No one can ever hurt you, or so they say.

Vermoeid wreef Elise in haar ogen. Ze had gehoopt dat ze er inmiddels wel aan gewend was geraakt om ’s nachts wakker te worden gemaakt door haar kamergenote, maar nee hoor. Het voelde in de ochtend nog steeds even rampzalig. Het was niet dat Brandi haar expres wakker maakte. Ze hoopte in ieder geval dat het niet expres was. Nee, als het expres was geweest, dan was het waarschijnlijk veel erger geweest. Vannacht was het niets meer geweest dan een nachtlampje dat was gaan knipperen, wat nog redelijk mild was geweest. Vooral als je naging dat het wel eens was voorgekomen dat er een boek tegen haar hoofd aan was gevlogen, iets dat niet bepaald prettig was midden in de nacht. Het was natuurlijk ook niet zo dat zij zelf de perfecte kamergenote was. Ze had dan ook meer dan eens klachten gehad over spinnenwebben die op plekken zaten waar ze niet hoorden. Op Brandi zelf, bijvoorbeeld. Het enige verschil tussen een boek en een spinnenweb was of je er achteraf wel of niet hoofdpijn van kreeg.

In haar ooghoek zag ze nog net het een knipperend licht achter zich. Een lamp die niet meer werkte, of Brandi. Dat was altijd de vraag. Meestal was het Brandi. Eigenlijk altijd wel. De lampen op de school gingen verbazingwekkend lang mee, als ze niet kapot werden gemaakt door een uit de hand gelopen mutatie van iemand. Ook de andere lampen om haar heen schenen nu te knipperen, wat aan gaf dat haar kamergenote haar inmiddels weer had ingehaald. Elise was iets eerder uit de kamer vertrokken in de hoop niet al te veel geflikker om zich heen te zien, maar het was verspilde moeite nu de roodharige haar inmiddels al weer bij was. Ze waren gelukkig niet al te ver meer van de uitgang verwijderd, en de lampen, of eerder gezegd Brandi, leken weer tot rust te zijn gekomen. Sterker nog, deze genoot van het zonlicht dat nu al naar binnen scheen. En gelijk had ze. Het was heerlijk weer.

Elise snakte er naar om naar buiten te gaan.  Ongeduldig als ze was haalde ze haar kamergenote weer in, plaatste ze haar achterwerk op de leuning van de trap, waarna ze met een brede grijns op haar gezicht naar beneden roetsjte, iets dat ze altijd al had willen doen. Ze had alleen iets beter moeten nadenken over hoe ze op de leuning was gaan zitten, het zou vast een stuk minder hebben gebrand als ze zijwaarts was gaan zitten. Met een zacht gilletje belandde ze op de grond, een stukje door glijdend met dank aan haar teenslippers. Elise grinnikte zachtjes. Dat was nog leuker geweest dan ze had gedacht. En het was niet eens fout gegaan. Met uitgespreide armen en gesloten ogen bleef ze aan de rand van het strand staan, genietend van de zon die in haar gezicht scheen. Heerlijk. Alleen deze paar seconden al maakten de hele winter weer goed.

''Hee Elise!'' hoorde ze haar kamergenote roepen. Geïrriteerd omdat haar privé momentje met de zon werd verstoord, opende ze haar ogen weer. ''Wie als laatste in het water is, is een loser?'' riep de roodharige. Oh, maar dat was dus absoluut niet eerlijk. Behalve dat Brandi een voorsprong had, wist deze waarschijnlijk dondersgoed dat Elise niet goed kon rennen op teenslippers. Elise vloekte, schopte haar teenslippers uit en sprintte vervolgens achter Brandi aan. Rennen in het zand ging echter minder makkelijk dan ze had gedacht. Ze had altijd gedacht dat rennen een van de dingen was waar ze nog aardig goed in was, maar dat was blijkbaar enkel als het verticaal was. Ja, dat was het. Rennen was iets waar ze slecht in was. Klimmen, dat was wat ze goed kon. Helaas was er geen enkele boom in het zand te bekennen.

Al struikelend kwam ze eindelijk aan bij het water, waar ze twijfelend voor bleef staan. Brandi was natuurlijk al eerder aangekomen, waardoor ze in ieder geval niet meer als een gek het water in hoefde te springen. “Zomaar een beetje valsspelen, eh?”  snoof ze. Voorzichtig zette ze haar voet in het water. Een rilling van de kou ging door haar heen. Brrr. Het zeewater was blijkbaar nog lang niet genoeg verwarmd om aangenaam in te kunnen zwemmen. Om pootje te baden, echter, voldeed het. Een weinig goeds voorspellende glimlach verscheen op Elise’s gezicht. Aangezien Brandi eerste was geworden, zou ze vast wel de eer willen hebben om ook als eerste een duik in het water te nemen. Dat het kou was, dat maakte vast niet heel veel uit. Zachtjes waadde ze naar de roodharige toe, zodat ze haar een zachte duw in haar rug kon geven op het moment dat ze niet oplette.

Voordat Brandi ook maar iets kon zeggen, alhoewel de geluiden die ze wel nog uit kon brengen eigenlijk al genoeg zeiden, lag ze al in het water. Elise lachte triomfantelijk. Holy shit, het was haar nog gelukt ook. Dat was ook voor het eerst. “Dat krijg je er van als je vals speelt,” gniffelde ze. Van dit moment wilde ze genieten. Met nadruk op wilde, want erg lang om te genieten van haar overwinning kreeg ze niet. De redhead had zich in het water omgedraaid, en had haar beide handen nu op Elise gericht, die te laat besefte wat ze eigenlijk wel niet gedaan had. Ze strompelde achteruit, maar het was al te laat. Op het moment waarop ze Brandi in het water had geduwd was ze al te laat geweest. Nee, sterker nog, op het moment dat ze er aan had gedácht om Brandi in het water te duwen was ze al te laat geweest. Het was een wonder dat ze überhaupt al zo ver was gekomen. Ze voelde een stevige ruk aan haar enkels, alsof er twee dikke kettingen omheen zaten, waar nu met alle macht aan werd getrokken. Ze maakte een alles behalve gracieuze smak achterover in het water, dat nog kouder aan voelde dan toen ze er nog alleen met haar voeten in had gestaan. Ze probeerde te vloeken, maar in plaats daar van stroomde er enkel zeewater in haar mond.

Hoestend en proestend kwam Elise weer bovenwater. Brandi in het water duwen was zekersteweten een van de dingen die ze op haar ‘shit die ik nooit van mijn leven nog een keer zal doen’-lijstje zou komen te staan. Ze was er zelfs vrij zeker van dat zelf kopje onder gaan nog een milde straf was voor wat ze had geflikt. “Holy- Ik geef me al over,” bracht Elise uit, hopend dat ze niet nog een tweede keer kopje onder werd getrokken. “Jij wint al,” zei ze, kort stoppend met praten om naar adem te happen en te hoesten, “jij wint.” Rillend stond Elise op, dankbaar dat het water nog niet zo diep was. “Wiens idee was het ook alweer om naar het strand te gaan terwijl het water nog steeds ijskoud is,” mompelde ze terwijl ze naar de kust toe strompelde. Het was zeker niet haar idee geweest. Nou ja, het was in ieder geval niet haar idee geweest om daadwerkelijk het water in te gaan. Dat was hetzelfde als vrijwillig in een bad met ijskoud water gaan liggen. Dat was alleen bestemd voor mensen wiens tenen er niet af vroren bij het minste beetje kou, of ijsberen misschien. Ja, als ze ijsberen trekjes had gehad in plaats van die van spinnen, dan zou ze vrijwillig het water in zijn gegaan. Dat leek haar veel beter dan waar ze nu mee opgescheept zat. Dan zou ze het in ieder geval niet zo verschrikkelijk koud hebben.

Alhoewel Elise blij was dat Brandi niet had besloten om haar een tweede keer onderwater te dompelen nadat ze zich over had gegeven, was ze de daarop volgende lach liever kwijt dan rijk. Ze had zich overgegeven. So what? Ze wilde liever nog even niet verdrinken. “Shut up,” mompelde ze tussen het hoesten door, alhoewel het samen ging met een lichte grijns. Ze zou Brandi nog wel terug pakken. Haar tube tandpasta vullen met Ansjovis of iets dergelijks. Zou ze vast heelG lekker vinden. Niet dat het nu nog veel zin zou hebben om dat te doen, aangezien de kans groot was dat de redhead haar plannetje al opgepikt zou hebben. Of zou het dan juist wel zin hebben omdat ze dacht dat Elise het niet zou doen? Elise fronste. Nadenken over iemand die gedachten kon lezen was vermoeiend. Misschien dat Brandi uit haar hoofd zou blijven als ze af en toe aan een dikke drol zou denken. Zou dat werken? Ze probeerde het voor zich te zien, waarna ze verwachtingsvol naar Brandi keek.

''Hee, heb je Banana meegenomen?'' vroeg Brandi toen deze eindelijk naar Elise toe was gekomen. De blondine trok een van haar wenkbrauwen op, Brandi aankijkend alsof ze zojuist had beweerd dat de maan vierkant was. “Waarom zou ik die hebben meegenomen?” vroeg ze.  “Spinnen kunnen niet zwemmen. Stel je voor dat Banana net in mijn zak had gezeten, of op mijn schouder of iets dergelijks. De kans was groot geweest dat ze dan was verdronken. Ik heb echt geen zin om weer terug te moeten naar Eleanor hoor. Dat zou dan al de tweede keer deze maand zijn,” zei Elise hoofdschuddend. Wat was ze voor eigenaar als ze haar huisdier niet eens een maand lang in leven kon houden? Ze had Banana ’s nachts al in haar nachtkastje moeten doen om de spin veilig te houden tegen rondvliegende voorwerpen, alhoewel ze er vrij zeker van was dat het zelfs daar niet al te veilig was, vooral niet als Brandi besloot dat het leuk zou zijn om ook dat kastje rond te laten vliegen in haar slaap. Misschien moest ze Banana maar uit de kamer houden als Brandi sliep. Dat zou in ieder geval een stuk veiliger zijn.

''Gaat het weer? Ik bedoelde het niet om je te laten stikken, you know.'' Elise snoof. “Ha-ha. Grap van de eeuw. Je probeerde me enkel liefdevol te laten verdrinken, eh?” Ze keek Brandi aan alsof ze daadwerkelijk boos was, maar het bleek behoorlijk moeilijk te zijn om haar gezicht in de plooi te houden, waardoor ze al snel in een zacht gegrinnik uitbrak. “Het was mijn eigen schuld. Ik had kunnen weten dat je iets terug zou doen. Maar als er vanavond een dode muis in je bed ligt, weet dan dat ik dat niet heb gedaan,” zei ze sluw glimlachend. De glimlach verdween echter al snel toen er een frisse wind op stak, die er voor zorgde dat ze hevig begon te rillen van de kou. Misschien was het inderdaad niet zo’n slim idee geweest om naar het strand te gaan. Met droge kleding, okay, maar met natte kleding? Nee bedankt. ''Dusssss..'' zei Brandi, die waarschijnlijk verwachtte dat Elise een beslissing zou maken over wat hun volgende stap zou zijn. “Right,” knikte ze, “wel… als we nu terug zouden gaan, zou het dan niet zonde zijn geweest dat we dit hele eind eigenlijk voor niets hebben gelopen?”

“Wat nou als we, uh…” Elise keek twijfelend om zich heen, zoekend naar iets dat ze ondanks de kou zouden kunnen doen. Dat bleek echter behoorlijk moeilijk te zijn, aangezien het hele strand niets meer was dan zand. Er was nergens ook maar iets van afval te bekennen, wat eigenlijk een plezierige verrassing was. Dus zo zag een onvervuild strand er uit. Niet slecht. Zo kon je daadwerkelijk zien hoe het zand er uit zag. “We kunnen… een zandkasteel bouwen?” opperde Elise, die geen zin had om al terug te gaan richting van het schoolgebouw. Ze keek Brandi twijfelend aan, niet zeker of die het hele concept van het bouwen van een zandkasteel kende. Het ‘gebruik je handen’ concept, in ieder geval. Voor zover zij wist zou haar kamergenote in een paar seconden een gigantisch kasteel uit de grond stampen door haar mutatie te gebruiken. Het zou grappig zijn, maar nee, dat was niet helemaal wat ze bedoelde met het maken van een zandkasteel. Het zou wel een boel tijd besparen.

Ondanks dat het niet meer dan een grap was geweest, was het idee om daadwerkelijk een muis in Brandi’s bed te plaatsen verleidelijker dan het zou moeten zijn. Alleen het idee al gaf haar de kriebels. Een echte muis zou waarschijnlijk een nog veel betere reactie opleveren. Het enige probleem was nog steeds dat ze wist dat Brandi het haar niet zou vergeven. Als in, nooit niet. Waarschijnlijk zou haar bed dan bedolven worden onder een gigantische berg dode muizen, of misschien wel andere levenloze beesten. Je weet wel, gewoon omdat het kon. Dat was het soort persoon waar ze haar in ieder geval voor aan zag, als het niet zo was dat alleen al het denken aan een dood ding haar de kriebels scheen te geven. Elise fronste, zich afvragend of ze problemen met Eleanor zou krijgen als die er achter kwam dat ze voor de grap een beest had gedood. Om eerlijk te zijn had ze zelf nog nooit iets dood gemaakt, insecten natuurlijk niet meegerekend. Banana wel. Banana was de moordenaar. Niet zij. Als ze het al zou doen, wat hoogst onwaarschijnlijk was, zou Banana dan de schuld krijgen? Of zou zij de verantwoordelijkheid voor de muis op zich moeten nemen, aangezien ze technisch gezien verantwoordelijk was voor Banana?

''Een zand kasteel?” reageerde Brandi op haar suggestie, ruw Elise’s gedachten verstorend. Ze knipperde een paar keer vlug met haar ogen, waarna ze een kort knikje gaf. ''Wat is dat? Oh wacht.. een kasteel van zand. Hoe wil je? Wat?'' vroeg Brandi, duidelijk verward. Met moeite hield Elise haar gezicht in de plooi. Hoe vaak het ook gebeurde, Brandi’s verwarring over alledaagse dingen bleef grappig om te ervaren. Eigenlijk had ze haar mond open moeten trekken om Brandi uit te leggen hoe het maken van een zandkasteel werkte. Brandi had haar handen echter al opgestoken voordat ze ook maar een kik had kunnen geven, en het zand dat dankzij haar telekinese door de lucht vloog was meer dan genoeg om haar te vertellen dat ze beter kon wachten om te zien hoe de situatie zich zou ontwikkelen. Misschien moest ze Brandi op dit gebied maar zien als een kind of iets dergelijks. Die moest je toch ook altijd zelf van hun fouten laten leren? Het was niet alsof ze Brandi een mes had gegeven en haar had verteld en haar had verteld om zelf uit te zoeken hoe je er mee moest snijden. Nee, het was deze keer enkel zand. Wat kon er nou allemaal mis gaan?

Bang dat al het zand in haar ogen zou belanden kneep Elise haar ogen samen tot twee kleine spleetjes. Eerlijk gezegd kon er een heleboel mis gaan. Meer dan ze zelfs maar aan durfde te denken. Ze stak een twijfelende duim op naar de gigantische zandbal voor haar. Mooie bal. Mooi rond. Hopelijk zou hij haar niet pletten. Geen hele bal meer. Twee ballen. Elise keek vragend naar Brandi, niet helemaal begrijpend wat ze van plan was. ''Dit is een begin? Kijk, het zijn twee fortjes! We kunnen zandballen gooi- ohnee, het is geen sneeuw.'' Elise snoof. Natuurlijk was het geen sneeuw. Anders was er toch wel erg veel pis nodig geweest om het zo geel te maken. Nou ja, of er wel of geen urine in het zand zat, ze zou het alsnog niet in haar mond stoppen. Dat hadden de twee dingen in ieder geval wél met elkaar gemeen. Wel, het was in ieder geval goed van Brandi dat ze ook realiseerde dat het geen sneeuw was.

Verbazingwekkend genoeg begon het zand in de lucht een andere vorm dan een bal aan te nemen. Huh. Niet slecht. Wat was het? Een lantarenpaal? Nee, daar was het veel te dik voor. Oh, wacht, natuurlijk. Het was een toren. Een toren voor het zandkasteel. Het was niet eens zo’n hele slechte toren. Dat was, tot Brandi hem op de grond neer probeerde te zetten en hij uiteen viel tot de berg zand die hij nu was. ''Waarom...'' Elise beet zachtjes op haar onderlip, hopend dat ze haar lach in zou kunnen houden. Eigenlijk was het niet grappig. Oké, misschien was het wel grappig. Een klein beetje. Vooral hoe dichtbij haar vergelijking met een kind was geweest. “Stom zand.” Elise schoot in de lach. Yep, echt een klein kind. Kleine, onwetende Brandi die gefrustreerd raakte omdat ze niet wist hoe een zandkasteel werkte. Hoofdschuddend kwam Elise overeind. “Sorry- Het spijt me, ik had niet moeten lachen,” zei ze, nog steeds half lachend.

“Hier, wacht- ik zal je iets laten zien. Niet spieken, okay?” zei Elise, die zachtjes gniffelend naar het water toe liep. Ze bukte, keek achterom om er zeker van te zijn dat Brandi niet probeerde te kijken wat ze deed, alhoewel ze er vrij zeker van was deze alsnog kon zien wat ze deed door haar irritante gedachten lees shit, en stak haar hand in het door de golven nat gemaakte zand. Ze rilde even bij het voelen van het zand onder haar nagels, tenminste, ze dacht dat het door het zand was, het kon natuurlijk ook zijn dat ze het nog steeds koud had door haar verdrinkpartijtje, waarna ze het zand tussen haar benen neer kwakte. Met haar andere hand duwde ze wat naast liggend zand er tegenaan, zodat het een wat grotere kwak werd, om vervolgens de eerste stap weer te herhalen, net zo lang tot er zich een redelijk grote kwak tussen haar voeten in bevond, die nog het meeste weg had van een ongezond uitziende drol. Misschien moest ze dat er ook maar gewoon van maken. Ondeugend glimlachend tekende ze een lange, uitwaartse cirkel op het hoopje zand. Het eerste zandkasteel dat ze op het eiland maakte was een drol. Dat had ze goed voor elkaar. Soepel kwam Elise overeind, zich voorzichtig omdraaiend zodat haar ‘zandkasteel’ nog verhuld zou zijn achter haar voeten. Een brede grijns verscheen op haar gezicht. “Yo, Brandi, kom maar kijken.”