By the old gods and the new. [Octavia]

If I had a heart I could love you ,

If I had a voice I would sing.

In zijn dromen kon hij vaak weer lopen, maar het waren nooit dromen om van te genieten. In zijn dromen kon hij dan misschien wel lopen maar er gebeurde ook altijd wel iets dat hem twee minuten later weer in paniek wakker maakte. Deze droom was niet veel beter, hij was een klein kind, zwom met zijn broers in het meer dat achter hun huis had gelegen. Marius trok hem onder water en ondanks dat hij de benen had om tegen te werken, hij geraakte niet terug naar boven. Hij voelde de paniek door zijn lichaam gaan terwijl hij met zijn armen naar het wateroppervlak probeerde te grijpen. Maar het was alsof iets hem altijd maar dieper trok, waardoor het oppervlak steeds verder en verder van hem weg gleed. En uiteindelijk had hij naar adem gehapt en voelde hij hoe zijn longen zich vulde met water.

Rune schrok wakker, in lichte paniek, zijn hand greep naar zijn borst en hij kneep zijn ogen dicht toen hij de pijn voelde in zijn rug. Hij liet zichzelf terug zakken op het bed en legde zijn hand over zijn ogen, masseerde zijn eigen slapen met zijn duim en wijsvinger terwijl hij de droom probeerde te relativeren. Het was maar een droom. Uiteindelijk tastte hij in het duister naar de pijnstillers die altijd bij hem in de buurt waren s’nachts. Hij opende het potje, tikte er eentje uit op zijn hand en slikte het door zonder water. Hij staarde het donker in terwijl hij overwoog wat hij zou doen, terug slapen of iets fysiek doen. Nu alle andere studenten sliepen leek het hem wel een kans om eens naar één van de sportzalen te gaan, hij moest meer uit zijn rolstoel komen en dat deed hij tot nu toe enkel in zijn kamer. Dus ergens was zijn besluit wel snel gemaakt, hij deed geen moeite zijn trainingsbroek te wisselen, hij trok gewoon een mouwloze T-shirt aan en drukte zichzelf uit het bed over naar zijn rolstoel. Hij nam de riem van op de grond en gespte zijn benen tegen elkaar vast, in zijn opinie was één paar benen meesleuren beter dan twee aparte, dus hij bond ze samen voor zijn eigen gemak.

De gangen lagen er uitgestorven en stil bij. Hij had niet gekeken naar het uur maar het kon vast wel nog niet heel vroeg of heel laat zijn, het moest daar ergens tussenin liggen. Dankzij zijn Heimdall vision had hij geen licht of zaklamp nodig, zijn ogen pasten zich automatisch aan in het donker waardoor hij nu alles in een soort van grijsbeeld kreeg te zien. Hij duwde zichzelf langzaam voort, nam de lift naar beneden en greens toen hij de deuren hoorde kraken die hij opende duwde. Uiteindelijk kwam hij bij een sportruimte uit, aan loopbanden en fietsen had hij niet veel maar als er iets ontwikkeld was bij Rune dan waren het zijn rug en schouder/armspieren. Hij liet zijn rolstoel bij de deur staan en sleepte zichzelf op zijn handen vooruit door de ruimte. Bekeek het ene toestel na het andere en hij voelde dat zijn lichaam meer comfort vond nu hij niet meer rechtop zat in zijn rolstoel. Dus hij kroop gewoon verder, als het serpent dat hij soms kon zijn terwijl zijn sceptisch blauwe ogen de hele boel verkende. Natuurlijk moest iemand het licht aan steken, waardoor zijn hele nachtzicht verpestte en hij zijn ogen fel knipperde om aan het nieuwe licht te wennen. Hij draaide zijn hoofd over zijn schouder, verplaatste zijn hand en kwam zo weer recht te zetten, met zijn handen achter zich steunend op de grond. Het zou ook niet lang duren voor ze de zijn rare zitgewoontes zou koppelen aan de rolstoel naast de deur. Hij kreeg ook nooit zijn momentje van rust …

631 WORDS , Octavia ©

Octavia ademde de zee lucht diep in en blies de lucht vervolgens weer uit. De damp die uit haar mond kwam liet een klein wolkje achter en ze richting de hoge golven van de zee. De stilte die er was liet haar helemaal tot rust komen. De zachte, maar koude wind liet een rilling achter over haar rug. Het koude water sloeg tegen haar voeten aan en nog een keer ademde ze diep in en uit. Ze liep het water uit richting een rots die het strand beschermde voor de golven van de zee. Ze moest uitkijken waar ze liep, want op sommige stukken lag nog wat ijs waar ze op uit kon glijden. Ze klom op een rots en draaide even in het rond zodat ze heel het uitzicht in zich op kon nemen. Van de golven van de zee naar de bomen en het dak van het observatorium. Op zich vond ze de winter op Genosha wel mooi, maar de winters in Noorwegen konden niet overtroffen worden. Soms keerde Octavia nog wel eens terug naar Noorwegen om daar de winters door te brengen. Nu ze op Genosha zat kon dat niet, maar het hield haar er niet van om te genieten van de frisse lucht diep in de nacht.

Ze had geen idee hoeveel tijd was verstreken, maar door de koude wind die wat meer kwam opzetten sprong ze van de rots af. Ze liep naar de boom waar ze haar schoenen had neergelegd en trok deze aan. Octavia liep rustig over pad richting de school. Ze dacht waarom ze naar het strand was gekomen om het koude water te voelen. En het kwam allemaal neer op één persoon. Zahra. Die domme half draak had de kamerdeur van binnenuit op slot gedaan, waardoor de brunette niet naar binnen kon komen. Octavia vond de laatste tijd al dat Zahra haar ontweek, maar ze had nooit verwacht dat dat kind haar zou buitensluiten. Zo’n erge kamergenoot was ze nou ook weer niet. Ze had zich eigenlijk nog redelijk goed gedragen, maar als Zahra straks de deur niet voor haar zou gaan openen dan zou ze de deur intrappen en de meid in de zee gooien. Octavia wilde ook gewoon in bed liggen kunnen slapen.

Nadenkend wat ze Zahra nog allemaal meer aan zou kunnen doen opende ze de dubbele deur van het gebouw en stapte naar binnen. Door het gekraak van een andere deur in de buurt werd haar aandacht daar op gefocust. Als ze voelsprieten had dan stonden die nu recht overeind. Wie was er nu wakker op dit tijdstip van de nacht? Behalve zichzelf kon ze verder niemand anders bedenken. Ze liep op de geluiden af en deed de deur van de sportruimte op een kier open. Ze zag wel iets van een schim bewegen over de grond heen en ze zag het silhouet van een rolstoel, maar dacht er verder niet aan om te helpen. Als het aan haar lag ging zij gewoon verder met lopen naar haar slaapkamer, maar iets in haar was ook wel nieuwsgierig naar wie of wat de schim was. Octavia taste naar het lichtknopje en de flikkerende tl-buizen gingen aan. Ze zag een jongen op de grond zitten met zijn benen vastgebonden. Ze trok een wenkbrauw op en schudde haar hoofd. “Ekki til ætla*,” mompelde ze in het Noors. Ze haalde een lok van haar bruine haren opzij en keek de jongen aan. “Heb je hulp nodig?” Vroeg ze op een toon dat niet erg verwarmend was of iets. Het was eerder dat ze zich ergerde aan hem dan dat ze hem echt te hulp zou schieten. Ze had gelijk haar oordeel over hem bedacht. Hij was een zwak persoon.

*niet te geloven

words: 625 • Rune.  • outfit

If I had a heart I could love you ,

If I had a voice I would sing.

Het gaf hem een zekere voldoening, om door de donkere stille gangen te rijden. Hij genoot van de stilte, thuis had hij altijd een zekere stilte gehad, hier was het zo druk, al die studenten die door elkaar liepen naar de lessen of andere activiteiten. Het frustreerde hem ergens, zorgde er vaker voor dat zijn kaken pijn deden van ze zo hard opeen te klemmen. Maar nu, zijn mondhoek trok een beetje omhoog terwijl het enige geluid zijn eigen geluid was en zelf dat was niet echt heel erg luid. Misschien moest hij maar meer s’nachts uit zijn bed komen en door de school dwalen, hij zou er vast meer bij opsteken dan de momenten dat hij het niet deed. Hij had een zeker overzicht nu, ondanks het duister zag hij alles vlekkeloos door zijn mutatie. Hij voelde zich voor het eerst een beetje op zijn gemak, ondanks dat hij iedereen het idee gaf dat hij op zijn gemak was, was hij dat niet. Had één van zijn broers hier geweest waren ze er waarschijnlijk samen op uit getrokken, op zoek naar misschien iets van kattenkwaad. Het idee bracht hem nog verder in ontspanning, maar bracht dan weer die vreemde grijns op zijn lippen, een onvoorspelbare grijns.

De sportruimte was groot, alles wat je je voor mogelijk hield om te sporten was hier. Eigenlijk had dit hele eiland alles wat je nodig had, het was bijna een paradijs, een mutantenparadijs. Het was al het moois dat hij misschien ergens niet betrouwde maar het was anderzijds ook eigen voor Rune om sceptisch te zijn over nieuwe dingen. Dit alles was meer dan nieuw voor hem. Hij had nooit echt aan trainingen gedaan, in ieder geval niet met deze toestellen, hij onderhield zichzelf grotendeels op zijn eigen manier, daarnaast was je lichaam vooruit trekken als training genoeg. Maar het idee om één van deze toestellen uit te proberen werd onderbroken door het gekraak van de deur, iets dat meteen al zijn alertheid verlegde naar daar. Nog voor hij de kans had om te reageren, geen idee wat hij zou doen, stak de persoon de licht aan.

Rune haatte het, als hij zo snel moest aanpassen aan licht zoals nu. Hij kneep zijn ogen samen en schudde zijn hoofd alvorens hij gefrustreerd zijn blauwe ogen op de persoon richtte, een meisje. Zijn ogen schoten kort naar zijn rolstoel, niet dat het veel zou helpen maar het was nog steeds voor hem de snelste manier op zich te verplaatsen. Hij draaide zich zodat hij recht zat zonder haar ook maar een moment uit het oog te verliezen. En toen sprak ze … Noors. Ze sprak de taal die hij al zijn hele leven sprak. Het koste hem even tijd om dat te verwerken en eerlijk, hij wilde er verbaast om zijn maar toen vroeg ze of hij hulp nodig had. En de manier waarop ze het zei bracht al zijn frustratie nog meer naar boven. Als hij nu iets had gehad om naar haar hoofd te gooien, hij had het waarschijnlijk gedaan ook. ‘Du kan bli overrasket,’ Sprak hij terug terwijl hij zich terug op zijn buik rolde en zichzelf twee meter haar kant uit sleepte, met die vastberaden blik in zijn ogen. Ze was nog steeds te veraf maar hij stopte daar, zichzelf nog steeds afgedrukt op zijn handen bracht hij die onvoorspelbare glimlach op zijn lippen. ‘Komaan, spuw het uit, ik weet dat je het wilt doen.’ Hij had al alle mogelijk dingen gehoord over zijn beperking, wat zij zou zeggen zou daar niets aan veranderen. ‘ikke vær redd.’ Prevelde hij zo zacht dat hij niet wist of ze het zou horen, hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin, zijn intens blauwe ogen op haar gericht en op niets anders …

*Je zou verbaast zijn
*wees niet bang

636 WORDS , Octavia ©