rhys die zijn tong naar haar uitstak, waarna hij zijn hoofd weer draaide om omhoog te kijken en zichzelf verder omhoog kon werken.

Oprecht vond hij het geweldig om iemand tegen te komen die deels hetzelfde kon als wat hij kon. Het was een feit dat op dit eiland iedereen een gave had, sommige zelfs meerdere, maar iemand met hetzelfde als hij was hij tot zover nog niet tegengekomen. Ze leek het immers ook veel beter te kunnen controleren dan dat hij dat kon, waardoor Rhys toch wel een beetje jaloezie voelde. Niet dat hij het anderen toewenste om geen controle te hebben, maar het was iets wat hij altijd al had willen hebben, en tot op de dag van vandaag nog steeds niet volledig had.
Bevestigend knikte hij toen ze vroeg of hij serieus was, en lokte een vlammetje uit zijn handpalm. In de vlam verschenen hier en daar wat glinsteringen. Deze kwamen door het ijs wat vermengd was in zijn vuur – vuur van zodanig lage temperatuur dat het alles zou verwoesten wat op zijn weg kwam.
Vandaar dat hij ergens schrok toen hij zag dat de blondine haar hoofd dichterbij de vlam bracht. Maar dat was hij dan ook vergeten, dat ze immuun was voor de temperatuur die zijn ijsvuur met zich meebracht. Dat was fijn om te weten trouwens, dat als er wat zou gebeuren, hij zich geen zorgen hoefde te maken. Hij had zich immers altijd zorgen moeten maken.

Was hij een watje als hij de rots toch akelig hoog vond lijken? Niet dat hij per direct met trillende benen omhoog keek, maar de klim was zeker geen makkie. Hij snapte nu dan ook dat Samantha eerder had gezegd dat het geen gemakkelijke klim was. Was er geen andere weg naar boven? Via het voetpad, of zo.
Totdat ze hem uitdaagde had hij aan zichzelf getwijfeld. En hij kon zichzelf wel inpraten dat hij haar expres zou laten winnen, maar niets was minder waar; hij had nog nooit geklommen op een échte rots.
Vandaar dat hij haar plagend had gevraagd of hij moest wachten om haar op te vangen, voor het geval dat. "Ik zou met veel plezier eens in jouw armen vallen hoor, maar dit heb ik al zo vaak gedaan, ik zou het in mijn slaap kunnen." Hè, was dat nou eens even jammer.. Hij had ook haar graag in zijn armen gewild, plus dat hij daarbij had kunnen kijken hoe zij het had gedaan. En gewoon, naar haar kijken.. Dat was zeker geen straf.
Nadat hij had voorgesteld om dan maar een wedstrijdje te doen was hij, zonder op haar antwoord te wachten, al een stukje op de rots geklommen. Hij moest toch wat doen om een kans te maken om te winnen! Ze had het al zo vaak gedaan, dat ze anders echt geen competitie zou hebben.
Nog snel had hij haar een plagende blik toegeworpen, voordat hij zo snel mogelijk plekken op de rots zocht waar hij zich aan vast kon houden en waar hij zijn voet kon wegzetten.

Het ging hem best goed af? Rhys was inmiddels nog steeds eerder dan dat Samantha was, had hij gezien. Vandaar dat dat hem motiveerde om nog sneller te gaan, totdat hij op het stuk was waar hij beneden al twijfels over had gehad. Daarbij schrok hij ook nog eens van een voorwerp wat langs zijn hoofd raasde, waar hij naartoe keek terwijl het ding bovenop de berg veranderde in Samantha, waar zij de telefoon weer terug opving. Hey! Met een o-vormige mond keek hij haar aan, natuurlijk allemaal gespeeld. ”Zo kan ik het ook!” Grapte hij luid, zodat ze het bovenop de rots kon horen. Maar nee, zo kon hij het niet. Helaas.

Het laatste stuk had hij inmiddels ook afgelegd, waardoor ook hij bovenop de rots aangekomen was. "Als jij vals speelt mag ik dat ook." Plagend stak hij zijn tong even naar haar uit op die woorden. Ze zou iedere dag wel vals mogen spelen, hij nam het haar toch niet kwalijk. Dat zou hij toch niet kunnen.
Rhys draaide zichzelf om, waardoor hij eindelijk het uitzicht bovenop de rots kon zien. De zee met haar mooie golven en de zon die onderging in de kaarsrechte horizon. Een twinkeling was in zijn ogen te zien, het was zo prachtig.. Zoiets moois had hij nog nooit in zijn hele leven gezien.
"En? Is het uitzicht het waard?" Abrupt knikte de zwartharige jongen. ”Het is het meer dan waard..” Sprak hij, nog steeds verbijsterd van het uitzicht. Samantha had daarna haar armen uitgestrekt, en Rhys zag hoe de wind over haar lichaam streek.
”Hoe ben je achter deze plek gekomen?” Het was geen standaard plek, want wie wist nu dat het veilig was om de rots op te klimmen? Daarbij leek het ook niet of er veel volk hier kwam. Nu hij dit wist.. Er was geen twijfel over mogelijk dat hij hier nu zeker vaker zou komen, het was geweldig hier. Misschien wilde Samantha dan ook wel weer mee?
Dat zou hij straks wel ter sprake brengen, nu was hij nog steeds helemaal verwonderd van het mooie uitzicht van Genosha.