Onderwerp: There is still so much to see // & Dalton zo jul 02, 2017 10:44 pm
Life is though darling
but so are you
Haar tijd op Genoscha was allemaal een beetje raar verlopen. Toen ze nog maar net aangekomen was begon de meneer met cool haar te praten over ontvoerde mensen en sinds dien was er een hele rare sfeer rondom het gebouw. Omdat alle schoolhoofden en medewerkers hun handen vol hadden aan de vermiste mutanten en alles wat er in de wereld gebeurde. Hierom had ze nog geen kamergenootje en dat vond ze best jammer. Ze had nog niet echt iemand gevonden die haar alles op het eiland had laten zien, tuurlijk, iemand had haar een beetje uitgelegd waar alles te vinden was, maar daar hield het ook op. Ze had zich vandaag daarom ook voorgenomen om zelf op onderzoek uit te gaan. Met haar haren in een lange paardenstaart, en een rugzakje op haar rug, verliet ze haar kamer en huppelde door de gangen richting de cafetaria, om wat lekkers mee te nemen voor onderweg. Heel onschuldig pakte ze wat extra tussendoortjes-wat natuurlijk eigenlijk niet helemaal de bedoeling was, maar volgens haar had niemand Willow gezien dus ze stopte alles snel in haar rugzak. Met nog een snelle blik rond de zaal, liep ze snel door op weg naar buiten. Met opgeheven hoofd stapte ze richting het bos. Ze besloot om eerst het gewone pad af te lopen, zodat ze de terugweg beter zou kunnen vinden als ze datzelfde pad eenmaal terugliep.
Ze was inmiddels al een tijdje vrij in de bossen aan het lopen, overal waren kleine beekjes en omgevallen bomen en Willow vond het geweldig. Niet alleen omdat haar naam en mutatie met natuur te maken hadden, maar ook omdat er zoveel te zien was. Enorme bomen, mooie bloemen en planten, wilde dieren, kleine beestjes- hoewel ze deze soms best eng vond, eigenlijk vond ze alleen lieveheersbeestjes en vlinders maar leuk. Het was best een warme dag en Willow begon best wel wat dorst te krijgen, dus ze had zich voorgenomen om bij de eerstvolgende grote omgevallen boom even pauze te nemen. Ze werd op haar wenken bedient, want vrijwel meteen zag ze in de verte een liggen. Ze liep rechtop de boom af toen ze op schrok en stopte met lopen. Normaal voelde ze de grond heel licht trillen als ze aan het wandelen was, maar nu viel het haar pas op dat ze een tweede trilling voelde, er was iets of iemand bij haar in de buurt, en Willow’s gedachten gingen meteen uit naar een grote beer of ander eng beest. Ze durfde niet achterom te kijken dus besloot stug door te lopen naar de omgevallen boom. Eenmaal aangekomen raapte ze al haar moed bijeen om om zich heen te kijken. Tot haar grote opluchting zag ze verder niets of niemand lopen, dus ze legde haar rugtas op de boom, en klauterde er zelf bovenop. Ze pakte een van de vele pakjes koekjes en nam een slok drinken. Haar voetjes bungelden boven de grond en de wind blies zachtjes langs haar haren. Ze was aan het genieten totdat ze een takje hoorde breken. Ze was toch niet helemaal alleen. Snel stopte ze het drinken en de koekjes terug in haar rugtas en deed deze alvast op haar rug. “Hallo?!” riep ze zachtjes. Ze wist niet wat ze liever had, een antwoord of juist geen antwoord. “Is daar iemand?”
Onderwerp: Re: There is still so much to see // & Dalton wo jul 12, 2017 6:04 pm
My mind's like a deadly disease
Kalme stappen hadden de jongen naar het bos gebracht. Zijn bruine ogen waren gelijk gefixeerd op de grote schaduwen van de bladeren en boomstammen. De schaduw bewoog zacht door de wind die waaide door de bomen en de bladeren deden dansen. Een ander individu zou zijn aandacht er niet gelijk aan verliezen, maar bij de jongen was het anders. Het ontwijken van schaduwen was een gewoonte geworden, om zichzelf mee te beschermen. Wanneer de jongen er een stap in zou zetten, werd er teveel van hem blootgesteld. Dan zou iedereen kunnen zien wat voor geheim hij meedroeg met zichzelf, al was hij er zeker van dat iedereen het al wist. Iedere keer dat iemand nog maar keek naar hem, dacht hij gelijk het ergste. Het ging zo ver dat Dalton zich inbeelden dat mensen met een boog om hem heen liepen, terwijl het enkel tussen zijn oren zat. Iemand moest maar voor hem uit de weg gaan en hij zou zijn ogen al naar de grond richten.
Dalton wierp een vluchtige blik over zijn schouder. Was er iemand in de buurt? Alles om hem heen leek gelukkig stil en er was niemand te vinden. Hij had er bewust voor gekozen om het bos te betreden langs de zijkant, ver uit de buurt van het wandelpad. Dat zou ervoor zorgen dat hij minder mensen tegen zou komen. Voorzichtig begaf hij zichzelf uiteindelijk in het bos en hij deed alle moeite van de wereld om niet naar zichzelf te kijken. Hij kon voelen hoe de schaduw over hem heen hing, hoe het beest onbewust meer naar boven kwam. Of was het wel een beest? Dalton was niet meer zeker, want voor hem voelde het aan alsof hij het gewoon zelf was, enkel met een andere gedachtengang. Een brok had zich gevormd in zijn keel en met moeite wist hij die weg te slikken. Hoe complex kon het leven van een veertienjarige wel niet zijn. Uiteindelijk besloot hij om zijn ogen te sluiten en zich te focussen op zijn andere zintuigen terwijl hij bleef wandelen. Hij kon de natuur ruiken en de wind door de bladeren horen. Maar hij kon het ook voelen. Zijn voet bleef namelijk vast hangen achter een boomwortel en voor hij het besefte viel hij voorover. Zijn handen plaatse hij automatisch voor zich om zijn gezicht te beschermen tegen de impact. Met een kreun lande hij uiteindelijk op de grond en hij moest enkele seconden wachten voor hij weer goed en wel besefte wat er gebeurd was.
Voorzichtig duwde Dalton zichzelf weer rechtop en klopte het zand en de bladeren van zich af. Daarbij miste hij enkel een paar takjes en blaadjes die in zijn zwarte haar staken. Echter werd hij onderbroken door een stem en gelijk bleef hij volledig stilstaan. Enkel zijn buik ging traag op en neer, maar daar bleef het verder bij. Met wijd opengesperde ogen keek de jongen om zich heen maar hij zag nog niet direct iemand. Weer klonk er een stem die hem vroeg of er iemand was. Misschien moest hij stil blijven? Iets dat vast niet werkte, dat deed het nooit. Een andere optie kwam echter in hem op. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een klein stukje waar de zon doorheen de bomen kwam. Met enkele grote stappen liep hij er heen en daar bleef hij staan. Zijn ogen gingen weer naar zijn armen, maar de schaduw om hem heen was verdwenen. ’Uhm- hier ben ik,’ besloot hij te zeggen om het meisje te laten weten dat er inderdaad iemand anders was, zelfs al zag hij haar nog niet. Hij was niet van plan haar te gaan zoeken en de enige plek waar de zon scheen te verlaten.
And all the kids cried out, "Please stop, you're scaring me." I can't help this awful energy Goddamn right, you should be scared of me
